Το Kiss Kiss Bang Bang ήταν απο τις ταινίες-έκπληξη για εμένα. Εντάξει εντάξει θα παραδεχτώ οτι αρχικά την είχα κατεβάσει απλά επειδή έπαιζε ο Robert Downey Jr. και ως λυσσάρα έπρεπε να την δω χωρίς πολλά πολλά. Τελικά όμως την απόλαυσα πάρα πολυ διότι έχει όλα τα στοιχεία μια επιτυχημένης συνταγής: έναν (τουλάχιστον) ωραίο άντρα, όπλα, ατέλειωτο κυνηγητό, ωραία πλοκή (χωρίς να είναι κάτι το προτότυπο και το εξαιρετικό) και φυσικά μια μοιραία γυναίκα (αν και προσωπικά η πρωταγωνίστρια δε μου άρεσε, καθώς μου φάνηκε κάπως στεγνή να το πω). Παρόλα αυτά και παρά τις όποιες αδυναμίες παρουσιάζει, σε σύνολο καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή κυρίως νομίζω της πολυ καλής χημείας ανάμεσα στου δυο άντρες πρωταγωνιστές, το Robert και τον Val Kilmer που είναι απολαυστικός.
Η όλη ιστορία της ταινίας μου θυμίζει προσωπικά 'φτηνές' ιστορίες με ντετέκτιβ, όπως αυτές που συναντούμε ακόμα και σήμερα σε εκείνα τα πολύ λεπτά και μικρά βιβλία της τσέπης. Η προσπάθεια να ντυθεί η ταινία με ενα ύφος νουάρ μιας σύγχρονης εποχής είνααι επιτυχημένη, επειδή ακριβώς δεν επιδιώκει την μίμηση του παρελθόντος, γνωρίζοντας προφανώς το ρίσκο του να καταντήσει γραφική και εκτός τόπου και χρόνου. Στο προσκήνιο βρίσκονται τρεις κλασσικοί χαρακτήρες τέτοιου είδους μυθιστορημάτων, ένας ντετέκτιβ (φυσικά), ένας κλέφτης και μια επίδοξη ηθοποιός, οι οποίοι αν και δεν έχουν σχέση μεταξύ τους, μπλέκουν στην ίδια επικίνδυνη ιστορία, εξαιτίας ενός φόνου. Τα πράγματα περιπλέκονται και οι ήρωες αναγκάζονται να παίξουν το παιχνίδι πεοκειμένου να φτάσουν στην άκρη του νήματος, πριν να είναι πολυ αργά ακόμα και για τις δικές τους τις ζωές. Στο κλίμα αυτό ο κλέφτης μας (Robert Downey) ερωτεύεται όπως είναι φυσικό και αναμενόμενο την- και καλά- ηθοποιό (Michelle Monaghan) την οποία συνηδειτοποιεί οτι γνωρίζει απο το παρελθόν του και έτσι τα πράγματα πέρνουν δύσκολη τροπή για τον ίδιο, αφού θα πρέπει να προστατεύσει εκτός απο τον ίδιο του τον εαυτό και την γυναίκα που αγαπά.
Η σκηνοθεσία μου άρεσε πολυ καθώς μου θύμισε σε κάτι Guy Ritchie ως προς την γκανγκσερική της φάση, αλλά το πολυ πολυ....μα πολυ πιο ήπιο της, σε σχέση με τις ταινίες του Ritchie. Έχει γρήγορη πλοκή και οι ηθοποιοί είναι αεικίνητοι αφού τρέχουν σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, να σωθούν, να σώσουν, να προλάβουν κ.λ.π. Όπως είπα και πριν, η χημεία ανάμεσα στους δυο άντρες είναι ένα απο τα δυνατά στοιχεία της ταινίας, με μια σκηνή έκπληξη στην οποία ανταλλάσουν και ένα φιλί(!) καθώς ο Val Kilmer, υποδύεται εναν γκέϋ ντετέκτιβ. Ένα ακόμα πράγμα που μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν και οι τίτλοι έναρξης της ταινίας, αφού σε βάζουν απόλυτα στο mood και στο τι πρόκειται να ακολουθήσει στη συνέχεια, ενώ και το μουσικό κομμάτι που παίζει, αλλά και τα γραφικά-καρτουνίστικα σκίτσα που έχουν χρησιμοποιηθεί, αποτελούν έμμεση αναφορά στις παλιές νουαρ, ντετεκτιβίστικες ταινίες και μυθιστορήματα την δεκαετία του '40-'50.
Η πλοκή είναι αρκετά σφιχτοδεμένη και η αλήθεια είναι οτι δε βρήκα 'τρύπες' που να κάνουν αισθητή τη παρουσία τους στο σενάριο. Όλα κυλούν στρωτά και ομαλά, ενώ και οι διάλογοι κερδίζουν πόντους, χάρη στην ταχύτητα, την οξύτητα και το χιούμορ με το οποίο εναλλάσονται ανάμεσα στους ηθοποιούς.
Θεωρώ οτι είναι μια ταινία που θα αρέσει στους περισσότερους (αν οχι όλους) και που σίγουρα θα την δείτε με ευκολία. Είναι μια ταινία για να περάσεις μια χαλαρή βραδιά, χωρίς όμως να αποκομίζεις κάτι περισσότερο και πιο ουσιαστικό. Για κάτι τέτοιο, ανατρέξτε σε παλαιότερς αναρτήσεις μου ή και στην χθεσινή. Όμως σε σχέση με άλλες καινούριες ταινίες βρίσκεται αρκετά ψηλότερα σε επίπεδο καθώς είναι αρκετά έξυπνη και ξέρει τι θέλει να πεί και πως.
Θα την ευχαριστηθείτε!
http://www.youtube.com/watch?v=K1xsTRG-O04
Τα λέμε αύριο πάλι!. Φιλιάααα!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου