Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Kokuhaku (a.k.a Confessions): Nothing but the truth...

Καλημέρα guyz!  Μετά από μια σχετική ανανέωση του blogakiou που ελπίζω να αρέσει και σε εσάς όσο και σε εμένα, we are back για μια ακόμη ταινιούλα εξαιρετικής εμπνεύσεως.  Σήμερα επιστρέφουμε για μια ακόμη φορά σε αγαπημένες ασιατικές ταινίες με βασικό θέμα και πάλι την εκδίκηση.  Το "Kokuhaku" μαζί με το "I Saw the Devil" αποτέλεσαν σίγουρα δυο από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς οπότε σας προτρέπω ξανά να τις δείτε και να τις απολαύσετε για το...εκδικητικό μεγαλείο που προσφέρουν ; )


Η Yuko Moriguchi είναι δασκάλα.  Κάποτε πρέπει να ήταν μια πολύ καλή δασκάλα.  Οχι όμως πια...Μετά τον θάνατο της 4χρονης κόρης της αποφασίζει να πάρει μια σκληρή εκδίκηση από αυτούς που είναι υπεύθυνοι για κάτι τόσο φριχτό.  Οι υπεύθυνοι βρίσκονται κοντά της.  Πολύ κοντά της.  Συγκεκριμένα μέσα στην ίδια της την τάξη.  Και η ίδια φαίνεται να ξέρει πολύ καλά ποιοί είναι οι δολοφόνοι.  Για κακή τους τύχη, ξέρει πολύ καλά...
Το "Kokuhaku" αποτελεί με λίγα λόγια μια άρτια ταινία από κάθε άποψη.  Σκηνοθεσία, υπόθεση, ερμηνείες, τα πάντα.  Αποτέλεσε σίγουρα αποκάλυψη της χρονιάς για όσους είχαν την τύχη να την μυριστούν και να την δούν, μιας που ως συνήθως δύσκολα τέτοιες ταινίες βρίσκουν διανομή στις αίθουσές μας.  Δεν είναι καθόλου τυχαίο φαντάζομαι που φέτος η ταινία βρήκε μεγάλη ανταπόκριση και κατέλαβε υψηλή θέση στην πρώτη Blogovision for movies, και η αλήθεια είναι οτι και εγω από εκεί την πρόσεξα.  Αξίζει την αμέριστη προσοχή σας 100%...


Καταρχάς η σκηνοθεσία του Tetsuya Nakasima (ναι ναι, όσο τον ξέρετε εσείς, άλλο τόσο τον ξέρω κι εγω, αλλά έχει φτιάξει μια ταινιάρα ΝΑ με το συμπάθειο!) είναι το λιγότερο αριστοτεχνική.  Έχοντας πιάσει το νόημα αυτού που θέλει να πει (και πως να μη το έπιανε αφού είναι και ένας εκ των δυο σεναριογράφων;) το λέει και ξεμπερδεύει, αφήνοντας τους θεατές εμβρόντητους από την αρχή, μέχρι το τέλος.  Η σκηνοθεσία ακολουθεί αντιστοίχως τις "εξομολογήσεις" της δασκάλας και των μαθητών, υπό την σκιά του θανάτου της μικρής κόρης της Moriguchi.  Το οποιοδήποτε χρώμα είναι ξεπλημένο σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, αφού κυριαρχούν οι σκούρες, μουντές και παγωμένες αποχρώσεις.  Τα slow motion είναι εξαιρετικά, και δε μπορώ να σκεφτώ άλλη ταινία (τουλάχιτον πρόσφατα) οπού αυτή η τεχνική να απέδιδε τόσο καλά και ενίσχυε την αγωνία, αλλά και την καλλιτεχνική ομορφιά, όπως γίνεται εδώ.  Το story αναπτύσεται κλιμακωτά και η τραγική ιστορία αποκαλύπτεται αμέσως, λίγο μετά το τέλος των opening credits, κρατώντας από την αρχή τον θεατή προσηλωμένο στην οθόνη του. Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η πλοκή της ταινίας δεν είναι συνηθισμένος και επίπεδος, αφού μπλέκονται σε αυτή πολλοί χαρακτήρες, καταστάσεις και ένοχα μυστικά.  Σε πολλές περιπτώσεις τα φαινόμενα απατούν και σύντομα καταλαβαίνουν οτι η ενδεχομένως η αλήθεια μπορεί και να είναι πολύ διαφορετική...


Πέρα από το στυλιζαρισμένο υπερθέαμα που δημιουργείται με την σκηνοθεσία (αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά, το πόσο καλοί γνώστες του κινηματογράφου είναι, ακόμα και οι σύγχρονοι ασιάτες δημιουργοί), οι ερμηνείες όλων σχεδόν στην ταινία είναι αυτό που θα λέγαμε mind-blowing.  Από την δασκάλα-εκδικητή, μέχρι τους μαθητές-δολοφόνους και τα υπόλοιπα παιδιά και λοιπούς χαρακτήρες που απαρτίζουν το "Kokuhaku", όλοι μοιάζουν να είναι απόλυτα ταγμένοι σε αυτό που κάνουν και βασικά σε αυτό που υποδύονται/βιώνουν.  Τα κοντινά στο πρόσωπο της δασκάλας, οι γκριμάτσες των παιδιών και τα υστερικά γέλια κάποιων άλλων, αγγίζουν τα όρια υψηλού υποκριτικού ταλέντου.  Ιδιαίτερα η Moriguchi και τα δυο παιδιά που φταίνε για τον θάνατο της μικρούλας Manami, ερμηνεύουν τους ρόλους τους με τέτοια τρομακτική δύναμη που πραγματικά σε συγκλονίζει ολόκληρο.  Είναι τόσο αντιφατικό το γεγονός οτι ενω κάθε λέξη, βλέμμα, αντίδραση των ηθοποιών είναι τόσο απόλυτα καθορισμένη και αυστηρά οριοθετημένη, η ερμηνεία καταφέρνει να βγαίνει τελικά τόσο αβίαστα και ορμητικά, και σε συνεπαίρνει...


Αν και το θέμα της εκδίκησης το έχουμε δει αμέτρητες φορές, ειδικά στον ασιατικό κινηματογράφο, παραμένει εκπληκτικό το γεγονός οτι ακόμα και μετά από πολλές ταινίες αναλόγου περιεχομένου, ακόμα έχουν την δυνατότητα να μας εκπλήσουν και να μας τρομοκρατούν με την ίδια ευκολία, οι φίλοι ασιάτες δημιουργοί.  Η έμπνευση και οι ιδέες είναι αστείρευτες, η σκηνοθεσία κάθε φορά εξαιρετική, η φωτογραφία (και ιδιαιτέρως εδω) σκληρή και minimal, δημιουργεί την κατάλληλα νοσηρή ατμόσφαιρα που απαιτείται.  Η σκοτεινή ανθρώπινη φύση, η εκδικητική ορμή και οι αναπόφευκτες συνέπειες των πράξεών μας, αποτελούν βασικά στοιχεία του "Kokuhaku".
Σκοτεινή, σοκαριστική και-δυστυχώς- εν δυνάμει αληθινή είναι μια εξαιρετική ταινία που οι μη fan θα εκτιμήσουν και οι fan απλά θα λατρέψουν.

http://www.youtube.com/watch?v=F73eXXiMwB4&feature=related
Άμα ξέρεις να φτιάχνεις και το σωστό trailer, καταφέρνεις να δημιουργήσεις αγωνία και σασπενς ΧΩΡΙΣ να αποκαλύψεις πολλά και κυρίως τα πρόσωπα των δολοφόνων.  Άκου τα Hollywood...

No trivia for the movie...

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

STAR: 21:00, Ocean's Eleven, με τους George Clooney, Brad Pitt, Mat Damon, Andy Garcia, Julia Roberts.  O Danny Ocean παρέα με μερικά ακόμη καλόπαιδα, αποφασίζει να θέσει σε εφαρμογή ένα καλοστημένο σχέδιο προκειμένου να ληστέψουν ταυτόχρονα τρια μεγάλα καζίνο του Las Vegas.  Καλογυρισμένη, γρήγορη περιπέτεια με λαμπερό cast, σκηνοθετημένη από τον Stephen Soderbergh.

NET: 23:40. Gomorra.  Δράμα παραγωγής 2008 που εξερευνά την σύγχρονη εγκληματικότητα στην Ιταλία.  Υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα.

Cya tomorrowz!

3 σχόλια:

  1. Να μαι! :) :p

    Παρακάτω σου παραθέτω ένα σχόλιο που είχα γράψει σε ένα άλλο μπλογκ:

    "Μου φαίνεται πως οι Ιάπωνες ήθελαν να κάνουν το δικό τους “Oldboy” και την δικιά τους ανεπανάληπτη ιστορία εκδίκησης αλλά απέτυχαν οικτρά. Εκνευριστικά κακόγουστη σκηνοθεσία (και καλά εξεζητημένη-λυρική) όπου όλη σχεδόν η ταινία ήταν γυρισμένη σε αργή κίνηση (έλεος) όπου σε συνδυασμό με την υπερβολική κι εκβιαστική χρήση λυρικών σκηνών έκαναν το όλο αποτέλεσμα εκνευριστικά επιτηδευμένο, καρικατουρίστικο, κουραστικό, υπερβολικό. Για να μην μιλήσω για το άνευ προηγουμένου παραλήρημα του εξωφρενικού σεναρίου του, με τις αναληθοφανής καταστάσεις της, τις ”μεθοδευμένες” ανατροπές της και τις καθόλου πειστικές και αβαντορίδικες εξομολογήσεις των πρωταγωνιστών της. Και φυσικά όσο προχώραγε προς το τέλος της, τα πράγματα ξέφευγαν ακόμη περισσότερο με ένα φινάλε τραγικό. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι η ταινία πλασάρεται ως σοβαροφανής όπου πρωταγωνιστές είναι 13άχρονα παιδάκια-στυγεροί δολοφόνοι. Πραγματικά την θεωρώ ανεκδιήγητη ταινία. Το μόνο πράγμα που μου άρεσε ήταν η φωτογραφία της."

    Ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω διότι πρέπει να είμαι ο μοναδικός που δεν του άρεσε αυτή η ταινία όπου οι περισσότεροι μάλιστα τη λάτρεψαν. Για το επικό (τραγελαφικό θα το χαρακτήριζα εγώ) φινάλε της ταινίας να πω ότι με είχε πιάσει νευρικό γέλιο.

    0/5: Κακή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εντάξει εγω από αυτά καταλαβαίνω οτι σ'άρεσε κατά βάθος! :P

    Πέρα από την πλάκα τώρα, την ταινία την έχω δει ποοολυ καιρό πριν, και συνεπώς για να ξαναθυμηθώ πάλι όλα τα στοιχεία, πρέπει να την δω. Αλλά προφανώς και κάθε άποψη είναι δεκτή, και λογικό να μη σου αρέσει. Απλώς μάλλον εγώ έχω συνηθίσει τόσο στον ασιατικό κινημ/φο του τώρα, ώστε δε μου φάνηκε υπερβολικό στο ελάχιστο, στα πλαίσια όμως του, ξέρω τι θα δω και γιατί θα το δω.

    Ασχετο, αλλα που να δεις το Paperboy για το οποίο γράφω και κριτική. Εμένα η ταινία μου άρεσε. Σε όλους τους άλλους πάλι, αμφιβάλω :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ναι κατά βάαααααααααααααααααααααααααααααθος μου άρεσε! :p

    Ναι μωρέ γούστα είναι αυτά. Αλλά όπως σου έχω ξαναπεί μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι κι αναλύεις μια ταινία (κυρίως το αμιγώς κινηματογραφικό κομμάτι της) οπότε είναι χαρά μου και να διαφωνούμε.

    Δεν το έχω δει το "Paperboy". Περιμένω να διαβάσω την κριτική σου κι αν με πείσεις θα το δω. ;) :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή