O R.J McReady (Kurt Russell) είναι ο σκληραγωγημένος και άσσος στην χρήση φλογοβόλου, αρχηγός μια ομάδας επιστημόνων που βρίσκονται στην Ανταρκτική. Μια μέρα ο ερχομός ενός ελικοπτέρου με μερικούς σαλταρισμένους Νορβηγούς που βρίσκονται στο κατόπι ενός...σκύλου τον οποίο πυροβολούν μετά μανίας, θα βάλει την πρωταγωνιστική μας ομάδα σε υποψίες. Αποφασίζουν λοιπόν να επισκεφτούν τις εγκαταστάσεις των Νορβηγών για να δουν τι συμβαίνει. Εκεί θα βρουν κάτι περίεργα υπολείμματα ενός πράγματος που μοιάζει και δεν μοιάζει με άνθρωπο. Θα κουβαλήσουν αυτό το "thing" πίσω στους δικούς τους, όντας εκστασιασμένοι για κάτι που φαίνεται να είναι η ανακάλυψη του αιώνα. Αυτό που δεν ξέρουν όμως είναι οτι πρόκειται για έναν παρασιτικό, εξωγήινο οργανισμό ο οποίος παίρνει την μορφή του ατόμου που σκοτώνει. Σύντομα θα ανακαλύψουν οτι ο εχθρός βρίσκεται ανάμεσά τους και το χειρότερο; Φαίνεται πως δεν υπάρχει τρόπος να ανακαλύψουν αν ακόμα και οι ίδιοι είναι σιχαμερές ρέπλικες του παλιού τους εαυτού....We are officially fucked!
O John Carpenter νομίζω οτι αποτελούσε από πάντα μια ιδιάζουσα προσωπικότητα, αν και σε αυτό που θα συμφωνήσουμε όλοι είναι πως δικαιωματικά του έχουν δοθεί το προσωνύμια "Master of Horror" και "Prince of Darkness" (όπως λέγεται και μια ταινία του). Το περίεργο με τα έργα του Carpenter είναι οτι ενώ αρκετές φορές οι κριτικές διίστανται, το κοινό μοιάζει να τα αγκαλιάζει και να τα αγαπάει γι' αυτό το μοναδικό cult status από το οποίο χαρακτηρίζονται. Αν και έχει σκηνοθετήσει διάφορα είδη ταινιών όπως χαλαρές κωμωδίες ("Big Trouble in Little China"-1986, "Memoirs of an Invisible Man"-1992), σκληροπυρηνικές περιπέτειες ("Assault on Prencict 13"-1976, "Escape from New York-1981), ακόμα και ρομάντζα ("Starman"-1984), παρόλα αυτά έχει περάσει στο μυαλό όλων ως αδιαμφισβήτητος δημιουργός μερικών από τα καλύτερα horror movies που πέρασαν ποτέ από τον κινηματογράφο, δημιουργώντας σχολές τόσο ως προς την θεματική των έργων του, όσο και ως προς την σκηνοθεσία (η υποκειμενική σκηνοθετική ματιά με την οποία ξεκινάει το "Halloween" και στην οποία κοιτάμε μέσα από την μάσκα του μικρού ακόμα Michael, σαν να είμαστε όλοι εμείς ο ίδιος ο Michael, είναι από τις πιο χαρακτηριστικές του παγκόσμιου cinema). "The Fog" (1981), "Christine" (1983-μεταφορά του βιβλίου του Stephen King), το εξαιρετικό "Τhey Live" (1988) και το ανυπέρβλητο και all time personal favorite, "In the Mouth of Madness" (1994) είναι μόνο μερικές από τις υπέροχα σκιαχτικές του ταινίες. Τι κι αν απογοήτευσε με το καινούριο του "The Ward" (2010); O Carpenter έχει προ πολλού αποδείξει τι αξίζει και μια στραβοτιμονιά τώρα στα γεράματα δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό...
Το "The Thing" αποτελεί για πολλούς την καλύτερή του ταινία. Και οχι αδίκως. 2 χρόνια μετά το "The Shining", το παγωμένο τοπίο της Ανταρτικής αυτή τη φορά και η απομόνωση μιας επιστημονικής ομάδας, αποτελούν και πάλι τις πρώτες ύλες για την δημιουργία ενός εξαιρετικά κλειστοφοβικού κλίματος. Εάν σε αυτό προσθέσουμε και την παρουσία ενός υποχθόνιου εχθρού που κουρνιάζει μέσα σου (Alien much?) και γίνεται 'Εσύ' ακόμα και αν δεν το έχεις πάρει χαμπάρι, τότε μπορούμε να κάνουμε λόγο για ένα παιχνίδι γάτας-ποντικιού που κορυφώνεται με artistic σπλατερικές στιγμές και gooey εφέ. Εξάλλου ο ειδικός των special effects και του μακιγιάζ, Rob Bottin έδωσε εδώ τον καλύτερό του εαυτό, προσπαθώντας πάντα να βρίσκεται ένα βήμα μπροστά από την εποχή του. Δίνοντας το 'ελεύθερο' στο "Thing" να μπορεί να μεταβάλλεται και να αλλάζει διαρκώς σε όλη την πορεία της ταινίας, κατέστησε τελικά αδύνατον για τον θεατή να καταλάβει την πραγματική, σωματοποιημένη μορφή αυτού του εξωγήινου. Έτσι κι αλλιώς μετά το 1979 και το "Alien" του Ridley Scott, το διαρκές transformation των ταινιακών τεράτων έγινε πλέον μια αγαπημένη και υπεσιχαμερή συνήθεια.
Βασισμένη σε ένα short story του συγγραφέα John W. Campbell Jr. το carpenteriko "Τhe Thing" αποτελεί στην ουσία remake μιας παλαιότερης ταινίας, του "The Thing from Another Planet" (1951) του Howard Hawks ο οποίος βασίστηκε επίσης στην νουβέλα του Campbell την οποία εξέδωσε το 1938 με τίτλο "Who Goes There?". Αν και δε του φαίνεται, το original εργάκι στοχεύει στον δικό του κοινωνικό και κυρίως πολιτικό σχολιασμό της εποχής του. Πιο συγκεκριμένα όταν οι Η.Π.Α ξεκίνησαν το 1950 τον έντονο διαστημικό ανταγωνισμό με τους 'φίλους' τους τους Ρώσους, οι ιστορίες σχετικά με εξωγήινους που επισκέπτονται την Γη άρχισαν να κατακλύζουν τον κινηματογράφο. Στην ταινία του Hawks μια ομάδα επιστημόνων ανακαλύπτουν κάτω από τον πάγο της Ανταρκτικής ένα διαστημόπλοιο. Όταν το ανοίγουν βρίσκουν μέσα έναν διαστημάνθρωπο, τον οποίο έχουν την φαϊνή ιδέα να αποψύξουν, με αποτέλεσμα μετά να ακολουθήσει το χάος...Οι ανταγωνιστικές του διαθέσεις γίνονται ξεκάθαρες και όλοι μιλούν για ένα καλά 'μεταμφιεσμένο' τέρας που σκοπό έχει να προκαλέσει ένα ήδη φοβισμένο εξαιτίας της Cold War/Nuclear Age εποχής, κοινό. Το "Τhe Thing" όπως επικράτησε να το λένε, αποτέλεσε την αρχή μόνο μια σειράς εξωγήινων-ψυχροπολεμικών ταινιών (το "The War of the Worlds"-1953, δε θα μπορούσε να έχει πιο ξεκάθαρα πολιτικό τίτλο εάν το εξετάσεις από αυτή τη σκοπιά), με αποκορύφωμα αυτή του 1956, "Τhe Body Snatchers" η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ κάνει μια έμμεσα αναφορά στην alien-οποίηση του ανθρώπινου γένους, από ένα προηγμένο τεχνολογικά και μακράν πιο ευφυές, εξωγήινο είδος. Εν μια νυκτί οι πραγματικοί άνθρωποι αντικαθίστανται από 'άλλους', αποτελώντας μόνο μια μακρινή ανάμνηση του Old World και όντας πλέον σκλάβοι των ίδιων τους των σωμάτων, όπως ακριβώς και στο "The Thing". Αν και δεν πιστεύω οτι σκοπός του Carpenter ήταν μια υπενθύμιση της έκρυθμης και φοβικής εποχής του Ψυχρού Πολέμου, εντούτοις ποιος μπορεί να αντισταθεί σε μια τόσο καλά ειπωμένη ιστορία;
Η σκηνοθεσία του Carpenter μπορεί να χαρακτηριστεί με μεγάλη άνεση ως cult, γεγονός το οποίο ενισχύουν και οι διάφορες δημιουργικές εμμονές του σκηνοθέτη, σχετικά με την παρουσίαση της εκάστοτε ταινίας του. Από τα πιο χαρακτηριστικά του trademarks τα οποία συναντάμε και στο "The Thing" είναι το φιλμάρισμα σε μια τοποθεσία (όλη η δράση εξελίσσεται μέσα στα όρια των εγκαταστάσεών στις οποίες έχει καταλύσει η ομάδα εδώ και καιρό), η διαδικασία του σταδιακού χτισίματος της παράνοιας που αρχίζει να έχει άμεσο αντίκτυπο στους χαρακτήρες του (η απομόνωση και η επαφή με φρικιαστικά, γλοιώδη πράγματα είναι οι πιο βασικοί λόγοι) και η χρήση αντι-ηρώων οι οποίοι συνήθως σώζουν την κατάσταση (εδώ διαφαίνεαι από την αρχή οτι ο Russell είναι από τις μπέκρες τις καλές). Από καθαρά σκηνοθετικής άποψης αρκείται σε μινιμαλιστική χρήση της κάμερας και περιορισμένους και οχι ιδιαίτερα έντονους φωτισμούς, ενώ επιλέγει να εντείνει την αγωνία και να δημιουργήσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα, κάνοντας έναν άδειο χώρο να φαντάζει 'γεμάτος' και τούμπαλιν (η Ανταρτική για παράδειγμα είναι αχανής, λόγω της όλης δράσης όμως ο θεατής δεν σκέφτεται λεπτό την λευκή ερημιά τριγύρω, αλλά εγκλωβίζεται μέσα στο καταφύγιο των πρωταγωνιστών, που μοιάζει να αποτελεί ολόκληρο τον κόσμο).
Από πλευράς ερμηνειών ο Kert Russell είναι αυτός που ξεχωρίζει, αφού αποτελούσε και τον ανεπίσημο μούσο του Carpenter έχοντας παίξει σε τουλάχιστον 5 ταινίες του. Μη φανταστείτε βεβαίως οτι το "The Thing" αποτελεί καμιά ταινία ερμηνειών. Έχει φοβερή σκηνοθεσία, εντυπωσιακά εφέ, αγωνία και αρκετές αηδιαστικές στιγμές που την κάνουν ένα από τα διαμαντότερα διαμάντια του Carpenter και του horror είδους γενικότερα.
Δείτε το "Τhe Thing" και καλή σας τρομάρα...
Y.Γ: Αναμένουμε όπου να'ναι το remake του remake καθώς το "Τhe Thing" (2011) θα βγει όπου να'ναι στις αίθουσες με μια θηλυκή version του Kurt. Τουλάχιστον το μαλλί είναι ίδιο...
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι το φλογοβόλο κάνει θαύματα απέναντι σε γλιτσιασμένους εξωγήινους, οτι το μαλλί και το μούσι του Russell τον κάνουν πολύ bad ass και οτι ο στομαχόπονος δαγκώνει.
TRIVIA
- Ο Ennio Morricone συνέθεσε μερικά από τα ηχητικά κομμάτια της ταινίας.
- Ένας από τους ήρωες ονομάζεται "Mac" και ένας άλλος "Windows". Επειδή η ταινία έγινε το 1982, αυτό είναι τελείως συμπτωματικό : )
- Στην αρχή οι Νορβηγοί που κατεβαίνουν από το ελικόπτερο, λένε κάτι στην γλώσσα τους, το οποίο ενώ δεν μεταφράζεται στα αγγλικά, δίνει εντούτοις ένα πρόωρο spoiler στο νορβηγικό κοινό.
- Ακόμα και μετά από όλα αυτά τα χρόνια ο Carpenter και ο Russel δηλώνουν οτι δεν έμαθαν ποτέ ποιος είχε καταληφθεί από τον εξωγήινο...
- Ο σκύλος στην ταινία ονομαζόταν Jed και ήταν μισός husky και μισός λύκος. Ο Carpenter έλεγε οτι ήταν ένας εκπληκτικός ηθοποιός καθώς δεν κοιτούσε ποτέ straight στην κάμερα, αλλά ούτε και στο συνεργείο!
- O Nick Nolte και ο Jeff Bridges ήταν ανάμεσα σε αυτούς που απέρριψαν τον ρόλο του McReady.
(Πηγή IMDB)
H TV ΣΗΜΕΡΑ....
ΑΝΤ1: 21:00, Burn After Reading, με τους George Clooney, Brad Pitt, Frances McDormand, John Malkovich, Tilda Swinton. Μια από τις πολύ καλές μαύρες κωμωδίες των αδελφών Coen, με ωραίο cast, ευτράπελα και μπόλικο καυστικό χιούμορ.
Αύριο σας περιμένω για favorite movie posters of the '00s (vol.1). Be here : )
περιμενω αρθρο για το εκπληκτικο In the mouth of madness.Το θεωρω την καλυτερη ταινια του Carpenter.(εκεινος ο γερος με το ποδηλατο μπρρρρρρρρρ....)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠω πω! Με πώρωσες τώρα! Την λατρεύω αυτήν ταινία, διότι συνδυάζει όλα εκείνα τα στοιχεία που μου αρέσει να βλέπω σε μια ταινία: Και μόνο ο συνδυασμός επιστημονικής φαντασίας - τρόμου είναι κάτι που “σκοτώνει”, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, ατμοσφαιρική μουσική, Allien, μπόλικες δόσεις splatter, εντυπωσιακά εφέ, το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι και πάει λέγοντας… Η καλύτερη ταινία του Κάρπεντερ, η οποία πολεμήθηκε πολύ στην εποχή της από τους κριτικούς, κυρίως για τα “αποκρουστικά” για πολλούς εφέ της (για μένα είναι απλά απίστευτα όπου ίσα ίσα αυτά είναι που συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό στην πολύ μεγάλη της φήμη).
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς δεν είναι μόνο μια στραβοτιμονιά στα γεράματά του, αλλά αρκετές. Για μένα η τελευταία του μεγάλη ταινία είναι το πολύ καλό "In the Mouth of Madness (1994)” διότι από κει και πέρα είναι σε παρακμή (ειδικά τα “Ghosts of Mars” και “Escape from L.A.”). Οι μοναδικές που δεν έχω δει είναι το “Prince of Darkness” και η καινούργια του ταινία.
4,5/5: Εξαιρετική
Αγαπητέ Ανώνυμε, "In the Mouth Of Madness" έχει ανέβει από τον περασμένο χρόνο στο blogaki. Τσέκαρέ το if you like :) (ο γέρος σάπιος...κυριλεκτικά!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑργύρη φίλε μου έχεις δίκαιο. Νομίζω πολλές φορές η δημιουργικότητα στερεύει. Ανάλογα δεν ήταν και τα πράγματα για τον τρισμέγιστο για 3-κουτσουρεμένες-δεκαετίες, Copolla? Ακόμα και ο Soderbergh που δίνει σταθερά πράγματα (άλλοτε καλύτερα κι άλλοτε απλά καλά) είχε δηλώσει από μόνος του οτι θέλει να αποχωρήσει, γιατί απλά δεν έχει άλλο να προσφέρει. Άλλο αν μας τα άλλαξε τώρα :P
Δυστυχώς έτσι είναι όπου μετά την ακμή έρχεται η παρακμή. Λίγες είναι οι περιπτώσεις που σκηνοθέτες διατήρησαν την δημιουργικότητά τους μέχρι το τέλος της καριέρας τους. Εγώ προσωπικά χάρηκα που άλλαξε γνώμη ο Soderbergh. ;)
ΑπάντησηΔιαγραφή