Pacific Rim: The bigger the better

NEW ARRIVAL

Και ναι λοιπόν συγκίνηση!  Επιστρέψαμε και πάλι μετά από φουλ απουσία δυο μηνών και κάτι ψιλών και όπως βλέπετε επιστρέψαμε με κάτι πολύ bad ass, το "Pacific Rim".
Παρόλα αυτά τα διάφορα πράγματα που έχω στο μυαλό μου και που προσπαθώ να χωρέσω μέσα σε αυτόν τον χρόνο, με κάνει να σας υποσχεθώ το οτι θα προσπαθήσω να δίνω το παρόν όσο πιο συχνά μπορώ μέσα από το αιώνια αγαπημένο μου blogaki.  Θα υπάρχουν βέβαια και μέρες-οι περισσότερες θαρρώ-κατά τις οποίες θα είναι αρκετά δύσκολο να ανεβάσω ταινία λόγω χρόνου (μεταξύ μας ελπίζω να είναι δύσκολο γιατί αυτό σημαίνει πως θα έχω καταφέρει να κάνω αυτό που θέλω), θα μπορείτε όμως αν θέλετε να με τσεκάρετε στο Reel.gr και στο Cine.gr (ναι ξέρω δεν έχετε και την κάψα, απλά λέω).  Θα προσπαθήσω όμως ειλικρινά να γράφω όταν προλαβαίνω για ταινίες που έχουν γίνει hyped up, για ταινιάκια που αξίζουν έτσι κι αλλιώς μια αναφορά και γενικά για οτι παίρνω χαμπάρι και πρέπει να το μοιραστώ μαζί σας.

So, καλή χρονιά να έχουμε, δημιουργική και όσο το δυνατόν πιο ήρεμη παρακαλώ.  Άντε να αρχίζουμε!

Σε έναν κόσμο όπου η ανθρωπότητα έχει χάσει τον ύπνο της υπό την διαρκή απειλή τεράστιων εξωγήινων πλασμάτων που βγαίνουν από την θάλασσα και σπέρνουν την καταστροφή μέρα με την μέρα, οι χώρες έχουν πάψει πια τις φιλονικίες και τους πολέμους, αποφασίζοντας να δράσουν για το κοινό καλό και επενδύοντας σε γιγαντιαία, ρομποτικά κατασκευάσματα με την ονομασία "jaeger", προκειμένου να αντιμετωπίσουν όσο πιο αποτελεσματικά μπορούν τις ορδές των λεγόμενων "kaiju".
Τα πράγματα όμως δεν είναι και τόσο απλά μιας που για να μπορέσουν να κινηθούν αυτά τα τιτανοειδή, χρειάζονται απαραίτητα δυο "πιλότοι" οι οποίοι μπορούν να τα κατευθύνουν, μόνο όταν η εγκεφαλική τους δραστηριότητα φτάσει στο υπέρτατο πεδίο εναρμονισμού...
Όταν ο Raleigh (Charlie Hunnam) αναγκαστεί να επιστρέψει στην ενεργό δράση του χειριστή των jaeger μετά από ένα τραγικό, οικογενειακό συμβάν, θα αντιμετωπίσει την τεράστια και μάλλον τελολογική κατάσταση που επικρατεί αναφορικά με την κυριαρχία των kaiju, τα οποία μοιάζουν να έχουν αποθρασυνθεί ολοκληρωτικά, αυξάνοντας τις επιθέσεις τους και ανεβάζοντας κατακόρυφα τον δείκτη...δυσκολίας και επικινδυνότητάς του.  Ο Raleigh θα αναζητήσει τον συν-πιλότο του στο πρόσωπο της μικροκαμωμένης και ταλανισμένης από το φοβικό της παρελθόν, Mako (Rinko Kikuchi), σε μια προσπάθεια να ανακτήσει και πάλι τον έλεγχο του εαυτού του και να βοηθήσει στην σωτηρία του είδους του, πριν να είναι πολύ αργά.  Και εν το μεταξύ τα kaiju μοιάζουν να δρουν πολύ πιο διαφορετικά απ'οτι είχαμε φανταστεί.  Πιο συνειδητοποιημένα, πιο λογικά, πιο ανθρώπινα...

Το οπτικοακουστικό υπερθέαμα του Μεξικανού Guillermo del Toro, δικαίως διεκδικεί τον τίτλο του υπέρτατου φθινοπωρινού blockbaster, καθώς έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά της κλασικής συνταγής των "τέρμα τα γκάζια" περιπετειών, συνοδευόμενο παράλληλα από μια τεράστια λίστα διαφορετικών κινηματογραφικών επιδράσεων, καλλιτεχνικών ρευμάτων και κυρίως, ιαπωνικής κουλτούρας.
Εμπνευσμένος σαφέστατα από την κινηματογραφική ιστορία των μεγάλων ασιατικών studio (και κυρίως του Toho), o del Toro επαναφέρει τον μύθο του Godzilla και των ομοίων του σε ένα απολαυστικό και χορταστικό δύωρο ταινιάκι, ιδανικό για μια πραγματικά διασκεδαστική ταινιακή βραδιά.
Παρά το γεγονός οτι ο παραμυθατζίδικος αυτός δημιουργός, δεν καταφέρνει επί της ουσίας να επαναπροσδιορίσει ένα είδος στο οποίο έτσι κι αλλιώς πρωτοπόροι ήταν πάντοτε οι Ιάπωνες, εντούτοις πετυχαίνει σε έναν βαθμό να μπολιάσει τα αμερικάνικα, πατριωτικά ιδεώδη με νότες φαντασιακής προέλευσης και mecha-νίστικης αισθητικής, δημιουργώντας εντέλει ένα πολυπολιτισμικό συνονθύλευμα τερατικής ιστορίας και ποπ κουλτούρας.
Τα διάσημα για τα κινηματογραφικά τους τέρατα, στούντιο της Ιαπωνίας, αποτελούν την πρώτη και πιο εμφανή επίδραση του del Toro ο οποίος κάνει το ένα βήμα παραπέρα, προσδίδοντας στα εξαιρετικά καλοφτιαγμένα kaiju του, στοιχεία του θαλάσσιου περιβάλλοντος, κάνοντας άλλα να μοιάζουν με καρχαρίες, άλλα με αποκρουστικά ψαρικά υβρίδια, και άλλα με τεράστια καβουροειδή!  Μπορεί στην ουσία ο ετερόκλητος κατάλογος των Ασιατών να εξακολουθεί να κρατάει τα σκήπτρα (εκτός από τον Godzilla, η λίστα συνεχίζει και είναι ατέλειωτη: Mothra (τεράστιο σκωρο-πεταλουδοειδές), Gamera (χελώνα), Rodan (δυνοσαυρικό πετούμενο), Ghidorah (δυνοσαυρικό πετούμενο με τρία κεφάλια) κ.α), παρόλα αυτά δεν γίνεται παρά να αναγνωρίσουμε και να επικρατήσουμε την προσπάθεια του del Toro, ο οποίος μετέφερε με ειλικρινή bas ass-οσύνη τα φρικτά, εξωγήινα βδελύγματά του στην μεγάλη οθόνη.

Φυσικά τι είναι ένα τέρας μόνο και έρμο, χωρίς τον ταιριαστό του αντίπαλο;  Τίποτα θα μου πείτε και φυσικά θα έχετε δίκαιο.  Για τον λόγο αυτό έχουμε στημένα απέναντι από τα εντυπωσιακά kaiju, μια σειρά από επίσης εντυπωσιακά ρομπότ, τα λεγόμενα jaeger (από την γερμανική λέξη "jager" που σημαίνει κυνηγός) τα οποία είναι επιφορτισμένα με την εξολόθρευση των κακιασμένων πλασμάτων.  Στην συγκεκριμένη περίπτωση τα τεράστια αυτά δημιουργήματα αντλούν την δύναμή τους από την εμπειρία και την γνώση των χειριστών τους, κάνοντας ακόμη εμφανέστερη την προέλευση της mecha αισθητικής η οποία στα ασιατικά anime αποτελεί μια από τις κυρίαρχες τάσεις.  Εδώ ο del Toro κρατάει σταθερή και αυτή την αξία, εμμένοντας τελικά στην λογική του ανθρώπινου παράγοντα και οχι στην χρήση αυτόνομων δημιουργημάτων με δική τους νοημοσύνη.  Είναι σημαντικό ο πόλεμος να δοθεί ανάμεσα σε τέρατα και ανθρώπους, και οχι ανάμεσα σε τέρατα και "προηγμένα τέρατα".
Η τεχνολογία και η επιστήμη παίζουν εδώ τους δικούς τους υποστηρικτικούς ρόλους, με την στρατιωτική πειθαρχία και την ετοιμοπόλεμη αμερικανίζουσα πραγματικότητα (η οποία δεν αποφεύγει και τις cheesy σκηνές σε στιγμές) να είναι παρούσες, βαδίζοντας όμως στο πλευρό της τρελιάρικης και ριψοκίνδυνης επιστήμης η οποία βέβαια μοιάζει να "ντύνεται" περισσότερο μια κωμική υπόσταση, παρά κάποια ουσιαστική και λογικά υποστηριζόμενη θεωρία.
Ανάμεσα σε όλα τα καλώς κείμενα της ταινίας (μιλάμε για καθαρή, απενοχοποιημένη περιπέτεια φαντασίας έτσι κι αλλιώς), δεν ξεφεύγουν και οι χοντροκομμένες αμερικανιές, ιδιαίτερα κατά τον ηρωικό λόγο του Stacker (Idris Elba), του μεριδίου συμμετοχής στον πόλεμο της Κίνας και της Ρωσίας, οι οποίες αρκούνται στον ρόλο του κομπάρσου, καθώς και του τέλους της ταινίας.  Αλήθεια τώρα, απορείς ποιο μπορεί να είναι;

Όσον αφορά την σκηνοθεσία σίγουρα είναι από τις καλύτερες που έχεις δει στο είδος.  Φαντασμαγορική και εφετζίδικη, ταιριάζει γάντι στις δυναμικές σκηνές των συγκρούσεων δημιουργώντας παράλληλα ένα περιβάλλον απόλυτα καθηλωτικό το οποίο θα θες να συνεχιστεί μέχρι το τέλος.
Αν θα έπρεπε παρόλα αυτά να μιλήσουμε και για κάνα δυο πράγματα που ενοχλούν, σίγουρα πρώτο θα ερχόταν το ατέλειωτο μπλα μπλα των πρωταγωνιστών, γεγονός που οδηγεί σε μια αδικαιολόγητη καθυστέρηση έναρξης της πραγματικής δράσης, με αποτέλεσμα η σταδιακή εξέλιξη της υπόθεσης να σε βρει και λιγάκι χολωμένο, να περιμένεις τη στιγμή που επιτέλους θα ξεκινήσει να πέφτει το βρωμόξυλο.
Από την άλλη πλευρά ένα κάποιο πρόβλημα παρατηρείται και ως προς τις ερμηνευτικές ικανότητες του cast, καθώς μπορεί ο ρόλος του Elba να μην είναι και ιδιαίτερα απαιτητικός με τον ίδιο να είναι έτσι κι αλλιώς αρκετός, όταν όμως έρχεται η στιγμή του Hunnam και κυρίως της Kikuchi για να λάμψουν, κάπου φαίνεται πως το πράγμα στραβώνει.  Ο Hunnam περιορίζεται εμφανώς από το φυσίκ του all American boy, ενώ η Kikuchi σε κάνει να απορείς πως στο καλό ήταν υποψήφια για Oscar 'B Ρόλου στο "Babel".  Εκτός από την όμορφη παρουσία της (η ασιατική θεματική κυριαρχία οπτικοποιείται τελικά με την εικόνα της), μοιάζει να μη μπορεί να προσφέρει τίποτα άλλο.  Ερμηνευτικά δειλή και εντελώς μηχανική, δεν προσφέρει την παραμικρή γοητεία στον χαρακτήρα της, ακόμα και στο πλαίσια ενός τέτοιου είδους ταινίας στο οποίο έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε βλέψεις για κάποια υποκριτική αποκάλυψη.
Συνοψίζοντας το "Pacific Rim" είναι η ιδανική αφορμή για να επισκεφτείς τις αίθουσες από αυτή τη Πέμπτη και να περάσεις μια fun βραδιά.  Έχει δράση, εξαιρετικά καλοφτιαγμένα εφέ, ένα 3D που της πάει βρε αδελφέ και μια υπόθεση που έχει χιλιωειπωθεί στο cinema, αλλά δεν μας χαλάει όταν μας δίνει ένα τόσο άρτια δουλεμένο αποτέλεσμα.  Λίγο να προσέχαμε τους ηθοποιούς μωρέ παιδί μου και θα είχαμε ΤΗΝ καλύτερη περιπέτεια της χρονιάς.  Αλλά δεν βαριέσαι, δεν μπορείς να τα έχεις και όλα...

Τι έμαθα από την ταινία:  Οτι ο Ron Perlman είναι αναντικατάστατος για τον del Toro, οτι το αγαπημένο μου τέρας είναι αυτό που επιτίθεται στο Σίδνεϊ (τυχαίο;) και οτι o Hunnam χωρίς τα μούσια είναι άλλος άνθρωπος.

TRIVIA

• Ο σκηνοθέτης της ταινίας Travis Beacham υποστηρίζει πως είχε την ιδέα για το σενάριο, όταν ένα ομιχλώδες πρωί στεκόταν στην ακτογραμμή της Καλιφόρνια, με την αποβάθρα να φαντάζει σαν ένα πελώριο τέρας που σηκωνόταν από την θάλασσα.  Φαντάστηκε επίσης πως εκείνη την ώρα ένα ρομπότ θα βρισκόταν εκεί, για να προστατέψει την πόλη από την επίθεση.
• Το "Gipsy Danger" είναι κατασκευασμένο και βαμμένο με τέτοιον τρόπο ώστε να παραπέμπει στα μαχητικά αεροσκάφη του Β' Παγκοσμίου.

(ΠΗΓΗ ΙMDB) 

Man of Steel: Is it a plane? Is it a bird? No it's Man of Steel...

NEW ARRIVAL

Καλημέρες καλημέρες.  Σήμερα θα πούμε δυο πραγματάκια για την νέα ταινία με πρωταγωνιστή τον ήρωα με την κόκκινη κάπα, και οχι το κόκκινο βρακάκι, καθότι μερικές διαφορετικές πινελιές στον ήρωα της DC είναι εμφανέστατες στην ταινία του Zack Snyder.  Όπως επίσης και αρκετά πράγματα τα οποία μάλλον δεν του βγήκαν και πολύ καλά, κάνοντας την ταινία να απέχει πολύ μακριά από την εικόνα που δημιούργησε γι'αυτή το hype των τελευταίων μηνών.  Για να δούμε όμως τι πήγε στραβά...

Η ιστορία του αγαπημένου super hero ξεκινάει όπως φαντάζεσαι οτι θα ξεκινούσε, από την πρώτη στιγμή της μωρουδιακής του ύπαρξης, την ίδια στιγμή που ο πλανήτης Κρύπτον απειλείται με ολοκληρωτική εξαφάνιση, εξαιτίας της ολικής εκμετάλλευσης των φυσικών του πόρων.  Κάπου εκεί ο Jor-El (Russel Crowe) και η σύζυγός του Lara-Lor Van (Ayelet Zurer) φέρνουν στον μάταιο τούτο κόσμο ένα αγοράκι, το πρώτο που γεννιέται στον πλανήτη με φυσική γέννα μετά από πολλά χρόνια.  Και όσο οι γονείς προσπαθούν να αποφασίσουν τι θα κάνουν με τον νεοφερμένο γιόκα, ο στρατηγός Zod (Michael Shannon) αποφασίζει να εξεγερθεί κατά του ηλικιωμένου κατεστημένου, απαιτώντας να περάσει ο έλεγχος του πλανήτη στα χέρια του, πριν να είναι πολύ αργά.  Αψηφώντας την γηραιά αρχή θα κηρύξει πραξικόπημα, μόνο για να συλληφθεί λίγο αργότερα μαζί με τους υπόλοιπους αποστάτες και να καταδικαστούν σε κάτι δεκάδες χρόνια σε μια κρυογονική φυλακή απίστευτης λήθης.
Και ενώ ο Κρύπτον αρχίζει να αποτελεί σταδιακά παρελθόν, ένα μωράκι ταξιδεύει μέσα στο σύμπαν, καταλήγοντας κάποια στιγμή μέσα σε αγρούς και σπαρτά, εκεί όπου το ζεύγος Kent (Kevin Cistner-Diane Lane) θα αναλάβει να το μεγαλώσει.  Και όσο ο μικρός Clark μεγαλώνει, τόσο θα μεγαλώνουν και οι δυνάμεις του προετοιμάζοντάς τον για την στιγμή της υπέρτατης(;) μάχης: την στιγμή που ο general Zod θα ζητήσει και πάλι εκδίκηση.  Και φυσικά τον Κώδικα, με τον οποίο θα έχει την δυνατότητα να φτιάξει έναν νέο Κρύπτον, πάνω στα γήινα αποκαΐδια...

Ο Zack Snyder ενδεχομένως και να αποτελεί τον κυρίαρχο σκηνοθέτη της απενοχοποιημένης απόλαυσης μιας που από την πρώτη κιόλας ταινία του, το ζομπιακό remake "Dawn of the Dead" (που βασίζεται φυσικά στο original υλικό του George Romero), φάνηκε πως έχει κάθε λόγο να εδραιωθεί στην συνείδησή μας γιατί στην τελική το remake ήταν καλό.  Δεν ξέρω βέβαια αν σε αυτή μου την άποψη παίζει ρόλο η λατρεία μου για κάθε τι απέθαντο, παρόλα αυτά νομίζω πως ήταν έτσι κι αλλιώς μια από τις πιο τίμιες, σύγχρονες προσπάθειες σε ένα κινηματογραφικό είδος που έχει σχεδόν πια κορεστεί.
Φυσικά η κυρίαρχη στιγμή στην μέχρι τώρα σκηνοθετική του καριέρα ήταν η οπτική μεταφορά του graphic novel έπους των Frank Miller και Lynn Varley "300", μια ταινία που αν μη τι άλλο αποτέλεσε και την αφετηρία για την ελληνική μάστιγα που ακούει στο όνομα "τατουάζ Σπαρτιάτης-ελληνική σημαία-περικεφαλαία-ασπίδα".  Οκ...
Χωρίς να γίνεται από τους κριτικούς δεκτή ως κάτι το προκλητικά ενδιαφέρον και εντυπωσιακό, οι "300" κατάφεραν να φέρουν στο προσκήνιο την ιστορία του Λεωνίδα και των γενναίων του, ακόμα και μέσα από ένα καθαρά στυλιζαρισμένο πρίσμα υπερβολής και έντονου κινηματογραφικού στησίματος.  Παρόλα αυτά κανείς δεν αμφισβήτησε πως και οι "300" ήταν ακριβώς αυτό: μια ένοχη/απενοχοποιημένη απόλαυση, ιδανική για μια πρώτης τάξεως πώρωση με την καθόλα ταιριαστή, σκοτεινολαγνική του σκηνοθεσία.
Έκτοτε ο Zack δεν κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό του, ούτε με το "Watchmen" (το οποίο παρόλα αυτά θεωρήθηκε τίμιο), ούτε όμως και με το λολιτίστικο "Sucker Punch", το οποίο είχε μια κατά τα άλλα σίγουρη συνταγή επιτυχίας: κορίτσια με δερμάτινα, στολές, όπλα, κοτσίδες, γλειφιτζούρια, έναν ορυμαγδό από απειλητικά πράγματα και ένα ομολογουμένως bad ass OST.

Και ερχόμαστε στο σήμερα, στην ταινία που όπως φάνηκε από όλο το διαφημιστικό σούσουρο, θα αποτελούσε την θριαμβευτική επιστροφή του Zack Snyder και γιατί οχι, θα κατάφερνε να επαναπροσδιορίσει έναν κατά τα άλλα παρεξηγημένο σκηνοθέτη με potentials.  Ε λοιπόν αυτό που λένε πως όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι;  Καλά κάνουν που το λένε...
Κάθε φορά που μια ταινία προωθείται στην συνείδησή μας ως το επόμενο big hit του καλοκαιριού (ή όποιας άλλης εποχής, εν προκειμένω μας ενδιαφέρει ο τρόπος με τον οποίο γίνεται όλο αυτό), είμαστε τις περισσότερες φορές σίγουροι πως η ταινία αυτή θα είναι και καλή.  Προσωπική εκτίμηση είναι πως αυτό αποτελεί κατάλοιπο εποχής μπατμανικής τριλογίας του Nolan, μιας που καλοκαίρι επί καλοκαίρι κρεμόμασταν κυριολεκτικά από το σπιντάντο μάρκετινγκ που χαρακτήριζε και τις τρεις του ταινίες.  Δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως η σχετική απογοήτευση του "The Dark Knight Returns" ήταν εν μέρει αποτέλεσμα οχι μόνο του σκηνικού μέσα στο οποίο έκλεισε η περιπέτεια του μασκοφόρου εκδικητή (προς το παρόν), αλλά και όλου του hype που είχε δημιουργηθεί γύρω από αυτό.  Δεν είναι και λίγο να παρακολουθείς μερικά χρόνια πριν το αριστουργηματικό "The Dark Knight", και η τρίτη συνέχεια να μοιάζει τελικά ως το πιο αδύναμο φιλμ του συνόλου.  Σκεφτείτε λοιπόν πως κάτι ανάλογο συνέβη δυστυχώς και στο "Man of Steel".

Μπορεί οι ελπίδες μας να ήταν μεγάλες και από το πρώτο trailer-ικό υλικό να φαινόταν πράγματι ως ένα δυναμικό αποτέλεσμα, εντούτοις ολόκληρο το σουπερηρωικό οικοδόμημα του Snyder και των συνεργατών του, καταρρέει μπροστά σου στην αίθουσα, μέσα σε ένα μακρόωρο (γύρω στις δυόμιση ώρες) και άνευ συνοχής δημιούργημα το οποίο αναλώνεται σε ηθικολογικές συζητήσεις, πατρικές ρήσεις και σχεδόν μούγκα στην στρούγκα από τον πρωταγωνιστή Henry Cavill, ο οποίος σου δίνει την αίσθηση οτι παραμένει ο χειρότερα ανεκμετάλλευτος "παίκτης" όλου του cast.
Πιάνοντας την ταινία σε πρώτη φάση από το σενάριο, γρήγορα διαπιστώνεις πως η ιστορία περιστρέφεται γύρω από γνωστές θεματικές, οι οποίες όμως δεν σε ενοχλούν και πολύ καθώς όντως, μπορείς να τις αντιμετωπίσεις ως ένα επαναμπουτάρισμα της γενεσιουργού μυθοπλασίας του Superman.  Από εκεί και πέρα βέβαια αντιλαμβάνεσαι επίσης πως το σενάριο είναι τόσο σκορποχώρι και γεμάτο χαζές τρύπες, ώστε κατευθείαν η ταινία έχει χάσει ένα από τα βασικά και κατά τα άλλα στιβαρά στοιχεία: την ιστορία της.
Χωρίς να φαίνεται να δίνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην σωστή δόμηση ενός πλάνου σχετικά με τα "πως" και τα "γιατί", ο David S. Goyer (βασικότατος συνεργάτης του Christophen Nolan ο οποίος εδώ αναλαμβάνει χρέη παραγωγού), περιορίζει την δράση στο δεύτερο μέρος της ταινίας το οποίο χαρακτηρίζεται μεν από το εφετζίδικο πατιρντί που περιμένεις, αλλά και από μια άψυχη διάθεση για την κάλυψη της οποίας επιστρατεύονται ψηφιακά εφέ 225 εκατομμυρίων δολαρίων.  Και αυτά όμως ακόμη δεν είναι ικανά να καλύψουν αυτό που λείπει: προσωπικότητα και χαρακτήρας.

Τα κάποια θετικά στοιχεία της, όπως η επιβλητική παρουσία του Cavill η οποία δυστυχώς δεν αφήνεται να προχωρήσει λίγο παραπέρα, η χημεία των Costner-Lane, το κλασικά καλό OST του Hans Zimmer, καθώς και η προσήλωση με την οποία ο Michael Shannon προσπάθησε να υποδυθεί τον κακό της υπόθεσης (με τον ίδιο να φαίνεται σε στιγμές περισσότερο γραφικός απ'οτι θα έπρεπε), δεν είναι ικανά να σηκώσουν το βάρος μιας ουσιαστικής απουσίας χημείας ανάμεσα στον Cavill και την Adams, των λεπομερειακών στιγμών που πετούν την λογική από το παράθυρο (πως γίνεται η Lois να κατέληξε μέσα στην παγωμένη σπηλιά σε χρόνο ντε τε, την ίδια στιγμή που η μονάδα που βρισκόταν εκεί εξακολουθούσε να αναρωτιέται τι κρύβεται εκεί χωρίς προφανώς να έχει καταφέρει να μπει μέσα, αποτελεί και για εμένα μυστήριο), την σχεδόν θρησκευτική παρουσία του Crowe που εμφανίζεται στα ξαφνικά και καθοδηγεί σαν άλλος Μεσσίας, καθώς και μιας πρόζας στα όρια του ερασιτεχνισμού που δεν κάνει τίποτα για να ενισχύσει την όποια δυναμική γίνεται να αναζητηθεί σε διάφορες γωνίτσες της ταινίας.
Το "Man of Steel" είναι τα κεράσια που δεν απολαύσαμε ποτέ, σκορπώντας στο πάτωμα από το μικρό μας καλάθι και δημιουργώντας περισσότερο μια αίσθηση ανικανοποίητου που δεν θα γινόταν να ικανοποιηθεί έτσι κι αλλιώς από το καλλιτεχνικό αποτέλεσμά του.  Μια χαμένη ευκαιρία, για έναν τίμιο επαναπροσδιορισμό του ίσως, πιο εικονικού σούπερ ήρωα του κομικίστικου σύμπαντος.  Κρίμα.

Τι έμαθα από την ταινία: Οτι ο Cavill είναι τούμπανο (να τα λέμε αυτά), οτι η το τραγόμουσο του Shannon είναι τόσο απειλητικό (not) και οτι η ξαφνική ερωτική χημεία Superman-Lane απλώς δεν κολλάει ρε παιδί μου.




TRIVIA

• Στην τελική μάχη Zod-Superman, φαίνεται πάνω σε έναν δορυφόρο το logo "Wayne Enterprise".
• O Henry Cavill και ο Russel Crowe είχα γνωριστεί μερικά χρόνια πριν και συγκεκριμένα στο "Proof of Life" εκεί όπου ο Cavill αποτελούσε έναν από τους extras που χρησιμοποιήθηκαν για την ταινία.  Ο ίδιος είχε λάβει ενθαρρυντικά σχόλια από τον Crowe να συνεχίσει τις προσπάθειες να γίνει ηθοποιός, ενώ είχε πάρει από αυτόν και αυτόγραφο, όντας ο αγαπημένος του ηθοποιός.
• Στις περισσότερες σκηνές η κάπα του Superman είναι ψηφιακή.
• O Ben Affleck ήταν υποψήφιος για την σκηνοθεσία της ταινίας, μέχρι που απέρριψε την πρόταση λέγοντας πως δεν ήταν εξοικειωμένος με τις VFX shots, και πως δεν πρέπει κανείς να αναλαμβάνει ταινίες με βάση το budget, αλλά το σωστό story που πρέπει να υπάρχει και που είναι το πιο σημαντικό.  Καρφάκι αγαπητέ Ben;

(ΠΗΓΗ IMDB)

Monsters University: When Mike met Sully

NEW ARRIVAL

Γεια σας, γεια σας και καλή μας εβδομάδα.  Σήμερα θα ξεκινήσουμε με μια νέα άφιξη-επιτέλους-μετά από καιρό και συγκεκριμένα μια ταινιούλα που ενδείκνυται τόσο για τα μικρότερα, όσο και για τα μεγαλύτερα παιδιά.
Η αλήθεια είναι πως όταν ανακοινώθηκε πως η Pixar είχε στα σκαριά το prequel του "Monsters Inc.", προσωπικά δεν πέταξα και την σκούφια μου, καθώς θεώρησα πως μάλλον πάνε να βγάλουν από την μύγα ξύγκι, ιδιαίτερα δώδεκα χρόνια μετά το original υλικό.  Παρόλα αυτά μπορώ να πω πως το "Monsters University" ήταν καλύτερο απ'οτι το περίμενα (σαφέστατα οχι καλύτερο από το πρώτο), και οτι σίγουρα όσοι αποφασίσετε να το επισκεφθείτε στις αίθουσες, δεν θα απογοητευτείτε.  Here we go.

To "Monsters University" πραγματεύεται την ιστορία των δυο αγαπημένων μας ηρώων, πριν τις περιπέτειές τους ως ενήλικοι φοβιστές στο "Monsters Inc.", και πιο συγκεκριμένα την ιστορία της πρώτης τους συνάντησης, τότε που δεν τους έλεγες ακριβώς κολλητούς, αλλά περισσότερο άσπονδους εχθρούς.
Ο μικρούλης μονόφθαλμος Mike (με την φωνή του Billy Crystal στα αγγλικά και αυτή του Θανάση Τσαλταμπάση στα μεταγλωττισμένα), έχει ένα και μοναδικό όνειρο ζωής από την πρώτη στιγμή που επισκέφθηκε με το σχολείο του τον χώρο δράσης μερικών από τους πιο σημαντικούς μπαμπούλες ολόκληρου τους μπαμπουλοσύμπαντος: τον χώρο στον οποίο οι παιδικές πολύχρωμες πόρτες, οδηγούν σε κοιμισμένα αγγελούδια, τα οποία οι επαγγελματίες μπαμπούλες αρέσκονται να τρομάζουν εκμαιεύοντας την καλύτερη δυνατή τσιρίδα τους.
Παρά το γεγονός πως ο Mike ουδόλως τρομακτικός είναι, κάνει οτι μπορεί προκειμένου να καταφέρει να γίνει ένας από τους καλύτερους φοβιστές.  Στον αντίποδα, θα γνωρίσει τον γιγαντόσωμο, χνουδωτό Sully (με τις φωνές των John Goodma/Αντώνη Λουδάρο) ο οποίος έχει έμφυτο το ταλέντο της τρομάρας, φαίνεται όμως να μην δίνει την παραμικρή σημασία για την κολεγιακή του δράση και το επιμελές διάβασμα.
Όταν οι δυο τους γνωριστούν κατά τύχη θα ξεσπάσει ένας έντονος ανταγωνισμός μεταξύ τους, αναφορικά με το ποιος είναι ο καλύτερος.  Μέχρι την στιγμή δηλαδή που η συνέχιση της κολεγιακής τους ύπαρξης θα εξαρτηθεί από την μεταξύ τους συνεργασία...

Μετά τα στραβοπατήματα των "Cars 2" και "Brave", η Pixar φαίνεται να ξαναβρίσκει τον εαυτό της με το "Monsters University", εν μέρη βασίζοντας την επιτυχία του στην αναγνωρισιμότητα των κεντρικών του ηρώων και την αγάπη του κοινού για τους αιώνιους φίλους της μικρής, κοτσιδιάρας Boo, της πρώτης ταινίας.
Μπορεί να έχουμε ξαναδεί την επιστροφή χαρακτήρων ή ακόμη καλύτερα την κρυμμένη παρουσία τους υπό την μορφή "easter eggs" σε διάφορες άλλες ταινίες της Pixar, εντούτοις ο Mike και ο Sully φαίνεται να κρατούν μια ξεχωριστή θέση, χάρη στο εντελώς πρωτότυπο story με το οποίο τους γνωρίσαμε.  Εξάλλου στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε και για το πρώτο prequel που κυκλοφορεί η Pixar, μιας που οτι άλλο έχουμε δει αποτελεί είτε original ταινία, είτε sequel.
O μάλλον άπειρος Dan Scanlon (δεν έχει σκηνοθετήσει άλλο animation, εκτός από την συμμετοχή του απο'δω και απο'κει σε ελάχιστα projects της εταιρείας), κάνει καλή δουλειά στο να επαναφέρει στην μνήμη μας τα συμπαθή τερατάκια που γνωρίσαμε πριν από δώδεκα χρόνια, αναζωπυρώνοντας σταδιακά και την σχέση ανάμεσά τους, παρά την αρχική τους-κινητήρια για την υπόθεση της ταινίας-κόντρα.
Χωρίς να χαρακτηρίζεται από ένα εξαιρετικά πρωτότυπο σενάριο, καταφέρνει εντούτοις να κρατήσει το ενδιαφέρον και το χιούμορ σε επίπεδα ικανά να κρατήσουν με την σειρά τους και εσένα επικεντρωμένο στον πολύχρωμο και πολύβουο χώρο του κολεγίου, στην απόδοση του οποίου έχει πετύχει διάνα.

Αναμφίβολα ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και απολαυστικά στοιχεία της ταινίας, είναι η σκηνοθετική απόδοση του στερεοτυπικού θέματος του κολεγίου και όλης της τρέλας που επικρατεί στον χώρο του, τις αδελφότητές του, ακόμη και του διαχωρισμού των μαθητών με βάση το επίπεδο της cool-οσύνης τους.
Αν θα έπρεπε να μαντέψουμε, θα λέγαμε πως αυτή ακριβώς η απεικόνιση αποτελεί σίγουρα και μια σαφέστατη αναφορά σε όλους εκείνους τους σωρούς των χαζοαμερικάνικων ταινιών (σίγουρα δεν είναι όλες χαζές, άλλες τουλάχιστον ενέχουν το στοιχείο της ένοχης απόλαυσης) οι οποίες στήνουν ολόκληρα ευτραπελικά σκηνικά γύρω από τα λεγόμενα campuses.  Το ίδιο ακριβώς θα δεις να συμβαίνει και στο "Monsters Inc." με την διαφορά πως η ελευθερία του κινούμενου σχεδίου δίνει την δυνατότητα στους δημιουργούς να πλάσουν τον κόσμο με τα πιο τρελά και τερατίστικα υλικά που έχεις δει, καθώς φυσικά και με τις απαραίτητες δόσεις συναισθήματος και διδακτισμού που έχουμε πει οτι χαρακτηρίζουν τις ταινίες της Disney και της Pixar.
Στην πρώτη ταινία μάθαμε λοιπόν πως πρέπει να υπερνικάς τους φόβους σου και να αποδέχεσαι το ποιος πραγματικά είσαι, ένας χιουμορίστας πουά γίγαντας για παράδειγμα, ο οποίος καταλήγεις να γίνει ο καλύτερος φίλος ενός μικρού κοριτσιού, την ίδια στιγμή που θα έπρεπε να της προκαλείς τον απόλυτο τρόμο.  Αυτή την φορά το θέμα έχει να κάνει περισσότερο με την παρουσία του Mike, την πίστη στον εαυτό μας και το εσωτερικό πείσμα που μας κάνει να μη τα παρατάμε ποτέ, ακόμη και στις μεγαλύτερες δυσκολίες.  Και σε αυτό φυσικά το αποτέλεσμα παίρνει άριστα δέκα.  Όπως τις περισσότερες φορές εξάλλου.

Αν και σίγουρα το αποτέλεσμα ίσως να φαίνεται κάπου χλιαρό (φαντάζομαι κυρίως εξαιτίας της μεταγλώττισης και της ηλίθιας απόδοσης μερικών προζικών στιγμών που σίγουρα θα άξιζαν να τις ακούσουμε στα αγγλικά), εντούτοις το "Monsters University" αποτελεί την ιδανική επιλογή για μια fun βραδιά κυρίως επειδή έχεις την εγγύηση της Pixar.
Κατά τα άλλα οτι επιθυμήσεις θα το βρεις μέσα στην ταινία, ακόμα και μια υπόνοια της μελλοντικής Boo, την οποία δεν θα σου πω που να κοιτάξεις να την βρεις, είναι έκπληξη.  Παράλληλα το χιούμορ, τα εκτυφλωτικά σχεδόν χρώματα, ο fun διαχωρισμός των κοινωνικών ομάδων του κολεγίου σε προχωρημένους τύπους (με αντίστοιχα μπουφανάκια παρακαλώ), losers, ακόμα και εναλλακτικές, punk τερατοτύπισσες, καθώς και η όπως την περιμένεις χαζοβιόλικη δράση των πρωταγωνιστών, αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα του κόσμου της Pixar τα οποία εμφανίζονται και εδώ κλασικά, παραδοσιακά, αν και με μια κάποια έλλειψη περαιτέρω πρωτοτυπίας η αλήθεια είναι.
Για εμένα πάντως, ένα γεγονός που μου έκανε εντύπωση, ήταν επίσης το σενάριο του Πρωταθλήματος Τρομάρας με το διαγωνιστικό του περιεχόμενο, το οποίο μου έφερε στο μυαλό το αντίστοιχο, τρίαθλο μαγείας αυτή την φορά, στην τέταρτη συνέχεια του Harry Potter, "Harry Potter and the Goblet of Fire".  Το βρήκα σίγουρα ωραία πινελιά, αν και όπως είπα, το γεγονός πως αμέσως σκέφτηκα το αντίστοιχο σενάριο του Potter, δεν με άφησε να απολαύσω στο φουλ την υποθεσιακή ιδέα των συντελεστών.

Αν θες να δεις κάτι fun αυτή την εβδομάδα, προτίμησε καλύτερα το "Monsters University".  Ευχόμουν να σου πω τα ίδια και το "Μan of Steel", αλλά η αλήθεια είναι πως μάλλον θα βαρεθείς οικτρά.  Άσε που η ταινία είναι και απλώς μέτρια.  Για τα κακώς κείμενα όμως του ατσαλογκόμενο, θα επανέλθουμε την Τετάρτη ή την Παρασκευή.  Till then, ετοιμάσω για μπαμπουλοφανταστικές στιγμές.

Τι έμαθα από την ταινία: Οτι ο Ρούλης (φοβερή μεταγλώτιση) έχει το πιο τρομακτικό skill, οτι ο τα σιδεράκια που φοράει ο Mike, το ξέρετε οτι τα φοράει χωρίς λόγο, έτσι δεν είναι; και οτι επίσης το μικρού μήκους ταινιάκι, "The Blue Umbrella" που το συνοδεύει, είναι τέλειο.


No trivia

Iron Man 3: The suit is back!

NEW ARRIVAL

Καλημέρα καλημέρα!  Όπως σας είχα πει ήδη από Δευτέρα, αυτή θα είναι η μπλοκμπαστερική μας εβδομάδα, μιας που εκτός από το "Oblivion" που δεν το λες και κακό, αλλά το λες σπαστικό αναφορικά με το περιττό του δράμα, σας είχα πει πως θα αναφερθούμε και στο νέο Iron Man.  Και πως δεν θα μπορούσαμε άλλωστε από την στιγμή που έχει γίνει talk of the town, για διάφορους λόγους.  Από εσάς θέλω μόνο δυο πράγματα: πρώτον, να μην υπάρξει ο οποιοσδήποτε παραλληλισμός ανάμεσα στα νολανικά δημιουργήματα, και την popcorn απήχηση των ηρώων της Marvel και δεύτερον, να μην προσπαθήσετε να δείτε αυτή την νέα ταινία, μέσα από το πρίσμα της πιστής του μεταφοράς από το comic, γιατί τότε και εσείς θα απογοητευθείτε, και την καημένη την ταινία θα αδικήσετε η οποία μια χαρά καλοφτιαγμένη σουπερηρωική περιπέτεια είναι.  Αυτά και συνεχίζω.

Μετά την δευτερολεπτικά εξωγήινη αποστολή του στους Avengers, να μεταφέρει εκτός Γης τους πυρηνικούς πυραύλους που οι ανώτεροι του Nick Fury διέταξαν να ρίξουν στο Manhatan προκειμένου να λήξει η εισβολή των Chitauri (και μαζί τους δηλαδή να εξαφανιστεί και η παραμικρή αμερικάνικη τρίχα), ο Tony Stark (Robert Downey Jr.) έχει αποσυρθεί στο άβατό του, μαστορεύοντας ολημερίς τις iron man-ικές του στολές και βιώνοντας κάθε τόσο έντονες κρίσεις πανικού, μιας που η εμπειρία του στο πλευρό των Εκδικητών, μόνο προβλήματα φαίνεται να του προκάλεσε.  Έχοντας απομακρυνθεί από την Pepper (Gwyneth Paltrow) και εφιστώντας όλη του την προσοχή στην κατασκευή ενός εν δυνάμει στρατού, ο Stark είναι αποφασισμένος να μην αφήσει κανέναν άλλο να διαταράξει ξανά την "ησυχία" της χώρας του.  Εξωγήινο ή γήινο.
Βέβαια επειδή ως συνήθως οι ήρωες υπολογίζουν χωρίς τους ξενοδόχους (πόσο μάλλον ο Stark ο οποίος έχει έναν εγωισμό και μια ματαιοδοξία ΝΑ με το συμπάθιο), το παρελθόν θα του χτυπήσει την πόρτα, μεταμφιεσμένο σε Aldrich Killian (Guy Pearce), ενός ταπεινού ανθρωπάκου με μεγάλες ιδέες, ο οποίος φαίνεται πως έχει βρει την φόρμουλα του επόμενου κρίκου της ανθρώπινης εξέλιξης και ο οποίος δεν φαντάζει και τόσο ανθρωπάκος πια.  Την ίδια στιγμή ο αρχηγός μιας εξτρεμιστικής οργάνωσης γνωστός ως Mandarin (Ben Kingsley), θέτει σε εφαρμογή το δικό του τρομοκρατικό σχέδιο, απειλώντας την ευημερία ολόκληρου του έθνους.  Και όσο συμβαίνουν αυτά, o Stark θα πρέπει πρώτα να συμβιβαστεί με τον άνθρωπο μέσα στην στολή...

Για πρώτη φορά μετά τις δυο πρώτες ταινίες του Iron Man, ο σκηνοθέτης/ηθοποιός Jon Favreau (και κολλητός του Stark στην ταινία), αφήνει κατά μέρος την σκηνοθεσία και κρατάει απλά τα μπόσικα σε έναν ρόλο που δεν φαίνεται και πολύ, αρκεί όμως για να αποτελέσει την αφορμή προκειμένου ο Iron Man να αναλάβει και πάλι δράση.
Σε αυτό το τρίτο-και καλύτερο-installment του μαρβελικού ήρωα η σκηνοθεσία αφήνεται στα χέρια ενός κατεξοχήν περιπετειώδους τύπου, του Shane Black, του οποίου το όνομα μπορεί να μη σου λέει κάτι, θα σου πει όμως το σενάριο που έχει γράψει για το franchise του "Lethal Weapon", καθώς και το σενάριο μιας εκ των καλυτέρων ταινιών της δεκαετίας του '80, του "The Monster Squad".  Ταινίες όπως αυτή, το "Goonies" και το "Stand by Me", αποτελούν βασικούς λόγους για μαζώξεις στο σπίτι με καλή παρέα, σνακς και αναψυκτικά, έτσι για να μαθαίνουμε και εμείς οι "νεότεροι γέροι", και να θυμούνται τα original ραμολιμέντα (μαμά σ'αγαπώ).
Βέβαια, ο Black εκτός από την επιστροφή του στα σκηνοθετικά τεκταινόμενα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και με τον Robert Downey στο πλευρό του, είχε γυρίσει το 2005 το εντελώς underrated ταινιάκι, "Kiss Kiss Bang Bang", ένα νεο-noir δημιούργημα, με σύγχρονη ατμόσφαιρα, καλογραμμένο σενάριο και πρωταγωνιστή έναν Robert Downey (το "Iron Man" αποτελεί την δεύτερη συνεργασία τους), σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του.  Λέγοντας αυτά, δεν νομίζω να έχετε ακόμα αμφιβολίες αναφορικά με το story της ταινίας.  Ακόμα κι αν είχατε όμως, είμαι σίγουρη πως θα τις ξεχνούσατε μετά το τέλος του φιλμ.

Βέβαια για να λέμε και τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, το σενάριο του τρίτου Iron Man, χαρακτηρίζεται από μερικές ιδιαιτερότητες, για τις οποίες όμως δεν μπορώ να κάνω λόγο καθότι αυτό θα οδηγούσε σε φοβερά και τρομερά spoilers και αυτό δεν το θέλει κανείς.  Μπορώ και πάλι απλώς να σας θυμίσω πως πρέπει να κρατάτε στο πίσω μέρος του μυαλού σας (όλοι εσείς βασικά οι οποίοι έτσι κι αλλιώς διαβάζετε τα comic), οτι η ιστορία δεν εκτυλίσσεται όπως ακριβώς συμβαίνει στο χαρτί, αλλά με κάποιες μικρές, μα ζωτικές για τον χαρακτήρα της ταινίας, αλλαγές.  And that's that.
Όσον αφορά το θέμα της σκηνοθεσίας τώρα, πραγματικά δεν θα μπορούσαμε να ζητήσουμε κάτι παραπάνω, μιας που το θέαμα είναι εντυπωσιακό: καταιγιστική δράση, εφέ all over the place, ανατροπές και άφθονο γέλιο, αποτελούν βασικά χαρακτηριστικά μια περιπέτειας που θα σε αφήσει ικανοποιημένο από κάθε άποψη, αρκεί και εσύ να μην είσαι από εκείνους τους ψείρες που επί μονίμου βάσεως ψάχνουν τα αρνητικά (ιδιαίτερα σε τέτοιου είδους εφετζίδικες περιπέτειες), σχετικά με το κατά πόσο ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα το όλο θέμα, πως μπόρεσε ο Stark να πηδήξει από' δω, πως μπόρεσε να πηδήξει απο'κει και πόσο ανυπέρβλητος πατριωτισμός χωράει σε έναν σούπερ ήρωα.  Εμμ ναι, καταρχάς μόνος σου χαλάς όλο το fun της υπόθεσης, μιας που κανείς δεν είπε οτι θα παρακολουθήσεις υπαρξιακές, ταρκοφσκικές παπάτζες.  Πάρε για πράδειγμα μια από τις στολές του Iron Man και πιο συγκεκριμένα την παραπάνω.  Η οποία έχει τα χρώματα της αμερικάνικης σημαίας.  Έχει και ένα αστέρι στο στήθος.  Και μια σημαία να κυματίζει από πίσω της.  Φυσικά και ενέχει το στοιχείο του φλογερού πατριωτισμού, όπως ακριβώς και της εμπλοκής του Προέδρου.  Το καλό όμως είναι πως αυτό αποτελεί μόνο ένα μικρό λιθαράκι στην ιστορία του Iron Man επιτελώντας περισσότερο σκοπούς γεμίσματος των 130 λεπτών που διαρκεί, παρά μια καθεαυτή πατριωτίζουσα πλοκή.  Γι' αυτά έχουμε τον Will Smith στην Ημέρα Ανεξαρτησίας και τον Captain America.  Αρκούν.

Αφού το λύσαμε και αυτό, να πω πως πρόκειται επίσης να δείτε τον Iron Man πιο ανθρώπινο από ποτέ, μιας που ο ρόλος του Robert Downey μέσα στην στολή, είναι αρκετά πιο περιορισμένος απ'οτι στις προηγούμενες ταινίες.  Βέβαια αυτό καθόλου δεν μας χαλάει μιας που και οι σούπερ ήρωες έχουν τις στιγμές ενδοσκόπησής τους τύπου "που πάω, ποιος είμαι και τι κάνω", με αποτέλεσμα εδώ ο Tony Stark να βγαίνει τελικά πολύ πιο "ρεαλιστικός" και θνητός.  Φυσικά στο background παίζουν ένα σωρό θέματα που αφορούν την σχέση του με την Pepper, (η οποία εδώ αποκτάει πλέον καίρια θέση και υπόσταση, φεύγοντας μακριά από το ξενερουά παρουσιαστικό των πρώτων μεταφορών), με τον αμερικάνικο λαό, με την θέση του ως πολεμική μηχανή, την στάση του απέναντι στην νέα τρομοκρατική απειλή, αλλά και τα χαμένα όνειρα μιας πιο ιδεαλιστικής εποχής που έχει όμως περάσει ανεπιστρεπτί, θέματα τα οποία όπως θα αντιληφθείς, εμπλουτίζουν το σενάριο και δεν το αφήνουν να βαλτώσει σε μια ενδεχόμενη απλή δράση του ήρωα.  Γιατί όπως και να το κάνουμε όση δράση κι αν υπάρχει, όσο χρήμα κι αν έχει πέσει πάνω στο εφέ (και εδώ μιλάμε για 200$ εκατομμύρια), αν δεν υπάρχει και μια στοιχειώδεις πλοκή που να ξεχωρίζει αυτές τις ταινίες από τα εξαμβλώματα για παράδειγμα του Michael Bay, ε τότε θα μιλάμε για οπτικό περιεχόμενο χωρίς όμως καμία ουσία.  Γιατί αν οι ήρωες χαρακτηρίζονται έτσι, είναι πρωτίστως για τις επιλογές και τις συνθήκες που τους ανάγκασαν να σηκώσουν το βάρος ενός έθνους ή και ενός ολόκληρου πλανήτη στις πλάτες τους.
Όσον αφορά τις ερμηνείες, όλοι κάνουν την δουλεία τους καλά, με τον Downey να αποτελεί χιουμοριστικό χείμαρρο και άκρως γοητευτική, πληθωρική παρουσία, ενώ εξίσου καλή και κλασική πλέον (if you know what i mean) δουλειά κάνει και ο Guy Pearce, με εκείνη την περήφανη φάτσα του που θες να γυρίσεις και να του χώσεις καμιά ξανάστροφη.  Βέβαια τα εύσημα δεν θα μπορούσαν να πάνε σε κανέναν άλλον εκτός του Ben Kingsley, ο οποίος είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος, ενώ είναι σίγουρο πως δίνει και μια από τις καλύτερες ερμηνείες που θα δεις τελευταία.

Επειδή λοιπόν αυτόν τον καιρό we need a hero περισσότερο από ποτέ, και αφού φαίνεται πως στην πραγματική ζωή το πράγμα κάπου κολλάει, ας απολαύσουμε τουλάχιστον τον "Iron Man 3", μια ταινία τέρμα τα γκάζια, με φουλ δράση, άκρως εντυπωσιακές σκηνές και εξαιρετικό cast, και ας χαθούμε για λίγο στην εκτυφλωτική μαγεία του μπλοκμπαστερικού cinema.  Γιατί το έχουμε κι αυτό ανάγκη.  Α, μην ξεχάσετε να παραμείνετε στην αίθουσα μετά το τέλος της ταινίας για ένα απολαυστικό, μαρβελικό "σφηνάκι".

Τι έμαθα από την ταινία: Οτι οι κοιλιακοί της Paltrow είναι φέτες, οτι παίζει και η Rebecca Hall και οτι το τραγούδι "Im Blue" των Eifel 65 θα γίνει και πάλι μόδα.


No trivia

 

Oblivion: Sci-fi fantasy

Καλημέρες και καλή εβδομάδα να έχουμε.  Εμένα μου ξεκίνησε αρκετά στραβά βεβαίως (όπως και έχει γίνει παράδοση να προσθέσω), αλλά το καλό είναι οτι όλο και ένα κινηματογραφικό γράψιμο θα με κάνει λιγάκι να ξεχαστώ.  Συνεπώς σήμερα και βασικά όλη την εβδομάδα (μιας που πλέον οι Παρασκευές μου τείνουν να τινάζονται λιγάκι στον αέρα, και δεν προλαβαίνω να ανεβάζω ταινιούλα), θα ασχοληθούμε με τα κατεξοχήν blockbusters της εποχής, το sci-fi "Oblivion", και την τρίτη συνέχεια του Iron Man, η οποία βγαίνει στις αίθουσες της Πέμπτη, και αναμένεται να προκαλέσει πανικό.  Κι αν με ρωτάτε καλά θα κάνει μιας που προσωπική μου εκτίμηση είναι πως αποτελεί την καλύτερη εκ των τριών ταινιών.  Μακράν.  Και επειδή το πολύ το κυρ ελέησον το βαριέται και ο παπάς, είπα βρε αδελφέ να ασχοληθούμε αποκλειστικά αυτές τις μέρες με οπτικοακουστική τροφή, κατάλληλη για τις δραση-κες πτυχές του εαυτού μας, πασπαλισμένες με την απαραίτητη επιδερμική, χολιγουντιανή συνταγή του ηθικού προβληματισμού, της πορείας του ανθρώπου και πάει λέγοντας.  Ξεκινάμε λοιπόν με "Οblivion", μια ταινία που έχει ένα σωρό καλά πράγματα στα οποία μπορείς να επικεντρωθείς, αλλά και ένα τεράστιο κακό που ακούει στο όνομα, "αμερικάνικη μελούρα".  Για πάμε.

Ο Jack (Tom Cruise) και η Victoria (Andrea Riseborough), είναι τα δυο εναπομείναντα μέλη της ανθρώπινης φυλής στον πλανήτη Γη, οι οποίοι έχουν ως αποστολή τους την παρακολούθηση και τον έλεγχο, της ομαλής απορρόφησης όλου του υγρού στοιχείου του πλανήτη μας, με την βοήθεια τεράστιων πλατφορμών, οι οποίες προμηθεύονται το νερό, προκειμένου αυτό να μεταφερθεί αργότερα στο Tet, ένα εξωγήινο, πολύεδρο σχήμα, το οποίο στέκει νωχελικά στην μέση του ουρανού, φιλοξενώντας τον σταθμό ανεφοδιασμού.  Την ίδια στιγμή οι εναπομείναντες επιζώντες της ανθρωπότητας, έχουν ήδη εγκατασταθεί στον Τιτάνα, το μεγαλύτερο φεγγάρι του Κρόνου...
Όλα άρχισαν εξήντα χρόνια πριν, όταν η Γη δέχτηκε επίθεση από ορδές εξωγήινων, γνωστούς και ως "Scavs" (από την λέξη "scavengers", η οποία δήλωνε και τις βλέψεις των εξωγήινων πλασμάτων για εκμετάλλευση των πόρων και ουσιαστικό αφανισμό των ανθρώπων, προς δικό τους όφελος), οι οποίοι αφού κατέστρεψαν το φεγγάρι μας(!), άφησαν στην συνέχεια την Φύση να κάνει τα δικά της, προκαλώντας σεισμούς, πλημμύρες και κατακλυσμιαίες αλλαγές που άλλαξαν οριστικά το πρόσωπο του πλανήτη μας, ο οποίος έγινε κρανίου τόπος, πολύ πιο γρήγορα, απ'οτι θα τον κάναμε εμείς.
Και ενώ ο Jack και η συνάδελφός του εξακολουθούν να εργάζονται για τελευταία φορά στην Γη, οι εξωγήινοι συνεχίζουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, μέχρι την στιγμή που η εμφάνιση ενός διαστημικού πληρώματος από το πουθενά, θα θέσει σε κίνηση μηχανισμούς τους οποίους ο Jack δεν είχε καν φανταστεί...

O Joseph Kosinski αποτελεί φρέσκο αίμα στην δημιουργική πιάτσα του Χόλιγουντ και μάλιστα, ένα από τα πολλά υποσχόμενα πρόσωπα των years to come.  Παρά το γεγονός οτι στο ενεργητικό του μετράει μόλις δυο ταινίες (και μια ακόμη η οποία έχει ανακοινωθεί), ο Kosinksi έχει καταφέρει να στρέψει τα φώτα πάνω του, κυρίως χάρη στις εντυπωσιακά καμωμένες σκηνοθετικές του προσπάθειες, οι οποίες τόσο στο "Tron: Legacy", όσο και εδώ στο "Oblivion", αποτελούν αναμφίβολα δείγματα θαυμάσιων, παρελθοντικών διδαχών και πλούσιου φουτουριστικού νου, γεγονός που αποτελεί αν μη τι άλλο έναν απόλυτα θαυμαστό συνδυασμό.
Εξίσου θαυμαστός είναι και ο τεχνολογικά προηγμένος κόσμος του "Oblivion", ο οποίος μπορεί να μην προσφέρει απολύτως τίποτα το καινούριο στο πλαίσιο της ανθρώπινης φιλοσοφίας περί πεπρωμένου, προορισμού ζωής ή ακόμα και περιβαλλοντολογικών ανησυχιών αναφορικά με την πορεία του πλανήτη Γη, καταφέρνει όμως να κατασκευάσει τόσο υπέροχα και με τέτοια ομορφιά τον κόσμο μέσα στον οποίο η δράση του παίρνει σάρκα και οστά, ώστε είναι πραγματικά αδύνατον να μη σε παρασύρει η μαγεία των επιστιμονικοφανταστικών του πλάνων, ακόμα και αν ξέρεις πως όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο, πέρα από αποκυήματα μιας προκλητικής, ψηφιακής "πραγματικότητας".

Τέτοιες δουλειές είναι που κάποιος θα μπορούσε να απολαμβάνει με τις ώρες, ακόμα και στο πλαίσιο ενός κλασικού, black and white graphic novel, μιας που η άνθηση σε comics, ταινίες, ακόμα και ηλεκτρονική μουσική (ξέρεις τώρα, από αυτές που μοιάζουν βγαλμένες κατευθείαν από κόσμους μακρινούς και κρυφούς), που περιλαμβάνουν sci-fi περιπέτειες, διαστημόπλοια και φιγουρατζίδικους κακούς, μάλλον δεν σταμάτησε και ποτέ, με την αρχή να γίνεται προφανέστατα την χρυσή εποχή του George Lucas και των "Star Wars" (brace yourselves, they are coming in 2015), καθώς και του Ridley Scott και του alien-ικού του πονήματος.
Είναι σίγουρο πως αν ερωτηθεί ο καθένας από εμάς για τους λόγους για τους οποίους εκτιμάει και γουστάρει να βλέπει sci-fi ταινίες, θα πει και από κάτι διαφορετικό.  Προσωπικά λατρεύω αυτές τις ταινίες γιατί θέλοντας και μη, πάντα περικλείουν ψήγματα της ανθρώπινης περιέργειας για την απαρχή του κόσμου/κόσμων, τις τεχνολογικές εξελίξεις που μπορεί με την σειρά τους να χρησιμοποιηθούν ποικιλοτρόπως και τα τεράστια υπαρξιακά θέματα που οριοθετούνται στο "αυστηρό" (εδώ γελάμε) πλαίσιο, ενός αχανούς σύμπαντος.  Η Οδύσσεια του Kubrick για πράδειγμα, αποτελεί έναν φωτεινό φάρο στην ιστορία του κινηματογράφου, οχι μόνο γιατί πρωτοτύπησε στις σκηνοθετικές της τεχνικές, και εγκλώβισε μέσα της την παγκόσμια ομορφιά του κινηματογράφου, αλλά και γιατί κατάφερε μέσα από δεμένες σεκάνς και εννοιολογικά πλάνα, να μιλήσει για πράγματα πιο μπροστά από την εποχή της.  Φυσικά το ψυχεδελικό της αμπαλάρισμα, έδωσε ένα τεράστιο boost στην κατά κοινή της αποδοχή, ως μια από τις καλύτερες ταινίες που έγιναν ποτέ, ενώ και το επιβλητικό, σχεδόν προορισμένο για να "ακούγεται" στα πέρατα του διαστήματος, "Also sprach Zarthustra", αποτέλεσε απλώς τον φιόγκο σε ένα κατασκεύασμα που όμοιό του δεν υπάρχει. 

Πριν λοιπόν ο Kosinski αποφασίσει να κυκλοφορήσει στην αγορά το ομώνυμο graphic novel το οποίο ο ίδιος έγραψε, είπε να προχωρήσει στην σκηνοθεσία μιας ταινίας, και αν με ρωτάτε έξυπνη και σοφή η επιλογή του, μιας που έτσι θα είναι περισσότεροι και εκείνοι οι οποίοι όλο και ένα βλέμμα παραπάνω θα ρίξουν στον τίτλο Oblivion, που θα τους περιμένει στα απανταχού, βιβιοπωλικά ράφια.
Η ταινία αποτέλεσε για εμένα μια ευχάριστη έκπληξη, μιας που αγαπώ όλα εκείνα τα film, τα οποία με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, παραπέμπουν και παίρνουν δάνεια από αντίστοιχες ταινίες του είδους.  Στην προκειμένη περίπτωση η επίδραση της Οδύσσειας, είναι κάτι περισσότερο από εμφανής, ιδιαίτερα προς το τέλος, όπου και το πράγμα γίνεται ξεκάθαρο.  Από την ταινία δεν λείπουν επίσης ξόφαλτσες παραπομπές σε άλλα films, όπως το "WALL-E", το "Mad Max",  το "Star Wars" και το "Independence Day", γεγονός που δεν είναι κακό, μιας που οι έμμεσες αναφορές γίνονται με γούστο και καλαισθησία.  Σίγουρα βέβαια θα υπάρξουν και εκείνοι που θα αναρωτηθούν, αν κάπου το θέμα με το sci-fi έχει βαλτώσει, και ίσως αυτό να είναι ένα θέμα προς συζήτηση, μιας που κακά τα ψέματα την παρθενογένεση θα έπρεπε να την έχουμε ξεχάσει εδώ και καιρό.
Ανεξάρτητα από αυτό βέβαια, ο κόσμος που έχει δημιουργήσει ο Kosinski είναι εφιαλτικά ονειρεμένος.  Έρημο, γκρίζο τοπίο, πισίνες που ίπτανται πάνω από αστραποβροντισμένα σύννεφα, μοτοσυκλέτες που συναρμολογούνται στην στιγμή και κάτι θανατηφόρες οπλισμένες μπάλες αέρος, που μοιάζουν με high-tech Blastoises.  Μόνο που αντί για νερό, πετάνε λεϊζερικές φλόγες και σε κάνουν χαρτοπόλεμο.  Ωραία πράγματα.

Και εκεί που έχεις τον τέλειο, τον ιδανικό κόσμο για να κάνεις οτι γουστάρεις, και εκεί που έχεις ακόμα και αξιοπρεπείς ερμηνείες από όλο το cast, αποφασίζουν να σου πετάξουν οι σεναριογράφοι την μελούρα της ζωής σου, με υπεκοντινά στο πρόσωπο του Tom (και στο συνοφρύωμά του), με την ηρωική μουσική να παίζει στον background και όλες εκείνες τις σαχλές πινελιές που δεν προσδίδουν τίποτα το καλό σε μια ταινία, μόνο ένα χασμουρητό στην φάτσα σου.  Τόσο ωραία δουλειά, τέτοιο εκπληκτικό soundtrack από τους M83, και το πράγμα να χάνει από τις "ω πόσο μισητές αμερικανιές";
Αν δεν είστε τόσο αυστηροί όσο εγώ απέναντι στα δάκρυα και τους ηρωισμούς, τότε θα κρατήσετε από το "Oblivion" μόνο τα καλά του.  Είναι σίγουρα μια ταινία που αξίζει να την δεις στον κινηματογράφο και ειδικά οι φαν του sci-fi, θα την εκτιμήσουν δεόντως.  Στις μελιστάλαχτες στιγμές, απλώς γυρίστε το κεφάλι, ξεράστε μέσα στην χάρτινη σακούλα σας και συνεχίστε την προβολή.

Τι έμαθα από την ταινία: Οτι ο Morgan Freeman εκτός από ντετέκτιβ Θεός, είναι και άλλα πράγματα, οτι όλος ο κόσμος χτίστηκε κατά βάθος άνισος, για να αντισταθμίζεται η διαφορά ύψους Kurylenko-Cruise και οτι το τέλος θα μπορούσε να λείπει ρε!

Eπίσης το trailer μπορείτε να το αποφύγετε μις που είναι τίγκα στο spoiler

 

No trivia

Wreck-It Ralph: Insert coin to start adventure

Hello again!  Λοιπόν σήμερα είπα να το περάσουμε στο κάπως πιο ανάλαφρο, μιας που την Δευτέρα η κριτική μου βγήκε και λίγο τέρας, και μάλλον σας ξετίναξα.  Sorry γι' αυτό, αλλά άμα έχεις να πεις και πράμα για τις τεχνικές και την ιστορία του κινηματογράφου, ε κάπου ξεχνιέσαι.  Σήμερα όμως, και επειδή εδώ και κάνα δυο μέρες βρίσκομαι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας μιας που είμαι ολίγον άρρωστη, είπα να μειώσω το μέγεθος του γραψίματος και να περιοριστώ στο να πω μερικά πραγματάκια για το animation της χρονιάς που αντικειμενικά, θα έπρεπε να πάρει το φετινό Oscar (βασικά, θα το έδινα προσωπικά εξ ημισείας στο "Wreck-It Ralph και το "Frankenweenie").  Δεν ήξερα δηλαδή οτι κάθε ταινία που βγάζει η Pixar, πρέπει να θεωρείται και instant classic, αφού αντικειμενικά το "Brave" δεν είναι επ ουδενί τόσο καλό, όσο άλλες δουλείες της.  Τέλος πάντων, ο Ralph, τιμήθηκε τουλάχιστον δεόντως στα Βlogoscars, όπου τσίμπησε την 20η θέση και τώρα θα τον τιμήσουμε όπως πρέπει και εδώ στο blogaki μου.

Ο Wreck-It Ralph, αποτελεί τον βασικό, κακό κεντρικό ήρωα του arcade παιχνιδιού, "Fix-It-Felix Jr.".  Όπως κάθε game που σέβεται τον εαυτό του, έτσι και αυτό, έχει τον δικό του villain, προκειμένου στον αντίποδα να βρίσκεται ο καλός και ηρωικός χαρακτήρας που σώζει κάθε φορά την κατάσταση, και που στην συγκεκριμένη περίπτωση ακούει στο όνομα, Felix.
Η δουλειά του Ralph λοιπόν, είναι να σκαρφαλώνει σε μια πολυκατοικία, και να γκρεμίζει οτι βρει στο πέρασμά του, έτσι ώστε να έρθει λίγο αργότερα ο Felix και να διορθώσει όλες τις ζημιές, με τον παίκτη να ανεβάζει σκορ και τον Ralph να καταλήγει στις λάσπες ξανά και ξανά και ξανά.
Ο ίδιος μην αντέχοντας άλλο την μοναξιά και την σκληρή αντιμετώπιση από τους υπόλοιπους χαρακτήρες του παιχνιδιού, επειδή είναι ο "bad guy", θα προσπαθήσει να αποδείξει οτι και οι κακοί, είναι ικανοί να κερδίσουν χρυσά μετάλλια, εγκαταλείποντας το δικό του, 8-bit arcade και εισβάλλοντας στον κόσμο του "Hero's Duty", ενός εξελιγμένου οπλικού παιχνιδιού, όπως τα ξέρουμε σήμερα.  Αφού κάνει και εκεί τον σαματά του, θα καταλήξει σε ένα υπερ-ζαχαρούχο game, το "Sugar Rush", εκεί όπου θα γνωρίσει την quirky πιτσιρίκα Vanellope, η οποία αντιμετωπίζει τα δικά της προβλήματα.  Και ξαφνικά ο Ralph θα βρεθεί διχασμένος ανάμεσα στις περιστάσεις.  Να βοηθήσει την μικρή να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα, ή να γυρίσει περήφανος και ικανοποιημένος στον δικό του κόσμο, ο οποίος όμως έχει αλλάξει ολοκληρωτικά;  Και όσο οι καταστάσεις περιπλέκονται, μια άλλη, πανούργα απειλή, θέτει σε κίνδυνο, ολόκληρο τον κόσμο των ηλεκτρονικών...

Το "Wreck-It Ralph" είναι μια ταινία που χτυπάει κατευθείαν στις παιδικές αναμνήσεις του καθένα από εμάς.  Όλοι έχουμε αναμφίβολα να διηγηθούμε πολλές και διαφορετικές ιστορίες, αναφορικά με τις τεράστιες και πολύχρωμες οθόνες των ηλεκτρονικών που συνόδευαν τις βόλτες μας στα λούνα πάρκ και τα ταξίδια μας, ενώ και τα μεγαλύτερα σε ηλικία μέλη της οικογένειάς μας, σίγουρα θυμούνται τις δικές τους επισκέψεις στα ουφάδικα, τότε που μαζεύονταν παρέες ολόκληρες για άπειρο κάψιμο και gaming μέχρι πρωίας.
Οι δικές μου αναμνήσεις έρχονται από το μιαμισάωρο ταξίδι με το πλοίο, από το λιμάνι της Κυλλήνης στην Ζάκυνθο, τότε που τα καράβια είχαν ακόμη μέσα ηλεκτρονικά και κυρίως Pac-Man, στο οποίο έμενα κρεμασμένη μέχρι να φτάσουμε.  Από τις γλυκές μου αναμνήσεις δεν λείπει βέβαια ούτε και ο Sonic, με τον οποίο προσπαθούσα να πιάσω τα καταραμένα δακτυλίδια που όλο μου έπεφταν, στο SEGA του ξαδέρφου μου, το "Mortal Combat" που έπαιζα στο ATARI μου, καθώς και ένα σωρό άλλα παιχνιδάκια, συμπεριλαμβανομένου του TETRIS στο Game Boy, που μου είχε φάει τα καλύτερα χρόνια της ζωή μου, στην προσπάθεια να κάνω high score, καθώς και τον Donkey Kong με τον γιο του στο παιχνίδι του Super Nintendo.  Ξέρετε από αυτά που δεν πάθαιναν ποτέ τίποτα, και όταν έβαζες την κασέτα και δεν έπαιζε, έπρεπε απλώς να του ρίξεις ένα γερό φύσημα (για να φύγουν και καλά οι σκόνες) και μετά έπαιζε μια χαρά.  Αχχχχ ωραίες εποχές...
Γι' αυτά λοιπόν και για άλλα πολλά, μπορεί να καταλάβει κανείς γιατί ο Ralph μίλησε ή θα έπρεπε κανονικά να μιλήσει στις καρδιές όλων μας.  Και βασικά γιατί εκτός από το συνονθύλευμα αναμνήσεων που φέρνει στο μυαλό σου, είναι και τρομερά cool σαν animation, οπότε ναι, παίζει και αυτό βασικό ρόλο.

Επιστρέφοντας στα παλιά, καλά της λημέρια, η Disney, δημιούργησε έναν κόσμο τόσο οικείο και τόσο απρόσμενα αληθινό, ώστε είναι μάλλον δύσκολο να βρει κάποιος το "Wreck-It Ralph", εξεζητημένο ή κακοδουλεμένο.
Παραπέμποντας άμεσα στο σκεπτικό των ζωντανών παιχνιδιών του Andy, στο "Toy Story", εκεί όπου τα παιχνίδια ζούσαν την δική τους, αληθινή ζωή, όταν ο Andy σταματούσε να αχολείται μαζί τους, έτσι και εδώ, χτίζεται το σκηνικό μιας ολόκληρης πραγματικότητας την οποία καθημερινά βιώνουν οι χαρακτήρες των παιχνιδιών, όταν αυτά κλείνουν για το βράδυ.  Οι διάδρομοι που σουλατσάρουν χιλιάδες χαρακτήρες, σου φέρνουν επίσης στο μυαλό, την επιχείρηση που είχαν στήσει τα τέρατα στο "Mπαμπούλας Α.Ε", εκεί όπου εκπαιδεύονταν προκειμένου να μπορούν να αποδίδουν τα μέγιστα στην δουλειά τους.  Έτσι και εδώ, ο Ralph, o Felix, η badass Calhoun, και όλοι οι άλλοι, φορούν την "μάσκα" τους και υποδύονται τους χαρακτήρες που οι απανταχού gamers έχουν συνηθίσει.  Όταν όμως τα φώτα κλείσουν, οι bit-άτοι ήρωες επιστρέφουν στα ηλεκτρονικά τους σπίτια, εκεί όπου τρώνε πίτες, διασκεδάζουν και ξεσαλώνουν με βεγγαλικά και...μαρτίνι!.
Ο κόσμος του Ralph δεν διαφέρει ουσιαστικά σε τίποτα, από οτι μας έχει συστήσει μέχρι τώρα η Pixar και η Disney, μιας που στις ταινίες τους αυτή η εναλλακτική, κρυφή διάσταση στην οποία οι κατεξοχήν ήρωες μοιάζουν να παίρνουν έτσι κι αλλιώς σάρκα και οστά και να ζουν την δική τους ζωή, αποτελεί παραδοσιακά, κλασικό μοτίβο.  Η διαφορά έγκειται επί της ουσίας στην ιδέα του να δημιουργήσεις έναν νέο κόσμο, ακολουθώντας φυσικά τα μονοπάτια που εδώ και χρόνια έχεις σκάψει.  Και αφού έδωσες πνοή σε όλα εκείνα τα πλάσματα που πλάθουν την παιδική φαντασία (παιχνίδια, αυτοκινητάκια, τον Μπαμπούλα, τα ζωάκια του ζωολογικού κήπου κ.λ.π), έφτασε η στιγμή να αποκαλύψεις και την καθημερινότητα όλων εκείνων των ετερόκλητων χαρακτήρων που βρίσκονται "κλεισμένοι" πίσω από μια γυάλινη οθόνη.

Αυτό που ίσως έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην ταινία, είναι οτι καταφέρνει να διατηρήσει το ενδιαφέρον σου αμείωτο, επειδή κατακερματίζει το σασπένς, σε διαφορετικά κομμάτια, με αποτέλεσμα να περιμένεις την επίλυση πολλών, και διαφορετικών προβλημάτων, όπως αυτά προκύπτουν από την πληθωρική δράση του Ralph.
Είναι γεγονός πως σε πολλά, σύγχρονα animation, υπάρχει μια γενική, κεντρική ιστορία, η οποία τις περισσότερες φορές διανθίζεται από κάποιες μικροιστορίες, που οδηγούν τον ήρωα σε ηθικά διλήμματα και διδάγματα.  Κάτι παρόμοιο θα δεις να συμβαίνει και στο "Wreck-It Ralph", εδώ που ο πρωταγωνιστικός μας καταστροφέας θέτει σε κίνηση πολλά, και ενδιαφέροντα μαζί νήματα, εκ των οποίων, στο τέλος του καθενός από αυτά, βρίσκεις και μια διδαχή, αναφορικά με κάτι που θα σε βοηθήσει να δεις τον κόσμο καλύτερα, και εσένα, να γίνεις καλύτερος "άνθρωπος".
Η φιλία, η πίστη στον εαυτό σου, η τόλμη, το θάρρος και η πραγμάτωση των ονείρων, αποτελούν αιώνιες θεματικές των animation εκείνων που μπορούν να αποτελέσουν εγγυημένη απόλαυση τόσο για μικρούς, όσο και για μεγάλους.  Σε περίπτωση λοιπόν που αναρωτιέστε αν ο Ralph έχει υποθεσιακό ψωμί να σας δώσει, αν αποφασίσετε να το δείτε με τα πιτσιρίκια σας, μάλλον θα εκπλαγείτε ευχάριστα.  Αν αποφασίσετε να το δείτε μόνοι σας μάλιστα, επιλέξτε την original, αγγλική version, με αγγλικούς υπότιτλους, διαφορετικά το πράγμα θα χάσει κάπου στους διαλόγους, μιας που το χιούμορ που προκύπτει από ορισμένες λέξεις, σίγουρα δεν μπορεί να αποδοθεί καθόλου σωστά στα ελληνικά.  Και επίσης να δηλώσω οτι η συγκεκριμένη ταινία θεωρώ πως ήταν από αυτές που χαντακώθηκαν ελεεινά, με την τρομερή ιδέα να έρθει στην Ελλάδα μόνο μεταγλωττισμένη, και με μόνο μια αίθουσα να την προβάλει κανονικά.  Συγχαρητήρια για ακόμη μια φορά...

Κατά τα άλλα όπως περιμένεις, η ταινία είναι ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα, που θα σε κάνει να ξεράσεις ουράνια τόξα από την ιλιγγιώδη, χρωματική της παλέτα, και την διαρκή κίνησή της.  Έχει γέλιο, έχει συγκίνηση, είναι τίγκα στην δράση και την περιπέτεια, ενώ  άπειρα είναι φυσικά και τα gags που παραπέμπουν σε ηλεκτρονικούς ήρωες και γλυκατζίδικα προϊόντα (κάπου εκεί θα δείτε τα μπισκότα Oreo να εκτελούν χρέη...φρουρών).
Όσον αφορά τις φωνές τις οποίες δανείζουν οι John C. Reilly στον Ralph, Sarah Silverman στην Vanellope, Jack McBrayer στον Felix και η Jane Lynch στην Calhoun, μάλλον θα συμφωνήσετε οτι αποτελούν ιδανικές επιλογές, ενώ δεν θα σας είναι και καθόλου δύσκολο να εντοπίσετε κάποια σαφέστατα κοινά χαρακτηριστικά ανάμεσα στις animation μορφές και τους ηθοποιούς.  Για παράδειγμα, το τρελό μαλλί και ο συμπαθητικός όγκος του Reilly, μεταφράζεται ιδανικά στον Ralph, το μαύρο μαλλί της Silverman είναι ακριβώς το ίδιο στην αξιολάτρευτη Vanellope, ενώ και η ψηλόλιγνη κορμοστασιά της Lynch με το κοντοκουρεμένο, ξανθό μαλλί, αποτελούν βασικά στοιχεία της δικής της ηρωίδας.
Το "Wreck-It Ralph" συνίσταται άνετα για οικογενειακές, κινηματογραφικές βραδιές καθώς έχει τα πάντα: έξυπνο σενάριο, καλειδοσκοπικές εικόνες, τέρμα τα γκάζια δράση και μπόλικη, μπόλικη δόση ζάχαρης.  Αν δεν την έχετε δει, κάντε το.  Και απολαύστε ανεύθυνα!

Τι έμαθα από την ταινία: Οτι αν δεν έχεις ένα βαζάκι Merenda δίπλα σου, δεν παλεύεται, οτι η φωνή της Silverman είναι όλα τα λεφτά και οτι πλέον θα βλέπω με άλλο μάτι τα αγαπημένα μου παιχνίδια.  Θα αναζητώ εκείνη την μπλε κουκίδα στο καλώδιο, ένδειξη οτι κάποιος χαρακτήρας, αποφάσισε να επισκεφθεί κάποιον φίλο του, στο γειτονικό arcade...


TRIVIA

• Η αρχική απόφαση ήταν να παραμείνουν όλοι οι χαρακτήρες στην μορφή των 8-bit, σε όλη την διάρκεια της ταινίας.  Θεωρήθηκε όμως πως έτσι θα ήταν δύσκολο να καταστεί ο Ralph συμπαθής χαρακτήρας,
• Τα ονόματα των ντονατ-αστυνομικών, Wynnchel και Duncan, αποτελούν μια έμμεση αναφορά σε δυο αμερικάνικες αλυσίδες ντόνατς, των Winchell's Donut House και Dunkin' Donuts.
• Υπάρχουν μερικές πράσινες μέντες στην χώρα της Sugar Land, οι οποίες δημιουργούν την εικόνα του Mickey.

(ΠΗΓΗ IMDB)