Reservoir Dogs: 'Killer' colours...

Yo! Καλή εβδομάδα σε όλους και καλή συνέχεια διακοπών σε όσους λείπουν για μια ακόμη φορά. Ήγγικεν η ώρα που θα 'την κάνω' και εγώ με ελαφρά οπότε το blogaki θα κατεβάσει ρολά αυτή την εβδομάδα. Μάλλον θα βάλω και την τελευταία ψηφοφορία πιο νωρίς για να προλάβω να ανεβάσω την ταινία που θα βγει πρώτη, συνεπώς μη σας ξενίσει αυτό. So αυτή τη φορά είχαμε πολλαπλούς νικητές και μπόλικες ψήφους (thanx γι' αυτό!). Στην πρώτη θέση με 11 ψήφους έχουμε "The Sixth Sense", "Fight Club" και "Pulp Fiction". Όλες έχουν ανέβει παλαιότερα οπότε θα περάσουμε στη δεύτερη θέση οπού συναντάμε με 10 το "The Godfather" και το "Reservoir Dogs". Επέλεξα να ανεβάσω την ταινία του Tarantino επειδή μέχρι τώρα έχω ανεβάσει τις υπόλοιπες, πιο γνωστές του και θεώρησα οτι με αυτήν θα κλείσουμε κατά κάποιον τρόπο την ομάδα των επικών ταινιών του (επιφυλάσσομαι να ανεβάσω και άλλες όταν έρθει η ώρα). Το "The Godfather" θα ανέβει επίσης σίγουρα κάποια στιγμή μετά τις διακοπές. Για απλή πληροφόρηση στην τρίτη θέση βρέθηκαν με 8 το "The Lion King" και " Dirty Harry" (χάσμα χασμάτων). Και τώρα περνάμε κατευθείαν στο ψητό...

Μια παρέα εγκληματιών ετοιμάζεται για την ληστεία που θα τους αποφέρει πολλά φράγκα στις τσέπες. Όταν τελικά η απόπειρα να κλέψουν μερικά διαμάντια πάει κατά διαόλου, οι κατηγορίες θα αρχίσουν να διαδέχονται η μια την άλλη και οι υποψίες οτι ανάμεσά τους κάποιος παίζει τον ρόλο του χαφιέ θα πληθαίνουν....

'Οταν το 1992 το "Reservoir Dogs" παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Sundance Film Festival, στην Utah, ο πρωτοεμφανιζόμενος τότε σεναριογράφος/σκηνοθέτης Quentin Tarantino έγινε στη στιγμή κινηματογραφικό ίνδαλμα και αποτέλεσε από τότε έναν από τους θρύλους της μεγάλης οθόνης. 2 μόλις χρόνια μετά κατάφερε να κερδίσει το Oscar για το "Pulp Fiction", όπως επίσης και τον Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Κανών του ίδιου χρόνου. Το αστέρι του Tarantino άρχισε να λαμποκοπάει και έκτοτε δεν σταμάτησε να μας προσφέρει απολαυστικά βίαιες και με καυστικό χιούμορ ταινίες, με το χαρακτηριστικό του πλέον και ιδιαίτερο στιλ...

