Και αυτή τη ταινία την είχα δεί κάποια στιγμή σε dvd, δε θυμάμαι πότε, αλλά θυμάμαι οτι ήταν αρκετά παλιά. Γενικότερα σε βάζει στο κλίμα της εποχής στην οποία εξελίσεται η ιστορία, αλλά πραγματικά με το που ξεκίνησε να μιλάει ο Depp και με κορύφωση την ερμηνεία του προς το τέλος της ταινίας, είχα μείνει κάγκελο. Αυτό το θυμάμαι πολυ καλά...
Η πλοκή έχει να κάνει με την ιστορία ενός διάσημου ποιητή του 17ου αιώνα, του John Wilmot στον οποίο και είχαν δώσει το παρατσούκλι, The Earl of Rochester. Ο χαρακτήρας του ήταν πολυδιάστατος, αφού απαρτιζόταν απο μεγάλο ταλέντο, αλλά και απο μια μεγάλη έφεση προς τη λαγνεία. Έπινε και μεθούσε διαρκώς, ήταν λάτρης του ωραίου φίλου ή μάλλον πραήταν λάτρης και γενικότερα, ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος ζούσε τη ζωή του ξέφρενα και θα λέγαμε οτι μόνος του τελικά, όπως έστρωσε κοιμήθηκε. Η ζωή του φάνηκε να αλλάζει όταν γνώρισε μια ανερχόμενη ηθοποιό, την Elizabeth Barry, την οποία και ερωτεύτεται, την κάνει ερωμένη τους και αποφασίζει να την αναδείξει σε μεγάλη σταρ της εποχής, δίνοντάς την τον βασικό ρόλο σε ένα έργο που επρόκειτο να ανεβάσει, προς τιμήν του Γάλλου πρεσβευτή. Τα πράγματα όμως δεν εξελίσονται όπως ακριβώς τα είχε προβλέψει και έτσι για μια ακόμη φορά ο John αρχίζει να κατρακυλά στα παλιά, γνώριμα μονοπάτια του ποτού και της προσωπικής του τρέλας.
Την αμαρτία μου θα την πώ. Τέτοιου είδους ταινίες εποχής δεν μπορώ να κάτσω να τις δω....με τίποτα!!. Βαριέμαι απίστευτα και στην καλύτερη περίπτωση θα με πάρει ο ύπνος (στη χειρότερη μπορεί να βαρεθώ μέχρι θανάτου....αλήθεια μπορεί να πεθάνω αν με αφήσετε να δω μια τέτοια!). Δε ξέρω τι φταίει, δεν το έχω προσδιορίσει ακόμα, αλλά ως ένα σημείο μπορώ να πω οτι με ενοχλεί το ολο στήσιμο αυτών των ταινιών. Ο πολυ εκλεπτισμένος και καθώς πρέπει τρόπος που μιλάνε, λίγο τα ρούχα υπερπαραγωγή και το γεγονός οτι οι άντρες έμοιαζαν να γιορτάζουν τις απόκριες σε καθημερινή βάση, ε με ξενέρωναν απίστευτα. Όταν όμως είδα το The Libertine, μπορώ να πω οτι αναθεώρησα...κάπως, οχι τελείως!. Θες η ερμηνεία του Depp, θες τα χρώματα που ήταν κάπως μουντά και ξεθωριασμένα, θες και ο χαρακτήρα του Depp (ε μη τα ξαναλέμε, μέθυσος, σεξομανής, αθθυρόστομος κλπ), θες και ένας αγνώριστος John Malkovitch, που όπως και να το κάνουμε είναι τεράααστιος, μου άρεσε πολυ και σίγουρα μου έμεινε στο μυαλό. Η αλήθεια είναι οτι οι μόνες τέτοιες ταινίες-εποχής ας πούμε μου άρεσαν, ήταν η σημερινή, το Quills στο οποίο και θα ανφερθώ έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή στο blog και θα καταλάβετε για ποιον λόγο μου άρεσε (μεταξύ μας δε νομίζω να σας κάνει ισιαίτερη εντύπωση ο ρόλος, καθώς πιστεύω οτι με έχετε μάθει πλεόν) και το The Count of Monte Cristo (στο οποίο επίσης θα ανφερθώ) γιατί κακά τα ψέματα, παίζει ο Jim Caviezel ο οποίος προοριζόταν για αυτον το ρόλο απο τη μέρα που γεννήθηκε....stadar!!.
Σε όσους αρέσουν τέτοιους είδους ταινίες, θα αρέσει και αυτή αν και σας το λέω να το ξέρετε για εμένα είναι ανώτερη απο πολλές άλλες τέτοιες, κυρίως λόγω των ερμηνειών (εάν έπαιζαν άλλοι στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ενδεχομένως να μην την είχα καν ακούσει την ταινία). Σε όσους πάλι δεν αρέσει αυτό το είδος, αλλά αρέσει ο Johnny Depp, σίγουρα θα μείνουν απόλυτα ικανοποιημένοι απο αυτό το film, καθώς είναι πραγματικά συγκλονιστικός (και να θυμάστε προς το τέλος που σας είπα, οπού παίζει και να είναι απο εκείνες τις μικρές χρονικά ερμηνείες, που όμως είναι και τόσο μεγάλες). Σε όσους τέλος δεν αρέσει ούτε το ένα, ούτε το αλλο....μη τη δείτε. Απλά....!
http://www.youtube.com/watch?v=Lr3mbMnesoo
Ώρα για νανάκια.....goodnight..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου