Μετά τον επίπονο χωρισμό από την κοπέλα του Suzy (Michelle Ryan) o Ben (Sean Biggerstaff) περνάει πολλές άυπνες νύχτες σκεπτόμενος τις όμορφες στιγμές που είχαν περάσει μαζί. Σταδιακά η αϋπνία γίνεται ο νέος, καλύτερός του φίλος καθώς οι εβδομάδες περνούν και ο Ben δεν έχει καταφέρει να κλείσει μάτι. Ένα βράδυ κάνοντας την κλασική του πλέον εξόρμηση στο super market της γειτονιάς για σοκολάτες, καραμέλες και οτιδήποτε άλλο μπορεί να βοηθήσει στην αντιμετώπιση ενός χωρισμού, θα δει μια ανακοίνωση στην οποία ζητούνται άτομα για να καλύψουν τις νυχτερινές βάρδιες. Ο Ben θα αποφασίσει να πάρει την δουλειά προκειμένου αφενός να μη σκέφτεται διαρκώς την Suzy, και αφετέρου για να ξοδεύει κάπου τις βασανιστικές ώρες της νύχτας, μιας που για ύπνο ούτε λόγος. Εκεί θα αφήσει την φαντασία του να οργιάσει και να καταφύγει σε κάθε λογής ονειρικά σκηνικά και καταστάσεις, μέσα από τα οποία θα προσπαθήσει να αφήσει πίσω την πρώην του. Σύντομα θα έρθει πιο κοντά με την χαμηλών τόνων Sharon (Emilia Fox) που δουλεύει μαζί του, μια κοπέλα με όνειρα για το μέλλον, την οποία σταδιακά ο Ben θα αρχίσει να βλέπει διαφορετικά...
O Sean Ellis, δημιουργός κυρίως μικρών ταινιών και video, είδε το αρχικό του short film με τίτλο "Cashback" (2004), να τσιμπάει μια υποψηφιότητα για Oscar το 2005 στην αντίστοιχη φυσικά κατηγορία. Μπορεί τελικά το βραβείο να μη το κέρδισε, αυτό όμως δεν εμπόδισε την αναγνώριση του μικρού, feature film του και την ευκαιρία να κάνει το δικό του πέρασμα από διεθνή φεστιβάλ, κερδίζοντας διακρίσεις και προκαλώντας αίσθηση. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα δυο χρονάκια μετά o Ellis να σκηνοθετήσει την long version της ταινίας, κρατώντας σενάριο, ηθοποιούς και αισθητική ίδια. Το 2008 σκηνοθέτησε το ψυχολογικό/sci fi θρίλερ "The Broken" με πρωταγωνίστρια την Lena Headey (την θυμάστε ως γυναίκα του Leonidas στους 300), μια ταινία που έτυχε να δω ένα βράδυ πριν από πολύ καιρό. Δυστυχώς ενώ είχε τα φόντα για κάτι καλό, κάπου παραπάτησε και το αποτέλεσμα ήταν μάλλον μπερδεμένο και μέτριο. Ένα στραβοπάτημα σίγουρα δεν φέρνει την καταστροφή, και έτσι κι αλλιώς έχει ακόμα αρκετά χιλιόμετρα να διανύσει και πράγματα να δώσει. Μένει μόνο να δούμε αν μας επιφυλάσει κάτι εξίσου καλό, όπως το "Cashback" και για το μέλλον.
Αυτό το ανεξάρτητο ταινιάκι είναι τελικά τόσο καλό γιατί καταφέρνει να κάνει την καθημερινότητα του ήρωα να μοιάζει ρεαλιστική και φαντασιακή την ίδια στιγμή, χωρίς όμως να το παρακάνει. Τα πάντα σε αυτήν, από τον χώρο δράσης και τους χαζοβιόλικους πρωταγωνιστές (δεν νοείται βρετανική παραγωγή χωρίς τουλάχιστον έναν τέτοιον τύπο, και εδώ τους έχουμε μπόλικους), μέχρι την βαρετή καθημερινότητα και τα προβλήματα των σχέσεων, όλα αποπνέουν μια φρεσκάδα καθόλου δήθεν και στημένη. Στην ουσία πρόκειται απλά για την εικονοποίηση των ιδεών και των προσδοκιών που ο καθένας από εμάς έχει τουλάχιστον μια φορά κουβαλήσει μέσα του, σε ένα ταινιάκι με αλαφροΐσκιωτη σκηνοθεσία γεμάτη από κλασικά back-forth ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν των ηρώων, πλούσια χρώματα, όμορφο μοντάζ και cute story.
Το μόνο σίγουρο είναι οτι η σκηνοθεσία παίζει τεράστιο ρόλο στην δημιουργία του κατάλληλου κλίματος και κυρίως των ονειρικών σεκάνς που βιώνει ο Ben μέσα στο super market. Εξάλλου δεν είναι και η πρώτη φορά που επιδιώκεται μέσω της καθαρά τεχνικής φάσης της ταινίας, η απόδοση της πρέπουσας ατμόσφαιρας. "Amelie" (2001)"The Eternal Sunshine of a Spotless Mind" (2004), "The Science of Sleep" (2006) και "In Search of a Midnight Kiss" (2007-έχει ανέβει και αυτό στο blogaki από τα περασμένα Χριστούγεννα), είναι μόνο μερικές από τις ταινίες στις οποίες το στήσιμο της υπόθεσης απογειώνεται μέσα από την κατάλληλη χρήση διαφόρων σκηνοθετικών τεχνικών, όπως το flashback, οι γωνίες λήψεις και η ξεκάθαρη σουρεαλιστική διάσταση που δίνεται μέσω αυτών. Ακριβώς δηλαδή όπως κι εδώ.
Πόσες φορές δεν έχουμε σκεφτεί να παγώνει ο χρόνος, είτε γιατί θέλουμε να κρατήσουμε για πάντα μια ανάμνηση, είτε γιατί θέλουμε να αποδιώξουμε μια αντίστοιχα επίπονη, είτε γιατί απλά θέλουμε να μείνουμε εμείς και ο εαυτός μας έστω για λίγο; Πολλές θα μου πείτε και θα έχετε δίκαιο. Έτσι κι εδώ ο Ben δραπετεύει στην φαντασία του προκειμένου να καταφέρει να ξεπεράσει την πρώην του, παγώνοντας τον χρόνο και τριγυρνώντας ανάμεσα στους διαδρόμους με τα τρόφιμα, τα γεμάτα καρότσια και τους ανυποψίαστους πελάτες που έχουν κοκαλώσει εν κινήσει. Το ενδιαφέρον είναι οτι μιας και ο Ben είναι ερασιτέχνης ζωγράφος (κρατάμε το γεγονός οτι είναι καλλιτεχνική φύση, μιας που συνήθως αυτοί βιώνουν περισσότερες αντιφατικές καταστάσεις και υπαρξιακά ερωτήματα) σκέφτεσαι να πλησιάζει όλα αυτά τα άτομα (κατά κύριο λόγο όμορφες γυναίκες με...'πλούσια' προσόντα), να τις γδύνει και να αιχμαλωτίζει την ομορφιά τους σε μια λευκή σελίδα χαρτιού. Αν και η σεξουαλικότητα είναι εμφανής, εντούτοις περνάει σε δεύτερη μοίρα. Το ζητούμενο της ταινίας δεν είναι τόσο καθαρά σεξουαλικό, όσο κάπως πιο εσωτερικό. Ορμώμενοι εμείς ως θεατές από το γεγονός οτι η Suzy είναι μια πολύ όμορφη κοπέλα, αλλά με μια κάπως flat προσωπικότητα, ενώ από την άλλη η Sharon είναι συμπαθητική, αλλά με μυαλό και στόχους, καταλήγουμε στο συμπέρασμα οτι ο ήρωας βρίσκεται σε μια αναζήτηση της πραγματικής ομορφιάς, αυτής που με την πρώτη ματιά δεν είναι ευδιάκριτη. Μια τούφα μαλλιά που πέφτουν πάνω σε έναν μακρύ λαιμό, ένα όμορφο χαμόγελο ή ένα ντροπαλό κοκκίνισμα, υποδηλώνουν την ανεπιτήδευτη, φυσική ομορφιά που είναι το ζητούμενο αυτής της ταινίας.
Βέβαια αυτό το εσωτερικό ταξίδι αναζήτησης της πραγματικής ομορφιάς, αυτής που πολλές φορές δεν είμαστε σε θέση να εντοπίσουμε, αγγίζει εξωπραγματικά όρια μόνο για να αποκτήσει το θέμα το απαραίτητο στιλιζάρισμα. Έχουμε δει άπειρες ταινίες που ακολουθούν την συμβατική, αφηγηματική σκηνοθεσία προκειμένου να συνταιριάξουν αταίριαστα ζευγάρια και να ξεδιπλώσουν την ιστορία τους. Εδώ εσκεμμένα αποφεύγεται μια τέτοια αντιμετώπιση της πλοκής και προτιμάται να αποδοθεί το όλο σκηνικό μέσα από την καλλιτεχνική ματιά του ήρωα. Σε όλη αυτή τη σουρεαλιστική παρουσίαση των γεγονότων, προσφέρει τα μέγιστα και η μουσική που έχει χρησιμοποιηθεί καθώς εκπέμπει στο ίδιο μήκος κύματος. Σε σύνθεση Guy Farley η μαγευτική μουσική είναι το ιδανικό ταίρι, ενώ και άλλα μουσικά κομμάτια, όπως το "Moonlight Sonata" του Beethoven, αλλά και το εξαιρετικό "What else is there?" του Νορβηγικού ντουέτου Royksopp που ακούγεται στα end credits, δίνουν το κάτι παραπάνω.
Από ερμηνευτικής πλευράς ο Sean Biggerstaff (τον οποίο και αυτόν θυμάστε σίγουρα από τις πρώτες ταινίες του Harry Potter, στον ρόλο του αρχηγού της ομάδας Quiddits, Οliver Wood) είναι συμπαθητικός και σε κερδίζει χάρη στην φάτσα του που παιδικοφέρνει ακόμα. Στο πλευρό του πολύ γλυκιά και αρκετά καλή είναι η Emilia Fox, δημιουργώντας ένα δροσερό και απόλυτα νεανικό ζευγαράκι. Το υποστηρικτικό cast από πίσω είναι όλα τα λεφτά με έναν ωραιοπαθή χαζούλιακα τον Barry (Michael Dixon), τον σεξομανή κολλητό του Ben, Sean (Shaun Evans) και τον ανεκδιήγητο διευθυντή του super market να δίνουν ρεσιτάλ ηλιθιότητας και να δημιουργούν ένα fan περιβάλλον καθημερινής τρέλας.
Το "Cashback" είναι ένα όμορφο ταινιάκι, που σε κερδίζει χάρη στην πρωτότυπη σκηνοθεσία, το διαρκές voice over του ήρωα, την ονειρική μουσική επένδυση και το χαριτωμένο story.
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι μπορείς να ζήσεις το όνειρο μέσα στην καθημερινότητα σου, οτι ο έρωτας με έρωτα περνάει, και οτι όταν κοιτάξεις καλύτερα μπορείς να βρεις ομορφιά στα πιο απίθανα σημεία : )
No trivia
Τίποτα και στην tv so να είστε και πάλι εδώ αύριο! Cya
Τσακώστε και το πολύ καλό songaki των Royksopp:
Συνέχεια μπροστά την έβρισκα αυτήν την ταινία αλλά ποτέ δεν την έβλεπα. Τώρα λοιπόν μου έδωσες το κατάλληλο έρισμα και την κατεβάζω. Πιστεύω ότι θα μου αρέσει αρκετά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ σύγχρονος ανεξάρτητος βρετανικός κινηματογράφος αποτελεί εγγύηση. ;)
Υ.Γ. Πολύ μου αρέσει το τελευταίο ποστεράκι! :)
Δεν απέχει και πολύ από τη φαντασίωση του πρωταγωνιστή :P Νομίζω θα σ'αρέσει ;)
ΑπάντησηΔιαγραφή