H πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό όταν τελείωσε η ταινία, ήταν οτι μόλις είχα παρακολουθήσει ενα post-apocalyptic σκηνικό. Στη συνέχεια πρόσεξα οτι την ίδια άποψη είχαν ασπαστεί πολλά απο τα άτομα που την είχαν δει, συμπεριλαμβανομένου και του site IMDB και χάρηκα πολύ (πόσο πρόβλημα μπορεί να έχω δηλαδή;). Συνεχίζοντας για μερικούς που είναι ήδη λίγο επιφυλακτικοί (κυρίως εξαιτίας της παραπανάνω, χαριτωμένης αφισούλας) να αναφέρω και το γεγονός, οτι ο ένας απο τους δυο σκηνοθέτες είναι αυτός που σκηνοθέτησε και το Amelie, το οποίο απο μόνο του και κατά την ταπεινή μου άποψη, δημιούργησε μια ολόκληρη νέα σχολή, όχι μόνο στον γαλλικό κινηματογράφο, αλλά και γενικότερα στο συγκεκριμένο είδος ταινιών που πρεσβεύει.
Δε θα πω πολλά ως προς την πλοκή της ταινίας, καθώς έτσι κι αλλιώς είναι απο μόνη της πολυ ξεχωριστή και δε χρειάζεται πολλά πολλά προκειμένου να σας κινήσει (έστω και λίγο ρε παιδί μου!) το ενδιαφέρον. Όπως ανέφερα λοιπόν και πριν, βρισκόμαστε σε μια post-apocalyptic (sorry αλλά δε μου πάει καλά να το μεταφράσω στα ελληνικά) ατμόσφαιρα. Η ιστορία λαμβάνει χώρα σε κάποια παρακμιακή πλέον πόλη της Γαλλίας, οπού δεν μας δίνονται και πολλά στοιχεία σχετικά με το ποια ακριβώς είναι, που βρίσκεται κλπ. Γνωρίζουμε μόνο τα απολύτως απαραίτητα πράγματα και γι'αυτον ακριβώς τον λόγο, ολόκληρη η δράση της ταινίας εξελίσσεται μέσα σε μια μπαρουτοκαπνισμένη πολυκατοικία (ο Θεός να την κάνει!), οπού και γινόμαστε γνώστες όλων των διαφορετικών και τελείως καρικατουρίστικων ενοίκων της. Όλοι μοιάζουν λες και είναι βγαλμένοι απο έναν άλλο, εξωφρενικό κόσμο και φυσικά κάθε έννοια φυσιολογικής και ρεαλιστικής ζωής δεν υπάρχει. Πιο συγκεκριμένα, η ιστορία επικεντρώνεται στον έρωτα που νοιώθει ο νέος ένοικος της πολυκατοικίας, ο ασχημούλης Louison, για την κόρη του 'άρχοντα' της πολυκατοικίας και χασάπη παρακαλώ, την Julie. Όμως οι ένοικοι αυτής της πολυκατοικίας, μοιράζονται ένα μακάβριο μυστικό με το οποίο θα έρθει σύντομα αντιμέτωπος και ο Louison. Ένα μυστικό το οποίο είναι υπέυθυνο για την διαρκή εναλλαγή των νέων ενοίκων της πολυκατοικίας, και το οποίο περιλαμβάνει μπαλτάδες και πολυ πολυ...πείνα απο την πλευρά των υπόλοιπων που μένουν σε αυτό το παράξενο και περίεργο κτίριο. Δυστυχώς ο άρχοντας-χασάπης δε θα αφήσει τον νεαρό ανεκμετάλευτο και θα προσπαθήσει να κάνει και αυτόν, το νόστιμο, επόμενο γεύμα, των πεινασμένων του ενοίκων, με το αζημίωτο βέβαια. Τα φαινόμενα απατούν όμως και ο Louison μάλλον δεν είναι τελικά τόσο χαζούλης όσο δείχνει....
Εντάξει το όλο consept και μόνο είχε αποτελέσει απο την αρχή βασική προϋπόθεση για εμένα, προκειμένου να δω την ταινία αυτή. Όταν μάλιστα είδα και τον τρόπο με τον οποίο είναι σκηνοθετημένη απο τα 5 κιόλας πρώτα λεπτά της, είχα καταλάβει οτι θα έμπαινε στη λίστα μου με τις must see ταινίες.
Λίγο πριν αναφέρθηκα και σε μια απο τις βασικές αιτίες για τις οποίες μου άρεσε τόσο πολυ. Το χρώμα. Η αλήθεια είναι οτι τα χρώματα που κυριαρχούν κυμμαίνονται σε κάποιες βασικές αποχρώσεις: πράσινο και καφέ, καθώς και όλες οι πιθανές παραλαγές τους. Είναι φοβερό το πόσο πολυ ταιριάζουν στη συγκεκριμένη ταινιούλα. Το λαδί, το χακί, το απαλό και αντίστοιχα το έντονο καφέ, της προσδίδουν μια αίσθηση λες και όλα συμβαίνουν μέσα σε ένα όνειρο. Ένα όνειρο βέβαια που χαρακτηρίζεται απο την απόλυτη παρακμή, τη βρωμιά και όλως περιέργως δένουν απίστευτα με την έννοια του Delicatessen. Δε ξέρω για ποιον περίεργο λόγο, αλλά η χρωματική παλέτα της ταινίας αυτής έρχεται σε απόλυτη αρμονία με τα.....ζαμπον, τα σαλάμια και τα αλλαντικά παντώς τύπου!. Όσο για την σκηνοθεσία, είναι απλά ξεχωριστή (και πως αλλιώς θα μπορούσε να ήταν εξάλλου;). Βασικό της χαρακτηριστικό είναι οτι έχει καταφέρει να αποδώσει την τρέλα του κάθε προσώπου της πολυκατοικίας με μοναδικό τρόπο. Ο καθένας κουβαλάει και απο μια ιδιαίτερη προσωπικότητα και όλοι συμμετέχουν εξίσου στην προώθηση της ιστορίας. Ο νέος ένοικος, το αφεντικό-τύραννος, η ονειροπόλα κόρη του, η χοντρή κυρία απο το διπλανό διαμέρισμα και η σεξοβόμβα της πολυκατοικίας, όλοι δημιουργούν μια σουρεαλιστική ατμόσφαιρα και μοιάζουν βγαλμένοι κατευθείαν απο κάποιο παλιό comic.
Το Delicatessen είναι μια ταινία οπου όλα λειτουργούν έξω απο τα φυσιολογικά πλαίσια, απο την τοποθεσία, μέχρι τον χρόνο και απο τους χαρακτήρες, μέχρι και την πολκή της, όλα είναι φτιαγμένα με εναν τέτοιο τρόπο, που σε μαγνητίζουν και σε απορροφούν κατευθείαν μέσα σε αυτόν τον εναλλακτικό και απόλυτα σουρεαλιστικό κόσμο, σε σημείο μάλιστα που να σου φαίνεται απο κάποια στιγμή και μετά φυσιολογικό όλο αυτό το πράγμα που εξελίσεται μπροστά στα μάτια σου.
Όσοι αποφασίσετε να την δείτε σίγουρα θα σας μείνει αξέχαστη, για την ευφϋία και την μοναδικότητα της. That's a promise! ;)
http://www.youtube.com/watch?v=iYo_SkERMNI
Χαιρετώ!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου