O Jonathan Harker (Keanu Reeves) είναι ένας νεαρός δικηγόρος που λαμβάνει εντολή να επισκεφθεί τον Κόμη Δράκουλα σε ένα ομιχλώδες χωριό της Τρανσυλβανίας. Εκεί ο Dracula (Gary Oldman) θα τον κρατήσει φυλακισμένο και θα αποφασίσει να ταξιδέψει μέχρι το Λονδίνο, για να γνωρίσει από κοντά (και κατ' επέκταση να κάνει δική του) την αρραβωνιαστικιά του Harker, Mina (Winona Ryder) την οποία ερωτεύθηκε παράφορα με μια μόνο ματιά στη φωτογραφία που κουβαλούσε μαζί του ο Jonathan. Εκεί με όπλο του την γοητευτική, νεανική του παρουσία και την περιρρέουσα σεξουαλικότητά του, θα αρχίσει να απομυζεί την ζωή από την κοντινή φίλη της Mina, Lucy (Sadie Frost) προκειμένου να φτάσει πιο κοντά στο αντικείμενο του πόθου του. Ο απέθαντος άρχοντας θα γίνει το νούμερο ένα θήραμα του καθηγητή Abraham Van Helsing (Anthony Hopkins) και οι δυο τους θα εμπλακούν σε μια ύστατη μάχη καλού-κακού, την ίδια στιγμή που η Mina αρχίσει να ερωτεύεται παράφορα τον Κόμη...
Για μια ακόμη φορά ο Francis Ford Coppola πετυχαίνει φλέβα χρυσού με αυτό το adaptation της γοτθικής ιστορίας του Ιρλανδού συγγραφέα Bram Stoker. Όπως πολύ εύστοχα κατάφερε να κοινωνήσει το είδος της γκανγκστερικής περιπέτειας στο κοινό, με τον "The Godfather", αλλά και της πολεμικής ταινίας (την οποία κατάφερε παράλληλα να ανανεώσει σε ευρύτερο επίπεδο) με το "Apocalypse Now" την δεκαετία του ΄70, έτσι και στις αρχές του '90 πέτυχε για τρίτη φορά την ανανέωση ενός είδους ταινίας η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ, έκανε το υποθεσιακό της ντεμπούτο το 1922 με τον"Nosferatu" του F.W Murnau. Ο Coppola βασιζόμενος στο λογοτεχνικό έργο του 1897, προσπάθησε να μείνει όσο πιο πιστός γίνεται στην ιστορία του Άρχοντα του Σκότους και δημιούργησε έναν τελείως διαφορετικό και πιο σύγχρονο θα έλεγε κανείς Δράκουλα, μακριά από το μοτίβο του απέθαντου-τρωκτικού του Murnau (ο οποίος παραλλήλιζε τον ήρωά του με τους αναρίθμητους αρουραίους που τον ακολουθούσαν, κάνοντας μια έμμεση αναφορά στην 'αρρώστια' του Ά Παγκοσμίου Πολέμου που ξεκλήρισε πόλεις ολόκληρες). Εξίσου μακριά μένει και από το remake του Werner Herzog του 1979 ("Nosferatu the Vampyre") στο οποίο καθιστούσε τον βρυκόλακά του πιο ευαίσθητο, εύθραυστο και σε αναζήτηση της ανθρώπινης συντροφιάς. Εδώ ο Dracula είναι μια άλλη ιστορία...
Οι διαφοροποιήσεις στους διάφορους κινηματογραφικούς nosferatu (ας μην ξεχνάμε και τον κλασικότατο "Dracula" που υποδύθηκε ο Bela Lugosi το 1931, αλλά και αυτόν του ξερακιανού Christopher Lee στο "Horror of Dracula" του 1958) μπορεί να προέρχονται από ένα πολιτικό ή κοινωνικό πλαίσιο, σίγουρα όμως παίρνουν σάρκα και οστά στην εμφάνιση του χαρακτήρα και ως προς αυτό, αναμφισβήτητα ο Coppola κλέβει την παράσταση.
Ο Dracula είναι μοχθηρός, σατανικός και βίαιος. Είναι όμως και γοητευτικός, καλλιεργημένος και (όταν θέλει) ευγενής και ιπποτικός. Σε αντίθεση με τους προκατόχους του οι οποίοι διψούσαν εξίσου για το αίμα μιας όμορφης δεσποσύνης, εδω ο Άρχοντας του Σκότους οδηγείται σε on screen άκρα προκειμένου να πάρει αυτό που θέλει. Στην ταινία του Murnau δεν βλέπουμε ποτέ την βία και την ωμότητα που πηγάζει από ένα τέτοιο πλάσμα, ενώ σε αυτή του Herzog όλα γίνονται με τακτ και λεπτότητα. Στην προκειμένη περίπτωση η έντονη σεξουαλικότητα, το άφθονο αίμα και η λαγνεία αποτελούν μια ρουτίνα για τον πρωταγωνιστής μας, τις νύφες του και όλους όσους έχουν μπλέξει ή πρόκειται να μπλέξουν μαζί του. Θα μπορούσαμε να πούμε οτι σε ορισμένα σημεία η συμπεριφορά του Dracula που προσφέρει σεξ και ναρκωτικά απλόχερα, με αντάλλαγμα την αιώνια σαρκική επαφή (και οχι μόνο), θυμίζει λίγο την χρυσή εποχή του rock'n'roll τότε που αυτά τα καλούδια ήταν all over the place. Σαν άλλος 'βασιλιάς' και απελευθερωτής rock star του καταπιεσμένου Λονδίνου, ο Gary Oldman δίνει πολλά, αλλά περιμένει να λάβει ακόμα περισσότερα.
Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από την μανία του Δράκουλα να γνωρίσει την όμορφη Mina και η ταινία εκτός των άλλων, πετυχαίνει τον στόχο της εξαιτίας του πολύ επιτυχημένου story που συνδυάζει τον βαμπιρισμό, με τον έρωτα, την αγάπη, την τέχνη και γιατί οχι; το αχαλίνωτο πάθος. Ο απόγονος της γενιάς των Dracul είναι μια προσωπικότητα με διττή φύση, κάτι που τον καθιστά αποκρουστικό και συμπαθή την ίδια στιγμή στο κοινό. Διαπνεόμενος από μια έμφυτη ανάγκη να γνωρίσει την νεαρή κοπέλα θα κάνει ότι περνάει από το χέρι του προκειμένου να την κάνει δική του, καταλήγοντας να σπείρει τον θάνατο και τον πανικό προκειμένου να το επιτύχει. Σίγουρα οι πράξεις του διακατέχονται από υπερβολή και διάφορες εκφάνσεις του ακραίου, αλλά στην τελική τα αισθήματά του είναι αγνά και η ιστορία του δραματική. Η Mina έχει την ατυχία/τύχη να μοιάζει με την κάποτε αγαπημένη του Dracula, Elisabeta η οποία είχε αυτοκτονήσει θεωρόντας οτι ο Κόμης ήταν νεκρός. Η αιώνια και άσβεστη αγάπη είναι ένα μοτίβο που κρύβεται καλά στις σκιές του "Dracula" και κάνει την εμφάνισή του σε συγκεκριμένες στιγμές. Κάπου εκεί η ταινία πετάει και λίγη τροφή για σκέψη, σχετικά με το κάρμα και την μοίρα. Ο πρωταγωνιστής μας διεκδικεί κάτι που δεν του ανήκει, ή κάτι που από πάντα ήταν δικό του; Σαφέστατα η ομοιότητα των δυο γυναικών δεν είναι τυχαία, αλλά μάλλον λειτουργεί στην τελική λυτρωτικά για τον Dracula ο οποίος 'σπάει' τα δεσμά της αθανασίας του και ξεκινάει ένα νέο ταξίδι ζωής-θανάτου. Η αιώνια αγαπημένη του έχει μετενσαρκωθεί στην νεαρή Mina και οι ζωές τους έχουν σφραγιστεί για πάντα μαζί. Αυτή η προσέγγιση έχει σίγουρα κάτι το μελαγχολικό και το σκοτεινά όμορφο, αφού μέσω του έρωτα μπορείς να αναγεννηθείς. Χωρίς όμως να καταλήγει σε φτηνό ρομάντζο ο Coppola φροντίζει να κρατήσει τις ισορροπίες και να μας σερβίρει τελικά αυτό που μοιάζει να είναι ένα γοτθικό παραμύθι έρωτα και πάθους, λήθης και θύμησης, καλού και κακού, και όλα αυτά παρυσιασμένα στην οθόνη μέσα από μια υπέροχα μακάβρια σκηνοθεσία.
Η στιλιζαρισμένη σκηνοθεσία, οι αντιθέσεις χρωμάτων και η απουσία σύγχρονης ψηφιακής τεχνολογίας (μετά από απαίτηση του ίδιου του Coppola) κάνουν το "Dracula" μια full αρτιστίκ ταινία η οποία παραπέμπει με ευκολία σε πίνακες άλλης εποχής. Είναι γεγονός οτι μια μεγάλη μερίδα του λέοντος για την επιτυχία και την διαχρονικότητα της ταινίας, οφείλεται στην Γιαπωνέζα σχεδιάστρια κοστουμιών Eiko Ishioka, η οποία κέρδισε και το Oscar για 'Best Costume Design' χάρη στα εκπληκτικά και πραγματικά ευφάνταστα κοστούμια της ταινίας. Η Ιshioka θεωρείται ως η πιο αναγνωρισμένη σχεδιάστρια στην χώρα της και οι δουλείες της μαρτυρούν ένα μοναδικό ταλέντο στην σύλληψη και τον σχεδιασμό φιλμικών ενδυμάτων. Η ίδια εκτός από την ταινία του Coppola έχει δημιουργήσει τα κοστούμια για τις ταινίες "The Cell" (2000) (η ολόσωμη, κόκκινη στολή που φοράει η Lopez μοιάζει εκπληκτικά με αυτή του Dracula και παραπέμπει στο...μυϊκό, ανθρώπινο σύστημα), το υπέροχο "The Fall" (2006), αλλά και για τους επερχόμενους "Immortals". Συχνή είναι και η συνεργασία της με τον σκηνοθέτη Tarsem Singh (που έχει κάνει τις παραπάνω ταινίες), ενω για το 2012 ετοιμάζουν μια παραλλαγή της Χιονάτης με κοστούμια από άλλον πλανήτη.
Γοτθική αισθητική, αισθαντική μουσική και πίστη σε μια effect free παραγωγή κάνουν τον "Dracula" μια ταινία για όλες τις αισθήσεις. Εμπνευσμένος από τους πίνακες του Gustav Klimt και κάνοντας εμφανές το γεγονός οτι η ταινία κινείται σκηνοθετικά πάνω σε καλλιτεχνικές ράγες, δε μπορεί παρά να θαυμάσει κανείς την λεπτομέρεια και την τέλεια απόδοση επί της οθόνης του φοβικού 19ου αιώνα.
Από ερμηνευτικής πλευράς δεν έχουμε να πούμε και πολλά καθώς όλη η ταινία είναι ο Gary Oldman. Μέσα από το μακιγιάζ και τις στρώσεις υφάσματος δίνει τον καλύτερό του εαυτό και γίνεται απλά ο Dracula. Ομιλία, χειρονομίες, βλέμμα, όλα παίζουν στο full και ο Oldman δίνει ίσως την καλύτερη ερμηνεία της μέχρι τώρα καριέρας του. Εξάλλου είναι από αυτούς τους ρόλους οπού ταυτίζεις άμεσα ηθοποιό και ερμηνεία, και αυτό δεν χωράει καμία αμφιβολία. Τρομακτικός, λάγνος και αιώνιος είναι η προσωποποίηση του σεξουαλικού Δράκουλα. Στο πλευρό του η Ryder ως μήλον της έριδος, είναι πολύ καλή και δεν ξεφεύγει από το μοντέλο των αθώων και ευγενών γυναικών/κοριτσιών που συνήθιζε μέχρι τότε να υποδύεται στις ταινίες της. Ας μην ξεχνάμε και το μικρό αλλά θανατηφόρο πρώτο πέρασμα της Monica Bellucci από ταινία ως μια εκ των νυφών, η παρουσία της οποία αν και μικρή, μάλλον έμεινε καρφωμένη στα ανδρικά μυαλά για πολύ πολύ καιρό. Στην ουσία όλο το υπόλοιπο cast είναι πολύ καλό, ακόμα και ο Reeves ο οποίος βέβαια θα μπορούσε με την ίδια ξύλινη ευκολία να υποδυθεί και το παλούκι με το οποίο προοριζόταν να παλουκωθεί ο Oldman. Με τις υγείες του.
Μια κλασική ιστορία αγάπης ή ένα σκοτεινό παραμύθι για τους βαθύτερους πόθους τους ανθρώπου; Όπως και το δείτε το "Dracula" είναι μια ταινία που έδωσε πνοή στην για κάποια χρόνια βαλτωμένη ύπαρξη του πιο famous 'τέρατος' που δημιούργησε ποτέ η λογοτεχνία. Ερωτική και παθιασμένη, αποδεικνύει πως αρκεί μια δαγκωνιά για να την πατήσεις...
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι ο Gary Oldman με μακρύ μαλλί είναι yummy, οτι όταν παντρευτώ θέλω το νυφικό που φοράει η πιο πιο πάνω κοπέλα (Lucy) στην φωτο και οτι μεταξύ μας έτσι πρέπει να είναι οι βρυκόλακες. Οχι σαν καχεκτικά σχολιαρόπαιδα με σταφταλιζέ δέρμα, άτριχο στήθος και παλιομοδίτικες συμπεριφορές τύπου "θα σου έπιανα το χέρι και θα πίναμε τσάι" (αν πηγαίνει το μυαλό σας κάπου συγκεκριμένα δε ξέρω, εγω γενικά μιλάω :P )
TRIVIA
- Σε μια προσπάθεια να προκαλέσει περισσότερο συναίσθημα, ο Coppola φώναζε την Ryder "slut" και "whore" κατά την διάρκεια των γυρισμάτων, στην σκηνή που ο Helsing κάνει τσακωτή την Mina με τον Dracula.
- Για το αίμα χρησιμοποιήθηκε κόκκινο ζελέ.
- Καθώς η Mina θυμάται την περασμένη της ζωή ως Elisabeta λέει οτι θυμάται "a land beyond a great forest". Αυτή είναι και η ακριβής σημασία της λέξης Transylvania.
- O Coppola εξήγησε αργότερα για ποιον λόγο επέλεξε τον Reeves για την ταινία του. Ήθελε λέει έναν νεαρό, hot ηθοποιό προκειμένου η ταινία να βρει απήχηση στα νεαρά κορίτσια. Αυτό θα πει να σε εκτιμούν οι σκηνοθέτες!
- Στη σκηνή οπού ο Oldman γλύφει τον ματωμένο ξυράφι του Reeves, ήταν στην πραγματικότητα μεθυσμένος! Η σκηνή μάλιστα γυρίστηκε πολύ μετά τα μεσάνυχτα, για υπάρχει το κατάλληλο mood ανάμεσα στο συνεργείο.
- Η Sadi Frost έβαψε τα μαλλιά της κόκκινα, προκειμένου να ξεχωρίζει από την Ryder με την οποία είχαν μια κάποια ομοιότητα. Σε μια σκηνή επίσης που κρατάει ένα πιτσιρίκι στην αγκαλιά της, το παιδάκι ήταν τόσο τρομοκρατημένο από το βαμπιρίστικο μακιγιάζ της, με αποτέλεσμα σκηνοθέτης και ηθοποιός να χρειαστούν να το καθησυχάζουν για αρκετή ώρα πριν περάσουν σε μια ακόμα λήψη.
- Τα περισσότερα φορέματα της Minas/Elisabeta είναι σε αποχρώσεις του πράσινου, που σε πολλές κουλτούρες θεωρείται το χρώμα της αγάπης, της λαγνείας και της σεξουαλικής επιθυμίας. Επίσης διακρίνονταν για τα μοτίβα φύλλων που έφεραν, όπως αυτά του δενδρολίβανου που συμβολίζει αγάπη και πίστη (σε μπουκέτα γάμου), αλλά και απώλεια, θρήνο και θάνατο (στα στεφάνια κηδειών)
(Πηγή IMDB)
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
ΝΕΤ: 00:30, Good Will Hunting, με τους Matt Damon, Robin Williams, Ben Affleck σε σκηνοθεσία Gas Van Sant. Ένας νεαρός διάνοια στα Μαθηματικά χρειάζεται την βοήθεια ενός ψυχολόγου προκειμένου να βάλει σε τάξη την ζωή του.
Cu tomorrow!
Μια εκπληκτική ανανέωση του μύθου από τον Κόπολα που αποτέλεσε μια πρόσκαιρη ανάκαμψη στην καριέρα του. Δυστυχώς όμως δεν είχε συνέχεια. Η τελευταία του μεγάλη ταινία.
ΑπάντησηΔιαγραφή4/5: Πολύ καλή