"Roughcut" και "They Glow in the Dark": Δυο ντοκιμαντέρ σε back to back προβολή στον ΔΑΝΑΟ cinema

NEW ARRIVAL

Χαιρετώ χαιρετώ και καλό μήνα να έχουμε!  Λοιπόν σήμερα έχουμε μια διαφορετική προτασούλα για ταινία αυτή την εβδομάδα, και συγκεκριμένα για δυο ταινίες, οι οποίες πρόκειται να προβληθούν από τον ΔΑΝΑΟ μαζί.  Αποτελόντας και οι δυο μονόωρα ντοκιμαντέρ, τα οποία πραγματεύονται ως θέμα αυτό της ανθρώπινης διαφορετικότητας υπό την μορφή της σεξουαλικής προτίμησης/ύπαρξης, το "Roughcut" και το "They Glow in the Dark" αποτελούν όμορφα δείγματα για το πόσο απενοχοποιημένα μυαλά και συμμετέχοντες υπάρχουν εκεί έξω, σε μια Ελλάδα όπου η προσωπική επιλογή μεταφράζεται ως ταμπού, κατηγορείται απροκάλυπτα και εξοστρακίζεται στο πυρ το εξώτερον.  Ας είναι, εμείς το μόνο που λέμε είναι πως τα μυαλά είναι όπως τα αερόστατα: λειτουργούν καλύτερα όταν είναι ανοιχτά.  Και ευτυχώς πολλά νεαρά μυαλά προτιμούν πλέον την "open" επιλογή.

Η Bambie είναι μια σαραντάχρονη γυναίκα από τις Φιλιππίνες η οποία εργάζεται ως κομμώτρια από το σπίτι της, διαθέτοντας το μοναδικό κομμωτήριο στην Ελλάδα που δέχεται πελατεία χωρίς ραντεβού!  Έχοντας καλλιτεχνικές ανησυχίες και μπόλικους φίλους, αποφασίζει να "ανεβάσει" τα καλλιστεία για της τοπική miss Fillipine, οργανώνοντας μια βραδιά γεμάτη από μουσικοχορευτική ντεκαντάνς και μπόλικες δόσεις στραφταλιζέ δαντέλας.  Η ίδια πάντως φαίνεται εντελώς επενοχοποιημένο άτομο, από εκείνες τις γυναίκες μάλιστα οι οποίες απολαμβάνουν την ζωή στο φουλ και χαίρονται που είναι ζωντανές.  Βέβαια ένα μεγάλο αγκάθι της καθημερινότητάς της αποτελεί και το γεγονός οτι βρίσκεται μακριά από την οικογένειά της, την μητέρα της και κυρίως τον πιτσιρικά γιο της, με τον οποίο φροντίζει να έχει καθημερινή επικοινωνία μέσω Skype.
Η πραγματικότητα μιας γυναίκας μόνης, η οποία έχει αναγκαστεί να φύγει από την χώρα της σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής, ενός ελπιδοφόρου μέλλοντος για το παιδί της, αναμφίβολα δεν είναι εύκολη υπόθεση.  Πόσο μάλλον όταν αυτή η γυναίκα είχε γεννηθεί κάποτε αγόρι...

Η σκηνοθέτης Ελιάνα Αμπραβανέλ δημιουργεί ένα ακομπλεξάριστο μικρό ντοκιμαντέρ, το οποίο παρέα με αυτό του Παναγιώτη Ευαγγελίδη (το "They Glow in the Dark" δηλαδή), ξεχώρισαν τόσο στο πρόσφατο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Θεσσαλονίκης, όσο και στο Φεστιβάλ Outview, το οποίο έριξε αυλαία στις 28 Απριλίου.
Αφήνοντας στην πρωταγωνίστρια την καθοδήγηση του θεατή μέσα από την διήγηση της προσωπικής της ιστορίας και την εξιστόρηση των ποικίλων συναισθημάτων που ένας άνθρωπος μακριά από την πατρίδα του κουβαλάει διαρκώς πάνω του, η Bambie γίνεται κύριος εκφραστής πολλαπλών μηνυμάτων και θεμάτων.  Από την εξαναγκαστική απαγκίστρωση από την οικογένεια, και την πυροδότηση του μητρικού φίλτρου, μέχρι την αποδοχή της τρανσεξουαλικής της φύσης από την ίδια και τους άλλους, καθώς και των τεραστίων πολιτισμικών χασμάτων που χαρακτηρίζουν την δική της κοινωνία, από την ελληνική μέσα στην οποία πλέον ζει και εργάζεται.
Η Αμπραβανέλ δεν πνίγει την ειλικρινή της ιστορία με διαλόγους και οπτικά ευρήματα προκειμένου να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή, μιας που η παρουσία της παρ(ορμητικής) Bambie, είναι έτσι κι αλλιώς αρκετή, ντύνοντας μάλιστα την ταινία της με την απλότητα και την φυσικότητα που της πρέπει και της αρμόζει.

Γεμάτη χιούμορ, συναίσθημα και πάνω απ'ολα γλυκόπικρες αλήθειες, το "Roughcut" είναι ένα αξιοπρόσεχτο ντοκιμαντέρ που αξίζει την προσοχή μας, αν μη τι άλλο γιατί προσφέρει την ιδανική ευκαιρία να κοιτάξουμε για λίγο πίσω από την πόρτα, και να "εισβάλουμε" στην καθημερινότητα μιας γυναίκας, η οποία εκφράζει στην ουσία μια ολόκληρη κατηγορία ανθρώπων που πασχίζουν να αποδεχτούν την κυρίαρχη φύση τους και στην συνέχεια να γίνουν και αποδεκτοί από μια κοινωνία αυστηρά οριοθετημένη και περιορισμένη πίσω από τις σκοτεινές της παρωπίδες.
Αν μάλιστα επιθυμείτε να μάθετε περισσότερα πράγματα τόσο για την ταινία, όσο και για την σκηνοθέτιδα Ελιάνα Αμπραβανέλ, μπορείτε να τσεκάρετε την σελίδα του Reel.gr αύριο, για την εβδομαδιαία κριτική των ταινιών μας, αλλά και για την συνέντευξη που μας παραχώρησε η δημιουργός και για την οποία την ευχαριστούμε πολύ.
Μη χάσετε λοιπόν την ευκαιρία για κάτι διαφορετικό και προκλητικά αληθινό, όπως το "Roughcut" το οποίο έχετε υπόψη σας πως πρόκειται να προβληθεί μόνο στον κινηματογράφο ΔΑΝΑΟ.
Επειδή όμως όπως σας είπαμε μαζί του θα παιχτεί και το διαμαντάκι του Ευαγγελίδη, "They Glow in the Dark", ας πούμε δυο πράγματα και γι' αυτό.

O Jim και ο Mikal είναι δυο ηλικιωμένοι πρώην εραστές και νυν σύντροφοι/φίλοι οι οποίοι αφού είδαν και απόειδαν με την ζωή τους, αποφάσισαν να συγκατοικήσουν και να μοιραστούν τα βάρη της επιβίωσης.
Με το AIDS να έχει θρονιαστεί ανάμεσά τους σαν κακεντρεχές φάντασμα, οι δυο ήρωες προσπαθούν να ζήσουν μέρα με την μέρα μέσα σε μια Νέα Ορλεάνη που παραπαίει, έχοντας πετάξει από πάνω της το κοστούμι της sin city που κάποτε φορούσε, πληγωμένη ακόμα βαθιά από τον όλεθρο που έσπειρε ο τυφώνας Κατρίνα στο πέρασμά του...
Ο σκηνοθέτης Παναγιώτης Ευαγγελίδης ακολουθεί με ματιά διεισδυτική, αλλά και εντελώς παρατηρητική (σε βαθμό που να νομίζεις πως οι δυο πρωταγωνιστές μιλούν για τα βάσανα και τις εμπειρίες τους στο κενό, μόνοι τους ή μπροστά από έναν καθρέφτη, με μοναδικό λόγο και αφορμή της καταπράυνση της ψυχής τους) αυτούς τους ανθρώπους, τους γεμάτους ανήσυχο πνεύμα, σπιρτάδα και καθηλωτικό αυτοσαρκασμό, να διηγούνται καταστάσεις ζωής, κομμάτια καθημερινής τρέλας και φευγάτες ιστορίες με τον πιο αγνό και συνειδητοποιημένο τρόπο.

Έχοντας κερδίσει το βραβείο FIPRESCI στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Θεσσαλονίκης, καθώς και το βραβείο καλύτερης full length ταινίας στο Outview Festival, το "They Glow in the Dark", βάζει πλώρη τώρα για να κερδίσει και τις καρδιές των θεατών με την σπαρακτική του αλήθεια, η οποία όμως δεν καταφεύγει σε μελοδραματισμούς προκειμένου να σε πείσει (στην τελική εξάλλου, δεν θέλει και να σε πείσει για τίποτα), κρατώντας ισορροπίες και αποτυπώνοντας την ζοφερή πραγματικότητα της πόλης, μέσα από τα παραγκοποιημένα σπίτια, τα βυθισμένα στα βρύα και τις λειχήνες νεκροταφεία και την αδυσώπητη ζέστη που ιδρώνει και βρομίζει.
Το "They Glow in the Dark" ακολουθεί με την σειρά του, όπως και το "Roughcut", τους δικούς του κώδικες επικοινωνίας, θέτοντας επί τάπητος ζητήματα larger than life, και επικεντρώνοντας την προσοχή σε δυο αξιαγάπητους και απίστευτα cool τύπους.
Οι προβολές ξεκινούν από αύριο στον ΔΑΝΑΟ.  Μη τις χάσετε.

Τι έμαθα από τις ταινίες: Οτι η Bambie είναι θεά στα χορευτικά, οτι τα μπιχλιμπίδια που φτιάχνουν οι ήρωες στο T.G.I.T.D τα θέλω όλα και οτι αν δεν σκάσετε ένα χαμόγελο στα χείλη με αυτές τις ταινίες, τότε μάλλον δεν είναι για εσάς.


No trivia

Searching for Sugar Man: Zero in America, hero in South Africa

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!  Σήμερα είπα να κάνουμε μια ακόμη εξαίρεση στο blog, από εκείνες που τις κάνω που και που, και να ασχοληθούμε αντί με κάποιο ταινιάκι-με την ευρύτερη σημασία του δηλαδή-, με κάποιο ντοκιμαντέρ, και μάλιστα, με ένα από τα καλύτερα οχι μόνο της φετινής χρονιάς, αλλά και των τελευταίων ετών θα έλεγε κανείς.  Σήμερα λοιπόν θα "φιλοξενήσουμε" το "Searching for Sugar Man", ένα απόλυτα cool, μουσικό ντοκιμαντέρ που προσπαθεί να ρίξει φως, σε έναν καλλιτέχνη αίνιγμα: τον Sixto "Jesus" Rodriguez.  Τι, δεν τον έχετε ακουστά;  Ούτε εγώ τον είχα.  Τώρα όμως τον έμαθα για τα καλά...Για πάμε then.

To "Searching for Sugar Man", είναι ένα βιογραφικό, μουσικό ντοκιμαντέρ, το οποίο έχει ως αφετηρία του την νότια Αφρική, εκεί που δυο ντόπιοι, αποφασίζουν να ξεκινήσουν μια έρευνα, προκειμένου να ανακαλύψουν στοιχεία σχετικά με τον τραγουδιστή-θρύλο που επηρέασε την γενιά τους: τον κρυμμένο πίσω από ένα ζευγάρι μαύρα γυαλιά, Rodriguez.
Η αλήθεια είναι πως από μουσική δεν σκαμπάζω και πολλά.  Καλύτερα θα έλεγα οτι τις περισσότερες φορές βρίσκομαι μάλλον βαθιά νυχτωμένη, και συνήθως περιμένω από κάποιον άλλον να με μυεί κάθε φορά στους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, τις μπάντες και τους τραγουδοποιούς που αξίζουν την προσοχή μου.
Κάπως έτσι η παρακολούθηση του "Searching for Sugar Man", απαίτησε από εμένα να έχω τα αυτιά μου ανοιχτά, μιας που έχω και το κακό-εκτός όλων των άλλων δηλαδή-να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου μέσα στα πρώτα λεπτά, οπότε και να διαμορφώνω μια απόλυτη γνώμη για το εκάστοτε μουσικό κομμάτι ή μουσική γενικότερα.  Έτσι λοιπόν ενώ μου είχαν προτείνει το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ, ομολογώ οτι σε πρώτη φάση ήμουν αρκετά δύσπιστη ως προς το κατά πόσο θα μου αρέσει, μιας που η πρόταση είχε έρθει από άτομα που σκαμπάζουν αρκετά από ποικίλες, μουσικές γνώσεις.  Για να μην μακρηγορώ όμως σας λέω, οτι το "Searching for Sugar Man", δεν θα απαιτήσει από εσάς καμία μουσική γνώση.  Θα απαιτήσει όμως τον χρόνο, την ψυχή και το συναίσθημά σας.  Ακριβώς δηλαδή τα στοιχεία εκείνα τα οποία ο τραγουδιστικός μας "πρωταγωνιστής" διαθέτει.  Και με το παραπάνω θα έλεγα...

