Όποτε φέρνω στο μυαλό μου τη συγκεκριμένη ταινία, δυο είναι τα πράγματα που με μαγεύουν και με έκαναν απο την αρχή κιόλας να αποτελώ μεγάλη fan της. Το πρώτο είναι το πόσο μπροστά ήταν για την εποχή της, αφού εαν δεν απατώμαι πρέπει να είναι-αν οχι η πρώτη- μια απο τις πρώτες sci-fi ταινίες που γυρίστηκαν, δεδομένου του οτι η χρονολογία κατά την οποία σκηνοθετήθηκε είναι το 1927!. Και σας το λέω με απόλυτη ειλικρίνια, οτι ξεκινώντας να τη βλέπω, δε περίμενα σε καμία περίπτωση να δω αυτά που είδα, εφόσον μάλιστα μιλάμε και για τη δεκαετία του ΄20. Όμως είναι τόσο θαυμαστά όλα αυτά που παρουσιάζει η ταινία, που θα μπορούσα να φανταστώ άνετα το consept αυτο σε μια σύγχρονη ταινία (αν και μεταξύ μας δε νομίζω να το ήθελα, γιατί έχω την αίσθηση οτι το εφε θα πήγαινε σύννεφο και τελικά η ταινία θα κατέληγε σε μια μεγάλη και αχνιστή πατάτα). Πραγματικά βγάζω το καπέλο στον σκηνοθέτη που είχε ένα τέτοιο εμπνευσμένο όραμα και σε όλους τους συντελεστές της, αφού το αποτέλεσμα είναι υπέροχο. Το δεύτερα πράγμα που με εξιτάρει σε αυτή τη ταινία είναι το γεγονός οτι η ιστορία της την καθιστά πιο σύγκρονη απο ποτέ. Αυτό γιατί πίσω απο την βασική ιστορία της ταινίας, ξεδιπλώνονται ενα σωρό μηνύματα σχετικά με τις ταξικές διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους, τον καπιταλισμό και γενικότερα όλες αυτές τις κοινωνικές ανακατατάξεις και διαφορές που συναντούμε πλέον καθημερινά σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Αυτό που ξέχασα να ανφέρω και είναι βασικό, είναι πως η ταινία είναι βουβή, καθώς συνοδεύεται μόνο απο μουσικές μελωδίες και υπότιτλους (όποτε απαιτείται), αλλά καθόλου λόγο (και ναι είναι σαν να ακούω τα ποδοβολητά σας καθώς τρέχεται να φύγετε μακριά απο τη σημερινή μας ταινία :) ).
Το story έχει βασικά ως εξής: βρισκόμαστε σε μια πόλη στην οποία υπάρχει μια σαφής και ξεκάθαρη διαφορά ανάμεσα στην εργατική τάξη, η οποία δουλεύει και ζεί υπογείως και στην τάξη που αποτελείται απο όλους του υπόλοιπους τους εύπορους και πλούσιους οι οποίοι ζούν πάνω απο την εργατική τάξη- κυριολεκτικά και μεταφορικά- και φροντίζουν ωστέ να περνούν εκείνοι καλά, αλλά μέχρι εκεί. Τότε λοιπόν ο γιός του άρχοντα κατά κάποιον τρόπο της πόλης, ερωτεύεται μια νεαρή προφήτη που ανήκει στην εργατική τάξη και η οποία προσβλέπει στον ερχομό ενός μεσσία, ο οποίο θα βοηθήσει προκειμένου να αμβλύνει τις διαφορές ανάμεσα στις δυο τάξεις. Απο εκείνη τη στιγμή πυροδοτείται μια σειρά απο διαδοχικά γεγονότα, τα οποία θα θέσουν σε κίνηση τα γρανάζια της πόλης, δηλαδή τους εργάτες, οι οποίοι και θα ξεσικωθούν αναζητώντας τα χαμένα τους δικαιώματα.
Είναι προφανές απο την ιστορία, για ποιον λόγο θεωρώ οτι είναι τόσο σύγχρονη και προφητική αυτή η ταινία, αφού δεν απέχει απο όλα αυτά που συμβαίνουν και σήμερα. Ουσιαστικά αυτό που θέλει να πει ο σκηνοθέτης, αλλά και να δείξει είναι αυτή ακριβώς η κοινωνική ανισότητα ανάμεσα στους έχοντες και τους μη έχοντες και η μάχη που τελικά θα δωθεί ανάμεσα τους, με στόχο της κάθε τάξης να υποστηρίξει φυσικά τα δικά της θέλω. O Lang δε θα μπορούσε να είχε κάνει πιο ξεκάθαρη αυτή τη διαφορά ανάμεσά τους, αφού ακόμα και η θέση που κατέχει η κάθε ομάδα στη πόλη είναι χαρακτηριστική: οι πλούσιοι πάνω, οι φτωχοί εργάτες κάτω. Προκειμένου όμως με κάποιον τρόπο να κινητοποιήσει τη κατάσταση και να φέρει σε σύγκρουση τις δυο πλευρές, προβάλει το love story ανάμεσα στον γιο και την φτωχή, νεαρή κοπέλα και δημιουργεί έτσι την αφορμή του για να ξεσπάσει ο καταπιεσμένος εργατικός κόσμος.
Η ταινία έχει πααααρα πολλά να πει και τα λέει. Και μάλιστα αν και βουβή τα λέει καλύτερα απο οτι θα μπορούσε να τα πεί μια οποιαδήποτε σύγχρονή της ταινία και αυτό ακριβώς την κάνει μοναδική και την τοποθετεί στη θέση μιας εκ των καλυτέρων ταινιών που έγιναν ποτέ. Και μιλάμε για 83 χρόνια πριν. Respect....κάντε και εσείς μια επιλογή να δείτε κάτι τόσο διαφορετικό και νομίζω οτι θα σας συνεπάρει, όπως συνεπήρε και εμένα....
http://www.youtube.com/watch?v=ZSExdX0tds4&feature=fvw
Σπουδαίο απλά!
Αντίο σας!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου