Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Vertigo: Απλά....Hitchcock

Σπέεεεερα σας!.  Τι μου κάνετε, καλά μου είστε;;.  Πάααντα καλά.  Οk σήμερα δεν είμαι όπως χθές, αλλά δεν πετάω και στα σύννεφα, είμαι όμως καλά.  Πράγμα που για εμένα σημαίνει οτι όντως είμαι καλά-καλά.  Να φανταστείτε οτι χθές πολυ αργά το βράδι, έκατσα και είδα το Vertigo που εντάξει όσο να πεις και παλιά ταινία είναι, και 2ωρη και ένα θέμα το είχα.  Να την δω, να μην τη δώ, να τη δω όλη, ή τη μισή σήμερα και την άλλη αύριο;;...  Ε τελικά οχι μόνο την είδα όλη, όχι μόνο δε μπρούσα να σταματήσω να την παρακολουθώ, αλλά χαίρομαι πολύ που πρόσθεσα ακόμα μια πραγματικά, πολύ καλή ταινία, σε όσες μέχρι τώρα έχω δει.


Επίσης να πω οτι το poster της ταινίας, παίζει να είναι ένα απο τα πιο ωραία που έχω δει, και μάλιστα αν σκεφτεί κανείς οτι η ταινία προβλήθηκε το 1958, η συγκεκριμένη αφίσα είναι πολύ μπροστά απο την εποχή της.  Άνετα θα μπορούσα να τη φανταστώ και σήμερα, ως αφίσα μιας σύγχρονης ταινίας.  Αλλά ξέχασα, θα ήταν φτιαγμένη με τέτοιο τρόπο που μαντέψτε, θα έπρεπε να φοράμε και τα ειδικά 3D γυαλία για να δούμε τόσο αυτή, όσο και την ταινία στην οποία θα αναφερόταν, με ενα τεράστιο slogan απο κάτω, 'ΜΗ ΤΗ ΧΑΣΕΤΕ, ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΕ 3D'!!!.......οκ μας έπεισες....pffff....
Τεσπα πάμε παρακάτω.  Που λέτε αποφάσισα να την δω χθές το βραδάκι και διαπίστωσα πολύ σύντομα οτι έκανα πολυ καλά.  Θα την περιέγραφα ως original ταινία θρίλερ (γιατί ας μη ξεχνάμε οτι ο Hitchcock ήταν ο πρωτοπόρος του είδους, άσχετα αν εμείς σήμερα λέγοντας θρίλερ εννοούμε ταινίες με αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα(!)....).  Βέβαια πρέπει να ομολογήσω και το γεγονός, οτι αρχικά ήμουν αρκετά επιφυλακτική σχετικά με το αν θα κατάφερνε να μου κρατήσει το ενδιαφέρον.  Δε ξέρω για ποιο λόγο, αλλα τις παλιές ταινίες συνήθως τις φοβάμαι, απο την άποψη οτι μπορεί να αποδειχθούν κάπως ξεπερασμένες και βαρετές.  Στη προκειμένη πάντως περίπτωση, δε θα μπορούσα να είχα πέσει περισσότερο έξω.  Αν και αιωνίως η αγαπημένη μου ταινία του Hitchcock θα παραμείνει το 'Ψυχώ' (αγαπάμε Anthony Perkins!), μπορώ άνετα να πω οτι η δεύτερη αγαπημένη μου, είναι πλέον το Vertigo.
O John Ferguson (James Stewart) είναι ένας ντετέκτιβ ο οποίος πάσχει απο ακροφοβία κάθε μορφής.  Απο το να βρίσκεται ψηλά στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας, μέχρι το να στέκεται πάνω σε μια καρέκλα ή ένα σκαμπό.  Η ασθένεια του αυτή οδήγησε-εν μέρει- στο θάνατο ενός αστυνομικού, με αποτέλεσμα ο Scottie (όπως είναι το παρατσούκλι του στη ταινία) να αποκτήσει ενα μεγάλο ενοχικό συναίσθημα και να αναγκαστεί να μείνει πλέον μακριά απο την δουλειά του.  Ξαφνικά στη ζωή του εμφανίζεται μετά απο πολύ καιρό, ένας παλιός του φίλος ο οποίου του ζητάει μια προσωπική χάρη: να αρακολουθήσει ο Scottie την γυναίκα του, Madeleine (Kim Novak).  O Scottie ενδίδει τελικά και αρχίζει να παρακολουθεί τη γυναίκα του φίλου του, με σκοπό να εξιχνιάσει τις περίεργες κινήσεις τις, αλλά και την τεράστια αλλαγή που έχει επέλθει στον χαρακτήρα της, σύμφωνα με τα λεγόμενα του άντρα της.  Η κατάσταση όμως θα εξελιχθεί πολυ πιο διαφορετικά απο οτι είχε αρχικά σχεδιάσει ο Scottie, καθώς ο ίδιος θα βρεθεί ερωτευμένος μαζί της, σε σημείο εμμονής....
Η ταινία για εμένα τα έχει όλα.  Εξαιρειτκό σενάριο, το οποίο πραγματικά δεν είναι καθόλου προβλέψιμο, αφού η μια ανατροπή διαδέχεται την άλλη μέχρι και το τέλος της ταινίας.  Οι ερμηνείες είναι φοβερές, και ειδικά ο τρόπος με τον οποίο εκφράζεται η φοβία του ντετέκτιβ, απο τον James Stewart, ο οποίος είναι εκπληκτικός.  Η σκηνοθεσία είναι εξαιρετική (πραγματικά ποια νομίζω οτι είμαι που κρίνω κιόλας τη σκηνοθεσία του Hitchcock, hahahaha) και αυτό που μου έκανε τεράστια ενύπωση, είναι μερικές σκηνές, κυρίως η προβολή των ονείρων του πρωταγωνιστή, η οποία αγγίζει το style, pop art (μη με ρωτάτε πως γίνεται αυτό, γίνεται και παραγίνεται!!) και είναι μάλιστα τόσο ταιριαστό, που δε σε ξενίζει καθόλου, γιατί πολύ απλά ο Hitchcock γνώριζε πολυ καλά που έπρεπε να μπεί το καθετί.  Και οι χώροι των γυρισμάτων ήταν απόλυτα δεμένοι με το ολο concept, ενώ τα πλάνα που υπάρχουν και που υποδεικνύουν τη στιγμή που ο ντετέκτιβ βίωνε την ακροφοβία, είναι αριστοτεχνικά, και προσωπικά με 'ενοχλούσαν' έτσι ακριβώς νομίζω όπως σκόπευαν να κάνουν.  Βέβαια υπάρχουν και σκηνές στις οποίες η ύπαρξη σκηνικού-στούντιο, είναι κάτι παραπάνω απο αισθητή, αλλά και πάλι δε δημιουργεί κανένα απολύτως πρόβλημα ως προς την παρακολούθηση της ταινίας, ίσα ίσα που τονίζουν ακόμα περισσότερο την αυθεντικότητα των ταινιών εκείνης της εποχής.
Γενικά είναι μια ταινία γρήγορη, με πολυ αγωνία, σασπενς και ίντριγκα που ακόμα και αν δε το γνωρίζει απο την αρχή, μπορείς να μαντέψεις άνετα οτι πρόκειται για μια ταινία, του αξεπέραστου Alfred Hitchcock.

Αντί για traileraki σας βάζω να απολαύσετε τα open credits της ταινίας, αλλά και την υποβλητική μουσική που θα ακολουθεί στη συνέχεια και την ταινία:

http://www.youtube.com/watch?v=pz46qS38OgM&feature=related

Χαιρετώ!..:)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου