Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Ι soliti ignoti (a.k.a Ο Κλέψας του Κλέψαντος): Η κωμωδία του Monicelli που έγραψε ιστορία

Μεράααα!  Εν αναμονή του "Hangover 2" που βγαίνει αυτή τη Πέμπτη και που όλοι θέλουμε να δούμε με την ελπίδα οτι θα είναι το ίδιο καλό με το πρώτο, είπα να ανεβάσω μια ακόμη ταινιούλα που παρακολούθησα στο "Ταινιόραμα" (αν και θα έπρεπε να την είχα δει καιρό πριν).  Μπόλικο γέλιο και απίθανες καταστάσεις, έτσι για να γελάσουμε λιγάκι και να πάρουμε άρωμα από παλιά, αυθεντική, ιταλική φαρσοκωμωδία. 


Μια ομάδα μικροαπατεώνων της κακιάς ώρας αποφασίζουν να παραβιάσουν και να κλέψουν το τοπικό ενεχυροδανειστήριο, χρησιμοποιώντας το διπλανό σπίτι ως πέρασμα για τις-ο Θεός να τις κάνει-βρωμοδουλειές τους.  Τα πράγματα βέβαια δε πάνε όπως ακριβώς τα υπολόγιζαν, και θα βρεθούν όλοι μαζί μπλεγμένοι σε μια απόλυτα κωμικοτραγική κατάσταση, με απρόσμενα αποτελέσματα!
Το "Big Deal on Madonna Street" (ναι ναι λέγεται και έτσι, απλά εγω επέλεξα να βάλω τον original ιταλικό τίτλο, καθώς και τον ελληνικό με τον οποίο η ταινία είναι πολύ γνωστή) είναι μια καθαρόαιμη κωμωδία εποχής, και συγκεκριμένα όταν ο ιταλικός κινηματογράφος ήταν ακόμα στις μεγάλες δόξες του.  Επηρεασμένος από άλλες ταινίες όπως το "The Ladykillers" (1955) με τον Peter Sellers και τον Alec Guinness, που επίσης πραγματεύεται την ιστορία μιας συμμορίας απατεώνων που κανονίζουν μια ληστεία τράπεζας, ο σκηνοθέτης Mario Monicelli δημιουργεί την ιστορία μερικών ετερόκλητων και μάλλον λιγάκι χαζούληδων ανδρών, οι οποίοι επιχειρούν να αρπάξουν τα χρήματα από το χρηματοκιβώτιο του ενεχυροδανειστηρίου.  Παρά τις εμφανέστατατες επιρροές που άσκησε η ταινία του '55 στον Monicelli, θεωρείται από πολλούς οτι ουσιαστικά αυτός αποτέλεσε την απαρχή ενός ταινιακού είδους που ονομάστηκε "Commedia all'italiana".  Μέχρι και σήμερα η συγκεκριμένη ταινία φαίνεται πως έχει και αυτή με τη σειρά της επιρρεάσει αμέτρητες άλλες όπως το "Ocean's Eleven" (1960) με τον Frank Sinatra και το "The Score" (2001) με τους Robert de Niro, Edward Norton και Marlon Brand.


Σε μια συνέντευξή του ο Monicelli είχε ερωτηθεί, τι σημαίνει για εκείνον το "ιταλικό είδος κωμωδίας".  Ο ίδιος είχε απαντήσει: "Η ιταλική κωμωδία περιστρέφεται γύρω από θέματα που είναι πολύ δραματικά, και μερικές φορές ακόμη και τραγικά.  Συνεπώς το θέμα είναι τραγικό, αλλά η οπτική γωνία με την οποία παρουσιάζεται είναι κωμική και χιουμοριστική.  Αυτό πηγάζει κυρίως από τον τρόπο με τον οποίο οι Ιταλοί αντιμετωπίζουν γενικότερα και στην πραγματικότητα, την ίδια την ζωή.  Πάντοτε τα κωμικά στοιχεία σε μια ιταλική κωμωδία είχαν να κάνουν με τα γηρατειά, την πείνα, την φτώχια, την αρρώστια και τον θάνατο.  Σήμερα τα πράγματα διαφέρουν πολύ με τότε".
Ουσιαστικά όλη η θεματική και το νόημα της σημερινής ταινίας μας, προκύπτει μέσα από τα λόγια αυτά, του ίδιου του δημιουργού.  Ολόκληρη η συμμορία απαρτίζεται από διαφορετικούς ανθρώπους, οι οποίοι όμως παλεύουν με τα δικά τους προβλήματα.  Ένας παππούς, ένας αποτυχημένος καλλιτέχνης, ένας αδελφός προσκολλημένος στο να διατηρήσει την τιμή της αδελφής του ακέραια, όλοι αυτοί αποτελούν τις διαφορετικές προσωπικότητες μιας φτωχοκοινωνίας που παλεύει για ένα καλύτερο παρόν και ει δυνατόν, για ένα καλύτερο μέλλον.


Ο Mastroianni στον ρόλο του Tiberio, του εκλεπτυσμένου ζωγράφου/πατέρα που κρατάει διαρκώς ένα μυξιάρικο πιτσιρίκι που κλαίει, είναι εξαιρετικός και μαζί με τον Vittorio Gassman στον ρόλο του γόη και ερωτοχτυπημένου Peppe, προσδίδουν ένα star quality που δε θα περίμενες από μια τέτοια ταινία.  Βέβαια υπάρχει εκεί ανάμεσα σε αυτούς τους καρικατουρίστικους απατεωνίσκους, ένας που κλέβει πραγματικά την παράσταση.  Αυτός δεν είναι άλλος από τον γηραιότερο της παρέας ο οποίος με τις μοναδικές του εκφράσεις, την αφέλεια την τρίτης ηλικίας και τα διαρκή, κωμικά του τερτίπια προκαλεί αβίαστα το γέλιο και την συμπάθεια των θεατών.  Φυσικά ας μη ξεχνάμε και την Claudia Cardinale στον ρόλο της κλειδαμπαρωμένης στο σπίτι αδελφής, η οποία προσθέτει τον απαραίτητο τόνο σεξοβομβικής διάθεσης, που κάθε ιταλική ταινία που σέβεται τον εαυτό της (ειδικότερα τότε) περιελάμβανε.
Η αλήθεια είναι πως ενώ όλη υπόθεση διαδραματίζεταιι σε φτωχογειτονιές, με πρωταγωνιστές, ταλαιπωρημένους από την δύσκολη και μίζερη καθημερινότητα, ο θεατής δεν επικεντρώνεται καθόλου σε αυτό, εξαιτίας της ξεκάθαρης χιουμοριστικής διάθεσης, που χαρακτηρίζει την ταινία μέχρι και το τέλος της.  Δε νοιώθουμε λύπη και οίκτο για τα δεινά των ηρώων, επειδή ακριβώς αποφεύγεται μια τέτοια προσπάθεια και επικεντρώνεται στο γέλιο (και το γελοίο) της όλης ιστορίας.  Μηχανοραφούν, καταστρώνουν σχέδια που δεν αποδίδουν, σκαρφαλώνουν σε στέγες και κουβαλούν ολόκληρο εξοπλισμό και όλα αυτά για να κάνουν-κυριολεκτικά-μια τρύπα στο νερό.


Η σκηνοθεσία αποδίδεται ρεαλιστικά και ακολουθεί βήμα-βήμα τις προσπάθειες των πρωταγωνιστών να βρούν και να ανοίξουν επιτέλους, ένα ρημαδο-χρηματοκιβώτιο.  Διαπνεόμενη από όλη την άσχημη κοινωνική διάσταση της εποχής, αλλά προκαλώντας το χαμόγελο μέσα από την μεγάλη περιπέτεια της πιο goofy συμμορίας ever, σε κάνει να καταλάβεις τι πάει να πει ιταλική κωμωδία σε μεγάλα κέφια!  Εντύπωση μου έκαναν κάποιες σκηνές της ταινίας, που μοιάζουν να έχουν αντιγραφεί επακριβώς σε σύγχρονες παραγωγές.  Χαρακτηριστικό παράδειγμα η στιγμή που ένας 'ειδικός' παρουσιάζει το μοντέλο του χρηματοκιβωτιού που πρέπει να διαρήξουν και η οποία μου θύμισε έντονα την σκηνή από το "The Score", όταν de Niro και Norton κάθονται και εξετάζουν ενδελεχώς το μοντέλο το οποίο πρόκειται και εκείνοι να ανοίξουν.
Την προτίνω ανεπιφύλακτα, εάν ψάχνετε για μια κωμωδία που θα σας φτιάξει πραγματικά την διάθεση και θα σας κάνει αυθορμήτως να γελάσετε.  Περασμένα μεγαλεία ιταλικής κωμωδίας και μεγάλοι ηθοποιοί συνδυάζονται σε ένα επιτυχημένο και κλασσικό έργο, που έγραψε ιστορία και αποτέλεσε την αρχή ενός νέου είδους ταινίας. 

http://www.youtube.com/watch?v=fEyQoDVKvRY

TRIVIA
  • Στην αρχή της ταινίας ο παραγωγός Grimaldi δεν ήθελε τον Vittorio Gassman να παίξει τον ρόλο του αποτυχημένου μποξέρ, καθώς θεωρούσε οτι ήταν πολύ όμορφος και κομψός για έναν τέτοιο ρόλο.  Τελικά ο Gassman έπαιξε με τη βοήθεια έντονου μακιγιαζ και...ψεύτικης μύτης, προκειμένου να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του παραγωγού.
  • Έχει ψηφιστεί ως μια από τις 50 καλύτερες κωμωδίες που έγιναν ποτέ.
  • Αρχικά ο Monicelli ήθελε να ονομάσει την ταινία του " La Madame", που στην  ιταλική αργκό σημαίνει "αστυνομία".
(Πηγή IMDB)


Tίποτα στην tv σήμερα...

Χαιρετώ!


Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Amelie: We make our own fairy tales...

Hello παιδιά.  Τι κάνουμε;  Σήμερα και μετά την τριήμερη ψηφοφορία μας, νικήτρια ταινιούλα βγήκε η "Amelie".  Αναμενόμενο το αποτέλεσμα, μιας που θα παιζόταν η θέση ανάμεσα σε αυτή και το "Requiem for a Dream".  Και πάλι ευχαριστώ για την συμμετοχή σας, αν και λόγω αλλαγής του poll δεν μπόρεσα να δω πόσοι ήσασταν που ψηφίσατε.  Δεν έχει και μεγάλη σημασία βέβαια, αρκεί που υπάρχουν κάποιοι που συμμετέχουν και αναδεικνύουν ωραίες ταινίες, soundtracks κ.λ.π.  So thanx!  Για να ξεκινήσουμε λοιπόν...


H Amelie Poulain (Audrey Tautou) είναι ένα κοριτσάκι ιδιόρυθμο και πολύ διαφορετικό από τα υπόλοιπα.  Μεγαλώνοντας γίνεται μια εξίσου ιδιόρυθμη και περίεργη νεαρή κοπέλα, που αρέσκεται να βοηθάει τους ανθρώπους γύρω της και να τους κάνει χαρούμενους και ευτυχισμένους, με όποιον τρόπο μπορεί.  Η ίδια δε δίνει τόση σημασία στην προσωπική της ζωή και εξακολουθεί κατά τα άλλα να παραμένει ένα εσωστρεφές άτομο, απομονομένο και μοναχικό.  Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που ο έρωτας θα της χτυπήσει την πόρτα με τον πιο απρόσμενο τρόπο και τότε, θα είναι πια καιρός να κάνει κάτι και για τον εαυτό της.  Να ερωτευθεί...
To "Amelie" είναι μια σύγχρονα σουρεαλιστική ιστορία.  Αυτό που σίγουρα σε κερδίζει από το πρώτο καρέ της ταινίας, είναι η σκηνοθεσία του Jean-Pierre Jeunet ("Delicatessen", "La Cite des enfants perdus").  Πολύχρωμη και μαγική, ξεφεύγει από τα κλισέ και καταφέρνει να ανυψώσει το ρομαντικό στοιχείο, υπό ένα νέο πρίσμα πρωτοτυπίας και μη σύμβασης.  Καθόλη τη διάρκεια είναι σαν να παρακολουθείς ένα ζωντανό όνειρο, ένα πραγματικό παραμύθι και αυτό που είναι συγκλονιστικό είναι οτι βλέπει κανείς, πως η ζωή μπορεί να είναι εξαιρετικά όμορφη με τα πιο απλά και καθημερινά πράγματα.  Αρκεί να εντοπίσουμε την μαγεία που κρύβεται πίσω από αυτά.


Η Amelie είναι μια σπιρτόζα και περίεργη κοπέλα.  Βλέπει πάντα την θετική πλευρά των πραγμάτων, ενώ ακόμα και όταν αυτή δεν υπάρχει, προσπαθεί να την δημιουργήσει η ίδια.  Αν και υποβόσκει μια σχετικά μελαγχολική εικόνα, ως προς τον τρόπο με τον οποίο ζει μόνη της η Amelie, εντούτοις δημιουργεί τον προσωπικό της φαντασιακό κόσμο, μέσα από τα πιο απλά πράγματα: από ένα βότσαλο που πετάει στο νερό, μια γευστική creme brulee ή μια ταινία στον κινηματογράφο, οπού παρακολουθεί με ενθουσιασμό τις αντιδράσεις των θεατών.  Η διαφορετικότητα βρίσκεται σε όλα τα απλά πράγματα, αρκεί να έχουμε την διάθεση να την ανακαλύψουμε.  Μέσω αυτού του ξεχωριστού χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας, περνάει τέλεια η σκηνοθεσία του χώρου και του κόσμου της και τούμπαλιν.  Τα έντονα χρώματα, οι ήρωες-καρικατούρες του Jeunet και όλη αυτή η ονειρική αίσθηση που αποπνέει η ταινία, αποτελούν έτσι κι αλλιώς βασικά χαρακτηριστικά που επαναλαμβάνει ο σκηνοθέτης αυτός στις ταινίες του.  Ακόμα και οι ηθοποίοι, όπως για παράδειγμα ο Dominique Pinon (ο πιεστικός πρώην άντρας που παρακολουθεί ανελειπώς την πρώην γυναίκα του στο εστιατόριο) αποτελεί μια από τις βασικές φάτσες που χρησιμοποιεί ο Jeunet, οχι μόνο εδώ, αλλά και στο "Delicatessen" και το "The City of lost children".


Η ιδιομορφία της ταινίας που την κάνει να ξεχωρίζει από άλλες, είναι ο τρόπος με τον οποίο έχει αποδωθεί ένα θέμα, τα εκφραστικά μέσα δηλαδή και όχι τόσο αυτό καθεαυτό το θέμα.  Ρομαντικές ιστορίες, έρωτες και προβληματικές ανθώπινες σχέσεις, έχουμε δει πολλές φορές στον κινηματογράφο.  Το "Amelie" ξεφεύγει από την παγίδα των καθιερωμένων στερεοτύπων που θέλουν τέτοιου είδους ταινίες επίπεδες και βαρετές.  Στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για ένα έργο που σφύζει από πρωτοτυπία και ομορφιά.  Ο witty χαρακτήρας της ηρωίδας, το fast-forward, οι γωνίες λήψεις, το μελωδικό soundtrack και τα χρώματα και πετάγονται έξω από την οθόνη με τη ζωντάνια τους, όλα αυτά δημιουργούν ένα αψεγάδιαστο αποτέλεσμα και μια αψεγάδιαστη οπτικοακουστική εμπειρία, συγκεκριμένης ομορφιάς.  Ο Jeunet έτσι κι αλλιώς ως αυτοδίδακτος σκηνοθέτης είχε πάντα μια έφεση και μια ανάγκη να δημιουργεί ταινίες που βασίζονται σε φανταστικούς κόσμους, οχι απαραίτητα με την έννοια του ξένου και της επιστημονικής φαντασίας.  Στο "Amelie" εξάλλου μιλάμε για έναν κόσμο, μέσα στον κόσμο.  Και αυτό δεν είναι και τόσο φανταστικό μιας που καθημερινά αμέτρητοι άνθρωποι δημιουργούν τον δικό τους 'κόσμο' μέσα τον οποίο επιλέγουν να ζούν για τους δικούς τους λόγους.  Εδώ η Amelie όντας ξεκομμένη από τους υπόλοιπους 'πιο φυσιολογικούς' ανθρώπους, επιλέγει να χτίσει τον δικό της κόσμο σε μια προσπάθεια να νοιώσει ζωντανή.  Το γεγονός οτι επιλέγει να βοηθήσει τους άλλους τονίζει ακόμα περισσότερο αυτή τη θέση: μέσα από την ευτυχισμένη ζωή των άλλων, η Amelie νοιώθει οτι προσφέρει, οτι είναι χρήσιμη (έστω κι αν όλα όσα κάνει τα αφήνει να μοιάζουν σαν να υποκινούνται από την τύχη) και συνεπώς οτι ζει.  Για τον λόγο αυτό όταν έρχεται η στιγμή να κάνει κάτι για τον εαυτό της- να αφεθεί σε μια άλλη μαγεία, αυτή του έρωτα- χάνει την μπάλα, μπερδεύεται και βρίσκεται σε σύγχυση. 


Η ερμηνεία της Tautou είναι το δεύτερο δυνατό χαρτί της ταινίας, μετά την σκηνοθεσία.  Το βλέμμα της, το χαμόγελό της, το μικροκαμωμένο, γαλλικό ανάστημά της και η απόλυτη εκφραστικότητά της είναι βασικοί λόγοι για να παρακολουθήσει κάποιος αυτή τη ταινία.  Αν και αρχικά ο ρόλος δεν προοριζόταν για εκείνη, κατάφερε να τον κάνει δικό της σε σημείο να να μην μπορείς να φανταστείς άλλην να αποδίδει τόσο όμορφα έναν τέτοιο χαρακτήρα.  Αξιόλογη ερμηνεία, με μια δόση τρέλας, μελαγχολίας και αγάπης για την ζωή, που φαίνονται να πηγάζουν και να προκύπτουν με έναν εντελώς ανεπιτίδευτο τρόπο από εκείνη.  Το ωραίο είναι πως ακόμα και οι υπόλοιποι ηθοποιοί αν και περιορίζονται σε δεύτερους ρόλους, εντυπώνονται στο μυαλό σου εξαιτίας των ιδαιτεροτήτων τους.  Ακόμα και η παρουσία του Nino (Mathieu Kassovitz) ως ταίρι της Amelie, φαίνεται να υπηρετεί συγκεκτιμένους λόγους: να κατανοήσουμε ακόμα καλύτερα την φύση της ηρωίδας και να την δούμε να κάνει το μεγάλο βήμα-αυτό του ρίσκου, της τόλμης-στην προσωπική της ζωή, υπό την επίδραση του έρωτα.  Και έτσι όμως ο ρόλος του Nino σου εντυπώνεται, επειδή στην ουσία είναι και αυτός ένας αρσενικός Amelie!
Γλυκόπικρη και οπτικά πανέμορφη, με εξίσσου όμορφο και μελαγχολικό σε στιγμές soundtack, το "Amelie" είναι μια ταινία για την μαγεία που κρύβεται σε κάθε κομμάτι της καθημερινής μας ζωής.  Είτε αυτό λέγεται εργασία, είτε φιλία, είτε οικογένεια, είτε έρωτας...
Life is fabuleux after all...

http://www.youtube.com/watch?v=8G7CkdZoEK4

TRIVIA

  • Ο ρόλος αρχικά γράφτηκε για την Emily Watson.  Τον ρόλο ενώ τον ήθελε, δε μπορούσε να τον πάρει γιατί δε μιλούσε Γαλλικά και είχε ήδη κλείσει για την ταινία "Gosdford Park".
  • Όπου γυρνούσαν τις σκηνές ο Jeunet με το συνεργείο του καθάριζαν τον χώρο από σκουπίδια, μπετά, γκράφιτι κ.λ.π για να μπορεί να ταιριάζει στον ονειρικό κόσμο που ο ίδιος είχε στο μυαλό του.
  • Τα βασικά χρώματα της ταινίας, πράσινο, κόκκινο και κίτρινο είναι εμπνευσμένα από τον Βραζιλιάνο καλλιτέχνη, Michael Sowa.
  • H Τatou δε ξέρει πως να ρίχνει πέτρες στο νερό, για να κάνουν τα χαρακτηριστικά πηδηματάκια.  Αυτά έγιναν με special effects.
(Πηγή IMDB)


H TV ΣΗΜΕΡΑ....

NET: 23:00, Adventureland, με τους Jesse Eisenberg, Kristen Stewart, Ryan Reynolds.  Κατανοώ πως όταν βλέπετε ένα τέτοιο cast η ταινία ίσως να μη σας γεμίζει και πολύ το μάτι, αλλά η συγκεκριμένη είναι μια καλή κωμωδιοαισθηματική ταινιούλα, με πρωταγωνιστές δυο εφήβους και φόντο ένα λουνα παρκ.

Χαιρετώ!


Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

What are your favorite soundtracks/themes? vol. 3

Μετά από κάποιες απαραίτητες αλλαγές και καινούριο poll (που ελπίζω να μη μας κάνει τα διάφορα της περασμένης εβδομάδας) έχουμε την νέα ψηφοφορία.  Τα υπόλοιπα μένουν ίδια: ψηφίζετε από μια φορά όσα soundtracks/themes θέλετε και αφήνετε και κάνα comment αν ψήνεστε.  Προτελευταίο poll για OSTs οπότε get cracking!

Υ.Γ: Με το νέο poll έχω έναν περιορισμό μέχρι 20 επιλογές, οπότε από εδώ και πέρα θα ψηφίζουμε βάση 20αδας. 

1. http://www.youtube.com/watch?v=HI-mDTdeKR8

2. http://www.youtube.com/watch?v=5vyX2oJr9-k

3. http://www.youtube.com/watch?v=wuvtoyVi7vY

4. http://www.youtube.com/watch?v=MXMT3zyF0vM

5. http://www.youtube.com/watch?v=zHFbhhi_XVc&feature=related

6. http://www.youtube.com/watch?v=o2AOSCZspsg

7. http://www.youtube.com/watch?v=imamcajBEJs

8. http://www.youtube.com/watch?v=i_UD-zxgRUs

9. http://www.youtube.com/watch?v=Y5ZcfmR8YnM&feature=related

10. http://www.youtube.com/watch?v=Md-Px9Cs-Ns

11. http://www.youtube.com/watch?v=kh3wcEFOG2E

12. http://www.youtube.com/watch?v=KSY4Yi2ypno&feature=related

13. http://www.youtube.com/watch?v=O5z_l6NE3qs

14. http://www.youtube.com/watch?v=ru7M2dLkN4A

15. http://www.youtube.com/watch?v=ILWSp0m9G2U

16. http://www.youtube.com/watch?v=jdFTIYULm_8&feature=related

17. http://www.youtube.com/watch?v=PlHMHeDw7ss

18. http://www.youtube.com/watch?v=1EOb7lcto0k&feature=related

19. http://www.youtube.com/watch?v=vwbTGL1iXms

20. http://www.youtube.com/watch?v=ad1nAbAswZM

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Samaria (a.k.a Samaritan Girl): Life is a difficult journey...

Hello hello και σήμερα.  Καλά είχα πει εγω οτι μάλλον πλέον θα έχουμε κάθε εβδομάδα και μια ασιατική ταινία.  Έτυχε να παρακολουθήσω την περασμένη εβδομάδα μια ταινία του Kim Ki-duk, ενός ιδιαίτερου Κορεάτη σκηνοθέτη.  Γενικότερα οι ταινίες του χαρακτηρίζονται από μια πραγματιστική αντίληψη για τον κόσμο, ενώ δε λείπουν και τα συνήθως πολλαπλά και κρυμένα νοήματα όπως αυτά προκύπτουν από τις ιστορίες του.  Ανάλογη περίπτωση αποτελεί και η σημερινή του ταινία, "Samaria".  Let's see...



H Jae Young είναι μια ανήλικη πιτσιρίκα που κοιμάται με αγνώστους, προκειμένου να καταφέρει να πραγματοποιήσει ένα ταξίδι στην Ευρώπη με την κολλητή της, Yeo Jin.  Η Yeo Jin είναι παράλληλα υπεύθυνη για να κανονίζει τα ραντεβού της φίλης της με τους πελάτες και να μαζεύει τα λεφτά.  Όταν ένα πρωί η Jae Young τραυματιστεί σοβαρά στην προσπάθειά της να ξεφύγει από την αστυνομία, η Yeo Jin θα αποφασίσει σαν άλλος 'Καλός Σαμαρίτης' να επιστρέψει τα λεφτά σε όλους τους πελάτες, αφού κοιμηθεί μαζί τους.  Η στιγμή που ο πατέρας της θα ανακαλύψει τι κάνει δε θα αργήσει, και τότε ο καθένας θα πρέπει να έρθει αντιμέτωπος με τις πράξεις του, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό...
Το "Samaritan Girl" θα μπορούσε να χαρακτήριστεί ως ένα ελαφρά υπαρξιακό δράμα, καθώς δεν βαραίνει πολύ, ούτε από άποψη σκηνοθεσίας, ούτε και από άποψη ερμηνειών.  Ο Kim Ki-duk κάνει μια εξαιρετική δουλειά, παρουσιάζοντας τους ήρωες του εύθραστους και ειλικρινείς, μέσα σε ένα παρηκμασμένο κοινωνικό σύστημα.  Το ενδιαφέρον είναι οτι ακόμα και η παρακμή αυτή του κόσμου δεν αποδίδεται με ζωφερό τρόπο, αλλά κυρίως είναι μια κατάσταση που υποβόσκει και διαπνέει τις ζωές των ανθρώπων ρεαλιστικά και καθημερινά.  Έχει να κάνει κυρίως με τις ίδιες τις σχέσεις των ατόμων, και οχι τόσο με το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζουν.  Αυτή η παρακμή του ατόμου σε συνδυασμό με μια ιστορία που θα μπορούσε να συμβαίνει παντού, καθημερινά, κάνουν την ταινία αυτή να ξεχωρίζει.



Η σκηνοθεσία του Duk δένει απόλυτα με το δύσκολο θέμα (ή μάλλον τα δύσκολα θέματα) τα οποία πραγματεύεται όπως αυτό της παιδικής πορνείας, των διαλυμένων οικογενειακών δεσμών, της αποξένωσης κ.λ.π.  Μιλάμε για μια ταινία που σου προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα, οχι απαραίτητα με την κακή έννοια.  Ίσως θα ήταν πιο σωστό να πούμε οτι κινητοποιεί τη σκέψη σου, χωρίς να έχει κάποιο απίστευτα βαθύ νόημα που θα την καθιστούσε ενδεχομένως κουραστική.  Η υπόθεση έτσι όπως εξελίσσεται έχει άμεσο αντίκτυπο πάνω στα δυο βασικά πρόσωπα της ταινίας: την Yeo-Jin και τον πατέρα της.  Ο καθένας έρχεται αντιμέτωπος με τις πράξεις του και τις συνέπειες αυτών.  Η πιτσιρίκα αρχίζει τελικα να κοιμάται με τους πρώην πελάτες, αλλά σύντομα καταλαβαίνει οτι δεν έχει νόημα κάτι τέτοιο.  Σε μια προσπάθεια της να λυτρωθεί γι'αυτό που έπαθε η φίλη της, βάζει τον εαυτό της στη θέση του θύματος, στην θέση του 'μάρτυρα'.  Από την άλλη ο πατέρας όταν έρχεται αντιμέτωπος με την σκληρή αλήθεια, επιδιώκει να πάρει εκδίκηση από όλους αυτούς που εκμεταλεύτηκαν την κόρη του.  Και εκεί όμως βλέπουμε οτι ο πατέρας διακατέχεται από διάφορα ενοχικά σύνδρομα: απέναντι στην κόρη του, απέναντι σε αυτούς τους ξένους, απέναντι στον εαυτό του.  Έτσι και ο πατέρας εγκλωβίζεται στην τωρινή πραγματικότητα και προδίδει ουσιαστικά την εμπιστοσύνη της κόρης του, με τον χειρότερο τρόπο...


Το ηθικολογικό στοιχείο επικρατεί σε πολλές ταινίες του Duk (να οχι σε όλες) και δεν είναι πάντα ξεκάθαρο ποιό είναι το σωστό και ποιό το λάθος.  Στην προκειμένη περίπτωση η πράξη της μικρής Yeo Jin ενώ θα έπρεπε να προκαλεί στους θεατές αποστροφή, σοκ, μέχρι και αηδία, κάτι τέτοιο τελικά δε συμβαίνει.  Ο Duk έχει καταφέρει μέσα από τη σκηνοθεσία πολύ εύστοχα να αποφύγει την προβολή των σεχουαλικών πράξεων και να επικεντρώνεται στο πριν ή το μετά.  Παράλληλα δε βλέπουμε ποτέ κάποιον να βιαιοπραγεί πάνω στην κοπέλα, ούτε να της συμπεριφέρεται κατά οποιονδήποτε τρόπο άσχημα.  Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα κλίμα 'φυσιολογικό' και εμείς να δεχτούμε αυτό που συμβαίνει μπροστά μας, ως μια τείνει τρόπο αυτοθυσία φίλης απέναντι σε φίλη, και να αρχίσουμε να βλέπουμε μάλιστα και με συμπάθεια αυτό που κάνει.  Εμπλουτίζοντας αυτόν τον έξυπνο τρόπο προσέγγισης με μια πολύ δυνατή ερμηνεία από την πλευρά του πατέρα (ο οποίος δε μιλάει πολύ, αλλά οι πράξεις του λένε έτσι κι αλλιώς τα περισσότερα), την γλυκά αθώα ερμηνεία της πρωταγωνίστριας και την υπέροχη φωτογραφία (ιδιαίτερα στις σκηνές πάνω στο βουνό), σίγουρα έχουμε ένα πολύ δυνατό, κοινωνικοδραματικό φιλμ που και πάλι όμως θέλω να τονίσω οτι δε πέφτει στη παγίδα του υπερβολικού δράματος και κλάματος.
Όμορφη και λίγο περίεργη ταινία, που κέρδισε μάλιστα και την Αργυρή Άρκτο στο φεστιβαλ της Βενετίας το 2004, με ένα τέλος ανοιχτό προς κάθε συζήτηση και ανάλυση και έναν Kim Ki-duk πιο ήπιο και αγνά συναισθηματικό, μετά το δυνατό και 'επιθετικό' "Bad Guy" του 2001.  Δείτε την...

http://www.youtube.com/watch?v=y9vl2BlwMHU&feature=related

No trivia for this movie...

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

ANT1: 21:00, Τhe Beach, με τους Leonardo di Caprio, Tilda Swinton, Guillaumet Cane.  Αξίζει για την υπέροχη τοποθεσία, το γαμάτο OST και για έναν Leo που δε φανταζόταν τι τον περίμενε μερικά χρόνια μετά.  Επίσης είναι η ταινία που παίζει και η Swinton όταν επίσης δε φανταζόταν τι την περίμενε στο Hollywood.  Αααχ ωραίες εποχές!

ET1: 22:00, The Queen, με την Hellen Mirren.  Η ζωή της βασίλισσας της Αγγλίας με την Oscarική ερμηνεία της Miren.

Δε ξεχνάμε αύριο έχουμε brand new poll (που ελπίζω να μην κολλάει όπως την τελευταία φορά!) your favorite soundtracks/themes Volume 3! Υeah!!  Be here guyz!

Byezzzz!

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Young Frankenstein: Hilarious Mel Brooks!

Hey guyz!  Τι κάνουμε;  Αυτές τις μέρες το blog διακρίνεται από μια αναφορά σε αρκετά πιο παλιές ταινίες, οχι μόνο εξαιτίας του φεστιβαλ που μου δίνει την καλύτερη ευκαιρία να τις παρακολουθήσω, αλλά και επειδή πραγματικά δεν έχει βγει κάτι καλό για να ανεβάσω από καινούρια.  Μετά από αρκετό καιρό επίσης, ξεκινάνε και πάλι οι δημοσιογραφικές προβολές so υποθέτω οτι από την επόμενη βδομάδα θα έχω να ανεβάσω και νεο υλικό, που να λέει και κάτι όμως.  Αναμένω να δω την καινούρια του Carpenter "The Ward", καθώς και κάποιες άλλες που ευελπιστώ να είναι καλές, προκειμένου να σας πω κάτι γι'αυτές.  Μη ξεχνάτε οτι από ερχόμενη εβδομάδα έρχεται το "Hangover 2" και το "X-Men: Τhe First Stand".  Till then, σήμερα έχουμε έναν εξαιρετικό Mel Brooks σε μια ταινία που προσέφερε πολύ πολύ γέλιο, σε μια κατάμεστη αίθουσα το Σάββατο το βράδυ.  Υoung Frankenstein...


Ο εγγονός του Dr. Frankenstein, ο Dr. Fronkonstin (Gene Wilder) όπως θέλει να αυτοακαποκαλείται σε μια προσπάθεια να αποτινάξει από πάνω του τη φήμη του 'τρελού επιστήμονα' που κουβαλούσε ο παππούς του, ακολουθεί τη δική του πορεία.  Διδάσκει σε ένα Πανεπιστήμιο νεαρούς, φιλόδοξους επιστήμονες και με βάση πάντα την λογική στηρίζει να πειράματά του σε ακριβείς επιστημονικές θεωρίες και πράξεις.  Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που μαθαίνει οτι ο παππούς του, του έχει κληροδοτήσει τον πύργο οπού έκανε κάποτε τα αποτρόπαια πειράματά του και τότε ο Dr. Fronkonstin ξεχνώντας την μέχρι τότε στάση του απέναντι στο οικογενειακό του παρελθόν, θα ξαναγράψει την ιστορία του Frankenstein αυτή τη φορά με κωμικά αποτελέσματα!
Η ταινία είναι του 1974, αλλά θεωρείται από τις πλέον κλασσικές κωμωδίες, και πως δε θα μπορούσε άλλωστε από τη στιγμή που πίσω από το σκηνοθετικό τιμόνι βρίσκεται ο Mel Brooks.  Ασπρόμαυρη ταινία που βλέπετε με μεγάλη ευκολία και ευχαρίστηση, ακόμα και σήμερα που βομβαρδιζόμαστε από παντού με τρελά εφε και 3D εικόνα.  Μου προκάλεσε μεγάλη χαρά το γεγονός οτι όλοι μέσα στην αίθουσα γελούσαν με την καρδιά τους και απολάμβαναν την ταινία τόσο πολύ.  Το χιούμορ καταστάσεων του Brooks και τα χαρακτηριστικά λογοπαίγνια που κάνει με τους διαλόγους, είναι παρόντα και εδώ, και ενδεχομένως αυτές οι ταινίες του, του 'τότε' να αποτέλεσαν και τις καλύτερες δουλειές του (προσωπικά δε θα σταματήσω να γελάω με την παρωδία του Dracula, "Dracula: Dead and Loving It", καθώς και το επικό "Robin Hood: Μen in Tights", καθώς αποτελούν ένοχες απολαύσεις και τα δυο).


Έξυπνο και διασκεδαστικό το χιουμορ του "Young Frankenstein" είναι σίγουρα πολύ διαφορετικό από τις πιο πρόσφατες δουλειές του Brooks όπου επικρατεί ένα πιο 'μπουνταλίδικο' και χαζοχαρούμενο χιουμοράκι (που εξυπηρετεί τέλεια παρόλα αυτά τον σκοπό του όταν το μόνο που θες να κάνεις είναι να γελάσεις...όπως και να'χει!).  Όλη η υπόθεση διαδραματίζεται στον πύργο του origina Frankenstein μιας που ο Brooks κατάφερε να εξασφαλίσει για τα γυρίσματα του, τα αυθεντικά σκηνικά της ταινίας του James Whale με τον αξεπέραστο στον ρόλο του τέρατος Boris Karloff.  Οι χαρακτήρες του Brooks είναι τρελούτσικοι και ο καθένας στον κόσμο του ένα πράγμα.  Ο εγγονός τον οποίο υποδύεται με έναν μανιακό τρόπο ο Gene Wilder, είναι ένας τρελός επιστήμονας κι αυτός, ακολουθόντας τα χνάρια του παππού του τελικά.  Με μαλλιά που πετάνε συνεχώς, ορθάνοιχτα μάτια (από την επιφύτιση, την τρέλα ή απλά το μπανιστήρι στο μπούστο της ξανθιάς βοηθού-θα σας γελάσω!), μονολόγους όπου η φωνή του πιάνει οκτάβες από την έξαψη της...δημιουργίας και ένα γενικότερα κωμικό παρουσιαστικό, είναι απλά ο ιδανικός ενσαρκωτής της κωμικής πλευράς, ενός κλασσικού αριστουργήματος.


Πέρα από τον Wilder την παράσταση κλέβει εξίσου (ίσως και λιγάκι παραπάνω) ο Marty Feldman στον ρόλο του Igor, ενός πονηρού, καμπούρη ιπποκόμου με γουρλωτά μάτια.  Είναι πραγματικά απολαυστικός στον ρόλο του σκανταλιάρη τύπου, που όλο μπλέκεται στα πόδια του εγγονού και προκαλεί τελικά τα περισσότερα προβλήματα.  Η φυσική ιδιαιτερότητα που έχει στα μάτια του αυτός ο μεγάλος κωμικός, αποτέλεσε τη βάση πάνω στην οποία έχτισε την καρίερα του, μετατρέποντας ένα μειονέκτημα, σε πλεονέκτημα και χαρίζοντας άπειρες κωμικές στιγμές στην ταινία.  Σε συνδυασμό με το βραδικίνητο και λίγο slow, νέο 'Τέρας' (Peter Boyle) της ταινίας, το οποίο βγάζει άναρθρες κραυγές, τρομοκρατεί και γοητεύει τις γυναίκες με τα...πλούσια προσόντα του, το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από ανεπιτήδευτα κωμικό.
O Brooks καταφέρνει να δώσει μια γερά κωμική δόση βασιζόμενος σε μια ταινία που αποτέλεσε ένα από τα παγκόσμια κλασσικά έργα του διεθνούς κινηματογράφου.  Μένοντας πιστός στην ιστορία και προσέχοντας να μη θίξει με τον οποιονδήποτε τρόπο την original ταινία, δημιούργησε ένα δικό του αποτέλεσμα που είχε όλα τα εφόδια να γίνει και αυτό (με τον δικό του τρόπο) instant classic, ιδιαίτερα ανάμεσα στους fan των παρωδιών/κωμωδιών.  Υποψήφιο για 2 Oscar αυτό για καλύτερο screenplay που βασίζεται σε πρωτότυπο υλικό, αλλά και καλύτερου Ήχου, το "Young Frankenstein" είναι σίγουρα μια ταινία που πρέπει να δείτε, εδικά αν αγαπάτε τις ταινίες που σας κάνουν να γελάτε.  Επειδή στις μέρες μας το γέλιο δύσκολα βγαίνει, από τις αμέτρητες σαβούρες που κυκλοφορούν διαρκώς και έχουν την απαίτηση να θεωρούνται κωμωδίες, προτιμήστε την επόμενη φορά κάτι πιο παλιό όπως αυτή, και θα διαπιστώσετε οτι θα περάσετε ένα πραγματικά, διασκεδαστικό βράδυ.
Mel Brooks at his Best!  Find it and try it ; )



http://www.youtube.com/watch?v=VW2IvGBh9EI

TRIVIA
  • Στην αρχή της ταινίας ένα ρολόϊ ακούγεται να χτυπάει 13 φορές!
  • Ο Brooks ήταν εκείνος που έκανε τον ήχο των...λύκων που ακούγοταν όταν η άμαξα πήγαινε προς τον πύργο, αλλά και της γάτας όταν κατά λάθος ο Frankenstein Jr. πέταξε ένα...βελάκι που υποτίθεται οτι πέτυχε μια γάτα.
  • Μικρή αλλά ουσιαστική εμφάνιση στην ταινία κάνει και ένας νεότατος Gene Hackman στον ρόλο του Blind Man.  Η σκηνή της ταινίας οπού βλέπουμε μαζί το "Tέρας" και τον "Tυφλό" είναι από τις καλύτερες της ταινίας και κλείνει με μια εξίσου κορυφαία ατάκα.
  • Ο Mel Brooks και το cast της ταινίας, πέρασε τόσο ωραία στα γυρίσματα ώστε ο Brooks αποφάσισε να γράψει μερικές ακόμα σκηνές για γύρισμα, προκειμένου να επιμηκύνει την διασκέδαση της ομάδας.
  • Ο Brooks και ο Wilder κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, λογομάχησαν μόνο μια φορά, αλλά τότε ο Brooks είχε εκνευριστεί τόσο πολύ που έσπασε ένα σωρό πράγματα και έφυγε φουριόζος.  Λίγο αργότερα ο Wilder δέχθηκε τηλεφώνημα από τον Brooks ο οποίος του έλεγε: "Ποιός ήταν αυτός ο τρελός που φώναζε και ούρλιαζε σήμερα στο set σήμερα;  Θα έπρεπε να τον απολήσεις τον κόπανο!"
  • Η ερμηνεία του Gene Wilder στην ταινία ψηφίστηκε από πολλούς στη θέση 9, με τις 100 καλύτερες ερμηνείες ever!
(Πηγή IMDB)


H TV ΣΗΜΕΡΑ....

ET1: 22:00, The Baader Meinhof Complex.  Ταινία που παρουσιάζει την δράση της γνωστής γερμανικής, τρομοκρταικής ομάδας "The Red Army Faction" (R.A.F).  Βομβαρδισμοί, απαγωγές, δολοφονίες και ληστείες είναι μόνο μερικές από τις δράσεις της φημισμένης πλέον τρομοκρατικής ομάδας και τις οποίες παρακολουθούμε σε αυτό το ιστορικό, αστυνομικό, δραματικό φιλμ.

Cya!



Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Lolita: Kubrick from the past...

Μέεεερα!  Λοιπόν αυτή τη βδομάδα τσέκαρα να δω τι ταινιούλες βγαίνουν στις αίθουσες μπας και έχει καμιά καλή να ανεβάσω ως new arrival.  Το μόνο που μου κίνησε κάπως την περιέργεια είναι η καινούρια ταινία του Terence Malick, "The Tree of Life".  Αν και από ότι άκουσα έφαγε ένα καλό γιουχάϊσμα στις Κάννες, παρόλα αυτά τον Χρυσό Φοίνικα τον τσίμπησε.  Συνεπώς δε ξέρω, με έχει μπερδέψει κάπως.  Υποθέτω πως μέσα στις επόμενες μέρες θα την δω κάποια στιγμή και θα σας πω δυο πραγματάκια.  Σήμερα έχουμε κάτι από τα αρκετά παλιά.  Πηγαίνοντας στο 'Ταινιόραμα' είδα οτι υπάρχουν άπειρες καλές, παλιές ταινίες εκεί έξω τις οποίες οχι μόνο βλέπω, αλλά κυρίως τις απολαμβάνω (ομολογώ οτι φοβόμουν πως λόγω του οτι είναι παλιές, θα κάθονταν κάπως...βαριές στο στομάχι!).  Μια από αυτές που είδα μέχρι τώρα είναι και η "Lolita" του Kubrick με την οποία θα ασχοληθούμε σήμερα.  And believe me it's good!


Ένας μεσήλικας καθηγητής Κολεγίου ο Prof. Humbert Humbert (James Mason) μετακομίζει σε μια νέα πόλη προκειμένου να διδάξει στο κοντινό Κολέγιο της περιοχής.  Όταν αποφασίσει πως πρέπει να βρεί και ένα μέρος να μείνει, θα γνωρίσει την Charlotte Haze (Shelley Winters) μια χήρα η οποία νοικιάζει δωμάτια και η οποία μένει μαζί με την 14χρονη κόρη της Lolita (Sue Lyon).  Όταν ο καθηγητής δει για πρώτη φορά την όμορφη Lolita, πολλά πράγματα θα ξυπνήσουν μέσα του.  Και οχι δεν εννοώ το πατρικό ένστικτο...
Με το που ξεκινάει η ταινία αρχικά μπορείς να υποθέσεις οτι ο σκηνοθέτης είναι ο οποιοσδήποτε, εκτός από τον Kubrick.  Ίσως πάλι να έχω μόνο εγώ την αίσθηση οτι οι ταινίες του είναι πιο ιδιαίτερες, πιο νοηματικές ή πιο σχιζοφρενικές για να πω και την αλήθεια μου.  Παρόλα αυτά μου προκάλεσε μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε μια ταινία που βασίζεται στο ομόνυμο βιβλίο του Vladimir Nabokov.  Μιλώντας για μια ταινία του '62 η "Lolita" αποδόθηκε από τον Kubrick με έναν καλλιτεχνικό και μαζί 'προκλητικά' αθώο τρόπο, μένοντας πιστός (χωρίς να έχω διαβάσει το βιβλίο και με κάθε επιφύλαξη) σε μια σταθερά συγκεκριμένη στάση, σκιαγράφησης των χαρακτήρων και οχι τόσο στην εξέλιξη της όποιας υπόθεσης.  Η σκηνοθεσία του δε φτάνει ποτέ σε κάποιο κρεσέντο κυρίως επειδή μιλάμε για μια κοινωνική/δραματική ιστορία.  Eξάλλου από τη στιγμή που μιλάμε για βιβλίο, σίγουρα ο δημιουργός θα είναι κάπως περιορισμένος ως προς τη γενικότερη ιδέα που θα πρέπει να αποδώσει.  Το "Τhe Clockwork Orange" και το "Τhe Shining" ήταν βιβλία τα οποία σε προκαλούσαν να βγάλεις μπόλικη τρέλα και ιδόμορφους χαρακτήρες στο πανί, αλλά στη "Lolita" το πράγμα δε φωνάζει τόσο.


Οι ήρωες αναλαμβάνουν να φέρουν εις πέρας την δουλειά και φυσικά δε θα μπορούσαν να τα καταφέρουν καλύτερα.  Ο Kubrick τους αφήνει να χτίσουν τους ρόλους τους και είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλο.  Η Winters στον ρόλο της μητέρας είναι υπέροχα υστερική, γκρινιάρα και απίστευτα απωθητική λόγω του χαρακτήρα της.  Ζηλεύει υποσυνείδητα την κόρη της, για τα νιάτα και την ομορφία της και ξεσπάει τις ανασφάλειες της στον δύσμοιρο James Mason ως Humbert Humbert (πόσο επικό ονοματεπώνυμο).  Μέσα στον κινηματογράφο τις στιγμές που ωριόταν η φωνή της γινόταν υπερηχητική και σίγουρα αποτελούσε μια πολύ καλή ηθοποιό της εποχής.  Ο Mason ως μεσήλιξ γοητευμένος από τα...κάλη της μικρούλας κρατάει χαμηλά τους τόνους, καθώς δε θα ήθελε και πολύ για να ξεφύγει το πράγμα και να καταλήξει σε φτηνά αποτελέσματα.  Είναι μετρημένος και ισορροπεί τέλεια ανάμεσα στον καθωσπρεπισμό της ηλικίας του και το ξεμυάλισμα που του έχει κάνει η Lolita.  Από την άλλη η Sue Lyon ως Lolita δε χρειαζόταν να κάνει και πολλά.  Η φυσική εκθαμβωτική της ομορφιά, η μικροκαμωμένη της φιγούρα, το αθώο-πονηρό βλέμα της και η σχεδόν παιδική ακόμα συμπεριφορά της, την έκαναν ιδανική στις φαντασιώσεις και οχι μόνο του προφέσορα.  Στυλιζαρισμένη ως επι το πλείστον ερμηνεία, που όμως δεν απαιτεί κάτι παραπάνω και είναι καλή έτσι κι αλλιώς.  Για εμένα προσωπικά η έκπληξη στην ταινία ήταν ο Peter Sellers στον ρόλο του Clare Quilty, ενός χωμένου σε βρωμοδουλειές γόη, ο οποίος είναι πραγματικά ορμητικός όσο δε πάει.  Φλυαρεί ακατάπαυστα, αλλάζει ρόλους, μονολογεί διαρκώς και με σπασμωδικές εκφράσεις και κινήσεις είναι σαν να βλέπεις πολλούς ηθοποιούς σε έναν.  Εκκεντρικός και μοναδικός.


H ταινία καταφέρνει με μεγάλη ευκολία να κρατήσει την ισορροπία που πρέπει, ανάμεσα στους πρωταγωνιστές και κυρίως ανάμεσα στο 'απαγορευμένο ζευγάρι'.  Η εκδοχή του '97 αν και ήταν αρκετά καλή, παρόλα αυτά δε ξέφυγε από το τρυπάκι του να προχωρήσει τη σχέση ένα βήμα πιο πέρα και σε ορισμένες περιπτώσεις να γίνει λίγο δεύτερη και φτηνή.  Για παράδειγμα στην ταινία του Kubrick δε βλέπουμε ποτέ να πέφτει κάποιο παθιασμένο φιλί ανάμεσα στον καθηγητή και την μικρή, αλλά όλα υπονοούνται.  Αυτά που σκέφτεται η Lolita καθώς και ορισμένα πράγματα που φαίνεται να έχουν συμβεί, αλλά εμείς ως θεατές δεν τα έχουμε δει στην οθόνη να συμβαίνουν.  Γινόμαστε κυρίως μάρτυρες του πριν ή του μετά και ποτέ του τώρα, σε οτι έχει να κάνει με τη σεξουαλική/ερωτική επιθυμία των δυο τους.  Στην προκειμένη περίπτωση αυτό που λέμε οτι είναι καλό να αφήνεις και κάτι στη φαντασία, αποδίδει στο έπακρο.  Επίσης δεν υπήρχε κανένα κωμικό στοιχείο κατά τη διάρκεια της νεότερης εκδοχής, κάτι το οποίο είναι διάχυτο στις περισσότερες σκηνές της ταινίας του '62.  Στην προσπάθεια να γίνει δραματικό, μάλλον κατέληξε σε ορισμένες αναπόφευκτες δραματικές υπερβολές, χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο.
Το γλυκόπικρο χιούμορ, το παιχνιδάκι της Λολίτας ως αθώο κοριτσάκι από τη μια, και ατίθαση γατούλα από την άλλη, η εμμονή του μεγαλύτερου άντρα με ένα νυμφίδιο και οι συνέπειες που έχει μια τέτοια σχέση και για τους δυο τους λειτουργούν όλα καταλυτικά και μας δίνουν ένα αξιόλογο ερμηνευτικά, όσο και καλλιτεχνικά αποτέλεσμα.  Δείτε την ; )


http://www.youtube.com/watch?v=zRVqgvW8100

TRIVIA
  • H Sue Lyon επιλέχθηκε για τον ρόλο της "Lolita" βάση του μέγεθους τους...στήθους της!  Ο Kubrick είχε πληροφορηθεί οτι οι 'λογοκριτές' ήθελαν μια κοπέλα λιγότερο αναπτυγμένη για να ερμηνεύσει τον ρόλο της σεξουαλικά ενεργής 14χρονης Λολίτας.
  • Τα διάσημα πλέον γυαλιά ηλίου σε σχήμα καρδιάς η Λολίτα τα φοράει μόνο στις φωτογραφίες/αφίσες της ταινίας.  Στην ίδια την ταινία φοράει cat eyes sunglasses.
  • Επειδή υπήρχε πρόβλημα από τους 'λογοκριτές' ως προς το οτι δεν έπρεπε να υπάρχει καμία υπόνοια παιδοφιλίας, η ηλικία της Λολίτα έπρεπε να πάει στα 14, απ'οτι στα 12 όπως είναι στο βιβλίο του Nabokov.
  • Για τον πρωταγωνιστικό ρόλο του καθηγητή ήταν επίσης υποψήφιος και ο Marlon Brando (oh my!!)
  • Η Sue Lyon πήγαινε κάθε μέρα μετά τα γυρίσματα για ιππασία.  Ο Kubrick της είχε πει: "Εάν πέσεις κάτω, γύρνα αμέσως.  Μη χτυπήσεις το πρόσωπό σου".  Οoook mr. Kubrick!
  • Στο βιβλίο η Lolita είναι μελαχρινή, ενώ και στις δυο ταινίες (1962, 1997) είναι ξανθιά.
  • Σε κάποια στιγμή της ταινίας η Λολίτα αναφέρει οτι είχε βγεί έξω παρέα με δυο αγόρια, τον Rex και τον Roy.  Και τα δυο ονόματα σημαίνουν 'βασιλιάς'.  Το Rex στα λατινικά και το Roy στα γαλλικά.
(Πηγή IMDB)


Τίποτα το καλό στην tv σήμερα, οπότε τα λέμε και πάλι από αύριο.


Adios!



Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

V for Vendetta: Remember, remember the 5th of November...

Hello again μετά από αρκετές μερούλες ψηφοφορίας-ο Θεός να την κάνει!  Δε ξέρω τι ακριβώς έχει πάει στραβά από τότε που έγινε το μεγάλο 'μπαμ' στο Blogger πριν από δυο βδομάδες, αλλά από τη Παρασκευή το poll αντιμετώπιζε τεράστιο πρόβλημα στο να δείχνει εγκαίρως τα αποτελέσματα.  Υποθέτω οτι και όσοι ψηφίσατε σήμερα, θα βλέπαμε τα αποτελέσματά σας...αύριο.  Επειδή όμως έτσι θα πάμε μια μέρα πίσω, πρέπει να το κατεβάσω το poll ανεξάρτητα αν το αποτέλεσμα ενδεχομένως να μην είναι τελικά το σωστό.  Παρόλα αυτά θα προσπαθήσω να ανεβάσω και το "Sin City" αν οχι μέσα σε αυτή την εβδομάδα, σίγουρα στην άλλη.  Μέχρι τώρα νικητής έχει βγεί το "V for Vendetta" so γι'αυτό θα πούμε μερικά πράγματα σήμερα.  Πολύ καλό το "Sin City", πολύ καλό και το V, οπότε αράξτε και ξεκινάμε!  Welcome και στα δυο καινούρια μέλη by the way ;)


O V (Hugo Weaving) είναι ένας μασκοφόρος εκδικητής που ζει και αναπνέει για έναν και μόνο σκοπό: να ανατρέψει το απολυταρχικό καθεστώς που βασανίζει και καταπιέζει τον λαό και να φέρει ξανά την ελευθερία.  Όταν ένα βράδυ σώσει μια νεαρή κοπέλα την Evey (Natalie Portman) από την αστυνομία, τότε το πλήρωμα του χρόνου θα έχει έρθει για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, καθώς η Evey θα γίνει η πιστή του σύμμαχος και η μοναδική φίλη σε μια κοινωνία που παραπέει...
Βασισμένο κατά έναν πολύ πολύ χαλαρό τρόπο στο ομόνυμο graphic novel του Allan Moore, γεγονός που αποτέλεσε και έναν από τους βασικούς λόγους για τους οποίους αφαιρέθηκε το όνομά του από τα credits της ταινίας, καθώς ακούστηκε οτι δυσαρεστήθηκε έντονα επειδή ακριβώς η ταινία δεν αποτέλεσε μια πιστή αναφορά της νουβέλας του στην μεγάλη οθόνη.  Η αλήθεια είναι οτι η ταινία βασίζεται κατά ένα ποσοστό της τάξεως του 30% περίπου στο βιβλίο, καθώς από το λίγο που έχω διαβάσει μέχρι τώρα, όντως τα κοινά στοιχεία τόσο από άποψη ιστορίας, όσο και από άποψη υπόθεσης είναι ελάχιστα.  Αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση οτι η ταινία από μόνη της δε αποτελεί μια εξαιρετική δουλειά.


Αρχικά το παραπάνω poster δεν το είχα ξαναδεί και το βρήκα μακράν ένα από τα καλύτερα της ταινίας, so είπα να το κάνω λίγο πιο γνωστό σε όσους δε το είχαν ξαναδεί όπως εγω.  Όσον αφορά την ταινία καθεαυτή είναι νομίζω από αυτές τις ιδιαίτερες περιπτώσεις οι οποίες γίνονται instant classics.  Βγήκε το 2006 στις αίθουσες και αμέσως θεωρήθηκε μια από τις καλύτερες ταινίες ever.  Φυσικά μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας της χρωστάει στους αδελφούς Wachowski (άσχετα αν ο ένας αδελφός έγινε πλέον αδελφή με το καλλιτεχνικό όνομα Lana, εμείς θα τοιυς θυμόμαστε με αγάπη ως 'αδελφοί Wachowski') οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι για το screenplay της ταινίας, αλλά και στον James McTeigue ο οποίος είναι στην τελική ο σκηνοθέτης του V (ασχέτως και πάλι αν έχουμε συνηθίσει να την αποδίδουμε μόνο στους Wachowski).  Έτσι κι αλλιώς αυτό που ενδιαφέρει είναι το αποτέλεσμα και εκεί το V έχει πετύχει διάνα.  Αν και δεν μένει πιστό στο graphic novel καταφέρνει παρόλα αυτά να σταθεί ισάξια δίπλα του, με την ζωφερή του σκηνοθεσία, τον καταπιεσμένο λαό και την δυστοπική κοινωνία μέσα στην οποία ένας αγωνίζεται για να αλλάξει τη μοίρα πολλών.  Ο V καθόλη τη διάρκεια της ταινίας λειτουργεί σαν σύμβολο και συνεπώς το γεγονός οτι δε βλέπουμε ποτέ το πραγματικό του πρόσωπο τονίζει ακόμα περισσότερο αυτή του τη διάσταση.  Ενδεχομένως να 'έχανε' αρκετά ο χαρακτήρας του εάν βλέπαμε τελικά το πρόσωπό του, γιατί τότε δε θα αναγόταν σε σύμβολο αφού θα αποτελούσε έναν ακόμα απλό, καταπιεσμένο του σωρού.  Ο V ως 'τρομοκράτης' του ελέους δρα όπως και όποτε γουστάρει, είναι ένα πράγμα χωρίς ταυτότητα και καμιά συνέπεια δε τον ακουμπά.  Μέσα σε ένα απολυταρχικό καθεστώς που κρατά τον λαό του φιμωμένο και κατατονικό, πνιγμένο μέσα στον φόβο που πηγάζει από μια αδίστακτη εξουσία, ο μασκοφόρος εκδικητής είναι η μοναδική ελπίδα που βλέπουν οι πολίτες και η αρχή κάτι άλλου, πολύ μεγαλύτερου που ξεπερνάει ακόμα και τον ίδιο τον V.  Η αρχή έγινε...


Η σκηνοθεσία είναι ώριμα comic-ίστικη και αποδίδει με απλότητα, ωμότητα και έναν μη-ρεαλισμό που τελικά πετυχαίνει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα, ένα εναλλακτικό μέλλον, οπού η μόνη διαφορά με το τώρα είναι οτι απλά τότε η εξουσία αποτελεί απροκάλυπτα τον δυνάστη του ταπεινού και αδύναμου.  Για τον λόγο αυτό, όταν κάποιος αποφασίζει οτι είναι καιρός να αλλάξουν τα πράγματα, η αντίδρασή της είναι ανεπαρκής.  Το πλήγμα στην τέλεια σχεδιασμένη πλασματική κοινωνία που έχει δημιουργήσει αποδεικνύει ένα και μόνο πράγμα: οτι τελικά η alternate society που έχουν φτιάξει ίσως να μην είναι και τόσο τέλεια...Δυναμική, με διαλόγους-ατάκες, πολλαπλά μηνύματα που σκάνε το ένα μετά το άλλο και μια αρκετά προπαγανδιστική διάθεση και από τις δυο πλευρές (κακή εξουσία/ καλός(;) V) η ταινία λειτουργεί αφυπνιστικά στις συνειδήσεις των θεατών.  Εάν βέβαια επιθυμούν μια κάποια αφύπνιση.  Οι ερμηνείες εξαιρετικές από την Portman στο ρόλο της αδύναμης Evey, που μετά από την ακατάπαυστη στρατολόγηση και τα άπειρα διδάγματα του μέντορα V (αυτός μέχρι και κεφάλι θα σε βάλει να ξυρίσεις!) γίνεται η ιδανική μορφή συνέχισης του έργου του V.  Σίγουρα μια από τις πιο δυνατές της ερμηνείες και σίγουρα μια από τις ηθοποιούς που πάντα τολμούν το κάτι παραπάνω και χαίρεσαι να τις βλέπεις να τσαλακώνονται.  Ο Hugo Weaving μετά από θανατηφόρος Agent Smith στο "Matrix" και σοβαρός βασιλιάς των ξωτικών με μυτερά αυτιά στο "Lord of the Rings", αναλαμβάνει να βγάλει το φίδι από την τρύπα και να ξεσηκώσει τις μάζες ως μυστήριος V.   Με φωνή υποβλητική και ένα σώμα σπασμωδικό που μιλάει από μόνο του, καταφέρνει να δώσει μια εξαιρετική πραγματικά ερμηνεία και να κάνει έναν illustration ήρωα απόλυτα αληθινό, ακόμα και κάτω από την Guy Fawkes μάσκα του και την μαύρη του αμφίεση.  Ας μην ξεχνάμε τον μεγάλο John Hurt στον ρόλο του Adam Sutler, του μεγάλου αφεντικού που κινεί τα νήματα (ή που τουλάχιστον έτσι νομίζει), αλλά και τον πάντα καλό Stephen Rea στον ρόλο του ντετέκτιβ Finch.
Γρήγορη πλοκή, χαρακτήρες-σύμβολα, σκηνοθεσία με ένα μίγμα ποιητικότητας, καυστικού κοινωνικοπολιτικού σχολιασμού και έντονα graphιστικού σχεδιασμού (οχι της τάξεως του "Sin City") που όμως είναι αυτό που πρέπει, όσο πρέπει, δημιουργούν ένα αναμφισβήτητα powerfull αποτέλεσμα.  Μπορεί να μη μιλάμε για πιστή μεταφορά της νουβέλας του Moore, αλλά μπορούμε σίγουρα να μιλάμε για μια από τις καλύτερες και πιο ολοκληρωμένες ταινίες που πραγματεύονται το θέμα των καταπιεσμένων κοινωνιών και της ανάγκης για ελευθερία και για ζωή.  Και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο...

http://www.youtube.com/watch?v=PVq8z1CidD0&feature=related

TRIVIA
  • O John Hurt πρωταγωνίστησε στη μεταφροά του ομόνυμου βιβλίου του Orwell "1984", ενός εξίσου δυστοπικού και alternate future βιβλίου.  Στην ταινία υποδύεται έναν από τους καταπιεσμένους της υπόθεσης, ενώ στο V βρίσκεται στην ακριβώς αντίθετη πλευρά.  Υποδύεται τον δυνάστη.
  • Η Portman κατάφερε να πάρει τελικά τον ρόλο της Evey.  Άλλες υποψήφιες ήταν η Bryce Dallas Howard, η Keira Knightley και η Scarlett Johansson.
  • Όλοι οι διάλογοι του V είναι ντουμπλαρισμένοι.  Αρχικά είχε φτιαχτεί μια μάσκα μέσα στην οποία υπήρχε ένα μικρόφωνο, καθώς και ένα μικρόφωνο που στεκόταν στα...μαλλιά του Weaving.  Καμία όμως από τις δυο τεχνικές δεν έδωσε ένα καλό αποτέλεσμα.
  • Σε ένα ρολόι με δυο δείκτες, η ώρα 11:05 σχηματίζει ένα V.  Αυτοί οι δυο αριθμοί όταν τοποθετηθούν αντίστοιχα μας δίνουν την φράση "Remember, remember the fifth of November", καθώς το 11 αντιστοιχεί στον μήνα και το 05 στην ημέρα.
  • Η Portman είχε δηλώσει οτι αδημονούσε για την στιγμή που θα...ξύριζε το κεφάλι της, καθώς ήταν κάτι που ήθελε για χρόνια να δοκιμάσει!
  • Γενικότερα όταν η Δικαιοσύνη αποδίδεται με τη γνωστή μορφή μια γυναίκας, φοράει ένα μαντήλι στα μάτια δηλώνοντα έτσι οτι η Δικαοσύνη δεν ευννοεί ποτέ καμία πλευρά και οτι αντιθέτως είναι αντικειμενική απέναντι σε όλους.  Στην ταινία επειδή ακριβώς η Δικαιοσύνη λειτουργεί υπερ πολλών διαφορετικών κοινωνικών ομάδων, αποδίδεται ως γυναικεία φιγούρα, που όμως δε φοράει μαντήλι στα μάτια.
(Πηγή IMDB)


H TV ΣΗΜΕΡΑ....

NET: 23:00, There Will be Blood, με τους Daniel Day Lewis, Paul Dano.  Ο Lewis είναι ορμητικός σε αυτή τη ταινία του Paul Tomas Anderson, οπού υποδύεται έναν εύπορο, μεγαλέμπορο πετρελαιού, το οποίο θα αποτελέσει την αρχή και το τέλος του.  Υποψήφια για 8 Oscar, εκ των οποίων κέρδισε τελικά τα δυο.  Αυτό για την καλύτερη Φωτογραφία και φυσικά 'A Ανδρικού Ρόλου για τον εξαιρετικό Lewis.

Cu tomorrowz!


Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

What is your favorite movie based on a graphic novel?

  • Καταφέραμε να βγάλουμε 20αδα γι'αυτή τη φορά και οχι 25αδα, but anyway!
  • Επίσης ταινίες όπως το "Watchmen" δεν μπήκαν εδώ επίτηδες, επειδή είχε μπει κατηγορία με super-heroes πριν αρκετό καιρό!
Now Vote! : )

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

A Tale of Two Sisters (a.k.a Janghwa, Hongryeon): Beware of the closet...

Μέεερααα! Σήμερα είναι και η έναρξη του φεστιβαλ "Ταινιόραμα" στο ΆΣΤΥ από τις 6 το απόγευμα.  Κάθε μέρα τρεις ταινίες, 6-12 το βράδυ και μέχρι τις 19 νομίζω Ιουλίου, όταν και τα τελειώσει το φεστιβάλ θα έχουμε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε παλιές, αγαπημένες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου και όλω των ειδών: κωμωδίες, δραματικές, τρόμου, κοινωνικές κ.λ.π.  Πολύ καλή ευκαιρία για όσους αγαπούν τον κινηματογράφο και έχουν χρόνο στη διάθεση τους, να παρακολουθήσουν όσες μπορούν.  I'll be there!  Σήμερα λοιπόν έχουμε κορεάτικη ταινιούλα (νομίζω οτι ο ασιατικός κινηματογράφος τείνει να γίνει αγαπημένη συνήθεια μια φορά την εβδομάδα τουλάχιστον!).  Ταινιούλα τρόμου και ολίγον κοινωνική, πολύ καλή και αρκετά scary.  Let's start...


Η ταινία επικεντρώνεται στην επιστροφή δυο αδελφών στο πατρικό τους σπίτι, μετά από την παραμονή τους για κάποιο διάστημα σε μια ψυχιατρική κλινική.  Εκεί θα ζήσουν με τον πατέρα τους και την κακιά μητριά και θα προσπαθήσουν να επανέλθουν σε μια όσο περισσότερο φυσιολογική ζωή γίνεται.  Τα πράγματα θα δυσκολέψουν τελικά ακόμα πιο πολύ όταν περίεργα φαινόμενα θα αρχίσουν να συμβαίνουν μέσα στο σπίτι και ένα απειλιτικό φάντασμα θα αρχίσει να στοιχειώνει τις ζωές τους...
Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Jee-Woo Kim δημιουργός και του "I Saw the Devil" που έχω ανεβάσει καιρό τώρα στο blogaki.  Η ταινία είναι παραγωγής 2003 αν και απ'οτι είδα βγήκε πάλι στην επιφάνεια εξαιτίας της καινούριας ταινία του Kim.  Στην προκειμένη περίπτωση δε μιλάμε για μια ιστορία εκδίκησης όπως αρέσκονται να δημιουργούν οι Ασιάτες, αλλά για την δραματική ιστορία μιας οικογένειας.  Βέβαια αποφεύγοντας τα χολυγουντιανά μονοπάτια, η ιστορία μας σερβίρεται με έναν ωμό και σκληρό τρόπο, και οχι με μελούρες και κλάμματα.  Το βασικό στοιχείο είναι οτι εάν βάλουν κάτι στο μυαλό τους αυτοί οι άνθρωποι, μπορούν να στο παρουσιάσουν με έναν τρόπο που ανάγεται σε τέχνη, όσο σοκαριστικό και φρικιαστικό κι αν είναι το περιεχόμενο.  Επίσης έχουν και την ικανότητα να συνδυάζουν διαφορετικά είδη ταινίας, επιτυγχάνοντας συνήθως ένα πολύ καλό αποτέλεσμα.  Για παράδειγμα στο "A Tale of Two Sisters" συνδυάζεται με τον πλέον ιδανικό τρόπο το είδος του horror, του δράματος και της φαντασίας.


Η σκηνοθεσία διαφέρει αισθητά από το "I Saw the Devil", αφού χαρακτηρίζεται από μια τελείως μεταφυσική και μη ρεαλιστική ματιά.  Δεν είναι τυχαίο που οι ασιατικές παραγωγές θεωρούνται οι καλύτερες τουλάχιστον στις ταινίες τρόμου, επειδή τις περισσότερες φορές δημιουργούν την απαιτούμενη ατμόσφαιρα αγωνίας μέσω των αγχωτικών, ξαφνικών πλάνων, της μουσικής που μοιάζει με νυχιά σε πίνακα και σου σηκώνει την τρίχα κάγκελο, καθώς και των υστερικών ερμηνειών των ηθοποιών, οι οποία μοιάζουν να επομίζονται στην τελική το μεγαλύτερο βάρος της επιτυχίας ή αποτυχίας μιας ταινίας.  Η φωτογραφία της ταινίας είναι ιδανική.  Εναλλάσει με μεγάλη ευκολία την ονειρική με την εφιαλιτική διάθεση, και προκαλεί στον θεατή ανάμικτα συναισθήματα.  Έντονα και μουντά χρώματα, υποτονικές και δυναμικές ερμηνείες, τα πάντα στην ταινία υπόκεινται σε μια διαρκή αντίθεση.  Αναμφσβήτητα η σκηνοθεσία του Kim σε στοιχειώνει και είναι προτιμότερο να μη δεις την ταινίας μόνος, εάν δε θες να σε ακούσουν μέχρι το άλλο τετράγωνο.  Εγω με το ζόρι κρατήθηκα να μη μπήξω τις φωνές σε αρκετές στιγμές.  Αλλά αυτό είναι το ωραίο της υπόθεσης, οτι σε κάνει να βιώνεις την κατάσταση μέχρι το μεδούλι και σου προκαλεί τέτοια ταραχή (οχι απαράιτητα και οχι μόνο λόγω τρόμου) που θα κάνεις καιρό να την ξεπεράσεις...


Φυσικά οι δυο νεαρές πρωταγωνίστριες είναι δε θα μπορούσαν να είναι κάτι άλλο παρά πολύ καλές, και αρχίζω και αναρωτιέμαι και επισήμως εάν υπάρχει κάποιος ηθοποιός από αυτούς που να μην είναι τελικά καλός.  Ο πατέρας μένει λίγο στα μετόπισθεν με μια πιο μετριασμένη ερμηνεία και είναι απ'οτι φαίνεται το μόνο άτομο μέσα στο σπίτι που έχει σωας τας φρένας.  Από την άλλη η μητριά των κοριτσιών είναι υπέροχα κακιά.  Με τρελό βλέμα και την υπόνοια πολλών βασανιστηρίων σου προκαλεί απέχθεια και εύχεσαι να πέσουν όλα τα άσχημα του κόσμου πάνω της!
Το τέλος δε θα μπορούσε παρά να είναι και αυτό εμπνευσμένο (όπως και όλη η υπόθεση), ενώ και το τρυπάκι λογικής/παραλόγου κάνει μια χαρά τη δουλειά του.  Η 2ωρη κοντά διάρκεια της ταινίας σου φαίνεται να περνάει πολύ γρήγορα και σίγουρα όταν ξεκινήσεις θα είναι πολύ δύσκολο να πατήσεις το stop.  Αντισυμβατική κινηματογραφικά και προσφέροντας το ένα χτύπημα μετά το άλλο, το "The Tale of Two Sisters" είναι μια ακόμη ταινία που πρέπει να δείτε με την πρώτη ευκαιρία, έτσι για να πάρετε μια καλή τρομάρα...και δεύτερη...και τρίτη...

http://www.youtube.com/watch?v=6_MJHXlUlaM

TRIVIA
  • Η ταινία βασίζεται σε  κορεάτικο folk παραμύθι που λέγεται.  Eξού και γιατί ένα από τα tag lines της ταινίας είναι το εξής: "Faiytales have never been this Grimm".
  • Τα κανονικά ονόματα των νεαρών πρωταγωνιστριών είναι Janghwa και Hongryeon, τα οποία σημαίνουν Rose Flower και Lotus Flower αντίστοιχα.  Στην ταινία η μια απευθύνεται στην άλλη ως Su-mi και Su-yeon που εξακολουθούν να σημαίνουν Rose και Lotus.
  • Ο σκηνοθέτης είχε προτίνει αρχικά τον ρόλο της Su-mi στην Gianna Jun.  Η ίδια αρνήθηκε, υποστηρίζοντας οτι το σενάριο ήταν πολύ τρομακτικό.  H ειρωνία είναι οτι αργότερα έπαιξε σε μια άλλη ταινία τρόμου, που στα αγγλικά μεταφράστηκε ως "The Uninvited".  Η μεγάλη σύμπτωση ήταν ότι ο τίτλος "The Uninvited" δόθηκε στο αμερικάνικο remake της ταινίας "A Tale of Two Sisters".
  • Φυσικά και θα γινόταν remake από Χολυγουντ μεριά.  Λέγεται "The Uninvited" και δε φτάνει ούτε στο ελάχιστο το orginal.  Τέλος.
(Πηγή IMDB)


H TV ΣΗΜΕΡΑ....

STAR: 21:00 Twilight, με τους Robert Pattinson, Kristen Stewart.  Το παγκόσμιο φαινόμενο των ταινιών "Twilight" για πρώτη φορά στην τηλεόραση.  H Bella ερωτεύεται τον Edward, αλλά υπάρχει ένα μικρό προβληματάκι: ο Edward είναι βρυκόλακας.  Ναι από αυτούς με το παγωμένο δέρμα, την super ταχύτητα και την προτίμηση για A rhesus θετικό.  Λύκος ftw!

Ψηφοφορία αύριο guyz, με favorite graphic novels έγιναν ταινίες.  Be here!!

Ciao!

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Hanna: Young and Deadly...

Χαιρετώ και σήμερα guyz!  Εν αναμονή των Πειρατών που βγαίνουν αύριο στις αίθουσες έχω πολύ καλή ταινιούλα για today, η οποία έχει βγει εδώ και καιρό στις αίθουσες.  Δεν είμαι σίγουρη εάν παίζεται ακόμα, αλλά ξέρω οτι θα βρείτε κάποιον τρόπο να την παρακολουθήσετε αν θέλετε!  Trust me όσοι δε την έχετε δει ακόμα, πρέπει να το κάνετε σύντομα...


Η 16χρονη Hanna (Saoirse Ronan) έχει μεγαλώσει και εκπαιδευτεί από τον πατέρα της Erik (Eric Bana) ως η τέλεια assassin.  Ο πατέρας της έχοντάς την αποκομένη από τον έξω κόσμο, την προετοιμάζει όλα αυτά τα χρόνια για μια μοναδική αποστολή η οποία πρόκειται να λάβει χώρα στην Ευρώπη.  Εκεί η Hanna θα έρθει αντιμέτωπη με ένα ολόκληρο δίκτυο άριστα εκπαιδευμένων παρακτόρων.  Επικεφαλής της ομάδας είναι η αξιωματικός της Υπηρεσίας Πληροφοριών, Marissa (Cate Blanchett), μια ψυχρή και αδίστακτη γυναίκα που έχει πλέον έναν στόχο στη ζωή της: να βρεί και να αφανίσει την Hanna, όσο ακόμα η ίδια δεν έχει έρθει αντιμέτωπη με μια αλήθεια που θα την αλλάξει για πάντα...
Ο Joe Wright σκηνοθετεί μια εντυπωσιακά καλή ταινία, γρήγορη και γεμάτη ανατροπές.  Η αλήθεια είναι οτι εάν κρίνει κανείς από το σκηνοθετικό του παρελθόν, δε μπορεί παρά να του προκαλέσει εντύπωση η ιστορία της Hanna.  "Atonement", "Pride and Prejudice" και "The Soloist" είναι από τις πιο γνωστές του ταινίες, και αν σκεφτούμε οτι πρόκειται για δράματα εποχής, αλλά και για ταινία κοινωνικού σχολιασμού πάνω στη σύγχρονη εποχή ("The Soloist"), τότε σίγουρα το "Hanna" αποτελεί μάλλον μια μακρινή βολή για τον Wright.  Παρόλα αυτά η σκηνοθετική του απόπειρα με ένα τέτοιο είδος ταινίας, είναι το λιγότερο αποκάλυψη.  Η υπόθεση τρέχει με χίλια, οι σκηνές δράσης (αν και δεν είναι πολλές, κάνουν την παρουσία τους κάτι παραπάνω από απλά αισθητή) είναι βιντεοκλιπίστικα γυρισμένες, με φοβερές γωνίες λήψεις, εξαιρετικό φωτισμό και συγκλονιστικά ταιριαστό music theme από Chemical Brothers.


Οι industrialized χώροι με τους γυμνούς τοίχους και τις μεταλλικές κατασκευές, διαδέχονται με μεγάλη άνεση την αχανή, ξερή έρημο, τις βεδουϊνικές πόλεις, τους τσιμεντένιους, μουντούς δρόμους της Ευρώπης και το χιονισμένο σπιτικό της Hanna και του πατέρα της.  Υπάρχει μια τεράστια ποικιλία σε αυτό που βλέπεις και αυτο που ακούς.  Η σκηνοθεσία είναι πραγματικά πρωτότυπη και εκμεταλλεύεται στο έπακρο μια υπόθεση που θα μπορούσε να έχει χαντακωθεί και αναλωθεί σε αναμασημένα πράγματα, με μεγάλη ευκολία.  Η αλήθεια είναι οτι ο Wright μοιάζει να ξέρει πολύ καλά τι κάνει, μιας που φροντίζει να κρατήσει την ισορροπία ανάμεσα στην εφηβική και δολοφονική φύση της πρωταγωνίστριας.  Η νεαρή Saoirse Ronan δεν είναι ποτέ κατα τη διάρκεια της ταινίας ούτε απόλυτα έφηβη, ούτε απόλυτα δολοφόνος.  Μοιάζει να αμφιταλαντεύεται διαρκώς ανάμεσα στις δυο αυτές φύσεις της, γεγονός που προκαλεί αντικειμενικά μεγαλύτερο ενδιαφέρον στον θεατή και προσφέρει στην πλοκή της ταινίας, αυτό το παραπάνω που λείπει από άλλες που έχουν ως κοινό γνώμονα θανάσιμες πιτσιρίκες/γυναίκες, άπειρα αποθέματα όπλων και σειρές επί πτωμάτων στο πέρασμά τους.  Εδώ τα πράγματα διαφέρουν.  Η ιστορία είναι πιο σφιχτοδεμένη και ρεαλιστική, και πρόκειται ουσιαστικά για την επικράτηση μιας εκ των δυο: της Hanna ή της Marissa.


Η Ronan ως επιλογή για τη Hanna είναι ιδανική.  Η φυσική της σχεδόν ξωτική ομορφιά (ξωτική, οχι ε-ξωτική) και η γενικότερη εύθραυστη εικόνα που περνάει, έρχεται σε αντίθεση με τον σκληρό και δολοφονικό χαρακτήρα που υποδύεται και στην τελική μάλλον εκεί φαίνεται να αποσκοπούσε και ο Wright.  Θέλοντας να πετύχει αυτή την εσωτερική πάλη της ηρωίδας, ανάμεσα σε μια 'φυσιολογική' ζωή και αυτή που ουσιαστικά επέλεξε ο πατέρας της για εκείνην, ποιος καλύτερος τρόπος για να δείξει κάτι τέτοιο και μέσω της εξωτερικής εμφάνισης της πρωταγωνίστριας;  Η πιτσιρίκα που έπαιζε και την μικρή αδελφή της Knightley στο "Atonement" μεγάλωσε και αν κρίνουμε και από το καλό "The Lovely Bones" και το πολύ καλό εδώ "Hanna", μάλλον θα πρέπει να προσέξουμε την 17χρονη Saoirse Ronan λιγάκι παραπάνω.  Ο Banna αν και δε παίζει πολύ στην ταινία, είναι καλός και σίγουρα τον θυμάσαι μετά.  Ειδικά τώρα που φαίνεται να κάνει επιλεγμένες και καλές δουλειές, φαίνεται οτι και η καριέρα του έχει πάρει μια σταδιακά ανοδική πορεία.  Βέβαια και η έταιρη γυναίκα της ταινίας είναι μια ηθοποιός που δε χρειάζεται και πολλά λόγια.  Ότι και αν παίξει είναι εξαιρετική και εδώ απλά το αποδεικνύει για μια ακόμη φορά.  Ο ρόλος της ψυχρής σκύλας της ταιριάζει γάντι, ενώ με το κοντό κόκκινο μαλλί και τα αυστηρά ταγέρ θυμίζει Ρωσίδα κατάσκοπο ψυχροπολεμικής εποχής, σε ταινία του James Bond.  Με περισσότερο ταλέντο και άψογο γούστο.


Και εκεί που λες οτι η ταινία είναι εντυπωσιακά καλή και δε θες τίποτα άλλο, σκάνε από τα ηχεία και οι Chemical Brothers με ψυχεδελικές νότες (που αν τις ακούς δυνατά και σε επανάληψη, δε το γλυτώνεις το επιληπτικό επεισόδιο) και σε πορώνουν ακόμα περισσότερο.  Τα κομμάτια που παίζουν κατά τη διάρκεια των σκηνών δράσης δε θα μπορύσαν να ταιριάζουν πιο αρμονικά(;) με την εξέλιξη της υπόθεσης, ενώ και το πιο mute theme που παίζει από πίσω στην υπόλοιπη ταινία δε σε αφήνει να ξεφύγεις από το τριπάκι της ηλεκτρονικής μουσικής, δημιουργόντας ένα ανέλπιστα εκρηκτικό αποτέλεσμα που σου καρφώνεται στο μυαλό από την πρώτη στιγμή.
Το "Hanna" είναι ένα minimal οπτικοακουστικό υπερθέαμα.  Έχει τις σωστές δόσεις από τα πάντα: δράση, συναίσθημα, μετρημένες ερμηνείες, σύγχρονα στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία, right to the point υπόθεση και kick-ass ΟST. 

Υ.Γ: Βρείτε και ακούστε όοοοολο το OST από Chemical Brothers.  Είναι από τα καλύτερα soundtracks που έχω ακούσει τελευταία.

Υ.Γ: Προσέξτε την αρχή και το τέλος της ταινίας που είναι επίσης εντυπωσιακά και μου θυμίζουν κατά έναν αμυδρό τρόπο Quentin Tarantino...

http://www.youtube.com/watch?v=1zd4zGt13IE

TRIVIA
  • Τη σκηνοθεσία της ταινίας είχε αναλάβει αρχικά ο Danny Boyle, αλλά τελικά αποχώρησε από το project.
  • Υπήρχε η φήμη οτι και ο Alfonso Cuaron ενδιαφερόταν για την σκηνοθεσία της ταινίας.
  • Η ταινία βρισκόταν το 2006 και το 2009 στην Black List.  Είναι μια λίστα που δημιουργείται κάθε χρόνο και περιλαμβάνει τα καλύτερα σενάρια, που όμως δεν έχουν περάσει ακόμα στο στάδιο της δημιουργίας.
  • Η Ronan χρειάστηκε να επιδοθεί σε καθημερινή 4ωρη προπόνηση, για περισσότερους από δυο μήνες, προκειμένου να προετοιμαστεί κατάλληλα για τον ρόλο της ως Hanna.
(Πηγή IMDB)


Τίποτα καλό στην tv σήμερα. So τα λέμε ξανά αύριο!

Βyeeee...


    Τρίτη 17 Μαΐου 2011

    Easy A: A hip and fun comedy about a girl and a rumour

    Hello!  Τι κάνουμε, τι κάνουμε;  Σήμερα έχουμε ανάλαφρη κωμωδιούλα, έτσι για να μη μένουν παραπονεμένοι και όσοι προτιμούν τις πιο χαλαρές ταινίες.  Την είδα τις περασμένες μέρες και γενικά είναι μια ευχάριστη ταινία για να περάσεις χαλαρά την ώρα σου.  So let's see guyz, it's fun! : )


    H Olive (Emma Stone) είναι μια απλή κοπέλα, που ζει μια φυσιολογική, λυκειακή ζωή.  Το βασικό της πρόβλημα είναι το ίδιο με αυτό που αντιμετωπίζουν πολλοί έφηβοι σε αυτή την ηλικία: δεν είναι καθόλου δημοφιλής στο σχολείο της.  Μια μέρα και τελείως ξαφνικά λόγω μιας παρανόησης, θα διαδοθεί η φήμη οτι η Olive έκανε για πρώτη φορά sex.  Το νέο θα κυκλοφορήσει με αστραπιαία ταχύτητα, με αποτέλεσμα να αρχίσει η μια φήμη να διαδέχεται την άλλη, και η Olive να καταλήξει να αντιμετωπίζεται κοινώς ως τσούλα!  Τότε μάλλον θα καταλάβει οτι ίσως η ζωή της όταν περνούσε απαρατήρητη να ήταν όνειρο, μπροστά στον 'εφιάλτη' που ζει τώρα...
    Το "Easy A" είναι μια νεανική κωμωδία, που άλλες φορές ξεφεύγει από τα κοινά μοτίβα ανάλογων ταινιών, και άλλες οχι.  Η αλήθεια είναι οτι παρουσιάζει πολλά πραγματικά, κωμικά στοιχεία εκεί που άλλες ταινίες σου βγάζουν το γέλιο βεβιασμένα.  Ουσιαστικά η πρωταγωνίστρια ζει μια κατάσταση που αντιμετωπίζουν συχνά, πυκνά οι έφηβοι στο σχολείο.  Φήμες, φήμες και άλλες φήμες αποτελούν την καθημερινή πραγματικότητα των ηρώων.  Δεν έχει τόσο σημασία εάν είναι αληθινές ή οχι, καθώς αυτό που μετράει είναι το να περιλαμβάνουν όσο το δυνατόν πιο ζουμερές και πικάντικες λεπτομέρειες για όποιον αφορούν.  Έτσι κι εδώ.  Άν και η ταινία δε ξεφεύγει απόλυτα από τα καθιερωμένα και τα κλασσικά μοτίβα των νεανικών κομεντί/κωμωδίων, εντούτοις προσφέρει αρκετές απολαυστικές στιγμές, ωραία σκηνοθεσία και καλές ερμηνείες.


    Η ταινία προσφέρει παρόλα αυτά μερικές καλές, πρωτότυπες ιδέες όσον αφορά το σενάριο και την πλαστικότητα των χαρακτήρων.  Η Olive αποφασίζει βασικά να αποδεχτεί τον τίτλο της 'εύκολης', 'τσούλας' κ.λ.π και μάλιστα προκειμένου να το κάνει γνωστό σε όλους, αποφασίζει να ντύνεται με κορσέδες/εσώρουχα και να φοράει και διαρκώς ένα μεγάλο, κόκκινο Α πάνω της, παραπέμποντας στο κλασσικό έργο του Nathaniel Hawthorne, "The Scarlet Letter".  Στο μυθιστόρημα μια γυναίκα στιγματίζεται και αναγκάζεται να φοράει το Α, ως ένδειξη της ακόλαστης και ξεδιάντροπης φύσης της εξαιτίας του έρωτά της για έναν ιερέα.  Έτσι και εδώ η πρωταγωνίστρια εσκεμμένα δηλώνει απερίφραστα οτι αποδέχεται με μια ειρωνική διάθεση, τον τίτλο που της έχουν δώσει.  Η υπόθεση είναι πολύ απλή, αλλά οι χαρακτήρες πολλοί και διαφορετικοί.  Η Olive θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον αποτροπιασμό και την φρίκη της ξανθιάς, θρήσκας τύππισας που κυρήττει τη διδασκαλία του Χριστού μαζί με την παρέα της στο σχολείο, και την οποία υποδύεται θαυμάσια (και ψυχωτικά) η Amanda Bynes.  Ακόμα θα πρέπει να εξηγήσει και όλη αυτή την παρεξήγηση στους super cool γονείς της, οι οποίοι από την πολύ coolοσύνη φαίνεται να μη την βοηθούν και πολύ.  Εξαιρετικός και χαμαιλέοντας (του συγχωρώ το πρόσφατο "Burlesque") στον ρόλο του πατέρα ο Stanley Tucci.  Ας μην ξεχνάμε οτι θα πρέπει να λογοδοτήσει και στον hot guy of the next door, τον οποίο παράφορα γουστάρει, Todd, τον οποίο πλέον όλοι γνωρίζουμε από τον ρόλο του ως Dan Huphrey στο "Gossip Girl".  Ποτέ δε περίμενα οτι το βασικό πρόβλημα όταν σου κολλάνε τη ρετσινιά της εύκολης, είναι οι άπειρες εξηγήσεις που πρέπει να δώσεις τριγύρω.  So much for being easy!


    Οι αναφορές από ταινίες του '80 όπως το "Breakfast Club" και το "Pretty in Pink" είναι από τα ωραία κομμάτια της ταινίας, καθώς τα 80s αποτέλεσαν αδιαμφισβήτητα τη βάση για όλες τις μετέπειτα, αναλόγου ύφους ταινίες που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια, μέχρι και τις μέρες μας.  Οι καρικατουρίστικοι χαρακτήρες-ο γόης, η θεούσα, ο looser, ο geek, ο gay- όλοι περνάνε από το "Easy A", καθώς αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι και της κοινωνίας γενικότερα.  Εδώ βέβεια όλα δίνονται με μια πιο ανάλαφρη και χιουμοριστική διάθεση, και κάνουν την ταινία να ξεχωρίζει για το ευκολοχώνευτο χίουμορ της.  Σε αντίθεση με άλλες χοντροκομμένες αποδόσεις ανάλογων ταινιών, που με μπόλικο sex και γυμνό προσπαθούν να προκαλέσουν το γέλιο (ενώ τελικά προκαλούν άλλα), το "Easy A" αποτελεί σίγουρα την καλύτερη και πιο συμπαθητική επιλογή για μια χαλαρή βραδιά, ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό (ε όταν βγεί το "Hangover 2" δε θα είναι πια :P).
    Η ερμηνεία της Emma Stone είναι συμπαθητική και έξυπνη, αν και εμένα μου άρεσε πιο πολύ στο "Zombieland" να κυνηγαέι ανελέητα αιμοδιψή zombies.  Δίνει εδώ την απαραίτητη σπιρτάδα, και αποφεύγει με μεγάλη επιτυχία να κάνει τον ρόλο της 'δεύτερο', αν και αυτό ακριβώς απαιτεί από αυτήν η υπόθεση της ταινίας.
    Χαριτωμένη και φρέσκια, το "Εasy A" είναι μια ταινία που βλέπεται easy και στη τελική μπορεί να παίρνει και Α ;)

    http://www.youtube.com/watch?v=KNbPnqyvItk

    TRIVIA
    • Η Stone εγκατέλειψε έναν ρόλο στο "Sucker Punch" για να παίξει σε αυτή τη ταινία.
    • Η οντισιον της Stone είναι η σκηνή στο άνοιγμα της ταινίας, όπου και την βλέπουμε να μιλάει στην web camera της.
    • Το website FreeOlive.com οδηγεί στο website της Sony Pictures.
    • Η φράση easy a παραπέμπει εκτός από το "The Scarlet Letter", και στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται στα σχολεία ένα τεστ ή κάποιο διαγώνισμα το οποίο είναι εύκολο και μπορεί κάποιος άνετα να αριστεύσει. "It's an easy a"!
    (Πηγή IMDB)


    H TV ΣΗΜΕΡΑ....

    STAR: 21:00, Hostage, με τον Bruce Willis.  Περιπέτεια με τον Willis στον ρόλο ενός αστυνομικού που καλείται να αντιμετωπίσει τρεις νεαρούς που παραβιάζουν το σπίτι ενός διεφθαρμένου λογιστή, προκειμένου να γλυτώσουν από την αστυνομία.


    Bye, bye!

    Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

    Kill Bill Vol. 1: Here comes the Bride...

    Χαιρετώ χαιρετώ!  Μετά από ένα ρεκορ συμμετοχής αυτή τη φορά στο poll, (104 ψήφοι wtf?? :P )  θέλω να σας ευχαριστήσω όλους για τις ψήφους σας, αφού πραγματικά φαίνεται να απολαμβάνετε τα soundtracks/themes κάθε φορά και φυσικά να πω οτι έχουμε ακόμα δυο volumes, με epic ΟSTs που δεν έχουν μπει ακόμα, όπως "Godfather" και "Requiem for a Dream".  Μακελειό αυτή τη φορά, με το "Lion King" να κρατάει τις πρώτες μέρες την πρωτιά.  Τελικά η ψηφοφορία έληξε με το "The Dark Knight" πρώτο με 51 ψήφους (f*ck yeah!!), το "Kill Bill" να ακολουθεί με 47 (f*ck yeah again!) και τρίτο κάτω από τις 40 ψήφους να μένει after all, το "Lion King" με 36.  Όπως καταλαβαίνετε επειδή το "Dark Knight" και ο Simba έχουν ανέβει ήδη στο blog από άλλες ψηφοφορίες, έπρεπε να πάω στην αμέσως επόμενη ταινία από τον νικητή, που ήταν τελικά το "Kill Bill".  Tarantino ftw...


    Η Νύφη (Uma Therman) ξυπνάει από κώμα μετά από αρκετό καιρό.  Το μόνο που θυμάται είναι οτι η ομάδα των επίλεκτων δολοφόνων στην οποία κάποτε ανήκε, την πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο: την σκότωσαν...ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν.  Όταν μάλιστα συνειδητοποιήσει οτι το μωρό που κυοφορούσε πριν την απόπειρα εναντίον της δεν υπάρχει πια, τότε η Νύφη θα αποφασίσει να πάρει μια αιματηρή εκδίκηση από τους πάλαι ποτέ συνεργάτες της,Vernita Green (Vivica A. Fox) και O-Ren Ishii (Lucy Liu) σε πρώτη φάση στο vol. 1 και από τον Budd (Michael Madsen), Elle Driver (Daryl Hannah) και τον εγκέφαλο της υπόθεσης Bill (David Carradine) στη δεύτερη συνέχεια αυτού του Ταραντινικού έπους.
    Ενδεχομένως και να μιλάμε για μια από τις πιο εμπνευσμένες και ιδανικά σκηνοθετημένες ταινίες, του σύγχρονου κινηματογράφου.  Ο Tarantino παρέα με τη μούσα του από εποχής "Pulp Fiction" Uma Therman έχει δημιουργήσει την απόλυτη ιστορία εκδίκησης.  Η υπόθεση εκτελεσμένη με έναν τρόπο που εμπνέεται άμεσα από την ασιατική κουλτούρα των πολεμικών τεχνών, του στυλιζαρισμένου splatter και του κόσμου των anime, συνδυάζεται εκρηκτικά με την τύπου spaghetti western/άπω ανατολη μουσική και το αποτέλεσμα είναι σίγουρα πρωτοποριακό και εντυπωσιακό.


    Η κοφτή και γρήγορη σκηνοθεσία του Tarantino αποτελεί ένα από τα βασικά σκηνοθετικά πλεονεκτήματα της ταινίας.  Κάθε πλάνο βρήθει από πολλά και διαφορετικά στοιχεία που σου προσελκύουν την προσοχή, από τους ηθοποιούς, μέχρι και τα ποικιλοτρόπως διακοσμημένα backgrounds στις σκηνές της έντονης δράσης.  Η εναλλαγή ανάμεσα στην έγχρωμη και την ασπρόμαυρη εικόνα είναι συχνή, και χρησιμοποιείται είτε για να δηλώνει τις αναμνήσεις της Νύφης, είτε για να μετριάζει (εσκεμμένα καθώς ο Tarantino δεν έχει τέτοια θέματα ως προς την παρουσία του 'αίματος') και να mutάρει το μπόλικο αίμα που αναβλύζει κυριολεκτικά στην κορυφαία σκηνή της σύγκρουσης Νύφης-O-Ren Ishii.  O Τarantino ως λάτρης του ασιατικού κινηματογράφου, επιδίωξε να δώσει στην ταινία του μια αισθητική εμπνευσμένη από τις κλασσικές πλέον ταινίες με πολεμικές τέχνες, του '70.  Σε συνεργασία με τον υπεύθυνο φωτογραφίας Robert Richardson, βασίστηκαν στα πρότυπα των ταινιών του πρωτεργάτη του είδους Cheh Chang και των Shaw Brothers (μερικά από τα themes της ταινίας προέρχονται αυτούσια από εκείνες τις ταινίες).  Ο Quentin θέλοντας να μείνει πιστός στις τεχνικές του είδους, χρησιμοποίησε μέχρι και κινέζικα....προφυλακτικά γεμάτα ψεύτικο αίμα τα οποία έσκαγαν όταν έπρεπε, αποτίοντας φόρο τιμής στον Cheh Chang.


    Με την χρήση animation σκηνών και σκληρών, άμεσων cuts στα πλάνα του, έδωσε ακόμα μεγαλύτερη ώθηση στην υπόθεση της ταινίας και την εξέλιξη της αδυσώπητης, εκδικητικής μανίας της Νύφης.  To καλογυαλισμένο Hatori Hanzo σπαθί της Therman, οι ιαπωνέζικες ιαχές, τα στιλέτα και οι παντώς τύπου ανοξείδωτες λεπίδες, έχουν τον κεντρικό λόγο στο "Kill Bill" για το πως πρέπει να κλείνονται οι: "unfinished businnesses" με προτίμηση στο αίμα να ρέει άφθονο και να κηλιδώνει εκεί που πρέπει την κίτρινη, motorbike στολή της Νύφης.
    Η Therman έχει περάσει πλέον στο μυαλό όλων (δικαολογημένα ομολογουμένως) ως η απόλυτη Bride.  Δυναμική, χωρίς ίχνος οίκτου και αποφασισμένη να ξεκάνει έναν-έναν αυτούς που την πρόδωσαν, είναι απλά η επί χρόνων επιλογή του Tarantino για τέτοιου είδους ταινίες.  Αν μάλιστα κρίνουμε και από την τρίτη συνέχεια που ετοιμάζει, κάτι θα ξέρει παραπάνω ο ίδιος.  Από τους υπόλοιπους σίγουρα ο Carradine ξεχωρίζει για το πόσο γαλήνια αδίστακτος είναι (ακόμα και αν δεν εμφανίζεται καθόλου σε αυτό το part, και ακούμε μόνο την φωνή του) και κερδίζει τις εντυπώσεις στον ρόλο του μέντορα/εραστή/πατέρα και ένα σωρό άλλα (προσωπικά ποτέ δε φαντάστηκα οτι o Bill θα κατέληγε στην πραγματικότητα νεκρός στην προσπάθειά του να προκαλέσει στον εαυτό του σεξουαλική υπερδιέγερση μέσα από την...ασφυξία!  Πόσο uncool τρόπος για να πεθάνει ο Bill τέλος πάντων;).  Επίσης καλή στον ρόλο της σιγανοπαπαδιάς O-Ren Ishii η Lucy Liu που αν και μικροσκοπική, ήταν αποτελεσματική.  Δε σου γέμιζε το μάτι, μέχτι τη στιγμή που σου έπαιρνε και το scalp αν ήθελε.  Καρτουνίστικες και γοητευτικά ωμές ερμηνείες από όλους, σαν να πρόκειται για manga φουλ στο splatterιλίκι, και ατακαδόρικοι διάλογοι που σου μένουν στο μυαλό.  "Bitch, you can stop right there"...


    Τι άλλο να πει κανείς για αυτή τη ταινία;  Απλά δείτε την ξανά, και ξανά, και ξανά...

    http://www.youtube.com/watch?v=z-T9l8cJ6g0&feature=related


    TRIVIA

    • Είναι η πρώτη ταινία του Tarantino οπού η λέξη 'fuck' ακούγεται μόνο 17 φορές.  Σε άλλες ταινίες του ακούγεται από 100 και πάνω...
    • Ο ρόλος του Bill είχε αρχικά προταθεί στον Warren Beatty, αλλά τον απέρριψε.  Ήταν ο ίδιος μάλιστα που πρότεινε στον Tarantino να προτείνει τον ρόλο στον Carradine.
    • Οι συζητήσεις για το "Kill Bill" είχαν ξεκινήσει από την εποχή του "Pulp Fiction" (1994).  Ο Tarantino ήθελε μόνο την Therman για τον ρόλο της Νύφης.  Ήταν η ίδια μάλιστα που πρότεινε να ξεκινάει η ταινία με την ίδια να τρώει ξύλο, φορώντας ένα νυφικό.
    • Μεγάλος θαυμαστής του "Battle Royale" ο Tarantino εδωσε τον ρόλο της Gogo Yubari (την πιτσιρίκα με την επική μπάλα με τα καρφιά) στην Chiaki Kuriyama, η οποία είχε φυσικά παίξει και στο "Battle Royale".
    • Για να πείσει τον Robert Richardson να συνεργαστεί στην ταινία μαζί του, o Τarantino του έστειλε το σενάριο της ταινίας την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, μαζί με ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα :P
    • Τα μέλη της Deadly Viper Assassination Squad έχουν όλα κωδικά ονόματα φιδιών.  Sidewinder, Black Mamba, Cottonmouth, Copperhead και California Mountain (King) snake.  Επίσης αποτελούν και τα ονόματα εχθρών του Captain America.
    • O Tarantino παραδέχτηκε σε μια συνέντευξή του οτι όλη η μουσική του "Kill Bill" είναι από άλλες ταινίες και οτι ουσιαστικά χρησιμοποίησε τη μουσική από τη συλλογή του με soundtracks.
    (Πηγή IMDB)


    H TV ΣΗΜΕΡΑ....

    NET: 23:00 Casanova, με τους Heath Ledger, Sienna Miller, Jeremy Irons.  H ιστορία του περιβόητου καρδιοκατακτήτη με τον Heath Ledger στον ρόλο του Καζανόβα.  Σε σκηνοθεσία Lasse Hallstrom ("Chocolat", "What's eating Gilbert Grape?").

    Adios!