Meshes of the Afternoon: Τόσο μα τόσο μπροστά....

Hey guyz!!.  Μμμμ σήμερα επειδή είμαι σε μια περίεργη διάθεση, ούτε καλή, ούτε κακή, λίγο περίεργη και κάπου χαμένη στη μέση θα έλεγα, θέλω να σας πω για μια ταινία, η οποία δεν είναι ακριβώς ταινία.  Θα την έλεγα καλύτερα μια πειραματική ταινία μεν, μικρού μήκους δε.  Ουσιαστικά η διάρκεια της είναι περίπου στα  14 λεπτά και βασικά είναι περισσότερο ένας τρόπος να γνωρίσουμε και να δούμε πόσο ποραγματικά μπροστά από την εποχή τους έβλεπαν κάποιοι άνθρωποι τη δεκαετία του '40.  Σας το λέω οτι είναι παρόμοιο με το Un Chien Andalu που είχα ανεβάσει αρκετό καιρό πρίν.  Είναι καθαρά για όσους θέλουν να δούν κάτι το διαφορετικό (πολύ διαφορετικό όμως) που ξεφεύγει σίγουρα από τα συνηθισμένα και ειδικά της σημερινής εποχής.  Πρσοσωπικά μου δημιούργησε πολύ έντονες εικόνες και συναισθήματα ανάμικτα, μέσα στην ενός τετάρτου διάρκειά της, κάτι που πολλές πολύωρες ταινίες δεν έχουν πετύχει.  Απλά για να δούμε οτι τελικά όλα είναι θέμα της οπτικής σκοπιάς από την οποία τα βλέπουμε...

Σκηνοθέτης και πρωταγωνίστρια είναι μια μεγάλη φυσιογνωμία του κινηματογράφου, που άσκησε πολύ έντονη επιρροή σε διάφορες κινηματογραφικές τεχνικές, η Maya Deren.  Η ίδια ήταν σκηνοθέτης, ηθοποιός, χορεύτρια κ.α.  Ανήσυχη προσωπικότητα, αναζητούσε διαρκώς τρόπους για να εκφράζεται και να αφήνει το δικό της, προσωπικό στίγμα.  Τα πειραματικά της film (όπως και την ίδια) τα γνώρισα μέσα από τα σεμινάρια που παρακολουθώ, αλλά πιστεύω οτι αξίζουν το κόπου να τους ρίξετε μια ματιά, ακόμα κι αν στο άκουσμα και μόνο τέτοιων 'ταινιών' σας πιάνει χασμουρητό.  Νομίζω οτι καθένας θα έπρεπε να αφήσει λίγο το μυαλό του ελεύθερο και να εξερευνήσει προοπτικές που ενδεχομένως δεν τις είχε καν υποψιαστεί, στη προκειμένη περίπτωση σε ταινίες.  Μη περιμένετε να δείτε πλοκή, εξέλιξη και κάποιο λογικό τέλος, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει τίποτε από αυτά εδώ.    Έχουμε να κάνουμε με καταστάσεις ονειρικές και τρόπους με τους οποίους εκφράζεται και εκδηλώνεται κάθε τι που κουβαλάμε στο υποσυνείδητό μας.  Και στη προκειμένη περίπτωση, αυτά που ονειρεύεται και που κουβαλάει στο υποσυνείδητό της, η Deren, η οποία σε αυτό το μικρό φιλμ, δεν έχει όνομα.  Είναι απλός η γυναίκα.  Εκτός από εκείνη, εμφανίζεται και ένας άντρας ο οποίος (οποία έκπληξη!) δεν έχει ούτε κι εκείνος όνομα, και ο οποίος στη πραγματική ζωή είναι ο άντρας της.  Ο ρόλος του βέβαια, δεν είναι ξεκάθαρος ούτε του ίδιου, μιας που και ο θεατής βλέποντάς το, βιώνει μια διαρκή έκπληξη λόγω της απότομων και φαινομενικά ασύνδετων αλλαγών που συντελούνται.  Γενικά το όλο πράγμα που βλέπουμε, είναι απόλυτα σουρεαλιστικό.  Η Deren μεταπηδάει ξαφνικά από τον ένα χώρο στον άλλο, κι εκεί που την βλέπουμε να βρίσκεται στη τραπεζαρία ενός σπιτιού, την βλέπουμε σε μια ακροθαλασσιά, χωρίς και πάλι κανέναν προφανή λόγο.  Έτσι όμως δεν είναι και τα όνειρα που βλέπουμε;.  Τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει συνοχή, και συνήθως δε συνοδεύονται καν από κάποια πλοκή, ενώ ανά πάσα στιγμή μπορούμε να βρεθούμε από το ένα μέρος στο άλλο, επειδή πολύ απλά το υποσυνείδητό μας παίζει περίεργα παιχνίδια.  Όσοι αποφασίσετε τελικά να της ρίξετε μια ματιά (14 λεπτά είναι ρε παιδιά!) δώστε ιδιαίτερη προσοχή στο εύρημα με τον καθρέφτη.  Προσωπικά το θεωρώ εκαιρετικό, και για εμένα αυτό ακριβώς που συμβαίνει με τον καθρέφτη και ο τρόπος κυρίως που χρησιμοποιείται, μου δημιουργεί μια από τις πιο εφιαλτικές φυσιογνωμίες που έχω δει.  Εν μέρει ίσως αυτός να είναι και ο λόγο ύπαρξης αυτού του ευρήματος....Πόσες φορές τα όνειρα μετατρέπονται τελικά σε εφιάλτες;....

http://www.youtube.com/watch?v=4S03Aw5HULU&feature=related

Τvoula αύριο, αφού έτσι κι αλλιώς σήμερα έχει χαζομάρες.  Αύριο new arrival με ένα εξαιρετικό animation που είδα και άνετα το κατατάσω στα πλέον πολύ πολύ αγαπημένα μου.

Adios...