Hotaru no haka (a.k.a Grave of the Fireflies): Ένα υπέροχα μελαγχολικό animation...

Επιτέλους ξανά εδώ!.  Ελπίζω να περάσατε όμορφες γιορτούλες και να ξεκουραστήκατε.  Επίσης ελπίζω να είδατε και πολλές πολλές ταινιούλες, γιατί η αλήθεια είναι οτι θα ήθελα να μου πείτε τι είδατε, καινούριο, παλιό, δεν έχει σημασία.  Θέλω να μου πείτε τι είδατε και σας άρεσε, ή και τι είδατε και τελικά δε το βρήκατε καλό.  Τελικά δεν είδα όσες ταινίες είχα σκοπό να δω (καμιά 15αρια θα ήταν!), αλλά είχα την τύχη όσες είδα να είναι πολύ καλές.  Οπότε σήμερα λέω να ξεκινήσω από την τελαυταία στη σειρά, το Grave of the Fireflies, που ήταν απλά υπέροχο....

O Seita και η Setsuko είναι δυο αδέρφια, που καλούνται να επιβιώσουν μέσα στον όλεθρο του ΙΙ Παγκοσμίου Πολέμου, στην Ιαπωνία.  Τα δυο παιδιά χάνουν την μητέρα τους, έπειτα από μια ακόμα επίθεση με βομβαρδιστικά και έτσι ξεκινάει ο γολγοθάς την επιβίωσης, έχοντας ουσιαστικά στον κόσμο πλέον, μόνο ο ένας τον άλλο.
Προσωπική μου άποψη είναι πως δικαιολογημένα αυτό το animation του 1988, ανήκει στις πλέον καλύτερες ταινίες ever, σύμφωνα τουλάχιστον με τη λίστα του IMDB.  Θεωρώ οτι όσο περίεργο κι αν φαίνεται, οι...ερμηνείες είναι τόσο δυνατές, που ειλικρινά σε κάνουν να ξεχνάς το γεγονός οτι πρόκειται για κινούμενο σχέδιο.  Η αλήθεια είναι πως κατά ενώ έψαχνα για το poster της ταινίας, βρήκα κι άλλο ένα που φαίνεται να δείχνει οτι το animation αυτό, έχει μεταφερθεί και στη μεγάλη οθόνη, ως ταινία με κανονικούς ηθοποιούς.  Παρόλα αυτά δεν την έχω δεί, οπότε θα αναφερθώ μόνο σε αυτά που αποκόμισα από το animation (αν και μεταξύ μας αν έριξα κλάμα σε αυτό, φαντάζομαι σε τι κατάσταση θα βρισκόμουν εάν έβλεπα και την ταινία!...).
H απόδοση του φιλμ, από άποψη animation νομίζω οτι ταιρίαζει απόλυτα με το περιβάλλον μέσα στο οποίο παλεύουν για να επιβιώσουν τα παιδιά.  Δίνει την αίσθηση του παλιού, του φθαρμένου και γενικά δε σου προκαλεί καμία εντύπωση πλούσιας και άνετης ζωής, η οποία να χαρακτηρίζει τους ήρωες.  Αν και απ'οτι φαίνεται κάτι τέτοιο δεν ήταν εσκεμένο, αφού απλά οι παραγωγές του '88 με τις σημερινές, σίγουρα διαφέρουν απόλυτα μεταξύ τους.  Παρόλα αυτά, έστω και κατά λάθος, αυτή η κάπως φτωχή απόδοση των τοπίων, των ανθρώπων και γενικότερα ολόκληρης της ταινίας, προσφέρει ακόμα περισσότερο στο μάτι του θεατή.  Απο'κει και πέρα εννοείται οτι όλη η ιστορία επικεντρώνεται στα αδέλφια και στα μέσα που χρησιμοποιούν για να μείνουν ζωντανά, μέσα σε αυτόν τον χαμό του πολέμου και της διαρκούς απειλής.  Τα παιδιά παλεύον τόσο σκληρά για να τα καταφέρουν και ειδικά ο Seita, ως μεγάλος αδελφός προσπαθεί με νύχια και με δόντια να προσφέρει μια- όσο μπορεί- κάποια ζωή στην μικρή του αδελφή.  Την προσέχει, την προστατεύει, παίζει μαζί της και γενικά προσπαθεί να την κάνει να ξεχνάει την δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκονται.  Η Setsuko είναι τόσο γλυκιά και αθώα, που πραγματικά σπαράζει η καρδιά σου όταν βλέπεις την ένδεια στην οποία βρίσκονται.  Βοήθεια δε φαίνεται να έρχεται από κανέναν, έτσι ο Seita πρέπει να γίνει μητέρα και πατέρας για την μικρή Setsuko.  Οι άνθρωποι γύρω τους είναι ψυχροί και απόμακροι, γεγονός για το οποίο δε μπορείς να τους κατηγορήσεις απόλυτα, αφού σε καιρό πολέμου ο καθένας παλεύει για την προσωπική του επιβίωση και αυτή της οικογένειάς του.  Όμως όπως και να το κάνουμε, το να 'κλείνεις την πόρτα' απέναντι σε δυο μικρά παιδιά που έχουν άμεση ανάγκη, είναι πολύ σκληρό και άκαρδο.  Ο πόλεμος όμως έτσι σε κάνει, είτε βρίσκεσαι στη πρώτη γραμμή, είτε έχεις μείνει πίσω...
Ειλικρινά έννοιωσα οτι από κάποια στιγμή και μετά έβλεπα ταινία και είχα μπεί τόσο πολύ στο συναίσθημα και την αγωνία των πρωταγωνιστών, ώστε σε κάποια στιγμή το κλάμα έτρεχε ποτάμι (οχι πως θέλω και πολύ, αλλά τέλοσς πάντων!).  Τώρα θα μου πείτε, 'καλά και επειδή εσύ είσαι χαζοβιόλα και κλαίς με το παραμικρό, πάει να πει οτι αυτή η ταινία είναι και καλή?'.  Οχι, δεν είναι αυτός ο λόγος που την κάνει τόσο καλή.  Το συναίσθημα, το δραματικό στοιχείο που δε σε αφήνει λεπτό, οι χαρακτήρες (δεν είναι τυχαίο οτι μιλάμε για παιδιά, αφού ενδεχομένως εάν στη θέση τους βρίσκονταν δυο ενήλικες, να μην μας προκαλούσε τόση θλίψη), η μουσική και η συμβολική σημασία του ίδιου του τίτλου της ταινίας (θα καταλάβετε και είναι και αυτό πολύ όμορφο και στενάχωρο μαζί), όλα αυτά του δίνουν μια γλυκόπικρη γεύση, την οποία πρέπει να δοκιμάσετε.  Ακόμα και αν δεν συνηθίζετε να βλέπετε τέτοιες ταινίες, δώστε της μια ευκαιρία αφού σίγουρα θα σας συγκινήσει και θα σας ζεστάνει τη καρδιά, κατά έναν τελείως περίεργο και οξύμωρο τρόπο.

http://www.youtube.com/watch?v=mSPwdBIbx_U

Και εννοείται δε ξεχνάμε, το βλέπουμε στην original εκδοχή, δηλαδή στα ιαπωνέζικα παρακαλώ!.

Η TV ΣΗΜΕΡΑ....

STAR: 22:45, Dreamgirls, Jamie Fox, Beyonce, Eddie Murphy, Jennifer Hudson.  Νομίζω οτι αποτελεί την πραγματική ιστορία (πάνω-κάτω) μιας πολλά υποσχόμενης τριάδας της R&B μουσικής αρκετά χρόνια πριν.  Δεν την έχω δει, αλλά έχει αποσπάσει γενικά καλές κριτικές και η Hudson τσίμπησε και το Oscar 'B Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της.

STAR: 01:15, Οι Αδελφοί Γκριμ, Heath Ledger, Mat Damon, Monica Belluchi.  Η ταινία δε παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον, αλλά παίζει ο Heath οπότε εγώ θα την δω!.  Ήταν καλός γμτ...pfff...

Αύριο new arrival.  Η τελευταία ταινία του χρόνου είναι...εξαιρετική!.

Cya...