To Catch a Thief: Any person can repent for his past. Or maybe not...

Μεεερα!  Λοιπόν αυτή τη φορά λέω να το πάω λίγο ανάποδα.  Σήμερα που όλοι θα ανεβάσουν καινούριες ταινιούλες, εγώ είπα να θυμηθούμε μια απ'τα παλιά και συγκεκριμένα από τα Χιτσκοκικά παλιά.  Το "Το Catch a Thief" το είδα το καλοκαίρι που μας πέρασε (μιλάμε για άφθονο Hitchcock) σε έναν από τους ωραιότερους νομίζω θερινούς κινηματογράφους, αυτόν του Θησείου.  Νομίζω οτι η συγκεκριμένη ταινία είναι από τις πιο fun (αν οχι η πιο fun) του Hitchcock, με έξυπνο χιούμορ και φυσικά το απαιτούμενο σασπένς που περιμένει κανείς από τον φίλο μας τον Alfred, γιάυτό και νομίζω οτι αξίζει μια θεσούλα στο blog. Let's start!

O John Robie (Cary Grant) ο επονομαζόμενος και 'Γάτος' είναι ένας πρώην κλέφτης κοσμημάτων ο οποίος έχει πλέον αποσυρθεί από την ενεργό δράση.  Όσο ασκούσε το...'χόμπι' του, κανένας δεν μπορούσε να τον ανταγωνιστεί και θεωρείτο αυθεντία στην κλοπή υπερπολύτιμων κοσμημάτων.  Όταν μια μέρα κάποιος αρχίσει να βαδίζει στα χνάρια του, κλέβοντας πλούσιες κυρίες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που έκανε διάσημο τον Robie, ο ίδιος θα προσπαθήσει να εξιχνιάσει αυτή την περίεργη ιστορία και να ανακαλύψει τον copycat που κρύβεται πίσω από την νέα αλυσίδα ξαφρίσματος, σε μια προσπάθεια να σταματήσει τις φήμες που θέλουν τον ίδιο να έχει επανέλθει στην παλιά του ασχολία.  Κάπου μέσα σε αυτή την περιπλεγμένη ιστορία θα βρει και τον χρόνο να ερωτευθεί, την όμορφη και φαινομενικά απρόσιτη Frances Stevens (Grace Kelly), αποδεικνύοντας οτι πολλές φορές μια γυναίκα μπορεί να είναι πιο επικίνδυνη και από την πιο δύσκολη κλοπή...

 
Όλοι ξέρουμε το ταλέντο του Hitchcock να στήνει με περίσσια χάρη τους ήρωες στις ταινίες του, όπως επίσης και την σκηνοθεσία του που μπορεί να ξεχωρίσει ανάμεσα σε πολλές άλλες.  Η αλήθεια είναι οτι από όσα φιλμ του έχω παρακολουθήσει, βρήκα το "To Catch a Thief" το πιο ανάλαφρο σεναριακά, αλλά και ερμηνευτικά.  Σε καμία περίπτωση δεν υπονοώ οτι 'πάσχει' σε οποιοδήποτε επίπεδο σε σχέση με άλλα έργα του (σε διαφορετική περίπτωση δε θα το είχα καν ανεβάσει εδώ), αλλά νομίζω οτι η ελαφρότητα που το χαρακτηρίζει είναι εμφανής.  Μακριά από σκοτεινούς χαρακτήρες, όπως ο Gregory Peck στον ρόλο του διαταραγμένου John Ballantyne στο υπέροχο "Spellbound" (1945) ή όπως ο Antony Perkins ως κακός μαμάκιας Norman Bates, στο ακόμα υπεροχότερο "Psycho" (1960), εδώ ο Hitchcock δίνει στους ήρωές του την κοσμικότητα της Γαλλικής Ριβιέρας και των Καννών, καθιστώντας τους στιλιστικά και ερμηνευτικά ακαταμάχητους.  Ενδεδυμένους τον αέρα της πλούσιας ζωής και της καλοπέρασης σε ακριβά ξενοδοχεία και μασκέ πάρτι (τα κοστούμια εκεί είναι πραγματικά μεγαλοπρεπή, αν και επίτηδες στα όρια του κιτς), οι χαρακτήρες του σταδιακά βγαίνουν από τα καβούκια τους, οι μάσκες πέφτουν και αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά οτι τα φαινόμενα μπορεί και να απατούν.

Το ενδιαφέρον της ταινίας έχει να κάνει με το πόσο αρμονικά δένει τελικά το love story του πρωταγωνιστικού διδύμου (που έχει μια ιδανική και απρόσμενη χημεία μεταξύ του με έναν υποβόσκοντα αισθησιασμό να είναι διάχυτος σε όλη την ταινία έπειτα από την γνωριμία τους), με το κυνηγητό του δράστη και τις προσπάθειες της αστυνομίας, αλλά και του ίδιου του Robie να τον βρουν.  Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρουσα και πολύπλοκη από το γεγονός οτι ενώ η αστυνομία θεωρεί οτι ο Robie έχει αρχίσει πάλι τα...δικά του (ακόμα και οι παλιοί του συνεργάτες μοιάζουν να ασπάζονται αυτή την ιδέα), ο παλαίμαχος 'Γάτος' παλεύει να αποδείξει την αθωότητά του, ακολουθώντας τα χνάρια του μιμητή του.
Χωρίς να γίνεται βαρετό ή ανήκοντας σε ένα ξεκάθαρο ταινιακό είδος, το "To Catch a Thief" είναι μια περιπέτεια με περιορισμένη δράση που χτυπάει ακριβώς στο κόκκαλο-όταν πρέπει να χτυπήσει-και που παρεμβάλει ανάμεσα στο κλασσικό, αγωνιώδες στυλάκι του Hitchock ένα ρομάντζο με δυο από τους μεγαλύτερους star της εποχής.  Είναι εξάλλου γνωστό οτι ο Cary Grant αποτελούσε έναν από τους δυο 'μούσους' του σκηνοθέτη (ο άλλος ήταν ο James Stewart), καθώς είχε πρωταγωνιστήσει σε τέσσερις ταινίες του ("Suspision"-1941, "Notorious"-1946, "To Catch a Thief"-1955 και "North by Northwest"-1959).  Όσον αφορά την Grace Kelly ήταν αναμφισβήτητα μια από τις αγαπημένες του, οχι μόνο εξαιτίας της τέλειας εξωτερικής της εμφάνισης (την είχε έτσι κι αλλιώς την αδυναμία του στις ξανθιές), αλλά και εξαιτίας της φυσικής της δυνατότητας να υποδύεται πάντα την απρόσιτη και μαρμαρωμένη σχεδόν, μοιραία γυναίκα που έχει το χάρισμα να σαγηνεύει κάθε αρσενικό που θα βάλει στο μάτι.  Η Kelly υπήρξε και αυτή μια από τις συχνές του πρωταγωνίστριες παίζοντας ούτε λίγο ούτε πολύ σε τρεις από τις πιο γνωστές του ταινίες: το "Dial M for Murder" (1954), "Rear Window" (1954) και την σημερινή μας ταινία.

Το σενάριο του Hitchcock μοιάζει να μην εγκλωβίζεται καθόλου σε τυπικές αγαπούλες και συναισθηματικά αδιέξοδα.  Οι χιουμοριστικές ατάκες, τα υπονοούμενα και η γενικότερη χαλαρή ερμηνευτική διάθεση των ηθοποιών, δίνουν στην ταινία την απαραίτητη αλάνικη δόση, που έρχεται αρκετές φορές σε έντονη αντίθεση με την πολυτέλεια της Ριβιέρας.  Την ίδια στιγμή η Kelly θυμίζει περισσότερο αρπακτικό, παρά ήσυχη γατούλα που κάνει νιαρ, και ο Grant είναι ο αλήτης, μου μεταμορφώνεται με άνεση σε τζέντλεμαν για τα μάτια της πλατινέ Frances.  Στην ουσία η ταινία μοιάζει να αποτελείται από δυο διαφορετικά story τα οποία αν και είναι ετερόκλητα, καταφέρνουν παρόλα αυτά να ενωθούν σε μια κοινή υπόθεση και να κρατήσουν το ενδιαφέρον σου αμείωτο.  Μυστήριο και έρωτας, κυνηγητό και μοιραία έλξη αποτελούν ενδιαφέροντα συστατικά, που εάν τα χρησιμοποιεί κανείς με τις σωστές δόσεις (όπως κάνει εδώ ο Hitchcock) τότε η επιτυχία είναι εγγυημένη.  Η αλήθεια είναι πως ακόμα και στις μέρες μας αυτό το μοτίβο ακολουθείται σε μια πληθώρα ταινιών, αν και οχι πάντα με τα αναμενόμενα αποτελέσματα.  Μερικές φορές φαίνεται οτι οι παλιοί είχαν τελικά το 'κοκαλάκι της νυχτερίδας'...

Αυτό που από την πρώτη στιγμή προκαλεί την ματιά του θεατή είναι η ζωηρόχρωμη εικόνα και η εξαιρετική φωτογραφία της ταινίας.  Τα έντονα χρώματα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των κοστουμιών (υπέροχων πραγματικά) και των ειδυλλιακών τοποθεσιών.  Μέσα από την σκηνοθεσία του Hitchcock είναι σαν να 'πετάγονται' έξω από την οθόνη και ορισμένες φορές σε μαγεύει αυτή η αίσθηση της vinatage πολυχρωμίας που αποτυπώνεται στο πανί.
Βασισμένη στο ομόνυμο βιβλίο του συγγραφέα David Dodge, η ταινία καταφέρνει μέσω μπόλικων τραβελινγκ, ρεαλιστικών ως ένα σημείο (μη ξεχνάμε οτι βρισκόμαστε ακόμα στα μέσα της δεκαετίας του '50) ψευδο-background τα οποία αποτελούσαν χαρακτηριστικό γνώρισμα των ταινιών του και κινηματογραφική προσήλωση στους ίδιους τους ηθοποιούς, να αποτελέσει ένα διασκεδαστικό romance thriller στο οποίο μπορεί να μην μας έχει συνηθίσει ο Hitchcock, αλλά τα καταφέρνει περίφημα κυρίως επειδή φροντίζει να κρατήσει τις απαραίτητες ισορροπίες.
Από πλευράς ερμηνειών σίγουρα δε βλέπουμε κάτι το εξαιρετικά πρωτότυπο από τους πρωταγωνιστές, οι οποίοι περιορίζονται σε καλές και right to the point ερμηνείες όπως πρέπει.  Ο Grant είναι γοητευτικός (όσο γοητευτικός μπορεί να είναι κάποιος ο οποίος το έχει παρακάνει με το solarium : P) και εκπέμπει μια συμπεριφορά ατόμου της 'πιάτσας', ενώ από την άλλη η Kelly αρκείται στον ρόλο της παγωμένης πριγκίπισσας, όπως την έχουμε συνηθίσει στις περισσότερες ταινίες της.
Το "To Catch a Thief" είναι μια ταινία που αξίζει να δει κανείς κυρίως, για να γνωρίσει τον άλλο Hitchcock, αυτόν που είναι λίγο πιο ανάλαφρος και λίγο πιο χαριτωμένος, χωρίς υπερβολικά βαριά story και προβληματικούς ήρωες.  Η πολυτελέστατη τοποθεσία των γυρισμάτων, το ενδυματολογικό, οι χαλαρές ερμηνείες και το witty χιουμοράκι την καθιστούν ένα φιλμ με το οποίο περνάς ευχάριστα την ώρα σου και μπορείς μετά να καυχηθείς σε φίλους οτι κατάφερες τελικά να δείς Hitchcock : ).  Μπορεί να μην είναι "Rear Window", "The Rope", "Spellbound" ή "Vertigo", είναι όμως ένας διαφορετικός Alfred και στην τελική άμα είσαι ένας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του παγκόσμιου κινηματογράφου, μπορείς να κάνεις και οτι θες ; )

Τι έμαθα από την ταινία:  Οτι τα συνολάκια εκείνης της εποχής είναι...'to die for', οτι το κόκκινο φουλάρι που φοράει ο Grant είναι την ίδια στιγμή πολύ αρρενωπό και πολύ φλώρικο (μη με ρωτάτε πως γίνεται αυτό, δε ξέρω!) και οτι ακόμα και οι ωραίες γυναίκες τρώνε το μπούτι κοτόπουλο με το χέρι.




TRIVIA

• Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1982 η Grace Kelly σκοτώθηκε οχι πολύ μακριά από την σκηνή οπού λαμβάνει χώρα το κυνηγητό με το αυτοκίνητο και στην συνέχεια το πικ-νικ των πρωταγωνιστών.  H Kelly ήταν 52 ετών όταν έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου εξαιτίας ενός εγκεφαλικού που υπέστη ενώ οδηγούσε.
• Στις πρώτες σκηνές που εμφανίζεται ο Cary Grant υπάρχουν πλάνα μιας μαύρης γάτας.  Στην ταινία ο ήρωάς του ονομαζόταν "The Cat" χάρη στην δυνατότητά του να σκαρφαλώνει στέγες προκειμένου να κλέβει, αλλά και της ταχύτητάς του.
• Φυσικά ο Hitchcock κάνει και εδώ μια από τις αγαπημένες του cameo εμφανίσεις.  Συγκεκριμένα είναι ο κυριούλης που κάθεται δίπλα στον Grant όταν αυτός μπαίνει στο λεωφορείο.  

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ....

ΕΤ1: 22:00, Entre les Murs.  Κοινωνικοδραματική ταινία που κέρδισε τον "Χρυσό Φοίνικα" στο φεστιβάλ των Καννών το 2008.  Μια σχολική τάξη, ένας μικρόκοσμος της κοινωνίας, που απαρτίζεται από διαφορετικά μυαλά, προσωπικότητες και χαρακτήρες.  Μέσα εκεί διαφορετικές κουλτούρες και εθνικότητες έρχονται σε σύγκρουση ή σε συμφωνία, κάτω από το βλέμμα του δασκάλου.  Όταν όμως ένα μαθητής σταθεί απέναντί του και αμφισβητήσει τις βάσεις που έχει θέσει, τότε όλη η τάξη θα δοκιμαστεί...

STAR: 22:00, 10.000 BC, σε σκηνοθεσία Roland Emmerich.  Στα πρωτόγονα χρόνια πριν την γέννηση του Χριστού, ένας πολεμιστής πασχίζει να σώσει την αγαπημένη του και την φυλή του, από τα στοιχεία της άγριας φύσης και του επικίνδυνους πολεμιστές.

Αύριο σας περιμένω με ψηφοφοριά, favorite movie monologue.  Be here!