Χαιρετώ και πάλι! New arrival σήμερα και κατά την γνώμη μου, μια από τις πιο πολυσυζητημένες και καλές ταινίες της χρονιάς. Η πρώτη προβολή της-όπως και πολλών άλλων μέχρι τώρα-έγινε στις Νύχτες παρέα με την έτερη ταινία του Gosling, "Drive". Θα κάνω τα στραβά μάτια απέναντι στο "Crazy, Stupid, Love" (2011) το οποίο δεν είναι του γούστου μου, και θα περιοριστώ να πω οτι φέτος είναι μια καλή χρονιά για τον τραγουδιστή των "Dead Man Bones" (αν δεν τους έχετε ακούσει, ευκαιρία να το κάνετε. Ο Gosling μας έχει προκύψει πολυτάλαντος). Για να start τώρα...
O Stephen Myers (Ryan Gosling) είναι ο επικεφαλής της προεκλογικής καμπάνιας του Governor Mike Morris (Geroge Clooney), ενός νέου πολιτικού υποψηφίου που επιδίδεται σε αγώνα δρόμου μαζί με την ομάδα του, προκειμένου να επικρατήσει έναντι του πολιτικού του αντιπάλου, Senator Pullman (Michael Mantell) και να καταφέρει να λάβει το προεδρικό χρίσμα. Ο Stephen σύντομα θα καταλάβει οτι ο χώρος της πολιτικής δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Μεταξύ επίμονων δημοσιογράφων που χώνουν την μύτη τους παντού (Marisa Tomei ως Ida Horowicz), δολοπλόκων υπεύθυνων των καμπανιών που παίζουν τα σκληρά τους πολιτικά παιχνίδια με μαεστρία (Philip Seymour Hoffman ως Paul Zara στο πλευρό του Morris και Paul Giamatti ως Tom Duffy να ενισχύει το image του υποψήφιου Pullman) και νεαρών, ασκούμενων bimbo που μπορούν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα με τα σαλιαρίσματά τους με τους μελλοντικούς προέδρους (Evan Rachel Wood ως Molly Stearns), θα έρθει αντιμέτωπος με την αληθινή πλευρά του κόσμου της πολιτικής. Αυτόν που είναι άσχημος και επικίνδυνος, φτάνοντας σύντομα στο σημείο να αμφισβητήσει και την δική του ηθική ακεραιότητα...
Μια ακόμη σκηνοθετική προσπάθεια του βραβευμένου με Oscar George Clooney, που αυτή τη φορά βασίζεται στο θεατρικό έργο του Beau William με τίτλο "Farragut North". Οι κριτικοί από την πρώτη στιγμή το εξήραν και το χαρακτήρισαν ως "μια κλασσική ιστορία ύβρεως που λαμβάνει χώρα σε ένα σύγχρονο περιβάλλον". Εαν κρίνουμε μάλιστα και από το αποτέλεσμα του George, αυτή ακριβώς η περιγραφή του έργου αποτέλεσε την βάση για την μεταφορά του στον κινηματογράφο, αλλά και για το εύρημα του ιδιόμορφου τίτλου της ταινίας, "The Ides of March".
Έχει επικρατήσει ο όρος "Ides of March" να χρησιμοποιείται με αρνητική σημασία, θέλοντας να υποδηλώσει-κατά κύριο λόγο-την οποιασδήποτε μορφής προδοσία και κατ' επέκταση τα διάφορα συνωμοτικά σχέδια και πλεκτάνες που προπορεύονται αυτής. Η σημασία της εντοπίζεται κάπου στο 44 π.Χ την ημέρα δηλαδή που δολοφονήθηκε ο Ιούλιος Καίσαρας από τον Βρούτο και τα άλλα καλόπαιδα-συνωμότες. Φυσικά γίνεται εμφανές οτι δε θα μπορούσαμε να μιλάμε για κάποιον πιο επιτυχημένο τίτλο, μιας που το "The Ides of March" εγκλωβίζει τέλεια όλη τη βρωμιά της σύγχρονης, πολιτικής σκηνής. Εξίσου ταιριαστό στο όλο consept είναι και το poster της ταινίας (το παραπάνω) το οποίο απλά επισφραγίζει την έξυπνη προώθηση της ταινίας. Gosling και Clooney αποτελούν την ίδια, αδιάσπαστη προσωπικότητα, τα δυο μισά που δημιουργούν μια ολότητα. Ο Gosling ως Stephen Myers δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την δουλειά και κυρίως τις ευκαιρίες ανέλιξης που του προσφέρονται μέσα από την οργάνωση της προεκλογικής καμπάνιας του Morris. Τον έχει ανάγκη προκειμένου να ικανοποιήσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες, γιατί κακά τα ψέματα, όσο ρομαντικός και αμέμπτου ηθικής κι αν θες να παραμείνεις, θα έρθει η στιγμή που θα φας την σφαλιάρα και τότε το παιχνίδι θα κριθεί στο ποιος θα ρίξει τις περισσότερες. Από την άλλη ο Clooney ως Morris έχει ανάγκη από έμπιστα και ικανά άτομα στην ομάδα του, προκειμένου να του ανοίξουν τον δρόμο για την διεκδίκηση του υπέρτατου αξιώματος. Ο δρόμος όμως δεν είναι πάντα στρωμένος με ροδοπέταλα, και αυτοί που μέχρι πρότινος σε υποστήριζαν, μπορεί να σου γυρίσουν την πλάτη. Τα ιδανικά πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων όταν δε ξέρουμε που βάζουμε το 'άλλο'. Γιατί από υπογραφές κ. Morris σκίζετε...
Όλος ο καλός ο κόσμος μαζεύτηκε και πρωταγωνιστεί σε αυτό το καλογυρισμένο πολιτικό θρίλερ, οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν προταθεί και για Oscar (Clooney, Hoffman και Tomei το έχουν ήδη πάρει). Αν και το "The Ides of March" δεν πρωτοτυπεί όσον αφορά την πλοκή του, καθώς ακολουθεί την πεπατημένη του είδους, με αρκετή αγωνία, ανατροπές και πισώπλατα μαχαιρώματα, παρόλα αυτά είναι χωρίς αμφιβολία μια πολύ καλά εκτελεσμένη σκηνοθετικά προσπάθεια, η οποία ενισχύεται ακόμα πιο πολύ (περισσότερο για να είμαστε ειλικρινείς δεν γίνεται) από το εξαιρετικά ταλαντούχο cast.
Ο Clooney αν και βρίσκεται στην μέση του σκανδαλικού κυκλώνα, μοιάζει να μην κρατάει τον κεντρικό ρόλο στην ταινία, αλλά να μένει στα μετόπισθεν, αφήνοντας χώρο και χρόνο στον Ryan Gosling για να κάνει τα δικά του. Φαίνεται πως ο Gosling έχει βρει την φόρμα του από πέρυσι (μετά μάλιστα και από την υποψηφιότητά του για το σπαραξικάρδιο "Blue Valentine") και συνεχίζει ακάθεκτος τις καλές ταινιακές επιλογές και ρόλους (είπαμε ολισθήματα τύπου "Crazy, Stupid..." τα συγχωρούμε...προς το παρών). Εδώ είναι ιδανικός στον ρόλο του 'good boy turned bad', καθώς συνειδητοποιεί οτι για να μπορέσει να επιβιώσει στην πολιτική αρένα παρέα με τα λιοντάρια, πρέπει να παίξει βρώμικα. Και το κάνει οχι χωρίς ενδοιασμούς, αλλά παίρνοντας την αναπόφευκτη πλέον απόφαση να αναμετρηθεί με τα 'μεγάλα παιδιά'. Κατά την ταπεινή μου άποψη όλο το ζουμί του χαρακτήρα που υποδύεται, παρουσιάζεται με τον πιο απλό τρόπο στο τελευταίο πλάνο της ταινίας που αποτελεί εξάλλου και το καλύτερο τέλος που θα μπορούσε να είχε. Από τους υπόλοιπους για εμένα ξεχώρισαν οι Hoffman και Giamatti οι οποίοι ερμήνευσαν στην ουσία τον ίδιο ρόλο, απλά από αντίπαλα στρατόπεδα. Παλιές καραβάνες και οι δυο, θα γνωρίσουν από πρώτο χέρι τι πάει να πει πατάω επί πτωμάτων για να κάνω αυτό που θέλω. Τώρα ποιος θα πατήσει ποιον είναι μια ιστορία που θα δείτε από σήμερα στις αίθουσες.
Το "The Ides of March" είναι μια ταινία που έχει όλα τα φόντα για να αναδειχθεί σε μια από τις καλύτερες φέτος. Θυμίζοντας αρκετά τον "Ghost Writer" (2010) του Polanski, χωρίς όμως το ιστώδες πλέξιμο της υπόθεσης και την ώριμη σκηνοθεσία του, απαρτίζεται από ένα λαμπρό cast, την λουστραρισμένη σκηνοθεσία του Clooney και ένα story που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν βλέπουμε τελικά μόνο μια light εκδοχή των παρασκηνιακών παιχνιδιών που γίνονται κατά την διάρκεια των πραγματικών, προεκλογικών περιόδων. Χμμ just wonder...
TRIVIA
- O di Caprio προοριζόταν για τον κεντρικό ρόλο της ταινίας, μέχρι την στιγμή που αποσύρθηκε, αλλά παρέμεινε ως executive producer.
- O Brad Pitt πέρασε από οντισιόν για τον ρόλο του...Hoffman. Pitt-Clooney-Gosling? Τίγκα οι αίθουσες από γυναίκες που αποφάσισαν να δώσουν μια ευκαιρία σε αυτό το πολιτικό θρίλερ που φαίνεται πολύ ενδιαφέρον...
(Πηγή IMDB)
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
ΕΤ1: 22:00, Ψεύτης Ήλιος, του Nikita Mikhalcov. Στην Ρωσία του 1936 ο συνταγματάρχης Κοτόφ περνάει τις καλοκαιρινές του διακοπές με την οικογένειά του στο ειδυλλιακό τους εξοχικό. Όλα πάνε καλά, μέχρι την στιγμή που θα εμφανιστεί ο ο ξάδελφός του Ντιμίτρι από την Μόσχα. Ο γοητευτικός και πνευματώδης Ντιμίτρι θα 'αιχμαλωτίσει' τις γυναίκες του σπιτιού και σύντομα ο Κοτόφ θα καταλάβει οτι πίσω από την άφιξή του κρύβονται πολύ πιο σκοτεινά συμφέροντα...
Αύριο έχουμε ψηφοφορία με favorite movie posters from the '90s (vol.1). Μην ξεχνιέστε!
Τρελαίνομαι για πολιτικό σινεμά, με τα βρόμικα παιχνίδια και τις συνομωσίες του, ιδίως των δεκαετιών του ’60 και του ’70. Άμα έχει λοιπόν λίγο από το άρωμα των πολιτικών θρίλερ εκείνων των δεκαετιών, τότε θα μου αρέσει πολύ. Ανυπομονώ να την δω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ υπόθεσή της μου θυμίζει μια άλλη εξαιρετική πολιτική ταινία της δεκαετίας του '70, το "The Candidate" με τον Robert Redford. Αυτές ήταν πολιτικές ταινίες!
Πάντως από τις δύο προηγούμενες σκηνοθετικές δουλειές του Κλούνεϊ, έχει δείξει ότι το κατέχει. Και κυρίως αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι ότι έχει διαλέξει ένα σινεμά, έντονα πολιτικοποιημένο.