Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

Avant-garde, Part 2...

Part 2

Και συνεχίζουμε με μερικά ακόμα ολιγόλεπτα φιλμάκια, που προκάλεσαν την εποχή που πρωτοεμφανίστηκαν και ήταν μπόλικα, καθώς από την εποχή του '20 και σε κάθε δεκαετία από εκεί και έπειτα υπήρχαν πολυάριθμες προσπάθειες που προκαλούσαν, άφηναν το στίγμα τους, επιδίωκαν να πουν κάτι ή απλά να κάνουν γνωστές αλήθειες που κρύβονταν πίσω από τη ζωή του εκάστοτε κινηματογραφιστή.  Ας δούμε μερικές από αυτές...

Stan Brakhage, "Window Water Baby Moving", 1959

O Brakhage αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της avant-garde αισθητικής.  Οι περισσότερες πειραματικές ταινίες του έχουν μείνει στην ιστορία αποτελώντας υποδειγματικά προϊόντα αυτού του είδους κινηματογράφου.  Σκηνοθετώντας τα πάντα μόνος του και πολλές φορές έχοντας ως βοηθό την γυναίκα του, σκηνοθετούσε πολλές διαφορετικές πτυχές της καθημερινής του ζωής και οχι μόνο.  Χαρακτηριστικά φιλμάκια του είναι το "Dog Star Man" που απαρτίζεται από πέντε διαφορετικές ενότητες, αλλά και το "Sirius Remembered" (1959) οπού κινηματογραφεί την σταδιακή αποσύνθεση του νεκρού του σκύλου στη φύση.  Ο Brakhage πέθανε το 2003 μετά από μάχη με τον καρκίνο, ο οποίος προκλήθηκε από την επεξεργασία διαφόρων χημικών που απαιτούνταν στην δουλειά του και την οποία πραγματοποιούσε ο ίδιος.  Κορυφαίος κινηματογραφιστής, με πρωτοποριακές τεχνικές και μεγάλο έργο πίσω του.  Εδώ θα δούμε το ταινιάκι που τράβηξε κατά την διάρκεια της γέννας του πρώτου του παιδιού.  Προειδοποιώ οτι φαίνονται όλα, οπότε εάν δεν είστε προετοιμασμένοι καλύτερα να μη το δείτε...






Kenneth Anger, "Fireworks", 1947

Εξίσου σπουδαία προσωπικότητα του χώρου υπήρξε και ο Kenneth Anger, ο οποίος έμεινε γνωστός στον χώρο κυρίως για το φιλμάκι του, "Scorpio Rising" (1964).  Ταλαντούχος, πρωτοπόρος και με μια αίσθηση αυτοσαρκαστική, ο Anger τολμούσε να προκαλεί και να ανοίγει καινούργιους δρόμους όπως ο ίδιος ήξερε καλύτερα: μέσα από την ομοφυλοφιλική του φύση.  Όπως και το Scorpio Rising στο οποίο βλέπουμε ανδρικά κορμιά που συναρμολογούν μηχανές και φοράνε δερμάτινα jackets υπό τους ήχους γλυκανάλατων ή χαροpop τραγουδιών, έτσι και εδώ η ομοφυλοφιλική του διάθεση είναι εμφανής.  Κινηματογραφεί και πρωταγωνιστεί ο ίδιος.

http://www.youtube.com/watch?v=7XPm9iULJTE (part 1)
http://www.youtube.com/watch?v=LNe5ZxEUUu4&feature=related (part 2)


Jack Smith, "Flaming Creatures", 1963

Ο Smith ήταν ένας διάσημος Αμερικανός σκηνοθέτης του underground cinema, αυτού δηλαδή που απέφευγε τις νόρμες και τα καθιερωμένα. Με την ταινία του αυτή προκάλεσε πάταγο εξαιτίας της απόλυτα σουρεαλιστικής και γκροτέσκας φύσης της, με αποτέλεσμα να απαγορευθεί η προβολή της παντού.  Μεταξύ άλλων σε αυτό το φιλμάκι βλέπουμε αρκετές τραβεστί, ερμαφρόδιτους, ένα όργιο ναρκωτικών και ένα σεξουαλικά, ακόρεστο...βαμπίρ.  Ο ίδιος χαρακτήρισε αργότερα αυτή του την ταινία ως "κωμωδία σε ένα στοιχειωμένο, studio μουσικής".  Παραθέτω εδώ ένα σύντομο κομμάτι της για να δείτε περίπου, περί τίνος πρόκειται.






Barbara Rubin, "Christmas on Earth", 1963

Φυσικά δε θα μπορούσε να λείπει από αυτήν την μικρούλα λίστα και μια εκπρόσωπος του φεμινισμού.  Η Rubin με την παρακάτω ταινία προτάσσει την φεμινιστική της θέση, σε ένα ντελίριο σουρεαλισμού, μαστούρας και οτινανισμού.  Στο background παίζει μια διαρκής σεξουαλική πράξη, με ένα μόριο να φαίνεται ξεκάθαρα συνέχεια, ενώ στην κεντρική, μικρή οθόνη βλέπουμε άλλοτε μια γυναίκα βαμμένη να λικνίζεται σε έναν-επίτηδες- μαστούρικο χορό, και άλλοτε κάποιους ενδεχομένως ομοφυλόφιλους να επιδίδονται σε σεξουαλικά παιχνίδια, οπού φαίνονται τα πάντα απόλυτα ξεκάθαρα.  Και όταν λέμε τα πάντα, το εννοούμε.  Με χλευαστική διάθεση απέναντι στην σεξουαλική εμπειρία πoυ εδώ την παρουσιάζει με ένα σχεδόν φτηνό και απόλυτα ωμό τρόπο, η  Rubin σου πετάει στα μούτρα το φεμινιστικό της λάβαρο και σε αφήνει να παρακολουθείς το όλο σκηνικούλι, υπό τους ήχους του "All Day and All of the Night" των Kinks, και του "Hippy Hippy Shake" από Beatles.  Το αντίστοιχο του Smith, αλλά από γυναικείο χέρι, μιας που το γεγονός οτι εμφανίστηκε την ίδια χρονιά σίγουρα δεν είναι καθόλου τυχαίο.

http://www.stumbleupon.com/su/1IUkvB/www.ubu.com/film

Σας χαιρετώ για μερικές ακόμα μερούλες.  Ελπίζω να βρήκατε έστω και στο ελάχιστο αυτό το μικρό αφιερωματάκι και θα είμαστε πλέον μαζί και επισήμως από την επόμενη εβδομάδα.  Καλά να περνάτε and have fun!! Lots of it! ; )

Avant-garde: Art is the limit...

Γεια σας και πάλι!  Μετά από απουσία δυο εβδομάδων περίπου, είπα να κάνω μια mini επιστροφή για να γιορτάσουμε όοολοι μαζί τον έναν χρόνο λειτουργίας του blogakiou!!  Δέχομαι τα χρόνια πολλά και θα παραθέσω και την διεύθυνσή μου παρακάτω για την αποστολή των δώρων (με προτίμηση στο ρευστό, ευχαριστώ πολύ).  Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος και τελικά αποτέλεσε σημαντικό εγχείρημα για εμένα η καθημερινή (τις περισσότερες τουλάχιστον φορές) συγγραφή κειμένων για διάφορες ταινίες, καθώς δε πίστευα αρχικά οτι θα 'τραβούσε' όλο αυτό.  Σας ευχαριστώ πoλύ όλους που ρίχνετε και μια ματιά στις προτασούλες που σας κάνω και στα comments που αφήνετε καθώς φαίνεται πως πραγματικά αγαπάτε και εσείς τις ταινίες το ίδιο όπως και εγώ.  Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν αφού και μια ταινία του γούστου σας να έχω πετύχει και να σας έχει αρέσει, με ικανοποιεί αφάνταστα.  Σήμερα λοιπόν για τα γενέθλια είπα να ανεβάσω κάτι λιγάκι διαφορετικό.  Πιο συγκεκριμένα σκέφτηκα να γράψω δυο τρία πραγματάκια από αυτά που έμαθα φέτος στα σεμινάρια και που βρήκα πραγματικά ενδιαφέροντα.  Δε θα σας πρήξω πολύ καθώς ξέρω οτι ενδεχομένως και να βαριέστε αυτό που λέμε 'πολύ κουλτούρα ρε παιδί μου', αλλά θα επιλέξω να σας δείξω αυτά που βρήκα και εγώ ενδιαφέροντα και σε αρκετές περιπτώσεις εντυπωσιακά.  Ξεκινάμε με το part 1 του ρεύματος της "Avant-garde" και ελπίζω να του δώσετε μια ευκαιρία, γιατί μιλάμε για κινηματογραφιστές που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της καλλιτεχνικής δημιουργίας, πρωτοπόρες και ευφυείς προσωπικότητες που έθεσαν τα θεμέλια της έβδομης τέχνης.


