Μέρα μέρα! Φοβερή μέρα και σήμερα, με τα πάντα να βρίσκονται σε απεργιακό κλοιό (η Τρέμη μέσα μου). Σήμερα λοιπόν και μιας που απ'οτι φαίνεται δε θα την γλυτώσουμε εύκολα από τον...κλοιό του σπιτιού μας, λέω να πούμε δυο πραγματάκια για την νέα ταινία του Pedro Almodovar, "La piel que habito". Ξυπνώντας 7 η ώρα το πρωί σίγουρα δεν είναι το καλύτερο μου, αλλά όπως αποδείχθηκε η ταινία οχι μόνο άξιζε το αχάραγο εγερτήριό μου, αλλά θεωρώ οτι αποτελεί ένα υψηλής αισθητική δημιούργημα και σίγουρα μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, η οποία απ'οτι φαίνεται έχει ξεκινήσει πολύ δυναμικά φέτος. Σας εφιστώ την προσοχή μόνο σε ένα πράγμα: εάν επιλέξετε να την δείτε, σκεφτείτε πολύ καλά το που θα την παρακολουθήσετε, όπως επίσης και την ώρα που θα επιλέξετε. Το περιεχόμενό του είναι 'ιδιαίτερο', και σίγουρα θα ακούσετε πάμπολλα εξυπνακίστικα σχόλια από τύπους που μπερδεύτηκαν και αντί για το "Killer Elite" κατέληξαν να βλέπουν Almodovar. Θα είναι κρίμα πραγματικά να μη μπορέσετε να απολαύσετε αυτή την ταινία στον έπακρο. Πραγματικά κρίμα...
O Robert Ledgard (Antonio Banderas) είναι ένας πλαστικός χειρούργος, διάσημος ανάμεσα στους κόλπους των ιατρών για τις ριζοσπαστικές μεθόδους που ακολουθεί. Στην προκειμένη περίπτωση η δημιουργία ενός συνθετικού δέρματος, έχει γίνει η νούμερο ένα προτεραιότητά του. Το ινδικό του χοιρίδιο; μια μυστηριώδης γυναίκα η Vera (Elena Anaya), την οποία κρατάει κλειδωμένη στην έπαυλή του και πάνω στην οποία κάνει τους διαδοχικούς του πειραματισμούς, σχετικά με την επιτυχία και την αποδοτικότητα αυτού του νέου είδους δέρματος. Ο Robert κατατρεγμένος από πολλές και παλιές τραγωδίες θα βρει στο πρόσωπο αυτής της γυναίκας πολλά περισσότερα, από έναν αυστηρά ιατρικό περιορισμό στον οποίο την είχε από την αρχή υποβάλει. Η στιγμή που η αλήθεια πίσω από αυτή την περίεργη σχέση θα αποκαλυφθεί, δεν θα αργήσει και τότε το σοκ θα είναι κάτι παραπάνω από ισχυρό. Για τους θεατές...
Δε χρειάζονται και πολλές συστάσεις για τον Pedro Almodovar. Έχοντας στο ενεργητικό του πάνω από τριάντα ταινίες σε ρόλο σκηνοθέτη/σεναριογράφου έχει αποδείξει εδώ και χρόνια τον λόγο για τον οποία παραμένει πάντα στην πρώτη γραμμή των πιο ενδιαφερόντων και ιδιαίτερων προσωπικοτήτων του σύγχρονου κινηματογράφου. Η έντονη αγάπη του για τις γυναίκες αποτελεί ίσως την πιο δυνατή κινητήρια δύναμη για την δημιουργία στιβαρών, βαρύγδουπων δραμάτων με πρωταγωνίστριες γυναίκες...πολλές γυναίκες. Μαχητικές, εύθραυστες, τολμηρές, σεξουαλικές, μάνες, ερωμένες, σύζυγοι, όλες έχουν περάσει από τις ταινίες του, οι οποίες φροντίζουν κάθε φορά να τις εκθειάζουν, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Σκηνοθέτης των άκρων, του αρέσει να προκαλεί και να προκαλείται, γεγονός που αντικατοπτρίζεται ακόμα και στην αποδοχή την οποία τυγχάνουν οι ταινίεςτου. Για παράδειγμα το "Pepi, Luci, Bom y otras chicas" (1980) θεωρείται μέχρι και σήμερα η χειρότερη ισπανική ταινία που έγινε ποτέ, ενώ από την άλλη πλευρά τιμήθηκε με το Oscar ξενόγλωσσης για το "Τodo sobre mi madre" (1999), την-κατά πολλούς-καλύτερη ταινία του. Το 2002 τσίμπησε και το Oscar 'Καλύτερου Σεναρίου' για το "Hable con ella (a.k.a Talk to Her) και ηρέμησε. Ή ίσως οχι και τόσο, καθώς από τότε μέχρι και σήμερα συνεχίζει να εκθιάζει την γυναικεία φύση, κάνοντας μάλιστα την Penelope Cruz μούσα του ("Volver", "Los abrazos rotos"), για να καταλήξουμε στο σήμερα με το "La piel que habito", το οποίο με έκανε να βγω από την αίθουσα εκστασιασμένη και βαθιά συγκλονισμένη. Και να φανταστείτε οτι εμένα δε μου άρεσε καν ο Almodovar. Respect...
"Tarantula". Αυτός είναι ο τίτλος της νουβέλας του Thierry Jonquet πάνω στην οποία βασίστηκε το σενάριο για το "La piel que habito", ένα σενάριο το οποίο δημιούργησε ο ίδιος ο Almodovar (φυσικά) για την μεταφορά της ιστορίας στην κινηματογραφική οθόνη.
Αν και δεν έχω διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο, θα έβαζα το χέρι μου στην φωτιά οτι εάν ο Jonquet ζούσε (πέθανε τον Αύγουστο του 2009), θα έτριβε τα μάτια του-πιθανότατα και τα χέρια του-μπροστά στην στιλιζαρισμένη, "art house" φριλακεότητα του Almodovar. Στην ουσία με τον όρο "art house" εννοούμε ένα φιλμ που ξεφεύγει από τις συνηθισμένες σκηνοθετικές και σεναριακές νόρμες, παραπέμποντας περισσότερο σε ανεξάρτητες παραγωγές, με βαθύτερα και πολυεπίπεδα υποθεσιακά νοήματα, και φυσικά αποφεύγοντας το μονοπάτι του Χολυγουντιανού blockbuster. Όλα τα παραπάνω μπορεί να τα συναντήσει κανείς με μεγάλη ευκολία στο "La piel que habito".
Προχτές και βγαίνοντας από την δημοσιογραφική προβολή, άκουσα κάποιον να αναφέρεται στην ταινία παρομοιάζοντάς την με αρχαία, ελληνική τραγωδία, κάτι με το οποία μάλλον θα συμφωνήσω. Το φιλμ χαρακτηρίζεται από έντονα δραματικά στοιχεία, μια αποκάλυψη που λειτουργεί επεξηγηματικά για ότι έχουμε παρακολουθήσει μέχρι εκείνη την στιγμή, την παρέμβαση ενός από μηχανής Θεού και φυσικά την κάθαρση. Στο σύνολό της και από την αρχή μέχρι και το τέλος της, διαπνέεται από μια αδιόρατη θεατρικότητα οχι μόνο εξαιτίας του χώρου μέσα στον οποίο διαδραματίζεται το story, αλλά και των ίδιων των ερμηνειών. Οι αντιδράσεις είναι προβλεπόμενες, επειδή έτσι ακριβώς πρέπει να είναι: η οργή διαδέχεται την οργή και η θλίψη την θλίψη. Ακόμα και η εκδίκηση ή ο θάνατος, είναι επαναλαμβανόμενα και αναμενόμενα μοτίβα τα οποία ωθούν την υπόθεση ένα βήμα παραπέρα, μέχρι και την συγκλονιστική της αποκάλυψη. Ή ακόμα και μετά από αυτή...
Η δραματικότητα του βασικού twist της ταινίας εντείνεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός οτι εμείς σαν θεατές ενημερωνόμαστε για την βασική 'στροφή' της ταινίας σχετικά γρήγορα, ενώ από την άλλη πλευρά υπάρχουν χαρακτήρες που ακόμα δεν έχουν έρθει αντιμέτωποι με αυτού του είδους την πληροφορία, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια πρώτης τάξεως δραματική κορύφωση που ακολουθεί την ταινία ακόμα και μετά το τέλος της (ιδιαίτερα μετά από αυτό).
O Almodovar αυτή τη φορά επιλέγει να μείνει μακριά από την θέωση του Θηλυκού, και επιλέγει να εισχωρήσει σε πιο βαθιά και φιλοσοφικά νοήματα, με το Θηλυκό να μην έχει εξολοκλήρου τον πρώτο λόγο. Έχει πετύχει να πραγματεύεται πολλαπλά πράγματα και νοήματα μέσα στην ίδια ιστορία. Μέχρι που μπορεί να φτάσει η επιστήμη; Υπάρχουν όρια; Μπορούν να εκλείψουν τα ανθρώπινα δικαιώματα ενός ατόμου, απέναντι στον πόνο και την δίψα για εκδίκηση κάποιου άλλου; Και τελικά τι είναι αυτό μετράει; αυτό που φαίνεσαι ή αυτό που πραγματικά είσαι; Σύμφωνα με την πορεία της ταινίας ο Almodovar κάνει παραπάνω από σαφές το γεγονός οτι τελικά κανείς δεν ξεχνάει (είτε γιατί δεν μπορεί, είτε γιατί δεν θέλει) ποιος πραγματικά είναι. Ποιος είναι αληθινά 'κάτω' από το συνθετικό δέρμα ή οποιοδήποτε άλλο αλληγορικό και μεταφορικό σαρκίο. Όταν σου κλέβουν την 'ταυτότητα', το ίδιο σου το είναι, τότε ο βιασμός που έχεις υποστεί δεν γιατρεύεται με τίποτα. Η αυτοκαταστροφή είναι αναπόφευκτη, αργά η γρήγορα....
Οπτικά η ταινία είναι ένα υπέροχο θέαμα. Εγκλωβισμένη η σκηνοθεσία στο μεγαλύτερο μέρος της στην μεγαλοπρεπή έπαυλη του πρωταγωνιστή, με ζωηρά χρώματα και καλόγουστη αισθητική, θα μπορούσε να αποτελεί το εξελιγμένο μοντέλο του "Les yeux sans visage" του '60 που ανέβασα επίτηδες χθες στο blog. Και πραγματικά εάν κάποιος παρακολουθήσει τις δυο ταινίες σε κοντινές χρονικές περιόδους, θα μπορέσει να διαπιστώσει και από μόνος του τις πολλές ομοιότητες. Από τον διάδρομο με τις τούβλινες αψίδες που οδηγεί στο εργαστήριο, την τεράστια έπαυλη και την γυναίκα-συνεργάτη του πρωταγωνιστή, μέχρι το γεγονός οτι και οι δυο έχουν κόρες (για τις οποίες στην τελική γίνονται όλα) και την γενικότερη κλειστοφοβική αισθητική του σπιτιού. Αναμφίβολα ο Almodovar είναι κορυφαίος σκηνοθέτης και εδώ νομίζω οτι το αποδεικνύει περίτρανα. Όλο το φιλμ διακατέχεται από μια χειρουργική, σχεδόν ψυχρή ατμόσφαιρα, που γίνεται ακόμα πιο έντονη χάρη στην αποστειρωμένη ερμηνεία του Banderas. Μέσω κοντινών πλάνων, ανάποδων γωνιών λήψης και ενός μεγάλου flashback που δίνει τις απαραίτητες για το παρόν, απαντήσεις το "La piel que habito" είναι το εξελιγμένο μοντέλο της ταινίας του Γάλλου Franju. Η μόνη διαφορά είναι οτι αυτή τη φορά δεν μιλάμε για ένα medical horror ταινιάκι (τι ταινιάκι δηλαδή, μια ταινιάρα ΝΑ με το συμπάθειο), αλλά για ένα medical, drama/thriller film. Φυσικά το ζοφερό παρελθόν που κατατρέχει τους ήρωες, η υπερδραματικότητα, η υποδόρια (και πολλές φορές εμφανέστατη) σεξουαλικότητα σε συνδυασμό με μια τίνι τρόπο διαστροφή-ανωμαλία, αποτελούν και εδώ βασικά και αναπόσπαστα κομμάτια της πραγματικότητας των τραγικών ηρώων (η λέξη 'τραγικός' δεν θα μπορούσε να έχει πιο πλήρη σημασία από εδώ). Μέσα από μια κυκλική παρουσίαση των γεγονότων, όπως άλλωστε συνηθίζει ο Almodovar, επιχειρεί μια βουτιά στα μύχια της ανθρώπινης ψυχής και το σκοτάδι που όλοι μας κρύβουμε εκεί μέσα και που για το καλό όλων μας, καλύτερα να μένει εκεί...
Από πλευράς ερμηνειών ο Βanderas είναι σίγουρα πολύ καλός. Μετά από αρκετά χολυγουντιανά, στραβοπατήματα και χαζοπατήματα-όπως θες πες τα-συνεργάζεται και πάλι με τον παλιόφιλό του Pedro (παλιότερες συνεργασίες τους περιλαμάνουν τις ταινίες "Laberinto des pasiones"-1982, "La ley del deseo"-1987 και "Μujeres al borde de un ataque de nervios"-1988) και αποδεικνύει πως όταν θέλει μπορεί και να είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός. Άκαμπτος και αδιαπέραστος σαν πέτρα, μιλάει πολύ με τα μάτια του και κυρίως με την συνοφρυωμένη του έκφραση, την οποία δεν αποχωρίζεται σχεδόν καθόλου σε όλη την ταινία. Ερμηνεία χειρουργικής ακρίβειας. Στο πλευρό του η Elena Anaya (παρολίγον Penelope Cruz) είναι όμορφη, πολύ όμορφη και υποδύεται τέλεια τον ρόλο της φυλακισμένης μεν, μοιραίας δε, γυναίκας. Οι αντιδράσεις της ποικίλουν και την κάνουν να μοιάζει άλλοτε με χαριτωμένο κουνελάκι, και άλλοτε με θηρίο ανήμερο. Βασικό ρόλο κρατάει και η αγαπημένη κυρία του Almodovar, Marisa Paredes που δίνει μερικές ακόμα πινελιές έντασης μέσα από την αναδρομική της αφήγηση στο παρελθόν. Και οχι μόνο.
Το "La piel que habito" είναι μια ταινία που θα σας καθηλώσει με την μαεστρική σκηνοθεσία, τις ωμές ερμηνείες, την συγκλονιστική-ανατριχίλα μουσικά του Alberto Iglesias και μια τρομερή αποκάλυψη κάπου στο μέσο της που θα σας κάνει να χάσετε και το λίγο μυαλό που θα σας έχει απομείνει μέχρι τότε. Διαφορετική, τολμηρή και απόλυτα σαγηνευτική αυτή η ταινία του Almodovar σίγουρα θα σας ταρακουνήσει και θα σας κάνει να σκεφτείτε: "Why are why wearing that stupid man suit?" ; )
(Το μόνο traileraki που δεν αποκαλύπτει τα πάντα....)
No trivia
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
ΕΤ1: 22:00, The Brave, με τους Marlon Brando, Johnny Depp. Σε σκηνοθεσία του ίδιου του Depp.
Δεν τρελαίνομαι για το σινεμά του αλλά γενικά μου αρέσει. Ειδικά από το 1997 κι έπειτα, με το εξαιρετικό “Carne tremula” (για μένα την καλύτερη ταινία του) όπου πέρασε και στην πιο ώριμη περίοδο της καριέρας του, μου αρέσει αρκετά περισσότερο. Δεν έχω δει μόνο τις τρεις πρώτες ταινίες της καριέρας του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην περιμένω πως και πως διότι έχει στοιχεία που ταιριάζουν στα προσωπικά μου γούστα. Ίσως και να γίνει η αγαπημένη μου του Αλμοδοβάρ. Πολύ ξεχωριστός δημιουργός.
Αυτό που λες, στην αρχή, για την επιλογή αίθουσας είναι πολύ σημαντικό! Προσωπικά, ατύχησα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγω βρήκα την υγεία μου μόνο στην δημοσιογραφική. Στην αίθουσα, ακόμα και αργά που πήγα τα γέλια που έπεφταν σε άσχετεσ στιγμές και η διαρκής λογοδιάρια μιας ξανθιάς δίπλα μου, με ξενέρωσαν σε υπέρτατο βαθμό...
ΑπάντησηΔιαγραφή