Allo, allo! 2 new arrivals στη σειρά, το ξέρω οτι σας κακομαθαίνω, αλλά νομίζω οτι είναι και οι πιο καλές ταινιούλες για αυτή την εβδομάδα. Και την σημερινή την είχα παρακολουθήσει 1 μήνα πριν σχεδόν, στις Νύχτες και νομίζω πως όλοι όσοι βρισκόμασταν εκείνο το βράδυ στην αίθουσα, απολαύσαμε μια εξαιρετική αν και disturbing ταινία. Πραγματικά δύσκολα θα βγήκε κάποιος από τον κινηματογράφο δυσαρεστημένος, καθώς κατά γενική ομολογία η ταινία σάρωσε. Για να δούμε λοιπόν ποιοι ήταν οι λόγοι που την έκανα number one θέμα συζήτησης...
H Εva (Tilda Swinton) είναι μια γυναίκα που προσπαθεί να επιστρέψει σε μια όσο περισσότερο φυσιολογική ζωή γίνεται, μετά από το μακελειό που προκάλεσε ο έφηβος γιος της Kevin (Ezra Miller) στο σχολείο του, ξεκληρίζοντας πολλούς από τους συμμαθητές του. Η μητέρα του θα προσπαθήσει να ζήσει και να κάνει μια νέα αρχή μέσα σε ένα περιβάλλον κοινωνικής κατακραυγής και δακτυλοδεικτισμού, παλεύοντας παράλληλα με τους προσωπικούς της δαίμονες και διερωτώμενη κάθε στιγμή της ημέρας σχετικά με το κατά πόσο έφταιξε η ίδια για την τραγική κατάληξη του παιδιού της. Μερικά παιδιά είναι από τη φύση τους διαβολικά...
Τρίτη ταινία μεγάλου μήκους για την σκηνοθέτη Lynne Ramsey, η οποία χαιρετήθηκε και από το φεστιβάλ των Καννών 2011 με μια υποψηφιότητα για τον 'Χρυσό Φοίνικα'. Γράφοντας και το σενάριο της ταινίας, το οποίο βασίστηκε στην ομώνυμη νουβέλα της συγγραφέως Lionel Shriver, η Ramsey έχει δημιουργήσει ένα σύγχρονο, οικογενειακό δράμα με δόσεις θρίλερ και ψυχολογικής ανισορροπίας από το νεαρό αστέρι του φιλμ, Ezra Miller, το οποίο είναι την ίδια στιγμή αγωνιώδες στην παρουσίασή του, αλλά και εξαιρετικά 'δύσκολο' να το παρακολουθείς.
Αν και η ταινία καταπιάνεται με ένα θέμα που έχει παίξει αρκετά στο κινηματογραφικό πανί, παρόλα αυτά δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει-δυστυχώς- την διαρκή παρουσία αυτού του βίαιου γεγονότος, στην σύγχρονη και προοδευτική πραγματικότητα. Αρκετό καιρό πριν είχα ανεβάσει στο blog την ταινία "Elephant" (2003) του Gus Van Sant που πραγματεύεται την ιστορία δυο εφήβων οι οποίοι παραγγέλνουν μερικά όπλα από το internet και στην συνέχεια μπαίνουν στο σχολείο τους, σκοτώνοντας καθηγητές και μαθητές. Κάποιους μήνες πριν είχα ανεβάσει και το "Polytechnique" (2009), το οποίο αυτή τη φορά είχε να κάνει με ένα πανεπιστημιόπαιδο, το οποίο είχε μπουκάρει στο Πολυτεχνείο και είχε σκοτώσει μόνο τις κοπέλες, πιστεύοντας ακράδαντα στην κυριαρχία του ανδρικού φύλου και την ανάγκη περιορισμού της γυναικείας παρουσίας, η οποία απειλεί να καταλάβει όλους τους ανδροκρατούμενους τομείς, ακόμη και αυτόν των φυσικών επιστημών του Πολυτεχνείου. Ακόμα μια ταινία (την οποία δεν έχω δει να κυκλοφορεί around και δεν ξέρω κάν εάν θα παιχτεί στους κινηματογράφους, ή θα περάσει κατευθείαν σε dvd) είναι το "Beautiful Boy" (2010) το οποίο πάλι επεξεργάζεται το θέμα ενός νεαρού που αφού εξολοθρεύει κάμποσους συμμαθητές του, στην συνέχεια αυτοκτονεί μόνο για να αφήσει πίσω τους εμβρόντητους γονείς του να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά.
Στις παραπάνω ταινίες η σκηνοθεσία ζουμάρει πάνω στον δράστη, στις προετοιμασίες που κάνει για τη στιγμή του μεγάλου φονικού, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο βιώνει αυτή την τρομοκρατική του ενέργεια η οποία δεν έχει γυρισμό. Εξίσου κλασικό είναι να γινόμαστε μάρτυρες της μετέπειτα ζωής των θυμάτων που κατάφεραν τελικά να επιβιώσουν και οι οποίοι συνήθως κουβαλούν για πάντα αυτό το μετατραυματικό στρες. Σε αντίθεση με την οπτική θύτη/θύματος, η Shriver (και κατ' επέκταση και η Ramsey) επιλέγει να στρέψει την προσοχή μας στην μάνα του θύτη, και στο πως προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στο σκληρό πλέον περιβάλλον που την κατακρίνει και είναι έτοιμο να την κατασπαράξει...
Εκτός από την διαφορετική αντιμετώπιση των ηρώων, ενδιαφέρον στοιχείο είναι και το γεγονός που έχει να κάνει αποκλειστικά με την παρουσίαση του Kevin. Η σκηνοθέτης χτίζει ένα ιδιόμορφο Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα, αλλά από την ανάποδη. Ο Kevin έχει πολλά προβλήματα με τη μητέρα του, προβλήματα όμως που ο ίδιος δημιουργεί και οχι οι καταστάσεις. Μοιάζει να έλκεται από αυτήν και την ίδια στιγμή να νοιώθει μια βαθύτατη αποστροφή. Από την πρώτη στιγμή της γέννησής του το κλάμα του στα χέρια της μάνας του δεν υποδηλώνει τίποτα καλό, σε αντίθεση με τον πατέρα Franklin (John C. Reilly) ο οποίος τρελαμένος από τον πρωτότοκο, δεν αντιλαμβάνεται ποτέ την σκοτεινή φύση του γιου του, ακόμα και όταν η Eva κάνει τα αδύνατα δυνατά για να του ανοίξει τα μάτια.
Δεν ξέρω αν είναι εσκεμμένα ή οχι, αλλά η συγκεκριμένη ταινία μου πέρασε αβίαστα την άποψη οτι τελικά μερικοί άνθρωποι γεννιούνται καταραμένοι και σατανικοί. Ο πιτσιρίκος Kevin δημιουργεί δυο διαφορετικές προσωπικότητες οι οποίες τον ακολουθούν μέχρι και την καταστροφική του εφηβεία. Μπροστά στην μητέρα είναι το κακό προσωποποιημένο, που υπακούει μόνο στο δικό του ένστικτο να προκαλεί διακριτικό πόνο και να εντείνει τις φοβίες της ανήμπορης μητέρας του, ενώ μπροστά στον πατέρα είναι ο γιος πρότυπο, ένα όμορφο και αξιολάτρευτο αγγελούδι. If only....
Η σκηνοθεσία της Ramsey αποτελεί σίγουρα ένα από τα ατού της ταινίας (τα άλλα είναι οι blowing ερμηνείες). Επειδή ακριβώς επιλέγει να μην ακολουθήσει το κλασικό, αφηγηματικό μοτίβο το οποίο επικεντρώνεται στο παρόν, στο τώρα, έχοντας αφήσει μια και καλή το παρελθόν πίσω, καταφέρνει να δημιουργήσει υψηλής μορφής σασπένς και αγωνία που σε κρατάνε σε εγρήγορση καθ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Με διαρκή flashbacks τα οποία λειτουργούν αναγνωριστικά για τον θεατή, προκειμένου να κατανοήσει ευθύς εξαρχής την μαύρη ψυχή του Kevin, μπόλικα dissolve, fade in και fade out η ταινία προβάλει την ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία της που μεταπηδά από το παρελθόν στο παρόν, σε κλάσματα δευτερολέπτου προκαλώντας παράλληλα μια ελαφριά σύγχυση στον θεατή, ο οποίος τελικά δεν ξέρει από που θα του' ρθει (και τι ). Ενδιαφέρουσα είναι και η χρήση του κόκκινου χρώματος που παίζει σε πολλές σκηνές του φιλμ υποδηλώνοντας ακόμα και αντιθετικά εννοιολογικά ζευγάρια, όπως το κόκκινο αίμα ή το κόκκινο ως έκφραση του πάθους. Οι στραβές γωνίες λήψεις, τα πανοραμικά και τα close up της κάμερας, ιδιαίτερα στο εκπληκτικό πρόσωπο της Swinton το οποίο μπορεί να σου 'μιλάει' για ώρες, είναι μερικές μόνο ακόμη σκηνοθετικές τεχνικές που καθιστούν το "We Need to Talk About Kevin" μια ταινία αρκετά διαφορετική από αντίστοιχες άλλες.
Η Tilda Swinton είναι ξαναμανά αποκάλυψη, όπως είναι πλέον σε κάθε ταινία οπού πρωταγωνιστεί. Της χρειάστηκαν κάποια χρονάκια προκειμένου να κάνει την παρουσία της αισθητή στο Hollywood, αλλά τώρα που κατσικώθηκε δεν λέει να φύγει. Και καλά κάνει. Εδώ σαν μια μάνα προοδευτικά όλο και πιο εύθραυστη είναι απλά συγκλονιστική. Η μαγκιά αυτής της γυναίκας είναι οτι μπορεί να υποδυθεί ρόλους με το σώμα της να πρωταγωνιστεί στην ολότητά του. Δεν μιλάμε μόνο για βλέμμα, πρόζα και στήσιμο. Μιλάμε γι' αυτά και άλλα τόσα μαζί. Μπορεί η χημεία της με τον John C. Reilly να είναι ανύπαρκτη (αν και πιστεύω οτι ο Reilly θεωρήθηκε ιδανική επιλογή πατέρα λόγω χαζόφατσας, και επειδή ακριβώς οι συντελεστές ήθελαν να κάνουν αισθητή την διαφορά με την Eva και την αντιμετώπισή του από τον Kevin, ακόμα και σε επίπεδο εξωτερικής εμφάνισης), αυτό όμως δε την εμποδίζει από το να σηκώνει όλη την ταινία στις πλάτες της. Περνώντας από διάφορα στάδια συναισθηματικής φόρτισης, φόβου, ενοχών και υποσυνείδητων φόβων, η Swinton δίνει μια ερμηνεία πολλών αστεριών που σου μένει κολλημένη στο μυαλό πολύ μετά το τέλος της ταινίας. Βέβαια δε θα μπορούσα να μη κάνω μια αναφορά και στο σαπίλικο profile του Kevin ο οποίος είναι πραγματικά ένας disturbing young man. Με γλυτσιασμένο μαλλί μέσα στην μούρη, χλωμό δέρμα και διαπεραστικό βλέμμα, θυμίζει σύγχρονη μετεξέλιξη του emo, στην πιο evil όμως εκδοχή του. Αυτή η δυσοίωνη χημεία του με την Swinton πετυχαίνει (hell yeah!) και μας προσφέρει μια από τις πιο περίεργες σχέσεις που έχουμε δει τώρα τελευταία στην οθόνη, διαπνεόμενη από μια twisted αίσθηση που σου παγώνει ώρες ώρες το αίμα. Πολύ καλός και αρκούντως σκιαχτικός.
Σκληρή ταινία, με στιγμές ωμής και σοκαριστικής βίας (αν και στην δυνητικά πιο σοκαριστική στιγμή της ταινίας, επιλέγεται διαφορετική προσέγγιση), με εξαιρετική σκηνοθεσία, όσο και ερμηνείες. Οι κινήσεις των ηρώων μοιάζουν με το κρυφτούλι ανάμεσα στο ποντίκι και την γάτα ή με πολύχρονη σκακιστική παρτίδα. Ο πατέρας είναι ένας αναλώσιμος αξιωματικός, η μητέρα η λευκή Βασίλισσα και ο Kevin ο μαύρος Βασιλιάς. Ρουα ματ...
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι είναι προτιμότερο να κάνεις κόρη, παρά γιο, οτι η κόκκινη μπογιά βγαίνει πολύ δύσκολα από ξύλινο τοίχο και οτι τελικά όλα τα πληρώνει η μητέρα. Φυσικά...
No trivia
Τίποτα στην tv σήμερις
Αύριο να είστε εδώ, γιατί έχουμε ψηφοφορία με favorite ταινία εκδίκησης!
Καλημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδα τρέιλερ της ταινίας κι έπαθα μεγάλη πλάκα, διότι διέκρινα ψήγματα μεγάλης σκηνοθετικής δεξιοτεχνίας (όπου από αυτά που γράφεις κι εσύ, κατάλαβα ότι ισχύει στον μέγιστο βαθμό), με πλάνα που “αφουγκράζουν” τον εσωτερικό-ψυχικό κόσμο των πρωταγωνιστών, και όχι μόνο αυτό. Τρελαίνομαι για ταινίες που η σκηνοθεσία τους έχει “ενεργητικό” ρόλο (με τις διάφορες σκηνοθετικές μεθόδους που χρησιμοποιεί ο εκάστοτε σκηνοθέτης) και όχι απλά “παθητικό” στην αφήγηση-πλοκή της. Πρέπει να είναι ταινία δυναμίτης σε όλα: ως προς το θέμα της και τους προβληματισμούς που καταπιάνεται, την σκηνοθετική ματιά του σκηνοθέτη, την αφηγηματική της δομή, τις ερμηνείες. Είμαι σίγουρος ότι θα το υπέρ-λατρέψω!
Πάντως οι κριτικοί δεν ενθουσιάστηκαν με τον «Κέβιν». Κακώς! Χαίρομαι που σε ενθουσίασε.
Αυτό το “Ratcatcher”, το σκηνοθετικό ντεπούτο της Ramsay, θέλω πολύ να το δω διότι έχω διαβάσει τα καλύτερα λόγια.
Το “Le conseguenze dell'amore” του Paolo Sorrentino το έχεις δει; Άλλη μια ταινία δυναμίτης με μια απίστευτη δεξιοτεχνική και βιρτουοζική σκηνοθεσία. Έχω κάνει και ανάρτηση γι’ αυτήν.
Θα την δω σύντομα και θα σε πω! Εμπιστεύομαι σε ίδιο βαθμό και τις δικές του ταινιακές επιλογές ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τον Kevin, μετριοπαθείς οι αντιδράσεις όντως, αλλά όπως είπα και με το "Machine Gun", παραθέτω τις δικές μου εντυπώσεις και τους λόγους που με οδήγησαν να τις ανεβάσω στο blog. Άστους να κουρεύονται (είναι και της μόδας τώρα το κούρεμα :P)
Πολύ ωραία η κριτική σου και συμφωνώ σε ό,τι λες για την σκηνοθεσία και την υποκριτική. Διαφωνώ όμως όσον αφορά στο πού εστιάζει η ταινία και πώς προβάλει τελικά το παιδί. Για μένα η ταινία εστιάζει και στους δυο και δείχνει το πόσο "σατανικοί" είναι, ας το πούμε έτσι. Η μάνα και ο γιος είναι αλληλένδετοι γι' αυτό και οι συμπεριφορές τους μοιάζουν τόσο πολύ. Η χαρακτηριστική στιγμή που η μάνα παίρνει τον Kevin στην αγκαλιά της στο νοσοκομείο είναι η αρχή του κακού. Είναι σαν να μην νιώθει τίποτα γι αυτό το παιδί και αυτό του το μεταδίδει με χίλιους δυο τρόπους. Για μένα αυτή η ταινία είναι μια ταινία για την μη δεδομένη αγάπη της μάνας προς το παιδί που όπως φαίνεται τελικά καλλιεργείται, όπως σε κάθε σχέση, δεν υπάρχει από μόνη της!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, σαφέστατα η μη αποδοχή της μάνας λειτουργεί από την πρώτη στιγμή, και είναι σαν να καθορίζει και την 'σατανικότητα' ας πούμε του Kevin. Νομίζω οτι η σχέση τους είναι λίγο μίσους και πάθους, αν κρίνουμε δηλαδή και από το φινάλε, που βλέπουμε ένα διαφορετικό προσωπείο και στους δυο. Καλή ταινία, αρκετά underestimated. Η Swinton δε έπρεπε να είναι και υποψήφια
ΑπάντησηΔιαγραφήω ναι συμφωνώ για το τελευταίο, αν και τα Όσκαρ πια, δεν τα παίρνω τις μετρητοίς! ό,τι να ναι βγάζουν! εγώ την ταινία πάντως την προπαγανδίζω όπου σταθώ κι όπου βρεθώ, την λάτρεψα :D
Διαγραφή