Λοιπόν έχουμε και λέμε. Τη ταινία σίγουρα θα την αγαπήσουν οι όσοι πορωμένοι με Μαθηματικά, Χημείες, Φυσικές και όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα, είναι δηλαδή stadar! (και αν αναρωτιέστε αν όντως ζούν τέτοια άνθρωποι ανάμεσά μας, θα σας πω μόνο ενα πράγμα: ξέρω προσωπικά τουλάχιστον τον 1 απο αυτούς.....και τώρα μπορείτε όλοι μαζί να κάνετε, 'wowwwwwwww!!', συγκλονισμένοι). Πέρα απο αυτούς βέβαια, θα την εκτιμήσουν σίγουρα και όσοι αναζητούν κάτι πραγματικά διαφορετικό και φευγάτο, κάτι που έχει να κάνει με έναν άνθρωπο βυθισμένο ολοκληρωτικά μέσα στην ίδια του την τρέλα. Και μεταξύ μας, δε θα μπορούσατε να τη δείτε σε καταλληλότερη μέρα, απ'οτι σήμερα, μια που ένας κύριος με μουστάκι και φαλάκρα, ονόματει Γεώργιος Παπανδρέου (ποιος είναι αυτός ρε παιδιά;), μονοπολεί κάθε κανάλι της τηλεόρασης αυτή τη στιγμή και πολυ φοβάμαι για πολύ ακόμα...
So η ταινιούλα μη φανταστείτε οτι έχει κανα τρελό (hahaha καλό!), story. Τα πράγματα ως προς αυτό είναι απλά. Έχουμε να κάνουμε με έναν ουσιαστικά παρανοϊκό επιστήμονα, ο οποίος μέρα με τη μέρα προσπαθεί να ανακαλύψει αυτόν τον υπέρτατο αριθμό, που συμβολίζει φυσικά και το Π και που σύμφωνα με την προσωπικό του πεποίθηση, έχει τη δυνατότητα να ξεκλειδώσει όλα τα μυστικά και τα μυστήρια, της φύσης και του σύμπαντος ολόκληρου. Στη προσπάθειά του αυτή λοιπόν, σιγά σιγά θα αρχίζει να χάνεται απο τον μάταιο τούτο κόσμο και να αναζητεί βασικά την ίδια την θέωση, μέσα απο την ανακάλυψη του αριθμού. Προσπαθεί να εξυψωθεί στο σύμπαν, με έναν τρόπο απόλυτο και αληθινό, μιας που και η απόδειξη της ύπαρξης του αριθμού, αποτελεί για τον ίδιο την μόνη και την παγκόσμια αλήθεια.
Η ταινία είναι γυρισμένη σε ασπρρόμαυρο φόντο, γεγονός που απαρτίζει πολυ σημαντικό κομμάτι του φιλμ. Σε περίπτωση που η ταινία ήταν έγχρωμη, δε πιστεύω οτι θα έχανε σε ερμηνευτική αξία, αλλά σε σκηνοθετική, διότι όπως και να το κάνουμε η τρέλα του επιστήμονα, αποδίδεται αριστοτεχνικά μέσα σε ενα ζωφερό και μουντό περιβάλλον, όπως δηλαδή ακριβώς μας το παρουσιάζει ο Aronofsky. Προσωπικά και ενω παρακολουθούσα τη ταινία, δε σκέφτηκα ούτε λεπτό το οτι έβλεπα ένα πλασματικό περιβάλλον, αφού στη πραγματική ζωή ο κόσμος είναι γεμάτος χρώμα. Δε με ξένισε καθόλου το γεγονός, ίσα ίσα με έβαλε τόσο καλά στο κλίμα της ταινίας, που θεώρησα δεδομένο οτι ο κόσμος απαρτίζεται απο λευκό και μαύρο. Εναλλακτικά μπορείτε να παρακολουθήσετε την ταινία, θεωρώντας οτι είστε σκύλοι, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς τα βλέπουν όλα ασπρόμαυρα, and the problem is solved!.
Εδώ θα ήθελα να αναφέρω κάτι, το οποίο το παρατήρησα προχθές και το οποίο δεν είχα, ούτε κατά διάνοια, συνδέσει απο πιο πριν. Θα ήθελα επίσης σε αυτό το σημείο και αφού σας εξηγήσω τι εννοώ, να μη πεταχτείτε όλοι εσείς οι έξυπνοι που το είχατε πάρει χαμπάρι απο την πρώτη στιγμή, γιατί μετά θα μου δημιουργήσετε ψυχολογικά προβλήματα και θα το κλείσω το blog, αφού πρώτα σας κάνω voodoo (μη ξεχνάτε πάντως οτι σας αγαπώ!). Συνεχίζοντας λοιπόν το παραλλήρημα, ήθελα να ανφερθώ στον πρωταγωνιστή της ταινίας, τον Sean Gullete,ο οποίος πέρα απο απόλυτα βαρεμένος και υπέρτατα μεγαλοφιϋής στο Π, έχει υπάρξει και απόλυτα σιχαμένος και (ναι θα το πω) εμετικός σαν χαρακτήρας, στο Requiem for a Dream. Για όσουε δεν το έπιασαν ακόμη, ο τύπος που παίζει στο Π, είναι αυτός που υποδιόταν τον ψυχίατρο της Marion στο Requiem, τον οποίο όποτε τον έβλεπα μου γυρνούσαν τα άντερα (μα τι λεξιλόγιο, εύγε μου!), γιατί απλά ήταν τέλειος στον ρόλο του. Έτσι λοιπόν και μετά απο αυτή την τεράστια αποκάλυψη (για τη συνέχεια συντονιστείτε αύριο στη Λαμπίρη) ήθελα να τονίσω το πόσο καλώς ηθοποιός είναι αυτός ο κυριούλης, σε αυτές τις ταινίες του Aronofsky που έχω δει. Ο ρόλος δε του επιστήμονα, του πάει τόσο πολυ που σε παίρνει παζί του στην τρέλα.
Για τη σκηνοθεσία δεν έχω να πω και πολλά. Ο Aronofsy είναι ένας απο τους αγαπημένους μου και οχι τυχαία, διότι σε κάθε του ταινία, ο απλός, καθημερινός άνθρωπος παίρνει διαστάσεις τραγικού ήρωα, αφού έχει να αντιμετωπίσει μια σειρά απο διαφορετικές 'σειρήνες': ναρκωτικά, πορνεία, αλκοολισμός, μοναξιά, διχασμένες πορσωπικόητες, εμμονές, αλλά και τον ίδιο τον θάνατο. Στη ταινία αυτή, το βασικό θέμα που ταλανίζει τον ήρωα, είναι η εμμονή του με τον αριθμό. Όλο αυτό αποδίδεται με έναν απόλυτα κλειστοφοβικό και τρομακτικό τρόπο, αφού μέσα στον κόσμο του επιστήμονα, όλα φαντάζουν να πέρνουν υπερβολική σημασία και αξία, ενω σε διαφορετική περίπτωση δεν είναι τίποτα άλλο πέρα απο, φτερά στον άνεμο. Ενδεχομένως η σκηνοθεσία σε λάθος χέρια, να μείωνε την αξία του Π κατακόρυφα και να καθιστούσε τον πρωταγωνιστή, ως έναν συμπαθή, λόγω τρέλας, και μίζερο άνθρωπο. Μέσα όμως απο τη σκηνοθετική ματιά του Aronofsky, ο επιστήμονας παίρνει τραγική μορφή και φαντάζει σαν ήρωας που πολεμά του δικούς του, προσωπικούς δαίμονες.
Την συγκεκριμένη θα την πρότινα εαν βρίσκεστε σε mood για κάτι πραγματικά διαφορετικό και πιο cinefil, γιατί όπως και να το κάνουμε.....πουλάει πολυ τρέλα!.
http://www.youtube.com/watch?v=oQ1sZSCz47w
Enjoy!
ALL TIME FAVOURITE.
ΑπάντησηΔιαγραφή:)) of course!
ΑπάντησηΔιαγραφή