Hello παιδιά!. Ώρα και για την σημερινή μας ταινιούλα. Καλά τι σας έχω σήμερα, ε;;;. Φοβερή και τρομερή ταινία. Την είδα χθές το βράδυ και την βρήκα εξαιρετική. Καινούρια κυκλοφορία και περιπέτεια απο τις λίγες καλές που βγαίνουν πλέον. Θα την τοποθετούσα στην κατηγορία του Taken, αν και η συγκεκριμένη είναι αρκετά πιο βίαιη και...αιματοβαμένη. Είναι όμως πολυ καλή και ο Jean Reno φυσικά ιδανικός για τον ρόλο.
O Charley Mattei είναι ένας άνθρωπος που έχει κάνει πολλά πράγματα στη ζωή του. Έχει βασανίσει, έχει σκοτώσει, έχει μπλέξει και έχει αποτελέσει για πολλά χρόνια, τον φόβο και τον τρόμο στους δρόμους της Μασσαλίας. Μαζί με την συμμορία του αποτελούσαν τον Θεό και τον Νόμο στην πόλη και όποια απόφαση έπαιρνε, ήταν κανόνας. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε να γυρίσει σελίδα στη ζωή του και να ζήσει πλέον μια ήρεμα και φυσιολογικά με την γυναίκα του και τα δυο του παιδιά. Οι παλιοί όμως 'φίλοι' δεν ξεχνούν και απο την μια στιγμή στην άλλη ο Charley θα βρεθεί στο νοσοκομείο να παλεύει να ζήσει έπειτα απο τις 22 σφαίρες με τις οποίες τον γάζωσαν. Ποιοί όμως ήταν αυτοί;. Γιατί αποφάσισαν να τον βγάλουν απο τη μέση 2 χρόνια μετά την απόσυρσή του απο την πιάτσα;. Και κυρίως, γιατί ήθελαν να τον σκοτώσουν (αν και με 22 σφαίρες δε σε σκοτώνουν ακριβώς, αλλά μάλλον σε κάνουν κιμά για κεφτεδάκια);. Ο Charley θα βρεθεί μπροστά σε μια μεγάλη αποκάλυψη και τότε η εκδίκησή του θα είναι ανελέητη....
Εντάξει ταινίες με συμμορίες, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών και πολύ πιστολίδι έχουμε δει αμέτρητες φορές. Αυτό που κάνει τις 22 Σφαίρες να ξεχωρίζει είναι οτι θυμίζει ανάλογες ταινίες του παρελθόντος, όπως "ο Νονός" και "ο Σημαδεμένος". Υπάρχει όλο εκείνο το σκηνικό της συμμορίας-οικογένειας, οπού το κάθε μέλος θεωρεί ως προσωπική βεντέτα τον ενδεχόμενο θάνατο άλλου μέλους και φτάνει στο σημείο να θυσιάσει ακόμα και την δική του ζωή, προκειμένου να αποδώσει δικαοσύνη. Επίσης, μου προκάλεσε εντύπωση και το γεγονός οτι στην τελική η ανθρώπινη ζωή φαίνεται να μην έχει απολύτως καμία αξία για τα άτομα του υποκόσμου. Αυτός που είναι να πεθάνει, θα πεθάνει χωρίς πολλά πολλά και συνήθως με μια σφαίρα στο κεφάλι, προκειμένου το ταξίδι σε τόπους χλωερούς να είναι σίγουρο!. Kαι φυσικά έντονο είναι και το στοιχείο της προστασίας της οικογένειας. Ο Charley περνάει δια πυρός και σιδήρου, προκειμένου να κρατήσει ζωντανούς τους δικούς του και κάνει τα πάντα για να τους φυγαδέψει πριν τα πράγματα αγριέψουν πολύ. Τέτοιου είδους ενέργειες είδαμε και στην πρόσφατη ταινία "Taken" οπού ο πατέρας έκανε τα πάντα για να σώσει την κόρη του απο τους εμπόρους λευκής σαρκός, αλλά και στο "Κελί 211" οπού και πάλι ο πρωταγωνιστής κάνει τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να προστατέψει την έγκυο γυναίκα του,που βρίσκεται μπλεγμένη μέσα στο πλήθος, έξω απο την φυλακή. Έτσι κι εδώ έχουμε αυτό το κλασσικό δείγμα ηρωισμού, οπού ενώ ο Reno σκοτώνει γενικά κόσμο και ντουνιά, ο θεατής συμπάσχει και ταυτίζεται μαζί του, επειδή ακριβώς προσπαθεί να προστατέψει την οικογένειά του και να τους κρατήσει ζωντανούς, ότι κι αν γίνει.
Σίγουρα το γεγονός να επιζήσεις απο 22 σφαίρες είναι κάπως παρατραβηγμένο, αλλά ποτέ δε ξέρεις. Σίγουρα βέβαια στη ταινία λειτουργεί καταλυτικά προκειμένου να μπορέσουμε να μπούμε στο ζουμί της υπόθεσης και να προωθηθεί έτσι η πλοκή. Ομολογώ πάντως οτι η σκηνή στην οποία πυροβολείται μου θύμισε πολύ έντονα μια σκηνή που αναλύσαμε στα σεμινάρια την Κυριακή και αυτό γιατί κατά τη διάρκεια που τον πυροβολούν, ακούγεται ως background ενα κομμάτι κλασσικής μουσικής. Όσο να πείς δημιουργείται έντονη αντίθεση ανάμεσα σε αυτό που βλέπεις και αυτό που ακούς, γεγονός που εντείνει ακόμα περισσότερο τη συγκεκριμένη σκηνή.
Είναι μια ταινία γρήγορη (ούτε που κατάλαβα πως πέρασε η ώρα,αλήθεια!) και γεμάτη. Βσικά γίνεται χαμός και δε προλαβαίνεις να δέχεσαι τη μια πράξη μετά την άλλη. Υπάρχει πολυ βία, αίμα και σκληρές σκηνές, αλλά είναι όλα ενταγμένα στο πλαίσιο της ζωής αυτών των ανθρώπων, οπότε δε θα μπορούσε να είναι και αλλιώς. Στη βάση της ταινίας συναντάμε και έναν απαράβατο κανόνα ανάμεσα στους ανθρώπους (και πόσο μάλλον ανάμεσα στα μέλη μια συμμορίας): την φιλία και κυρίως την προδοσία απο έναν φίλο. Γιατί καλά να έχεις εχθρούς, όταν όμως εχθρός γίνεται ο φίλος σου μαζί με τον οποίο μεγάλωσες, τότε βάψτα μαύρα!.
Ο Jean Reno έχει δώσει και παραδείγματα στο παρελθόν οτι τέτοιοι ρόλοι του πάνε γάντι (βλ. Leon, Πορφυρά Ποτάμια ακόμα και τον Godzilla :P), οπότε και εδώ δε θα μπορούσε να απογοητεύσει. Είναι κυνικός, σκληρός, 'βρώμικος', αλλά την ίδια στιγμή στορικός πατέρας, σύζυγος και γιός. Το γεγονός οτι αυτά τα γνωρίσματα συγκεντρώνονται στο ίδιο πρόσωπο, τον καθιστά και την πιο ολοκληρωμένη φυσιογνωμία μέσα στην ταινία. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες λειτουργούν κυρίως υπακούοντας σε κάποιο απο τα πολλά ένστικτά τους. Ο Charley όμως εξακολουθεί να διατηρεί την 'ανθρώπινή' του υπόσταση εκεί που οι υπόλοιποι την έχουν χάσει.
Την προτίνω ανεπιφύλακτα ακόμα και σε όσους έχουν ένα θέμα με τις ταινίες βίας. Όλο το πακέτο, σκηνοθεσία, ερμηνείες, τοποθεσίες, πλοκή όλα είναι δεμένα μεταξύ τους και δε ξεφεύγει τίποτα. Εάν ψάχνετε για τον διάδοχο του Taken, μόλις ήρθε!;)
http://www.youtube.com/watch?v=DVd4HW76joE
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
ΜΕGA: 21:50, The DaVinci Code, με τους Tom Hanks, Audrey Tautou, Jean Reno (έχει την τιμητική του σήμερα), Ian McKellen, Alfred Molina, Paul Bettany. Η μεταφορά του ομόνυμου βιβλίου του Dan Brown που είχε προκαλέσει παροξυσμό πριν μερικά χρόνια και όλοι έψαχναν ξαφνικά για θεωρίες συνομωσίας, χαμένα ιστορικά κειμήλια και αριθμούς που αποκαλύπτουν το μέλλον. Καλή η ταινία (το μαλλί του Tom τραγικό βέβαια) αν και δε συγκρίνεται με το βιβλίο και στην τελική εμένα μου άρεσαν περισσότερο έτσι κι αλλιώς, Οι Πεφωτισμένοι. Δείτε το εαν δεν έχετε να κάνετε ή να δείτε κάτι καλύτερο.
Adios amigos!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου