Tomboy: A curious little girl and her 'inner' boy...

NEW ARRIVAL

Hello hello.  Μμμ αυτή η εβδομάδα (από σήμερα Πέμπτη) δεν είναι και οτι καλύτερο ταινιακά.  Έχουμε "The Three Musketeers" σε 3D παρακαλώ(!), επανέκδοση του "The Lion King" σε 3D ξαναπαρακαλώ, μετά από 17 ολόκληρα χρόνια, επανέκδοση μιας βαμπιρίστικης culto-ταινίας του '85, το "Fright Night", αυτή τη φορά με πρωταγωνιστή τον Colin Farell, και τέλος έχουμε και το ταινιάκι του Woody Allen "Μidnight in Paris", που κακιά δε θέλω να γίνω, αλλά μου μοιάζει μια απ' τα ίδια.  Αυτό που δεν είναι ξαναζεσταμένη συνταγή, είναι το γαλλικό "Tomboy", μια γλυκιά και τρυφερή ταινιούλα που σίγουρα δε θα σας αφήσει αδιάφορους εάν την προτιμήσετε.  Let's see...

Η 10χρονη Laure (Zoe Heran) μετακομίζει με την οικογένειά της σε ένα καινούριο διαμέρισμα, κάπου έξω από το Παρίσι.  Εκεί θα γνωρίσει νέους φίλους, παίζοντας και διασκεδάζοντας όλη μέρα.  Την ίδια στιγμή θα γνωρίσει και την Lisa (Jeanne Disson), ένα συμπαθητικό κορίτσι που φαίνεται να έχει ιδιαίτερη αδυναμία στην Laure.  O λόγος;  η μικρή νεοφερμένη έχει αυτοσυστηθεί στην πιτσιρικαρία της γειτονιάς ως...αγόρι με το όνομα Michael, με αποτέλεσμα η Lisa να αρχίσει να νοιώθει τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, χωρίς φυσικά να γνωρίζει οτι το γαλανομάτικο πλάσμα που έχει απέναντί της είναι κορίτσι.  Η αποκάλυψη της αλήθειας είναι ζήτημα χρόνου και τότε τα πράγματα θα περιπλεχθούν ακόμα περισσότερο...
Η σκηνοθέτης Celine Scimma δημιουργεί ένα αληθινό, αυθεντικό ταινιάκι σχετικά με την σεξουαλικότητα που κάθε πλάσμα κρύβει μέσα του, ακόμα και από την παιδική του ηλικία.  Η αυθεντικότητά της δεν περιορίζεται μόνο στην πρωτοτυπία του σεναρίου (είναι άξιο λόγου σίγουρα το γεγονός οτι το story είναι ιδωμένο και βιωμένο από ένα παιδί), αλλά και στην ερασιτεχνική υποκριτική των κεντρικών-μικρών μας-ηρώων, καθότι είναι η πρώτη τους φορά μπροστά από κάμερα (συμπεριλαμβανομένης και της πραγματικά συγκλονιστικής πρωταγωνίστριας Ζoe Heran).  20 μέρες γυρισμάτων, ένα εκατομμύριο ευρώ και περίσσιο ταλέντο, ήταν αρκετά για την σκηνοθεσία αυτού του γαλλικού coming of age φιλμ (στα πιο πρόσφατα είχαμε το βρετανικό "Submarine") στο οποίο εξερευνάται με διακριτικό τρόπο, η αρχή της μετάβασης από την προεφηβική, στην εφηβική ηλικία, με όλες τις συνέπειες και επιπτώσεις που κάτι τέτοιο συνεπάγεται.

Η ταινία ξεκινά με τον τίτλο της να χρωματίζεται πρώτα μπλε, στην συνέχεια κόκκινο-φούξια και μετά να καταλήγει να απαρτίζεται και από τα δυο χρώματα (τα μισά γράμματα της λέξης "Tomboy" είναι μπλε και τα υπόλοιπα κόκκινα).  Προσωπική μου εκτίμηση είναι πως με ένα τόσο απλό κολπάκι, η σκηνοθέτης σου δίνει στο πιάτο όλη την ιστορία που πρόκειται να παρακολουθήσεις στην συνέχεια.  H Laure είναι κορίτσι (φούξια γράμματα), αλλά δηλώνει στους καινούργιους της γείτονες πως είναι αγόρι (μπλε γράμματα), μόνο για να καταλήξει λίγο αργότερα σε μια εμφανή εσωτερική πάλη (και συνειδητοποίηση ίσως;) οτι τελικά ίσως είναι λίγο και από τα δυο, οτι τόσο η κοριτσίστικη, όσο και η αγορίστικη φύση της, συνυπάρχουν στο παιδικό της ακόμα σώμα (συνεπώς έχουμε και την ανάλογη διχρωμία στην γραμματοσειρά του "Tomboy").  Με απλό και λιτό τρόπο συνοψίζεται όλο το περιεχόμενο της ταινίας, στα opening credits της.  Ένα τέχνασμα που βρήκα πολύ έξυπνο και διασκεδαστικό, σχεδόν παιχνιδιάρικο.  Όπως ακριβώς και η 'πρώτη ύλη' της ταινίας: τα παιδιά.
Το γαλλικό "Αγοροκόριτσο" θα μπορούσε να είναι το σύγχρονο "Boys Don't Cry" (1998), χωρίς όμως την βία και το σεξ, αλλά περιορισμένο στην θεματική του κοριτσιού που για τους χ, ψ λόγους αποφασίζει να παρουσιαστεί και κατ' επέκταση να συμπεριφερθεί, σαν αγόρι.  Εδώ οι λόγοι για τους οποίους η πρωταγωνίστρια υποδύεται το αγόρι, δεν γίνονται ποτέ γνωστοί, δεν έχει όμως και τόση σημασία για την εξέλιξη της υπόθεσής μας.

Ο κοινωνικός προβληματισμός της σκηνοθέτιδας επιτυγχάνεται με έναν φυσικό και απροσποίητο τρόπο, που ενισχύεται τόσο από την σκηνοθεσία, όσο και από τις ερμηνείες.  Αυτό που επιθυμεί από την αρχή να μας πει, γίνεται ξεκάθαρο όταν πλέον η αλήθεια έρχεται στην επιφάνεια: η κοινωνική αποξένωση είναι αναπόφευκτη.  Δεν είναι τυχαίο οτι οι αντιδράσεις που προέρχονται μέσα από την γειτονιά (την οποία αντιλαμβανόμαστε μέσα στην ταινία ως μια μικροκοινωνία, μια αναπαράσταση του μεγάλου κόσμου εκεί έξω) της Laure είναι ποικίλες.  Άλλοι σοκάρονται με την αποκάλυψη, άλλοι την βάζουν στο περιθώριο εξαιτίας του ψέματός της, ενώ άλλοι δείχνουν μεγαλύτερη επιείκεια και κατανόηση.  Ακριβώς δηλαδή όπως θα γινόταν και στα πλαίσια της κοινωνίας σε ευρύτερη κλίμακα.  Αν και οι λόγοι για τους οποίους συμπεριφέρεται έτσι δεν είναι εμφανείς-όπως είπα και παραπάνω-μπορούμε μόνο να εικάσουμε για ποιον λόγο τα κάνει όλα αυτά.  Είναι η παιδική περιέργεια σχετικά με το άλλο φύλο;, είναι μια βαθύτερη και πιο ουσιαστική ανάγκη που της έχει γεννηθεί τόσο νωρίς; ή ένας απλός, συνηθισμένης πειραματισμός της ηλικίας;.  Όποια ερμηνεία και αν αποφασίσετε να δώσετε, το σίγουρο είναι οτι οι απαντήσεις που θα πάρετε θα είναι διφορούμενες μιας που τελικά δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο ποιο από τα παραπάνω σενάρια 'παίζει'.  Όπως και να' χει όμως, αυτή η ταινία το κάνει το σχολιάκι του πάνω σε ένα-κατά γενική ομολογία-'καυτό' θέμα.  Η διαφορά της με άλλα φιλμάκια που πραγματεύονται παρόμοιες καταστάσεις είναι οτι το κάνει με έναν προσεκτικό (μιλάμε για παιδιά εξάλλου) και καθόλα ειλικρινή τρόπο, που πηγάζει από την αθωότητα που κατακλύζει την οθόνη, και προέρχεται-από που αλλού;- από τα ίδια τα παιδιά.

Η Zoe Heran είναι πραγματική αποκάλυψη.  Χωρίς να μιλάει πολύ, αλλά αρκούμενη στο βλέμμα και τις κινήσεις του σώματος, αποτελεί την ιδανική ενσάρκωση ενός αγνού πλάσματος, που αποζητά την αποδοχή όπως εκείνο θέλει.  Σε δυο ειδικά σκηνές (όταν αναγκάζεται από την μητέρα της να φορέσει ένα μπλε φόρεμα, και όταν η παρέα των παιδιών μαθαίνει την αληθινή της ταυτότητα) δίνει ρεσιτάλ, και πάλι όμως χωρίς πολλά πολλά.  Αναμφισβήτητα το ανδρόγυνο παρουσιαστικό της, την κάνει τέλεια για τον ρόλο και αποτελεί εξαιρετική περίπτωση, ταλαντούχου πιτσιρικιού, αν αναλογιστεί μάλιστα κάποιος το γεγονός οτι είναι ο πρώτος της ρόλος σε ταινία (τον οποίο κέρδισε με το σπαθί της στην πρώτη κιόλας οντισιόν).  Στο πλευρό της η μικρούλα και 'πιο γλυκιά πεθαίνω' Mallon Levana στον ρόλο της πανέξυπνης και αρκούντως οξυδερκούς 6χρονης Jeanne.  Η αλήθεια είναι πως κάθε άλλο, παρά τυχαίο είναι το γεγονός οτι δυο τόσο αντιθετικά, όμορφα κοριτσάκια υποδύονται τους κεντρικούς ρόλους.  Από την μια πλευρά έχουμε την Laure, με την αγορέ γοητεία, τα κοντοκουρεμένα, ξανθά της μαλλιά, τα γαλάζια μάτια και το αγορίστικο στυλ της.  Από την άλλη η Jeanne είναι η επιτομή της χαριτωμένης παιδικής φύσης, με τις καστανές τις μπούκλες, τα σκούρα μάτια με τις μεγάλες βλεφαρίδες και το ροζ, μπαλετικό της φουστάκι με το οποίο τραγουδάει, χορεύει και γενικότερα κάνει ένα σωρό γλύκιες και τσαχπινιές.  Η αντίθεση εντονότατη (δε νομίζω να γινόταν πιο έντονη) και επιτυχημένη, ενώ και η Levana αποτελεί ηθοποιική έκπληξη, παρά το νεαρό της ηλικίας της.
Φυσικά όλα αυτά μπορούν να συνοψιστούν εύκολα μέσα στην ρευστή σκηνοθεσία της ταινίας, τα όμορφα, φυσικά πλάνα και την συνολική αίσθηση αθωότητας και ζεστασιάς που αποπνέει.  Χωρίς περιτές φιοριτούρες, βρίσκει τον στόχο της, τον πετυχαίνει και δημιουργεί ένα οπτικό αποτέλεσμα γεμάτο, προβλήματα καρδιάς, παιδικής περιέργειας, φιλίες και αμήχανης αλήθειας.  Σίγουρα μια από τις ταινίες που δεν πρέπει να χάσετε, διότι είναι ότι πιο γλυκό θα δείτε τώρα τελευταία : )

Τι έμαθα από την ταινία:  Οτι όταν μοιάζεις σαν αγόρι, πρέπει να συμπεριφέρεσαι και αναλόγως προκειμένου να πείσεις τους γύρω σου (φτυσίματα, περιφορά άνευ φανέλας και ποδόσφαιρο, είναι μόνο μερικά από τα θεμητά χαρακτηριστικά), οτι η πλαστελίνη έχει πολλές χρήσεις, και οτι όταν έχει μια έξυπνη, μικρή αδελφή μπορείς να την εκμεταλευτείς με τρόπους που θα ωφελήσουν και τους δυο σας :)



No trivia

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

ET1: 22:00, Το μέλι (a.k.a Bal).  Τούρκικη παραγωγή, οχι σαν τις μαλακοπαπαριές της τηλεόρασης.  Δραματική ταινία, που κέρδισε πέρσι στο φεστιβάλ του Βερολίνου την Χρυσή Άρκτο.

STAR: 22:00, Gran Torino, με τον Clint Eastwood να πρωταγωνιστεί και να σκηνοθετεί.  Ένας βετεράνος του πολέμου της Κορέας, πιάνει φιλίες με έναν νεαρό Ασιάτη έπειτα από μπόλικη κακοκροπιά από μέρος του και βλέπει την ζωή του να αλλάζει...  

Αύριο σας περιμένω με ψηφοφοριούλα για favorite movie based on a Stephen King book/novel!  

Cya!