O Ken Boyd (Kevin Corrigan) είναι ένας άνδρας που έχει τα προβλήματά του. Και όταν λέμε προβλήματα, το εννοούμε με όλη τη σημασία της λέξης. Αποκομμένος από όλους, κλεισμένος στον εαυτό του και το κομικίστικο, ζωγραφικό του ταλέντο, ολίγον σπασικλάκι και γενικά στον δικό του κόσμο από την εποχή της εφηβείας του, μεγάλωσε μόνο για να γίνει μια αρκετά συστολική προσωπικότητα που αποφεύγει τα πολλά πολλά με τους ανθρώπους και εξακολουθεί να ζει με την γηραιά, αλλά πάντα τσαούσα μάνα του Ruth (Karen Black). Ο Ken έπεφτε πολύ συχνά θύμα λεκτικής, αλλά και σωματικής βίας από τους συμμαθητές του ή τους mutcho guyz του σχολείου. Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα να οδηγηθεί στο...ψυχιατρείο για αρκετό καιρό, δημιουργώντας έτσι τον 'μύθο' που ακολουθεί από' κει και πέρα κάθε άτομο που τυγχάνει ψυχιατρικής φροντίδας. Έπειτα από την έξοδό του από την πόρτα του τρελάδικου μια και καλή, ο Ken θα προσπαθήσει να σταθεί στα πόδια του όπως μπορέσει, αλλά τα τραύματα του παρελθόντος βαραίνουν ακόμα την πλάτη του, με αποτέλεσμα να συμβιβαστεί με μια μέτρια ζωή. Η καθημερινότητά αποτελείται από την δουλειά του στο παγωτατζίδικο της γειτονιάς και την επιστροφή του στο σπίτι, παρέα με τη μαμά. Κάποια στιγμή όμως ο Ken μην αντέχοντας άλλο αυτή τη ρουτίνα, θα αποφασίσει να της δώσει πραγματικό νόημα αρχίζοντας να κυνηγά και να...εξολοθρεύει έναν έναν όσους πολλά χρόνια πριν τον είχαν καταστρέψει, παίρνοντας έτσι την πολυπόθητη εκδίκησή του. Ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται...
Σκηνοθέτης αυτής της ανεξάρτητης μαύρης κωμωδίας, είναι ο Jack Perez. Τώρα θα μου πείτε-και με το δίκιο σας-κάτι μας είπες! Συμφωνώ. Και εγώ ιδέα δεν είχα για το ποιος είναι ο κύριος Perez. Αργότερα βέβαια ανακάλυψα οτι πρόκειται για έναν low profile σκηνοθέτη/σεναριογράφο/παραγωγό, ο οποίος μετράει ήδη 20 χρόνια τόσο στο κινηματογράφο, όσο και στην τηλεόραση. Αν ακόμα δεν σας έχω εντυπωσιάσει με τα κατορθώματά του, μάθετε και οτι είναι ο δημιουργός του τρισμέγιστου φιλμ "Mega Shark Vs Giant Octopus" (2009), το οποίο αποτελεί μια από τις...χειρότερες ίσως ταινίες που δημιουργήθηκαν ποτέ : ) Το story όπως καταλαβαίνετε είναι πολύ απλό: ένας υπερτεράστιος καρχαρίας και ένα βαρβάτα πλωκαμάτο χταπόδι, εξίσου τεραστίων διαστάσεων βρίσκονται παγωμένα σε θέση μάχης, ξεπαγώνουν σαν τα θαλασσινά Καλλιμάνης και αρχίζουν να πλακώνονται στις φάπες. Ελικόπτερα, αεροπλάνα, υποβρύχια, πλοία και η γέφυρα του Μπρούκλιν είναι μόνο μερικές από τις παράπλευρες απώλειες της πάλης του αιώνα (η σκηνή που ο καρχαρίας πετάγεται στον αέρα και δαγκώνει το αεροπλάνο, είναι απλά μαγική).
Η αλήθεια είναι πάντως πως μπορεί το παραπάνω να αποτελεί ένα φριχτό δείγμα ταινίας (ενδεχομένως εσκεμμένα) και απλά ιδανικό για να χαβαλεδιάσεις με την παρέα σου, γελώντας ακατάπαυστα όοοολο το βράδυ, το "Some Guy Who Kills People" όμως είναι ειλικρινά μια αυθεντική horror comedy, με ωραία υπόθεση και ατάκες 'δολοφονικού' χιούμορ. Αυτή τη φορά ο Perez δείχνει την πραγματική σκηνοθετική του ικανότητα, κρατώντας καλές ισορροπίες και οδηγώντας τελικά την ταινία του στα παγκόσμια κινηματογραφικά φεστιβάλ, στα οποία κάνει αίσθηση και αποσπά θετικές στο σύνολό της κριτικές από το φιλοθεάμον κοινό.
Ενδιαφέρον αποτελεί πάντως και το γεγονός οτι στην θέση του executive producer βρίσκεται ένα γνωστό όνομα, αυτό του John Landis. Εάν σας θυμίζει κάτι είναι επειδή από τις πιο γνωστές προσωπικότητες εκεί στο Hollywood, καθώς έχει εκτελέσει τόσο χρέη παραγωγού, όσο και σκηνοθέτη. "The Blues Brothers" (1980), "An American Warewolf in London" (1981) και "Beverly Hills Cop III" (1994) είναι μόνο μερικές από τις πιο γνωστές του βραβευμένου με Emmy σκηνοθέτη.
Συνεπώς για να έχει αναλάβει τα ηνία της παραγωγής ένα τέτοιο όνομα, σημαίνει οτι μελέτησε τα χαρτιά του καλά και είδε οτι η προσπάθεια του Perez θα μπορούσε να αποδώσει καλούς καρπούς. Και κάπως έτσι το πράγμα πήρε τον δρόμο του...
Περνώντας στο ψαχνό της ταινίας, οι συντελεστές έχουν φροντίσει να μην ξεπεράσουν το όριο όσον αφορά τον προβληματικό ψυχισμό του πρωταγωνιστή, αλλά να δώσουν μια φρέσκια, κωμική εσάνς στην όλη υπόθεση. Χωρίς να γίνεται προκλητική ή να αγγίζει τα όρια του γκροτέσκου, ο ήρωάς μας είναι ένας καθημερινός άνθρωπος με κάποια ιδιαίτερα προσωπικά του προβληματάκια.
Το ωραίο με αυτή την ταινία είναι οτι η πλοκή της δεν εξαντλείται σύντομα, αλλά ίσα ίσα αυτή εξελίσσεται διαρκώς μέχρι και το τέλος της. Για παράδειγμα όταν ο Ken παίρνει την απόφαση να πάρει στο κατόπι όλους τους παλιούς του γνωστούς, εκείνη την κρίσιμη στιγμή θα εμφανιστεί στην ζωή του η 11χρονη κόρη του Amy (Ariel Gade), μια σπιρτόζα πιτσιρίκα που θα δώσει αυτή τη φορά πραγματικό νόημα στην πεζή του καθημερινότητα, οι προτεραιότητές του θα αλλάξουν και θα προσπαθήσει θα επαναπροσδιορίσει την σχέση του μαζί της. Παράλληλα μοιάζει λες και το σύμπαν συνωμοτεί προκειμένου να μη θέσει σε εφαρμογή το σχέδιό του, καθώς εκτός από το αίμα του, την πόρτα θα του χτυπήσει και ο έρωτας όταν η Stephanie (Lucy Davis) μια πελάτισσα του παγωτατζίδικου θα αρχίσει εμφανώς να τον κορτάρει. Ο Ken θα βρεθεί μπροστά σε πρωτόγνωρες καταστάσεις καθώς θα κληθεί να αναλάβει ρόλους που ποτέ πριν δεν είχε φανταστεί, όπως αυτόν του πατέρα και του εραστή και τα ευτράπελα θα αρχίσουν να διαδέχονται το ένα το άλλο!
Οι εκλεκτές, σπλάτερ πινελιές, το βιτριολικό χιούμορ και οι καρικατουρίστικοι χαρακτήρες (που είναι πραγματικά όλοι ένας κι ένας) αποτελούν τα τα βασικά υλικά αυτής της κωμωδίας που κάτι θέλει να σου πει. Εάν την δείτε, είμαι σίγουρη οτι θα βρείτε εξαιρετικά ενδιαφέροντες όλους του ηθοποιούς που συμμετέχουν. Ο πρωταγωνιστής Kevin Corrigan είναι σκέτο διαμαντάκι. Έχοντας στο ενεργητικό του περισσότερες από 100(!) ταινίες, ο ηθοποιός από το Bronx με το σκούρο βλέμμα και το....πυκνό μαλλί, έχει παίξει σε μπόλικες ανεξάρτητες ταινιούλες προκαλώντας αίσθηση. Βέβαια δε του λείπουν και οι μπλοκμπαστερικές συμμετοχές, αν και σε δευτερεύοντες κυρίως ρόλους όπως στο "The Departed" (2006) του Scorsese και το "American Gangster" (2007) του Ridley Scott. Εδώ ως διαταραγμένος, αλλά πάντα συμπαθής κερδίζει με ευκολία τις εντυπώσεις. Ωραίος στον ρόλο του κωμικού σερίφη είναι και ο Barry Bostwick, βραβευμένος με Χρυσή Σφαίρα ηθοποιός ο οποίος είναι πολύ πιθανό να σας θυμίσει αφηρημένα τον ασπρομάλλη αποθανόντα πια, Leslie Nielsen. Είναι απλά ο ορισμός του χαζοβιόλη σερίφη, με κοφτερό όμως μυαλό (συνδυασμός που σκοτώνει) και κρατάει τις καλύτερες χιουμοριστικές ατάκες της ταινίας. Αξίζει εδώ να αναφέρω και την παρουσία της κάπως τρομακτικής στην όψη Karen Black που υποδύεται την μητέρα του Corrigan η οποία αν και δε της φαίνεται, έχει διανύσει αρκετά κινηματογραφικά χιλιόμετρα, έχει προταθεί για Oscar για την ταινία "Five Easy Pieces" (1970) οπού έπαιξε στο πλευρό του Jack Nicholson, και έχει τσιμπήσει και την Χρυσή της Σφαίρα για τον ρόλο της στον "The Great Gatsby" (1974). Στα πιο πρόσφατα θα την θυμάστε σίγουρα από τo καλτίλικο "House of 1000 Corpses" (2003) του Rob Zombie, οπού έπαιζε την evil μητέρα. Εδώ περιορίζεται και πάλι στον ρόλο της μητέρας, αλλά προσδίδει στον ρόλο της την απαιτούμενη τσαχπινιά και τσιγαριστή της γοητεία.
Το "Some Guy Who Kills People" είναι ένα σχετικά άγνωστο fun ταινιάκι που έχει την πλάκα του και καλά θα κάνετε να του δώσετε την προσοχή σας. Αν μη τι άλλο το posteraki του είναι τέλειο ; )
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι το να εργάζεσαι σε ένα παγωταζίδικο είναι πολύ cool, οτι τα 11χρονα κοριτσάκια μπορούν να σου πάρουν τα αυτία από την πολυλογία τους και οτι σαν κάτι να μου θυμίζει από "American Psycho". Χμμμ...
Συνεπώς για να έχει αναλάβει τα ηνία της παραγωγής ένα τέτοιο όνομα, σημαίνει οτι μελέτησε τα χαρτιά του καλά και είδε οτι η προσπάθεια του Perez θα μπορούσε να αποδώσει καλούς καρπούς. Και κάπως έτσι το πράγμα πήρε τον δρόμο του...
Περνώντας στο ψαχνό της ταινίας, οι συντελεστές έχουν φροντίσει να μην ξεπεράσουν το όριο όσον αφορά τον προβληματικό ψυχισμό του πρωταγωνιστή, αλλά να δώσουν μια φρέσκια, κωμική εσάνς στην όλη υπόθεση. Χωρίς να γίνεται προκλητική ή να αγγίζει τα όρια του γκροτέσκου, ο ήρωάς μας είναι ένας καθημερινός άνθρωπος με κάποια ιδιαίτερα προσωπικά του προβληματάκια.
Το ωραίο με αυτή την ταινία είναι οτι η πλοκή της δεν εξαντλείται σύντομα, αλλά ίσα ίσα αυτή εξελίσσεται διαρκώς μέχρι και το τέλος της. Για παράδειγμα όταν ο Ken παίρνει την απόφαση να πάρει στο κατόπι όλους τους παλιούς του γνωστούς, εκείνη την κρίσιμη στιγμή θα εμφανιστεί στην ζωή του η 11χρονη κόρη του Amy (Ariel Gade), μια σπιρτόζα πιτσιρίκα που θα δώσει αυτή τη φορά πραγματικό νόημα στην πεζή του καθημερινότητα, οι προτεραιότητές του θα αλλάξουν και θα προσπαθήσει θα επαναπροσδιορίσει την σχέση του μαζί της. Παράλληλα μοιάζει λες και το σύμπαν συνωμοτεί προκειμένου να μη θέσει σε εφαρμογή το σχέδιό του, καθώς εκτός από το αίμα του, την πόρτα θα του χτυπήσει και ο έρωτας όταν η Stephanie (Lucy Davis) μια πελάτισσα του παγωτατζίδικου θα αρχίσει εμφανώς να τον κορτάρει. Ο Ken θα βρεθεί μπροστά σε πρωτόγνωρες καταστάσεις καθώς θα κληθεί να αναλάβει ρόλους που ποτέ πριν δεν είχε φανταστεί, όπως αυτόν του πατέρα και του εραστή και τα ευτράπελα θα αρχίσουν να διαδέχονται το ένα το άλλο!
Οι εκλεκτές, σπλάτερ πινελιές, το βιτριολικό χιούμορ και οι καρικατουρίστικοι χαρακτήρες (που είναι πραγματικά όλοι ένας κι ένας) αποτελούν τα τα βασικά υλικά αυτής της κωμωδίας που κάτι θέλει να σου πει. Εάν την δείτε, είμαι σίγουρη οτι θα βρείτε εξαιρετικά ενδιαφέροντες όλους του ηθοποιούς που συμμετέχουν. Ο πρωταγωνιστής Kevin Corrigan είναι σκέτο διαμαντάκι. Έχοντας στο ενεργητικό του περισσότερες από 100(!) ταινίες, ο ηθοποιός από το Bronx με το σκούρο βλέμμα και το....πυκνό μαλλί, έχει παίξει σε μπόλικες ανεξάρτητες ταινιούλες προκαλώντας αίσθηση. Βέβαια δε του λείπουν και οι μπλοκμπαστερικές συμμετοχές, αν και σε δευτερεύοντες κυρίως ρόλους όπως στο "The Departed" (2006) του Scorsese και το "American Gangster" (2007) του Ridley Scott. Εδώ ως διαταραγμένος, αλλά πάντα συμπαθής κερδίζει με ευκολία τις εντυπώσεις. Ωραίος στον ρόλο του κωμικού σερίφη είναι και ο Barry Bostwick, βραβευμένος με Χρυσή Σφαίρα ηθοποιός ο οποίος είναι πολύ πιθανό να σας θυμίσει αφηρημένα τον ασπρομάλλη αποθανόντα πια, Leslie Nielsen. Είναι απλά ο ορισμός του χαζοβιόλη σερίφη, με κοφτερό όμως μυαλό (συνδυασμός που σκοτώνει) και κρατάει τις καλύτερες χιουμοριστικές ατάκες της ταινίας. Αξίζει εδώ να αναφέρω και την παρουσία της κάπως τρομακτικής στην όψη Karen Black που υποδύεται την μητέρα του Corrigan η οποία αν και δε της φαίνεται, έχει διανύσει αρκετά κινηματογραφικά χιλιόμετρα, έχει προταθεί για Oscar για την ταινία "Five Easy Pieces" (1970) οπού έπαιξε στο πλευρό του Jack Nicholson, και έχει τσιμπήσει και την Χρυσή της Σφαίρα για τον ρόλο της στον "The Great Gatsby" (1974). Στα πιο πρόσφατα θα την θυμάστε σίγουρα από τo καλτίλικο "House of 1000 Corpses" (2003) του Rob Zombie, οπού έπαιζε την evil μητέρα. Εδώ περιορίζεται και πάλι στον ρόλο της μητέρας, αλλά προσδίδει στον ρόλο της την απαιτούμενη τσαχπινιά και τσιγαριστή της γοητεία.
Το "Some Guy Who Kills People" είναι ένα σχετικά άγνωστο fun ταινιάκι που έχει την πλάκα του και καλά θα κάνετε να του δώσετε την προσοχή σας. Αν μη τι άλλο το posteraki του είναι τέλειο ; )
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι το να εργάζεσαι σε ένα παγωταζίδικο είναι πολύ cool, οτι τα 11χρονα κοριτσάκια μπορούν να σου πάρουν τα αυτία από την πολυλογία τους και οτι σαν κάτι να μου θυμίζει από "American Psycho". Χμμμ...
No trivia
STAR: 22:00 The Hangover, με τους Bradley Cooper, Ed Helms, Zach Galifianakis. Τα σχόλια είναι νομίζω περιττά : )
Αύριο έχουμε ψηφοφορία με favorite revenge movies vol.2 για να τελειώσουμε και από αυτήν! Άντε και τα λέμε!
Mega Shark Vs Giant Octopus.....Ο Χριστος και η Παναγια!!!!Ειδα το trailer στο youtube και εχασα 1.000.000 εγκεφαλικα κυτταρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήalex
Ναι είναι εγγύηση για γρήγορη απώκλεια εγκεφαλικών κυττάρων ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτι μας είπες! (για τον σκηνοθέτης της μιλάω :p)
ΑπάντησηΔιαγραφήTo posteraki τα σπάει!
Ωραία προτασούλα. Εννοείται ότι θα την τιμήσω.
Υ.Γ. Είδα το "attack at the Block". Γαμάτο κι απολαυστικό. ;)