Στα δικά μας σήμερα, έχουμε μια ταινιούλα αρκετά περίεργη και αν με ρωτούσε κανείς, θα έλεγα οτι μάλλον είναι και μια ερασιτεχνική προσπάθεια, από την άποψη του γενικότερου τρόπου φιλμαρίσματος. Ιδιαίτερη υπόθεση και ακόμα πιο ιδιαίτερη εκτέλεση, το "Ink" είναι ένα πολύ ενδιαφέρον δημιούργημα, που αξίζει να δει κάθε λάτρης των indie ταινιών.
Όταν πέφτει η νύχτα και οι άνθρωποι βυθίζονται στον κόσμο του ύπνου και του ασυνείδητου, δυο αντικρουόμενες δυνάμεις κάνουν την εμφάνισή τους, οι μεν με φωτεινούς, και οι δε με σκοτεινούς σκοπούς. Η μια 'ομάδα' είναι υπεύθυνη για όλα τα όμορφα και ελπιδοφόρα όνειρα που μπορεί να δει κανείς στον ύπνο του, καθώς με ένα τους άγγιγμα, γεμίζουν με χαρά, αισιοδοξία και αναζωογονητικές εικόνες, το εκάστοτε άτομο. Η δεύτερη 'ομάδα' όμως, είναι ζοφερή και μίζερη, έρχεται κατά τη διάρκεια του ύπνου και απλώνει την ερεβώδη της σκιά, γεμίζοντας το μυαλό με άσχημες αναμνήσεις, απελπισία και εφιάλτες. Καμία από τις δυο δεν είναι δυνατόν να γίνει αντιληπτή από τους ανθρώπους ενώ αυτοί είναι ξύπνιοι, αλλά φαίνεται πως η σχέση τους με εμάς, περιορίζεται σε αυτή την αδρανή (φαινομενικά) κατάσταση την οποία όλοι βιώνουμε, κατά τη διάρκεια του ύπνου. Όταν ένα περίεργο, σκοτεινό πλάσμα που ονομάζεται Ink, αποφασίσει να κάνει την επόμενη κίνηση και να κλέψει την ψυχή ενός μικρού κοριτσιού, προκειμένου να την ανταλλάξει για μια θέση στην πανίσχυρη ομάδα των Incubi (αυτών δηλαδή που είναι υπεύθυνοι για τους εφιάλτες), οι 'φωτεινοί φύλακες' θα ξεκινήσουν την υπέρτατη προσπάθεια, προκειμένου να τη σώσουν. Όταν στην ιστορία μπλεχτεί και ο πατέρα της μικρής, John (Chris Kelly) ο οποίος βρίσκεται χαμένος στο δικό του κόσμο, έπειτα από τον θάνατο την γυναίκας του. Και ενώ η κορούλα του βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο, ο ίδιος θα πρέπει να συνεργαστεί υποσυνείδητα με τους καλούς, προκειμένου να την βοηθήσει, πριν να είναι πια αργά...
Ο σκηνοθέτης Jamin Winans, είναι ένας από τους πολλούς ανεξάρτητους δημιουργούς (το "Ink" μάλιστα χρηματοδοτήθηκε από την ανεξάρτητη, εταιρία παραγωγής του ίδιου του Winanas, την Double Edge Films), οι οποίοι κάνουν τα διακριτικά τους περάσματα από τα κινηματογραφικά φεστιβάλ, και περιμένουν τη στιγμή που η ευκαιρία θα τους 'κάτσει'. Κάπως έτσι δεν έγινε εξάλλου και πέρσι με τον Nicolas Windign Refn, και το cult status πια, "Drive";
Αν και σίγουρα οι διαφορές ανάμεσα σε πιο low profile σκηνοθέτες, με άλλους που έχουν κάνει και μερικές πιο mainstream ταινίες, είναι αρκετές, εντούτοις όλοι αυτοί πατούν στην ουσία πάνω στην ίδια βάση. Στη προκειμένη περίπτωση ο Winans έκανε την πρώτη του εμφάνιση, χάρη σε δυο short films το 2003, τα "Blanston" και "The Maze". Ακολούθησε ένα ακόμη το 2005, το "Spin", ενώ την ίδια χρονιά ήρθε και η πρώτη full length ταινία του, το "11:59", που αφορά την ιστορία ενός φωτορεπόρτερ που προσπαθεί να θυμηθεί τι έκανε τις τελευταίες, 24 ώρες της ζωής του.
Το "Ink" ήρθε τέσσερα χρόνια αργότερα, και πολλοί έσπευσαν να το αναδείξουν ως το νέο it ταινιάκι, το οποίο συνέκριναν με ήδη cult ταινίες, όπως το "Brazil" του Terry Gilliam, το "Dark City" και το "Donnie Darko". Και καλά έκαναν.
Η ταινία αποτελεί μια χαρακτηριστικότατη περίπτωση, των σημειών των καιρών μας. Και τι εννοώ με αυτό; Είναι απλό. Κατάφερε να γίνει αυτό που είναι, μια ενδιαφέρουσα και σπουδαία τολμώ να πω-ιδιαίτερα σκηνοθετικά-ταινία, εντελώς μόνη της και χάρη στις αποκλειστικές προσπάθειες των δημιουργών της. Πιο συγκεκριμένα, επειδή όπως ήταν φυσικό, κανένα μεγάλο studio δεν αναλάμβανε τη διανομή της (ούτε καν για home distribution), η εταιρία παραγωγής του Winans αποφάσισε να την διανέμει σε ανεξάρτητους κινηματογράφους, DVD, Blu-Ray, αλλά και online, εντελώς μόνη της. Αυτή η προσωπική διαδικασία, απεέδωσε τελικά καρπούς, όταν η τα 'κατεβάσματα' της ταινίας από bit-torrent λογαριασμούς, ανήλθαν στις 400.000(!) σε μια εβδομάδα μόλις(!!), γεγονός που οδήγησε σε ακόμα μεγαλύτερη αύξηση των αγορών της ταινίας, σε DVD και Blu-Ray. Το "Ink" αποδεικνύει σίγουρα οτι δε χρειάζεσαι πολλά για να καταστήσεις το προϊόν σου αναγνωρίσιμο, ε εντάξει ακόμα και όταν καταφεύγεις στο να "embraced the piracy" όπως ανέφεραν χαρακτηριστικά οι δημιουργοί της ταινίας.
Εκτός όμως όλων των διαφημιστικών και προωθητικών θεμάτων της ταινίας, αξίζει να την ανακαλύψετε και να την δείτε, για ποικίλους λόγους.
Αρχικά αν είστε fan των sci-fi, φαντασιακών ταινιών, τότε σίγουρα το "Ink" είναι για τα γούστα σας, καθώς και μόνο η υπόθεση είναι κάτι εξολοκλήρου φανταστικό και άκρως εντυπωσιακό. Οι εναλλακτικές της πινελιές, και κυρίως η σκηνοθεσία της, την καθιστούν ένα πραγματικό έργο τέχνης που ξεχωρίζει και το οποίο εύκολα θα μπορούσα να δω μέσα σε κάποια ομάδα σύγχρονων, avant-garde δημιουργημάτων.
Οτι μπορεί να φανταστεί κανείς από πλευράς στιλιζαρίσματος, πλάνων, εικόνας, σκηνοθεσίας, τα πάντα, εμπεριέχονται σε αυτή τη ταινία, με τρόπο που εντείνει ακόμα περισσότερο την ονειρική της διάσταση. Γεγονός είναι πως τα βασικά μοτίβα που επαναλαμβάνονται εδώ έχουν να κάνουν με έννοιες όπως η λήθη, η θύμηση, το ασυνείδητο, το υποσυνείδητο, ο κόσμος των ονείρων και αυτός που γεννά τους εφιάλτες, πράγματα δηλαδή δύσκολα να αποδοθούν στο κινηματογραφικό πανί, ιδιαίτερα όταν δεν έχεις στη διάθεσή σου τα απαραίτητα μέσα. Κι όμως, η παρουσίαση όλων αυτών των διαφορετικών νοητικών στρωμάτων, όπως αυτά προέρχονται από την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη, είναι κάτι το υπέροχο να το παρακολουθείς, καθώς υπόκεινται σε διερεύνηση μέσω του σημαντικότερου κομματιού μιας ταινίας: της σκηνοθεσίας.
Ο αποχρωματισμός και αντίθετα ο υπερχωματισμός των εικόνων είναι χαρακτηριστικός, και ακολουθεί το φιλμ σε όλη του τη διάρκεια, μέχρι και το τέλος. Με ζωηρό, χρυσαφένιο χρώμα που νομίζεις οτι θα πάρει φωτιά, είναι φτιαγμένος ο κόσμος των "storytellers" όπως ονομάζονται οι καλοί, ενώ στην αντίθετη περίπτωση, ο κόσμος των Incubi είναι χλομός, παγωμένος και δυσοίωνος, με κάθε απόχρωση του μπλε, γκρίζου και μαύρου να ξεχύνονται μέσα από την εικόνα. Ιδιαίτερη εντύπωση μου προκάλεσε και η παρουσία μιας έντονης, σχεδόν φλούο, πράσινη απόχρωσης η οποία προσέδιδε μια φουτουριστική, hi-tech πινελιά στο άνδρο των Incubi (ή μπορεί απλώς να παρέπεμπε στην αρρωστημένη ατμόσφαιρα του πράσινου χρώματος, στο "Natural Born Killers". Who knows?). Η χρήση φίλτρων και διαφορετικών φακών επίσης, έκαναν ακόμη πιο αισθητή τη διαφοροποίηση πραγματικότητας-ονείρων, ενώ και τα διαρκή cuts υποδήλωναν πως ακόμα και στη πραγματική, χειροπιαστή ζωή του μπαμπά John, τα πράγματα δεν ήταν τόσο καλά (θυμηθείτε τις σκηνές με τη χρήση των ναρκωτικών στο "Requiem for a Dream" και θα καταλάβετε τι εννοώ). Άγχος, αγωνία και εντυπωσιακές σκηνές δράσεις, όλα υποδηλώνονται ξεκάθαρα μέσα από τα διαρκή cuts, αλλά και τα freeze frames, με τα οποία ο σκηνοθέτης δίνει ακόμα περισσότερο μια καλλιτεχνίζουσα αισθητική στη ταινία.
Φυσικά υπάρχουν και αρκετά flashbacks προκειμένου να ενώνεται αρμονικά το παρόν με το παρελθόν, σκηνοθεσία που χαρακτηρίζεται από αμέτρητα κοντινά, contre plongee (η λήξη ενός ατόμου από κάτω, προς τα πάνω) κ.α στους κεντρικούς ήρωες, εξάρσεις χρωμάτων, ειδικά εφέ (αρκετά καλά για μια τέτοια ταινία), εντυπωσιακούς χαρακτήρες (για τη δημιουργία των Incubi, έχει τοποθετηθεί μπροστά από το πρόσωπό τους ένα διάφανο κομμάτι, προφανώς πλεξιγκλάς, αλλά που μοιάζει και με γυαλί, γεγονός που παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά τους και τους κάνει ακόμα πιο απειλητικούς. Αν έπρεπε να μαντέψω θα έλεγα πως η ιδέα ίσως και να ήρθε από την avant-garde Αμερικανίδα σκηνοθέτιδα, χορεύτρια, ηθοποιό Maya Deren, και την ταινία της "Meshes of the Afternoon"). Πραγματικά όσα και να πω για τη σκηνοθεσία, είναι σίγουρο οτι θα ξεχάσω κάτι, οπότε μπορείτε να ανακαλύψετε ακόμα περισσότερα, βλέποντάς την.
Τέλος και οι ερμηνείες είναι πολύ καλές (απρόσμενα καλές θα έλεγα), αποτελώντας το κερασάκι αυτής της-κακώς-μιουταρισμένης, άγνωστης ταινίας, που αγγίζει τα όρια του experimental film. Και ίσως να τα ξεπερνάει. Βρείτε την, δείτε την και εδώ είμαστε...
Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι το soundtrack είναι εξαιρετικό, οτι το Ink θα μπορούσε να βγαίνει από το Inc-ubi, ως η προγενέστερη των Incubi μορφή του πλάσματος και οτι ο Ink κρύβει ένα μεγάλο μυστικό που αποκαλύπτεται στο τέλος. Και είναι τόσο καλό.
No trivia
Χμμμ Elijah, κι εσύ εδώ;
ΤΟ ΤΑΙΝΙΑΚΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
The Little Girl Who Was Frogotten..., by Katytowell