ΑVANT-GARDE

Όταν οι Γάλλοι Auguste και Louis Lumiere ανέλαβαν το φωτογραφείο του πατέρα τους κάπου στο 1892 σίγουρα δε φαντάζονταν οτι αιώνες αργότερα θα μνημονεύονταν ως οι πατέρες του κινηματογράφου.  Αρχίζοντας σταδιακά να δημιουργούν κινούμενες εικόνες εμπνευσμένες από τα καθημερινά δρώμενα, την λογοτεχνία και την απλή, λαϊκή ζωή του κόσμου κατάφεραν στο τέλος να κατασκευάσουν μια ολοκληρωτικά νέα μορφή διασκέδασης των μαζών, αυτή του κινηματογράφου.  Έναντι ενός μικρού ποσού (ενός nickel όπως λεγόταν, εξού και η ονομασία "nickelodeon" που σήμαινε τότε οτι έναντι ενός νομίσματος, μπορούσες να θαυμάσεις τις κινούμενες αυτές εικόνες) ο κόσμος μπορούσε να παρακολουθήσει τη σύντομη μαγεία μέσα στα σκοτεινά δωμάτια, βλέποντας άλογα να περπατάνε, ανθρώπους να εμπλέκονται σε τραγελαφικές καταστάσεις και ευτράπελα και ένα σωρό άλλες μικρές ιστορίες καθημερινής ζωής.  Λίγο αργότερα ο George Melies προχώρησε την θεματολογία ένα βήμα πιο πέρα με τα φαντασιακά του, χάρτινα τοπία σε μια ταινία που από πολλούς θεωρείται η πρώτη ταινία ever made, το "Le Voyage dans la Lune" (a.k.a "A Trip to the Moon"), το 1902.  Καθώς τα χρόνια περνούσαν ο κινηματογράφος εξελισσόταν και ολοένα και περισσότερες δημιουργίες άρχιζαν να κάνουν την εμφάνισή τους.  Παρόλα αυτά δεν ήταν μέχρι τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο που έγινε η πραγματική δημιουργική έκρηξη και που κάπου εκεί συναντούμε και τις απαρχές της avant-garde.  Οι κοινωνικοπολιτικές διαφοροποιήσεις, ο φόβος του πολέμου και οι εσωτερικές εντάσεις δημιούργησαν το κατάλληλο πρόσφορο έδαφος, προκειμένου μπόλικες ανήσυχες φύσεις να βρουν την διέξοδο που αναζητούσαν στον κινηματογράφο.  Διανοούμενοι, 'νεογέννητοι' σκηνοθέτες, ερασιτέχνες και λάτρεις της τέχνης, άρχισαν να συσσωρεύονται στο Παρίσι, που θεωρήθηκε το λίκνο της νεοανθησμένης κουλτούρας, με αποτέλεσμα η επαφή όλων αυτών μεταξύ τους (τόσο κυριολεκτικά, όσο και μεταφορικά) οδήγησε στην δημιουργία μερικών από τα σημαντικότερα δείγματα της avant-garde.  Ουσιαστικά όταν κάνουμε λόγο για αυτό το ρεύμα εννοούμε τα φιλμάκια όλων εκείνων των προσωπικοτήτων που ήθελαν να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της δημιουργίας (εξάλλου αυτό ακριβώς σημαίνει ο όρος avant-garde).  Εμπνευσμένοι από τα πάντα τριγύρω τους, από τη λογοτεχνία, μέχρι την ποίηση και από τα ποικίλα ρεύματα της ζωγραφικής, όπως ο σουρεαλισμός, ο γερμανικός εξπρεσιονισμός και ο ντανταϊσμός, αυτά τα μυαλά ωθούσαν διαρκώς τα όρια όλο και πιο μακριά και αποτελούσαν τα ριξικέλευθα πρόσωπα της εποχής τους.  Επιδίωκαν να εξετάζουν τα ίδια τα στοιχεία του κινηματογράφου, όπως η ταχύτητα του φιλμ, το ίδιο το φιλμ ως πρώτη ύλη, το χρώμα, την υφή, την ταχύτητα κ.λ.π και να πειραματίζονται πάνω και με αυτά, με αποτέλεσμα οι περισσότερες από αυτές τις μικρής διάρκειας ταινίες (από 1-20 λεπτά οι πιο πολλές) να χαρακτηρίζονται σήμερα ως experimental films καθώς αυτό ακριβώς ήταν: εξερευνούσαν τις δυνατότητες του κινηματογράφου από καταβολής του και στην πιο καθαρή και αυθεντική του μορφή.  Και ποια καλύτερη ευκαιρία για να μάθεις γι' αυτόν και να δημιουργήσεις, από το να ξεκινήσεις από τα ίδια τα υλικά που αυτός σου προσφέρει;
Εδώ στο πρώτο part θα δούμε μερικά τέτοια φιλμάκια που ασχολήθηκαν σε πρώτη φάση με την φύση των υλικών, ενώ στο δεύτερο θα δούμε κυρίως πρωτοποριακά, ολιγόλεπτα φιλμ που χαρακτηρίστηκαν avant-garde κυρίως λόγω του θέματός τους, το οποίο προκαλούσε ουκ ολίγες φορές.
Hope you'll enjoy it!

Part 1

Len Lye, "A Colour Box", 1935

O Lye ήταν ένας Νεοζηλανδός δημιουργός ο οποίος χρησιμοποιούσε χρωματισμένες ζελατίνες ή καλύτερα ζωγράφιζε πάνω στο ίδιο το φιλμ και στη συνέχεια πρόβαλε τα σχέδια του με σε γρήγορη ταχύτητα και συνοδευόμενα συνήθως από κάποια γρήγορη, μουσική μπάντα.  Το παρακάτω videaki αποτελεί κομμάτι μιας σειράς σύντομων φιλμ που ανατέθηκαν στον Lye για την διαφήμιση και την προώθηση των Νεοζηλανδικών Ταχυδρομείων! (Government Post Office, αυτό σημαίνουν τα αρχικά που βλέπετε όταν ξεκινάει).






Jordan Belson, "Samadhi", 1967

O Belson δημιουργούσε μαγευτικά φιλμάκια επηρεασμένος από την θεωρία περί ανθρώπινης ύπαρξης, δημιουργίας του σύμπαντος και όλα αυτά τα περί της φιλοσοφικής αναζήτησης.  Έμπνευσή του αποτέλεσε η Ινδία, ενώ όλα αυτά που φαίνονται δύσκολο να επιτευχθούν στα ταινιάκια





Fernand Leger, "Ballet Mechanique", 1924

Καλειδοσκοπικές εικόνες, περιστρεφόμενα αντικείμενα χωρίς καμία σύνδεση μεταξύ τους, τα χείλη και τα μάτια μιας γυναίκας που ποτέ δε βλέπουμε ολόκληρη, μουσική επένδυση που σου εντυπώνεται, διαρκές fade in-fade out εικόνων, αέναη κίνηση που μοιάζει πραγματικά με ένα συνεχόμενο μπαλετικό χορό, δημιουργούν μια απόλυτα σουρεαλιστική 10λεπτη ταινία που σε ζαλίζει και σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσο μπροστά ήταν τελικά όλοι αυτοί μόλις το 1924...






Marchel Duchamp, "Anemic Cinema", 1926

Επηρεασμένος από τον σουρεαλισμό, τον ντανταϊσμό, τον κυβισμό, τον φοβισμό και πολλά άλλα ζωγραφικά ρεύματα ο Duchamp αποτέλεσε μια έντονη και δημιουργική προσωπικότητα της εποχής φιλοτεχνώντας πίνακες, γλυπτά και φιλμ.  Εδώ μια αέναη σπείρα κινείται διαρκώς γυρνώντας προς τα μέσα, γυρνώντας προς τα έξω και παίρνοντας την μορφή κειμένων που με τη σειρά τους γυρίζουν γύρω, γύρω σε ένα ασταμάτητο παιχνίδι κίνησης...





Storm de Hirsh, "Peyote Queen", 1965

Αν εξαιρέσουμε την παρουσία της Αμερινίδας Maya Deren η οποία αποτέλεσε δεσπόζουσα φυσιογνωμία της avant-garde, δεν ήταν πολλές οι γυναικίες παρουσίες που έκαναν την διαφορά.  Παρόλα αυτά υπήρξαν κάποιες προσπάθειες που έκαναν τα δικά του έργα.  Μια από αυτές ήταν και η Storm de Hirsh.  Θυμίζοντας λίγο το "Ballet Mechanique" του Leger, το Peyote Queen είναι μια πιο σύγχρονη έκδοση της καλειδοσκοπικής δράσης που συναντάμε στο κινηματογραφιστή του '24.  Σπάζοντας το πλάνο σε 4 διαφορετικά και αυτόνομα μικρο-πλάνα, η de Hirsh παρουσιάζει απλά, καθημερινά πράγματα που επιδίδονται σε διαρκή κίνηση, με το απαραίτητο μουσικό άκουσμα από πίσω, παίζοντας με τα χρώματα, τα υλικά και τις υφές.





To be continoued....

Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

2001: A Space Odyssey: A Cosmic adventure...

Hello σε όσους έχετε μείνει around, αλλά και σε όσους έχετε φύγει καιρό τώρα.  Σήμερα θα ανεβάσουμε και την τελευταία ταινιούλα για τώρα, καθώς αύριο θα φύγω και εγώ για μερικές μέρες ξεκούρασης (γιατί παρακουράστηκα η αλήθεια είναι φέτος!-γκουχ γκουχ), βουτιών σε δροσερά νερά και ατέλειωτης ηλιοθεραπείας.  Στην τελευταία μας ψηφοφορία για το καλοκαιράκι, νικητής αναδείχθηκε το επικό ταξίδι του Kubrick στο διάστημα, "2001: Α Space Odyssey" με 9 ψήφους, αλλά και το διαβολικό νεογέννητο της Rosemary.  Στη δεύτερη ακολουθεί ο Πρωτάρης Dustin Hoffman με 8 ψήφους, ενώ στην τρίτη ξέμειναν μπόλικες ταινιούλες με 5, όπως το "Dr. Strangelove", "Acid Delirio", "Tomb of Ligeia", "Chelsea Girls", "Dracula has Risen from the Grave", "Barbarella" και-ουφ!- "Psycho".  'Ωρα λοιπόν να τσεκάρουμε λίγο καλύτερα την κατά πολλούς, καλύτερη ταινία του μεγάλου Stanley Kubrick.


Η ανθρωπότητα έχει φτάσει σε ένα υψηλό επίπεδο εξέλιξης το οποίο της επιτρέπει τα διαπλανητικά ταξίδια με μεγάλη ευκολία.  Όταν κάποια στιγμή ένα πλήρωμα αστροναυτών ανακαλύψει στην επιφάνεια της Σελήνης ένα τεράστιο αντικείμενο που θυμίζει μαύρο μονόλιθο, τότε θα προσπαθήσει να κατανοήσει την λειτουργία του, αλλά και την προέλευσή του καθώς το γεγονός οτι πρόκειται για εξωγήινο αντικείμενο είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.  Με την βοήθεια ενός εξελιγμένου 'διανοητικά' μοντέλου υπολογιστή, του HAL 9000 θα γίνει μια απόπειρα να δοθούν απαντήσεις σχετικά με το σπάνιο αυτό εύρημα.  Μπορεί όμως ο άνθρωπος να πάρει τις απαντήσεις που θέλει μέσω της τεχνολογίας ή αυτή θα αποτελέσει την σωτηρία και παράλληλα την καταστροφή του;
Την πικρή μου αλήθεια θα την πω.  Κατά το παρελθόν είχα προσπαθήσει να δω την συγκεκριμένη ταινία 2 φορές.  Και τις 2 φορές με πήρε ο ύπνος.  Προσωπικά δε κοιμάμαι ποτέ όταν παρακολουθώ μια ταινία, καθώς θεωρώ οτι πρέπει να σεβαστώ αρχικά τον σκηνοθέτη και στην συνέχεια τον εαυτό μου που αποφάσισε να την δει.  Την είδα σήμερα εντέλει και ως ένα μεγάλο βαθμό οφείλω να παραδεχτώ οτι την είχα αδικήσει.  Θέλετε που προσπάθησα να την δω μόνη μου, θέλετε που ήμουν κουρασμένη εκείνες τις μέρες, δεν είχε κάτσει καλά το πράγμα.  Σήμερα ήταν διαφορετικά.  Από την αρχή, μέχρι και το τέλος ελάχιστες ήταν οι μαλακίες που ξεστόμισα και φυσικά παραδέχτηκα ολοκληρωτικά τον Kubrick ως σκηνοθέτη.  Όπως και να το κάνουμε, αρέσει δεν αρέσει, το "Space Odyssey" αποτελεί ένα κινηματογραφικό αριστούργημα από την πρώτη στιγμή της γέννησής του.  Και ένας Θεός ξέρει πόσες προσπάθειες 'κλωνοποίησης' έχει υποστεί μέχρι σήμερα από αναρίθμητα φιλμάκια, άλλοτε επιτυχημένες και άλλοτε τραγικά αποτυχημένες.



Η ταινία ξεκινάει με μια σειρά από πλάνα εποχής πρωτόγονων πιθηκοειδών που επιδίδονται σε άναρθρες κραυγές, τη στιγμή που γινόμαστε μάρτυρες ενός υπέρλαμπρου ήλιου να ξεπροβάλει πάνω/πίσω από το μυστήριο μαύρο αντικείμενο, μόνο για να περάσουμε στη συνέχεια στον άνθρωπο του μέλλοντος που ταξιδεύει ανάμεσα στους πλανήτες και τα άστρα, απολαμβάνοντας το ποτάκι του με θέα παν-διαστημική.  Αμέσως σου δημιουργείται η εντύπωση οτι προφανώς ο σκηνοθέτης κάτι θέλει να πει, το οποίο δεν είναι και τόσο δύσκολο να το καταλάβει κανείς.  Για τον λόγο αυτό η ταπεινή μου άποψη περιορίζεται σε αυτή τη πρόταση: οποιαδήποτε αίσθηση πλοκής, αποτελεί απλά την αφορμή για να δούμε κινηματογραφικά την σύλληψη του Kubrick, αλλά και του συγγραφέα Arthur C. Clark, της ανθρώπινης εξέλιξης μέσα στα εκατομμύρια των χρόνων.  Κατά κάποιον τρόπο οι ήρωες, η αποστολή για την ανακάλυψη του κρυμμένου νοήματος του μονόλιθου και γενικά όλο το story που ξεδιπλώνει-κάποιες φορές Αγγελοπουλικά όπως θα λέγαμε σήμερα, ο Kubrick- αποτελούν δευτερεύοντα στοιχεία της ταινίας, καθώς τελικά αυτό που έχει σημασία είναι το ταξίδι.  Και τι ταξίδι...
Το διαγαλαξιακό ταξίδι της ανθρωπότητας είναι αέναο και εν μέρει μεταφορικά δοσμένο.  Ο άνθρωπος κατακτάει σιγά σιγά την Γη και στη συνέχεια το ίδιο αχανές διάστημα, με τρόπους που ολοένα πληθαίνουν και πρωτοπορούν.  Ξεκινώντας ως τριχωτός πίθηκος που προοδευτικά κοινωνικοποιείται, χρησιμοποιεί τα κόκαλα ως όπλα για να τρέφεται, αλλά και για να επικρατεί απέναντι στους υπόλοιπους ομοίους του και φτάνοντας όλο και περισσότερο σε μια υψηλότερη διανόηση, φτάνει μετά από αιώνες αιώνων να κατασκευάζει διαστημικά λεωφορεία, να πατάει στην Σελήνη και να εξελίσσει την τεχνολογία σε επίπεδα πέρα για πέρα ονειρικά (ή εφιαλτικά;).  Το "Space Odyssey" είναι ένα έπος διάρκειας 2μιση ωρών που αδιαμφισβήτητα σε μαγεύει, σε συναρπάζει, και ενώ φαντάζει σαν την ιδανική επιλογή για να απαντηθούν και μερικά από τα ερωτήματα που έχεις στο μυαλουδάκι σου, μάλλον τελικά σου γεννώνται ακόμα περισσότερα...


'60s-'70s αισθητική που αντικατοπτρίζεται στους ροζ pop-art καναπέδες, τα φλούο χρώματα των τοίχων, την ενδυμασία των γυναικών εκεί στο outer space που θυμίζουν ελληνικό κινηματογράφο εποχής Μάρθας Καραγιάννη και Ζωής Λάσκαρη (αλλά και οι φοβερά πολύχρωμες στολές των διαστημανθρώπων), κλασσική μουσική ("The Blue Danube", Johann Straus) στα 'εξωτερικά' πλάνα όπου παρακολουθούμε δορυφόρους να περιστρέφονται νωχελικά σε ένα διαρκές μηχανικό μπαλέτο, πλάνα προσεγμένα μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια, ψυχεδελικές εικόνες υπαρξιακής και εσωτερικής αναζήτησης προς το τέλος, μελλοντολογική τεχνολογία βγαλμένη κατευθείαν μέσα από την pop sci-fi κουλτούρα του '60 και Ζαρατουστρικές (το soundtrack βασίζεται σε μεγάλο μέρος στο συμφωνικό ποίημα του Richard Straus 'Also sprach Zarathustra') πινελιές φιλοσοφικής διάστασης σχετικά με την ανθρώπινη ύπαρξη.  Και να θέλεις δηλαδή, δε μπορείς να μείνεις αδιάφορος απέναντι σε μια ταινία που σου προσφέρει ένα τέτοιο οπτικοακουστικό θέαμα και σε βάζει για τα καλά να συνειδητοποιήσεις το μέγεθος του ανθρώπινου μυαλού, που ορισμένες φορές μπορεί να σε οδηγήσει σε πολύ σκοτεινά μονοπάτια.


Και κάπου εκεί με την υπερεκτίμηση της ευφυΐας ενός υπολογιστή μπορείς να δείς πόσο στραβά μπορεί να πάει το πράγμα.  Όποιος έχει δει και το σχετικά πρόσφατο "Moon" (2009) του Dunkan Jones θα μπορέσει να καταλάβει καλύτερα για τι πράγμα μιλάω.  Για παράδειγμα το "Moon" είναι μια πολύ καλή ταινία που μπορεί να έχει πάρει αρκετά δάνεια από την ταινία του Kubrick, παραμένει όμως σε ένα δικό της, ξεχωριστό επίπεδο κρατώντας μια αξιοπρεπή θέση απέναντι στην σημερινή μας ταινία, αλλά και στον εαυτό της.  Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι ίσως η καταλυτικής σημασίας παρουσία ενός νοήμων υπολογιστή και στα δυο φιλμ.  Στην "Οδύσσεια" έχουμε τον ΗΑL 9000, έναν υπολογιστικό εγκέφαλο που θυμίζει πολύ έντονα τα σημερινά mp4 gadjetakia και παρατηρεί το πλήρωμα με ένα 'πύρινο', ολοστρόγγυλο μάτι, ενώ στο "Moon" συναντάμε τον Gerty (με την βαθιά και υποβλητική φωνή του Kevin Space που έχει τεράστια ομοιότητα με αυτή του HAL) έναν μάλλον παλιακό υπολογιστή που δείχνει τα 'συναισθήματά' του με ένα κίτρινο smiley στην οθόνη του.  Και στις δυο περιπτώσεις μας δίνεται να καταλάβουμε πόσο ανεξέλεγκτα μπορεί να γίνουν τα πράγματα όταν παραχωρείται σε μια άψυχη μηχανή η δυνατότητα να σκέφτεται και να δρα μόνη της.  Η τεχνολογική πρόοδος που κάποτε έμοιαζε να ιδανική για τα μεγάλα πλάνα της ανθρωπότητας, γυρνάει εδώ boomerang απειλώντας την χωρίς έλεος, δρώντας με το ψυχρό, δολοφονικό ένστικτο.  Δεν είναι δύσκολο να συμπεράνει κανείς τα πολλαπλά θεωρητικά ερωτήματα τα οποία θέτει εδώ ο σκηνοθέτης, προσπαθώντας οχι να δώσει απαντήσεις, αλλά κυρίως να παρουσιάσει την δική του θέση απέναντι σε αυτά (και για τους πιο συνωμοσιολόγους, να προβληματίσει ενδεχομένως μέσα από καθαρά ρητορίζουσες εικόνες και μηνύματα).


Ακόμα και αν δεν εντυπωσιαστείτε από τα πάμπολλα πλάνα 'αεροπερπατήματος' λόγω της έλλειψης βαρύτητας, από τα προσεγμένα διαστημικά οχήματα, τα πολύχρωμα λαμπάκια που δεν έχω ιδέα τι σκοπό επιτελούσαν, αλλά αναβόσβηναν χωρίς ιδιαίτερο πάντα λόγο, τα πραγματικά άπειρο και κατασκότεινο σύμπαν ή την προσήλωση στην στοιχειώδη πλοκή (για να καταλάβουμε κάτι και εμείς οι απλοί θνητοί), τότε σίγουρα θα σας ταρακουνήσει το τελευταίο μισαωράκι της ταινίας στο οποίο ο Kubrick δίνει σκηνοθετικά ρέστα.  Τίγκα στις ψυχεδελικές σεκάνς καθώς βλέπουμε τον ήρωα να βιώνει μια μορφή πρόωρης διαφώτισης περνώντας μέσα από ένα πολύχρωμο stargate, τα τελευταία λεπτά είναι πραγματικά μιας πρώτης τάξεως καλλιτεχνικό δημιούργημα, το οποίο δύσκολα συναντάς σήμερα σε μια τόσο καθάρια και περιορισμένα εφετζίδικη διάσταση.  Η πολλαπλή διάσταση του εαυτού του, η ξενάγηση στην οποία φαίνεται να υπόκειται από το τεχνητό, εξωγήινο δημιούργημα το οποίο μοιάζει να του παρουσιάζει όλα τα άχρονα μέρη στα οποία είχε κάποτε βρεθεί, η πνευματική επιστροφή στη Γη και η κατάληξη του όλου ταξιδιού, όλα αυτά σίγουρα θα σας κάνουν να βιώσετε μια μοναδική ταινιακή αίσθηση, η οποία άξιζε την μεγάλη διάρκεια της.
Σίγουρα είναι μια ταινία που πρέπει όλοι να δούμε.  Δε θεωρείται καθόλου τυχαία κλασσική και είναι φυσικό επακόλουθο των όσων πραγματεύεται (και κυρίως του τρόπου με τον οποίο το κάνει) να αποτελεί και μια από τις καλύτερες ταινίες που έχουν δημιουργηθεί ποτέ.  Πολύ μπροστά για την εποχή της και απόλυτα προφητική στις μέρες μας, το "2001: A Space Odyssey" είναι ένα κινηματογραφικό επίτευγμα χωρίς προηγούμενο.  Και απ'οτι φαίνεται χωρίς επόμενο.  Ευχαριστούμε κ. Kubrick...

http://www.youtube.com/watch?v=Ok32VyEQYYc


TRIVIA



  • O Frank Miller που υποδυόταν τον "mission control voice" ήταν μέλος της Αμερικάνικης Αεροπορίας στην πραγματικότητα και επιλέχθηκε καθώς θεωρήθηκε οτι είχε την πιο ικανοποιητική και αυθεντική φωνή που μπόρεσαν να βρούν.  Εξαιτίας της αμηχανίας και της απειρίας του, χτυπούσε νευρικά το πόδι του στο πάτωμα, κάτι που ακουγόταν από κατά την διάρκεια της ηχογράφησης, με αποτέλεσμα ο Kubrick να διπλώσει μια πετσέτα και να την βάλει κάτω, έτσι ώστε να μην αποτελούσε πια πρόβλημα αυτή η συνήθεια του Miller.
  • O Kubrick εισήγαγε μπόλικους τόνους άμμου οι οποίοι πλύθηκαν, βάφτηκαν και στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκαν προκειμένου να αποδώσουν πιο πειστικά την επιφάνεια της Σελήνης.
  • Ολόκληρο το υλικό των γυρισμάτων έφτανε αποτελούσε αρχικά 200 φορές το τελικό αποτέλεσμα της ταινίας σε διάρκεια, δηλαδή κάπου στις 400 ώρες!
  • Σύμφωνα με την γυναίκα του, ο Kubrick ήταν αυτός που έκανε τον θόρυβο της ανάσας μέσα στις στολές.
  • Εκτός από την μουσική που ακούγεται μέσα στα διαστημικά οχήματα ή την κλασσική, στις σκηνές του διαστήματος δεν ακουγόταν τίποτα, καθώς στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ήχος στο διάστημα.
  • Το κοριτσάκι με το οποίο μιλάει ένας από τους ηθοποιούς της ταινίας, είναι στην πραγματικότητα η κόρη του Kubrick.
(Πηγή IMDB)


Μερικά fan made posterakia που μου άρεσαν:

























Κάπου εδώ θα σας ευχηθώ ένα χαρούμενο υπόλοιπο καλοκαιριού και να επιστρέψετε όλοι με φορτισμένες μπαταρίες και όμορφη διάθεση, γιατί πραγματικά από την νέα χρονιά θα χρειαστούμε και τα δυο!

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!


Πέμπτη 11 Αυγούστου 2011

What are your favorite movie posters of the '60s?

Τελευταία ψηφοφορία για τώρα guyz!  Όταν βγει ο νικητής ανεβάζω ταινιούλα και σας χαιρετώ για μερικές μερούλες, να πάω και εγω για τα μπανάκια μου (τα ρευματικά μου βλέπετε).  Ψηφίστε λοιπόν αγαπημένα posteraki (το ξέρω, δε γίνεται να ψηφίσετε μόνο ένα) και μην τα πάρετε με κακό μάτι.  Εποχή sex και απόλυτης μασούρας βλέπετε, οδήγησαν σε αντίστοιχης αισθητική posters.  Have fun ; )

Και μη ξεχνάτε: ψηφίζετε όσα posterakia θέλετε!



1. "Dr. Strangelove or: Ηow I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb"



2. "L'Eclisse"



3. "The Endless Summer"



4. "Rosemary's Baby"



5. "Camelot"



6. "The Tomb of Ligeia"



7. "Who's Afraid of Virginia Woolf?" 





8. "Acid Delirio"



9. "The Wild Bunch"



10. "The Graduate"



11. "Akahige" (a.k.a Red Beard)



12. "Blow Up"



13. "Chelsea Girls"



14. "Breakfast at Tiffany's"



15. "Eyes Without a Face"



16. "Lawrence of Arabia"



17. "What Ever Happened to Baby Jane?"

18. "Heroina"



19. "Yellow Submarine"



20. "Dracula has Risen from the Grave"



21. "A Degree of Murder"



22. "2001: A Space Odyssey"



23. "Easy Rider"



24. "Psycho"



+ Ειδική Μνεία σε μια απόλυτα cult ταινία, με επικό απλά poster που δεν του λείπει τίποτα!

25. "Barbarella"


Τετάρτη 10 Αυγούστου 2011

Beginners: It's never too late to take the first step...

NEW ARRIVAL


 Hey hey!  Γεια σας και πάλι.  Τετάρτη σήμερα και έχω ταινιούλα καινούρια που βγαίνει στις αίθουσες την επόμενη Πέμπτη για όσους μείνουν εν Αθήναι.  Δραματική με δόσεις από γλυκόπικρο χιούμορ, το "Beginners" είναι μια ταινία που θα αρέσει στους περισσότερους γιατί είναι ειλικρινής και αποτελεί μια σύντομη αναπαράσταση της ζωής όπως είναι: όμορφη, σκληρή, γεμάτη.


Ο Oliver (Ewan McGregor) αντιμετωπίζει αρκετά προσωπικά προβλήματα, με αποκορύφωμα τον επικείμενο θάνατο του πατέρα του Hal (Christopher Plummer) από τερματικό καρκίνο.  Ανάμεσα στα flach-back της παιδικής του ηλικίας και τον επαναπροσδιορισμό του ποιος είναι πραγματικά, ο Oliver μαθαίνει ένα ακόμα νέο από τον ηλικιωμένο μπαμπά, το οποίο δημιουργεί μια νέα εικόνα του νεαρού πρωταγωνιστή, για τον άνθρωπο που τον έφερε στη ζωή και τον μεγάλωσε: είναι ομοφυλόφιλος και μάλιστα έχει βρει ήδη έναν νεότατο σύντροφο, τον Andy (Goran Visnjic).  Στην προσπάθειά του να αποδεχτεί το γεγονός που επί δεκαετίες κατέτρωγε τον πατέρα του, θα συναντήσει σε ένα πάρτι μασκέ μια όμορφη, ανερχόμενη ηθοποιό την Anna (Melanie Laurent) με την οποία θα ξεκινήσει μια ιδιόμορφη ερωτική σχέση που θα επηρεάσει και τους δυο βαθιά...
Συμπαθητική ταινία με όμορφη σκηνοθεσία και ένα ταλαντούχο cast που δένει εξαιρετικά μεταξύ του.  Ο σκηνοθέτης Mike Mills, γνωστός περισσότερο για τα μουσικά του video και documentary, δίνει μια γεύση ζοφερής πραγματικότητας και καθημερινής πάλης που βρίσκεται πολύ κοντά στον τρόπο με τον οποίο τα πράγματα συμβαίνουν έτσι κι αλλιώς στην ζωή εκτός οθόνης.  Με ρεαλισμό και προσοχή παρουσιάζει ένα θέμα που παραμένει ταμπού ακόμα και στις μέρες μας, και αποδεικνύει οτι στην τελική όλοι έχουμε δικαίωμα να ζούμε, έστω και προς το τέλος του 'ταξιδιού' μας, όπως εμείς θέλουμε.


Δεν ξέρω αν είναι έτσι, αλλά πάντα είχα την αίσθηση γύρω μου οτι το θέμα της ομοφυλοφιλίας θεωρείται ταμπού, κυρίως όταν αφορά έναν άνδρα.  Όταν μιλάμε για μια γυναίκα, τότε μάλλον ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται είναι πολύ πιο διαφορετικός, από τον αντίστοιχο με τον οποίο κάποιος 'κοιτάζει' στη συνέχεια έναν ομοφυλόφιλο άνδρα.  Δε χρειάζεται να αναλύσω για πιο λόγο το βρίσκω αυτό τραγικό, καθώς πραγματικά πιστεύω οτι ο καθένας έχει το δικαίωμα να ζει την ζωούλα του όπως αυτός γουστάρει.  Στην προκειμένη περίπτωση η αντίληψή μου αυτή ενισχύθηκε κατά πολύ μετά από την παραπάνω ταινία.  Χρειάζεται κότσια να υποδυθείς έναν ηλικιωμένο καρκινοπαθή, ο οποίας στα 70 του αποφασίζει να αποκαλύψει το μεγάλο του μυστικό.  Και εδώ ο Plummer φαίνεται να τα διαθέτει περίσσια.  Τολμάει να αναλάβει έναν ρόλο που απαιτεί σκηνές με φιλιά και σεξουαλικά υπονοούμενα, δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα απόλυτα συμπαθητικό και όμορφο.  Η ασθένειά του δε τον βάζει κάτω, αλλά αντιθέτως φαίνεται να κερδίζει ζωή μέσα από την σχέση του με τον νεαρό Andy.  Έχοντας αποτινάξει από πάνω του το βάρος του ψεύτικου εαυτού, και φορώντας πλέον και δημόσια το αληθινό του πρόσωπο, καταφέρνει να βιώσει τις τελευταίες του στιγμές με ενθουσιασμό, χαρά, γέλιο, και πάνω απ' όλα αγάπη.


Ο γιος του αποδέχεται τον νέο εαυτό του πατέρα του με απρόσμενη κατανόηση, αφού φαίνεται πως σε πρώτη φάση τον απασχολούν τα δικά του θέματα, αυτά που έχουν να κάνουν με τις σχέσεις του με το άλλο φύλο, το γεγονός οτι πάσχει από έλλειψη εργασιακής δημιουργικότητας και οτι έχει φτάσει στο προσωπικό του, υπαρξιακό τέλμα.  Στην προσπάθειά του να τα αντιμετωπίσει όλα μαζί, έρχεται και η αρρώστια του πατέρα του, κάνοντάς τον να χάσει τη γη κάτω από τα πόδια του.  Σε αυτό το σημείο μόνο μια γυναίκα θα μπορούσε να τον συνεφέρει και αυτή δεν είναι άλλη από την ξανθιά πρωταγωνίστρια.  Η χημεία ανάμεσα τους είναι εντυπωσιακά καλή και οι δυο τους μοιάζουν σαν ένα μποέμ ζευγάρι, που ψάχνεται μέσα από σχεσιακές συζητήσεις και παιδικά τραύματα.  Φυσικά η ασθενική κατάσταση του Hal 'κρέμεται' πάνω από κάθε σκηνής της ταινίας, αλλά λειτουργεί μάλλον αντίστροφα ωθώντας τον θεατή να αποδεχτεί οτι παρά τις όποιες δυσκολίες-και απώλειες-η ζωή συνεχίζεται...


Οι ερμηνείες είναι ανάλαφρες (εάν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι μια ερμηνεία) και αβίαστες. Ο Plummer είναι ε-ξαι-ρε-τι-κός με όλη τη σημασία της λέξης και σου προκαλεί μια μεγάλη γκάμα συναισθημάτων: από γέλιο, μέχρι και κλάμα και από συμπάθεια, μέχρι και θαυμασμό.  Τα δίνει όλα και κάνει τον ρόλο του τόσο υπέροχα ανθρώπινο που είναι σχεδόν αδύνατον να φύγεις μέσα από την αίθουσα με στεγνά μάτια (εγώ πάντως δεν έφυγα).  Στο πλευρό του ο McGregor είναι επίσης πολύ καλός στον ρόλο του τεθλιμένου γιου ο οποίος έχει να αντιμετωπίσει παράλληλα και τους προσωπικούς του δαίμονες.  Συγκινητικός και well played ο ρόλος του είναι σίγουρα από τους καλύτερους στους οποίους έχουμε δει τελευταία τον McGregor.  Δε ξεχνάμε και την γλυκιά παρουσία της Melanie Laurent η οποία με την φυσική τη ομορφιά και την φρέσκια παρουσία της (η κοπέλα έχει επίσης υποκριτικό ταλέντο! ξέρω φοβερό) δένει τέλεια με τον συμπρωταγωνιστή της και προσφέρει την απαραίτητη, γυναικεία παρουσία.


Η σκηνοθεσία σίγουρα θα σας 'κρατήσει' σε αυτή τη ταινία, καθώς τα πολλαπλά flash back του ήρωα ενισχύονται από φωτογραφικές σεκάνς της ζωής του όταν αυτός ήταν μικρός και οχι μόνο.  Με μια αισθητική λίγο '70s παρουσιάζει-με έναν τρόπο που θυμίζει έντονα τους pop art πίνακες του Warhol- την εποχή των γονιών τους, τα επαγγέλματα τους και τη ζωή εκείνης της περασμένης εποχής γενικότερα, δίνοντας με έναν ιδιαίτερο τρόπο την αίσθηση ενός κόσμου αλλιώτικου από τον σημερινό, μέσα στον οποίο μεγάλωσε ο Oliver.  Σίγουρα ενδιαφέρουσα αισθητική επιλογή που σε αποζημιώνει προσφέροντας ένα καλοδουλεμένο αποτέλεσμα που δένει ατμόσφαιρα, ερμηνείες και σκηνοθεσία με τρόπο μοναδικό (δεδομένου των ταινιών που βγαίνουν αβέρτα πλέον στις αίθουσες).
Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να την δείτε διότι είναι διαφορετική και έχει κάτι να πει πάνω στο θέμα οχι μόνο μιας θανατηφόρας ασθένειας και τον τρόπο που κάποιος με δύναμη θέλησης μπορεί να σταθεί απέναντί της, αλλά και στο ευρύτερο πλαίσιο των ανθρώπινων σχέσεων όσο δύσκολες κι αν είναι αυτές τελικά.

http://www.youtube.com/watch?v=rXUFUp6vsxg


No trivia for this movie.


H TV ΣΗΜΕΡΑ....


ET1: 22:00, The Boy in the Striped Pyjamas, με τους Vera Farmiga, David Thewlis.  Αγγλική παραγωγή που πραγματεύεται την φιλία ανάμεσα σε δυο αγόρια, το ένα Γερμανός, το άλλο Εβραίος.  Η σχέση τους αναπτύσσεται με τον έναν να βρίσκεται εντός του στρατοπέδου συγκέντρωσης, και τον άλλον εκτός.  Πραγματικά εξαιρετική ταινία για πολύ κλάμα. (έχει ανέβει και blog παλαιότερα, τσεκάρετε και από εκεί εάν σας ενδιαφέρει : ) )

Αύριο έχουμε favorite posters from the '60s, οπότε εάν είστε τριγύρω μπείτε να δώσετε την ψήφο σας!

Bye bye!

Τρίτη 9 Αυγούστου 2011

The Third Man: Who is the third man?

Hello, hello! Τι κάνουμε; Σήμερα το menu έχει πιο κλασσική ταινία, ενώ αύριο έλεγα να ανεβάσω μια καινούρια που θα βγει στους κινηματογράφους από την άλλη βδομάδα και που θεωρώ οτι είναι μια πολύ καλή, αν και αρκετά δραματική επιλογή. Χαίρομαι που σας άρεσε και η χθεσινή ταινιούλα, καθώς κακά τα ψέματα it rocked! : ) So κάτι ακόμα πιο παλιό σήμερα και συγκεκριμένα ένα film noir με πρωταγωνιστή τον Orson Welles και ένα ακόμη λαμπρό cast της εποχής. Now let's start...


O Holly Martins (Joseph Cotten) ένας συγγραφέας φτηνών μυθιστορημάτων, αποφασίζει να επισκεφτεί την μεταπολεμική Βιέννη προκειμένου να συναντήσει έναν παλιό του φίλο τον Harry Lime (Orson Welles), ο οποίος φαίνεται να έχει λερώσει αρκετά το όνομά του, ανακατεμένος σε πολλές βρωμοδουλειές του υποκόσμου. Εκεί σε μια ρημαγμένη πόλη που περιστοιχίζεσαι από τις επικρατούσες συμμαχίες, ο Martins θα έρθει αντιμέτωπος με ένα σοκαριστικό γεγονός: τον θάνατο του επι πολλά χρόνια φίλου του. Ενώ στην αρχή το πράγμα φαίνεται απλό, καθώς από τα λεγόμενα των μαρτύρων ο Harry σκοτώθηκε σε τροχαίο μπροστά από το σπίτι του, θα αρχίσει στη συνέχεια να περιπλέκεται καθώς οι μαρτυρίες των διαφόρων ατόμων που ήταν μπροστά στο συμβάν θα διαφέρουν αισθητά, ενώ μερικοί θα κάνουν λόγω και για την ύπαρξη ενός μυστήριου, τρίτου άνδρα ο οποίος ήταν παρών. Την ίδια στιγμή η παρουσία της σαγηνευτικής γυναίκας που βρισκόταν στο πλευρό του Lime, της Αnna Schmidt (Alida Valli) θα γοητεύσει τον Martins, ο οποίος θα επιδοθεί σε μια προσπάθεια ανακάλυψης των πραγματικών συνθηκών κάτω από τις οποίες πέθανε ο φίλος του. Η αλήθεια θα είναι πολύ πιο διαφορετική απ'οτι θα μπορούσε να φανταστεί...


Αυτή η ταινία του επιτυχημένου σκηνοθέτη εκείνης της εποχής Carol Reed αποτελεί για πολλούς μια από τις καλύτερες του είδους του μυστηρίου, αλλά και του noir. Ο Reed ήταν γνωστός για πολλές πολλές από τις ταινίες του οι οποίες είχαν γίνει τεράστιες επιτυχίες και του είχαν μάλιστα αποφέρει και το βραβείο Oscar. Συγκεκριμένα το "Oliver!" (1968) απέσπασε 5 από τα χρυσά αγαλματάκια, ανάμεσα στα οποία και αυτό της 'Καλύτερης Σκηνοθεσίας'. Ταινίες όπως το "Odd Man Out" (1947) και το "Τhe Fallen Idol" (1948) οι οποίες ήταν και αυτές υποψήφιες για Oscarakia, καθιέρωσαν το visual style του Reed ο οποίος έμεινε γνωστός για την ατμόσφαιρα και την τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούσε τον χώρο, προκειμένου να στήνει την ιστορία του. Οι σκάλες έπαιζαν σημαντικό ρόλο και δημιουργούσαν ένα πιο δραματικό εφέ στα έργα του (κάτι που σε κάποιες στιγμές το βλέπουμε και εδώ), ενώ οι σκοτεινοί πεζόδρομοι και τα τούνελ, αποτελούσαν επίσης trademark σκηνοθετικές τεχνικές του Reed, τα οποία στο "The Third Man" παίζουν βασικό ρόλο στην εξέλιξη της δράσης.


Οι τοποθεσίες στις οποίες έγιναν τα γυρίσματα στην Αυστρία και κυρίως στην Βιέννη, αποτελούν το ιδανικό background στο οποία εκτυλίσσεται μια ιστορία μυστηρίου, εγκλήματος και πάθους καθώς συνήθως όλα αυτά πάνε μαζί. Η όμορφη ασπρόμαυρη φωτογραφία, το κατεστραμμένο από τον πόλεμο αστικό τοπίο, η χρήση λοξών πλάνων για την καλύτερη απόδοση της ψυχολογίας των ηρώων και του γενικότερου ανησυχητικού κλίματος, είναι μόνο μερικά από αυτά που κάνουν την ταινία ένα αγωνιώδες παζλ τα κομμάτια του οποίου συνεχίζουν να μαζεύονται μέχρι και το τέλος του. Φυσικά υπηρετώντας το είδος του noir η ταινία καταφέρνει μέσα από την χρήση των σκιών, των έντονων αντιθέσεων φωτός και σκοταδιού, αλλά και της διαρκούς εναλλαγής εσωτερικών και εξωτερικών χώρων, να μείνει πιστή στην παρουσίαση εγκλωβισμένων χαρακτήρων και περίεργων υποκειμένων του υποκόσμου και να ξεμπλέξει έτσι το κουβάρι της υπόθεσης, στο οποίο από την αρχή ο θεατής γίνεται μάρτυρας.


Φυσικά το δυνατό cast της ταινίας, δε άφηνε και πολλά περιθώρια για αποτυχία, καθώς ομολογουμένως το "The Third Man" αποτέλεσε μια μεγάλη εισπρακτική επιτυχία της εποχής. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στον Orson Welles για τον ρόλο του γκάνγκστερ-όπως συχνά αναφέρεται- Harry Lime, ο οποίος αποτελούσε κυρίαρχη κινηματογραφική φιγούρα και τον συναντούσαμε τόσο πίσω, όσο και μπροστά από την κάμερα. Πληθωρικός και με δυο πονηρά μάτια που γελούν από μόνα τους, και σε περιπαίζουν ο Welles ήταν απόλαυση σε αυτόν τον ρόλο και αποδεικνύει πως σε μερικούς ανθρώπους το ταλέντο έχει δοθεί απλόχερα. Επαναστάτης σκηνοθέτης και αρκούντως καλός ηθοποιός, ο Welles χάραξε μια πορεία στον κινηματογράφο που δικαιολογημένα έμεινε αξέχαστη σε όλους. Μια ακόμη σπουδαία φυσιογνωμία ήταν και ο Trevor Howard στον ρόλο του Βρετανού Maj. Calloway. Πολυπράγμων προσωπικότητα και ένας ηθοποιός που μετρούσε στο ενεργητικό του περισσότερες από εκατό ταινίες, ο Howard μοιάζει σαν παλιά καραβάνα με στραβοφορεμένο μπερέ, και ολίγον από μουστάκι του Dali, δίνοντας μια καλή ερμηνεία και κερδίζοντας εντυπώσεις με την χαρακτηριστική, βαθιά του φωνή. Βέβαια εξίσου καλός είναι και ο Cotten (ο οποίος υποδυόταν και πάλι τον καλό φίλο του Orson Welles, στο "Citizen Kane"), αλλά και η πανέμορφη Alida Valli η οποία δεν αρκούνταν μόνο στο όμορφο παρουσιαστικό της, αλλά αποτελούσε και μια εγγύηση για δακρύβρεχτα μάγουλα, και παθιασμένους έρωτες με τους πρωταγωνιστές (εδώ ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η μεγάλη της αγάπη για τον κακοποιό Lime ο οποίος της έφτιαξε και τα παράνομα χαρτιά της, για να μην ξεχνιόμαστε, είναι κάτι παραπάνω από ορατός και ο έρωτας ριζωμένος βαθιά στην πλοκή της ταινίας).


Σίγουρα θα πρέπει να κάνω και μια μικρή αναφορά στο μουσικό theme της ταινίας, το οποίο θυμίζει κάτι από χαβανέζικο luau και το οποίο παίζει αδιάκοπα σε όλη τη διάρκεια της. Ξενίζει και σε κάνει να απορείς γιατί επιλέχθηκε ένα τέτοιο score για ένα film noir.
Όταν όμως παρακολουθήσεις το εργάκι μέχρι τέλους, τότε ίσως συνειδητοποιήσεις για ποιον λόγο συμβαίνει αυτό. Μήπως για κάποιος περιπαικτικό λόγο; Μήπως επειδή τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται; Ή μήπως απλά και μόνο για να διαφοροποιηθεί η συγκεκριμένη ταινία, από τις πολλές άλλες που σκηνοθετήθηκαν εκείνη την εποχή; Well θα δείτε...
Σίγουρα αποτελεί ιδανική επιλογή για θερινό κινηματογράφο και όσοι 'ψήνεστε' να την δείτε, μέχρι και αύριο θα παίζεται σίγουρα στον 'ΖΕΦΥΡΟ' στα Πετράλωνα, οπότε θα σας συνιστούσα να πάτε για μια βραδιά σασπένς, μυστηρίου και παλιού, καλού κινηματογράφου. Προσέξτε ιδιαίτερα την ατάκα του Welles η οποία είναι πραγματικά πολύ πολύ εύστοχη. Α, και μη ξεχάσετε να πάρετε μια δροσερή γρανίτα φράουλα. Είναι πραγματικά καλή! ; )

http://www.youtube.com/watch?v=M7d9VpSdGhA


TRIVIA
  • Το μεγαλύτερο ποσοστό του διαλόγου του Lime γράφτηκε από τον ίδιο τον Orson Welles.
  • Το συνεργείο δούλευε πυρετωδώς στα γυρίσματα 20 ώρες την ημέρα προκειμένου να σκηνοθετήσουν τα πρωινά πλάνα, τα βραδινά και αυτά του υπονόμου.
  • Φήμες θέλουν οτι το όνομα του πρωταγωνιστή, Harry Lime έχει άμεση συνάφεια με αυτό του σεναριογράφου Henry Graham Green. Henry=Harry και Green=Lime. Άλλοι πάλι λένε οτι επέλεξε το όνομα αυτό από το υλικό που χρησιμοποιούνταν για να θάβουν τους νεκρούς, το οποίο λέγεται 'quicklime'.

(Πηγή IMDB)


Και μερικά ακόμη posters που βρήκα και γι' αυτή την ταινία και μου άρεσαν πολύ:























H TV ΣΗΜΕΡΑ....

ΝΕΤ: 00:30, Damage, με τους Jeremy Irons, Juliette Binoche, Miranda Richardson. Ερωτικό θρίλερ με μεγάλα ονόματα και συμπαθητικό story.

Cya!

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011

Reservoir Dogs: 'Killer' colours...

Yo! Καλή εβδομάδα σε όλους και καλή συνέχεια διακοπών σε όσους λείπουν για μια ακόμη φορά. Ήγγικεν η ώρα που θα 'την κάνω' και εγώ με ελαφρά οπότε το blogaki θα κατεβάσει ρολά αυτή την εβδομάδα. Μάλλον θα βάλω και την τελευταία ψηφοφορία πιο νωρίς για να προλάβω να ανεβάσω την ταινία που θα βγει πρώτη, συνεπώς μη σας ξενίσει αυτό. So αυτή τη φορά είχαμε πολλαπλούς νικητές και μπόλικες ψήφους (thanx γι' αυτό!). Στην πρώτη θέση με 11 ψήφους έχουμε "The Sixth Sense", "Fight Club" και "Pulp Fiction". Όλες έχουν ανέβει παλαιότερα οπότε θα περάσουμε στη δεύτερη θέση οπού συναντάμε με 10 το "The Godfather" και το "Reservoir Dogs". Επέλεξα να ανεβάσω την ταινία του Tarantino επειδή μέχρι τώρα έχω ανεβάσει τις υπόλοιπες, πιο γνωστές του και θεώρησα οτι με αυτήν θα κλείσουμε κατά κάποιον τρόπο την ομάδα των επικών ταινιών του (επιφυλάσσομαι να ανεβάσω και άλλες όταν έρθει η ώρα). Το "The Godfather" θα ανέβει επίσης σίγουρα κάποια στιγμή μετά τις διακοπές. Για απλή πληροφόρηση στην τρίτη θέση βρέθηκαν με 8 το "The Lion King" και " Dirty Harry" (χάσμα χασμάτων). Και τώρα περνάμε κατευθείαν στο ψητό...
Μια παρέα εγκληματιών ετοιμάζεται για την ληστεία που θα τους αποφέρει πολλά φράγκα στις τσέπες. Όταν τελικά η απόπειρα να κλέψουν μερικά διαμάντια πάει κατά διαόλου, οι κατηγορίες θα αρχίσουν να διαδέχονται η μια την άλλη και οι υποψίες οτι ανάμεσά τους κάποιος παίζει τον ρόλο του χαφιέ θα πληθαίνουν....
'Οταν το 1992 το "Reservoir Dogs" παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Sundance Film Festival, στην Utah, ο πρωτοεμφανιζόμενος τότε σεναριογράφος/σκηνοθέτης Quentin Tarantino έγινε στη στιγμή κινηματογραφικό ίνδαλμα και αποτέλεσε από τότε έναν από τους θρύλους της μεγάλης οθόνης. 2 μόλις χρόνια μετά κατάφερε να κερδίσει το Oscar για το "Pulp Fiction", όπως επίσης και τον Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Κανών του ίδιου χρόνου. Το αστέρι του Tarantino άρχισε να λαμποκοπάει και έκτοτε δεν σταμάτησε να μας προσφέρει απολαυστικά βίαιες και με καυστικό χιούμορ ταινίες, με το χαρακτηριστικό του πλέον και ιδιαίτερο στιλ...
Το "Reservoir Dogs" είναι μια ταινία η οποία βρίθει όλων αυτών των στοιχείων που κάνουν τις ταινίες του να ξεχωρίζουν από χιλιόμετρα. Ουσιαστικά οι διάφορες παντιέρες που χρησιμοποιεί επανειλημμένα στα έργα του ο Tarantino ξεκίνησαν από εδώ. Δεν ήταν και πολύ εύκολα τα πράγματα για την πρώτη του απόπειρα, καθώς το budget ήταν πολύ περιορισμένο και συνεπώς υπήρχαν μπόλικα προβλήματα σχετικά με το χτίσιμο και την σκηνοθεσία της ταινίας. Παρόλα αυτά ίσως αυτό ακριβώς να αποτέλεσε και την αφετηρία του φιλμικού είδους που άρχισε να αναπτύσσει ο Tarantino. Χαρακτήρες του υποκόσμου, βρισίδι στο έπακρο, αίμα με το λίτρο, καταδιώξεις, ναρκωτικά, λεφτά, κομπίνες και πάει λέγοντας. Παράλληλα η αισθητική του "b-movie" είδους που είναι χαρακτηριστική στα έργα του δεν είναι τυχαία, καθώς εάν παρακολουθήσει κανείς το "Reservoir Dogs" θα δει οτι είναι στην τελική μια καλοστημένη σκηνοθετική δουλειά, που κατάφερε να μείνει στην ιστορία, ακόμα και με τα ελάχιστα αυτά χρήματα που δαπανήθηκαν για την παραγωγή της. Τυχαία ή οχι η αισθητική της 'πρόχειρης' δουλειάς και της b-ταινίας, είναι αναπόσπαστο κομμάτι των ταινιών του Tarantino, ο οποίος φροντίζει μάλιστα να την ενισχύει με φαντεζί σκηνοθετικά κολπάκια, ξεπλυμένα ενίοτε χρώματα, 'παλιακές' εικόνες, καρικατουρίστικους χαρακτήρες και επιλογές από soundtrack που παραπέμπουν σε άλλες εποχές, μιας που ο ίδιος έχει παραδεχτεί οτι η μουσική που χρησιμοποιεί είναι πάντα από προσωπικές του συλλογές και ποτέ δημιουργημένη για την εκάστοτε δουλειά του.
Εδω ερμηνείες και σκηνοθεσία δημιουργούν ένα cult αποτέλεσμα που πολλοί θα ζήλευαν σήμερα, αποδεικνύοντας πως το σκηνοθετικό ταλέντο του Tarantino (γιατί από υποκριτική λίγο μαύρα μεσάνυχτα) και ένα τσούρμο cool guyz, καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα αποτέλεσμα που χωρίς πολλές σκηνές δράσης ή ανελέητου κυνηγητού, αποτελούν το χρωματιστό κερασάκι μιας τόσο ένοχα γλυκιάς ταινιακής τούρτας.
Το "Reservoir Dogs" είναι μια ταινία που ούτε λίγο ούτε πολύ τα περισσότερα πράγματα αιωρούνται κάπου πάνω από τους ατέλειωτους διαλόγους των πρωταγωνιστών και στην ουσία δε βλέπουμε τίποτα πέρα από αυτό. Ούτε την ληστεία, ούτε το κυνηγητό με την αστυνομία, ούτε αν την γλύτωσαν όλοι, ούτε πως στο καλό έγινε όλο αυτό που σε μια οποιαδήποτε άλλη ταινία του Hollywood θα αποτελούσε το ζουμί της υπόθεσης, με την ληστεία να 'τρώει' σίγουρα ένα 20λεπτο οπού φυσικά θα παρακολουθούσαμε κάθε συνταρακτική λεπτομέρεια. Σε καμία περίπτωση δε προσπαθώ να μειώσω τέτοιου είδους ταινίες, καθώς πολλές από αυτές είναι πράγματι καλές, αλλά δε μπορώ και να μην εκστασιαστώ με την μαγκιά του Tarantino να σε κρατάει καθηλωμένο από την αρχή, χωρίς να σου έχει δείξει τίποτα!
Οι ερμηνείες όλων με ενθουσίασαν και βρήκα πολύ έξυπνο το εύρημα οτι ο καθένας από την συμμορία διέθετε οχι κάποιο ηλίθιο κωδικό όνομα, αλλά ένα χρώμα. O Mr. White (Harvey Keitel), o Mr. Brown (Quentin Trantino), o Mr. Orange (Tim Roth), o Mr. Blue (Edward Bunker), o Mr. Blonde (Michael Madsen) και ο Μr. Pink (Steve Buscemi)-και προσωπική αγάπη-, αποτελούσαν τα μέλη της εγκληματικής ομάδας, με τον Joe Cabot (Lawrence Tierney) στον ρόλο του Big boss και τον Nice Guy-Eddie Cabot (Chris Penn) στον ρόλο του γιου/bodyguard του. Εκτός από τα ονόματα-χρώματα που τους δίνει ο 'αρχηγός', ενδιαφέρον είναι το πόσο ξεκάθαρα οριοθετημένοι είναι και οι χαρακτήρες που υποδύονται: ο Pink είναι ο ορθολογιστής της παρέας, ο συγκρατημένος και ψυχρός επαγγελματίας, που ξέρει τι πρέπει να κάνει και πότε να το κάνει, σκεπτόμενος πάντα λογικά. Ο White είναι ο 'παλιός', αυτός που κουβαλάει την εμπειρία και ουσιαστικά παίζει τον ρόλο της πατρικής φιγούρας ανάμεσα στους νεαρούς κακοποιούς, ενώ ο Blonde είναι ο κλασσικός ψυχάκιας που συναντάμε και σε άλλες ταινίες του Tarantino (ο ρόλος του Madsen δεν διαφέρει και πολύ από τον αντίστοιχό του στο Kill Bill) ο οποίος δεν δίνει δεκάρα για κανέναν πέρα από το δικό του τομάρι και μπορεί να σκοτώσει με την ίδια ευκολία ένα κουνούπι και έναν άνθρωπο. Ναι με την ίδια...
Ερμηνείες-ρεσιτάλ από Busemi-Roth-Keitel. Ο Βuscemi πολυλογάς όπως είναι, δίνει μια νευρώδη ερμηνεία που σε πορώνει, ο Keitel με το ώριμο παρουσιαστικό του είναι ιδανικός για τον ρόλο του εν δυνάμει μέντορα, που όταν σκέφτεται με την καρδιά και οχι το μυαλό, μόνο χαμένος βγαίνει, ενώ και ο Roth αποτελεί ανεξάντλητη πηγή ερμηνευτικής ικανότητας, με τον παραληρηματικό του λόγο και το αγωνιώδες βλέμμα του, δίνει πραγματικά τα μέγιστα στον ρόλο του και την ικανοποίηση στον Τarantino που τον επέλεξε. Στους υπόλοιπους ρόλους είναι όλοι καλοί και αποτελούν το ιδανικό team cast για την πραγμάτωση της φαντασίωσης του σκηνοθέτη.
Φυσικά από σκηνοθετική πλευρά θα δείτε όλα αυτά που έχετε συνηθίσει: πλάνα μέσα από το port baggage, ατάκες που 'γράφουν', cool τύπους με χαρτοφύλακες και βαλίτσες που κρύβουν συνήθως το λόγο για τον οποίο γίνεται κάθε φορά ο κακός χαμός, βία που φτάνει και περισσεύει, και άλλη τόση που παίζει 'έξω' από την ταινία και ένα σωρό άλλα σκηνοθετικά τεχνάσματα και οχι μόνο, που πολλοί θα τα ξέρετε και καλύτερα από εμένα.
To "Reservoir Dogs" είναι μια περιπέτεια που πρέπει να δουν οι fan και οπωσδήποτε αυτοί που δεν αρέσκονται σε τέτοιου είδους ταινίες, γιατί απλά θα την αγαπήσουν. Για το παράλογο, τις σπουδαίες ερμηνείες, την εξαιρετική και φυσικά τρελαμένη σκηνοθεσία του Tarantino, το compilation από soundtracks που έχουν μαγειρευτεί τέλεια με την ταινία και φυσικά την όλη αισθητική που αποπνέει και την κάνει με μόλις ένα βασικό σκηνικό στο οποίο έγιναν τα γυρίσματα, μια από τις καλύτερες ταινίες ever. Plus μπόλικο eye candy για όσες γυναίκες δεν κατάφερα να πείσω με τα παραπάνω (εγώ κρατάω τον Mr. Pink για να μην τσακωθούμε....)
Υ.Γ: Mr. Blonde είσαι θεός....ξέρεις για ποια στιγμή μιλάω...
TRIVIA
  • Η ταινία περιλαμβάνει 272 διαφορετικές χρήσεις της λέξης "fuck" (nothing less to be expected).
  • Κατά την διάρκεια των γυρισμάτων ένας
    νοσοκόμος παρέμενε εκεί προκειμένου να επιβεβαιώνει οτι το αίμα που έχανε ο Mr. Orange από τον πυροβολισμό, ήταν σε ρεαλιστική ποσότητα.
  • Η αποθήκη στην οποία έγιναν τα περισσότερα γυρίσματα ήταν κάποτε...νεκροτομείο!
  • O Madsen δυσκολεύτηκε πολύ να γυρίσει την σκηνή οπού γίνεται βίαιος απέναντι σε έναν αστυνομικό. Ο ηθοποιός που τον υποδυόταν (Kirk Baltz) πέταξε την ατάκα "i have a child at home" αυτοσχεδιάζοντας, και τότε ο Madsen ως νέος πατέρας που ήταν και ο ίδιος, δε μπορούσε να τελειώσει την σκηνή σκεπτόμενος οτι θα άφηνε ορφανό ένα παιδάκι!
  • O Roth έμενε για αρκετές ώρες μέσα σε μια λίμνη 'αίματος' από την οποία έπρεπε να τον ξεκολλάνε, καθώς δημιουργούσε κρούστα όσο περνούσε η ώρα (ικ!).
  • Το budget ήταν τόσο περιορισμένο που οι ηθοποιοί φορούσαν δικά τους ρούχα, όπως ο Penn και ο Buscemi που φοράει σκούρο τζιν και οχι παντελόνι από κοστούμι.
  • Ο Tarantnino αποφυλάκισε τον Lawrence Tierney ο οποίος είχε μπει φυλακή επειδή είχε στρέψει το όπλο προς τον ανιψιό του, μόνο και μόνο για να παίξει στην ταινία!
  • Ο ρόλος του Mr. Pink είχε γραφτεί για τον ίδιο τον Tarantino. Όταν ο Buscemi πέρασε από casting του είχε πει οτι δεν υπήρχε περίπτωση να του δώσει τον ρόλο, γιατί τον ήθελε για τον ίδιο και οτι έπρεπε να είναι πολύ καλός για να τον πάρει. Ο Buscemi ήταν κάτι περισσότερο από καλός τελικά...
  • Στην αρχή που τους βλέπουμε όλους μαζεμένους γύρω από το τραπέζι να συζητούν για την...Madonna, ο Chris Penn δεν συμμετέχει καθόλου στην κουβέντα. Ο λόγος απλός: ο αδελφός του Sean Penn ήταν ζευγάρι με την Madonna τότε.
  • Το αυτοκίνητο που οδηγεί ο Madsen είναι επίσης δικό του. 'Οταν τον βλέπουμε μέσα στην αποθήκη κρατώντας ένα αναψυκτικό, ήταν εκτός σεναρίου αφού έκανε μια βόλτα μαζί με τον ηθοποιό που έπαιζε τον αστυνομικό (ο οποίος του είχε πει να τον κλειδώσει στο port baggage για να πιάσει καλύτερο....feeling) και περνώντας από ένα Taco Bell αποφάσισε να πιει κάτι. Στη συνέχεια έφερε αυτό το κάτι και στην ίδια την ταινία...
Και μερικά fan made posterakia που βρήκα και μου άρεσαν:
























Τίποτα η tv σήμερα...
Bye bye!