Nameless Gangster: The wannabe gangster of the year

Καλησπέρα, καλησπέρα!  Άντε καλή εβδομάδα να έχουμε για ακόμη μια φορά, καλή και κινηματογραφική.  Όπως θα έχετε ακούσει ήδη, τη παράσταση όσον αφορά τα σινεματζίδικα πράγματα, θα κλέψει αυτές τις μέρες το "The Hobbit", η πολυναμενόμενη νέα ταινία του Peter Jackson.  Βέβαια, είχα σήμερα την τύχη να δω στη δημοσιογραφική και μια πολύ όμορφη ταινία, το "The Perks of Being a Wallflower", το οποίο βγαίνει επίσης τη Πέμπτη και για το οποίο θα μιλήσουμε την Τετάρτη.  Σήμερα λοιπόν, και μιας που είχαμε και απουσία την Παρασκευή, θα δούμε πάλι κάτι εκ νότιας Κορέας, και πιο συγκεκριμένη το "Nameless Gangster".  Enjoy!

Το "Nameless Gangster" βρίσκει την υποθεσιακή του βάση, κάπου στις αρχές του ΄90, όταν η Κυβέρνηση μη μπορώντας να αντέξει άλλο την έντονη εγκληματικότητα και crime ζωή της δεύτερης μεγαλούπολης της Νότιας Κορέας, Busan, (με πρώτη βεβαίως τη Seoul), αποφάσισε να θέσει σε εφαρμογή ένα σχέδιο "σκούπα", προκειμένου να καθαριστεί η περιοχή από τη μαφιόζικη δράση και τα αφεντικά της νύχτας.
Η ταινία ξεκινάει με την απόφαση του Προέδρου Roh Tae-woo να κυρίξει τον πόλεμο κατά του οργανωμένου εγκλήματος, μόνο για να επιστρέψει λίγο αργότερα στο παρελθόν και μάλιστα στο 1982, προκειμένου έτσι να γνωρίσουμε έναν εκ τους βασικούς πρωταγωνιστές της ιστορίας.  O Mr. Choi (Choi Min-sik), είναι ένας διεφθαρμένος τελωνειακός, ο οποίος μαζί με τους έτερες συναδέλφους φροντίζουν να κάνουν τα στραβά μάτια και να παίρνουν το μερίδιό τους σε είδος και χρήμα, όταν οι καταστάσεις στο λιμάνι το απαιτούν.  Όταν όμως η κατάσταση δυσκολέψει και η παράνομη δράση τους αποκαλυφθεί, τότε κάποιος θα πρέπει να παίξει τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου.  Και επειδή ο Mr. Choi δε το θέλει αυτό, αποφασίζει μετά από την "απόλυσή" του, να εμπλακεί με τη μαφία, προκειμένου να χρησιμοποιήσει τις παλιές του διασυνδέσεις, για δικό του συμφέρον.  Έτσι, θα βρεθεί σύντομα στο πλευρό ενός έμπορου ναρκωτικών, και η ζωή του παράνομου θα αποτελεί πλέον μονόδρομο για εκείνον.  Αυτή η ζωή όμως, δεν είναι και τόσο ειδυλλιακή, όσο την είχε φανταστεί...

Όταν δει κανείς το "Nameless Gangster", μπορεί να διαπιστώσει εύκολα οτι το συγκεκριμένο film, θα μπορούσε να είναι η ασιατική εκδοχή του Scorsese, για κάθε μια από τις γκανγκστερικές, "κακόφημες" ταινίες που είχε γυρίσει κυρίως την δεκαετία του ΄70, έχοντας στο επίκεντρο ως βασική πρωταγωνίστρια, την ίδια την πόλη: τη Νέα Υόρκη.
Έτσι και εδώ ο σκηνοθέτης Jong-bin Yun, γράφει το σενάριο και κινηματογραφεί ένα καθαρά σκορσέζικο story, με τη διαφορά οτι επικεντρώνει τη προσοχή του, οχι τόσο στην παρουσία της πόλης του Busan, όσο στους ανθρώπους που την κατοικούν, και μάλιστα αυτούς που εξαιτίας των επιλογών τους, αποτελούν το ζουμί και την νυχτερινή καρδιά της.
Σε αντίθεση με τον κινηματογράφο του Scorsese, εκεί όπου οι πρωταγωνιστές είναι περιθωριοποιημένοι, τρελοί, χωρίς στον ήλιο μοίρα, με μια ακατάπαυστα κινούμενη Νέα Υόρκη που δεν κοιμάται ποτέ, και που αποτελεί επί της ουσίας τον βασικό υπαίτιο, για όλα τα δεινά αυτών των μικρών ηρώων, ο Yun, καθιστά ορατή τη θέση του από την αρχή, κάνοντας τους χαρακτήρες του έρμαια μια προσωπικής διάθεσης για διαφθορά και παρανομία, και οχι αποτελέσματα ενός γενικότερου κοινωνικοπολιτικού αναβρασμού.  Για παράδειγμα στο "Taxi Driver", ο Travis δεν φέρει την απόλυτη ευθύνη των πράξεών του, μέσα στο μετα-βιετναμέζικο περιβάλλον της Αμερικής, αφού οι πληγές και η τρέλα του πολέμου, τον έχουν μετατρέψει σε αυτό το προβληματικό και διαταραγμένο πλάσμα το οποίο είναι.

Ο Yun μοιάζει να παίζει στην απέναντι όχθη, εκεί που σημασία έχει το χρήμα, η φήμη και οι οπαδοί.  Βέβαια δε θα μπορούσε να έχει εντάξει την θεματική του και σε κάποια διαφορετική βάση, εξαιτίας της τεράστιας πολιτισμικής διαφοράς, ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση.  Πόσο πράγματι μεγάλη, είναι η σημασία που δίνει ο πολιτισμός της Ανατολής όσον αφορά το θέμα της οικογένειας, της παράδοσης και της τιμής;  Όπως δε θα μπορούσαμε να αντιληφθούμε μια κατασκευασμένη πάνω στο θέμα της τιμής, ιστορία, από πλευράς αμερικανικού κινηματογράφου (οχι δηλαδή με την έννοια που υπάρχει στην παράδοση Ιαπώνων, Κορεατών κ.λ.π), άλλο τόσο δε θα γινόταν να δούμε μια ασιατική παραγωγή, απαγκιστρωμένη από αυτά τα κλασικά της μοτίβα (εκτός κι αν μιλάμε για το είδος του τρόμου, όπου εκεί τα πράγματα αλλάζουν).  Ακόμα και στην ταινία του Coppola, "Apocalypse Now", δεν έχει τόση σημασία η τιμή του colonel Kurtz, όσο η μη τιμή του, και εκεί η τιμωρία έρχεται απ' έξω.  Αντιθέτως εδώ, η τιμωρία έρχεται εκ των έσω, μέσα από την ομάδα των γκάνγκστερ οι οποίοι για ζητήματα όπως η τιμή και η προδοσία, δε δίνουν και πολλές ευκαιρίες εξιλέωσης.  Επειδή ακριβώς η εκάστοτε απόφαση προέρχεται στον μεγαλύτερο βαθμό, από το συμφέρον του ατόμου, και πολύ λιγότερο από τον περιβάλλοντα χώρο του.

Στο σύνολό της η ταινία, δεν είναι κάτι που δεν έχεις ξαναδεί, αλλά σίγουρα μπορείς να περάσεις πολύ ευχάριστα την ώρα σου (ή μάλλον τις δυο ώρες, τις οποίες διαρκεί η ταινία), παρακολουθώντας μια κλασικού, αφηγηματικού τύπου, γκανγκστερική ταινία, η οποία όμως μειώνει σε ένταση το βίαιο κομμάτι της, για χατίρι της μπόλικης πρόζας.  Αν λοιπόν περιμένετε οτι το "Nameless Gangster" είναι μια ταινία που δικαιολογεί απόλυτα τον τίτλο της, μάλλον κάπου θα απογοητευθείτε, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι μια συμπαθητική έτσι κι αλλιώς, προσπάθεια.
Το γεγονός δε οτι οι διάλογοι είναι αυτοί που κυριαρχούν, δημιουργεί ένα ενδιαφέρον γύρω από την πορεία του κεντρικού ήρωα, καθώς η εξέλιξη του χαρακτήρα του, γίνεται καθόλα κατανοητή και ρευστή, στα πλαίσια της μπίζνας, η οποία αποτελεί το βασικό τμήμα της μαφίας, του οποίου εμείς γινόμαστε θεατές.
Στην ουσία ο Yun μας μπάζει σε έναν κόσμο συναλλαγών, συμφωνιών, απειλών και μιας μπεκροκανατικής καθημερινότητας, αδιαφορώντας σε έναν μεγάλο βαθμό για το τι γίνεται όταν το πράγμα στραβώνει.  Υπάρχουν σκηνές βίας και ξύλου, αλλά ακόμη και τότε φαίνεται οτι η κατάληξη δεν θα είναι θανατηφόρα για κανέναν.  Πως είναι δηλαδή η μαφιόζικη οικογένεια των Corleone στον "Νονό";  Καμία σχέση.
Βέβαια όπως απαιτείται και από την εποχή, μπορείς να απολαύσεις παράλληλα, απαράμιλλο ΄90s style με διπλοκουμπωτά σακάκια, μπριγιαντινέ μαλλί, τεράστια χρυσά Rolex και μια υλιστική αισθητική που παραπέμπει σε ταινίες όπως το "Wall Street" και το σατυρικό, "American Psycho".  Και αυτό σίγουρα δίνει το δικό του touch στη ταινία.  Το άλλο πάλι, το δίνει ο πρωταγωνιστής της Choi-Min sik, ο οποίος μετά από "Oldboy", αποφάσισε να γίνει μαφιόζικη καρικατούρα.  Και καλά έκανε γιατί ο ρόλος, του πάει γάντι.

Μπορεί τα χρόνια να έχουν παρα-περάσει, ο Choi-Min sik όμως, εξακολουθεί να είναι ο συγκλονιστικός Oh-dae Sue, ακόμα και σε αυτή τη ταινία.  Το υποκριτικό του ταλέντο δε τον έχει εγκαταλείψει στιγμή μιας που ξεχωρίζει με χαρακτηριστική ευκολία, μέσα στην πλειάδα πρωταγωνιστών και δευτερα-γωνιστών.  Άλλοτε ταπεινός και χαζός, και άλλοτε φωνακλάς, διεκδικητικός και ύπουλος, είναι ο τέλειος συνδυασμός χαρακτηριστικών, τα οποία συνθέτουν την πορεία ενός ιδιόμορφου γκάνγκστερ, που ταυτόχρονα είναι, και δεν είναι.
Στο πλευρό του και ο Jun-woo Ha, τον οποίο έχεις δει στο "Chaser" (στον ρόλο του κακού), αλλά και στο "Yellow Sea", είναι εξίσου καλός, και απρόσμενα ταιριαστός με τον sik, ίσως επειδή η σύνδεση τους είναι τελικά, τόσο ετερόκλητη.  Υποστηρικτικά βεβαίως, λειτουργούν και όλοι οι παρατρεχάμενοι που βρίσκονται γύρω τους, πιο πολύ βέβαια όσον αφορά τον Mr. Choi, τη ζωής του οποίου ενδιαφερόμαστε εν προκειμένω να μάθουμε.
Το "Nameless Gangster" είναι μια καθαρόαιμη, μαφιόζικη ταινία, την οποία δε λες ακριβώς περιπέτεια, αν και σίγουρα έχει τις δικές της ανατροπές.  Σίγουρα αξίζει να την τσεκάρεις αν θες ένα καλό ταινιάκι χωρίς πολλά πολλά, αλλά πρόσεξε μη τη ξεκινήσεις ενώ είσαι κουρασμένος, γιατί το πιθανότερο είναι οτι θα καταλήξεις κοιμισμένος στον καναπέ, με τη ταινία να παίζει μόνη της.  Για δες την.

Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι ο sik είναι το "παιδί" της καρπαζιάς, οτι θα δεις να παίζει και ο ασιάτης Σταμάτης Κόκοτας, και οτι όπως επίσης και ένας κύριος, με το καρέ που πάντα ήθελα.

No trivia

The Man From Nowhere: ...has got nothing to lose

Alloha και πάλι και καλή εβδομάδα.  Λοιπόν σήμερα η ταινιούλα μας είναι αφιερωμένη σε όλα τα παιδιά που έδιναν φέτος Πανελλαδικές και την αγωνία τους που έχει χτυπήσει ταβάνι σήμερα, με αφορμή τη δημοσίευση των βάσεων.  Εγώ να πω μια μεγάλη, καλή τύχη σε όλους, και εύχομαι όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά, να καταφέρουν να πετύχουν τελικά τους στόχους τους!
Η ταινία που αποφάσισα να βάλω σήμερα, παίζει και αυτή στο κομμάτι του revenge, asian cinema, και αποτέλεσε στη συνείδησή μου, μια από τις καλύτερες (αν οχι η καλύτερη) ταινίες που αποφάσισα να δω το φετινό καλοκαίρι.  Όσοι δε την έχετε δει, πρόκειται για μια εντυπωσιακά φτιαγμένη περιπέτεια, οπού φυσικά δε της λείπουν και οι απαραίτητες, δραματικές πινελιές, όπως ακριβώς συμβαίνει σε κάθε τέτοια ταινία των φίλων μας των Ασιατών.  Για να ξεκινήσουμε λοιπόν.  "Τhe Man From Nowhere".

O Cha Tae-sik (Bin Won) είναι ένας φιλήσυχος ιδιοκτήτης ενός ενεχυροδανειστηρίου, σε μια βρώμικη πολυκατοικία κάπου στη Seoul.  Το μοναδικό άτομο με το οποίο ανταλλάσσει μια κουβέντα, είναι ένα μικρό κοριτσάκι, η So-mi, η οποία αντιμετωπίζει ήδη πολλά προβλήματα στην ανήλικη ζωή της.  Η μητέρα της εργάζεται ως στρίπερ σε ένα τοπικό μπαρόκλαμπο, και για να περνάει ευχάριστα η ώρα, βαράει που και που και καμιά ένεση ηρωίνης, έτσι για να αλλάζει η διάθεση βρε αδελφέ.  Η μικρούλα So-mi αναγκάζεται να τριγυρνάει μέσα στη πόλη μόνη της και να κλέβει μικροπράγματα, μιας που η μητέρα της την έχει στη καλύτερη περίπτωση χεσμένη και γενικά κανείς δε φαίνεται να δίνει δεκάρα για το ξύπνιο παρόλα αυτά, πιτσιρίκι.
Μια μέρα η μητέρα της θα μπλέξει πολύ άσχημα, όταν κλέψει ένα δείγμα ηρωίνης το οποίο προόριζε η κορεατική μαφία για μερικούς εξέχοντες, Κινέζους αγοραστές.  Τότε όλη η Κόλαση θα ξεσπάσει πίσω της, αφού τα τσιράκια των μεγάλων αφεντικών, πρέπει να την εντοπίσουν, να πάρουν πίσω το εμπόρευμα και να την τιμωρήσουν σκληρά.
Όταν τελικά καταλήξουν να απαγάγουν την ίδια, αλλά και την κόρη της, θα συνειδητοποιήσουν οτι υπολόγιζαν χωρίς τον ξενοδόχο, μιας που ο Cha Tae-sik, με το αινιγματικό παρελθόν, θα ξεκινήσει έναν αγώνα ενάντια στον χρόνο, προκειμένου να σώσει τη So-mi.  Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σύντομα θα βρεθεί και ο ίδιος προ απροόπτου, όταν πληροφορηθεί οτι οι μάγκες που κυνηγάει, εμπλέκονται εκτός από το εμπόριο ναρκωτικών, και σε εμπόριο διακίνησης οργάνων...

Η ταινία αποτελεί παραγωγή του 2010, και έχει σκηνοθετηθεί από τον Jeong-beom Lee, ο οποίος έχει κάνει μια ακόμη ταινία (το "Cruel Winter Blues" το 2006) και τίποτε άλλο.
Δε μπορώ να πω βέβαια οτι με εκπλήσει ιδιαίτερα το γεγονός οτι ένας ακόμη Κορεάτης σκηνοθέτης έχει κάνει μια τόσο καλή ταινία όσο αυτή που τσεκάρουμε σήμερα, με μοναδική προϋπηρεσία μια ακόμη.  Η αλήθεια είναι πάντως πως ακόμα και με την πρώτη του ταινία, ο Lee, κατάφερε να χωθεί βαθιά στο μυαλό των συμπατριωτών του, αλλά και των απανταχού ασιατόφιλων, κυρίως επειδή φάνηκε να δίνει μια νέα, πιο φρέσκια πνοή στις ήδη αξιοπρόσεκτες (και ως επί το πλείστον cult) δουλειές του Takeshi Kitano.
To "Cruel Winter Blues", εμπεριέχει έναν γκανγκστερικό κόσμο, με εμφανέστατα στοιχεία διαλογισμού και φιλοσοφικών αναζητήσεων, πετυχαίνοντας να αναζωογονήσει τείνει τρόπο τις αντίστοιχου είδους ταινίες του Kitano, οι οποίες χαρακτηρίζονταν από μια πιο ωμή και ρεαλιστική ματιά, πάνω στον κόσμο των κακών παιδιών της νύχτας.
Στο "The Man From Nowhere" δημιουργεί μια ακόμη φορά ένα εφιαλτικό (και όμως τόσο απροκάλυπτα πραγματικό) σύμπαν από αναλώσιμους ανθρώπους, ψυχωτικά αφεντικά και μοιραίους ήρωες, οι οποίοι τα παίζουν όλα για όλα.  Και όσο κι αν φαίνεται πως κάποιος δεν έχει τελικά τίποτα να χάσει, μη ξεγελιέστε.  Πάντα έχει.
Μπορεί λοιπόν ο Lee μέχρι και σήμερα να μην έχει σκηνοθετήσει κάποια νέα ταινία, παρόλα αυτά, αυτή η δική του ιστορία εκδίκησης, είναι σίγουρα μια από τις καλύτερες που έχετε/θα έχετε δει.  Μεστή, σκληρή και περίεργα ανθρώπινη, είναι μια ταινία για την απώλεια, τη μοναξιά, την αγάπη και την ύστατη θυσία η οποία δεν προέρχεται κατ' ανάγκη από κάποιον φίλο ή συγγενή.  Είναι δυνατόν να προέρχεται και από κάποιον εντελώς άγνωστο.  Κάποιον που φαίνεται να έρχεται 'από το πουθενά'.

Αν κάποιος αποφασίσει να δει τη ταινία, θα διαπιστώσει οτι ακολουθεί το κλασικό, εκδικητικό μονοπάτι, το οποίο έχουμε συνηθίσει στις σύγχρονες, South Korean ταινίες, γεγονός που μπορεί να κάνει ορισμένους να πουν οτι 'ok η ταινία δε μου προσφέρει τίποτα καινούριο και συνεπώς είναι μια από τα ίδια'.  Ναι, μπορεί αυτό όντως να συμβαίνει, αλλά για μια ακόμη φορά μιλάμε για μια υπόθεση τόσο άρτια δομημένη και τόσο εξαιρετικά σκηνοθετημένη, που πραγματικά θα σας είναι δύσκολο να ξεκολλήσετε τα μάτια σας από πάνω της.
Έχω ξαναπεί και θα το λέω για όσο ακόμα χρειαστεί.  Είναι προτιμότερο να βλέπεις μια ταινία αυτής της φρέσκιας, κινηματογραφικής σχολής των Ασιατών, απ'οτι ένα Χολυγουντιανό καρμπονάκι, το οποίο τις περισσότερες φορές είναι και υπερβολικό, και βαρετό και τίγκα στην κακιασμένη τεστοστερόνη/αδρεναλίνη, σε βαθμό που καταντάει απλά γελοίο και ψεύτικο (δεν δέχομαι οτι ο Statham σκαρφαλώνει και γαζώνει, με τη καράφλα στεγνή και καθαρή.  Δε γίνεται ρε φίλε!).  Δε θέλω να κριτικάρω αυτού του είδους τις ταινίες, δε με αφορά κιόλας αυτή τη στιγμή να μπω σε μια τέτοια συζήτηση, μιας που ξέρω πως όλο και κάποιος θα βρεθεί να μου μιλήσει για το γαμάουα γερό-κάλος του Silvester Stalone, ή την απαράμιλλη γοητεία του always bad, Jean Claude van Damme.
Αν θέλετε να δείτε όμως κάτι που και τη δράση στα ύψη έχει, και αξιόλογες ερμηνείες, και τις δραματικές του εξάρσεις (όταν πρέπει βεβαίως, μιας που και οι περισσότερες ασιατικές ταινίες, δε στοχεύουν στο τσάμπα κλάμα) και μια υπόθεση κατά τα άλλα κλασική, αλλά πάντα καλή, ε τότε δείτε το "The Man From Nowhere" και αφήστε τα ψευτοπιστολίδια και τις 'εκρήξεις ανά λεπτό' για τις κάφρικες βραδιές, παρέα με τους κολλητούς.

Πρωταγωνιστής και αυτή τη φορά, είναι ο Bin Won, και λέω και αυτή τη φορά, γιατί μερικές εβδομάδες πριν είχα ανεβάσει στο blog και τη ταινία, "Mother".  Για όσους δε θυμάστε ο Won, υποδύεται εκεί έναν διανοητικά προβληματικό νεαρό, ο οποίος κατηγορείται από την αστυνομία για τη δολοφονία μιας κοπέλας, δίνοντας μια πραγματικά, εντυπωσιακή ερμηνεία και πείθοντας απόλυτα στον ρόλο του.
Εδώ ο χαρακτήρας που υποδύεται, δε θα μπορούσε να είναι πιο κόντρα.  Λιγομίλητος, με δολοφονικά ένστικτα, σκούρο κοστουμάκι και βλέμμα κοφτερό σαν λεπίδι, δίνει μια ερμηνεία που ισορροπεί ανάμεσα στο δράμα και τη βίαιη περιπέτεια με μεγάλη ευκολία.  Χωρίς πολλές υπερβολές, αλλά με μια υπόθεση που υιοθετεί το μοτίβο του "good guy gone bad" και κάνει πιστευτή την εξέλιξή της, η ταινία πετυχαίνει να ξεχωρίσει μέσα στον συρφετό των ανεγκέφαλων περιπετειών του σωρού, που δεν έχουν τίποτα περισσότερο να προσφέρουν, πέρα από μερικούς γυμνούς κοιλιακούς (τουλάχιστον εδώ τους βλέπεις με άλλο μάτι), γυναικείες παρουσίες που περιορίζονται στο ρόλο της sexy γατούλας και τίποτε άλλο, και ένα αέναο πάρε δώσε από σφαίρες, που φυσικά ποτέ δε βρίσκουν τον στόχο τους (ο πρωταγωνιστής βγαίνει συνήθως αλώβητος, ακόμα και όταν καμιά ντουζίνα από αυτόματα, έχουν ξεράσει πάνω του εκατοντάδες σφαίρες).
Οχι εδώ.  Εδώ ο κεντρικός ήρωας και θα πονέσει, και θα χτυπηθεί, και θα βασανιστεί εξαιτίας των προσωπικών του επιλογών, και στη συνέχεια θα λυτρωθεί.  Με τον έναν, ή με τον άλλο τρόπο.

Ίσως η πιο ενδιαφέρουσα ιδέα της ταινίας, να έχει να κάνει με τη σχέση που έχει αναπτυχθεί ανάμεσα στον πρωταγωνιστή και το κοριτσάκι.  Εξακολουθώντας να δρα ανελέητα για χάρη της μικρής και σε μια προσπάθεια να τη σώσει, ο ίδιος, δε περιορίζεται στον ρόλο του macho τύπου, που δε θέλει πάρε δώσε με κανέναν, παρά μόνο με τη μοναξιά του.  Ίσα ίσα που μέσα από την πορεία της ταινίας, μπορεί κανείς να εντοπίσει τα ψήγματα ενός ληθαργικού πατρικού ενστίκτου, τα οποία άθελά της ίσως, ξύπνησε η So-mi.
Η σχέση τους γίνεται προοδευτικά όλο και πιο στενή, όλο και πιο ισχυρή και μάλιστα με τον πιο απλό τρόπο και χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις.  Ένα...βαμμένο νύχι, μια αγκαλιά ή μια εξομολόγηση, αποτελούν τα πιο δυνατά χαρτιά που δένουν τους δυο χαρακτήρες, κάτω από το πρίσμα μιας ολοένα και πιο επικίνδυνης πραγματικότητας της νύχτας.
Ο Lee δε μασάει τα λόγια του, αλλά αντικατοπτρίζει πάνω στη κάμερά του τα σκοτεινά σοκάκια, την αμίλητη βία και την παράνοια του κόσμου, μέσα από ακραίους συνδυασμούς χρωμάτων (έντονες, σχεδόν φλουο πινελιές, έρχονται σε αντίθεση με το σκοτάδι της νύχτας), αλλά και τη δράση του ήρωα ως επί το πλείστον βράδυ.  Ακόμα και όταν η μέρα παίρνει τη σκυτάλη, ο Cha Tae-sik περιμένει τη δύση του ηλίου για να δράσει, σε μια εμφανέστατη ανάγκη να διατυπωθεί έτσι, και η ερεβώδης ψυχική του κατάσταση.
Όλο το ζοφερό αυτό κλίμα που επικρατεί, ενισχύεται ακόμη περισσότερο από τις μουσικές νότες (οι οποίες μοιάζουν πολύ μεταξύ τους, έτσι κι αλλιώς), εμπνευσμένες από κλασσικά κομμάτια, τα οποία ντύνουν ακόμα και τις πιο σοκαριστικές στιγμές της ταινίας.
Εν προκειμένω η εκδίκηση γίνεται μονόδρομος, ο θεατής τάσσεται από τη πρώτη στιγμή κατά του μαφιόζικου καρτέλ που σκοτώνει δίχως έλεος όποιον βρεθεί μπροστά του, και ο πρωταγωνιστής γίνεται κάτι σαν τον σκοτεινό άγγελο που φέρνει τη δικαιοσύνη.  Οχι όμως και χωρίς τίμημα.
Εντυπωσιακά απλά στη σύλληψή της, αλλά με μια εκτέλεση που προκαλεί δέος, το "The Man From Nowhere" είναι μια βραδυφλεγής ταινία που μπορεί να ξεκινάει ύπουλα μιουταρισμένη, καταλήγει όμως σε ένα φρενήρες κυνηγητό, για την επούλωση ενός παλιού τραύματος...Απλά εξαιρετική.

Τι έμαθα από τη ταινία:  Οτι οι ντετέκτιβ είναι για ακόμη μια φορά τζιμάνια, οτι μια συγκεκριμένη σκηνή μου θύμισε πολύ "The Raid" και οτι ο ένας εκ των κακών, μοιάζει με creepy, ασιάτη, Michael Jackson.


No trivia

Eastern Promises: Not your average driver...

Καλημέρα σε όλους επιτέλους και μετά από απουσία δυο εβδομάδων περίπου!  Καλή χρονιά να έχουμε, με υγεία και χαρά πάνω απ' όλα (κλισέ αλλά πλέον τα πιο σημαντικά τα βρίσκουμε στα πιο απλά πράγματα).  Άργησα λιγάκι να ξανάρθω, να με συγχωράτε, αλλά πέρασα μια υπέροχη εβδομάδα και ξεκινάω και πάλι το blogaki με όμορφες αναμνήσεις και κάποια μικρή πίκρα για αυτά που πέρασαν...Παρόλα αυτά είμαι σίγουρη πως είστε έτοιμοι να δούμε πολλές πολλές καλές ταινιούλες και πάλι, είτε πιο παλιές, είτε πιο καινούριες και να περάσουμε για ακόμη μια φορά super!  Χωρίς να πω περισσότερα λοιπόν, σας εύχομαι και πάλι μια καλή και δημιουργική χρονιά, με μπόλικη αγάπη και χαρά : )  Here we go!

Στο σύγχρονο πολυπολιτισμικό ψηφιδωτό του Λονδίνου, όλοι διεκδικούν μια θέση στη ζωή.  Νοσοκόμες, Ρώσοι μαφιόζοι, εγκυμονούσες πιτσιρίκες, νέοι και ηλικιωμένοι, όλοι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής ρουτίνας αυτής της μεγαλούπολης.  Ανάμεσα στις καθημερινές ιστορίες που λαμβάνουν χώρα, είναι και αυτή της νεαρής νοσοκόμας Anna (Naomi Watts) η οποία αναλαμβάνει τη φροντίδα ενός νεογέννητου μωρού, για το οποίο αρχίζει να αναπτύσσει μια ιδιαίτερη αγάπη όταν αυτό μένει ορφανό.  Όταν μάλιστα πέσει στα χέρια της το ημερολόγιο της νεκρής, ανήλικης μητέρας, η Anna θα προσπαθήσει να βρει μια άκρη σε αυτή την ιστορία, καθώς και τους πιθανούς, εναπομείναντες συγγενείς του παιδιού.  Όταν η ίδια ανακαλύψει οτι η ανήλικη Tatiana ενδεχομένως να είχει πέσει θύμα βιασμού από κάποιο μέλος της ρώσικης μαφίας, τότε θα καταλάβει οτι τα έχει βάλει με τους λάθος ανθρώπους.  Μεταξύ αυτών βρίσκεται και ο Nikolai (Viggo Mortensen), ένας μυστηριώδης άνδρας ο οποίος εργάζεται πρωτίστως ως ο 'οδηγός' του Kirill (Vincent Cassel), γιο του αρχηγού της μαφίας.  Η Anna μοιάζει να εμπλέκεται όλο και πιο πολύ σε ένα επικίνδυνο και θανάσιμο παιχνίδι και η μόνη βοήθεια που φαίνεται να διαθέτει, προέρχεται από τον Nikolai.  Πόση όμως εμπιστοσύνη μπορεί να δείξει στο πρόσωπο του τύπου που αναλαμβάνει τις παντός τύπου 'εξαφανίσεις' που του αναθέτει η μαφία;

O Cronenberg επέστρεψε και πάλι στα κινηματογραφικά πράγματα φέτος με το "Α Dangerous Method" (2011) και απουσία τεσσάρων ετών, μιας που το "Eastern Promises" αποτελούσε μέχρι πρότινος την τελευταία του ταινία.
Με την Επικίνδυνή του Μέθοδο, καταφέρνει και δημιουργεί για ακόμα μια φορά ένα νέο και εξαιρετικά ενδιαφέρον υποκριτικό πορτραίτο του ταλαντούχου απ'οτι φαίνεται πια Viggo Mortensen.  Για την ιστορία αυτός είναι και ο τρίτος πρωταγωνιστικός ρόλος του Mortensen σε ταινία του Cronenberg, καθώς η παρθενική του εμφάνιση έγινε με το "A History of Violence" (2005).
Αν και η παρουσία του στη τριλογία του Άρχοντα ήταν αυτή που τον έκανε διάσημο στα πέρατα της  Μέσης Γης-και οχι μόνο-και το αγριευτικό του παρουσιαστικό δημιουργούσε επικίνδυνες ορέξεις στα απανταχού θηλυκά, εντούτοις είναι εντυπωσιακό το πόσο μοιάζει να έχει ωριμάσει ερμηνευτικά από τότε μέχρι και σήμερα.  Μακριά από τα χνάρια του μακρυμάλλη και άπλυτου Aragorn, ο Mortensen έχει καταφέρει να ξεφύγει από μανιερίστικα ηθοποιϊκά καλούπια, και να δίνει κάθε φορά στο κοινό μια διαφορετική εικόνα που συνήθως μένει στο μυαλό των θεατών για πολύ καιρό.
Εάν εξαιρέσουμε κάποιες ανεκδιήγητα κακές επιλογές, όπως τη συμμετοχή του στην καρέ καρέ επανεκτέλεση του "Psycho" του Hitchcock, από τον εξίσου ανεκδιήγητο Gas Van Sant που αποφάσισε να κάνει κάτι τέτοιο, καθώς και κάποιες κομπαρσιλίστικες καοϋμποιδιές όπως το "Hidalgo" (2004) και το "Alatriste" (2006), μμμ ίσως και το "Appalloosa" (2008), τότε οι περισσότερες από τις υπόλοιπες επιλογές του είναι κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσες.  Και δεν είναι λίγες.

Είτε ως φιλήσυχος άνδρας που αποφασίζει να πάρει τη δικαιοσύνη στα χέρια του στο "A History of Violence", είτε ως πατέρας που προσπαθεί να κρατήσει το γιο του ζωντανό με κάθε τρόπο στο post-apocalyptic ταινιάκι "The Road" (2009), είτε ως τίγκα στα τατουάζ, κακός Ρώσος στο "Eastern Promises", o Mortensen κατορθώνει κάτι που μοιάζει σε πολλές περιπτώσεις πλέον ακατόρθωτο: να μπει στο πετσί του ρόλου και να μείνει εκεί μέχρι τέλους.
Αν και η καριέρα του έχει εκτοξευθεί τα τελευταία χρόνια, εντούτοις η παρουσία του στον κινηματογράφο μετράει αρκετά χρονάκια και συγκεκριμένα από το 1985 οπού και κέρδισε ένα καλό ρολάκι στη βραβευμένη με Oscars ταινία "Wittness", του σκηνοθέτη των "Dead Poets Society" (1989) και "The Truman Show" (1998), Peter Weir.  Ακολούθησαν εμφανίσεις σε πασίγνωστες ταινίες όπως το "Carlito's Way" (1993) και "A Perfect Murder" (1998) οπού και πρωταγωνίστησε στο πλευρό του Michael Douglas.  Από εκεί και πέρα η μεγάλη αναγνώρισή του με τον Άρχοντα τέσσερα χρόνια αργότερα, ήταν απλά θέμα χρόνου.
Στο "Eastern Promises" είναι απλά το αλατοπίπερο της ταινίας.  Αν και στην ουσία μιλάμε για ένα σαφέστατα ενδιαφέρον, αλλά παρόλα αυτά λίγο πολύ γνωστό μαφιόζικο σενάριο, ο Mortensen είναι αυτός που απογειώνει τη ταινία με το άψογο στυλ, το ύφος πολλών Ρώσων καρδιναλίων και τη σκληράδα στο βλέμμα, που σε κάνει να λουφάζεις στην γωνία και να περιμένεις το μοιραίο.  Εάν δε τον έχεις απολαύσει σε πιο normal ρόλους και δε ξέρεις οτι πρόκειται για βέρο Αμερικάνο (με ολίγον από δανέζικο αίμα η αλήθεια είναι) τότε μπορεί να τον περάσεις εύκολα για Ρώσο gangsta καθώς η προφορά του είναι τέλεια.  Η δε ερμηνευτική του απόδοση αυτή ακριβώς που πρέπει: δυναμική, πληθωρική και dangerously smooth.

Όταν έχεις συνηθίσει σε σεξουαλικές ανωμαλίες και περίεργα σενάρια, η αλήθεια είναι οτι το "Eastern Promises" μπορεί και να σε εκπλήξει μιας που αποτελεί τελικά μια από τις πιο normal ταινίες του Cronenberg, αν και όπως είπαμε ο βασικός του πρωταγωνιστής κάθε άλλο παρά αυτό είναι.  Βέβαια στη προκειμένη περίπτωση ο τρόπος με τον οποίο αντιδρά σε κάθε περίσταση, συνδέεται άρρηκτα με τον κόσμο των mobsters και των ποικίλων καθαρμάτων που απαρτίζουν τη μαφία.  Σε αντίθεση με άλλα έργα του στα οποία οι πρωταγωνιστές διακατέχονται από περίεργες, εσωτερικές, σεξουαλικές ορμές (βλ. Crash) ή από-εξίσου σεξουαλικές-φαντασιακές καταστάσεις όπως στο "Videodrome", εδώ η γυναίκα ηρωίδα καλείται να αντιμετωπίσει μια πολύ απτή και επικίνδυνη κατάσταση, με πραγματικούς κακοποιούς και πραγματικά ρεαλιστικές καταστάσεις, όπως αυτές προκύπτουν από τη δράση των ατόμων αυτών.
Αν και όπως ανέφερα και παραπάνω το σενάριο δεν χαρακτηρίζεται από κάποια φοβερή πρωτοτυπία ή κάποια ιδιοφυή σκηνοθεσία, εντούτοις ο κόσμος του Cronenberg είναι ρεαλιστικά απειλητικός και ίσως τελικά αυτό να είναι χειρότερο και από την πιο εντυπωσιακή ταινία με ανθρωποφάγους εξωγήινους.  Το μήνυμα δε που κρύβεται πίσω από τον τίτλο της και στο οποίο καταλήγω (παραδέχομαι οτι μου το είπαν και οτι δε το σκέφτηκα μόνη μου, αλλά έτσι κι αλλιώς συμφωνώ απόλυτα) είναι πως αν και η νεαρή Tatiana είναι οπτικά απούσα από την ταινία, εντούτοις όλη η πλοκή περιστρέφεται γύρω από αυτή και τις eastern promises για μια καλύτερη ζωή και ένα καλύτερο μέλλον που κάποιοι της υποσχέθηκαν.  Μέχρι τη στιγμή βέβαια που οι ίδιοι κάποιοι την εκμεταλλεύτηκαν και την πέταξαν σα στημένη λεμονόκουπα.
Είναι πολύ ενδιαφέρον το πόσα άτομα τελικά αναζητούν τη δική τους Γη της Επαγγελίας, με την ελπίδα μιας αξιοπρεπούς ζωής, μόνο για να την πατήσουν τελικά πολύ άσχημα.  Όχι πως δεν υπάρχει και η αντίθετη πλευρά, αυτή που έχει σταθεί τυχερή, αλλά μάλλον αποτελεί και τη μειοψηφία.  Δεν είναι τυχαίο εξάλου οτι αυτές οι eastern promises θα μπορούσαν να είχαν προοριστεί και για τον Kirill, ο οποίος όντας γιος του αρχηγού, φαίνεται να διαβλέπει ένα ήδη προδιαγεγραμμένο μέλλον για τον εαυτό του.  Τι γίνεται όμως στη περίπτωση που ο ίδιος είναι κάπως...διαφορετικός; Μήπως τελικά όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι;

Εκτός από την εξαίρετη ερμηνεία του Mortensen για την οποία ήταν και υποψήφιος για Oscar 'A Ανδρικού Ρόλου, και ο Vincent Cassel αποτελεί αγαπημένη επιλογή του Cronenberg (τον είδαμε και στο "A Dangerous Method") και δικαιολογημένα θα μπορούσα να προσθέσω, καθώς ο αγαπημένος της Bellucci έχει αναδειχθεί σε ταλαντούχο ηθοποιό με το χαρακτηριστικό του physic που ενδείκνυται για τέτοιου είδους bad asses ταινίες.  Όσον αφορά τη Naomi Watts αν και είναι μετρημένη και σοβαρή στο ρόλο της, παρόλα αυτά δε με πείθει οτι ο χαρακτήρας της δε θα μπορούσε να ερμηνευτεί από καμιά δεκαριά ακόμα ηθοποιούς, οπότε θα αρκεστώ στο να πω οτι ήταν αρκετά καλή και με τη πρέπουσα φυσικότητα που απαιτούνταν από το ρόλο της.
Ώς προς τη σκηνοθεσία, το urban σκηνικό, η βαριά ρώσικη γλώσσα, τα μαφιοζιλίκια και η απαραίτητα εσάνς trafficking, κάνουν τη ταινία του Cronenberg μια πιστή αντιγραφή της ζοφερής πραγματικότητας, η οποία διανθίζεται από στιλιζαρισμένες εξάρσεις βίας και μερικούς σεναριακούς άσσους τους οποίους δε θα σας αποκαλύψω βεβαίως βεβαίως, αλλά θα σας αφήσω να τους απολαύσετε alone.
Σκληρή και ωμή ταινία, με βαριά ατμόσφαιρα, 'κακή' (με τη καλή την έννοια) σκηνοθεσία και έναν Mortensen ψηλά ψηλά στη κορυφή.  Δείτε την.

Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι το όνομα της μαφίας "Vory v Zakone" είναι τόσο τέλειο να το λες με τη σωστή ρώσικη προφορά, οτι η σάουνα είναι επικίνδυνη, και οτι το σωστό παίξιμο βιολιού πρέπει να κάνει 'το ξύλο να κλαίει'.  Εμ βέβαια...




TRIVIA

• O Mortensen είχε επισκεφθεί κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων μια pub, χωρίς να έχει βγάλει τα τατουάζ ή ακόμα και το κοστούμι από πάνω του.  Αργότερα παραδέχθηκε οτι πολλοί από τους θαμώνες φαίνοντας τρομοκρατημένοι καθώς υπέθεσαν οτι ήταν πραγματικό μέλος της Vory v Zakone.
• Το τατουάζ γύρω από τον ένα αστράγαλο του Mortensen μεταφραζόταν ως 'Where are you going?' ενώ στον άλλο αστράγαλο ως 'What the fuck do you care?'.  Λέγεται οτι ο Mortensen έβρισκε ξεκαρδιστικό το γεγονός οτι το 'ένα πόδι αυθαδίαζε στο άλλο'!
• Στη ταινία τα μέλη της μαφίας δε κρατούν όπλα καθώς σε μια αναζήτησή περισσότερων πληροφοριών ο Cronenberg είδε οτι τα μέλη προτιμούν να χειρίζονται μαχαίρια.  Η λογική αυτού ήταν πως σε περίπτωση που κάποιο μέλος συλλαμβάνονταν από την αστυνομία και ερωτόνταν για ποιό λόγο έχει πάνω του αυτά τα όπλα, θα μπορούσε απλά να απαντήσει πως τα χρησιμοποιεί για να σχεδιάζει πάνω στην επιφάνεια του...μουσαμά!

(Πηγή IMDB)

Running Scared: Run, run...run...

Hello hello!.  Τι κάνουμε;  Εμείς εδω τη πλαεύουμε δε τη παλεύουμε με το κρύο!.  Όλη μέρα νυστάζω, δηλαδή δε γίνεται αυτό το πράγμα.  Έχω την αίσθηση οτι κάποια στιγμή χθές, πρέπει να κοιμήθηκα με τα μάτια....ανοιχτά!.  Μη με ρωτήσετε πως μπορεί να γίνει αυτό, γιατί το έχω ξαναπάθει μέσα στο λεωφορείο (...).  Καλά μη φανταστείτε, και τώρα νυστάζω, αλλά θα καταφέρω (ελπίζω) να γράψω για την ταινιούλα μας και σήμερα.  So let's get it started!.

Η αλήθεια είναι οτι με τις περιπέτειες έχω ένα θεματάκι.  Συνήθως μου έρχονται αναλαμπές, σχετικά με κάποια περιπέτεια που να μπορεί να ανέβει στο blog.  Διότι υπάρχουν πολλές και καλές.  Το θέμα όμως είναι να βάλω κάποια την οποία να μην έχετε δει ή τουλάχιστον να την έχουν δει λίγοι.  Οπότε αυτό είναι λιγάκι δύσκολο, μιας και οι περιπέτειες και οι ταινίες δράσης γεινκότερα, νομίζω οτι είναι αυτές που παρακολουθούνται πιο πολύ από τους περισσότερους.
Κάπως έτσι λοιπόν μου ήρθε και η σημερινή ταινία.  Θυμάμαι οτι την είχα δει πριν από 2-3 χρόνια.  Αυτό που με 'τράβηξε' από την αρχή ήταν το poster της ταινίας, αν και δεν έχει στην τελική και τίποτα το τρομερό.  Παρόλα αυτά την πήρα να την δω και ομολογώ οτι είναι μια γρήγορη, αν και πολυ βίαιη ταινία, που όμως μου άρεσε πολύ.
Γενικότερα δεν είμαι και πολύ μεγάλη φαν του Paul Walker, αλλά σε αυτή τη ταινία μου άρεσε πολυ, γιατί απλά ο ρόλος ήταν οτι έπρεπε για εκείνον.  Ο Walker λοιπόν, υποδύεται Joey Gazelle, έναν τύπο που του ανατίθεται η δουλειά, να ξεφορτωθεί το όπλο με το οποίο με το οποίο πυροβολήθηκε ένας 'βρώμικος' αστυνομικός.  Όταν όμως ένας πιτσιρικάς κλέψει το όπλο και το χρησιμοποιήσει για να τραυματίσει τον πατέρα του που τον κακοποιούσε, τότε το Joey θα πρέπει να ξεκινήσει έναν αγώνα δρόμου, προκειμένου να καταφέρει να βρεί πρώτος και το παιδί και το όπλο, πριν βρουν τα ίχνη του τόσο η αστυνομία, όσο και οι κακοποιοί που μπλέκονται στην υπόθεση.
Το Running Scared είναι μια περιπέτεια που τρέχει (όπως λέει και ο τίτλος).  Υπάρχουν διαρκείς ανατροπές και ένα ανελέητο κυνηγητό μέσα στο οποίο εμπλέκονται οι πάντες: από 'βρώμικους΄ αστυνομικούς, παιδάκια, νταβατζήδες, πόρνες ακόμα και παιδεραστές.  Ο ένας κυνηγάει τον άλλον και τελικά όοοολοι μαζί κυνηγούν τον άμοιρο τον Joey Gazelle, ο οποίος με τη σειρά του κυνηγάει το πιτσιρίκι που του έκλεψε το όπλο.  Η όλη κατλασταση ξεφεύγει εντελώς από την αρχή της ταινίας και δε χρειάζεται να περιμένεις μέχρι να ξεκινήσει το...καλό.  Από τις πρώτες κιόλας σκηνές σε αρπάζει και δε σε αφήνει να πάρεις μια ανάσα ρε παιδί μου, μέχρι το τέλος της.  Βέβαια μπορεί να αποτελεί μια από τις καλές νομίζω περιπέτειες, αλλά επίσως νομίζω οτι είναι και μια από τις πραγματικά βίαιες.  Αν και δεν υπάρχει πολύ πιστολίδι, εντούτοις υπάρχει μπόλικο αίμα, σκηνές έντονης βίας και ακραίες καταστάσεις που σου προκαλούν περίεργα συναισθήματα.  Υπάρχει δε μια σκηνή η οποία είναι αυτή που μου έχει μείνει περισσότερο από τη ταινία και στην οποία βλέπουμε τους παιδεραστές.  Δε θα πω κάτι άλλο, καθώς είναι αρκετά σοκαριστική και θα το αφήσω καλύτερα σε εσάς να κρίνετε αν τελικά θα το δείτε ή οχι.
Ο μικρός που αρπάζει το όπλο, είναι ένας από τους γνωστούς ηθοποιούς, ο Cameron Bright.  Μπορεί το όνομα να μη σας θυμίζει κάτι, όταν όμως τον δείτε θα τον αναγνωρίσετε, καθώς έπαιζε με την Nicole Kidman στο Birth, αλλά και στο πρόσφτατο Eclipse.  Γενικά έχω ένα θέμα με παιδιά-ηθοποιούς.  Νομίζω οτι τα περισσότερα (με κάποιες εξαιρέσεις εννοείται) ήταν πιο ταλαντούχα μικρά, ίσως εξαιτίας της ηλικίας τους.  Και εδώ ο Bright είναι καλός, αν και από ένα σημείο και μετά φαίνεται να μπλέκει σχεδόν από καθαρή ηλιθιότητα σε ΟΛΕΣ τις περίεργες και επικίνδυνες καταστάσεις.  Εντάξει, δε φταίει ο ίδιος γι'αυτό, αλλά νομίζω οτι σε κάποιες φάσεις ε, το παράκαναν και αυτοί οι συντελεστές της ταινίας τελος πάντων!.  Δίπλα στον Walker πρωταγωνιστεί και η Vera Farmiga που τότε δεν ήταν και πολυ γνωστή, τώρα όμως πια μετά από αρκετές και καλές ταινίες, θεωρείται μια από τις καλές ηθοποιούς του Hollywood.  Φυσικά από μια τέτοια ταινία με ξύλο, όπλα, κυνηγητό και πολλούς κακούς, δε θα μπορούσε να λείπει ο Chazz Palminteri, γνωστός από τη συμμετοχή του σε ταινίες με μαφιόζους, κακά παιδιά και διεφθαρμένα συστήματα.
Η ταινία μου θυμίζει ορισμένες ταινίες, χαμηλού budget που όμως καταλήγουν να βγαίνουν εξαιρετικές και με μια ιδιαίτερη εικόνα.  Κάπως έτσι είναι νομίζω και το Running Scared.  Είναι μια περιπέτεια με γρήγορο ρυθμό και έντονες αποκλείσεις ανάμεσα στις σκηνές, όπως για παράδειγμα το χρώμα, που ενώ σε μια σκηνή επικρατεί το απόλυτο μαύρο, το σκοτάδι κλπ, στην αμέσως επόμενη είναι σαν να βλέπεις άλλη ταινία, αφού τα χρώματα είναι πολλά και έντονα.  Η αλήθεια είναι οτι με αυτόν τον τρόπο προσπαθεί να σου δημιουργήσει και μια αίσθηση αλλαγής του περιβάλλοντος, το οποίο χαρακτηρίζει η κάθε σκηνή, αλλά και να σου δείξει οτι τελικά πολλές φορές, το ΄κακό' μπορεί να κρύβεται και μέσα στη φωτεινότητα των χρωμάτων.  Γενικότερα είναι μια πολύ καλή ταινία κυνηγητού και έντονης δράσης.  Σίγουρα θα σε κάνει να παρακολουθείς με αμείωτο ενδιαφέρον, όλο αυτό που γίνεται στην οθόνη σου και θα ξεκολλήσεις μόνο όταν η ταινία φτάσει στο τέλος της.  Νομίζω οτι είναι από αυτές τις ταινίες που δε ξέρουν και πάρα πολλοί, αλλά που όταν την δουν θα την προτίνουν και σε άλλους, και σε άλλους και πάει λέγοντας, γιατί έχει 'κάτι'.  Αυτό που χαρακτηρίζει πολλές γκανγκστερο-περιπέτειες.  Ένα mood, μια γενικότερη ατμόσφαιρα που δημιουργούν και που σε κάνει πραγματικά να βρίσκεσαι at the edge of your seat, παρακολουθόντας την.
Εαν λοιπόν θέλετε μια fast paced, περιπέτεια, τότε δείτε το Running Scared και νομίζω οτι θα σας αρέσει.  Βέβαια εγω είπα οτι είναι αρκετά βίαιη και με κάποιες σκηνές που είναι δύσκολες, αλλά παρόλα αυτά αξίζει να την επιλέξετε για μια βραδιά που θέλετε να περάσετε καλά, χωρίς να δείτε ταινίες που σας πλασάρουν για περιπέτειες, ενώ είναι κοινότυπες αηδίες.

http://www.youtube.com/watch?v=3TJTbF2pBLM

Υ.Γ: Προσέξτε και τους τίτλους τέλους, που είναι τελείως cartoonistikoi, καθώς και την eary μουσική.  Είναι το κερασάκι στην τούρτα.

TRIVIA 

• Η λέξη fuck, έχει ειπωθεί στην ταινία, περίπου 328 φορές (......).
• Ο ηθοποιός Tomas Jane (Deep Blue Sea), ήταν η πρώτη επιλογή για τον ρόλο του Joey.   Όταν απέρριψε τον ρόλο, η δεύτερη επιλογή ήταν ο Paul Walker.

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

STAR: 21:00, Casino Royale, με τους Daniel Craig, Eva Green.  My name is Bond...James Bond.

ET1: 00:00, The Island, με τους Ewan McGregor, Scarlett Johansson, Sean Bean, Steve Buchemi.  Άδολοι και αθώοι κλώνοι, πιστεύουν οτι περνούν ζωή χαρισάμενη, όταν κληρώνονται για να μεταφερθούν σε ένα μέρος που ονομάζεται απλά, το Νησί (η Σπιναλόγκα παίζει σε άλλο κανάλι).  Έρχονται όμως αντιμέτωποι με την αλήθεια, που τελικά δεν είναι και τόσο ειδυλλιακή...

Adiossss!

L'immortel (a.k.a 22 Bullets): 22 σφαίρες δε φτάνουν για να τον σταματήσουν...

NEW ARRIVAL

Hello παιδιά!.  Ώρα και για την σημερινή μας ταινιούλα.  Καλά τι σας έχω σήμερα, ε;;;. Φοβερή και τρομερή ταινία.  Την είδα χθές το βράδυ και την βρήκα εξαιρετική.  Καινούρια κυκλοφορία και περιπέτεια απο τις λίγες καλές που βγαίνουν πλέον.  Θα την τοποθετούσα στην κατηγορία του Taken, αν και η συγκεκριμένη είναι αρκετά πιο βίαιη και...αιματοβαμένη.  Είναι όμως πολυ καλή και ο Jean Reno φυσικά ιδανικός για τον ρόλο.

O Charley Mattei είναι ένας άνθρωπος που έχει κάνει πολλά πράγματα στη ζωή του.  Έχει βασανίσει, έχει σκοτώσει, έχει μπλέξει και έχει αποτελέσει για πολλά χρόνια, τον φόβο και τον τρόμο στους δρόμους της Μασσαλίας.  Μαζί με την συμμορία του αποτελούσαν τον Θεό και τον Νόμο στην πόλη και όποια απόφαση έπαιρνε, ήταν κανόνας.  Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε να γυρίσει σελίδα στη ζωή του και να ζήσει πλέον μια ήρεμα και φυσιολογικά με την γυναίκα του και τα δυο του παιδιά.  Οι παλιοί όμως 'φίλοι' δεν ξεχνούν και απο την μια στιγμή στην άλλη ο Charley θα βρεθεί στο νοσοκομείο να παλεύει να ζήσει έπειτα απο τις 22 σφαίρες με τις οποίες τον γάζωσαν.  Ποιοί όμως ήταν αυτοί;.  Γιατί αποφάσισαν να τον βγάλουν απο τη μέση 2 χρόνια μετά την απόσυρσή του απο την πιάτσα;. Και κυρίως, γιατί ήθελαν να τον σκοτώσουν (αν και με 22 σφαίρες δε σε σκοτώνουν ακριβώς, αλλά μάλλον σε κάνουν κιμά για κεφτεδάκια);.  Ο Charley θα βρεθεί μπροστά σε μια μεγάλη αποκάλυψη και τότε η εκδίκησή του θα είναι ανελέητη....
Εντάξει ταινίες με συμμορίες, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών και πολύ πιστολίδι έχουμε δει αμέτρητες φορές.  Αυτό που κάνει τις 22 Σφαίρες να ξεχωρίζει είναι οτι θυμίζει ανάλογες ταινίες του παρελθόντος, όπως "ο Νονός" και "ο Σημαδεμένος".  Υπάρχει όλο εκείνο το σκηνικό της συμμορίας-οικογένειας, οπού το κάθε μέλος θεωρεί ως προσωπική βεντέτα τον ενδεχόμενο θάνατο άλλου μέλους και φτάνει στο σημείο να θυσιάσει ακόμα και την δική του ζωή, προκειμένου να αποδώσει δικαοσύνη.  Επίσης, μου προκάλεσε εντύπωση και το γεγονός οτι στην τελική η ανθρώπινη ζωή φαίνεται να μην έχει απολύτως καμία αξία για τα άτομα του υποκόσμου.  Αυτός που είναι να πεθάνει, θα πεθάνει χωρίς πολλά πολλά και συνήθως με μια σφαίρα στο κεφάλι, προκειμένου το ταξίδι σε τόπους χλωερούς να είναι σίγουρο!.  Kαι φυσικά έντονο είναι και το στοιχείο της προστασίας της οικογένειας.  Ο Charley περνάει δια πυρός και σιδήρου, προκειμένου να κρατήσει ζωντανούς τους δικούς του και κάνει τα πάντα για να τους φυγαδέψει πριν τα πράγματα αγριέψουν πολύ.  Τέτοιου είδους ενέργειες είδαμε και στην πρόσφατη ταινία "Taken" οπού ο πατέρας έκανε τα πάντα για να σώσει την κόρη του απο τους εμπόρους λευκής σαρκός, αλλά και στο "Κελί 211" οπού και πάλι ο πρωταγωνιστής κάνει τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να προστατέψει την έγκυο γυναίκα του,που βρίσκεται μπλεγμένη μέσα στο πλήθος, έξω απο την φυλακή.  Έτσι κι εδώ έχουμε αυτό το κλασσικό δείγμα ηρωισμού, οπού ενώ ο Reno σκοτώνει γενικά κόσμο και ντουνιά, ο θεατής συμπάσχει και ταυτίζεται μαζί του, επειδή ακριβώς προσπαθεί να προστατέψει την οικογένειά του και να τους κρατήσει ζωντανούς, ότι κι αν γίνει.
Σίγουρα το γεγονός να επιζήσεις απο 22 σφαίρες είναι κάπως παρατραβηγμένο, αλλά ποτέ δε ξέρεις.  Σίγουρα βέβαια στη ταινία λειτουργεί καταλυτικά προκειμένου να μπορέσουμε να μπούμε στο ζουμί της υπόθεσης και να προωθηθεί έτσι η πλοκή.  Ομολογώ πάντως οτι η σκηνή στην οποία πυροβολείται μου θύμισε πολύ έντονα μια σκηνή που αναλύσαμε στα σεμινάρια την Κυριακή και αυτό γιατί κατά τη διάρκεια που τον πυροβολούν, ακούγεται ως background ενα κομμάτι κλασσικής μουσικής.  Όσο να πείς δημιουργείται έντονη αντίθεση ανάμεσα σε αυτό που βλέπεις και αυτό που ακούς, γεγονός που εντείνει ακόμα περισσότερο τη συγκεκριμένη σκηνή.
Είναι μια ταινία γρήγορη (ούτε που κατάλαβα πως πέρασε η ώρα,αλήθεια!) και γεμάτη.  Βσικά γίνεται χαμός και δε προλαβαίνεις να δέχεσαι τη μια πράξη μετά την άλλη.  Υπάρχει πολυ βία, αίμα και σκληρές σκηνές, αλλά είναι όλα ενταγμένα στο πλαίσιο της ζωής αυτών των ανθρώπων, οπότε δε θα μπορούσε να είναι και αλλιώς.  Στη βάση της ταινίας συναντάμε και έναν απαράβατο κανόνα ανάμεσα στους ανθρώπους (και πόσο μάλλον ανάμεσα στα μέλη μια συμμορίας): την φιλία και κυρίως την προδοσία απο έναν φίλο.  Γιατί καλά να έχεις εχθρούς, όταν όμως εχθρός γίνεται ο φίλος σου μαζί με τον οποίο μεγάλωσες, τότε βάψτα μαύρα!.
Ο Jean Reno έχει δώσει και παραδείγματα στο παρελθόν οτι τέτοιοι ρόλοι του πάνε γάντι (βλ. Leon, Πορφυρά Ποτάμια ακόμα και τον Godzilla :P), οπότε και εδώ δε θα μπορούσε να απογοητεύσει.  Είναι κυνικός, σκληρός, 'βρώμικος', αλλά την ίδια στιγμή στορικός πατέρας, σύζυγος και γιός.  Το γεγονός οτι αυτά τα γνωρίσματα συγκεντρώνονται στο ίδιο πρόσωπο, τον καθιστά και την πιο ολοκληρωμένη φυσιογνωμία μέσα στην ταινία.  Οι υπόλοιποι χαρακτήρες λειτουργούν κυρίως υπακούοντας σε κάποιο απο τα πολλά ένστικτά τους.  Ο Charley όμως εξακολουθεί να διατηρεί την 'ανθρώπινή' του υπόσταση εκεί που οι υπόλοιποι την έχουν χάσει.
Την προτίνω ανεπιφύλακτα ακόμα και σε όσους έχουν ένα θέμα με τις ταινίες βίας.  Όλο το πακέτο, σκηνοθεσία, ερμηνείες, τοποθεσίες, πλοκή όλα είναι δεμένα μεταξύ τους και δε ξεφεύγει τίποτα.  Εάν ψάχνετε για τον διάδοχο του Taken, μόλις ήρθε!;)


http://www.youtube.com/watch?v=DVd4HW76joE

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

ΜΕGA: 21:50, The DaVinci Code, με τους Tom Hanks, Audrey Tautou, Jean Reno (έχει την τιμητική του σήμερα), Ian McKellen, Alfred Molina, Paul Bettany.  Η μεταφορά του ομόνυμου βιβλίου του Dan Brown που είχε προκαλέσει παροξυσμό πριν μερικά χρόνια και όλοι έψαχναν ξαφνικά για θεωρίες συνομωσίας, χαμένα ιστορικά κειμήλια και αριθμούς που αποκαλύπτουν το μέλλον.  Καλή η ταινία (το μαλλί του Tom τραγικό βέβαια) αν και δε συγκρίνεται με το βιβλίο και στην τελική εμένα μου άρεσαν περισσότερο έτσι κι αλλιώς, Οι Πεφωτισμένοι.  Δείτε το εαν δεν έχετε να κάνετε ή να δείτε κάτι καλύτερο.

Adios amigos!

Matando Cabos: Γιατί κάθε απαγωγή έχει και τα απροόπτα της...!

Λοιπόν σήμερα παιδιά δε ξέρω γιατί, με έχει πιάσει μια απίστευτη υπνηλία, τόσο που παίζει να με πάρει και ο ύπνος πάνω στο πληκτρολόγιο!.  Οπότε είπα να ανεβάσω μια ταινιούλα που δε θα απαιτεί στην ανάλυσή της όλη τη φαιά μου ουσία, διότι απλά δεν είμαι σε θέση ούτε να σκεφτώ καλά καλά.  Απο την άλλη βέβαια έχω και ενα ολοκαίνουργιο επεισόδιο Dexter που με περιμένει να το δώ, και που βέβαια εάν δε το δω σήμερα απλά θα λυσσάξω, αλλά πολυ φοβάμαι οτι στο μισό θα κοιμάμαι (pfff.....).  Οπότε ξεκινάμε και αν στη πορεία δείτε να γράφω τίποτα περίεργα, σημαίνει οτι το κεφάλι μου έχει πέσει πάνω στα πλήκτρα και βρίσκομαι σε ύπνο βαθύ.....Άντε πάμε!.

Λοιπόν έχουμε και λέμε.  Η ταινιούλα είναι μαύρη κωμωδία και παίζει να είναι απο τις καλύτερες που έχω δεί.  Είναι μεξικάνικης παραγωγής, αλλά μιλούν ισπανικά πράγμα που για εμένα λειτούργησε ως ένας extra λόγος να τη δώ, μιας που τα ισπανικά τα θεωρώ πολυ ποιητική και εύηχη γλώσσα.  Το story έχει ώς εξής: πρόκειται ουσιαστικά για μια απαγωγή που γίνεται για λόγους εκδίκησης και για μια ακόμα απαγωγή (που βασικά δεν είναι ακριβώς απαγωγή) η οποία γίνεται κατ' ανάγκην.  Τα πράγματα θα περιπλακούν απίστευτα οταν ο απαχθείς της μιας απαγωγής, καταλήξει να είναι ο απαχθείς της άλλης!.  Οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί χωρίς όμως οι απαγωγείς να το έχουν καταλάβει και τότε ξεκινάει μια απίστευτη προσπάθεια με πολλά πολλά ευτράπελα, προκειμένου να πάρει ο καθένας τον....απαχθέντα που επιθυμεί!.
Το Matando Cabos είναι πραγματικά μια καυστική, μαύρη κωμωδία με τρελές καταστάσεις και σίγουρο γέλιο.  Εγω θυμάμαι είχε τύχει να τη δώ στο videoclub που δούλευα και είχα σκάσει στα γέλια, ενώ οι πελάτες με κοιτούσαν καλά καλά (δε φταίω εγω!).  Έχει δράση, τελείως καρικατουρίστικους ήρωες, πολύ έξυπνη πλοκή και πετυχημένους διαλόγους και ατάκες.  Υπάρχουν βέβαια και ορισμένες σκηνές που δε θυμίζουν και πολυ κωμωδία, αλλά και πάλι πρέπει να θυμάστε οτι πρόκειται για μαύρη κωμωδία που σκοπό έχει να προκαλέσει το γέλιο μέσα απο ένα διαφορετικό είδος χιούμορ.  Προσωπικά την βρήκα πολυ πετυχημένη και γενικά την προτείνω stadar σε όσους θέλουν να δούν μια καλή κωμωδία (οχι χαζοκωμωδία ομως).
Πιστεύω οτι όποιος την δεί δε θα βαρεθεί και θα διασκεδάσει πραγματικά με τις τρελές καταστάσεις που παρουσιάζει.   Έχει και μερικές εκπλήξεις στην εξέλιξη της πλοκής, που της δίνουν την βασική ώθηση για να προχωρήσει και να εξελίξει την ιστορία.  Όπως είπα και πριν οι χαρακτήρες (όλοι, ανεξαιρέτως) είναι ολα τα λεφτά, κυριολεκτικά ένας και ένας.  Η σκηνοθεσία έχει έτσι ένα κάτι το σκοτεινό, εσκεμένα νομίζω αφού ακριβώς το είδος που υποστηρίζει είναι αυτό της μαύρης κωμωδίας και φυσικά της ταιριάζει γάντι.
Δείτε την οσοι προτιμάτε αυτά το είδος ταινίας, αλλά και οι υπόλοιποι δώστε της μια ευκαιρία γιατί μπορεί να σας εκπλήξει ευχάριστα.  Sorry που δεν έκανα την super ανάλυση σήμερα αλλά βασικά γράφω ήδη με το ένα μάτι κλειστό, αλλά επίσης συνειδητοποιώ οτι έτσι κ αλλιώς δε μπορώ να σας γράξω και τίποτα άλλο, γιατί σε διαφορετική περίπτωση απλά θα σας αποκάλυπτα πολλά και δε θα είχε νόημα μετά να τη δείτε.
Ακολουθεί το καθιερωμένο traileraki καληνύχτα σας και τα λέμε αύριο πάλι!. Adiossss

http://www.youtube.com/watch?v=_dNTWrOCdsI

Βασικά ανάθεμα κι αν καταλάβετε κάτι απο το trailer αφου είναι στα ισπανικά.  Όσοι γνωρίζετε βέβαια θα καταλάβετε, αλλα δε πειράζει για τους υπόλοιπους.  Θα τα μάθετε όλα μια και καλή όταν δείτε τη ταινιούλα με τους καταπληκτικούς της υπότιτλους! :)