(500) Days of Summer: Μια αγάπη της διπλανής πόρτας!

Δηλαδή τι πρέπει να γίνει;  Πρέπει να σας μαλώσω πάλι;;  Ούτε ενα σχολιάκι, μα γιατίιιιιι;;;;  Τι σας έχω κάνει;;;  :((  Πείτε τίποτα γιατί δε μπορώ και μόνη μου, βαριέμαι!.  Είναι σαν να κάνω έναν ατέλειωτο μονόλογο τόσες μέρες που κανείς δε μου λέει τίποτα.....Όλο με στεναχωρείτε πια....αλλά τεσπα, θα φανώ ανώτερη και δυνατή και θα συνεχίσω!.  Άντε και σήμερα έχω μια πολυ γλυκιά ταινιούλα, ιδιαίτερα για εμάς τις κοπέλες, αλλά ενδεχομένως και για τα άμοιρα τα αγόρια που σέρνουμε να δούν τέτοιου είδους ταινίες μαζί μας, μιας που δεν είναι χαζορομαντική ή υπερβολική.  Είναι όμορφη, όσο όμορφη μπορεί να είναι μια απλή, καθημερινή σχέση.

Τα πράγματα είναι απλά: ο Τom (Joseph Gordon Levitt) είναι ένα αγόρι (δεν τον λές και ακριβώς άντρα μωρέ, γιατί είναι στο πιο γλυκό του σε αυτή τη ταινία) σαν όλα τα άλλα.  Απόλυτα φυσιολογικός, με τη δουλειά του, το σπίτι του, τον φίλο του και γενικά την οχι και τόσο ξεχωριστή ζωή του.  Μέχρι τη μέρα που στη ζωή του μπαίνει η Summer (Zooey Deschanel) και τότε όλα αλλάζουν.  Για το Tom, για την Summer οχι και τόσο, μιας που σε αντίθεση με τον τρελό έρωτα που αρχίζει να νοιώθει το αγόρι μας, η Summer δε πιστεύει στην πραγματική αγάπη και επομένως δυσκολεύεται να αφεθεί και να νοιώσει σε μια σχέση.  Έτσι ο Tom κάνει τα πάντα προκειμένου να την κερδίσει και τελικά τα καταφέρνει.  Για πόσο όμως;.
Το (500) Days of Summer είμαι μια πολυ ευχάριστη και ανέμελη θα έλεγα ταινιούλα.  Εγω που δεν είμαι και γενικά τόσο fan τέτοιων ταινιών όπως έχω ξαναπεί (πρέπει να έχουν κάτι ιδιαίτερο για να μου κάνει το κλικ), ομολογώ οτι σε αυτήν βρήκα αυτό που έψαχνα.  Και μάλιστα, αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι οτι μου άρεσε, χωρίς να έχει κάτι που την κάνει απόλυτα ξεχωριστή, αλλά μάλλον θα φταίει το γεγονός οτι είναι τόσο ρεαλιστική και ζωντανή, θυμίζει τόσο έντονα την πραγματική ζωή, που αυτό και μόνο αρκεί για να μείνει στο μυαλό σου.
Η χημεία ανάμεσα στους δυο πρωταγωνιστές είναι τέλεια και μάλιστα έχουν ξανασυνεργαστεί παλαιότερα σε μια περίεργη ταινία που λέγεται Manic και η οποία είναι όμως πολυ πολύ καλή, αλλά ελαφρώς δύσκολη.  Είναι όμως και οι δυο πολυ καλοί.  Ρεαλιστικοί, φυσικοί και πολύ όμορφοι, τους πάνε γάντι οι ρόλοι και τους φέρνουν εις πέρας μια χαρά.
Ως προς τη σκηνοθεσία, τη βρήκα ξεχωριστή σε κάποια σημεία, αλλά κυρίως μου άρεσε πολυ το γεγονός οτι η ταινία είναι φωτεινή ναι γεμάτη χρώμα.  Νεανική και πολυ δροσερή, αποπνέει αύρα καθημερινότητας, χωρίς σε καμία περίπτωση να καταντάει βαρετή ή επαναλαμβανόμενη.  Και η μουσική είναι ταιριαστή με το ολο consept της, αφού είναι και αυτή ολόφρεσκη και τελείως της δικής μας εποχής.
Η αλήθεια είναι οτι ανάμεσα στις τόσες χαζές και αφελείς ρομαντικούρες του κιλού που βγαίνουν πλέον, υπάρχουν και μικρα διαμαντάκια (του αντίστοιχου είδους πάντα) που αξίζει πραγματικά να δει κάποιος, όπως ακριβώς και η σημερινή ταινιούλα την  οποία συγκαταλέγω πλέον ανάμεσα στις αγαπημένες μου νεανικές, κωμωδιο-ρομαντικές ταινίες.  Γενικά είναι όμορφη και αναζωογονητική, σαν μια πραγματική day of summer και νομίζω πως όπως κι αν τη δείτε μόνοι ή και με παρέα σίγουρα θα την απολάυσετε και θα σας μείνει ως μια απο τις καλές αυτού του στυλ που υπηρετεί.
Αφιερωμένο και το traileraki (τσσσσσςςςς....):

http://www.youtube.com/watch?v=PsD0NpFSADM

Adios!!