Meshes of the Afternoon: Τόσο μα τόσο μπροστά....

Hey guyz!!.  Μμμμ σήμερα επειδή είμαι σε μια περίεργη διάθεση, ούτε καλή, ούτε κακή, λίγο περίεργη και κάπου χαμένη στη μέση θα έλεγα, θέλω να σας πω για μια ταινία, η οποία δεν είναι ακριβώς ταινία.  Θα την έλεγα καλύτερα μια πειραματική ταινία μεν, μικρού μήκους δε.  Ουσιαστικά η διάρκεια της είναι περίπου στα  14 λεπτά και βασικά είναι περισσότερο ένας τρόπος να γνωρίσουμε και να δούμε πόσο ποραγματικά μπροστά από την εποχή τους έβλεπαν κάποιοι άνθρωποι τη δεκαετία του '40.  Σας το λέω οτι είναι παρόμοιο με το Un Chien Andalu που είχα ανεβάσει αρκετό καιρό πρίν.  Είναι καθαρά για όσους θέλουν να δούν κάτι το διαφορετικό (πολύ διαφορετικό όμως) που ξεφεύγει σίγουρα από τα συνηθισμένα και ειδικά της σημερινής εποχής.  Πρσοσωπικά μου δημιούργησε πολύ έντονες εικόνες και συναισθήματα ανάμικτα, μέσα στην ενός τετάρτου διάρκειά της, κάτι που πολλές πολύωρες ταινίες δεν έχουν πετύχει.  Απλά για να δούμε οτι τελικά όλα είναι θέμα της οπτικής σκοπιάς από την οποία τα βλέπουμε...

Σκηνοθέτης και πρωταγωνίστρια είναι μια μεγάλη φυσιογνωμία του κινηματογράφου, που άσκησε πολύ έντονη επιρροή σε διάφορες κινηματογραφικές τεχνικές, η Maya Deren.  Η ίδια ήταν σκηνοθέτης, ηθοποιός, χορεύτρια κ.α.  Ανήσυχη προσωπικότητα, αναζητούσε διαρκώς τρόπους για να εκφράζεται και να αφήνει το δικό της, προσωπικό στίγμα.  Τα πειραματικά της film (όπως και την ίδια) τα γνώρισα μέσα από τα σεμινάρια που παρακολουθώ, αλλά πιστεύω οτι αξίζουν το κόπου να τους ρίξετε μια ματιά, ακόμα κι αν στο άκουσμα και μόνο τέτοιων 'ταινιών' σας πιάνει χασμουρητό.  Νομίζω οτι καθένας θα έπρεπε να αφήσει λίγο το μυαλό του ελεύθερο και να εξερευνήσει προοπτικές που ενδεχομένως δεν τις είχε καν υποψιαστεί, στη προκειμένη περίπτωση σε ταινίες.  Μη περιμένετε να δείτε πλοκή, εξέλιξη και κάποιο λογικό τέλος, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει τίποτε από αυτά εδώ.    Έχουμε να κάνουμε με καταστάσεις ονειρικές και τρόπους με τους οποίους εκφράζεται και εκδηλώνεται κάθε τι που κουβαλάμε στο υποσυνείδητό μας.  Και στη προκειμένη περίπτωση, αυτά που ονειρεύεται και που κουβαλάει στο υποσυνείδητό της, η Deren, η οποία σε αυτό το μικρό φιλμ, δεν έχει όνομα.  Είναι απλός η γυναίκα.  Εκτός από εκείνη, εμφανίζεται και ένας άντρας ο οποίος (οποία έκπληξη!) δεν έχει ούτε κι εκείνος όνομα, και ο οποίος στη πραγματική ζωή είναι ο άντρας της.  Ο ρόλος του βέβαια, δεν είναι ξεκάθαρος ούτε του ίδιου, μιας που και ο θεατής βλέποντάς το, βιώνει μια διαρκή έκπληξη λόγω της απότομων και φαινομενικά ασύνδετων αλλαγών που συντελούνται.  Γενικά το όλο πράγμα που βλέπουμε, είναι απόλυτα σουρεαλιστικό.  Η Deren μεταπηδάει ξαφνικά από τον ένα χώρο στον άλλο, κι εκεί που την βλέπουμε να βρίσκεται στη τραπεζαρία ενός σπιτιού, την βλέπουμε σε μια ακροθαλασσιά, χωρίς και πάλι κανέναν προφανή λόγο.  Έτσι όμως δεν είναι και τα όνειρα που βλέπουμε;.  Τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει συνοχή, και συνήθως δε συνοδεύονται καν από κάποια πλοκή, ενώ ανά πάσα στιγμή μπορούμε να βρεθούμε από το ένα μέρος στο άλλο, επειδή πολύ απλά το υποσυνείδητό μας παίζει περίεργα παιχνίδια.  Όσοι αποφασίσετε τελικά να της ρίξετε μια ματιά (14 λεπτά είναι ρε παιδιά!) δώστε ιδιαίτερη προσοχή στο εύρημα με τον καθρέφτη.  Προσωπικά το θεωρώ εκαιρετικό, και για εμένα αυτό ακριβώς που συμβαίνει με τον καθρέφτη και ο τρόπος κυρίως που χρησιμοποιείται, μου δημιουργεί μια από τις πιο εφιαλτικές φυσιογνωμίες που έχω δει.  Εν μέρει ίσως αυτός να είναι και ο λόγο ύπαρξης αυτού του ευρήματος....Πόσες φορές τα όνειρα μετατρέπονται τελικά σε εφιάλτες;....

http://www.youtube.com/watch?v=4S03Aw5HULU&feature=related

Τvoula αύριο, αφού έτσι κι αλλιώς σήμερα έχει χαζομάρες.  Αύριο new arrival με ένα εξαιρετικό animation που είδα και άνετα το κατατάσω στα πλέον πολύ πολύ αγαπημένα μου.

Adios...

Un chien andalou: Ο Σουρεαλισμός και το Χάος....

Την Κυριακή είχα πάει στα πολυαγαπημένα μου σεμινάρια.  Εκείνο το βράδι περάσαμε στο ρεύμα του σουρεαλισμού και στο πως μεταξύ άλλων τεχνών, εκφράστηκε και στον κινηματογράφο.  Είδαμε αποσπάσματα απο τρεις ταινίες, αλλα προσωπικά το, Un chien andalou, blew my mind away!! (ε πως να το πω στα ελληνικά;).  Οφείλω παρόλα αυτά να προειδοποιήσω απο τώρα, οτι η συγκεκριμένη, μικρή ταινία (μόλις γύρω στα 16 λεπτά διάρκεια) δεν είναι για όλους.  Δηλαδή πραγματικά δεν είναι.  Έχει να κάνει με τελείως σουρεαλιστικά και ασύνδετα (φαινομενικά) κομμάτια και συνεπώς κάποιος που περιμένει να δεί μια ταινία βάση σημερινών προτύπων και σκηνοθεσίας, όχι απλά θα το σιχαθεί, αλλά θα είναι αιώνια προκατειλημένος απένταντι σε ΟΛΕΣ τις ταινίες μιας παλαιότερης εποχής....Όσοι λοιπόν θεωρούν οτι δεν έχουν πρόβλημα να παρακολουθήσουν κάτι πειραματικό εν μέρει και με πολλαπλά νοήματα, μπορούν να συνεχίσουν παρακάτω....

Η ταινία είναι γυρισμένη το 1929 και αν προσέξετε λίγο καλύτερα το poster, θα δείτε ενα πολυ γνωστό όνομα.  Δεν είναι άλλο απο τον γνωστό, σουρεαλιστή ζωγράφο, Salvador Dali!.  Πιο συγκεκριμένα ο Dali μαζί με τον πλέον κλασσικό, σουρεαλιστή σκηνοθέτη, Luis Bunuel, έγραψαν το σενάριο της ταινίας και στη συνέχεια ο Bunuel την σκηνοθέτησε.  Βέβαια όταν μιλάμε για σενάριο στη προκειμένη περίπτωση, δεν αναφερόμαστε (και πως θα μπορούσε άλλωστε;) σε ενα σενάριο, με αρχή, μέση και τέλος, αλλά ούτε και με μια φυσιολογική (εδω γελάνε) και στρωτή υπόθεση.  Δεν υπάρχει συγκεκριμένη υπόθεση, οι ηθοποιοί δεν έχουν ονόματα (είναι η Γυναίκα και ο Άντρας) και γενικότερα το όλο πραγμα σου δίνει την αίσθηση οτι παρακολουθείς το όνειρο κάποιου.  Και μάλιστα δε θα μου έκανε καμία απολύτως εντύπωση εαν αυτός ο κάποιος, ήταν ο Dali.
Η ταινία δε μοιάζει με καμία απο όσες έχετε δει (εκτός κι αν είστε ήδη τύποι που ψάχνεστε, οπότε σίγουρα θα έχετε δει ανάλογες).  Ο Σουρεαλισμός επικεντώνεται σε δυο βασικά χαρακτηριστικά.  Το πρώτο είναι η αντίθεση που θέλει να δείχνει μέσα απο την έκφρασή του, απένταντι στην εκκλησία και την θρησκεία γενικότερα.  Ουσιαστικά βάζει απέναντί του την θρησκεία και κατά κάποιον τρόπο είναι σαν να την ειρωνεύεται και να θέλει να καυτηρίασει τον τρόπο με τον οποίο (ιδιάιτερα εκείνη την εποχή) ασκούσε τρομακτική επιρροή πάνω στους ανθρώπους, οι οποίοι θεωρούσαν οτι ακόμα και το πιο μικρό τους λάθος, αποτελούσε το εισιτήριο για την Κόλαση και την κατακεραύνωσή τους απο τον Θεό.  Απο την άλλη πλευρά το δεύτερο χαρακτηριστικό που αποτελεί ίσως και τη βάση πάνω στην οποία χτίστηκε το ρεύμα του Σουρεαλισμού, είναι η σεξουαλικότητα.  Βλέπουμε έτσι οτι ακόμα και η ίδια η ρίζα του κινήματος αυτού, βρισκόταν στον αντίποδα της θρησκείας, αφού όλοι γνωρίζουμε πόσο μεγάλη αμαρτία και κακό θεωρούνταν οι σεξουαλικές πράξεις, ακόμα και οι σκέψεις.  Πάνω σε αυτό ακριβώς ο Σουρεαλισμός βρήκε πλούσιο έδαφος, προκειμένου να δημιουργηθεί και τελικά να επιρεάσει και αμέτρητους καλλιτέχνες, σε όλες τις μορφές της τέχνης.  Βέβαια ακόμα και για πολυ ανοιχτά μυαλά, ορισμένες φορές οι αναφορές στην σεξουαλικότητα μπορεί να είναι κάπως....περίεργες, αφού συνήθως δεν έχει να κάνει με τη (εντός των πλαισίων) φυσιολογική σεξουαλικότητα, αλλά εκείνη της διαστροφής, όπως σαδομαζοχισμό,φετισχισμό και κάθε μορφή -λαγνείας.
Έτσι λοιπόν και ' Ο Ανδαλουσιανός Σκύλος', αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα καθαρόαιμου Σουρεαλισμού.  Υπάρχουν πολλές αναφορές, τόσο στη θρησκευτική στάση της εποχής, όσο φυσικά και στις σεξουαλικές ορμές, κυρίς του άντρα.  Ο τρόπο με τον οποίο αποδίδονται τα συναισθήματα και οι δράσεις των ηθοποιών δε θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο, παρα σουρεαλιστικός.  Σε ορισμένες στιγμές μάλιστα είναι σαν να βλέπεις μπροστά σου τον ίδιο τον Dali να σου χαμογελάει πονηρά, κάτω απο το τσιγκελωτό μουστάκι του.  Υπάρχουν πααααρα πολλά νοήματα και μηνύματα που επιδιώκουν οι σουρεαλιστές να περάσουν μέσα απο το φιλμ, που και εμένα αν δε μας τα είχε εξηγήσει ο καθηγητής, δε θα είχα πάρει χαμπάρι για το τι γίνεται και κατά πάσα πιθανότητα να μου είχε κάνει και πολυ άσχημη εντύπωση.  Για τον λόγο αυτό και αποφάσισα να σας πω δυο πράγματα για το ρεύμα του Σουρεαλισμού, προκειμένου να καταλάβετε και εσείς για το τι πραγματικά θέλει να πει και να δείξει αυτή η ταινία.
Εγω την είδα σαν μια τεράστια πρόκληση και πρέπει να πω οτι μου προκλήθηκε μια σχετική ταραχή, όταν πληροφορήθηκα οτι η ταινία είναι του 1929, οχι τόσο για εμένα, αλλά για το πως έγινε δεκτή απο τους ανθρώπους τότε.  Σίγουρα το δικό τους σοκ θα ήταν τεράστιο!.
Θα σας πρότινα να την δείτε (δεν είναι και μεγάλη ρε παιδια!) γιατί είναι εμπειρία φοβερή.  Και έχετε να ερμηνεύσετε ενα σωρό πράγματα, αλλά και να καταλάβετε το σύστημα μια ολόκληρης εποχής και ενός πολυ σημαντικού καλλιτεχνικού κινήματος, το οποίο ας μην ξεχνάμε οτι έχει επιρεάσει γενίες και γενιές καλλιτεχνών, με αξιόλογα μάλιστα έργα.  Προσωπικά, άνετα θα συγκατέλεγα τη συγκεκριμένη ταινία στα κορυφαία δημιουργήματα του σουρεαλιστικού κινηματογράφου.

http://www.youtube.com/watch?v=Qho0CDTMCa0
Στο πιο πάνω link μπορείτε να παρακολουθήσετε και τα 16 λεπτά της ταινίας και σε καλά ανάλυση, οπότε klik it!.

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

STAR: 02:30, One Crazy Summer, με Demi Moor και John Cusack.  Ευχάριστη, νεανική κωμωδία απο τα παλιά (όταν ακόμη δεν υπήρχα, 1986 παρακαλώ), με πρωτοτυπία στο σενάριο, λόγω της εναλλαγής ηθοποιών και κινουμένων σχεδίων.  Το κακό της υπόθεσης είναι μονο η ώρα, αφού όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι θα βρίσκονται στο 7ο όνειρο και μάλλον μονο εγω θα κάτσω πάλι να τη δώ....Pfff...

Aύριο πάντως εννοείται οτι θα δούμε όλοι V for Vendetta!!!.  Σας το λέω απο τώρα, σε περίπτωση που ανεβάσω ταινιούλα πιο αργά.  Συντονιστείτε στις 21:00 στο Star.  Υeah!!

Τσιου! :)