Να τονίσω (όπως εξάλλου βλέπετε και απο την αφίσα), οτι μιλάω για την ταινία του 1998 και οχι για εκείνη του 1946 με τον ίδιο τίτλο, που όμως η ιστορία δεν έχει ουδεμία σχέση με την σημερινή μας ταινία.
Αρχικά να πω οτι ίσως να είναι η πρώτη (και η τελευαταία απ'οτι φάνηκε στη συνέχεια) που μου άρεσε η Gwyneth Paltrow σε κάποιον ρόλο. Την βρήκα πολύ όμορφη, πολύ αληθινή και πολύ καλή στον ρόλο της. Όσο για τον Ethan Hawke, εντάξει του πήγαινε πολύ όλο αυτό το style του άδολου, νεαρού ζώγραφου, ο οποίος στη συνέχεια έγινε ενας επιτυχημένος και ανεξάρτητος γόης. Απο την άλλη, ο ρόλος του De Niro ήταν ομολογώ μια έκπληξη- ευχάριστη- για εμένα, αφού ακόμα και σε αυτόν τον, ας πούμε, δευτερεύοντα ρόλο στον οποίο έπαιξε, κατάφερε να ξεχωρίσει και να τον κάνει δικό του.
Το story λοιπόν για όσους δεν την έχουν ακόμα δεί, έχει ως εξής: ο Finnegan Bell (Ethan Hawke) είναι έανς πιτσιρικάς που από μικρός ονειρεύεται να γίνει ζωγράφος, μιας που έτσι και αλλιώς το ταλέντο το έχει. Η ζωή του γενικά δεν είναι άσχημη, αλλά δεν του έχουν έρθει και αυτό που θα λέγαμε 'όλα δεξιά', αλλά έτσι κι αλλιώς απο την αρχή της ταινίας τον βλέπουμε σε μικρή ηλικία και μόνο αργότερα αρχίζουμε κι εμείς να αναρωτιόμαστε, τι θα απογίνει στη ζωή του. Κάποια μέρα, μια κάποτε βαθύπλουτη, γηραιά κυρία, θα τον καλέσει στο παλιό αρχοντικό της στο οποίο και εξακολουθεί να μένει μόνη, προκειμένου ο μικρός Finnegan να κάνει ένα πορτρέτο της όμορφης εγγονής της, Estella (Gwyneth Paltrow). Απο τη στιγμή που θα την αντικρύσει, η Estella θα γίνει το αντικείμενο του πόθου του και θα στοιχειώσει όλο του το είναι. Τη καρδιά του, το μυαλό του, τη ψυχή του, ακόμα και τηνε μεγαλύτερη (μέχρι τότε τουλάχιστον) αγάπη του, τη ζωγραφική. Στη συνέχεια τα πράγματα εξελλίσονται, οι άνθωποι μεγαλώνουν και αλλάζουν, αλλά ένα πράγμα παραμένει το ίδιο: η αγάπη του Fin για την Estella και η ασταμάτητη προσπάθεια του να την κάνει τελικά, να τον ερωτευτεί.
Η ταινία αυτή μου αρέσει, γιατί λέει μερικές αλήθειες, με πολυ απλό τρόπο. Ουσιαστικά το πρωταγωνιστικό ζευγάρι είναι βαθιά εωτευμένου μεταξύ του, αλλά απο την άλλη βλέπουμε τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο μεν Fin, είναι ερωτευμένος μαζί της από όταν ήταν ακόμα παιδιά και της το έχει δείξει με κάθε πιθανό τρόπο, ενώ η δε Estella έπαιζε το παιχνίδι της. Πότε κρύο, πότε ξέστη, πότε σε θέλω και πότε όχι. Παρα την στάση της όμως, εμένα πάντα μου έβγαζε μια αίσθηση οτι στη πραγματικότητα, ίσως και να ήταν ερωτευμένη περισσότερο απο τον άλλο, γιατί ο δικός της έρωτας πέρασε απο διαφορετικά στάδια, ενώ ο Fin την ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά. Ο έρωτας και η αγάπη όμως που ένοιωσαν ο ένας για τον άλλο, ήταν αρκετή προκειμένου να δεθούν για πάντα. Όλος ο τρόπος με τον οποίο έχει στηθεί η ιστορία αυτού του ζευγαριού, είναι τόσο γλυκός, τόσο αληθινός και τόσο απίστευτα παθιασμένος, που δε μπορείς παρά να μνημονεύεις μερικές απο τισ πιο χαρακτηριστικές σκηνές αυτής της ταινίας, όπως το πως την αγγίζει την πρώτη φόρα, ή για το πώς φτάνει και ο ίδιος στο υπέρτατο επίπεδο της προσωπικής του 'θέωσης', όταν συνδυάζει τις δυο μεγάλες του αγάπες: να ξωγραφίζει την Estella γυμνή, πάνω στο λευκό χαρτί του.
Απο την σκηνοθεσία μέχρι τις ερμηνείες, και απο τις τοποθεσίες οπού επιλέχθηκαν για να γίνουν τα γυρίσματα και το απίστευτο soundtrack της ταινίας, η ταινία αυτή είναι (προσωπική μου άποψη) συγκλονιστική, για αυτό που θέλει να δείξει. Για τον λόγο αυτό μου κάνει και εντύπωση η γενικά, χαμηλή βαθμολογία που έχει πάρει, π.χ στο IMDB, καθώς ήταν πραγματικά όμορφη. Όσο για το τραγούδι που ακούγεται στη ταινία, το 'Life in Mono', Νομίζω οτι δύσκολα να βρεθεί άνθρωπος που δεν το αγαπά και δεν το έχει ακούσει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του. Εγώ πάντως το βρίσκω ένα απο τα ομορφότερα και πιο μελωδικά τραγούδια, με νόημα που ταιριάζει απόλυτα στην ταινία, σε σημείο που να μπορεί μέσα στα τρία λεπτά που διαρκεί, να περικλύει άψογα ολόκληρη την ταινία.
Όσοι λοιπόν ακόμα δεν την έχετε δει, να την δείτε, αλλά και οι υπόλοιποι να την ξαναδείτε (ελάτε τώρα, αφού ξέρω οτι σας αρέσει!). Και οχι τυχαία....
http://www.youtube.com/watch?v=6bq8BsIZejE
Φιλιά....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου