The Wicker Man: The missing girl will be the least of his concerns...

Hey hey!  Τι κάνουμε;  Λοιπόν σήμερα είπα να γυρίσουμε μόλις 40 χρόνια πίσω και να σας προτείνω μια κλασικά, cult ταινία την οποία είχα προσφάτως την τιμή να δω.  Εμπνεόμενη και από το "Kill List" που ανέβασα την προηγούμενη εβδομάδα και επειδή σας είπα οτι υπάρχει μαι μακρινή ομοιότητα με το "The Wicker Man", πήρα την απόφαση να ανεβάσω και αυτή την ταινιούλα, η οποία είναι μόνο για φαν.  Δύσκολα θα μπορούσα να την κατατάξω σε κάποιο συγκεκριμένο είδος, καθώς κακά τα ψέματα είναι αρκετά ιδιαίτερη, με την έννοια οτι πολλοί θα την βρείτε έως και κακή!  Παρόλα αυτά επειδή αγαπώ τις cult ταινίες, αργά η γρήγορα θα την συμπεριλάμβανα εδώ.  Όσον αφορά νέες ταινιούλες, θα αρχίσουν να ανεβαίνουν από τις επόμενες μέρες, ακόμα και αν δεν έχουν βγει για προβολή στην Ελλάδα-ακόμη τουλάχιστον.  Μπορείτε να τις βρείτε και με άλλους τρόπους ;) Ξεκινάμε!

Ο sergeant Howie (Edward Woodward) είναι ένας αμέμπτου ηθικής αρχηγός της Αστυνομίας ο οποίος θα κληθεί στο νησί Summerisle προκειμένου να ερευνήσει τις συνθήκες εξαφάνισης μιας νεαρής έφηβης, η οποία έχει εξαφανιστεί από το σπίτι της εδώ και μήνες.  Από την στιγμή που θα πατήσει το πόδι του στο περίεργο αυτό νησί, τα πράγματα θα αρχίσουν να μπερδεύονται καθώς οι ντόπιοι ισχυρίζονται οτι δεν έχουν ακούσει πότε στη ζωή τους το όνομα της πιτσιρίκας και οτι δεν την γνωρίζουν.  Ο ίδιος θα αναγκαστεί να φτάσει μέχρι την Κεφαλή του νησιού, τον Lord Summerisle (Christopher Lee) έναν free minded άρχοντα ο οποίος λύνει και δένει στο νησί.  Σύντομα ο Howie θα αντιληφθεί οτι η αδάμαστη, χριστιανική του πίστη βρίσκεται στο προπύργιο του Παγανισμού και οτι βρίσκεται ολομόναχος ανάμεσα σε γυμνές Μαινάδες, ειδωλολάτρες άντρες και θυσιαστικούς βωμούς...

Ο σκηνοθέτης Robin Hardy είναι μια από εκείνες τις σπάνιες (και οχι απαραιτήτως καλές) περιπτώσεις ανθρώπων που χτίζουν το όνομά τους και περνούν στην ιστορία για την μια και μοναδική καλή ταινία που έφτιαξαν στη ζωή τους.  Αν και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ο Hardy μετά το "The Wicker Man" (1973) σκηνοθέτησε μια αδιάφορη ταινία, το "Τhe Fantasist" (1989), μια εξίσου αδιάφορη τηλεοπτική σειρά, την "Ε Street" την ίδια χρονιά, και το καλύτερο όλων: το 2010 αποφάσισε να επαναπροσδιορίσει και να ξανασκηνοθετήσει το cult, horror/thriller movie του, τιτλοφορούμενο αυτή τη φορά "The Wicker Tree" και με πρωταγωνιστή και πάλι το classic Christopher Lee.  Αυτό θα πει να έχεις ακόρεστη φαντασία!

Για να μην γινόμαστε όμως και άδικοι, δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε, έστω και σε αυτή του την πρώτη, original προσπάθεια μια κριτική σκέψη πάνω στην κοινωνία του '70 (βασικά της εποχής από μέσα '60 μέχρι και '70) και τον πρωτότυπο τρόπο να την παρουσιάσει στο πλαίσιο ενός θρησκευτικού, παρανοϊκού θρίλερ με πρωταγωνιστή έναν μοιραίο ήρωα.

Ο συγγραφέας Antony Shaffer ήταν υπεύθυνος για την συγγραφή του σεναρίου (από κοινού με τον Hardy), ενώ είχε ήδη γίνει γνωστός από την συμμετοχή του στο σενάριο του Hitchcock "Frenzy" (1972), αλλά και για το θεατρικό του "Sleuth" (1972) το οποίο έκτοτε έχει μεταφερθεί τόσο στην κινηματογραφική οθόνη, όσο και στο θεατρικό σανίδι.

Όπως και στην χθεσινή ταινία οπού οι διάφορες θρησκευτικές αναφορές ήταν παντού διασκορπισμένες, έτσι και εδώ η θρησκευτική διάσταση του πράγματος είναι ξεκάθαρη.  Στο Λαβύρινθο του Πάνα, ο τρόπος με τον οποίο οι θεατές γίνονται κοινωνοί μιας εναλλακτικής, μαγικής Πίστης, είναι εντελώς διαφορετικός από τον τρόπο με τον οποίο ο Hardy μοιάζει εδω να κοροϊδεύει τους παγανιστές νησιώτες, αντιμετωπίζοντας τους περισσότερο ως υπερσεξουαλικά άτομα, που πίνουν, γλεντούν και αρέσκονται να ικανοποιούν κάθε είδους ανάγκη τους, μακριά από τα πρέπει της Χριστιανικής Πίστης.

Αυτοί οι 'Πρωτόγονοι' που λατρεύουν τους αρχαίους Θεούς και θυσιάζουν ζώα (και ίσως οχι μόνο) στον βωμό προκειμένου να ικανοποιήσουν τον Ήλιο για να τους χαρίσει πλούσιες σοδειές, ζουν το δικό τους μόνιμο Γουντστοκ, χορεύοντας, τραγουδώντας και υμνώντας το υπερπέραν, με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό.  Ίσως να μην ήταν υπερβολή να σκεφτούμε οτι στην τελική πρόκειται για μια άμεση συσχέτιση με το lifestyle των 'παιδιών των λουλουδιών' εκείνη την εποχή.  Η ζωή σε κοινόβιο, η απαλλαγή από πραγματικά, ουσιαστικά, καθημερινά ζητήματα, οι ετήσιες γιορτές και το γεγονός οτι αυτοί οι ιδιόρρυθμοι κάτοικοι του νησιού, θυμίζουν ελεύθερα πνεύματα (ξέρετε τώρα από εκείνα που ζουν κοντά στη φύση, παίρνουν ονόματα λουλουδιών και βρίσκονται σε αρμονία και διαρκή νιρβάνα με το εσωτερικό τους Κα), όλα αυτά μοιάζουν πολύ συγκεκριμένα για να είναι απλές συμπτώσεις.  Η χίπικη αίσθηση διαχέεται σε όλη τη διάρκεια της ταινίας και τα ελευθέρια ήθη που είχαν θέσει στο στόχαστρο το πιο ρεμπέλικο κίνημα νέων που δημιουργήθηκε ποτέ, έρχονται εδώ αντιμέτωπα με τους πραγματωμένους τους κατακριτές, που εκφράζονται στο πρόσωπο του Sergeant Howie.

Στο πλαίσιο της Πίστης υπάρχει τις περισσότερες φορές ο λόγος και ο αντίλογος.  Εδώ ο αντίλογος είναι ο ίδιος ο Howie.  Απόλυτα προσηλωμένος στην Πίστη του Χριστιανισμού, έχοντας 'ψηλά' την θρησκεία του και χωρίς να αποδέχεται στιγμή τους παγανιστές-όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει- κατοίκους του νησιού, αποτελεί ένα άτομο το οποίο στην ουσία παρωπισμένο καθώς είναι, δεν δέχεται τίποτα το διαφορετικά ως κοινωνικά αποδεκτό.  Δεν είναι τυχαία οτι σε ορισμένες στιγμές προσπαθεί ακόμα και να πείσει τον άρχοντα του νησιού, οτι η ειδωλολατρική τους συμπεριφορά είναι ύβρις απέναντι στον Θεό και απ'οτι φαίνεται θα καούν στην Κόλαση.
Η συγκεκριμένη αντίδραση δεν είναι τυχαία.  Από πάντα ο Χριστιανισμός αποτελούσε μια θρησκεία η οποία πολύ δύσκολα (έως και καθόλου) δέχεται άλλες θρησκείες ως ίσες, προτιμώντας τις περισσότερες φορές να επιβληθεί αναγκαστικά πάνω σε αυτές.  Κάπως έτσι κι εδώ μιλάμε για δυο αντικρουόμενους κόσμους, διαφορετικούς σε κάθε έκφανσή τους, αλλά και ως προς την παρουσία τους.  Οι γυμνοί, απελευθερωμένοι σεξουαλικά κάτοικοι, έρχονται σε τρομερή αντίθεση με την ατσαλάκωτη και κουμπωμένη μέχρι πάνω στολή του Howie.

Η σκηνοθεσία του Hardy έχει καταφέρει να συμπυκνώσει όλη αυτή την αντιφατική ατμόσφαιρα της ταινίας, με μια ρεαλιστική σκηνοθεσία που είναι αυτό που δείχνει.  Δεν περιλαμβάνει εντυπωσιακά εφέ ή πολυεπίπεδες, νοηματικές συνδέσεις.  Αρκείται να παρουσιάσει τα πράγματα σε όλο το αλλοπρόσαλλο μεγαλείο τους και να καταστήσει τον Howie τραγικό ήρωα, στην τελευταία της σεκάνς.  Σε αυτό βοηθάει και προσδίδει τα μέγιστα η διαρκής μουσική και τα τραγούδια των χωρικών, που θυμίζουν παλιομοδίτικο musical, αλλά και οι χοροί τους που φτάνουν στα όρια του γκροτέσκου.  Όλα στο όνομα μιας καλής σοδειάς και μερικών γεμάτων οπωρώνων.
Από πλευράς ερμηνειών οι δυο κεντρικοί πρωταγωνιστές είναι καλοί.  Ο Woodward είναι μετρημένος και αυστηρός όπως πρέπει, με διαπεραστικό βλέμμα που κατακρίνει τους πάντες και τα πάντα πάνω σε αυτό το ανίερο νησί.  Ο Christopher Lee είναι ένας ξερακιανός ψηλολέλεκας με επιβλητική φωνή και παρανοϊκό χαμόγελο, ο οποίος βρίσκεται στο peak της δόξας του και πολύ το απολαμβάνει.  Η προσωποποίηση του cult χαρακτήρα.
Το "The Wicker Man" είναι ένα ιδιαίτερο θρίλερ, που ανασκαλεύει την Πίστη του ανθρώπου και μέχρι πότε είναι αυτός σε θέση να την κρατήσει ακέραια, με πειρασμούς να βρίσκονται παντού τριγύρω (όπως η μπαμπάτσικη ξανθιά κόρη του ταβερνιάρη).  Με όμορφες εικόνες του νησιού, ζωηρά χρώματα και ένα story που κάτι θέλει να πει, αποτελεί μια από τις πλέον κλασσικές ταινίες τους είδους της και δικαιολογημένα θεωρείται αξεπέραστη.  Ναι, ακόμα και μετά από εκπληκτικό; remake της με τον Nicolas Cage το 2006.  Ακόμα και τότε...

Τι έμαθα από την ταινία: Οτι το μαλλί του Lee είναι stadar δανική περούκα των Α.Μ.Α.Ν, οτι το να βλέπεις μια ξανθιά με πλούσια προσόντα να χορεύει γυμνή, δεν είναι πάντα και τόσο σεξουαλικό και οτι το καλύτερο φάρμακο για να περάσει ο πονόλεμος είναι να βάλεις έναν ζωντανό βάτραχο στον στόμα σου.  Θα το δοκιμάσω σήμερα που πονάει και ο δικός μου και θα σας πω....

TRIVIA

• Ο Lee συμφώνησε να παίξει στην ταινία τσάμπα.  Μέχρι και σήμερα θεωρεί οτι αυτός ο ρόλος του ήταν ένας από τους καλύτερους στην καριέρα του.
• Λέγεται οτι το αρχικό αρνητικό της ταινίας χρησιμοποιήθηκε ως υλικό για τον...Μ3 motorway στην Αγγλία.   O Lee είπε οτι πιθανότατα αυτό έγινε επίτηδες καθώς ο παραγωγός Michael Deeley μισούσε την ταινία!
• Η ταινία σκηνοθετήθηκε στη Νοτιοδυτική Σκοτία και υπήρξε μια αντιπαράθεση όταν η ξανθιά πρωταγωνίστρια Britt Ekland χαρακτήρισε το μέρος (Dumfries and Galloway) ως το πιο βαρετό μέρος της Γης.  Οι παραγωγοί αναγκάστηκαν να ζητήσουν συγγνώμη για αυτό που είπε.

(Πηγή IMDB)

Τίποτα φοβερό στην tv σήμερα...

Τα λέμε και πάλι αύριο!