Η πρώτη φορά που την είχα δει στον κινηματογράφο, ήταν μια ώρα δύσκολη για εμένα, καθώς για μια ακόμη φορά ήμουν με 40 πυρετό ΚΑΙ ΟΜΩΣ έκατσα και την είδα, με τα μάτια μου κολλημένα πάνω στην οθόνη (πιο πάνω δε γινόταν!) και μάλιστα την κατάλαβα, την απόλαυσα και γενικά είναι κάτι που πολυ δύσκολα θα έκανα με άλλη ταινία, τη στιγμή που στο μέτωπό μου έψηνες κάστανα.
Είναι μια ταινία που τα έχει όλα. Πρωταγωνιστής είναι ο Leonardo di Caprio που ναι, σίγουρα έχετε βαρεθεί να με ακούτε να το λέω, αλλά θα το πω για μια ακόμη φορά: είναι και πάλι εξειρετικός!!. Η υπόθεση έχει να κάνει με δυο ντετέκτιβ (di Caprio και Mark Ruffalo) οι οποίοι καλούνται να εξιχνιάσουν την μυστηριώδη εξαφάνιση μια γυναίκας, η οποία ήταν τρόφιμος μιας περιβόητης, ψυχιατρικής κλινικής που καταλαμβάνει ένα ολόκληρο νησί. Εκεί βρίσκεται κάθε καρυδιάς καρύδι, επικίνδυνοι άνυρωποι και άτομα που έχουν χάσει την επαφή τους με τη πραγματικότητα πολυ καιρό πριν. Εκεί ο Teddy Daniels (di Caprio) θα έρθει αντιμέτωπος και με τα δικά του μυστικά, τα οποία βρίσκονται θαμμένα πολύ βαθιά μέσα του, αλλά σύντομα θα βγούν στην επιφάνεια και τότε θα αρχίσει και ο ίδιος να χάνει το μυαλό του....
Η συνεργασία του αγαπητού Leo με τον Scorsese για μια ακόμη φορά, μπορεί να είχε μπερδέψει μερικούς, οι οποίοι σίγουρα θα σκέφτηκαν οτι μετά απο τόσες συνεργασίες που έχουν ήδη στο ενεργητικό τους, τι παραπάνω θα είχαν να μας προσφέρουν;. Κι όμως, αυτή τη φορά ο Scorsese το πήγε πολύ μακρία το θέμα....
Ένα απο τα- πολλά ομολογουμένως- πράγματα που αγάπησα στη συγκεκριμένη ταινία, είναι η σκηνοθεσία της, την οποία βρήκα εκπληκτική και συγκλονιστική, alltogether. Έχει κάνει μαγικά πράγματα απο σκηνοθετική άποψη. Έχει πετύχει να συνδυάσει τόσο αρμονικά τον χωροχρόνο, που προσωπικά δεν με ξένισε καθόλου το γεγονός, οτι ανα διαστήματα ο πρωταγωνιστής, κατέφευγε σε flashbacks, προκειμένου να εξηγήσει το παρελθόν, αλλά και τη σχέση του με το παρόν που βίωνε. Αυτή η διαδοχή, παρελθόντος-παρόντος, μπορεί να γίνει ιδιαίτερα κουραστική σε ταινίες στις οποίες δεν έχει υπάρξει η απαραίτητη προσοχή απο τον σκηνοθέτη, καθώς μπορεί να μπερδέψει εύκολα τους θεατές και να δημιουργήσει τεράστια κενά, ως προς την πλοκή και την γενικότερη εξέλιξη της υπόθεσης. Οχι όμως εδω. Έτσι κι αλλιώς δε μιλάμε και για έναν τυχαίο σκηνοθέτη, αφού ιδιαίτερα σε ότι αφορά τη συνεργασία του με τον di Caprio, έχει κάνει πραγματικά καλές ταινίες. Αυτό που μου έκανε εντύπωση, είναι το γεγονός οτι πολλά απο τα πλάνα της ταινίες, έχουν μια σχεδόν ποιητική διάσταση στο τρόπο που παρουσιάζουν τα πράγματα. Απο το παρελθόν του ντετέκτιβ, μέχρι και το περιβάλλον μέσα στο οποίο λειτουργεί το ψυχιατρείο, τα πάντα μοιάζουν ονειρικά, ή μάλλον για να είμαι πιο σωστή, μοιάζουν να είναι σκηνικά βγαλμένα απο τους χειρότερους εφιάλτες, αλλά και που έστω και με τον τρόπο αυτό η ποιητική τους εικόνα είναι εμφανής.
Τα πάντα σε αυτή τη ταινία, είναι δράση και αντίδραση. Τώρα που το σκέφτομαι και καλύτερα, η μεγαλύτερη αντίδραση απέναντι στη δράση του πρωταγωνιστή, είναι ο καιρός, ο οποίος προοδευτικά και απο τη στιγμή που θα πατήσει το πόδι του στο καταραμμένο νησί, αρχίζει να χαλάει μέχρι που τελικά καταλήγει σε πραγματική θεομηνία. Επίσης εαν προσέξετε καλύτερα, θα εντοπίσετε και εσείς μια ομοιότητα ως προς τις εσωτερικές συγκρούσεις που γίνονται στο μυαλό του ντετέκτιβ και την εξωτερίκευση αυτών, στο περιβάλλον που τον περικλύει. Όσο πιο πολύ χάνεται μέσα στον εαυτό του, τόσο τα πράγματα αγριεύουν, λες και ο Scorsese θέλει να μας δείξει την ταυτόχρονη και παράλληλη εξέλιξη συναισθημάτων και καιρικών φαινομένων.
Η πλοκή της είναι έξυπνη και σε κραταέι απο την αρχή κιόλας. Οι ερμηνείες είναι απο όλους πάρα πολύ καλές, αφού εκτός απο τον Leo παίζουν και άλλοι αξιόλογοι ηθοποιοί, όπως ο Ben Kingsley και ο Max von Sydow. Ο Scorsese έχει πετύχει να συνδυάσει με μεγάλη επιτυχία πολλά διαφορετικά κομμάτια ιστορίας, τα οποία μοιάζουν απόλυτα δεμένα μεταξύ τους και δίνουν την φυσική εντύπωση οτι το ένα ακολουθεί το άλλο. Υπάρχουν πολυ δυνατές και εν μέρει σοκαριστικές στιγμές στη ταινία, αλλά θα το πώ ακόμη μια φορά, οτι είναι δοσμένες με έναν πολυ καλλιτεχνικό τρόπο, ο οποίος σε κάνει να τις δέχεσαι έτσι ακριβώς όπως είναι, ακόμα και αν είναι σκληρές.
Αγωνία, έκπληξη, θλίψη, μυστικά, αποκαλύψεις και ένα σκηνικό που θυμίζει κατά έναν αόριστο τρόπο, αιρετική κοινωνία που βρίσκεται στο τέλος της ανθρώπινης ύπαρξης, συνθέτουν μια καλογυρισμένη και άρτια τεχνικά και ερμηνευτικά ταινία, που θα σας αφήσει με το στόμα ανοιχτό, όπως ακριβώς έκανε και το Inception (θα καταλάβετε τι εννοώ και νομίζω θα συμφωνήσετε).
http://www.youtube.com/watch?v=HYVrHkYoY80
Αύριο ελπίζω να ανεβάσω Κυνόδοντα, εαν καταφέρω να τη δω σήμερις!
Καλή προβολούλα....αξίζει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου