Quills: Η ανείπωτη ιστορία του Marquis de Sade....

Allo, allo!!.  Αρκεί να σας πω οτι μόλις επέστρεψα απο ακόμα μια (δεύτερη προς το παρόν) προβολή του καινούργιου Harry Potter.  Τώρα θα μου πείτε γιατί....ε γιατί έχω και την μικρή!.  Παω πρώτα εγώ και αν εγκρίνω, πάω και τη Νικολέτα να τη δεί:).  Και μια τρελή μου φίλη, δε λέω ποιά, εκείνη ξέρει!:P.  Γι'αυτό λοιπόν σήμερα το καθυστερήσαμε λιγάκι το πράγμα, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.  Επίσης έχω τη χαρά να παρακολουθώ το Oldboy το οποίο παίζεται σε ενα ψηφιακό κανάλι αυτή τη στιγμή και είμαι ενθουσιασμένη!huhu....Let's get started now!.

Βρισκόμαστε στη Γαλλία του 18ου αιώνα, οπού και συναναντάμε τον γνωστό συγγραφέα, Μαρκήσιο ντε Σαντ φυλακισμένο για λόγους που δεν αποκαλύπτονται, σε ένα άσυλο για τρελούς.  Εκεί θα αποκτήσει κάτι σαν, έναν φίλο και μια ερωμένη: έναν παπά και μια πλήστρα, την Madeleine.  Λίγο αργότερα και όταν μαθευτεί οτα τα βιβλία που συγγράφει εξακολουθούν να βγαίνουν προς τα έξω και να δημοσιεύονται, παρά τις διαταγές του Ναπολέοντα, εξαιρίας του ιδιαίτερα τολμηρού, ηδονιστικού και σε πολλέσ περιπτώσεις, αθεϊστικού τους περιεχομένου.  Δεν είναι εξάλλου και τυχαίο το γεγονός οτι απο το όνομα του Sade, δημιουργήθηκε και ο όρος σαδιστής, σαδομαζοχισμός κ.λ.π, ενόως τρόπου ζωής τον οποίο υποστήριζε ένθερμα ο ίσιος.
Όταν λοιπόνο Ναπολέοντας πληροφορήθηκε τη δράση του Μαρκήσιου, αποφάσιεσε να δράσει και έστειλε στο άσυλο έναν γιατρό, ο οποίος ήταν γνωστός για τις πολυ σκληρές τιμωρίες και τα βασανιστήρια τα οποία επέβαλε στους ασθενείς, τον Dr. Royer-Collard.  Στην ουσία αυτόι θα μπορούσε να σημαίνει δυο τίνα, είτε οτι επρόκειτο για το τέλος ολόλκληρου του ασύλου, είτε για το τέλος του Μαρκήσιου, προσωπικά.
Σας έχω ξαναπει οτι δεν είμαι και ιδιάιτερη φαν των ταινιών εποχής.  Σας έχω πει επίσης οτι μου άρεσουν οι ταινίες που έχουν μέσα μια κάποια διαστροφή, κάτι το περίεργο τέλος πάντων.  Η συγκεκριμένη έχει καταφέρει να συνδυάσει τα δυο είδη ταινίων που βρίσκονται για εμένα, στα δυο άκρα: αυτό που δεν αντέχω καθόλου και αυτό που αγαπώ.  Ε λοιπόν βλέποντάς την, ξέχασα εντελώς για πιο λόγο είμαι αρνητική απέναντι στις ταινίες εποχής...
Θεωρώ οτι αυτό ποιυ σε κερδίζει στη συγκεκριμένη είναι οι ερμηνείες και....οι ερμηνείες!.  Ο ένας καλύτερος απο τον άλλο, αλλά και όλοι έτσι κι αλλιώς καλοί ηθοποιοί.  Έχουμε στον ρόλο του Μαρκήσιου τον εξαιρετικό, Geoffrey Rush, ο οποίος είναι ειλικρινά τρομερός.  Ωμός, σκληρός, κυνικός και σαν να φαίνεται και ορισμένες φορές (ειδικά προς το τέλος) οτι δεν είναι καν άνθρωπος, δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, το οποίο συγκρίνεται νομίζω επάξια με τον ρόλο του στον Πιανίστα.  Στη συνέχεια η αγαπημένη μου Kate Winslet, η οποία για ακόμη μια φορά γεμίζει την οθόνη με το ταλέντο της, αλλά και τη γοητεία της, καθώς σε αυτή τη ταινία θα έλεγα οτι είναι λάγνα και αισθησιακή, κυρίως επειδή ο Sade την παρασύρει σε ακολασίες!:P.  O Joaquin Phoenix ερμηνεύει τον άνθρωπου του Θεού, που παρολα αυτά (και επειδή τίποτα δε μπορεί να είναι φυσιολογικό μέσα σε ένα άσυλο φρενοβλαβών) γίνεται φίλος με τον Sade, ενώ τρέφει και κάτι παραπάνω απο φιλικά αισθήματα για την Madeleine(Winslet).  Στο ρόλο του κακού και σαδιστή επίσης (με τη κακή την έννοια!) γιατρού, συναντάμε τον Michael Cain(!), o οποίος εννοείται οτι στον ρόλο του κακού είναι αποκάλυψη, μιας που τον έχουμε συνηθίσει σε πιο καλούληδες ρόλους.
Όλη η ταινία διαπνέεται απο ένα αίσθημα αμαρτίας, βρωμιάς και παρακμής.  Σκεφτείτε κάτι ανάλογο με τη ταινία του Burton, The Demon Barber, οπου τα πάντα χαρακτηρίζονταν απο μια αίσθηση αποσύνθεσης και σαπίλας.  Κάτι τέτοιο συμβαίνει και σε αυτή τη ταινία, αν και όχι με μια τόσο σκοτεινή και cartoonistiki αισθητική, όπως αυτή του φίλου μου του Tim.  Γενικά η ταινία βασίζεται πολυ στους ηθοποιούς της, παρά στο σενάριο (για το οπιίο δε γνωρίζω κιόλας εάν πρόκειται για αναφορές στη πραγματική ζωή του Μαρκήσιου, ή αν είναι καθαρά φανταστική η πλοκή).  Βέβαια προσωπικά καθόλου δε με ενόχλησε, μιας που καταφέρνουν να σε παρασύρουν και να σε μπάσουν μέσα στην αμαρτωλή ζωή και κυρίως στο αμαρτωλό μυαλό του Marquis de Sade.
Σεξ, λαγνεία, βία, φετίχ....είναι μερικά μόνο απο τα πράγματα που την χαρακτηρίζουν.  Ακραία για εκείνον τον αιώνα, αλλά ακόμα και για σήμερα...Στημένη όμως με έναν τόσο θεατρικό τρόπο, που δε μπορείς παρά να την απολαύσεις μέχρι τελικής....μπουκιάς!.
H ταινία είναι μεγαλούτσικη-2 ωρίτσες-αλλά θεωρώ οτι σε όσους αρέσουν αυτές, οι λίγο πιο προκλητικές και περίεργες, θα τους αρέσει πολυ και αυτή, αν και σχετικά παλιά (2000).  Πιστέψτε με, αξίζει να τη δείς!:P

http://www.youtube.com/watch?v=X0Kh-3qXD40

Tvoula δε προτίνω σήμερις, καθότι είναι ήδη αργά, οπότε τι να δείτε;  Και το Oldboy τελείωνει, οπότε δεν έχει κανένα νόημα να προτίνω κάτι άλλο (μετά απο αυτό, το χάος!).  So ώρα για νάνι και με το καλό πάλι αύριο!  Καληνυχτούυυλα!!!:))

Y.Γ: Welcome στα καινούργια μέλη!!:D  Ελπίζω να σας αρέσουν οι ταινιούλες, και εννοείται περιμένω προτάσεις και ιδέες για οτι άλλο θέλετε, παλιοί και νέοι!

Cya!!