Το να παρακολουθήσει κανείς την πορεία και την πραγματική ιστορία αυτού του εκπληκτικού ταλέντου-γιατί όπως θα αντιληφθείτε και εσείς, περί εκπληκτικού ταλέντου πρόκειται-είναι κάτι το μαγικό, μιας που ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Rodriguez, θεωρείτο τεράστια αποτυχία στην Αμερική, την ίδια στιγμή που στην νότια Αφρική, οι δίσκοι του πουλούσαν σαν τρελοί.  Και το καλύτερο;  Ο ίδιος δεν είχε ιδέα γι' αυτό!
Την εποχή που η νότια Αφρική "μαστιζόταν" από το Apartheid, τον φυλετικό διαχωρισμό δηλαδή των λευκών και των έγχρωμων, όπως αυτό εφαρμόστηκε ως επίσημη, κρατική πολιτική στην περιοχή, ο κόσμος βρήκε την αφορμή για κοινωνικό ξεσηκωμό, στα τραγούδια του Rodriguez και συγκεκριμένα στον δίσκο του, "Cold Fact".  Η ιστορία, ήθελε μια φοιτήτρια να φέρνει τον δίσκο στην Αφρική, ο οποίος έπειτα από ένα πάρτυ στο οποίο και παίχτηκε, ενθουσίασε τους πάντες, με αποτέλεσμα όλοι να προσπαθήσουν να αποκτήσουν ένα αντίτυπο.  Επί ματαίω όμως, μιας που κανείς δεν είχε ιδέα ποιος είναι ο μυστήριος, cool τύπος του εξώφυλλου, ο οποίο καθόταν οκλαδόν και τραγουδούσε για την κοινωνική ανισότητα, τα ναρκωτικά, το σεξ και ένα σωρό άλλα θέματα, τα οποία σύντομα, προκάλεσαν πονοκέφαλο στις τοπικές αρχές.  Αυτό είχε ως αποτέλεσμα αφενός να μπαναριστεί κάθε προσπάθεια απόκτησης του δίσκου του Rodriguez, και αφετέρου να κάνει τον νεαρόκοσμο της εποχής να τον αναζητήσει ακόμα πιο παθιασμένα.  Όλοι ξέρουμε πως όταν απαγορεύσεις κάτι από έναν έφηβο, του δίνεις την κατάλληλη αφορμή προκειμένου να το αναζητήσει με μεγαλύτερη μανία...
Και όσο το μουσικό ταξίδι για την αναζήτηση των ιχνών του στυλάτου καλλιτέχνη συνεχίζεται, τόσο οι αποκαλύψεις που έρχονται στο φως, είναι κάτι το ασύλληπτο...

Έχοντας στις αποσκευές του το βραβείο Κοινού και Κριτικών, του φεστιβάλ του Sundance, και όντας υποψήφιο για το Καλύτερο Ντοκιμαντέρ στα φετινά Oscar, το "Searching for Sugar Man", είναι ένα μικρό διαμαντάκι το οποίο πρέπει να δεις για να το πιστέψεις.  Από την σκηνοθεσία του, τα διαρκώς παρεμβαλλόμενα, υπέροχα τραγούδια του Rodriguez, τις διαρκείς αποκαλύψεις και το αέναο ξεδίπλωμα μιας ιστορίας εκπληκτικής, όσο και απίστευτα συγκινητικής και δημιουργικής, είναι αναμφίβολα η διαφορετική έκπληξη που περίμενες φέτος.
Δεν χρειάζεται να σας πω περισσότερα, καθότι δεν θα ήθελα να σας χαλάσω και την "μαγεία" του να παρακολουθείς ένα τόσο σπουδαίο ντοκιμαντέρ, απλά σας εύχομαι καλή απόλαυση και καλή ακρόαση.  Και καλά θα κάνετε, να μην σταματήσετε να πιστεύετε στα θαύματα και την ταπεινότητα που χαρακτηρίζει μερικούς ανθρώπους, ανεξάρτητα από το πως τους έρχονται τα πράγματα στη ζωή...

Πάρτε και ένα μικρό, μουσικό δείγμα για να σας πείσω ακόμα καλύτερα : )

Exit Through the Gift Shop: What is art?

Καλημέρα καλημέρα σε όλους.  Παρασκευή επιτέλους και όσον αφορά τα του κινηματογράφου, σίγουρα δε θα έχετε παράπονο, μιας που αυτή την εβδομάδα κυκλοφόρησαν στις αίθουσες, ούτε λίγο, ούτε πολύ, 6-7 ταινίες και μάλιστα, για όλα τα γούστα.  Αν και σας είχα πει οτι από σήμερα θα ξεκινήσουμε μια κριτικούλα σε όσες βγήκαν χθες τη Πέμπτη στις αίθουσες, εντούτοις, θα ξεκινήσουμε με "Holy Motors" της Δευτέρα, και θα συνεχίσουμε έτσι την υπόλοιπη εβδομάδα.  Για σήμερα-περίεργη μέρα για εμένα-αποφάσισα να γράψω και εγώ τη δική μου άποψη/κριτική σχετικά με τη ταινία του Banksy, "Exit Through the Gift Shop" η οποία αποτελεί στην ουσία ένα κωμικό (αλλά και δραματικό όσον αφορά την ουσία του), ντοκιμαντέρ.  Όσοι λοιπόν δε το προλάβατε στις αίθουσες, ψάξτε να το βρείτε γιατί δίνει τη δική του, έμμεση απάντηση απέναντι στο αιώνιο ερώτημα, "τι είναι Τέχνη;".

