Hey παιδιά, sorry για την απουσία, αλλά είχα κατι τρεχάματα αυτές τις μέρες και δε μπορούσα να γράψω!.  Φαντάζομαι σήμερα πιο βραδάκι θα ανεβάσω καμία.

Until then....

12 Monkeys: Μια περιπέτεια φαντασίας, που έχει ολο το πακέτο....

Παιδάκια γεία σας και πάλι.  Μωρέ είμαι κάπως αρρωστούλα, οπότε ενα η κριτικούλα δεν είναι υπεραναλυτική σήμερα, plz να με συγχωρέσετε!.  Δε μου πήγαινε να μην ανεβάσω καθόλου, οπότε απο ολότελα, είπα να ανεβάσω και ας είναι έστω και λίγο πιο περιορισμένη απο άλλες που έχω προτίνει.  Σήμερις λοιπόν, μια ταινιούλα η οποία μου ήρθε μόλις πριν λίγο στο μυαλό, μου άρεσε πολυ και έτσι αποφάσισα χωρίς πολλά πολλά να σας την προτίνω!.

Εεεεμ το posteraki είναι ελαφρώς τέλειο και το αγαπώ και ήθελα να το δηλώσω!.  Αυτά για αρχή huhu...  Λοιπόν για όσους δε το γνωρίζουν (και μιας που η αφίσα δε βοηθάει, αν και είχα να επιλέξω και άλλη), στη ταινία πρωταγωνιστούν ο Bruce Willis, και ο Brad Pitt και δίνουν και οι 2 ρεσιτάλ ερμηνείας πραγματικά.  Ειδικά ο Brad Pitt (που μέχρι τότε δεν τον είχαμε συνηθίσει σε τέτοια, είναι εκπληκτικός!).
Η ιστορία της ταινίας έχει να κάνει βασικά με ενα πλασματικό μέλλον, στο οποίο ολόκληρος ο κόσμος έχει καταστραφεί απο έναν άγνωστο ιό και τα πάντα βρίσκονται σε απόλυτη αποσύνθεση.  Τότε ένας κατάδικος (Willis) στέλνεται ανγκαστικά στο παρελθόν, προκειμένου να καταφέρει να συγκεντρώσει πληροφορίες σχετικά με τον περίεργο εκείνο ιό, που προκάλεσε την πτώση του ανθρώπινου κόσμου.  Εκεί θα έρθει αντιμέτωπο με μια μοιραία γυναίκα που θα παίξει βασικό ρόλο, τόσο στην ζωή του στο παρελθόν, όσο και στο μέλλον, καθώς και έναν τρόφιμο ψυχιατρείου, τον οποίο δεν υποδύεται άλλος, απο τον Brad Pitt και μάλιστα πολυ επιτυχημένα.
Η ταινία έχει σίγουρα τεράστιο ενδιαφέρον, τόσο απο θέμα πλοκής, όσο και απο άποψη σκηνοθεσία.  Αυτό που ίσως να έπρεπε να προσέξει κάποιος που θα την δεί για πρώτη φορά, είναι το γεγονός οτι θα πρέπει να είναι απόλυτα προσηλωμένος σε αυτό που βλέπει, διότι σε διαφορετική περίπτωση και εξαιτίας όλων των χρονικών εναλλαγών (μέλλον, παρελθόν, παρόν κλπ) μπορεί να μπερδευτεί και να χάσει έτσι και ολόκληρο το νόημα της ταινίας.  Πέρα απο αυτό όποιος επιλέξει να την δεί (και φυσικά του αρέσουν, έστω και λίγο οι ταινίες φαντασίας, τύπου π.χ Minority Report) θα την απολαύσει.  Είναι γρήγορη, γεμάτη αγωνία και δράση και βέβαια με πλοκή που εξελλίσεται μέχρι και το τέλος.  Απο όλους τους ηθοποιούς, όπως ανέφερα και πριν, ο Pitt ξεχωρίζει για την απίστευτα τρελή και ασυγκράτητ ερμηνεία του, η οποία τυγχάνει να είναι πολυδιάστατη και πολυ επίπεδη, καθώς εύκολα σε ξεγελά να πιστέψεις αυτό που σου πασάρει.  Και στη συνέχεια καταφέρνει εξίσου εύκολα και επιτυχημένα να σε ξεγελάσει ακόμη μια φορά και να βγάλει έναν τελείως διαφορετικό εαυτό, που είναι όμως το ίδιο απολαυστικός με τον προηγούμενο.
Η ταινία περιέχει κια ορισμένα στοιχεία τα οποία θα μπορούσαν να αναφέρονται σε ρεαλιστικές καταστάσεις, όπως για παράδειγμα το όλο θέμα με την εξάπλωση ενός ιού, αλλά και η καταστροφή της ανθρωπότητας.  Προσωπική μου άποψη είναι πως θα μπορούσε να αποδειχθεί προφητική απο διάφορες πλευρές, μιας που απλά επιλέγει μια φανταστική οδο, προκειμένου να περιγράψει ενα εν δυνάμει πιθανό μέλλον και το κάνει με έναν τρόπο που είναι συνάμα αποκαλυπτικός και λυτρωτικός.
Ανεξάρτητα απο τη φάση στην οποία βρίσκεστε, αυτή η ταινία θα σας κάνει να σκεφτείτε και να προβληματιστείτε για το γενικότερο μήνυμα που θέλει να περάσει σχετικά με το που βαδίζει η ανθρωπότητα εξαιτίας των λαθών που προέρχονται απο εμάς τους ανθρώπους, μιας που δεν είναι τυχαίο οτι ο ιός της ταινίας προκλήθηκε απο ανθρώπινη ενέργεια.
Δείτε την, αξίζει σε όλα τα επίπεδα.  Trust me... 

http://www.youtube.com/watch?v=CBNMEwNx9x4

Βye, byezzzz...

Π: Η απόλυτη παράνοϊα...

Χαιρετώ παιδιάαα!.  I know χτές δεν ανέβασα ταινιούλα, αλλά ήμουν έξω και τα έσπαγα πίνοντας milkshakes, οπότε καταλαβαίνετε οτι με το 'κεφάλι' που έκανα, θα μου ήταν πολυ δύσκολο να επικεντρωθώ στο γράψιμο μιας κριτικούλας.  Σήμερα λοιπόν, ήμουν και πάλι στο τσακ να μη γράψω, διότι έχω ενα περίεργο θεματάκι, προσωπικό και με έχει πάρει κάπως απο κάτω...  Παρόλα αυτα αποφάσισα (με μεγάλο κόπο ομολογουμένως) να ανεβάσω ταινιούλα, γιατί πολυ απλά μετά και απο αυτή μου την απουσία, θα με φτύνατε όλοι και θα είχατε και δίκαιο (και εγω θα με έφτυνα :) ).  Έτσ λοιπόν και μετά απο μια συζήτηση περι ταινιών, που είχα χτές με δυο ακόμα τρελές (μιας που και εγώ δεν είμαι στα καλά μου), είπα να ανεβάσω το Π, του Aronofsky για να σας στείλω αδιάβαστους!.  Χα....

Λοιπόν έχουμε και λέμε.  Τη ταινία σίγουρα θα την αγαπήσουν οι όσοι πορωμένοι με Μαθηματικά, Χημείες, Φυσικές και όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα, είναι δηλαδή stadar! (και αν αναρωτιέστε αν όντως ζούν τέτοια άνθρωποι ανάμεσά μας, θα σας πω μόνο ενα πράγμα: ξέρω προσωπικά τουλάχιστον τον 1 απο αυτούς.....και τώρα μπορείτε όλοι μαζί να κάνετε, 'wowwwwwwww!!', συγκλονισμένοι).  Πέρα απο αυτούς βέβαια, θα την εκτιμήσουν σίγουρα και όσοι αναζητούν κάτι πραγματικά διαφορετικό και φευγάτο, κάτι που έχει να κάνει με έναν άνθρωπο βυθισμένο ολοκληρωτικά μέσα στην ίδια του την τρέλα.  Και μεταξύ μας, δε θα μπορούσατε να τη δείτε σε καταλληλότερη μέρα, απ'οτι σήμερα, μια που ένας κύριος με μουστάκι και φαλάκρα, ονόματει Γεώργιος Παπανδρέου (ποιος είναι αυτός ρε παιδιά;), μονοπολεί κάθε κανάλι της τηλεόρασης αυτή τη στιγμή και πολυ φοβάμαι για πολύ ακόμα...
So η ταινιούλα μη φανταστείτε οτι έχει κανα τρελό (hahaha καλό!), story.  Τα πράγματα ως προς αυτό είναι απλά.  Έχουμε να κάνουμε με έναν ουσιαστικά παρανοϊκό επιστήμονα, ο οποίος μέρα με τη μέρα προσπαθεί να ανακαλύψει αυτόν τον υπέρτατο αριθμό, που συμβολίζει φυσικά και το Π και που σύμφωνα με την προσωπικό του πεποίθηση, έχει τη δυνατότητα να ξεκλειδώσει όλα τα μυστικά και τα μυστήρια, της φύσης και του σύμπαντος ολόκληρου.  Στη προσπάθειά του αυτή λοιπόν, σιγά σιγά θα αρχίζει να χάνεται απο τον μάταιο τούτο κόσμο και να αναζητεί βασικά την ίδια την θέωση, μέσα απο την ανακάλυψη του αριθμού.  Προσπαθεί να εξυψωθεί στο σύμπαν, με έναν τρόπο απόλυτο και αληθινό, μιας που και η απόδειξη της ύπαρξης του αριθμού, αποτελεί για τον ίδιο την μόνη και την παγκόσμια αλήθεια.
Η ταινία είναι γυρισμένη σε ασπρρόμαυρο φόντο, γεγονός που απαρτίζει πολυ σημαντικό κομμάτι του φιλμ.  Σε περίπτωση που η ταινία ήταν έγχρωμη, δε πιστεύω οτι θα έχανε σε ερμηνευτική αξία, αλλά σε σκηνοθετική, διότι όπως και να το κάνουμε η τρέλα του επιστήμονα, αποδίδεται αριστοτεχνικά μέσα σε ενα ζωφερό και μουντό περιβάλλον, όπως δηλαδή ακριβώς μας το παρουσιάζει ο Aronofsky.  Προσωπικά και ενω παρακολουθούσα τη ταινία, δε σκέφτηκα ούτε λεπτό το οτι έβλεπα ένα πλασματικό περιβάλλον, αφού στη πραγματική ζωή ο κόσμος είναι γεμάτος χρώμα.  Δε με ξένισε καθόλου το γεγονός, ίσα ίσα με έβαλε τόσο καλά στο κλίμα της ταινίας, που θεώρησα δεδομένο οτι ο κόσμος απαρτίζεται απο λευκό και μαύρο.  Εναλλακτικά μπορείτε να παρακολουθήσετε την ταινία, θεωρώντας οτι είστε σκύλοι, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς τα βλέπουν όλα ασπρόμαυρα, and the problem is solved!.
Εδώ θα ήθελα να αναφέρω κάτι, το οποίο το παρατήρησα προχθές και το οποίο δεν είχα, ούτε κατά διάνοια, συνδέσει απο πιο πριν.  Θα ήθελα επίσης σε αυτό το σημείο και αφού σας εξηγήσω τι εννοώ, να μη πεταχτείτε όλοι εσείς οι έξυπνοι που το είχατε πάρει χαμπάρι απο την πρώτη στιγμή, γιατί μετά θα μου δημιουργήσετε ψυχολογικά προβλήματα και θα το κλείσω το blog, αφού πρώτα σας κάνω voodoo (μη ξεχνάτε πάντως οτι σας αγαπώ!).  Συνεχίζοντας λοιπόν το παραλλήρημα, ήθελα να ανφερθώ στον πρωταγωνιστή της ταινίας, τον Sean Gullete,ο οποίος πέρα απο απόλυτα βαρεμένος και υπέρτατα μεγαλοφιϋής στο Π, έχει υπάρξει και απόλυτα σιχαμένος και (ναι θα το πω) εμετικός σαν χαρακτήρας, στο Requiem for a Dream.  Για όσουε δεν το έπιασαν ακόμη, ο τύπος που παίζει στο Π, είναι αυτός που υποδιόταν τον ψυχίατρο της Marion στο Requiem, τον οποίο όποτε τον έβλεπα μου γυρνούσαν τα άντερα (μα τι λεξιλόγιο, εύγε μου!), γιατί απλά ήταν τέλειος στον ρόλο του.  Έτσι λοιπόν και μετά απο αυτή την τεράστια αποκάλυψη (για τη συνέχεια συντονιστείτε αύριο στη Λαμπίρη) ήθελα να τονίσω το πόσο καλώς ηθοποιός είναι αυτός ο κυριούλης, σε αυτές τις ταινίες του Aronofsky που έχω δει.  Ο ρόλος δε του επιστήμονα, του πάει τόσο πολυ που σε παίρνει παζί του στην τρέλα.
Για τη σκηνοθεσία δεν έχω να πω και πολλά.  Ο Aronofsy είναι ένας απο τους αγαπημένους μου και οχι τυχαία, διότι σε κάθε του ταινία, ο απλός, καθημερινός άνθρωπος παίρνει διαστάσεις τραγικού ήρωα, αφού έχει να αντιμετωπίσει μια σειρά απο διαφορετικές 'σειρήνες':  ναρκωτικά, πορνεία, αλκοολισμός, μοναξιά, διχασμένες πορσωπικόητες, εμμονές, αλλά και τον ίδιο τον θάνατο.  Στη ταινία αυτή, το βασικό θέμα που ταλανίζει τον ήρωα, είναι η εμμονή του με τον αριθμό.  Όλο αυτό αποδίδεται με έναν απόλυτα κλειστοφοβικό και τρομακτικό τρόπο, αφού μέσα στον κόσμο του επιστήμονα, όλα φαντάζουν να πέρνουν υπερβολική σημασία και αξία, ενω σε διαφορετική περίπτωση δεν είναι τίποτα άλλο πέρα απο, φτερά στον άνεμο.  Ενδεχομένως η σκηνοθεσία σε λάθος χέρια, να μείωνε την αξία του Π κατακόρυφα και να καθιστούσε τον πρωταγωνιστή, ως έναν συμπαθή, λόγω τρέλας, και μίζερο άνθρωπο.  Μέσα όμως απο τη σκηνοθετική ματιά του Aronofsky, ο επιστήμονας παίρνει τραγική μορφή και φαντάζει σαν ήρωας που πολεμά του δικούς του, προσωπικούς δαίμονες.
Την συγκεκριμένη θα την πρότινα εαν βρίσκεστε σε mood για κάτι πραγματικά διαφορετικό και πιο cinefil, γιατί όπως και να το κάνουμε.....πουλάει πολυ τρέλα!.

http://www.youtube.com/watch?v=oQ1sZSCz47w

Enjoy!

Hey guyz!!

Μόλις γύρισα παιδιά, οπότε δε τη παλεύω και πολυ τώρα για να γράψω ταινιούλα!.  Παρόλα αυτά όσοι είστε ξύπνιοι, τρέξτε και βάλτε Star, διότι παίζει το 'Candy' με τον Heath Ledger, την οποία σας είχα πει καιρό πριν και είναι υπέροχη!.  Την αυριανή ταινία θα την ανεβάσω νωρίτερα, οπότε να με συγχωρείτε αλλά τώρα θα πάω για νανάκια!!.  Φιλιά και τα λέμε αύριοzzzzz!!

Xxxxxxxx.....

Legends of the Guardians-The Owls of Ga'Hoole: Ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών με...κουκουβάγιες!

Hello σας once again!.  Τι χαμπαράκια;;.  Εγω κάθομαι και βλέπω Willy Wonka (για 10η φορά μάλλον) και γράφω κιόλας στο blogaki μου.  Σήμερα θα σας μιλήσει για μια ιδαιίατερη ταινιούλα, απο διάφορες απόψεις.  Είχα πάει που λέτε το απογευματάκι cinemas μαζί με την μικρή μου αδελφή (ε να ξεσκάσει μωρέ και εκείνη, κρίμα είναι!) και προσπαθούσαμε να καταλήξουμε σε μια ταινία που να μπορεί να την παρακολουθήσει και εκείνη, αλλά που να μη βαράω και εγω το κεφάλι μου απο τη βαρεμάρα!.  Έτσι λοιπόν καταλήξαμε να δούμε την παραπάνω ταινιούλα, animation 3D παρακαλώ.  Και πρέπει να πω οτι μου άρεσε τελικά, πολυ πολυ!.

Πριν αντιδράσετε περίεργα μετά και απο το posteraki της ταινίας, να σας πω οτι και εγώ τη συγκεκριμένη, ούτε καν που την είχα ακούσει μέχρι πριν απο μερικές μέρες.  Την έμαθα οταν αποφάσισα να παω τη μικρή να δει καμιά ταινία και πρόσεξα οτι απλά τα μάτια μου καρφώθηκαν στην οθόνη και ξεκαρφώθηκαν όταν αυτή τελείωσε.
Το story ακολουθεί την περιπέτεια μιας νεαρής κουκουβάγιας, του Soren, ο οποίος μετά την απαγωγή του απο μια διαβολική στρατιά κουκουβαγιών με τη ονομασία, the Pure-ones (οι Καθαροί όπως ήταν μεταφρασμένο στους υπότιτλους, αν και πρόκειται για τους Αγνούς) οι οποίοι έχουν ως στόχο την υποδούλωση όλων των, κατά τις ίδιες, κατώτερων ιδών κουκουβαγιών και την απόλυτη κυριαρχία τους στο κόσμο των παράξενων αυτών πουλιών.  Ο Soren μετά απο την απαγωγή του προσπαθεί και τελικά καταφέρνει να αποδράσει.  Ο στόχος του πλέον είναι η εύρεση των Φρουρών (Guardians) οι οποίοι θα πρέπει να παλέψουν για ακόμη μια φορά με τους Αγνούς, προκειμένου να μπορέσουν να δώσουν τέλος στην εκμετάλλευση και τα κυριαρχχικά σχέδια τους.  Άραγε ο νεαρός και ανέμπειρος Soren θα τα καταφέρει;.
Την ταινία την βρήκα με μόνο σε 3D να τη δούμε και εντάξει στην αρχή ξενέρωσα, γιατί τώρα 12 ευρώ το εισιτήριο δεν είναι και λίγα.  Το καταπληκτικό όμως είναι πως ένοιωσα τελικά, οτι είναι τα πιο καλοξοδεμένα μου 12 ευρώ σε ταινία.  Θεωρώ οτι ξεπέρασε σε ποιότητα 3D και animation ακόμα και το Avatar.  Πραγματικά η σκηνοθεσία που έγινε σε αυτή τη ταινιούλα είναι εξαιαρετική, αφού σε κάθε σκηνή το μάτι σου χανόταν είτε στο τοπίο, είτε στους χαρακτήρες, είτε και στις αμέτρητες λεπτομέρειες στις οποίες ο σκηνθέτης αποφάσισε να δώσει πολυ μεγάλη σημασία, και πολυ καλά έκανε!.  Ήταν φοβερό να βλέπεις μαι δροσοσταλίδα να πέφτει μπροστά στα μάτια σου ή οι τις αμέτρητες σκηνές πετάγματος και πως ακόμα και τα πούπουλα που έφευγαν απο τα φτερά των κουκουβαγιών έμοιαζαν να είναι τόσο αληθινά, που αν άπλωνες το χέρι σου, θα έπεφτε πάνω στην ανοιχτή σου παλάμη.  Πολυ ρεαλιστικό, συγκκινητικό και με φωνές απο μεγάλους ηθοποιούς, όπως η Helen Mirren και ο Geoffrey Rush, οι οποίες ταιριάζουν απόλυτα στις προσωπικότητες και τους χαρακτήρες της κάθε κουκουβάγιας.
Κάτι ακόμα που μου έκανε εντύπωση είναι το γεγονός οτι απο την αρχή κιόλας αισθάνθηκα σαν να έβλεπα τον 'Αρχοντα των Δακτυλιδιών', απλά αντί να παίζουν ηθοποιοί παίζουν....κουκουβάγιες.  Και όταν λέμε κουκουβάγιες, εννοούμε όοοοολα τα είδη που μπορεί να υπαρχουν, μα όλα (προσωπικά δεν είχα ιδέα οτι υπάρχουν τόσα πολλά, διαφορετικά ειδη).  Τα πάντα μου θύμιζαν τον Άρχοντα: τα τοπία, οι τοποθεσίες, οι ονομασίες των περιοχών, οι καλοί και οι κακοί, οι ηρωικές μάχες και όλο το πλαίσιο της επικής ιστορίας.  Επίσης θεωρώ οτι δεν ήταν καθόλου τυχαίο το γεγονός οτι ένας απο τους ηθοποιούς που δάνισε τη φωνή του, ήταν και ο Hugo Weaving, γνωστός απο τις ταινίες V for Vendetta (οπου έπαιζε εννοείται τον V!) αλλά φυσικά και απο τον Άρχοντα στο οποίο έπαιζε τον βασιλιά των Ξωτικών.
Η ταινία παίζεται στους κινηματογράφους, οπότε εαν θελήσετε να πάτε να την δείτε εκεί.  Καλύτερα να μη την κατεβάσετε, διότι νομίζω οτι αν τη δείτε τελικά, θα πρέπει να είναι και σε 3D γιατί διαφορετικά θα χάσει ένα τεράστιο κομμάτι της.  Και πραγματικά θα σας έλεγα να πάτε να την δείτε γιατί αξίζει.  Θα περάσετε πολυ ευχάριστα και σίγουρα θα σας εκπλήξει με θετικό τρόπο.  Είναι animation για όλη την οικογένεια και σίγουρα κάτι που θα απολαύσουν όλα τα μέλη της, μικρά και μεγάλα.  Εγω πέρασα πολυ όμορφα και ευχαρίστως να την ξανάβλεπα, αφού αυτό το 3D της πήγαινε τόσο πολυ, που έχει μείνει καρφωμένο στο μυαλό μου, το πόση ομορφιά μπόρεσε να αποδωθεί μέσω αυτού.  Σας το συνηστώ ανεπιφύλακτα!!.

http://www.youtube.com/watch?v=x8RKCmkOyB4&feature=channel

Keep in touch!

The Descent: Μια ταινία τρόμου για γερά νεύρα!

Youhouuuu σας και απόψε παιδιά!.  Σήμερα το μενού έχει ταινιούλα τρόμου, γιατί απ'οτι είδα έχω και αρκετό καιρούλη να ανεβάσω τέτοιου είδους.  Α δε θέλω γκρίνιες!.  Δηλαδή τι, τι έκοψα εγώ και θα μου τια αρχίσετε εσείς;;  Α, όλα κι όλα!!.  Εξάλλου και αυτή που θα σας προτίνω σήμερα, είναι πολύ καλή και γενικά σε όσους την έχω πει, αρέσει.  Κοιτάξτε μη μου κάνετε και πολυ τους δύσκολους, γιατί δε το'χω σε τίποτα να μη ξαναγράψω και να το διαγράψω το blogaki.....(σας παρακαλώ μη με εγκαταλείψετε, πλακίτσα κάνω, huhu!! :) )

Λοιπόοον έχουμε και λέμε.  Η ταινιούλα είναι αγγλική παραγωγή του 2005-2006.  Και μονο αυτό το γεγονός της προσδίδει μια κάποια καλύτερη αντιμετώπιση νομίζω, απο άλλες διότι όπως και να το κάνουμε τα τελευταία χρόνια πιο πολύ (αλλά και παλαιότερα) οι περισσότερες βρετανικές ταινίες γίνονται μεγάλες επιτυχίες και κυρίως σε είδη όπως η κωμωδία και του τρόμου.  Τυχαίο; Δε νομίζω!.  Προσωπικά έχω πιάσει τον εαυτό μου να γελάει απείρως περισσότερο ή και να τρομάζει πολυ περισσότερο, με βρετανικές παραγωγές, παρά με αμερικάνικες.  Έτσι λοιπόν και το The Descent δεν αποτελεί εξαίρεση, μιας που μου έμεινε στο μυαλό απο τη μέρα που την είδα, σαν μια ταινία splater-horror και πολυ μα πολυ κλειστοφοβική.
Η ιστορία της ταινίας έχει να κάνει με μια ομάδα γυναικών, που αποφασίζουν να πάνε για εξερεύνηση υπόγειων σπηλαίων.  Εκεί και ενώ το όλο θέαμα τους προκαλεί τεράστιο δέος και θαυμασμό, κάτι θα πάει πολύ στραβά, και έτσι και οι 6 τους θα βρεθούν παγιδευμένες πολλά μέτρα κάτω απο τη γη, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι και την αποπνικτική ατμόσφαιρα.  Όταν λοιπόν οι ίδιες πιστέψουν οτι τα πράγματα δε θα μπορούσαν να πάνε χειρότερα, κάτι αρχίζει να αναδύεται απο τα τρομακτικά σκοτάδια των σπηλιών.  Κάτι αρχέγονο και φρικιαστικό....κάτι που ορέγεται το ζεστό τους αίμα....
Οκ λοιπόν η ταινία θα έλεγα οτι είναι για τους λάτρεις του είδους ή και τους απλούς fan, αλλά δε θα την πρότινα ούτε σε όσους δε τους αρέσουν αυτές οι ταινίες (εμ hello εννοείται), αλλά ούτε και σε όσους αποκτούν εφιάλτες απο ανάλογα φιλμ,καθώς αυτό σίγουρα θα σας κάνει να δείτε τους μικρούς και στενάχωρους χώρους, με άλλο μάτι.  Όσοι πάλι τρελαίνεστε για τέτοια, σίγουρα θα βρείτε στη ταινία αυτή κάτι που θα σας αρέσει.  Προσωπικά, αυτο που εκτίμησα πάρα πολύ ήταν η απόλυτη κλειστοφοβική αίσθηση που σου προκαλεί, κυρίως λόγω των απίστευτα στενών χώρων και περασμάτων, απο τα οποία έπρεπε να συρθούν κυριολεκτικά οι πρωταγωνίστριες, προκειμένου να συνεχίζουν την εξερεύνησή τους στη σπηλιά.  Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμένα, μιας που δεν έχω και ιδιαίτερο πρόβλημα με τους περιορισμένους χώρους.  Όταν όμως παρακολούθησα απο που στο καλό περνούσαν αυτές οι ημίτρελες (μπορεί και ολοκληρωτικά τρελές), προκειμένου να εξερευνήσουν το χώρο, είχα πάθει σοκ.  Θυμάμαι οτι έβλεπα τη ταινία, και κάθε φορά μόρφαζα και σχεδόν 'πιανόταν' η αναπνοή μου, όταν αναγκάζονταν να πιέσουν τα σώματά τους για να χωρέσουν μέσα στις τόσο στενές κοιλότητες που έκαναν τα βράδια.  Συν το γεγονός οτι την έβλεπα σε απόλυτο σκοτάδι, ήταν πραγματικά λες και βρισκόμουν και εγω μαζί τους εκεί πέρα και είχα αγχωθεί τρομερά.  Στα συν θα έβαζα και το γεγονός οτι η σκηνοθεσία είναι τέλεια για αυτή τη ταινία, γιατί πολυ απλά η ύπαρξη της κάμερας μέσα σε εκείνους τους χώρους, είναι μαγική.  Τα κοντινά στα πρόσωπα των γυναικών, αυτό το ημίφως που επικρατεί στη ταινία και οι εναλλαγές του με το 'μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά', ήταν κάτι το εξαιρετικό.  Επίσης όλο το αναλώσιμο πράγμα της υπόθεσης (you will see) της πήγαινε πολυ, αφού η ταινία δεν έχει διδακτικό ή συνεφιλικό σκοπό, αλλά απλά να προκαλέσει τρόμο και αηδία θα μπορύσα να πω (σε ορισμένες σκηνές οχι όλες).  Βέβαια δε θα μπορούσα να μην αναφέρω και το τέλος της στα πλεονεκτήματά της, καθώς είναι ιδιαίτερο και ξαφνιάζει ευχάριστα όλους εκείνους που αντιπαθούν τα κλασσικά χαρούμενα και πασπαλισμένα με πολυ χρυσόσκονη και ζάχαρη, τέλη διαφόοοορων ταινιών.  'Φίλε η ζωή δεν έχει happy ending, deal with it'!.  Παρόλα αυτά τη ταινία την χαρακτηρίζει και ένα μεγάλο, για εμένα, μειονέκτημα.  Αυτό είναι τα ΄πράγματα΄ που βρίσκονται εκεί κάτω (ελάτε τώρα που σας το χάλασα, αφού κάτι είχατε καταλάβει!) και αυτό γιατί τα βρήκα λίγο ξενερουά και λίγο πολυπαιγμένα, αλλά δεν έγινε και τίποτα το φοβερό.  Ήταν απλά μια εμπορική πινελιά, σε μια ταινία που θα μπορούσε να είναι πρωτότυπη και απόλυτα τρομακτική, ακόμα και αν έλειπαν αυτά τα κατά τα άλλα, γλυκίτατα πλασματάκια.  Πολυ απλά γιατί η αίσθηση του αποκλεισμού απο τον πάνω κόσμο, και ο εγκλεισμός κατά κάποιον τρόπο στα έγατα τις γης, είναι απο μόνη της τρομερή.

Για δείτε και πείτε λοιπόν. θα περιμέεεενω:
http://www.youtube.com/watch?v=l5I1q4KhKNU

I'll be back....

Vertigo: Απλά....Hitchcock

Σπέεεεερα σας!.  Τι μου κάνετε, καλά μου είστε;;.  Πάααντα καλά.  Οk σήμερα δεν είμαι όπως χθές, αλλά δεν πετάω και στα σύννεφα, είμαι όμως καλά.  Πράγμα που για εμένα σημαίνει οτι όντως είμαι καλά-καλά.  Να φανταστείτε οτι χθές πολυ αργά το βράδι, έκατσα και είδα το Vertigo που εντάξει όσο να πεις και παλιά ταινία είναι, και 2ωρη και ένα θέμα το είχα.  Να την δω, να μην τη δώ, να τη δω όλη, ή τη μισή σήμερα και την άλλη αύριο;;...  Ε τελικά οχι μόνο την είδα όλη, όχι μόνο δε μπρούσα να σταματήσω να την παρακολουθώ, αλλά χαίρομαι πολύ που πρόσθεσα ακόμα μια πραγματικά, πολύ καλή ταινία, σε όσες μέχρι τώρα έχω δει.

Επίσης να πω οτι το poster της ταινίας, παίζει να είναι ένα απο τα πιο ωραία που έχω δει, και μάλιστα αν σκεφτεί κανείς οτι η ταινία προβλήθηκε το 1958, η συγκεκριμένη αφίσα είναι πολύ μπροστά απο την εποχή της.  Άνετα θα μπορούσα να τη φανταστώ και σήμερα, ως αφίσα μιας σύγχρονης ταινίας.  Αλλά ξέχασα, θα ήταν φτιαγμένη με τέτοιο τρόπο που μαντέψτε, θα έπρεπε να φοράμε και τα ειδικά 3D γυαλία για να δούμε τόσο αυτή, όσο και την ταινία στην οποία θα αναφερόταν, με ενα τεράστιο slogan απο κάτω, 'ΜΗ ΤΗ ΧΑΣΕΤΕ, ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΕ 3D'!!!.......οκ μας έπεισες....pffff....
Τεσπα πάμε παρακάτω.  Που λέτε αποφάσισα να την δω χθές το βραδάκι και διαπίστωσα πολύ σύντομα οτι έκανα πολυ καλά.  Θα την περιέγραφα ως original ταινία θρίλερ (γιατί ας μη ξεχνάμε οτι ο Hitchcock ήταν ο πρωτοπόρος του είδους, άσχετα αν εμείς σήμερα λέγοντας θρίλερ εννοούμε ταινίες με αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα(!)....).  Βέβαια πρέπει να ομολογήσω και το γεγονός, οτι αρχικά ήμουν αρκετά επιφυλακτική σχετικά με το αν θα κατάφερνε να μου κρατήσει το ενδιαφέρον.  Δε ξέρω για ποιο λόγο, αλλα τις παλιές ταινίες συνήθως τις φοβάμαι, απο την άποψη οτι μπορεί να αποδειχθούν κάπως ξεπερασμένες και βαρετές.  Στη προκειμένη πάντως περίπτωση, δε θα μπορούσα να είχα πέσει περισσότερο έξω.  Αν και αιωνίως η αγαπημένη μου ταινία του Hitchcock θα παραμείνει το 'Ψυχώ' (αγαπάμε Anthony Perkins!), μπορώ άνετα να πω οτι η δεύτερη αγαπημένη μου, είναι πλέον το Vertigo.
O John Ferguson (James Stewart) είναι ένας ντετέκτιβ ο οποίος πάσχει απο ακροφοβία κάθε μορφής.  Απο το να βρίσκεται ψηλά στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας, μέχρι το να στέκεται πάνω σε μια καρέκλα ή ένα σκαμπό.  Η ασθένεια του αυτή οδήγησε-εν μέρει- στο θάνατο ενός αστυνομικού, με αποτέλεσμα ο Scottie (όπως είναι το παρατσούκλι του στη ταινία) να αποκτήσει ενα μεγάλο ενοχικό συναίσθημα και να αναγκαστεί να μείνει πλέον μακριά απο την δουλειά του.  Ξαφνικά στη ζωή του εμφανίζεται μετά απο πολύ καιρό, ένας παλιός του φίλος ο οποίου του ζητάει μια προσωπική χάρη: να αρακολουθήσει ο Scottie την γυναίκα του, Madeleine (Kim Novak).  O Scottie ενδίδει τελικά και αρχίζει να παρακολουθεί τη γυναίκα του φίλου του, με σκοπό να εξιχνιάσει τις περίεργες κινήσεις τις, αλλά και την τεράστια αλλαγή που έχει επέλθει στον χαρακτήρα της, σύμφωνα με τα λεγόμενα του άντρα της.  Η κατάσταση όμως θα εξελιχθεί πολυ πιο διαφορετικά απο οτι είχε αρχικά σχεδιάσει ο Scottie, καθώς ο ίδιος θα βρεθεί ερωτευμένος μαζί της, σε σημείο εμμονής....
Η ταινία για εμένα τα έχει όλα.  Εξαιρειτκό σενάριο, το οποίο πραγματικά δεν είναι καθόλου προβλέψιμο, αφού η μια ανατροπή διαδέχεται την άλλη μέχρι και το τέλος της ταινίας.  Οι ερμηνείες είναι φοβερές, και ειδικά ο τρόπος με τον οποίο εκφράζεται η φοβία του ντετέκτιβ, απο τον James Stewart, ο οποίος είναι εκπληκτικός.  Η σκηνοθεσία είναι εξαιρετική (πραγματικά ποια νομίζω οτι είμαι που κρίνω κιόλας τη σκηνοθεσία του Hitchcock, hahahaha) και αυτό που μου έκανε τεράστια ενύπωση, είναι μερικές σκηνές, κυρίως η προβολή των ονείρων του πρωταγωνιστή, η οποία αγγίζει το style, pop art (μη με ρωτάτε πως γίνεται αυτό, γίνεται και παραγίνεται!!) και είναι μάλιστα τόσο ταιριαστό, που δε σε ξενίζει καθόλου, γιατί πολύ απλά ο Hitchcock γνώριζε πολυ καλά που έπρεπε να μπεί το καθετί.  Και οι χώροι των γυρισμάτων ήταν απόλυτα δεμένοι με το ολο concept, ενώ τα πλάνα που υπάρχουν και που υποδεικνύουν τη στιγμή που ο ντετέκτιβ βίωνε την ακροφοβία, είναι αριστοτεχνικά, και προσωπικά με 'ενοχλούσαν' έτσι ακριβώς νομίζω όπως σκόπευαν να κάνουν.  Βέβαια υπάρχουν και σκηνές στις οποίες η ύπαρξη σκηνικού-στούντιο, είναι κάτι παραπάνω απο αισθητή, αλλά και πάλι δε δημιουργεί κανένα απολύτως πρόβλημα ως προς την παρακολούθηση της ταινίας, ίσα ίσα που τονίζουν ακόμα περισσότερο την αυθεντικότητα των ταινιών εκείνης της εποχής.
Γενικά είναι μια ταινία γρήγορη, με πολυ αγωνία, σασπενς και ίντριγκα που ακόμα και αν δε το γνωρίζει απο την αρχή, μπορείς να μαντέψεις άνετα οτι πρόκειται για μια ταινία, του αξεπέραστου Alfred Hitchcock.

Αντί για traileraki σας βάζω να απολαύσετε τα open credits της ταινίας, αλλά και την υποβλητική μουσική που θα ακολουθεί στη συνέχεια και την ταινία:

http://www.youtube.com/watch?v=pz46qS38OgM&feature=related

Χαιρετώ!..:)

Great Expectations: Really great....

Hello σας και σήμερα.  Today δεν είμαι και στα τρελά μου κέφια, οπότε επέλεξα και μια αντίστοιχη, ελαφρώς σπαρακτική ταινιούλα για να σας προτίνω, αν και είμαι σίγουρη οτι σχεδόν όλοι θα την έχετε δεί.  Οπότε ξεκινάω και ελπίζοντας οτι αύριο θα είμαι στα πιο high μου, θα ανεβάσω καμιά πιο χαλαρή ταινία.

Να τονίσω (όπως εξάλλου βλέπετε και απο την αφίσα), οτι μιλάω για την ταινία του 1998 και οχι για εκείνη του 1946 με τον ίδιο τίτλο, που όμως η ιστορία δεν έχει ουδεμία σχέση με την σημερινή μας ταινία.
Αρχικά να πω οτι ίσως να είναι η πρώτη (και η τελευαταία απ'οτι φάνηκε στη συνέχεια) που μου άρεσε η Gwyneth Paltrow σε κάποιον ρόλο.  Την βρήκα πολύ όμορφη, πολύ αληθινή και πολύ καλή στον ρόλο της.  Όσο για τον Ethan Hawke, εντάξει του πήγαινε πολύ όλο αυτό το style του άδολου, νεαρού ζώγραφου, ο οποίος στη συνέχεια έγινε ενας επιτυχημένος και ανεξάρτητος γόης.  Απο την άλλη, ο ρόλος του De Niro ήταν ομολογώ μια έκπληξη- ευχάριστη- για εμένα, αφού ακόμα και σε αυτόν τον, ας πούμε, δευτερεύοντα ρόλο στον οποίο έπαιξε, κατάφερε να ξεχωρίσει και να τον κάνει δικό του.
Το story λοιπόν για όσους δεν την έχουν ακόμα δεί, έχει ως εξής:  ο Finnegan Bell (Ethan Hawke) είναι έανς πιτσιρικάς που από μικρός ονειρεύεται να γίνει ζωγράφος, μιας που έτσι και αλλιώς το ταλέντο το έχει.  Η ζωή του γενικά δεν είναι άσχημη, αλλά δεν του έχουν έρθει και αυτό που θα λέγαμε 'όλα δεξιά', αλλά έτσι κι αλλιώς απο την αρχή της ταινίας τον βλέπουμε σε μικρή ηλικία και μόνο αργότερα αρχίζουμε κι εμείς να αναρωτιόμαστε, τι θα απογίνει στη ζωή του.  Κάποια μέρα, μια κάποτε βαθύπλουτη, γηραιά κυρία, θα τον καλέσει στο παλιό αρχοντικό της στο οποίο και εξακολουθεί να μένει μόνη, προκειμένου ο μικρός Finnegan να κάνει ένα πορτρέτο της όμορφης εγγονής της, Estella (Gwyneth Paltrow).  Απο τη στιγμή που θα την αντικρύσει, η Estella θα γίνει το αντικείμενο του πόθου του και θα στοιχειώσει όλο του το είναι.  Τη καρδιά του, το μυαλό του, τη ψυχή του, ακόμα και τηνε μεγαλύτερη (μέχρι τότε τουλάχιστον) αγάπη του, τη ζωγραφική.  Στη συνέχεια τα πράγματα εξελλίσονται, οι άνθωποι μεγαλώνουν και αλλάζουν, αλλά ένα πράγμα παραμένει το ίδιο: η αγάπη του Fin για την Estella και η ασταμάτητη προσπάθεια του να την κάνει τελικά, να τον ερωτευτεί.
Η ταινία αυτή μου αρέσει, γιατί λέει μερικές αλήθειες, με πολυ απλό τρόπο.  Ουσιαστικά το πρωταγωνιστικό ζευγάρι είναι βαθιά εωτευμένου μεταξύ του, αλλά απο την άλλη βλέπουμε τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.  Ο μεν Fin, είναι ερωτευμένος μαζί της από όταν ήταν ακόμα παιδιά και της το έχει δείξει με κάθε πιθανό τρόπο, ενώ η δε Estella έπαιζε το παιχνίδι της.  Πότε κρύο, πότε ξέστη, πότε σε θέλω και πότε όχι.  Παρα την στάση της όμως, εμένα πάντα μου έβγαζε μια αίσθηση οτι στη πραγματικότητα, ίσως και να ήταν ερωτευμένη περισσότερο απο τον άλλο, γιατί ο δικός της έρωτας πέρασε απο διαφορετικά στάδια, ενώ ο Fin την ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά.  Ο έρωτας και η αγάπη όμως που ένοιωσαν ο ένας για τον άλλο, ήταν αρκετή προκειμένου να δεθούν για πάντα.  Όλος ο τρόπος με τον οποίο έχει στηθεί η ιστορία αυτού του ζευγαριού, είναι τόσο γλυκός, τόσο αληθινός και τόσο απίστευτα παθιασμένος, που δε μπορείς παρά να μνημονεύεις μερικές απο τισ πιο χαρακτηριστικές σκηνές αυτής της ταινίας, όπως το πως την αγγίζει την πρώτη φόρα, ή για το πώς φτάνει και ο ίδιος στο υπέρτατο επίπεδο της προσωπικής του 'θέωσης', όταν συνδυάζει τις δυο μεγάλες του αγάπες: να ξωγραφίζει την Estella γυμνή, πάνω στο λευκό χαρτί του.
Απο την σκηνοθεσία μέχρι τις ερμηνείες, και απο τις τοποθεσίες οπού επιλέχθηκαν για να γίνουν τα γυρίσματα και το απίστευτο soundtrack της ταινίας, η ταινία αυτή είναι (προσωπική μου άποψη) συγκλονιστική, για αυτό που θέλει να δείξει.  Για τον λόγο αυτό μου κάνει και εντύπωση η γενικά, χαμηλή βαθμολογία που έχει πάρει, π.χ στο IMDB, καθώς ήταν πραγματικά όμορφη.  Όσο για το τραγούδι που ακούγεται στη ταινία, το 'Life in Mono', Νομίζω οτι δύσκολα να βρεθεί άνθρωπος που δεν το αγαπά και δεν το έχει ακούσει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του.  Εγώ πάντως το βρίσκω ένα απο τα ομορφότερα και πιο μελωδικά τραγούδια, με νόημα που ταιριάζει απόλυτα στην ταινία, σε σημείο που να μπορεί μέσα στα τρία λεπτά που διαρκεί, να περικλύει άψογα ολόκληρη την ταινία.
Όσοι λοιπόν ακόμα δεν την έχετε δει, να την δείτε, αλλά και οι υπόλοιποι να την ξαναδείτε (ελάτε τώρα, αφού ξέρω οτι σας αρέσει!).  Και οχι τυχαία....

http://www.youtube.com/watch?v=6bq8BsIZejE

Φιλιά....

The Life of David Gale: Ποιός είπε οτι η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή;

Γεια σας φίλοι!.  Αργούτσικα η ταινιούλα σήμερα, αλλά έστω κι έτσι εδώ είμαστε να προτίνουμε ακόμα μια για τη σημερινή μέρα (ή και νύχτα).  Α!  Να ενημερώσω και όσους ενδιαφέρονται, διοτί και εγω σήμερα το είδα τελείως τυχαία, οτι απο Πέμπτη ξεκινάει φεστιβαλ ευρωπαϊκού κινηματογράφου και θα διαρκέσει μέχρι και τις 30 Οκτώβρη.  Είδα ταινιούλες καλές, καινούριες, αλλά και παλιές, οπότε όποιος έχει διάθεση και χρόνο, να πάει καθώς όλα αυτά τα κατά καιρούς φεστιβάλ, αξίζουν πραγματικά.  Now lets get to the chase!.

Ήρθε ο καιρός να ανεβάσω και μια ταινία με έναν ακόμα γαπημένο μου ηθοποιό, τον Kevin Spacey.  Οι περισσότερες απο τις ταινίες στηις οποίες έχει πρωταγωνιστήσει μου έχουν αρέσει, για διαφορετικούς συνήθως λόγους η καθεμία.  Η αλήθεια είναι οτι αυτό που μου αρέσει είναι οτι έχει πράγματι την ικανότητα να ερμηνεύει διαφορετικούς ρόλους, από δράμα σε κωμωδία, και απο θρίλερ σε μιούζικαλ, και πάντα να τα καταφέρνει εξίσου καλά σε κάθε είδος.  Απο την άλλη πλευρά η συμπρωταγωνίστριά του τυγχάνει να είναι η αγαπημένη μου γυναίκα ηθοποιός (με τις γυναίκες είμαι λίγο πιο δύσκολη :P) και αυτή δεν είναι άλλη απο την Kate Winslet.  Μου αρέσει πολύ γιατί θεωρώ οτι είναι απο τις λίγες γυναίκες ηθοποιούς που έχουν μια έμφυτη φινέτσα και μια μυστήρια γοητεία.  Φυσικά είναι και μια εξαίρετη ηθοποιός και μου είναι δύσκολο να σκεφτώ κάποια ταινία στην οποία δε μου άρεσε, καθώς όλες τις οι δουλειές είναι πολυ προσεγμένες.  Στη σημερινή ταινία λοιπόν, αυτοί οι 2 πολυ καλοί ηθοποιοί δίνουν ρέστα.  Κυρίως ο Spacey ο οποίος κλέβει την παράσταση λόγω του ρόλου του, αλλά και η Winslet η οποία κατά κάποιον τρόπο, βρίσκεται 'πίσω' απο την ερμηνεία του Spasey, αλλά κάνει για μια ακόμη φορά μια σοβαρή και στα μέτρα της, ερμηνεία.
Το 'The Life of David Gale', πρόκειται για ενα δυνατό, δραματικοινωνικό έργο που σε καθηλώνει στα σίγουρα.  Ίσως να μη περίμενα κανείς απο μια δραματική ταινία, να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον στους θεατές, αλλά η συγκεκριμένη το πετυχαίνει και εξαιτίας του σεναρίου της, αλλά και του ανυπέρβλητου τέλους της.
O David Gale λοιπόν (Kevin Spacey), είναι ένας μαχητικός συνήγορος, ο οποίος παλεύει για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την καταδίκη, της ίδιας της θανατικής ποινής που επιβάλεται σε όσους καταδικάζονται για κάποιο έγκλημα.  Ο ίδιος όμως θεωρεί οτι το σύστημα είναι σαθρό και οτι με τον τρόπο τον οποίο λειτουργούν τα πράγματα, μπορεί να καταλήξει ακόμα και ένας αθώος στην ηλεκτρική καρέκλα, παρά το γεγονός οτι οι περισσότεροι βρίσκουν αυτή του την ιδέα, τουλάχιστον τρελή.  O Gale μαζί με μια ομάδα υποστηρικτών των δικαιωμάτων του ανθρώπου και της κατάργησης της θανατικής ποινής, θα προσπάθήσει να αποδείξει και στη πράξη οτι αυτό που υποστηρίζει είναι πιθανό να συμβεί και επομένως η δικαιοσύνη δεν είναι πάντα τυφλή.  Όταν όμως έρθει η στιγμή οπού και ο ίδιος θα κατηγορηθεί για φόνο, αντιμετωπίζοντας μάλιστα την ποινή και ο ίδιος, τότε τα πράγματα θα γίνουν εξαιρετικά δύσκολα, αφού πλέον δε θα είναι σε θέση να υπερασπιστεί να δικά του, αλλά και τα πιστεύω ολόκληρης της ομάδας την οποία εκφράζει.  Σε όλη αυτή την ιστορία, μπλέκεται και μια δημοσιογράφος, η Bitsey Bloom (Kate Winslet), στην οποία ο Gale διηγείται τα όσα έχουν συμβεί, λίγες μέρες πριν οδηγηθεί στον θάνατο.
Η συγκεκριμένη ταινία, όπως και οι πιο πολλές οι οποίες μ'αρέσουν, είναι γεμάτη εκπλήξεις και ανατροπές καθ΄ολη τη διάρκειά της και αυτό το εκτιμώ πολυ, διοτι πολυ απλά δε σε αφήνει να βαρεθείς ούτε στιγμή.  Απο τότε λοιπόν που την είχα δεί, είχα θεωρήσει οτι αποτελεί μια απο τις καλύτερες δραματικές ταινίες που έχω δεί, χωρίς όμως όλη αυτή την υπερβολή, το κλάμα και τα πομπώδη σαυναισθήματα που σου προκαλούν άλλες ταινίες του ίδιους είδους.  Εξάλλου και η ιστορία που παρουσιάζεται είναι και αυτή ιδιαίτερη και προτότυπη, γεγονός φυσικά που μέσα σε χιλιάδες όμοιες ταινίες, την κάνει να ξεχωρίζει.  Οι δυο κύριου πρωταγωνιστές συνεργάζονται άψογα μεταξύ τους και το αποτέλεσμα το αποδεικνύει.  Απο την άλλη η σκηνοθεσία είναι αρκετά καλή και βασικά είναι όπως θα έπρεπε για μια τέτοια ταινία, αφού έτσι κι αλλιώς δε κάνουμε λόγω ούτε για εφέ, ούτε και για πολυ extrim και δύσκολες σκηνές, που να απαιτούν ενα άλλο είδος σκηνοθεσίας, λίγο πιο εντυπωσιακό ας πούμε.  Όμως όπως είπα, έχει αυτά τα στοιχεία που κάνουν μια ταινία να είναι καλή και να αντέχει και στον χρόνο:  καλούς ηθοποιούς, καλό σενάριο και μια στρωτή και σωστή παράλληλα σκηνοθεσία, χωρίς πολλά πολλά, τα οποία θα ήταν και περιττά.
Όσοι δε την έχετε δεί θα σας έλεγα να την επιλέξετε, αφού το βρίσκω πολυ δύσκολο να μην αρέσει, έστω και σε κάποιυς.  Έχω την εντύπωση οτι όσοι τη έχουν δεί την έχουν βρεί απο απλά καλή, έως και πάρα πολυ καλή, αλλά κακή οχι.  Οπότε δείτε την και εδω είμαι να μου πείτε γνώμες...

http://www.youtube.com/watch?v=wRj9IFgs9_g&feature=related

Εσκεμμένα δεν αναφέρω περισσότερες λεπτομέρειες για την ταινία, γιατί πολυ απλά δε χρειάζεται.  Δεν θα ήθελα να σας το χαλάσω και γι'αυτο διάλεξα και το παραπάνω traileraki, αν και δεν είναι σε καλή ανάλυση, επειδή βασικά δε αποκαλύπτει πολλά πράγματα, ίσα να πάρετε μια ιδέα.

Νυχτούλα σας! :)

Mean Creek: Η εκδίκηση δεν έχει ηλικία...

Χαιρετώ guyzzzzzz!!.  Τι κάνουμε σήμερα;.  Όλα καλά;; Εγω καλά καλά, ακούω μουσικουλίτσα, κάτι τραγούδια απο το 2000 και ξαφνικά αισθάνομαι εμμμ λίγο γιαγιάκα!.  Αλλά φέρνουν τόσες ωραίες αναμνήσεις που δε πειράζει να νοιώθω και ελαφρώς γιαγιάκα.  Συνδειτοποιώ επίσης οτι η μουσική τότε ήταν ωραία, είχε πλάκα και τέλος πάντων ήταν ξεσηκωτική ρε παιδί μου, οχι τσίρκο όπως σήμερα (τα περισσότερα songs, δε μιλάω για όλα!).  Ωραίες εποχές, σχολείο κ.λ.π. Αχχχχ....

Και μετά απο την mini ψυχανάλυσή μου, σειρά έχει η σημερινή μας ταινιούλα.  Σήμερις λοιπόν η πρώτη που μου ήρθε στο μυαλό (ναι, ναι κι όμως!), χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο, είναι το Mean Creek.  Απλά μου'ρθε, δεν έχω ιδέα γιατί, αλλά μου φάνηκε πολύ καλή ιδέα να σας την προτίνω, αφού δεν είναι και πολύ γνωστή και έχω την αίσθηση οτι θα σας αρέσει (λέω τώρα εγω...).
Η πρώτη περιγραφή που θα μπορούσα να δώσω για αυτή τη ταινία, είναι οτι αποτελεί ένα πολύ καλό, νεανικό, ψυχολογικό θρίλερ ας πούμε, αν και δεν είναι ακριβώς αυτό.  Είναι διάφορα πράγματα μαζί.  Θυμάμαι πως όταν την είχα δει μου είχε κάνει εντύπωση γιατί ακριβώς δεν ήταν περισσότερο γνωστή, μιας που την βρήκα πραγματικά καλή και μάλιστα απο'κει και πέρα την πρότινα και πολύ συχνά στο video club που εργαζόμουν (:P).
Η ιστορία είναι κάτι που έχουμε δεί και σε άλλες ταινίες.  Βλέπουμε ουσιαστικά έναν πιτσιρικά να τρομοκρατείται απο τον νταή του σχολείου του, ακόμα και να τρώει ξύλο απο αυτόν (εαν δε με απατά η μνήμη μου), χωρίς φυσικά μέχρι εκείνη τη στιγμή να αντιδρά κανείς.  Απο ένα σημείο και μετά και όταν το πράγμα έχει παραταβήξει, ο Big brother (γιατί ο Big Brother είναι παντού!) του πιτσιρικά αναλαμβάνει δράση και αποφασίζει μαζί με μερικούς φίλους, να βάλουν τον χοντρούλη και κακομαθημένο νταή στη θέση του.  Έτσι τον καλούν σε μια εκδρομή όλοι μαζί, προκειμένου να λύσουν με τον τρόπο αυτό τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα σε αυτόν και τον Sam, ο οποίος είναι ο μικρός αδελφός.  Στην εκδρομή αυτή θα αποκαλυθφούν πολλά και θα συμβούν ακόμη περισσότερα, με τους πρωταγωνιστές σε πρώτο πλάνο, να προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν τη φρίκη της κατάστασης στην οποία πλέον βρίσκονται....
Θα ήθελα κυρίως να σταθώ στις ερμηνείες των παιδιών, καθώς η ταινία βασίζεται σχεδόν εξ'ολοκλήρου στους ρόλους του οποίους ερμηνεύεουν νεαροί ηθοποιοί, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι άγνωστοι.  Εάν εξαιρέσουμε τον Rory Culkin, αδελφό του 'Home Alone' Culkin, καθώς και τον Scott Mechlowicz, γνωστό κυρίως για τον ρόλο του στη κωμωδία Eurotrip, οι υπόλοιποι νέοι ηθοποιοί είναι άγνωστοι, αλλά πολυ καλοί.  Προσωπικά μπορώ να πω οτι απόλαυσα και το γεγονός οτι δε τους γνώριζα γιατί έτσι δεν ήμουν προκατειλημένη απεναντί τους, ούτε και περίμενα να παίξουν έχοντας κάποια standars στο μυαλό μου.  Παρόλα αυτά ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για εμένα, καθώς το βάθος που πέτυχε ο καθένας να δώσει, καθώς και η ρεαλιστικότητα της ερμηνείας του, ήταν πράγματι ενός Α επιπέδου.  Θα έλεγα οτι η ταινία δίνει μεγαλύτερη βάση οχι τόσο στα γεγονότα, αλλά στο πως ατνιμετωπίζονται αυτά, απο την παρέα των παιδιών.  Βλέπουμε δηλαδή διαρκώς τα συναισθήματα που τα κατακλύζουν, τα οποία δε μένουν σταθερά, αλλά ίσα ίσα διαδέχονται διαρκώς το ενα το άλλο.  Και καταφέρνουν να αποδώσουν κάθε λογής συναίσθημα, περίφημα.  Βέβαια απο την άλλη πλευρά, και το story έχει μια ιδιαιτερότητα ως προς το γεγονός, οτι βλέπουμε πως αντιδρά μια ομάδα, απέναντι σε στον λεγόμενο 'bully' του σχολείου, κάτι που σε άλλες ταινίες δεν έχουμε δει.  Βλέπουμε ας πούμε ένα παιδί να περνάει δύσκολες ώρες στα χέρια (κυριολεκτικά) ενός ψευτονταή, αλλά ποτέ δεν έχουμε δει την εξέλιξη της υπόθεσης.  Τι κάνει το παιδί, πως αντιδρά ο άλλος και γενικότερα ποια είναι η εξέλιξη σε μια τέτοια ιστορία.  Εδώ βλέπουμε ακριβώς αυτό, το πριν, το τώρα και το μετά.  Υπάρχει έτσι μια ολοκήρωση της ιστορία όπως αυτή ξεκινάει.
Ως προς τη σκηνοθεσία θεωρώ οτι ο τρόπος που έχει χρησιμοποιηθεί, αυτός που μοιάζει πάλι λίγο σαν ντοκυμαντερ, προσδίδει ρεαλιστικότητα στην ταινία και έρχεται και ΄κλειδώνει' με τις ερμηνείες και την ίδια την ιστορία που παρουσιάζει.  Γενικά όλη η ταινία ρέει σαν νερό, αν και όπως είπα έχει να κάνει κυρίως με τη σκιαγράφηση του κάθε χαρακτήρα και τον τρόπο που ο καθένας χειρίζεται την κατάσταση.
Εξαιρετική ταινιούλα, απο αυτές που τις ανακαλύπτεις, τις βλέπεις και λες 'ανακάλυψα μια ταινία που άξιζε, επιτέλους!!' (εγω τουλάχιστον το λέω ακόμα αυτό, ευτυχώς!).

Επειδή είμαι σίγουρη οτι κάτι έχετε ψιλιαστεί, λέω να τολμήσω και να σας δείξω το traileraki, οπού αποκαλύπτονται πράγματα.  Όσοι δεν είστε σίγουροι για το το έχω πεί μέχρι τώρα, καλύτερα να προχωρήσετε κατευθείαν στη ταινία.
http://www.youtube.com/watch?v=-8RGFo8rjTo

The rest, enjoy!!.  Bye bye....

Das Cabinet des Dr. Caligari: Αλλόκοτα κλασσική και κλασσικά αλλόκοτη

Hey και πάλι παιδιάαααα!.  Εντάξει σήμερα είναι η μέρα μου, αφού βρέχει απίστευτα και δε μπορώ να πω, το απολαυμβάνω πολυ!! :)  Σήμερα ξεκίνησα και τα σεμινάρια κινηματογράφου που παρακολουθώ στο Μικρό Πολυτεχνείο (να και η τσάμπα διαφήμηση) και μου άρεσαν τόσο πολυ για μια ακόμη φορά.  Και επιτέλους μετά απο πολύ καιρό κάνω και κάτι που μου αρέσει, επιτέλους δηλαδή!.  Σήμερα λοιπόν, ξεκινήσαμε να μιλάμε για ζωγραφική, ρεύματα κ.λ.π και πιο συγκεκριμένα για τον γερμανικό εξπρεσιονισμό και την επιρροή του σε διάφορες ταινίες, εποχής '20 (πρόσφατα όπως καταλαβαίνετε).  Παρόλα αυτα και άσχετα με το πόσο παλιές και βουβές (να μη το ξεχνάμε) είναι αυτές οι ταινίες, εξακολουθούν να παραμένουν η βάση πάνω στην οποία οικοδομήθηκε ολόκληρος ο κινηματογράφος κατά τα μεταγενέστερα χρόνια.  Όπως και το Metropolis, έτσι και το The Cabimet of Dr. Caligari, είναι μια ταινία που πρέπει να δει κάποιος, εάν θέλει να καταλάβει τι σημαίνει αληθινός κινηματογράφος.  Τι σημαίνει ουσιαστικά, ο κινηματογράφος ως τέχνη.

Aρχικά να πω οτι η ταινία είναι γερμανική (εξού και το μάθημα πάνω στον γερμανικό εξπρεσιονισμό), γυρισμένη το 1920, ασπρόμαυρη βέβαια (ανεξάρτητα απο την αφίσα) και φυσικά βουβή, μόνο με μουσική και λόγια σε υπότιτλους και όποτε χρειάζεται.  Θεώρησα οτι μετά απο το Nortoniko overdose, ωραία θα ήταν να ξεφεύγαμε λίγο (εως πολυ) σε κάτι που όταν το είχα δεί μου είχε προκαλάσει μεγάλη εντύπωση, αλλά και προβληματισμό μαζί.  Έναν προβληματισμό που όμως μου λύθηκε σήμερα και γι'αυτό και αποφάσισα να την ανεβάσω, θεωρώντας πως οτι ήταν να μάθω και να κατανοήσω απο αυτή τη ταινία, έγινε σήμερα, so here we go....
H ταινία περιστρέφεται γύρω απο τον Dr. Caligari, o οποίος έχει υπο την "κατοχή" του, έναν άνδρα που ονομάζεται Cesare τον οποίο επιδυκνείει σε διάφορα πανηγύρια, εξαιτίας της διαταραχής ύπνου απο την οποία πάσχει και η οποία τον καθιστά ως έναν υπνοβάτη, με δυνατότητες μελλοντολογικών προβλέψεων.  Όταν λοιπόν μια απο αυτές του τις προβλέψεις επαληθευτεί, τότε θα κατηγορηθεί για φόνο και τα πράγματα θα περιπλακούν πάρα πολυ για τον Caligari και τον υπνοβάτη του, αφού η αστυνομία και ο υπόλοιπος κόσμος θα τους κατατρέξει μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Βλέποντας την η πρώτη απορία που μου δημιουργήθηκε ήταν, γιατί ήταν κατά αυτόν τον τρόπο γυρισμένη, τι ήθελε να πει ο....ποιητής;  Αυτό γιατί το όλο σκηνικό που περιβάλει την ταινία είναι τόσο ψεύτικο, τόσο στημένο που μοιάζει να είναι φτιαγμένο απο χαρτόνι, μέσα σε ένα στούντιο όπου έχουν τοποθετηθεί και οι ηθοποιοί για να ερμηνεύσουν τους ρόλους τους.  Επίσης τόσο πολυ σκοτάδι και τόσο έντονες αντθέσεις, λευκού-μαύρου, δε τις είχα ξαναδεί, αφου ο φωτισμός έμοιαζε και αυτός επίτηδες μη ρεαλιστικός και τόσο έντονος, λες και μπορούσε να κόβει κυριολεκτικά την εικόνα σε κομμάτια.  Αυτά τα σκεφτόμουν όταν δεν ήξερα.  Τώρα πια ξέρω! :P.   Ουσιαστικά στην ταινία βλέπουμε τον ίδιο τον γερμανικό εξπρεσιονισμό αυτοπροσώπος.  Θα μπορούσαμε κάλλιστα να ήμασταν στημένοι μπροστά απο έναν πίνακα του Verner ή του Munch και να βλέπουμε το ίδιο, ακριβώς αποτέλεσμα.  Αυτό που άκουσα σήμερα και μου άρεσε είναι πως η ταινία έχει να κάνει με μια σκηνοθεσία που βρίσκεται σε κίνηση, ενω ένας πίνακας με μια σκηνοθεσία στατική.  Και έτσι ακριβώς είναι.  Το χρώμα (μαυρόασπρο), ο φωτισμός, τα σκηνικά, ακόμα και η ηθοποιοία είναι όλα μελετημένα,  μέχρι και τη τελευταία λεπτομέρεια.  Ως προς τον λόγο για τον οποίο η ταινία είναι κατά αυτόν τον τρόπο στημένη, είναι πολυ απλός, αλλά και σύνθετος μαζί.  Ουσιαστικά πρόκειται για μια προσωπική εκτίμηση και δήλωση του σκηνιθέτη, Robert Wiene.  Στη ταινία αυτό που κάνει είναι πολυ απλό:  θέλει να μεταδώσει σε όλους εμάς που την βλέπουμε, οτι αυτό που βλέπουμε είναι πλασματικό, είναι απλά μια μυθοπλασία και συνεπώς κάτι μη πραγματικό.  Τα ψεύτικα σκηνικά που είναι τόσο προφανή, οι έντονες σκιάσεις και οι αντιθέσεις του φωτός, οι πολύ σκληρές γωνίες και γραμμές της ταινίας, καθώς και οι σπασμωδικές και σχεδόν ρομποτικές κινήσεις των ηθοποιών, αποδίδουν τέλεια το παιχνίδι που είχε στο μυαλό του ο σκηνοθέτης:  αυτό της αποδόμησης.  Το γεγονός δηλαδή οτι απο μόνος του επιχειρεί να δηλώσει οτι 'hello, δεν είναι αλήθεια αυτό που βλέπετε, είναι ένα δημιούργημα μια ομάδας ατόμων, πολλης φαντασίας και αρκετών μέτρων κούφιων σκηνικών".  Ο λόγος για τον οποίο το κάνει αυτό το πράγμα φαίνεται να είναι το γεγονός, οτι επειδή μέχρι τότε οι ταινίες αποδίδονταν με τέτοιο τρόπο προσπαθώντας να μείνουν πιστές σε μια διαδικασία αναπαράστασης της φυσιολογικής και καθημερινής πραγματικότητας, γι αυτο τον λόγο, ο Wiene θέλησε να κάνει το αντίθετο, προκειμένου να κάνει έτσι τη δική του ψυχανάλυση.  Αποφάσισε λοιπόν να αποδομήσει την φυσική αναπαράσταση μιας κατάστασης και να μας δείξει ψυχρά και αμεσότατα, οτι βλέπουμε μια ταινία και βλέποντας αυτήν, δε θα μπορούσε να είναι περισσότερο ξεκάθαρο.
Νομίζω οτι αξίζει να την δείτε, έστω απλά και μόνο σαν εμπειρία, αφού αποτελεί μέγιστο κομμάτι του κινηματογράφου.  Σίγουρα η υπόθεση της δεν είναι απο αυτές που σε κρατάνε καρφωμένο στον καναπέ σου, αλλά είναι μαγικό το να βλέπεις ποσο μπροστά ήταν οι άνθρωποι αυτοί απο την εποχή τους και πως κατάφεραν την ιδέα ενός προκατόχου να την συνεχίσουν και να δημιουργήσουν κάτι νέο, και ο επόμενος το ίδιο, και το ίδιο.....οδηγώντας και εξελλίστοντας ολοένα και περισσότερο τον γνήσιο κινηματογράφο, απο τον οποίο μπορείς να μάθεις πολλά και να αγαπήσεις ακόμα περισσότερα.

Traileraki δεν έβαλα επίτηδες, καθώς τα περισσότερα έχουν ολόκληρη τη ταινία και όχι μόνο ενα μέρος αυτής.  Δεν είναι δύσκολο να τη βρείτε, οπότε κάντε εναν κόπο (μικρό!).

Ciaoooo....!

The Score: 'Η αλλιώς πως να πετύχεις 3 μεγάλους ηθοποιούς στην ίδια ταινία!

Οκ λοιπόν χτές δε πρόλαβα πάλι να γράψω ταινιούλα, διότι βρε, για σας δουλεέυω βρε!!.  Είχα πάει να δω το 'Stone', τη καινούρια ταινία στην οποία πρωταγωνιστού ο Edward Norton και ο Πολυ γερασμένος, αλλά πάντα εξαιρετικός Robert de Niro.  Θα κάνω όμως την ανατροπή και δε θα σας μιλήσω σήμερα για αυτή τη ταινία, γιατί θέλω πρώτα να τη σκεφτώ καλά και μετά να δω αν τη θεωρώ τελικά τόσο καλή, ώστε να την ανεβάσω στο καταπληκτικό μου blog (γέλασε κανείς;;;.....είπα μήπως!).  Μια ακόμα ανατροπή που θα κάνω (ούτε ο Πρετεντέρης να ήμουν) είναι οτι θα ανεβάσω μια άλλη ταινιούλα, όπου τι σύμπτωση παίζει πάλι το παραπάνω δίδυμο, αφού είναι και η πρώτη ταινία στην οποία συναντιούνται οι δυο ομολογουμένως μεγάλοι αυτοί ηθοποιοί.  Εάν μάλιστα προσθέσετε και τον πληθωρικό Marlon Brando, ε τότε έχουμε πετύχει jack-pot!.

Είναι πολυ ωραίο όταν βλέπεις στην ίδια ταινία να πρωταγωνιστούν 3 ηθοποιοί, διαφορετικών γενεών, οι οποία μάλιστα τυγχάνει να είναι και οι καλύτεροι της γενιάς τους.  Είναι μια ευτυχέστατη σύμπτωση, ακόμα και όταν το σενάριο της ταινίας δεν είναι και τίποτα το ξεχωριστό, αφού το μόνο σίγουρο είναι οτι θα καταφέρουν να το σώσουν χάρη στις ερμηνείες τους.  Τρανό παράδειγμα, το 'The Score'.
Ήμουν έτοιμη να την πω την κακία μου, η αλήθεια να λέγεται.  Επειδή η σημερινή ταινία, παρουσιάζει πολλές ομοιότητες απο άποψη πλοκής και γενικότερου στησίματος, με το 'Oceans Eleven' ήμουν έτοιμη να πω οτι 'εαν ήταν η ζήλια ψώρα, θα έτρωγε όοοολη η χώρα'.  Αλλά βλέπετε αυτό δε μπορώ να το πω, καθώς και οι 2 ταινίες βγήκαν στην άιθουσες την ίδια χρονιά, το 2001!.  Παρόλα αυτά το The Score, έχει ενα ελαφρύ προβάδισμα καθώς βγήκε το καλοκαίρι, ενώ η άλλη τον Δεκέμβρη του ίδιου έτους.  Βέβαια πρέπει να πω οτι ενώ και οι δυο ταινίες μοιάζουν σε πολλά πράγματα, το γεγονός οτι το Oceans Eleven είχε συγκεντρώσει όλο αυτό το υπέρλαμπρο, πανέμορφο κλπ κλπ cast, νομίζω πως είναι ίσως ο πιο βασικός λόγος που επισκίασε το The Score, καθώς δε μπορώ να δώσω μια άλλη εξήγηση στο γεγονός οτι ενω είναι τοσο ίδιες, η μια ελαφρώς χαντακώθηκε και η άλλη γύρισε και δυο συνέχειες (απαίσιες, αλλά τις γύρισε!).  Προσωπικά δαγκωτό Norton, who cares about Pitt and Clooney??.
Όπως είπα και πριν η ταινία δεν είναι κάτι το φοβερό σε story.  O Robert de Niro υποδύεται τον Nick Wells, έναν κλέφτη 'μάστορα' στη τέχνη του, ο οποίος αποφασίζει να αποσυρθεί και να ζήσει πλέον μια ήσυχη ζωή με τη γυναίκα που αγαπά και το jazz club του οποίου είναι ιδιοκτήτης.  Κάπου εκεί ο Max (Marlon Brando), παλιός φίλος του συναφιού, τον προκαλεί σε μια τελευταία κομπίνα, που φαίνεται να είναι η μεγαλύτερη και πιο επικερδής της καριέρας του, εάν ο Nick την δεχτεί.  Παράλληλα του συστήνει και τον Jack (Edward Norton) έναν ανερχόμενο και πολλά υποσχόμενο κλέφτη, ο οποίος επιθυμεί διακαώς να συμμετάσχει στο τελευταίο, μεγάλο κόλπο του Nick.
Ο καθένας στον ρόλο του είναι εξαιρετικός.  Ο de Niro, ως ώριμος και συνειδητοποιημένος πλέον, 'παλαίμαχος' κλέφτης, ο Brando ως γερασμένος γόης, παλιών καλών εποχών, που προσβλέπει στη τελαυταία δουλειά, πρικειμένου να ξεπληρώσει τα πολλά του χρωστούμενα και ο Norton ως ο νέος διάδοχος (έτσι θέλει τουλάχιστον να πιστεύει), ενός εκ των καλυτέρων κλεφτών, του Nick.
Οι τρεις αυτοί ηθοποιοί έχοθν δέσει τόσο καλά μεταξύ τους, που μου είναι δύσκολο να φανταστώ άλλους που θα λειτουργούσαν τόσο καλά μαζί.  Επίσης πιστεύεω ακράδαντα, οτι σε περίπτωση που οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι είχαν πάει σε άλλους, η ταινία ίσως και να ήταν μια απο τις πολλές, χωρίς κανένα απολύτως ενδιαφέρον.  Αλλά καταφέρνουν να την σώσουν τοσο καλά, που ειλικρινά δε με ενόχλησε τίποτα απολύτως,  Αντιθέτως την απόλαυσα μέχρι τέλους, ως μια γρήγορη και καλοπαιγμένη περιπέτεια.
Η σκηνοθεσία δε με χάλασε καθόλου, αφού δεν ήταν των άκρων, αλλά κάπου στη μέση, ούτε πολλά ρίσκα, αλλά ούτε και ελλείψεις.  Οι χαρακτήρες ήταν πολυ πιστικοί και ρεαλιστικοί και γενικά δεν υπήρχε πολυ βαβούρα ή εξωφρενικά πράγματα του τύπου 'Επικίνδυνες Αποστολές' ή ακόμα και 'Oceans Eleven, twelve, thirteen' (εντάξει το παράχεσαν και αυτοί πια!).  Ειδικά και ο ρόλος, μέσα στον ρόλο που υποδύεται ο Norton (θα καταλάβετε οταν δείτε, τι εννοώ) είναι φοβερός και τον ερμηνεύει τόσο καλά, που καταντάει πια αηδία το πόσο ταλαντούχος είναι (με τη καλή την έννοια :) ).
Γενικά νομίζω οτι εαν επιλέξετε να την δείτε, δε θα θεωρήσετε χαμένο τον χρόνο σας, αφού έχει αρκετή δράση, εφευρετικότητα (ως προς τον όλο σχεδιασμό της κομπίνας) και φυσικά τρεις εξαιρετικές ερμηνείες, απο τρεις εξαιρετικούς ηθοποιούς.

Trailer δεν έχει σήμερα guyz, διότι όταν είσαι ηλίθιος και δεν ξέρεις να κάνεις σωστά τη δουλειά σου, το αποτέλεσμα είναι να δεις ολόκληρη τη ταινία, μέσα στα 2 λεπτά που διαρκεί το trailer, οπότε μετά δε χρειάζεαι να τη δείς, αφου σου έχουν ήδη αποκαλυφθεί όλα!!!.  Εαν λοιπόν θέλετε να τη δείτε, μη δείτε το trailer, γιατί μετά δε θα έχει νόημα, trust me!.

Φιλιάααα...

Howl's Moving Castle: Ένα όμορφο και συγκινητικό animation για όλα τα γούστα...

Χαιρετώ και πάλι guyzzzz!.  Τι μου κάνετε;  Καλά μου είστε;  Ελπίζω να μου είστε βρε, γιατί σήμερα σας θέλω πιστούς στο ραντεβού μας στο blogaki, διότι μετά απο καιρό θα ανφερθώ σε ένα ακόμα αγαπημένο, κινούμενο σχέδιο και για μια ακόμη φορά απο τον 'μάγο', Hayao Miyazaki.
Σκεφτόμουν που λέτε τι να βάλω σήμερα (ναι, και εγω σκέφτομαι που και που) και η αλήθεια είναι οτι είχα κολλήσει ελαφρώς, καθώς δε μπορούσα να αποφασίσω τι είδος ταινίας να ανεβάσω.  Αργότερα συνειδητοποίησα οτι έχω πολυ καιρό να ανεβάσω κινούμενο σχεδιάκι (που τόσο τα αγαπώ!!), οπότε λέω why not? και έτσι σήμερα σας παρουσιάζω ένα ακόμα πολύ όμορφο και μοναδικό (όπως πάντα άλλωστε) έργο του Miyazaki.

Η Sofi είναι μια καλόκαρδη, νεαρή κοπέλα η οποία εργάζεται σε ένα καπελάδικο, φτιάχνοντας κάθε λογής περίτεχνα καπέλα για τις απαιτητικές πελάτισες του μαγαζιού.  Όταν ένα βράδι μια κακιά μάγισσα την καταραστεί να κουβαλάει για μια ζωή μια νέα καρδιά, σε ένα γέρικο σώμα, η Sofi θα προσπαθήσει να βρεί ενα τρόπο να λύσει το ξόρκι και να ξαναγίνει ο παλιός της εαυτός.  Σύντομα θα καταλάβει οτι προκειμένου να το επιτύχει, θα πρέπει να ζητήσει τη βοήθεια ενός μυστήριου και ανασφαλή, περιπλανώμενου μάγου.  Ο Howl μαζί με τους ακόλουθούς του είναι πρόθυμος να την βοηθήσει και έτσι η Sofi θα βρεθεί μαζί τους στον περίεργο κόσμο τους, περιπλανώμενη απο μέρος σε μέρος, μαζί με το τεράστιο και κινούμενο σπιτικό τους!.
Όπως πάντα το ταξίδι μας στο κόσμο του Haya Miyazaki είναι απλά μαγικό.  Ακολουθούμε τους χαρακτήρες του σε ένα ταξίδι όπου συμβαίνουν θαυμαστά και αξιοπερίεργα πράγματα και φαίνεται να συμπάσχουμε μαζί τους, παρά το γεγονός οτι μιλάμε για κινούμενα σχέδια.  Εξάλλου τη βασικό προσόν του Miyazaki είναι οτι καταφέρνει να μας περάσει μια σειρά απο νοήματα, αξίες και ιδανικά τα οποία ίσως και να μη μπορούσε καν να αποδώσει κάποιος σε μια κανονική, μυθοπλαστική ταινία.  Και μάλιστα το 'Κινούμενο Κάστρο' βρήθει τέτοιων παραδειγμάτων.  Οι ήρωες του είναι πολύπλευροι, καθώς την ίδια στιγμή μπορεί να παρουσιάζουν εξαιρετική δύναμη, αλλά και αδυναμία ή μεγάλη πίστη στον εαυτό τους απο την μια πλευρά και απο την άλλη να γίνονται κομμάτια και να μη μπορούν να σταθούν ξανάν στα πόδια τους.  Για παράδειγμα ο ίδιος ο Howl παρουσιάζει μια τεράστια γκάμα συναισθημάτων και αδυναμιών, ακριβώς όπως οι πραγματικοί άνθρωποι.  Την μια στιγμή τον βλέπουμε σίγουρο για τον εαυτό του, γεμάτο δύναμη, θέληση και αποφασιστικότητα και την αμέσως επόμενη τον βλέπουμε δειλό, χωρίς καμία πίστη στις δυνάμεις του και παραιτημένο απο κάθε προσπάθεια για έναν καλύτερο κόσμο για τον οποίο μεταξύ άλλων, έχει να κάνει η ταινία.  Τα έχει όλα και είναι τόσο συναρπαστικός ο τρόπος με τον οποίο εξελίσονται τα πράγματα, αφού δε λείπει τίποτα.  Γέλιο, θυμός, συγκίνηση, χαρά, κλάμα, υπάρχουν όλα σε αυτό τον υπέροχο κόσμο που έχει χτίσει στην ταινία του.  Σίγουρα θα εντοπίσετε και εσείς όλα αυτά που θέλει να πει ο....ποιητής και θα δείτε οτι πραγματικά είναι πολλά και σημαντικά.
Θα σας πρότινα να το δείτε στην original version του, δηλαδή στα ιαπωνέζικα μιας που αξίζει να μπείτε εντελώς στο mood και στον κόσμο που έχει φτιάξει για εμάς και να προσπαθήσετε να το απολαύσετε, όσο δύσκολο ή και αστείο μπορεί να σας φαίνεται στα ιαπωνέζικα (που μεταξύ μας, νομίζω οτι θα αποροφηθείτε τόσο πολυ απο το story που δε θα δώσετε τελικά και τόσο μεγάλη σημασία στη γλώσσα).  Επίσης σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πω οτι αν επιλέξετε να τη δείτε στα αγγλικά, θα ακούσετε και γνώριμες φωνές, καθώς ο Christian Bale δανίζει την φωνή του στον Howl και είναι πολυ πολυ καλός.  Τώρα για όσους κακεντρεχείς τρέξουν αμέσως να πούν για το διακριτικό και χαριτωμένο του ψεύδισμα, οτι δηλαδή θα καταστρέφει τον ρόλο, απλά θα αδιαφορίσω και ουσιαστικά το αναφέρω γιατί ξέρω οτι σίγουρα κάποιος θα βρεθεί να μου το κοπανήσει.  Σας πρόλαβα όμως, χα!...
Εάν θέλετε να δείτε κάτι πραγματικά όμορφο και ονειρικό, που θα σας ταξιδέψει σε έναν άλλο κόσμο γεμάτο μαγεία και συναίσθημα, ε τότε να τη δείτε ταινιούλα καθώς είναι ειλικρινά πολυ πολυ γλυκιά.  Ακόμα να πώ οτι και η μουσική που την συνοδεύει είναι εξαιρετική και της ταιριάζει απόλυτα, αφού δένει όλη τη πλοκή και εναρμονίζεται πλήρως με τις περιπέτειες και τις πράξεις των ηρώων.

http://www.youtube.com/watch?v=57r9jjqzJJk

Η αγαπημένη μου φυσιογνωμία απο αυτή τη ταινία είναι ο σκύλος, ο οποίος έχει το πιο τέλειο, ασθματικό γάβγισμα που έχω ακούσει ποτέ μου! :)
Don't miss it!!

Α και Walt Disney.......ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΑΙ ΩΣ ΠΟΥ PROUDLY PRESENT ΜΙΑ ΤΑΙΝΊΑ ΕΞ'ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΙΑΠΩΝΕΖΙΚΗ;;;;;  ΘΕΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ;;;;  ΑΪ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΠΙΑ!!!

Συγχίστηκα πάλι!!.  Αντίο!!...pffff

Primal Fear: Η αξέχαστη, παρθενική εμφάνιση του Edward Norton

Ήρθε η ωρίτσα και σήμερα για την ταινιούλα μας...!!.  Πωπω, τρώω και ενα κομμάτι bitter σοκολάτα τώρα, με αμύγδαλα και είναι οτι καλύτερα για να μπώ στο ιδανικό mood.....άσχετο αλλά μεταξύ μας μια σοκολάτα, κολλάει παντού.  Σήμερα που λέτε, είχα για μια ακόμη φορά άλλη ταινία στα υπόψην για να την ανεβάσω (μα τι προτότυπο) η οποία όμως ήταν με τον Christian Bale και επειδή νομίζω οτι σας έχω πρήξει ελαφρώς με τον Christian, είπα να το αφήσω για άλλη στιγμή, αν και η συγκεκριμένη ταινία που είχα κατά νου είναι suuuupeer!!. Αλλά και η αποψινή δε πάει πίσω, trust me!.

Τώρα θα μου πείτε "α ναι βέβαια, φοβερός ο Norton στην αφίσα της ταινίας, αλλά σαν να φέρνει λίγο του Richard Gere" και φυσικά θα έχετε δίκαιο, αφού ο Norton όντας ουσιαστικά άγνωστος τότε, ο μεγάλος πρωτταγωνιστής ήταν ο Gere.....αλλά για εμένα πολυ λανθασμένα, αφού δε φαντάζομαι να είχε προβλέψει κανείς την ερμηνεία του Edward, ο οποίος με την πρώτη του φορά σε έστελνε....αδιάβαστο!.
O Aaron είναι ένα παπαδοπαίδι το οποίο κατηγορείται για την δολοφονία ενός παπά, ο οποίος τον είχε πάρει υπο την προστασία του μαζί με άλλα νεαρά παιδιά που βρίσκονταν στο περιθώριο της κοινωνίας.  O Gere υποδύεται έναν αλαζονικό μεγαλοδικηγόρο, τον Martin Veil, που ενδιαφέρεται για δυο πράγματα: τα λεφτά και τη φήμη-δόξα.  Όταν λοιπόν αποφασίζει να εκπροσωπίσει αφιλοκερδώς τον πιτσιρικά που κατηγορείται για την δολοφονία, όλοι εκπλήσονται, χωρίς όμως να καταλαβαίνουν οτι αυτό αποτελεί μια ακόμη κίνηση για προσωπικό του όφελος, καθώς η πράξη του αυτή θεωρεί οτι θα τον βοηθήσει να ανέλθει ακόμα πιο ψηλά στο βάθρο της αναγνωρισιμότητας, της δόξας και φυσικά της προσωπικής του ματαιοδοξίας.  Όμως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται και ο προβληματικός νεαρός, Aaron φαίνεται να κρύβει ενα μυστικό....ενα μυστικό που εαν μαθευτεί μπορεί και να τινάξει τα πάντα και κυρίως τη ζωή και την καριέρα του δικηγόρου του, στον αέρα.
Την ταινία αυτή θα την χαρακτήριζα ως ενα εξαιρετικό θρίλερ, με μια γενναία δόση αγωνίας.  Απο την στιγμή που ξεκινάει, μέχρι και τη στιγμή που θα τελειώσει σε κρατάει καθηλωμένο εκεί που βρίσκεσαι (σε καναπέδες, κρεβάτια, ντιβάνια, ντιβανομπάουλα κλασσικά) και σε αφήνει να σηκωθείς μόνο στις διαφημίσεις (εγω το βλέπω συνήθως στο Star, αφού stadar 3 φορές το χρόνο θα τη βάλει) ή έστω όταν την σταματήσει εσυ βρε παιδί μου κάποια στιγμη!.  Προσωπικά, όσες φορές και να την δώ (και πραγματικά την έχω δεί, άπειρες φορές) είναι σαν να την βλέπω κάθε φορά απο την αρχή.  Την απολαμβάνω every single time που λένε και στο χωριό μου και είμαι σίγουρη οτι πέρα απο την πλοκή που είναι έτσι κι αλλιώς φοβερή, τεράστιο ρόλο παίζει και το casτ, αφού όλοι οι πρωταγωνιστές είναι πολυ διάσημοι ηθοποιοί και προπάντων πολυ καλοί ηθοποιοί.  Νομίζω κιόλας οτι έχουν όλοι πρωταθεί για Oscar, συμπεριλαμβανόμενου και του πρωτάρη τότε, Edward Norton.
Παρόλα αυτά εκείνος που ξεχωρίζει άνετα, είναι ο Norton.  Η συγκεκριμένη του ερμηνεία εξάλλου νομίζω οτι είχε προταθεί μάλιστα για το βραβείο Oscar.  Η τεράστια διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στο δίδυμο Norton-Gere, συμπυκώνεται σε μια μόνο φράση, την οποία διάβασα σε μια εφημερίδα που γράφει ο συνάδελφος Κουτσογιαννόπουλος (hahahahah καλό!) και ο οποίος έλεγε χαρακτηριστικά:  "Ο Gere κονιορτοποιήθηκε απο τον Norton στο Primal Fear" και όντως αυτό ακριβώς έγινε.....σκόνη. Δε νομίζω αυτός να ήταν και ο στόχος του Ed, καθώς άπειρος και μικρός όπως ήταν σίγουρα θα τον έβλεπε με δέος τον φίλο μου τον Richard.  Δε μπρούσε να κάνει και αλλιώς τελικά, αφού το ταλέντο του θυμίζει ένα παραγεμισμένο μπαλόνι με νερό.  Στο τέλος σκάει κάνοντας τα πάντα μούσκεμα....και τους έκανε πράγματι λούτσα!.
Μακάρι να μπρούσα να σας πω περισσότερα πράγματα για τον ρόλο του καθ'έαυτό, αλλά ειλικρινά δε μπορώ να το κάνω αυτό, γιατί θα αποκαλύψω πράγματα που δε πρέπει και δε θέλω!.  Αρκεί μόνο να σας πω οτι τον χαρακτήρα που υποδύεται τον έχουμε δεί σε πολλές άλλες ταινίες, μα σε καμία τόσο επιτυχημένα όσο σε αυτήν.  Είπα ήδη πάρα πολλά, απλά δείτε την οπωσδήποτε για να δείτε έναν εξαιρετικό ηθοποιό, σε μια απο τις καλύτερες ερμηνείες οχι μονο του ίδιου, αλλά γενικά ever.  Είμαι σίγουρη οτι θα την εκτιμήσετε και εσείς, όσο και εγώ, αφού είναι απο τις ερμηνείες που απλά δίνουν νόημα στο επάγγελμα ηθοποιός.

Προσοχή λίγο στο traileraki θέλω.  Υπάρχει περίπτωση να υπάρχουν spoilers στα σχόλια των άλλων χρηστών, οπότε καλό θα ήταν να δείτε εαν θέλετε το trailer και μόνο αυτό, χωρίς να αντρέξετε σε σχόλια, διότι είναι σχεδόν σίγουρο οτι θα σας καταστρέψουν αυτή τη πραγματικά εκπληκτική ταινία.  Οπότε ΠΡΟΣΟΧΗ!!.

http://www.youtube.com/watch?v=A9i0Z9X7lrU

Enjoy! :)

The Libertine: Μια ακόμη ιστορία ενός ποιητή με τον αξεπέραστο Johnny Depp

Υouhou σας και απόψε φίλοι μου!.  Τι κάνουμε;  Εγω πάντως πεινάω, γι'αυτο και έφτιαξα ενα ωραιότατο τοστάκι με κοτόπουλο, διότι λόρδα είναι αυτή, πως αλλιώς να περάσει; (είμαι γουρούνα ναι ναι...το ξέρω!).  Σήμερα λοιπόν θα αναφερθούμε- πάλι- σε μια ταινιούλα που έχει να κάνει με τη ζωή ενός ποιητή ο οποίος όμως έζησε πολυ παλιά και συγκεκριμένα τον 17ο αιώνα.  Τον υποδύεται ο Depp και νομίζω οτι αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει.  Η ερμηνεία του είναι τρο-με-ρή....

Και αυτή τη ταινία την είχα δεί κάποια στιγμή σε dvd, δε θυμάμαι πότε, αλλά θυμάμαι οτι ήταν αρκετά παλιά.  Γενικότερα σε βάζει στο κλίμα της εποχής στην οποία εξελίσεται η ιστορία, αλλά πραγματικά με το που ξεκίνησε να μιλάει ο Depp και με κορύφωση την ερμηνεία του προς το τέλος της ταινίας, είχα μείνει κάγκελο.  Αυτό το θυμάμαι πολυ καλά...
Η πλοκή έχει να κάνει με την ιστορία ενός διάσημου ποιητή του 17ου αιώνα, του John Wilmot στον οποίο και είχαν δώσει το παρατσούκλι, The Earl of Rochester.  Ο χαρακτήρας του ήταν πολυδιάστατος, αφού απαρτιζόταν απο μεγάλο ταλέντο, αλλά και απο μια μεγάλη έφεση προς τη λαγνεία.  Έπινε και μεθούσε διαρκώς, ήταν λάτρης του ωραίου φίλου ή μάλλον πραήταν λάτρης και γενικότερα, ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος ζούσε τη ζωή του ξέφρενα και θα λέγαμε οτι μόνος του τελικά, όπως έστρωσε κοιμήθηκε.  Η ζωή του φάνηκε να αλλάζει όταν γνώρισε μια ανερχόμενη ηθοποιό, την Elizabeth Barry, την οποία και ερωτεύτεται, την κάνει ερωμένη τους και αποφασίζει να την αναδείξει σε μεγάλη σταρ της εποχής, δίνοντάς την τον βασικό ρόλο σε ένα έργο που επρόκειτο να ανεβάσει, προς τιμήν του Γάλλου πρεσβευτή.  Τα πράγματα όμως δεν εξελίσονται όπως ακριβώς τα είχε προβλέψει και έτσι για μια ακόμη φορά ο John αρχίζει να κατρακυλά στα παλιά, γνώριμα μονοπάτια του ποτού και της προσωπικής του τρέλας.
Την αμαρτία μου θα την πώ.  Τέτοιου είδους ταινίες εποχής δεν μπορώ να κάτσω να τις δω....με τίποτα!!.  Βαριέμαι απίστευτα και στην καλύτερη περίπτωση θα με πάρει ο ύπνος (στη χειρότερη μπορεί να βαρεθώ μέχρι θανάτου....αλήθεια μπορεί να πεθάνω αν με αφήσετε να δω μια τέτοια!).  Δε ξέρω τι φταίει, δεν το έχω προσδιορίσει ακόμα, αλλά ως ένα σημείο μπορώ να πω οτι με ενοχλεί το ολο στήσιμο αυτών των ταινιών.  Ο πολυ εκλεπτισμένος και καθώς πρέπει τρόπος που μιλάνε, λίγο τα ρούχα υπερπαραγωγή και το γεγονός οτι οι άντρες έμοιαζαν να γιορτάζουν τις απόκριες σε καθημερινή βάση, ε με ξενέρωναν απίστευτα.  Όταν όμως είδα το The Libertine, μπορώ να πω οτι αναθεώρησα...κάπως, οχι τελείως!.  Θες η ερμηνεία του Depp,  θες τα χρώματα που ήταν κάπως μουντά και ξεθωριασμένα, θες και ο χαρακτήρα του Depp (ε μη τα ξαναλέμε, μέθυσος, σεξομανής, αθθυρόστομος κλπ), θες και ένας αγνώριστος John Malkovitch, που όπως και να το κάνουμε είναι τεράααστιος, μου άρεσε πολυ και σίγουρα μου έμεινε στο μυαλό.  Η αλήθεια είναι οτι οι μόνες τέτοιες ταινίες-εποχής ας πούμε μου άρεσαν, ήταν η σημερινή, το Quills στο οποίο και θα ανφερθώ έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή στο blog και θα καταλάβετε για ποιον λόγο μου άρεσε (μεταξύ μας δε νομίζω να σας κάνει ισιαίτερη εντύπωση ο ρόλος, καθώς πιστεύω οτι με έχετε μάθει πλεόν) και το  The Count of Monte Cristo (στο οποίο επίσης θα ανφερθώ) γιατί κακά τα ψέματα, παίζει ο Jim Caviezel ο οποίος προοριζόταν για αυτον το ρόλο απο τη μέρα που γεννήθηκε....stadar!!.
Σε όσους αρέσουν τέτοιους είδους ταινίες, θα αρέσει και αυτή αν και σας το λέω να το ξέρετε για εμένα είναι ανώτερη απο πολλές άλλες τέτοιες, κυρίως λόγω των ερμηνειών (εάν έπαιζαν άλλοι στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ενδεχομένως να μην την είχα καν ακούσει την ταινία).  Σε όσους πάλι δεν αρέσει αυτό το είδος, αλλά αρέσει ο Johnny Depp, σίγουρα θα μείνουν απόλυτα ικανοποιημένοι απο αυτό το film, καθώς είναι πραγματικά συγκλονιστικός (και να θυμάστε προς το τέλος που σας είπα, οπού παίζει και να είναι απο εκείνες τις μικρές χρονικά ερμηνείες, που όμως είναι και τόσο μεγάλες).  Σε όσους τέλος δεν αρέσει ούτε το ένα, ούτε το αλλο....μη τη δείτε.  Απλά....!

http://www.youtube.com/watch?v=Lr3mbMnesoo

Ώρα για νανάκια.....goodnight..

Stand By Me: Η αγαπημένη ταινία των παιδικών μου χρόνων....

Χαιρετώ παιδάκια όσους είστε ξύπνιοι και δείτε τη σημερινή ταινιούλα, αλλά και τους υπόλοιπους που θα την επισκεφθούν αύριο!.  Επιλογή μου σήμερα είναι μια ταινία που αποτελεί ακριβώς αυτό που λέω στον τίτλο, την αγαπημένη δηλαδή ταινία των παιδικών μου χρόνων....και οχι μόνο.  Θυμάμαι πραγματικά σαν χτές την πρώτη φορά που την είχα δεί.  Πρέπει να ήμουν γύρω στα 8, άντε το πολυ 9 χρονών και μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση γιατί με είχε συναρπάσει και τρομάξει ταυτόχρονα (το΄χα απο μικρή φαίνεται το περίεργο γούστο).  Δεν είναι θρίλερ, ούτε καν, αλλά στα παιδικά μου μάτια φαινόταν επικίνδυνο και τρομακτικό κατά κάποιον τρόπο το story της.  Τώρα την θυμάμαι πάντα με αγάπη και νοσταλγία και την χαζεύω πάντα, ΠΑΝΤΑ όμως όποτε τύχει να την πετύχω σε καμιά τηλεόραση είτε μεσημεράκι, είτε αργά το βράδι.

Εντάξει πρώτα απ'ολα πρέπει να αναφέρω οτι η ιστορία η οποία έγινε τελικά ταινία- και πολυ επιτυχημένη μάλιστα- γράφτηκε απο τον λατρεμέεεεεενο μου Stephen King.  Αλλά όπως είπα και πριν δεν έχει καμία σχέση με θρίλερ ή τρόμου, αλλά θα την περιέγραφα κυρίως σαν ενα ταξίδι ενηλικίωσης 4 αγοριών.  Τον Stephen τον ανέφερα επειδή τον αγαπώ (:P) αλλά και για να δείτε οτι ίσως και να είναι παρεξηγημένος.  Επίσης πληροφοριακά αναφέρω οτι είναι και ο συγγραφέας του "Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χεϊγουορθ" που θεωρείται η καλύτερη ταινία ever!!.  Οχι για να δείτε δηλαδή!!.  Στο θέμα μας τώρα.....
Η ταινία προβλήθηκε το 1986, όταν δηλαδή ήμουν.....-2 χρονών....εε ναι και λοιπόν η ιστορία πραγματεύεται όπως ήδη είπα το ταξίδι που ξεκινούν 4 φίλοι, σε αναζήτηση ενόα χαμένου παιδιού.  Η όλη ταινία προβάλεται σαν ανάμνηση ενος εκ των 4, ο οποίος πλέον έχει μεγαλώσει και σκέφτεται εκείνο το καλοκαίρι των παιδικών του χρόνων, μετά τον θάνατο ενός φίλου του.  Το ταξίδι ξεκινάει με τη παρέα τον αγοριών να περνάει απο δίαφορες 'δοκιμασίες' μέχρι τελικά να φτάσει στον στόχο της.  Η ομάδα των παιδιών απαρτίζεται απο πολυ διαφορετικούς χαρακτήρες μεταξύ τους, πράγμα που έχει και τον σκοπό τους μέσα στη ταινία, αφού ανάλογα την περίπτωση αντιδρά και ο αντίστοιχος χαρακτήρας.  Την ομάδα απαρτίζουν ο Gordie, ο οποίος έχει μεγάλη φαντασία και είναι πολυ ευαίσθητος, ο Chris ο οποίος είναι ο αλήτης και ο καβγατζής της παρέας (και αυτός βασικά που άρεσε σε όλα τα πιτσιρίκια, συμπεριλαμβανομένου και εμένα!), ο χοντρούλης και αφελής Vern και ο τρελός και ιδιότροπος Teddy.
Η ταινία έχει την αίγλη θα έλεγα και την ομορφιά των ταινιών της δεκαετίας του '80, όταν και ήταν στα φόρτε τους οι ταινίες με τέτοια θεματολογία, με πιτσιρικαρία που μπλέκει σε περιπέτειες,με ζεστά καλοκαίρια και αγόρια που χαζεύουν κορίτσια με κοντά σορτσάκια πάνω σε ποδήλατα.  Δε ξέρω γιατί και πως, αλλά έμοιαζαν να εκπέμπουν μια γνήσια αθωώτητα που στις σύγχρονες ταινίες συναντάς απο πολυ σπάνια, εως και καθόλου.
Τα παιδιά που ερμηνεύουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους είναι ακρίβως όπως έπρεπε, αναλογικά με τον ρόλο που ερμηνεύει το καθένα.  Αν και απο ολα εκείνο που ξεχώριζε και που γενικά είχε αρχίσει να κάνει τη παρουσία του αισθητή στο Hollywood, ήταν ο River Phoenix που υποδιόταν τον ανεξάρτητο αλητάκο, Chris.  Το μεγάλο ταλέντο της ταινίας και αδερφός του γνωστού Joaquin Phoenix, ο οποίος όμως βρέθηκε νεκρός πάνω στο απόγειο της καριέρας του, απο ναρκωτικά, έξω απο το περίφημο μπαρ του Johhny Depp οπού και γινόταν πανζουρλισμός εκείνη την εποχή, το Viper Room.  Σίγουρα ο πορεία του θα ήταν λαμπρή...
Δυο ακόμα ηθοποιοί που θα σας κάνουν εντύπωση λόγου της πολυ νεαρής ηλικίας τους είναι ο John Cusack (σε πολυ μικρή εμφάνιση), αλλά και ο Kiefer Sutherland, ως αλητίριος καβγατζής, που αρέσκεται στο να πλακώνεται στο ξύλο και να καταστρέφει πράγματα.
Γενικότερα η ταινία σου αφήνει μια αίσθηση νοσταλγική, σαν μια παλιά ανάμνηση, σαν μια περιπέτεια που λίγο πολυ όλοι έχουμε ζήσει μικροί και αυτη είναι και η ομορφιά της.  Οτι μοιάζει τόσο οικεία, επειδή ακριβώς με τον ενα ή με τον άλλο τρόπο θυμίζει σε όλους μας τα περασμένα χρόνια, όταν είμασταν ανέμελοι, ατρόμητοι και κυρίως....παιδιά.
Το τραγουδάκι το ομόνυμο έχει απλά τραγουδηθεί απο όλους και εξακολουθεί να παραμένει γλυκό και όμορφο!. :)

http://www.youtube.com/watch?v=lnY_j85MidU&feature=related

Byezzzzz!!

Kiss Kiss Bang Bang: Μια ευχάριστη και καλογυρισμένη περιπέτεια, με πολυ δράση!

Eδω και σήμερα για μια ακόμη ταινιούλα, που δεν έχει όμως καμία σχέση με την χθεσινή.  Άργησα πάλι, αλλά να με συγχωρείτε αλλά είχα έξοδο και εδώ και αρκετή ώρα παλεύω να φτιάξω κάτι στον υπολογιστή μου, γιατί είμαι κια λιγάκι ψυχαναγκαστικός τύπος και αν δεν κάνω αυτό που θέλω, έτσι όπως το θέλω και τη στιγμή που το θέλω, απλά δε μπορώ να ηρεμήσω.  Οπότε θα την γράψω τώρα την ταινιούλα γιατί μονο τώρα ηρέμησα κάπως....ναι ξέρω έχω πρόβλημα...

Το Kiss Kiss Bang Bang ήταν απο τις ταινίες-έκπληξη για εμένα.  Εντάξει εντάξει θα παραδεχτώ οτι αρχικά την είχα κατεβάσει απλά επειδή έπαιζε ο Robert Downey Jr. και ως λυσσάρα έπρεπε να την δω χωρίς πολλά πολλά.  Τελικά όμως την απόλαυσα πάρα πολυ διότι έχει όλα τα στοιχεία μια επιτυχημένης συνταγής: έναν (τουλάχιστον) ωραίο άντρα, όπλα, ατέλειωτο κυνηγητό, ωραία πλοκή (χωρίς να είναι κάτι το προτότυπο και το εξαιρετικό) και φυσικά μια μοιραία γυναίκα (αν και προσωπικά η πρωταγωνίστρια δε μου άρεσε, καθώς μου φάνηκε κάπως στεγνή να το πω).  Παρόλα αυτά και παρά τις όποιες αδυναμίες παρουσιάζει, σε σύνολο καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή κυρίως νομίζω της πολυ καλής χημείας ανάμεσα στου δυο άντρες πρωταγωνιστές, το Robert και τον Val Kilmer που είναι απολαυστικός.
Η όλη ιστορία της ταινίας μου θυμίζει προσωπικά 'φτηνές' ιστορίες με ντετέκτιβ, όπως αυτές που συναντούμε ακόμα και σήμερα σε εκείνα τα πολύ λεπτά και μικρά βιβλία της τσέπης.  Η προσπάθεια να ντυθεί η ταινία με ενα ύφος νουάρ μιας σύγχρονης εποχής είνααι επιτυχημένη, επειδή ακριβώς δεν επιδιώκει την μίμηση του παρελθόντος, γνωρίζοντας προφανώς το ρίσκο του να καταντήσει γραφική και εκτός τόπου και χρόνου.  Στο προσκήνιο βρίσκονται τρεις κλασσικοί χαρακτήρες τέτοιου είδους μυθιστορημάτων, ένας ντετέκτιβ (φυσικά), ένας κλέφτης και μια επίδοξη ηθοποιός, οι οποίοι αν και δεν έχουν σχέση μεταξύ τους, μπλέκουν στην ίδια επικίνδυνη ιστορία, εξαιτίας ενός φόνου.  Τα πράγματα περιπλέκονται και οι ήρωες αναγκάζονται να παίξουν το παιχνίδι πεοκειμένου να φτάσουν στην άκρη του νήματος, πριν να είναι πολυ αργά ακόμα και για τις δικές τους τις ζωές.  Στο κλίμα αυτό ο κλέφτης μας (Robert Downey) ερωτεύεται όπως είναι φυσικό και αναμενόμενο την- και καλά- ηθοποιό (Michelle Monaghan) την οποία συνηδειτοποιεί οτι γνωρίζει απο το παρελθόν του και έτσι τα πράγματα πέρνουν δύσκολη τροπή για τον ίδιο, αφού θα πρέπει να προστατεύσει εκτός απο τον ίδιο του τον εαυτό και την γυναίκα που αγαπά.
Η σκηνοθεσία μου άρεσε πολυ καθώς μου θύμισε σε κάτι Guy Ritchie ως προς την γκανγκσερική της φάση, αλλά το πολυ πολυ....μα πολυ πιο ήπιο της, σε σχέση με τις ταινίες του Ritchie.  Έχει γρήγορη πλοκή και οι ηθοποιοί είναι αεικίνητοι αφού τρέχουν σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, να σωθούν, να σώσουν, να προλάβουν κ.λ.π.  Όπως είπα και πριν, η χημεία ανάμεσα στους δυο άντρες είναι ένα απο τα δυνατά στοιχεία της ταινίας, με μια σκηνή έκπληξη στην οποία ανταλλάσουν και ένα φιλί(!) καθώς ο Val Kilmer, υποδύεται εναν γκέϋ ντετέκτιβ.  Ένα ακόμα πράγμα που μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν και οι τίτλοι έναρξης της ταινίας, αφού σε βάζουν απόλυτα στο mood και στο τι πρόκειται να ακολουθήσει στη συνέχεια, ενώ και το μουσικό κομμάτι που παίζει, αλλά και τα γραφικά-καρτουνίστικα σκίτσα που έχουν χρησιμοποιηθεί, αποτελούν έμμεση αναφορά στις παλιές νουαρ, ντετεκτιβίστικες ταινίες και μυθιστορήματα την δεκαετία του '40-'50.
Η πλοκή είναι αρκετά σφιχτοδεμένη και η αλήθεια είναι οτι δε βρήκα 'τρύπες' που να κάνουν αισθητή τη παρουσία τους στο σενάριο.  Όλα κυλούν στρωτά και ομαλά, ενώ και οι διάλογοι κερδίζουν πόντους, χάρη στην ταχύτητα, την οξύτητα και το χιούμορ με το οποίο εναλλάσονται ανάμεσα στους ηθοποιούς.
Θεωρώ οτι είναι μια ταινία που θα αρέσει στους περισσότερους (αν οχι όλους) και που σίγουρα θα την δείτε με ευκολία.  Είναι μια ταινία για να περάσεις μια χαλαρή βραδιά, χωρίς όμως να αποκομίζεις κάτι περισσότερο και πιο ουσιαστικό.  Για κάτι τέτοιο, ανατρέξτε σε παλαιότερς αναρτήσεις μου ή και στην χθεσινή.  Όμως σε σχέση με άλλες καινούριες ταινίες βρίσκεται αρκετά ψηλότερα σε επίπεδο καθώς είναι αρκετά έξυπνη και ξέρει τι θέλει να πεί και πως.
Θα την ευχαριστηθείτε!

http://www.youtube.com/watch?v=K1xsTRG-O04

Τα λέμε αύριο πάλι!.  Φιλιάααα!!

Metropolis: Το αριστούργημα του Fritz Lang πιο σύγχρονο απο ποτέ....

Γεια σας και πάλι παιδιάαααααα!!  Σαν να παραάργησα μου φαίνεται να ανεβάσω ταινιούλα, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ, όπως λέει και ο σοφός λαός!.  Σήμερα μάλιστα είπα να την ανεβάσω και απο νωρίς νωρίς την ταινιούλα, μη γίνει πάλι τίποτις και δε προλάβω.  Έτσι γιατί το πάθημα μου έγινε μάθημα.  Αρκετά όμως με τις θυμοσοφίες και τις παροιμίες, τις αφήνω στην άκρη και περνάω στην αγαπητή μου ταινία, Metropolis.

Όποτε φέρνω στο μυαλό μου τη συγκεκριμένη ταινία, δυο είναι τα πράγματα που με μαγεύουν και με έκαναν απο την αρχή κιόλας να αποτελώ μεγάλη fan της.  Το πρώτο είναι το πόσο μπροστά ήταν για την εποχή της, αφού εαν δεν απατώμαι πρέπει να είναι-αν οχι η πρώτη- μια απο τις πρώτες sci-fi ταινίες που γυρίστηκαν, δεδομένου του οτι η χρονολογία κατά την οποία σκηνοθετήθηκε είναι το 1927!.  Και σας το λέω με απόλυτη ειλικρίνια, οτι ξεκινώντας να τη βλέπω, δε περίμενα σε καμία περίπτωση να δω αυτά που είδα, εφόσον μάλιστα μιλάμε και για τη δεκαετία του ΄20.  Όμως είναι τόσο θαυμαστά όλα αυτά που παρουσιάζει η ταινία, που θα μπορούσα να φανταστώ άνετα το consept αυτο σε μια σύγχρονη ταινία (αν και μεταξύ μας δε νομίζω να το ήθελα, γιατί έχω την αίσθηση οτι το εφε θα πήγαινε σύννεφο και τελικά η ταινία θα κατέληγε σε μια μεγάλη και αχνιστή πατάτα).  Πραγματικά βγάζω το καπέλο στον σκηνοθέτη που είχε ένα τέτοιο εμπνευσμένο όραμα και σε όλους τους συντελεστές της, αφού το αποτέλεσμα είναι υπέροχο.  Το δεύτερα πράγμα που με εξιτάρει σε αυτή τη ταινία είναι το γεγονός οτι η ιστορία της την καθιστά πιο σύγκρονη απο ποτέ.  Αυτό γιατί πίσω απο την βασική ιστορία της ταινίας, ξεδιπλώνονται ενα σωρό μηνύματα σχετικά με τις ταξικές διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους, τον καπιταλισμό και γενικότερα όλες αυτές τις κοινωνικές ανακατατάξεις και διαφορές που συναντούμε πλέον καθημερινά σε κάθε έκφανση της ζωής μας.  Αυτό που ξέχασα να ανφέρω και είναι βασικό, είναι πως η ταινία είναι βουβή, καθώς συνοδεύεται μόνο απο μουσικές μελωδίες και υπότιτλους (όποτε απαιτείται), αλλά καθόλου λόγο (και ναι είναι σαν να ακούω τα ποδοβολητά σας καθώς τρέχεται να φύγετε μακριά απο τη σημερινή μας ταινία :) ).
Το story έχει βασικά ως εξής: βρισκόμαστε σε μια πόλη στην οποία υπάρχει μια σαφής και ξεκάθαρη διαφορά ανάμεσα στην εργατική τάξη, η οποία δουλεύει και ζεί υπογείως και στην τάξη που αποτελείται απο όλους του υπόλοιπους τους εύπορους και πλούσιους οι οποίοι ζούν πάνω απο την εργατική τάξη- κυριολεκτικά και μεταφορικά- και φροντίζουν ωστέ να περνούν εκείνοι καλά, αλλά μέχρι εκεί.  Τότε λοιπόν ο γιός του άρχοντα κατά κάποιον τρόπο της πόλης, ερωτεύεται μια νεαρή προφήτη που ανήκει στην εργατική τάξη και η οποία προσβλέπει στον ερχομό ενός μεσσία, ο οποίο θα βοηθήσει προκειμένου να αμβλύνει τις διαφορές ανάμεσα στις δυο τάξεις.  Απο εκείνη τη στιγμή πυροδοτείται μια σειρά απο διαδοχικά γεγονότα, τα οποία θα θέσουν σε κίνηση τα γρανάζια της πόλης, δηλαδή τους εργάτες, οι οποίοι και θα ξεσικωθούν αναζητώντας τα χαμένα τους δικαιώματα.
Είναι προφανές απο την ιστορία, για ποιον λόγο θεωρώ οτι είναι τόσο σύγχρονη και προφητική αυτή η ταινία, αφού δεν απέχει απο όλα αυτά που συμβαίνουν και σήμερα.  Ουσιαστικά αυτό που θέλει να πει ο σκηνοθέτης, αλλά και να δείξει είναι αυτή ακριβώς η κοινωνική ανισότητα ανάμεσα στους έχοντες και τους μη έχοντες και η μάχη που τελικά θα δωθεί ανάμεσα τους, με στόχο της κάθε τάξης να υποστηρίξει φυσικά τα δικά της θέλω.  O Lang δε θα μπορούσε να είχε κάνει πιο ξεκάθαρη αυτή τη διαφορά ανάμεσά τους, αφού ακόμα και η θέση που κατέχει η κάθε ομάδα στη πόλη είναι χαρακτηριστική: οι πλούσιοι πάνω, οι φτωχοί εργάτες κάτω.  Προκειμένου όμως με κάποιον τρόπο να κινητοποιήσει τη κατάσταση και να φέρει σε σύγκρουση τις δυο πλευρές, προβάλει το love story ανάμεσα στον γιο και την φτωχή, νεαρή κοπέλα και δημιουργεί έτσι την αφορμή του για να ξεσπάσει ο καταπιεσμένος εργατικός κόσμος.
Η ταινία έχει πααααρα πολλά να πει και τα λέει.  Και μάλιστα αν και βουβή τα λέει καλύτερα απο οτι θα μπορούσε να τα πεί μια οποιαδήποτε σύγχρονή της ταινία και αυτό ακριβώς την κάνει μοναδική και την τοποθετεί στη θέση μιας εκ των καλυτέρων ταινιών που έγιναν ποτέ.  Και μιλάμε για 83 χρόνια πριν.  Respect....κάντε και εσείς μια επιλογή να δείτε κάτι τόσο διαφορετικό και νομίζω οτι θα σας συνεπάρει, όπως συνεπήρε και εμένα....

http://www.youtube.com/watch?v=ZSExdX0tds4&feature=fvw
Σπουδαίο απλά!

Αντίο σας!!

Μείνετε συντονισμένοι, ταινιούλα θα ανεβάσω αργά το βραδάκι σήμερα (μπορεί να΄ναι και πρωί).  Απλά ενημερώνω οτι η ταινία που θα ανεβάσω δεν είναι για πολλούς καθώς είναι.....

θα δείτε οταν την βάλω :)

Adios amigos!

Basketball Diaries: Η αληθινή ιστορία του συγγραφέα Jim Carroll

Σήμερα καθόμουν και έβλεπα την βροχή που έπεφτε και μύριζα το υγρό χώμα που τοσο μ'αρέσει, με την ελπίδα να μη σταματήσει καθόλου (τουλάχιστον οσο βρισκόμουν σπίτι, γιατί αμα είσαι έξω είναι άλλο!), αλλά τελικά σταμάτησε και ξενέρωσα λίγο.  Βλέπετε ο βροχερός καιρός με εμπνέει και με βάζει να κάνω πράγματα που θέλω, επειδή ουσιαστικά το να βγώ έξω αποκλείεται.  Με την ελπίδα λοιπόν οτι θα ξαναπιάσει σε λίγο βροχούλα και πάλι, ξεκινάω να γράφω και τη σημερινή ταινιούλα μας και βλέπουμε...

Δραματική και αληθινή ιστορία η ταινία, με πρωταγωνιστή όπως βλέπετε τον Leonardo di Caprio όταν ήταν ακόμα πολυ πολυ νεαρός.  Η αλήθεια είναι οτι μέχρι πριν μερικά χρόνια νόμιζα οτι ο di Caprio ήταν ένας ηθοποιός που πρωτοεμφανίστηκε στον Tιτανικό.  Αργότερα έμαθα οτι η καριέρα του είχε ξεκινήσει απο όταν ήταν ακόμα παιδί και μάλιστα έτυχε να δω μια απο τις πρώτες του ταινίες, με συμπρωταγωνιστή του τον Johnny Depp παρακαλώ.  Στη ταινία εκείνη, το What's Eating Gilbert Grape, ο Leo σε ηλικία 13 ετών, υποδύεται ενα παιδί που πάσχει απο διανοητική υστέρηση, καταφέρνοντας μάλιστα να κερδίσει και την πρώτη του υποψηφιότητα για Oscar!.  Στη συνέχεια άρχισα να ψάχνω για παλιότερες ταινίες του και έτσι κάποια στιγμή βρήκα και την παραπάνω και την είδα.  Και ειλικρινά απο τότε κιόλας ήταν πολύ καλός και τρομερά ταλαντούχος.
Το Basketball Diaries διηγείται ουσιαστικά την αληθινή ιστορία ενος Αμερικανού συγγραφέα και ποιητή, του Jim Carrol.  Η παιδική και εφηβική του ζωή αν κρίνω απο την ταινία, ήταν πολυ δύσκολη και η χειρότερη δυνατή ζωή που θα μπορούσε να έχει κάποιος, οχι μονο σε μια τέτοια τρυφερή ηλικία, αλλά γενικά.  Ο di Caprio υποδύεται τον Jim Caroll και ολη η ταινία επικεντρώνεται στο πως σιγά σιγά άρχισε να ξεδιπλώνετε το ποιητικό ταλέντο του έφηβου Jim, μέσα απο μια σειρά δυσκολίες, μπλεξίματα και παρανομίες.  Η ταινία σαν ιστορία παρουσιάζει σκαμπανεβάσματα, οχι ως προς την ποιότητα και την αξία της σαν ταινία, αλλά ως προς τις διάφορες φάσεις που βιώνει ο Jim και η παρέα του μαζί.  Ξεκινάμε απο μια σχετική ακμή, πέφτουμε στην απόλυτη παρακμή και μετά επικεντρωνόμαστε στις προσπάθειες των χαρακτήρων για την επιστροφή τους στην επιφάνεια και την σωτηρία τους.
Ενα απο τα κυρίαρχα προβλήματα με το οποίο έρχεται αντιμέτωπος ο πρωταγωνιστής μας. είναι τα ναρκωτικά και συγκεκριμένα η ηρωίνη.  Απο τη στιγμή που μπλέκει με αυτή υπάρχουν δυο πράγματα που συμβαίνουν: απο τη μια το ταλέντο του Jim στο μπασκετ αρχίζει να φθίνει, αφού ο ίδιος αρχίζει να γίνεται αυτοκαταστροφικός και να χάνει τον ίδιο του τον εαυτό και απο την άλλη ολη αυτή η νέα εμπειρία του θολού κόσμου των ουσιών που βιώνει, αρχίζει να δρα καταλυτικά ως προς την ανακάλυψη του μεγάλου του ταλέντου στη ποίηση.  Δεν είναι τυχαίο εξάλλου το γεγονός όπως έχω ξαναπεί, οτι σε πολλές ταινίες τα ναρκωτικά με την ποίηση, τη ζωγραφική, τη μουσική και γενικότερα τις τέχνες, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα, επειδή ακριβώς ξεδιπλώνεται ένας καινούριος κόσμος, οι αντιστάσεις χαλαρώνουν, το πνεύμα αφήνεται και ολα μοιάζουν διαφορετικά, πιο αιθέρια και το παραμικρό έχει πλέον σημασία για τον χρήστη.  Όλα αυτά ο καθένας τα διοχετεύει και με εναν διαφορετικό σε μια καλλιτεχνική σύνθεση, έχοντας όμως χάσει πλέον την επαφή με τον πραγματικό κόσμο, τις περισσότερες φορές επειδή επιδιώκει ακριβώς αυτό.
Στη ταινία πέρα απο τα ναρκωτικά ο νεαρός Jim και η παρέα του επιδίδονται και σε ενα σωρό άλλα πράγματα όπως βανδαλισμούς, κλοπές, ενώ δε λείπει και η σεξουαλική παρενόχληση κάποιων απο τα παιδιά και του ίδιου του Jim, απο τον προπονητή τους στο μπάσκετ.  Βέβαια και απο μόνος του ο επίδοξος ποιητής τολμάει να επιλέξει την πορνεία, ως εναν τρόπο εξασφάλισης χρημάτων.
Μεσα σε ολο αυτό το ζωφερό και επικίνδυνο κόσμο, η μητέρα του Jim προσπαθεί να σώσει τον γιο της, μη καταλαβαίνοντας αρχικά τι συμβαίνει και μη μπορώντας στη συνέχεια να κάνει τίποτε ακόμα και όταν μαθαίνει που είναι μπλεγμένος.  Όλοι είναι βυθισμένοι σε ενα τεράστιο βούρκο και το αξιοπερίεργο της υπόθεσης είναι, πως δε φαίνονται τελικά και τόσο διατεθημένοι να παλέψουν για να γλυτώσουν απο αυτή τη μοίρα....
Σκοτεινή, με την αίσθηση παρακμής να επικρατεί καθ'ολη της τη διάρκεια, αλλά με δυνατές ερμηνείες από όλους του πρωταγωνιστές- ακόμα και απο το Wahlberg που παίζει έναν απο τους φίλους της συμμορίας των παιδιών-, αλλά πρέπει να τονίσω και το γεγονός οτι ο Leo είναι φοβερός και οτι τελος πάντων απο μικρός (κυριολεκτικά) φαινόταν οτι θα πήγαινε πολυ ψηλά, αφού απλά 'το'χει'!...

http://www.youtube.com/watch?v=0vhpB6EF6l8
Λίγο παλαϊκό το traileraki που αδικεί (ή και οχι) την ταινία.  Πολυ καλή, να τη δείτε.

Χαιρετώ....

(500) Days of Summer: Μια αγάπη της διπλανής πόρτας!

Δηλαδή τι πρέπει να γίνει;  Πρέπει να σας μαλώσω πάλι;;  Ούτε ενα σχολιάκι, μα γιατίιιιιι;;;;  Τι σας έχω κάνει;;;  :((  Πείτε τίποτα γιατί δε μπορώ και μόνη μου, βαριέμαι!.  Είναι σαν να κάνω έναν ατέλειωτο μονόλογο τόσες μέρες που κανείς δε μου λέει τίποτα.....Όλο με στεναχωρείτε πια....αλλά τεσπα, θα φανώ ανώτερη και δυνατή και θα συνεχίσω!.  Άντε και σήμερα έχω μια πολυ γλυκιά ταινιούλα, ιδιαίτερα για εμάς τις κοπέλες, αλλά ενδεχομένως και για τα άμοιρα τα αγόρια που σέρνουμε να δούν τέτοιου είδους ταινίες μαζί μας, μιας που δεν είναι χαζορομαντική ή υπερβολική.  Είναι όμορφη, όσο όμορφη μπορεί να είναι μια απλή, καθημερινή σχέση.

Τα πράγματα είναι απλά: ο Τom (Joseph Gordon Levitt) είναι ένα αγόρι (δεν τον λές και ακριβώς άντρα μωρέ, γιατί είναι στο πιο γλυκό του σε αυτή τη ταινία) σαν όλα τα άλλα.  Απόλυτα φυσιολογικός, με τη δουλειά του, το σπίτι του, τον φίλο του και γενικά την οχι και τόσο ξεχωριστή ζωή του.  Μέχρι τη μέρα που στη ζωή του μπαίνει η Summer (Zooey Deschanel) και τότε όλα αλλάζουν.  Για το Tom, για την Summer οχι και τόσο, μιας που σε αντίθεση με τον τρελό έρωτα που αρχίζει να νοιώθει το αγόρι μας, η Summer δε πιστεύει στην πραγματική αγάπη και επομένως δυσκολεύεται να αφεθεί και να νοιώσει σε μια σχέση.  Έτσι ο Tom κάνει τα πάντα προκειμένου να την κερδίσει και τελικά τα καταφέρνει.  Για πόσο όμως;.
Το (500) Days of Summer είμαι μια πολυ ευχάριστη και ανέμελη θα έλεγα ταινιούλα.  Εγω που δεν είμαι και γενικά τόσο fan τέτοιων ταινιών όπως έχω ξαναπεί (πρέπει να έχουν κάτι ιδιαίτερο για να μου κάνει το κλικ), ομολογώ οτι σε αυτήν βρήκα αυτό που έψαχνα.  Και μάλιστα, αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι οτι μου άρεσε, χωρίς να έχει κάτι που την κάνει απόλυτα ξεχωριστή, αλλά μάλλον θα φταίει το γεγονός οτι είναι τόσο ρεαλιστική και ζωντανή, θυμίζει τόσο έντονα την πραγματική ζωή, που αυτό και μόνο αρκεί για να μείνει στο μυαλό σου.
Η χημεία ανάμεσα στους δυο πρωταγωνιστές είναι τέλεια και μάλιστα έχουν ξανασυνεργαστεί παλαιότερα σε μια περίεργη ταινία που λέγεται Manic και η οποία είναι όμως πολυ πολύ καλή, αλλά ελαφρώς δύσκολη.  Είναι όμως και οι δυο πολυ καλοί.  Ρεαλιστικοί, φυσικοί και πολύ όμορφοι, τους πάνε γάντι οι ρόλοι και τους φέρνουν εις πέρας μια χαρά.
Ως προς τη σκηνοθεσία, τη βρήκα ξεχωριστή σε κάποια σημεία, αλλά κυρίως μου άρεσε πολυ το γεγονός οτι η ταινία είναι φωτεινή ναι γεμάτη χρώμα.  Νεανική και πολυ δροσερή, αποπνέει αύρα καθημερινότητας, χωρίς σε καμία περίπτωση να καταντάει βαρετή ή επαναλαμβανόμενη.  Και η μουσική είναι ταιριαστή με το ολο consept της, αφού είναι και αυτή ολόφρεσκη και τελείως της δικής μας εποχής.
Η αλήθεια είναι οτι ανάμεσα στις τόσες χαζές και αφελείς ρομαντικούρες του κιλού που βγαίνουν πλέον, υπάρχουν και μικρα διαμαντάκια (του αντίστοιχου είδους πάντα) που αξίζει πραγματικά να δει κάποιος, όπως ακριβώς και η σημερινή ταινιούλα την  οποία συγκαταλέγω πλέον ανάμεσα στις αγαπημένες μου νεανικές, κωμωδιο-ρομαντικές ταινίες.  Γενικά είναι όμορφη και αναζωογονητική, σαν μια πραγματική day of summer και νομίζω πως όπως κι αν τη δείτε μόνοι ή και με παρέα σίγουρα θα την απολάυσετε και θα σας μείνει ως μια απο τις καλές αυτού του στυλ που υπηρετεί.
Αφιερωμένο και το traileraki (τσσσσσςςςς....):

http://www.youtube.com/watch?v=PsD0NpFSADM

Adios!!