Re-Animator: A bloody fun story be H. P. Lovecraft

Καλημέρες again!  Μμμ έστυψα πάλι το μυαλουδάκι μου προκειμένου να δω τι θα μπορούσα να ανεβάσω σήμερα.  Τελικά δεμου πήρε και πολύ μέχρι να αποφασίσω να γράψω για μια super cult ταινία της δεκαετίας του '80, εκείνης της χρυσής εποχής που το αίμα, το γυμνό, τα τέρατα, τα όπλα και ότι άλλο φανταστεί κανείς, είχαν την τιμητική τους.  Έτσι λοιπόν σήμερα νομίζω οτι το ταινιάκι μου θα είναι μόνο για fan του είδους, καθώς κακά τα ψέματα αν δεν είσαι αρκετά ανώμαλος όπως εγω που λατρεύω αυτές τις ταινίες, δεν μπορείς να τις παρακολουθήσεις καθόλου εύκολα.  So here we go. "Re-Animator"...

Ο Dan (Bruce Abbott) είναι ένας αφοσιωμένος φοιτητής Ιατρικής που παρέα με τη κοπέλα του Megan (Barbara Crampton) ζουν μια κατά τα άλλα φυσιολογική ζωή.  Αυτό όμως πρόκειται σύντομα να αλλάξει όταν στη σχολή του Dan εμφανιστεί ένας μυστήριος και περίεργος, νέος μαθητής ο Herbert West (Jeffrey Combs).  Ο Herbert δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον σχετικά με την επαναφορά της ζωής στους νεκρούς, και όπως ο ίδιος υποστηρίζει έχει καταφέρει να αναπτύξει μια φόρμουλα που δίνει και πάλι τη ζωή στους νεκρούς ιστούς.  Όταν λίγο αργότερα ο Dan αναζητήσει συγκάτοικο, ο Herbert θα είναι αυτός που θα τον προσεγγίσει, προκειμένου να μοιραστούν το σπίτι.  Μη γνωρίζοντας τις τρελές και όμως τόσο αληθινές επιστημονικές μεθόδους του Herbert, o Dan γρήγορα θα μπλεχτεί σε ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου (με όλη την κυριολεκτική σημασία) θέτοντας σε κίνδυνο τον εαυτό του, αλλά και την αγαπημένη του.  Θα καταφέρει άραγε ο Herbert να πετύχει μια σωστή αναγέννηση των ανθρώπινων ιστών, ή μήπως καλύτερα να άφηνε τους νεκρούς στην ησυχία τους;

Βασισμένο στο story "Herbert West, Re-Animator", του Αμερικανού συγγραφέα του φανταστικού H.P. Lovecraft, το "Re-Animator" (1985) είναι μια splatter κωμωδία με δόσεις gore, λίτρα αίματος και φυσικά κανα δυο σκηνές που η όμορφη, ξανθιά πρωταγωνίστρια είναι τσιτσίδι, έτσι για να χαρεί λιγάκι και το μάτι του θεατή.
Ο Lovecraft αποτέλεσε μια από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες όσον αφορά τον κόσμο του φανταστικού, καθώς τα έργα του έχουν τροφοδοτήσει γενιές και γενιές νεότερων συγγραφέων, σκηνοθετών και πάσης φύσεως δημιουργών μέχρι και τις μέρες μας.  Εκείνος ήταν που δημιούργησε τον μύθο του Κθούλου, ενός μυθικού πλάσματος που ομοίαζε όλως περιέργως με ένα γιγαντιαίο, σαλιάρικο (μπλιαχ) χταπόδι.  Σκηνοθέτες όπως ο τρισμέγιστος Carpenter επιρεάστηκαν εντονότατα από τους θρύλους και τα παραμύθια του Lovecraft, με το "In the Mouth of Madness" (1994) να αποτελεί την ταινία του στην οποία η επίδραση αυτή είναι ξεκάθαρη.  Εκεί κάποια κθουλικά πλάσματα, αποτελούν εν μέρη τους βασικούς ήρωες οι οποίοι θα επιστρέψουν από το σκοτάδι, για να καταστρέψουν την ανθρωπότητα και να βυθίσουν για ακόμη μια φορά τον κόσμο σε μια άχρονη μαυρίλα.
Μπορεί τα έργα του να έχουν μείνει στην ιστορία για την φαντασιακή τους διάσταση, εντούτοις ο Αμερικανός συγγραφέας εξέφραζε μέσω αυτών κάποιες βαθύτερες υπαρξιακές του αναζητήσεις.  Πιο συγκεκριμένα ο ίδιος φαίνεται πως υποστήριζε έναν όρο (τον οποίο έτσι κι αλλιώς ο ίδιος είχε δημιουργήσει) αυτού του 'cosmic horror'.  Σύμφωνα με τον όρο αυτό, η ιδέα της ζωής είναι κάτι που ο άνθρωπος δεν μπορεί να κατανοήσει, την ίδια στιγμή που το σύμπαν είναι εχθρικό απέναντι στα ενδιαφέροντα και τα θέλω του.  Για τον λόγο αυτό τα έργα του Lovecraft είναι πάντα γεμάτα αδιαφορία απέναντι στις σχέσεις και τις υποθέσεις των ανθρώπων.
Μπορεί λοιπόν να αποτελούσε κατά βάση έναν συγγραφέα του είδους του horror και της επιστημονικής φαντασίας, δεν έπαυε όμως να αποτελεί ένα άτομο που αναζητούσε το βαθύτερο υπαρξιακό και φιλοσοφικό νόημα, μέσω των τρομακτικών του ιστοριών.

Όπως ακριβώς και ο Carpenter, έτσι και ο σκηνοθέτης του "Re-Animator" Stuart Gordon επηρεάστηκε από τα έργα του Lovecraft, βασίζοντας μάλιστα την ταινία σε μια ιστορία του.  Και δεν ήταν η μόνη.  Τα επόμενα χρόνια που ακολούθησαν, ο Gordon σκηνοθέτησε κι άλλες ταινίες που είχαν να κάνουν με τον φρικιαστικό κόσμο του Lovecraft.  1 χρόνο μετά, γύρισε το "From Beyond" (1986), που είχε να κάνει με την επαφή με έναν 'άλλο' κόσμο μέσω μιας πόρτας που οδηγούσε σε ένα παράλληλο σύμπαν, το 1995 σκηνοθέτησε το "Castle Freak" με πρωταγωνιστές ένα ζευγάρι και τον...στοιχειωμένο πύργο που κληρονομούν στην Ιταλία, ενώ το 2001 κυκλοφόρησε το "Dagon" (αυτή η ταινία θυμάμαι με είχε στοιχειώσει για πολύ καιρό) μια ιστορία για μια παρέα ατόμων που παγιδεύονται σε ένα νησί, οι κάτοικοι του οποίου είναι μισοί άνθρωποι-μισοί ψάρια, και-οποία έκπληξης;-ψάχνουν για την επόμενη θυσία τους...
Είναι γεγονός οτι η αστείρευτη φαντασία του Lovecraft έδωσε ιδέες σε μπόλικους δημιουργούς προκειμένου να δημιουργήσουν οι περισσότεροι από αυτούς, το δικό τους cult status στην βιομηχανία του κινηματογράφου.  Αν και οι περισσότεροι (με εξαίρεση βέβαια τον Carpenter) δεν έχουν κάνει ποτέ κάποια τρομερή επιτυχία (τηρουμένων των σημερινών αναλογιών), εντούτοις τα έργα τους χαρακτηρίζονται από μια διαχρονική, καλτ ματιά, ακριβώς γιατί αποτελούν μικρά, τρομακτικά διαμαντάκια που σε καλούν να τα ανακαλύψεις (γιατί πίστεψέ με τα έχουν ανακαλύψει πριν από εσένα πολλές, πολλές χιλιάδες fan).
Εάν θες να δεις μια ταινία και να βιώσεις pure, αρχέγονο τρόμο, δοκίμασε μια από αυτές που έχουν την ιστορική τους βάση στα θέματα του Lovecraft και δε θα χάσεις.  Οι περισσότερες από αυτές είναι καλές, γιατί αγγίζουν τόσο πολύ τα όρια του κιτς τρόμου, ώστε από κάποια στιγμή και μετά το πράγμα παύει να είναι αστείο, και απλά γίνεται πολύ πολύ φρικιαστικό, ωμό και αρκούντως τρομακτικό.

Από πλευράς σκηνοθεσίας και ερμηνειών, μη περιμένεις οτι θα υπάρχει και κάποιος που θα πάρει τον εαυτό του και πολύ στα σοβαρά, καθώς όλα βρίσκονται σε υπερθετικό βαθμό.  Οι αηδιαστικές στιγμές είναι πολλές και διαρκείς, αλλά οι ερμηνείες σίγουρα θα σε ξαφνιάσουν αφού κυμαίνονται στα όρια του πολύ καλού, υπηρετώντας όμως πάντα ένα τόσο τραβηγμένο από τα μαλλιά (inside joke) story, που απλά θα σε οδηγήσει στο να χαμηλώσεις στο πάτωμα τα standards σου και να απολαύσεις μια αιματηρή κωμωδία, με εξωφρενικές στιγμές και ακόμα πιο εξωφρενικές αντιδράσεις, που θα σε κάνουν να γελάσεις και να αναγουλιάσεις σε ίσες δόσεις.
Αξίζει να σημειωθεί εδώ οτι ο Combs και η Cranton πρωταγωνίστησαν και στις άλλες δυο εκ των τριών λοβκραφτικών ταινιών του Gordon ("From Beyond", "Freak Castle").  Στο "Re-Animator" βέβαια ο Combs κερδίζει εύκολα τις εντυπώσεις με το σαλταρισμένο βλέμμα, το κοντοστούπικο ανάστημά του (θα μπορούσε άνετα μπει μέσα στο δωμάτιό σου πατώντας στις μύτες και να μη τον πάρεις χαμπάρι....ποτέ), καθώς και με το διαβολικό του συνοφρύωμα που είναι όλα τα λεφτά.
Για τη σκηνοθεσία τι να πρωτοπώ.  Ότι πιο περίεργο, μακάβριο και εντελώς 'οτι να'ναι' θα το δεις σε αυτή τη ταινία.  Κεφάλια που μιλάνε, γάτες που συστρέφονται με τα μέσα έξω τους, ζομπικές συμπεριφορές των αναγεννημένων, αίμα, αίμα, αίμα και πολύ καλά ειδικά εφέ που σε ψήνουν πως αν μη τι άλλο αυτό που βλέπεις θα μπορούσε να είναι πραγματικότητα, χάρη στην αληθοφάνεια και την καλή δουλειά του επιτελείου των special effects! Good work guyz!
Τι κι αν το "Re-Animator" πραγματεύεται ένα θέμα που έχουμε δει πολλές φορές στον κινηματογράφο, αυτό δηλαδή του ξαναζωντανέματος ενός νεκρού;  Τι κι αν μιλάμε για ένα θέμα που έχει απασχολήσει τον άνθρωπο σε διάφορες φιλοσοφικές αναζητήσεις και συζητήσεις ανά τους αιώνες;  Αυτή η ταινία δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο, καθώς βάζει την επιστήμη, το μουσικό theme του "Psycho" (κι όμως στο μεγαλύτερο μέρος του είναι ακριβώς το ίδιο) την ανθρώπινη συμφεροντολογία, την εκδίκηση και την υπέρτατη αγάπη (καλά το τέλος δεν υπάρχει, "Η Νύφη του Φρανκενστάιν" σε '80s, b-movie εκδοχή) σε ένα μπλέντερ, πατάει το κουμπάκι και σου σερβίρει έναν εύπεπτο πολτό σε κιτρινοπράσινο φωσφωριζέ, ακριβώς όπως η φόρμουλα της ζομποποίησης.  Ρούφηξε τον χυμό σου απολαυστικά και να είσαι σίγουρος πως ένα δηλώνεις fan αυτού του είδους ταινιών, τότε αυτή εδώ θα την ξεζουμίσεις ; )

Τι έμαθα από την ταινία: Οτι το παχύ έντερο δεν είναι και τόσο μακρύ, οτι ένα ανδρικό κεφάλι ακόμα και όταν είναι κομμένο, δε θα πάψει ποτέ να ορέγεται τα συγκεκριμένα ανατομικά σημεία της γυναίκας, και οτι όταν μια γάτα ξαναζωντανεύει γίνεται πολύ εχθρική και θυμίζει αφηρημένα λυσσασμένη νυχτερίδα.  (όταν μιλάς για ταινιάρες, μιλάς για ταινιάρες).



TRIVIA

• 25 γαλονάκια ψεύτικου αίματος χρησιμοποιήθηκαν για την ταινία.
• Για τα...μυαλά χρησιμοποιήθηκαν διάφορων ειδών κρεατικά, ιδιαίτερα βοδινό και φυσικά ψεύτικο αιματάκι.
• O Gordon και ο άλλος σεναριογράφος Dennis Paoli ήθελαν αρχικά να μεταφέρουν πιστά το story του Lovecraft στην οθόνη.  Τελικά η ταινία έχει λίγα κοινά με την ιστορία, αφού στόχος ήταν να παρωδήσει ως ένα σημείο την ιστορία του Frankenstein.

(Πηγή IMDB)

Cu around!