To "Exit Through the Gift Shop", είναι μια ενδιαφέρουσα και ιδιάζουσα περίπτωση ντοκιμαντέρ, γεγονός που οφείλεται στην σταδιακή και τμηματική εναλλαγή του σκηνοθέτη από κάποιον άλλον (και συγκεκριμένα τον γνωστό-άγνωστο αρτίστα του δρόμου, Banksy), τη στιγμή που ο ίδιος ερασιτέχνης κινηματογραφιστής, γίνεται το αντικείμενο αναφοράς της ταινίας.
Πιο συγκεκριμένα, ο εκκεντρικός, Γάλλος Thierry Guetta (γνωστός πλέον στους "καλλιτεχνικούς" κόλπους ως 'Mr. Brainwash'), ένας wannabe σκηνοθέτης, είχε αποφασίσει να δημιουργήσει μια ταινία, αφιερωμένη στα προσωπικά ινδάλματα του δρόμου και συγκεκριμένα σε όλους εκείνους τους τύπους που είχαν καταφέρει να ανάγουν την "street art" σε-έτσι κι αλλιώς- πραγματική art, κοινωνό ποικίλων μηνυμάτων.  Από τον Invader, ο οποίος αναπαριστά πάνω στους τοίχους τα πλασματάκια από το γνωστό arcade παιχνίδι, τα φαντασματάκια του Pac-Man και ένα σωρό άλλες λιλιπούτειες, αταρίστικες φιγούρες, και τον Borf, με την Big-Brother παρουσία του (πολλοί υποστήριξαν οτι η λέξη Borf, ήταν στην ουσία το ονοματικό ακρωνύμιο ενός φίλου του δημιουργού αυτής της graffiti καμπάνιας, ο οποίος είχε αυτοκτονήσει), μέχρι τον Shepard Fairey, τον διάσημο πλέον δημιουργό του συνθήματος ΟΒΕΥ, και όλων των ανάλογων ποστερο-ειδών που ακολούθησαν του συνθήματος, συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της φάτσας του Barack Obama, o Guetta, προσπαθούσε μανιωδώς να εγκλωβίσει μέσα στην κάμερα-επέκταση χεριού, όλο τον παρεξηγημένο κόσμο της τέχνης του δρόμου, δείχνοντας τα πράγματα όπως ακριβώς είναι: απλά και ξεκάθαρα.

Βέβαια ο φιλόδοξος Thierry, ήθελε να συμπεριλάβει στη ταινία του, και το Ιερό Δισκοπότηρο της street art, τον Banksy, έναν μυστήριο και άγνωστο μέχρι και σήμερα (δεν έχουμε δει ποτέ το πρόσωπό του, καθώς ακόμα και στο ντοκιμαντέρ, η φωνή του είναι αλλοιωμένη και ο ίδιος βυθισμένος μέσα στο σκοτάδι της κουκούλας του) καλλιτέχνη, ο οποίος έχει δημιουργήσει ολόκληρη σχολή μέσω των καθαρά κοινωνικοπολιτικών του μηνυμάτων που παραπέμπουν σε ένα σωρό θέματα.  Η προσκολλημένη θρησκεία, οι συνέπειες του πολέμου, η κατάχρηση της εξουσίας και η διαφθορά, είναι μόλις μερικά από τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται ο σπουδαίος αυτός, δημιουργός του δρόμου, καταφέρνοντας πάντα μέσα από τα έργα του να προκαλεί, να δηλώνει και κάθε φορά, να αυτοπροσδιορίζεται εκ νέου.
Έτσι λοιπόν, και χάρη σε μια ευτυχή σύμπτωση, ο Thierry θα καταφέρει να φιλμάρει τον Banksy εν ώρα δράσης και να μπει έτσι στον φιλικό του κύκλο.
Η αλήθεια είναι πως η ταινία μας θα μπορούσε να σταματάει κάπου εδώ, με την υπόθεση εξαντλημένη, αλλά και εμάς τους θεατές ικανοποιημένους, αφού το ταξίδι σε αυτή την, κακώς περιθωριοποιημένη, τέχνη, θα μας είχε γεμίσει χρώματα, ιδέες και εντυπώσεις.  Παρόλα αυτά, το twist της συνέχειας είναι αυτό που καταφέρνει και απογειώνει το "Exit Through the Gift Shop", για έναν, βασικό λόγο: τη κάμερα είχε από την αρχή στο χέρι του ο Banksy.  Και τώρα μας αποκαλύπτει τον πραγματικό λόγο για τον οποίο το έκανε αυτό.

Χρήμα, χρήμα και πάλι χρήμα.  Μια λέξη η οποία μοιάζει να πηγαίνει εντελώς κόντρα απέναντι στις νόρμες και τους λόγους για τους οποίους η τέχνη του δρόμου ζει και ανθίζει μέρα με τη μέρα.  Όλοι οι καλλιτέχνες οι οποίοι πέρασαν από τη ταινία του Banksy, ξεκίνησαν θέλοντας κάτι να πουν, κάτι να υποστηρίξουν και προφανώς, να αφυπνίσουν παράλληλα την κοινωνική συνείδηση, σαν άλλοι πρωταγωνιστές της ταινίας του Carpenter, "They Live!", εκεί οπού εξωγήινοι "ντυμένοι" άνθρωποι, κατευθύνουν υπογείως τη μάζα, μέσα από υποσυνειδησιακά μηνύματα, κρατώντας τους διαρκώς σε μια κατάσταση κατατονικής αποδοχής των πραγμάτων.  Έτσι και εδώ οι πρωταγωνιστές της ταινίας, δεν έχουν ως πρωταρχικό στόχο το κέρδος (παρά το γεγονός οτι αργότερα, πολλά από τα έργα του Banksy πωλήθηκαν-και εξακολουθούν να πωλούνται-σε διάσημες γκαλερί, έναντι πολλών λιρών), αλλά την προσωπική έκφραση και την ανάγκη να δηλώσεις οτι υπάρχεις, μέσω του τρόπου που ξέρεις καλύτερα: δημιουργώντας τέχνη από το πουθενά.
Είτε αυτό λέγεται "παραδοσιακό", spray caned graffiti, στένσιλ graffiti, sticker art, ή κατασκευές από ποικίλα άλλα υλικά, αυτό που τα παραπάνω νεαρόπαιδα δημιουργούν, μπορεί να χαρακτηριστεί τελικά ως τέχνη;  Είναι δηλαδή το γκράφιτι (και οτι αυτό εκπροσωπεί) μια νέα σελίδα στην πολύχρονη και πολύπαθη Ιστορία της Τέχνης;  Πολλοί θα έλεγαν ναι, άλλοι θα κρατούσαν ουδέτερη στάση, ενώ σίγουρα θα υπήρχαν και αυτοί που θα δήλωναν ξεκάθαρα, οτι το graffiti δεν είναι τέχνη, είναι βανδαλισμός στη καλύτερη περίπτωση (γεγονός δηλαδή που ενισχύεται και από την αντίδραση της κατακρινόμενης από τον Banksy, δημόσιας εξουσίας, απέναντι στους περισσότερους street art δημιουργούς).  Προσωπικά κρατώ θετική στάση απέναντι στο όλο δημιούργημα της "τέχνης του δρόμου", επειδή προέρχεται νομίζω από μια πολύ ισχυρή βάση, την οποία κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει: είναι μια μορφή τέχνης, που απευθύνεται σε όλους.  Πλούσιοι, μικροαστοί, φτωχοί, νέοι και γέροι, όλοι έχουν τη δυνατότητα να απολαύσουν στην επόμενη γωνία, στον τούβλινο φράχτη και στον τσιμεντένιο τοίχο, μια ιδιαίτερη τέχνη, μια τέχνη τόσο περιορισμένης διάρκειας (αλήθεια, πόσο μπορεί να κρατήσει ένα από αυτά τα έργα, μέχρι να έρθει ο επόμενος που θα βάλει τη δική του σφραγίδα και πάει λέγοντας;), η αξία της οποίας έγκειται ακριβώς σε αυτό: στη πεπερασμένη της διάρκεια, και την free "συμμετοχή" του κοινού.

Ανάμεσα βέβαια σε όλους αυτούς που κάνουν τέχνη για να πουν κάτι, γιατί έτσι θέλουν να εκφραστούν και να εκφράσουν, πάντα θα υπάρχουν και εκείνοι οι οποίοι θα χάσουν το μέτρο, και θα καταλήξουν να είναι και οι ίδιοι χαμένοι.
Κάπως έτσι φαίνεται πως έγινε το πράγμα με τον Thierry Guetta, τον οποίο αναφέραμε και παραπάνω, και ο οποίος υποτίθεται, οτι ήταν ο δημιουργός αυτού του ντοκιμαντέρ.  Όπως λοιπόν προέκυψε στη συνέχεια, ο Banksy δεν ήταν μόνο ο σκηνοθέτης της ταινίας, αλλά και αυτός που κατάφερε να κολλήσει με το γάντι στον τοίχο, τον Guetta και να θέσει τελικά πρώτος το ερώτημα του, "τι είναι Τέχνη". 
Ακόμα και έτσι βέβαια δεν είμαστε σίγουροι οτι ο επονομαζόμενος πια, Mr. Brainwash, έχει αντιληφθεί το γεγονός οτι ο ίδιος δε μοιάζει να κάνει τέχνη, αλλά περισσότερο να αναπαράγει έργα διαφορετικών καλλιτεχνών, προσθέτοντας μόνο ελάχιστες, φαντασιακές πινελιές, εμπνευσμένες όμως και αυτές ξεκάθαρα από τη pop art και τον Andy Warhol, τα κόκαλα του οποίου μάλλον κάπου θα τρίζουν.
Ξεκινώντας με τις καλύτερες προθέσεις, αλλά καταλήγοντας σαν ένα από τα πολυάριθμα κακέκτυπα της τέχνης (που νομίζουν οτι κάνουν κάτι δημιουργικό, ενώ στην ουσία αναμασούν τη πρωτοποριακή δουλειά άλλων), ο Mr. Barainwash πέρασε στο άλλο στάδιο, αυτό του μαύρου προβάτου, αποκομίζοντας εκατομμύρια δολάρια από την πρώτη του έκθεση, η οποία κράτησε πάνω από δυο μήνες (ενώ ήταν προορισμένο να διαρκέσει για πέντε μέρες) και αυτό, γιατί όταν τα ζεστά δολάρια άρχισαν να γεμίζουν τις τσέπες, ο πάλαι ποτέ ταπεινός σκηνοθετάκος, σήκωσε κεφάλι, και αποφάσισε να περάσει από τα αλώνια στα σαλόνια.  Τι κι αν κανένα από τα έργα δεν ήταν κατασκευασμένο από τον ίδιο (μιας που για την έκθεση κάλεσε μια στρατιά από δημιουργούς, προκειμένου να τους "μεταλαμπαδεύει" τις ιδέες του και εκείνοι να τις μεταφέρουν στο χαρτί ή όπου αλλού), τι κι αν κατέληξε να είναι απεχθής από όλους τους street artists που κάποτε τον άφηναν να καταγράφει τη δουλειά τους;  O Mr. Brainwash έχει γίνει πλέον ένας από τους πιο πετυχημένους(;) αρτίστες, δημιουργώντας μάλιστα και το εξώφυλλο του-πιο pop art πεθαίνεις- album της Madonna, "Celebration".  Και ερωτώ, ποιος φταίει για το φαινόμενο Mr. Brainwash;  Ποιος φταίει που μια pure τέχνη του δρόμου, κατέληξε να πωλείται σε gallery, με τα κομμάτια να κοστολογούνται κατά τρόπο ξεδιάντροπο, από τον ίδιο τον δημιουργό, όσο θέλει;  Και απαντώ.  Εμείς.

Φαινόμενα ψευτοκουλτούρας υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν ακόμα και στη χώρα μας, και ένα μεγάλο κομμάτι που αναδεικνύει τέτοιου είδους άτομα, σίγουρα προέρχεται από εκεί.
Αν για να μας θεωρήσουν ψαγμένοι οι φίλοι και οι γκόμενοι/ες μας (η κοινωνία γενικώς), επισκεπτόμαστε gallery, εκθέσεις, πολιτιστικά δρώμενα και ένα σωρό άλλα events και δεν αντιλαμβανόμαστε οτι οχι μόνο εμείς φτάνουμε στα όρια του δήθεν, αλλά ίσως και να αναδεικνύουμει έτσι "ταλέντα" που ούτε κατά διάνοια είναι αυτό που δηλώνουν, τότε δε μπορεί, παρά να είμαστε άξιοι της μοίρας μας.  Κάπως έτσι φαίνεται τουλάχιστον το πράγμα να λειτουργεί και στη ταινία, όταν τα πλήθη συρρέουν στην έκθεση, με άλλους να μην έχουν ιδέα τι θα δουν και άλλους να εκθειάζουν αυτό που βλέπουν, λες και δε πρόκειται για μια pop-αρτίζουσα τέχνη που υπάρχει εδώ και πενήντα χρόνια!
Αυτά φαίνεται πως είδε και ο Banksy, και αποφάσισε να μοιραστεί με τους θεατές, τις παγίδες του να θεωρήσε καλλιτέχνης, αλλά και του ποια πλευρά υπηρετείς: την αμιγώς καλλιτεχνική, την αμιγώς χρηματική ή κάτι που να αποτελεί έναν αρμονικό συνδυασμό και των δυο;
Ίσως το μοναδικό φάουλ του Banksy (που να το ήξερε ο Χριστιανός) είναι οτι έδωσε απλά την ώθηση ώστε να δημιουργηθεί το φαινόμενο Mr. Brainwash, από την άποψη οτι ήταν εκείνος που είπε στο τότε φίλο του Thierry, να ασχοληθεί με κάτι άλλο πέρα από τη σκηνοθεσία (στην οποία αναφέρει οτι ήταν εξίσου κακός), βάζοντάς τον εν μέρει στη θέση των ομοίων του.  Ή τουλάχιστον έτσι κατάλαβε ο τρελο-Γάλλος, και έφτασε να βγάζει λεφτά με το τσουβάλι, μέσω μιας μη-τέχνης.
Όπως και να έχει το "Exit Through the Grift Shop" είναι ένα πανέξυπνο σχόλιο πάνω στη σύγχρονη κατάσταση των πραγμάτων, ειλικρινές και καυστικό όσο δε πάει.  Δείτε το και δε θα χάσετε.

Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι σύντομα θα φτιάξω έναν invader στο δωμάτιό μου, από πολύχρωμα post-its, οτι η εμμονή του Banksy με τα τρωκτικά είναι άκρως ενδιαφέρουσα και οτι ο Mr. Brainwash είναι από τις πιο cult μορφές που έχω δει τελευταία.


No trivia

Ας δούμε και λίγη "δουλειά"

Banksy

Invader

Shepard Fairey

Mr. Brainwash

Room 237: So you think you know everything?

18ες Νύχτες Πρεμιέρας

Και εκεί που περίμενα πως και πως να ξεκινήσουν οι Νύχτες και να δω καμιά καλή ταινία, κατέληξα κατά έναν μυστήριο τρόπο να τρέφω τη μεγαλύτερη, μέχρι τώρα συμπάθεια, απέναντι στο ντοκιμαντέρ "Room 237", το οποίο εξερευνά διάφορες θεωρίες συνωμοσίας σχετικά με τους λόγους για τους οποίους ο Stanley Kubrick, σκηνοθέτησε το "The Shining".
Περιττό να πω πόσο αδαής και πανάσχετη ένοιωσα, όταν είδα να ξετυλίγεται μπροστά μου ένα τεράστιο γαϊτανάκι πληροφοριών-άλλες, το ομολογώ, παρατραβηγμένες και άλλες, υπέροχα ψαρωτικές-σχετικά με τα κρυμμένα νοήματα, σύμβολα και hoaxes τα οποία ο Kubrick και το team του αποφάσισαν να βάλουν στη ταινία, προκειμένου να μας πουν τελικά, πολύ πιο σημαντικά πράγματα απ'οτι θα μπορούσαμε να φανταστούμε...

Πέρα λοιπόν από το γεγονός οτι α) θέλω αυτή την αφίσα για το δωμάτιό μου...χθες αν γίνεται και β) επειδή δε προλαβαίνω να ανεβάσω ταινία λόγο του τρεξίματος με το φεστιβάλ, είπα να μη σας αφήσω παραπονεμένους, αλλά να γνωστοποιήσω και σε όσους δε το ξέρουν ακόμα, αυτό το άκρως ενδιαφέρον-2ωρο κοντά-ντοκιμαντέρ, προκειμένου να ξέρετε τι πρέπει να περιμένετε όλοι εσείς οι κιουμπρικοί fans, αλλά και μη.
Το όλο θέμα έχει να κάνει με μερικούς τύπους που έχουν εντρυφήσει πάνω στη συγκεκριμένη ταινία, και οι οποίοι με διάφορα voice overs, διηγούνται αυτά που έχει προσέξει καλύτερα ο καθένας τους, μέσα στο φιλμ.
Αυτό για το οποίο πρέπει να σας προειδοποιήσω, είναι πως πρέπει να έχετε το μυαλό σας ανοιχτό, μιας που θα ακούσετε πράγματα τα οποία θα κάνουν το σαγόνι σας να πέσει.  Από το πως ο Kubrick γύρισε τη Λάμψη προκειμένου να γνωστοποιήσει μέσω διαφόρων στοιχείων, την εμπλοκή του στα κατασκευασμένα video και φωτογραφίες της προσελήνωσης του Apollo 11(!!), μέχρι και το οτι η ταινία ήταν επί της ουσίας μια έμμεση αναφορά, σε ένα γεγονός που είχε αναστατώσει πολύ το μυαλό του ιδιοφυούς σκηνοθέτη (λέγεται οτι το ΙQ του έφτανε το 200): το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους Ναζί.
Όπως και να το αντιμετωπίσετε, το "Room 237" βρίθει συμβόλων και σημειολογικών προσεγγίσεων που αφορούν τη ζωή, τον θάνατο, το σύμπαν και οτι άλλο βάλει το μυαλό σας.
Μέσα από διαρκή πλάνα της ταινίας που επεξηγούν αυτά που ακούγονται από τους ομιλητές, αλλά και πλάνα άσχετα με αυτή, που λειτουργούν περισσότερο συμπληρωματικά του όλου feeling που αποπνέει, παίρνεις μια αποσβολωτική γεύση, όσον αφορά τα μυστήρια του Outlook Hotel, του Room 237 και όλων των άλλων περίεργων συμβάντων που έλαβαν χώρα εκεί.
Θα δεις επίσης τον λόγο για τον οποίο ο King αφόρισε τελικά τη 'μεταφορά' του βιβλίου του από τον Kubrick, και ένα σωρό άλλες τρελές ιδέες, που ακόμα και αν στέκουν οι μισές μόνο από αυτές, το πράγμα γίνεται αυτομάτως, πολύ πιο ενδιαφέρον...
Όσοι λοιπόν αρέσκεστε σε θεωρίες συνωμοσίας και αγαπάτε το έργο του Kubrick (στο οποίο έτσι κι αλλιώς ποτέ και τίποτα δεν ήταν φτιαγμένο τυχαία), τότε δεν έχετε παρά να περιμένετε λίγο την κυκλοφορία του συγκεκριμένου ντοκιμαντέρ και πιστέψτε με θα περάσετε...'λαμπρά'.



Και τσιμπήστε και ένα ακόμη μονόωρο ντοκιμαντέρ, το οποίο εξαντλεί όλα τα αποκρυφιστικά μηνύματα, σχετικά με το οτι ο Kubrick αποτέλεσε τον μέγα δημιουργό πίσω από τις εικόνες της άφιξης του Apollo 11 στη Σελήνη...