Little Miss Sunshine: Μια τρελή τρελή οικογένεια....!

Μετά το χθεσινό τρόμαγμα, είπα να περάσουμε σε κάτι πιο light σήμερα, αν και πρέπει να σας πω οτι είμαι τρομερά αναστατωμένη διότι το καινούριο επεισόδιο του Dexter δεν βγήκε ακόμα!!!  Οχι δηλαδή το διαανοήστε αυτό το πράγμα;  Γιατί εμένα μου φαίνεται αδιανόητο, ειλικρινά!  Pfff...  Έτσι για να πνίξω κάπως τον καημό μου, είπα να γράψω στο blogaki μου να ξεχαστώ λιγάκι.  Και ποια καταλληλότερη ταινία, απο την γλυκόπικρη Little Miss Sunshine.

Η ταινία εξιστορεί το ταξίδι μια ιδιόμορφης οικογένειας η οποία βάζει σκοπό να εκπληρώσει το όνειρο της μικρούλας της μικρούλας Olive, η οποία επιθυμεί οσο τίποτα άλλο να συμμετάσχει σε έναν διαγωνισμό ομορφιάς (αν και ολίγον ασχημόπαπο), για τον τίτλο της Little Miss Sunshine, όπως συνηθίζεται στην Αμερική (ΑΙΣΧΟΣ!!).  Το ταξίδι αυτό, που απαρτίζεται απο έναν γκέϋ θείο με ιστορικό απόπειρας αυτοκτονίας, έναν τελείος αποτυχημένο πατέρα, έναν παππού εθισμένο στην ηρωίνη, έναν γιό που θέλει να γίνει πιλότος και έχει πάρει όρκο σιωπής και μια μητέρα που προσπαθεί να ισσοροπήσει όλη αυτή τη τρέλα που τη περιβάλει, δε θα μπορούσε φυσικά, παρά να είναι απρόβλεπτο και με πολλά πολλά ευτράπελα.
Καταρχάς θέλω πρώτα να ξεκαθαρίσω οτι το δευτερεύον τελικά θέμα της ταινίας είναι ο διαγωνισμός ομορφίας της μικρής και η συμμετοχή της σε αυτή, διότι το βασικό είναι η σχέση της οικογένειας και πως μέσα απο το ταξίδι αυτό, τα μέλη της έρχονται πιο κοντά και ουσιαστικά ξαναγνωρίζουν ο ένας τον άλλο.  Επίσης κάτι ακόμα που θέλω να ξεκαθαρίσω είναι το γεγονός οτι είμαι κάθετα αντίθετη σε αυτόν τον ηλίθιο και απίστευτα επικίνδυνο θεσμό που έχουν στις Η.Π.Α, των παιδικών καλλιστείων.  Δεν έχω χειρότερο απο το να βλέπω κοριτσάκια 5 και 6 χρονών με βαμμένο μαλλί, full μακιγιαζ, αστραφτερά κορμάκια και φτερά και πρόστυχο βλέμμα, sexy γατούλας.  Και ακόμα χειρότερο να βλέπεις οτι όλα αυτά υποκινούνται απο τους ίδιους τους γονείς, που βεβαίως έχουν καθαρά ως σκοπό να βγάλουν χρήματα απο το μωρό τους ακόμα, βγάζοντάς στο κλαρί κατά μια έννοια, προς τέρψην πολλών άρρωστων και αχόρταγων ματιών.  Δηλαδή και να τους λιθοβολούσα δε θηα το ευχαριστιόμουν.  Οπότε θα διερωτάστε τώρα, τότε γιατί μας προτίνεις αυτή τη ταινία;.  Γιατί απλούστατα η ταινία καυτηριάζει και 'φτύνει' με το γάντι αυτόν τον αποτρόπαιο θεσμό.  And i like that!!.
Όλοι οι ηθοποιοί που συμμετέχουν είναι πάρα πολυ καλοί στους ρόλους τους και μάλιστα η μιρκή Abigail Breslin (Olive) προτάθηκε και για Oscar για την ερμηνεία της αυτή.  Η ταινία σε κερδίζει με τον τρόπο με τον οποίο καταφέρνει να χτίσει ή μάλλον να ξαναχτίσει τις σχέσεις όλων των μελών της οικογένειας, απο το μηδέν.  Ο καθένας φαίνεται σα να βλέπει τον άλλο για πρώτη φορά στη ζωή του, μέσα απο ένα διαφορετικό πρίσμα στο οποίο ωθούνται, εξαιτίας τους ταξιδιού αυτού με το κίτρινο, VW (νομίζω!) φορτηγάκι τους. H σκηνοθεσία είναι προσεγμένη, χωρίς να έχει κάτι το διαφορετικό ή το εξαιαρετικό, αλλά είναι και αυτή όπως πρέπει, δεδομένου οτι έτσι κι αλλιώς οι πολλοί χαρακτήρες που βρίσκονται στου πρωταγωνιστικούς ρόλους, τη γεμίζουν και είναι σα να παρακολουθείς μια δράση που συμβαίνει μπορστά σου στη πραγματικότητα και οχι σε μια ταινία.  Είναι δηλαδή μια πολυ φυσιολογική ροή αυτή που δημιουργείται στο φιλμ και έτσι περνάει και στον θεατή πολυ αρμονικά κι φυσικά.
Σίγουρα ο χαρακτηρισμός που της ταιριάζει καλύτερα, είναι αυτός της γλυκόπικρης ταινίας, καθώς δεν υπάρχουν αποκαλύψεις, πράξεις, γεγονότα και δύσκολες αλήθειες για τους πρωταγωνιστές, πέρα απο τα διάφορα κωμικά στοιχεία της.  Νομίζω οτι η μίξη αυτή είναι και τόσο επιτυχημένη, επειδή βασικά έτσι είναι και η ζωή, γεμάτη απο χαρά και λύπη, απο καλά και άσχημα πράγματα, απο αποτυχίες και επιτυχίες....
Δείτε την και να είστε σίγουροι οτι όταν τελειώσει, θα έχετε ενα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό σας!.

http://www.youtube.com/watch?v=VWyH_twcMl0

Τσιου!!