Το "Reservoir Dogs" είναι μια ταινία η οποία βρίθει όλων αυτών των στοιχείων που κάνουν τις ταινίες του να ξεχωρίζουν από χιλιόμετρα. Ουσιαστικά οι διάφορες παντιέρες που χρησιμοποιεί επανειλημμένα στα έργα του ο Tarantino ξεκίνησαν από εδώ. Δεν ήταν και πολύ εύκολα τα πράγματα για την πρώτη του απόπειρα, καθώς το budget ήταν πολύ περιορισμένο και συνεπώς υπήρχαν μπόλικα προβλήματα σχετικά με το χτίσιμο και την σκηνοθεσία της ταινίας. Παρόλα αυτά ίσως αυτό ακριβώς να αποτέλεσε και την αφετηρία του φιλμικού είδους που άρχισε να αναπτύσσει ο Tarantino. Χαρακτήρες του υποκόσμου, βρισίδι στο έπακρο, αίμα με το λίτρο, καταδιώξεις, ναρκωτικά, λεφτά, κομπίνες και πάει λέγοντας. Παράλληλα η αισθητική του "b-movie" είδους που είναι χαρακτηριστική στα έργα του δεν είναι τυχαία, καθώς εάν παρακολουθήσει κανείς το "Reservoir Dogs" θα δει οτι είναι στην τελική μια καλοστημένη σκηνοθετική δουλειά, που κατάφερε να μείνει στην ιστορία, ακόμα και με τα ελάχιστα αυτά χρήματα που δαπανήθηκαν για την παραγωγή της. Τυχαία ή οχι η αισθητική της 'πρόχειρης' δουλειάς και της b-ταινίας, είναι αναπόσπαστο κομμάτι των ταινιών του Tarantino, ο οποίος φροντίζει μάλιστα να την ενισχύει με φαντεζί σκηνοθετικά κολπάκια, ξεπλυμένα ενίοτε χρώματα, 'παλιακές' εικόνες, καρικατουρίστικους χαρακτήρες και επιλογές από soundtrack που παραπέμπουν σε άλλες εποχές, μιας που ο ίδιος έχει παραδεχτεί οτι η μουσική που χρησιμοποιεί είναι πάντα από προσωπικές του συλλογές και ποτέ δημιουργημένη για την εκάστοτε δουλειά του.

Εδω ερμηνείες και σκηνοθεσία δημιουργούν ένα cult αποτέλεσμα που πολλοί θα ζήλευαν σήμερα, αποδεικνύοντας πως το σκηνοθετικό ταλέντο του Tarantino (γιατί από υποκριτική λίγο μαύρα μεσάνυχτα) και ένα τσούρμο cool guyz, καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα αποτέλεσμα που χωρίς πολλές σκηνές δράσης ή ανελέητου κυνηγητού, αποτελούν το χρωματιστό κερασάκι μιας τόσο ένοχα γλυκιάς ταινιακής τούρτας.

Το "Reservoir Dogs" είναι μια ταινία που ούτε λίγο ούτε πολύ τα περισσότερα πράγματα αιωρούνται κάπου πάνω από τους ατέλειωτους διαλόγους των πρωταγωνιστών και στην ουσία δε βλέπουμε τίποτα πέρα από αυτό. Ούτε την ληστεία, ούτε το κυνηγητό με την αστυνομία, ούτε αν την γλύτωσαν όλοι, ούτε πως στο καλό έγινε όλο αυτό που σε μια οποιαδήποτε άλλη ταινία του Hollywood θα αποτελούσε το ζουμί της υπόθεσης, με την ληστεία να 'τρώει' σίγουρα ένα 20λεπτο οπού φυσικά θα παρακολουθούσαμε κάθε συνταρακτική λεπτομέρεια. Σε καμία περίπτωση δε προσπαθώ να μειώσω τέτοιου είδους ταινίες, καθώς πολλές από αυτές είναι πράγματι καλές, αλλά δε μπορώ και να μην εκστασιαστώ με την μαγκιά του Tarantino να σε κρατάει καθηλωμένο από την αρχή, χωρίς να σου έχει δείξει τίποτα!

Οι ερμηνείες όλων με ενθουσίασαν και βρήκα πολύ έξυπνο το εύρημα οτι ο καθένας από την συμμορία διέθετε οχι κάποιο ηλίθιο κωδικό όνομα, αλλά ένα χρώμα. O Mr. White (Harvey Keitel), o Mr. Brown (Quentin Trantino), o Mr. Orange (Tim Roth), o Mr. Blue (Edward Bunker), o Mr. Blonde (Michael Madsen) και ο Μr. Pink (Steve Buscemi)-και προσωπική αγάπη-, αποτελούσαν τα μέλη της εγκληματικής ομάδας, με τον Joe Cabot (Lawrence Tierney) στον ρόλο του Big boss και τον Nice Guy-Eddie Cabot (Chris Penn) στον ρόλο του γιου/bodyguard του. Εκτός από τα ονόματα-χρώματα που τους δίνει ο 'αρχηγός', ενδιαφέρον είναι το πόσο ξεκάθαρα οριοθετημένοι είναι και οι χαρακτήρες που υποδύονται: ο Pink είναι ο ορθολογιστής της παρέας, ο συγκρατημένος και ψυχρός επαγγελματίας, που ξέρει τι πρέπει να κάνει και πότε να το κάνει, σκεπτόμενος πάντα λογικά. Ο White είναι ο 'παλιός', αυτός που κουβαλάει την εμπειρία και ουσιαστικά παίζει τον ρόλο της πατρικής φιγούρας ανάμεσα στους νεαρούς κακοποιούς, ενώ ο Blonde είναι ο κλασσικός ψυχάκιας που συναντάμε και σε άλλες ταινίες του Tarantino (ο ρόλος του Madsen δεν διαφέρει και πολύ από τον αντίστοιχό του στο Kill Bill) ο οποίος δεν δίνει δεκάρα για κανέναν πέρα από το δικό του τομάρι και μπορεί να σκοτώσει με την ίδια ευκολία ένα κουνούπι και έναν άνθρωπο. Ναι με την ίδια...

Ερμηνείες-ρεσιτάλ από Busemi-Roth-Keitel. Ο Βuscemi πολυλογάς όπως είναι, δίνει μια νευρώδη ερμηνεία που σε πορώνει, ο Keitel με το ώριμο παρουσιαστικό του είναι ιδανικός για τον ρόλο του εν δυνάμει μέντορα, που όταν σκέφτεται με την καρδιά και οχι το μυαλό, μόνο χαμένος βγαίνει, ενώ και ο Roth αποτελεί ανεξάντλητη πηγή ερμηνευτικής ικανότητας, με τον παραληρηματικό του λόγο και το αγωνιώδες βλέμμα του, δίνει πραγματικά τα μέγιστα στον ρόλο του και την ικανοποίηση στον Τarantino που τον επέλεξε. Στους υπόλοιπους ρόλους είναι όλοι καλοί και αποτελούν το ιδανικό team cast για την πραγμάτωση της φαντασίωσης του σκηνοθέτη.

Φυσικά από σκηνοθετική πλευρά θα δείτε όλα αυτά που έχετε συνηθίσει: πλάνα μέσα από το port baggage, ατάκες που 'γράφουν', cool τύπους με χαρτοφύλακες και βαλίτσες που κρύβουν συνήθως το λόγο για τον οποίο γίνεται κάθε φορά ο κακός χαμός, βία που φτάνει και περισσεύει, και άλλη τόση που παίζει 'έξω' από την ταινία και ένα σωρό άλλα σκηνοθετικά τεχνάσματα και οχι μόνο, που πολλοί θα τα ξέρετε και καλύτερα από εμένα.

To "Reservoir Dogs" είναι μια περιπέτεια που πρέπει να δουν οι fan και οπωσδήποτε αυτοί που δεν αρέσκονται σε τέτοιου είδους ταινίες, γιατί απλά θα την αγαπήσουν. Για το παράλογο, τις σπουδαίες ερμηνείες, την εξαιρετική και φυσικά τρελαμένη σκηνοθεσία του Tarantino, το compilation από soundtracks που έχουν μαγειρευτεί τέλεια με την ταινία και φυσικά την όλη αισθητική που αποπνέει και την κάνει με μόλις ένα βασικό σκηνικό στο οποίο έγιναν τα γυρίσματα, μια από τις καλύτερες ταινίες ever. Plus μπόλικο eye candy για όσες γυναίκες δεν κατάφερα να πείσω με τα παραπάνω (εγώ κρατάω τον Mr. Pink για να μην τσακωθούμε....)

Υ.Γ: Mr. Blonde είσαι θεός....ξέρεις για ποια στιγμή μιλάω...

http://www.youtube.com/watch?v=-C5MEv7eXRw&feature=related

TRIVIA

• Η ταινία περιλαμβάνει 272 διαφορετικές χρήσεις της λέξης "fuck" (nothing less to be expected).
• Κατά την διάρκεια των γυρισμάτων ένας
  νοσοκόμος παρέμενε εκεί προκειμένου να επιβεβαιώνει οτι το αίμα που έχανε ο Mr. Orange από τον πυροβολισμό, ήταν σε ρεαλιστική ποσότητα.
• Η αποθήκη στην οποία έγιναν τα περισσότερα γυρίσματα ήταν κάποτε...νεκροτομείο!
• O Madsen δυσκολεύτηκε πολύ να γυρίσει την σκηνή οπού γίνεται βίαιος απέναντι σε έναν αστυνομικό. Ο ηθοποιός που τον υποδυόταν (Kirk Baltz) πέταξε την ατάκα "i have a child at home" αυτοσχεδιάζοντας, και τότε ο Madsen ως νέος πατέρας που ήταν και ο ίδιος, δε μπορούσε να τελειώσει την σκηνή σκεπτόμενος οτι θα άφηνε ορφανό ένα παιδάκι!
• O Roth έμενε για αρκετές ώρες μέσα σε μια λίμνη 'αίματος' από την οποία έπρεπε να τον ξεκολλάνε, καθώς δημιουργούσε κρούστα όσο περνούσε η ώρα (ικ!).
• Το budget ήταν τόσο περιορισμένο που οι ηθοποιοί φορούσαν δικά τους ρούχα, όπως ο Penn και ο Buscemi που φοράει σκούρο τζιν και οχι παντελόνι από κοστούμι.
• Ο Tarantnino αποφυλάκισε τον Lawrence Tierney ο οποίος είχε μπει φυλακή επειδή είχε στρέψει το όπλο προς τον ανιψιό του, μόνο και μόνο για να παίξει στην ταινία!
• Ο ρόλος του Mr. Pink είχε γραφτεί για τον ίδιο τον Tarantino. Όταν ο Buscemi πέρασε από casting του είχε πει οτι δεν υπήρχε περίπτωση να του δώσει τον ρόλο, γιατί τον ήθελε για τον ίδιο και οτι έπρεπε να είναι πολύ καλός για να τον πάρει. Ο Buscemi ήταν κάτι περισσότερο από καλός τελικά...
• Στην αρχή που τους βλέπουμε όλους μαζεμένους γύρω από το τραπέζι να συζητούν για την...Madonna, ο Chris Penn δεν συμμετέχει καθόλου στην κουβέντα. Ο λόγος απλός: ο αδελφός του Sean Penn ήταν ζευγάρι με την Madonna τότε.
• Το αυτοκίνητο που οδηγεί ο Madsen είναι επίσης δικό του. 'Οταν τον βλέπουμε μέσα στην αποθήκη κρατώντας ένα αναψυκτικό, ήταν εκτός σεναρίου αφού έκανε μια βόλτα μαζί με τον ηθοποιό που έπαιζε τον αστυνομικό (ο οποίος του είχε πει να τον κλειδώσει στο port baggage για να πιάσει καλύτερο....feeling) και περνώντας από ένα Taco Bell αποφάσισε να πιει κάτι. Στη συνέχεια έφερε αυτό το κάτι και στην ίδια την ταινία...

Και μερικά fan made posterakia που βρήκα και μου άρεσαν:

Τίποτα η tv σήμερα...

Bye bye!