Hey hey! Goodmorning σε όλους. Μμμ σήμερα η αλήθεια είναι πως ήμουν κομματάκι διχασμένη σχετικά με το τι να ανεβάσω στο blogaki. Έχουμε φτάσει στο σημείο που το υλικό από τις Νύχτες Πρεμιέρας, τείνει να εξαντληθεί. Βέβαια έχουν μείνει μερικές ακόμα ταινιούλες για τις οποίες πρόκειται να γράψω μερικά πράγματα. Αυτή όμως που με προβλημάτισε περισσότερο από όλες είναι η καινούρια ταινία με πρωταγωνιστή τον Gerard Butler, "Machine Gun Preacher". Ο λόγος που προβληματίστηκα είναι εξαιτίας του γενικότερου κραξίματος (για να το πω απλά) που έχει φάει το συγκεκριμένο εργάκι. Κρατώντας αυτό στο μυαλό σας θα προχωρήσω στην σημερινή μου κριτική-ανάλυση παρουσιάζοντας ειλικρινά ότι μου άρεσε και οτι ενδεχομένως με ξένισε. Δεν είμαι κριτικός, και ίσως όσοι πραγματικά το έχουν κατακρίνει να ξέρουν πολλά περισσότερα από εμένα. Σήμερα θα μιλήσω ως κριτικός θεατής, μπας και καταλάβω και εγώ η ίδια γιατί στο καλό αυτή η ταινία έχει λάβει πολύ μικρή βαθμολογία και μετριοπαθέστατες κριτικές από κοινό και ειδικούς. Let's start....
O Gerard Butler υποδύεται τον Sam Childers, έναν πρώην σκληροτράχηλο έμπορο ναρκωτικών (αν και στην ταινία δεν φαίνεται να είναι τόσο έμπορος, όσο εντατικός χρήστης) ο οποίος μετά από αρκετά στραπατσαρίσματα στη ζωή του, βρήκε το νόημα της ζωής στον Θεό και τα όπλα, όσο οξύμωρο κι αν φαίνεται αυτό. Έχοντας στα χέρια του μια κατασκευαστική επιχείρηση αποφασίζει να μεταβεί στο Σουδάν προκειμένου να βοηθήσει στην ανέγερση κατοικιών, σχολείων και εκκλησιών για τα παιδιά της χώρας. Εκεί θα κηρύξει τον δικό του προσωπικό αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση και την στρατολόγηση των άτυχων παιδιών που αποτελούν αναλώσιμο υλικό στον πόλεμο του νότιου Σουδάν, απονέμοντας δικαιοσύνη μέσω των όπλων. Σύντομα θα έρθει αντιμέτωπος με δυσκολίες που ποτέ δε θα μπορούσε να φανταστεί ζώντας στον σύγχρονο, δυτικό κόσμο, η σχέση με την οικογένειά του θα δοκιμαστεί και ο ίδιος θα φτάσει στο σημείο να αμφισβητήσει την ίδια την ουσία του έργου που έχει ξεκινήσει κάτω από την σκεπή της Θείας Πίστης...
Στην σκηνοθετική καρέκλα συναντάμε τον Marc Forster, έναν δημιουργό που αν και δεν μετράει στο ενεργητικό του πολλές ταινίες σε αριθμό, έχει εντούτοις καταφέρει να διατηρεί μια σκηνοθετική σταθερότητα στο φιλμάρισμα του, πετυχαίνοντας μάλιστα να δοκιμάσει τις δυνατότητές του σε ετερόκλητα φιλμάκια. Από το πολύ δραματικό "The Monster's Ball" (2001) το οποίο έδωσε στην Halle Berry το Oscar 'A Γυναικείου Ρόλου', μέχρι την ημιβιογραφική ταινία φαντασίας "Finding Neverland" (2004) με πρωταγωνιστές τους Johnny Depp και Kate Winslet, και από το κωμικό "Stranger than Fiction" (2006), μέχρι το διαφυλετικό "The Kite Runner" (2007) και την τεστοστερονάτη James Bond-ική περιπέτεια "Quantum of Solace" (2008), ο Forster έχει σίγουρα δώσει δείγματα καλών ταινιών που κυμαίνονται σε διάφορα κινηματογραφικά είδη. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο εξεπλάγην όταν είδα την αντιμετώπιση που έτυχε το "Machine Gun Preacher" από κοινό και κριτικούς.
Η ταινία ξεκινάει με τον Butler να αποφυλακίζεται και να επιστρέφει στην παλιά του ζωή, το μπλέξιμο με τα ναρκωτικά και την σταδιακή αυτοκαταστροφή του η οποία έχει άμεσο αντίκτυπο στην οικογένειά του. Η αλήθεια είναι πως το πέρασμα από τον 'κακό' του εαυτό, στον λιγότερο 'κακό' που ενδιαφέρεται ακόμα και για παιδιά που πεθαίνουν σε κάποια άλλη ήπειρο γίνεται αρκετά γρήγορα. Στην ουσία όμως δεν γίνεται να μείνουμε και παραπάνω σε αυτό, καθώς σκοπός είναι να δούμε το μετά, πως εξελίχθηκε η ζωή του Childers και τι κατάφερε να κάνει με την αλλαγή της πίστης του, πρώτα απ' όλα στον ίδιο του τον εαυτό. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο η ερμηνεία του Butler στα πρώτα 10-15 λεπτά μπορεί να χαρακτηριστεί από κάποιους υπερβολική. Θεωρώ οτι η υπερβολή αυτή είναι εσκεμμένη, και αποτελεί απλά το κομμάτι το οποίο στην συνέχεια ο ήρωας θα προσπαθήσει να πετάξει από πάνω του. Δεν είναι και ότι πιο συνηθισμένο να βλέπεις σε μια ταινία έναν mutcho τύπο με τατουάζ και Harley, να κάνει στροφή 180 μοιρών, να χτίζει εκκλησίες και να κάνει preaching την αγάπη και την παντοδυναμία του Θεού. Είναι εμφανής ο κίνδυνος να καταστεί ο χαρακτήρας λαϊκός και γλαφυρός (και οχι με καλό τρόπο) με μια τέτοιου είδους μεταστροφή. Κι αν κάπου κι εγώ άρχισα να αισθάνομαι κάπως αμήχανα μέσα στην αίθουσα όταν έβλεπα τον Butler να μιλάει με πάθος στο όνομα του Θεού και κρατώντας την Βίβλο, στην συνέχεια ο Forster μάζεψε εύκολα την σκηνοθετική καλούμπα που φάνηκε να είχε λασκάρει αρκετά, επαναφέροντας τις ισορροπίες και καθιστώντας τελικά τον λόγο του πρωταγωνιστή, ένα αγωνιστικό μανιφέστο για την συγκέντρωση χρημάτων και την στήριξη του υψηλού του σκοπού.
Υπάρχει κάτι σε αυτή την ταινία που μπορεί να είναι δυσδιάκριτο, και την ίδια στιγμή ευδιάκριτο, ανάλογα με τον τρόπο με τον οποίο θα επιλέξει ο θεατής να το ερμηνεύσει. Στις σκηνές οπού ο Butler κυρήττει, μοιάζει σχεδόν σαν να 'κοροϊδεύει' τους πιστούς οι οποίοι επαναπαύονται σε μια ανώτερη, Θεία δύναμη και με τα επαναλαμβανόμενα Αλληλούια νομίζουν οτι έχουν εξσφαλισμένη την θέση στον Παράδεισο. Ο Childers μοιάζει να κατηγορεί αυτό ακριβώς. Τι διαφορά έχουν αυτοί οι λεγόμενοι πιστοί, με τον ίδιο λίγο καιρό πρίν, όταν αδιαφορούσε για όλους εκτός από την πάρτη του; Καμία. Και εδώ ακριβώς έγκειται η δυνητική ερμηνεία που μπορεί ο καθένας να δώσει. Εγώ το εξέλαβα έτσι ακριβώς, οτι στην ουσία το κήρυγμα δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από μια εσωτερική αφύπνιση, που καλά θα κάνει να γίνει σύντομα εξωτερική, να σηκώσουν οι 'πιστοί' τους μεγάλους τους κώλους από τις καρέκλες και να κάνουν κάτι, να δράσουν, να βοηθήσουν και να σώσουν. Αν έχεις την δυνατότητα να προσφέρεις, ας το κάνεις και κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Θεού. Αρκεί να δράσεις.
Σε καμία περίπτωση δεν προσπαθώ να υποτιμήσω την όποια πίστη ανθρώπων και ότι έχει να κάνει με την θρησκεία. Απλά νομίζω οτι στην ουσία ο Childers ήξερε που να βρει τους κατάλληλους χρηματοδότες για την επιχείρηση σωτηρίας του και θα αρκεστώ σε αυτό.
Βλέποντάς το λοιπόν από αυτή την οπτική, η όλη δράση της ταινίας και το story της, δεν με ξένισαν καθόλου. Μπορεί να έχω ξαναδεί παρόμοιες καταστάσεις με εμπόλεμες ζώνες, σωρούς θυμάτων, αθώα παιδιά που μετατρέπονται σε στρατιώτες και την φρίκη του πολέμου σε όλο το ωμό της μεγαλείο ("Hotel Rwanda"-2004, "Blood Diamond"-2006, "The Last King of Scotland"-2006), αυτό όμως δεν σημαίνει οτι το "Machine Gun Preacher" δεν είναι μια καλή ταινία, η οποία-ποιος θα το φανταζόταν;- καθοδηγείται από την εξαιρετική ερμηνεία του Butler.
Πολλοί και άτυχοι ρόλοι είχαν κάνει μέχρι τώρα τον Butler να φαντάζει στα μάτια μου σαν καρικατούρα (εάν εξαιρέσω κάνα δυο ταινιάκια που τα ευχαριστήθηκα, όπως το "Law Abiding Citizen" -2009). Στην ταινία του Forster ο Butler δίνει την καλύτερή του ερμηνεία μέχρι τώρα, οχι μόνο επειδή διαθέτει ένα παρουσιαστικό που σε παραπέμπει άνετα σε βλαχάτο Τεξανό ή όποια άλλη από εκείνες τις πολιτείες των Η.Π.Α που πιστεύουν στον Χριστό και στην Remington (αλλά μάντεψε;-εδώ ο Butler αποτελεί την εξαίρεση), αλλά κυρίως εξαιτίας της φυσικότατης απόδοσης ενός υπαρκτού προσώπου. Και το κάνει πολύ καλά. Η παρουσία του είναι στιβαρή και 'γεμίζει' την οθόνη. Όταν οι καταστάσεις το απαιτούν είναι σκληρός, ολίγον psycho, δυναμικός και έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα. Ίσως να μην ξεφεύγουμε και πολύ από το κλισέ του 'σύγρονου Αμερικανού cowboy που διαλύει ενίοτε τους πάντες και τα πάντα', αλλά ακόμα και τότε η υπόθεση έχει φτάσει σε ένα σημείο που ο οποιοσδήποτε βρισκόταν στην θέση του, θα έπραττε αναλόγως. Πολύ σούσουρο έχει πέσει σχετικά και με ενδεχόμενη υποψηφιότητα του Butler στα φετινά Oscar και μένει μόνο να δούμε εάν οι φήμες επιβεβαιωθούν.
Στο πλευρό του ο Michael Shannon (τον ξέρετε από τον ρόλο του σάπιου επικεφαλής agent Van Alden όσοι βλέπετε "Boardwalk Empire") στον ρόλο του junkie κολλητού του, είναι ωραίος και μετρημένος, περιορισμένος σε δεύτερο ρόλο όπως μέχρι τώρα τον έχουμε συνηθίσει (στο "Take Shelter" που περιμένω εδώ και κάνα τρίμηνο κρατάει επιτέλους τον πρώτο ρόλο), ενώ και η Michelle Monaghan στον ρόλο της γυναίκας του Childers είναι πολύ καλή ως συμπαραστάτρια στο έργο του και συνδετικός κρίκος της οικογένειάς τους.
Ωραία φωτογραφία, στρωτή υπόθεση αποφορτισμένη από υπερβολικά δραματικές σχέσεις και ερμηνείες, chilling OST και μια κλασική, αφηγηματική σκηνοθεσία κάνουν το "Machine Gun Preacher" μια εύπεπτη εμπορική, χολιγουντιανή ταινία, ιδανική για βραδάκι στο cinema. Περιμένω και τα δικά σας σχολιάκια σχετικά με το πως σας φάνηκε, μπας και μου λυθούν και εμένα κάποιες απορίες σχετικά με την αποδοχή που είχε : )
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι εαν αποφασίσεις να κάνεις την αλλαγή στην ζωή σου, μπορείς να το πετύχεις με διάφορους τρόπους, οτι αν η κόρη σου σου ζητήσει λιμουζίνα για το prom καλά θα κάνεις να την βάλεις στην θέση της και οτι όταν οι καταστάσεις το απαιτούν μπορείς να θέσεις σε ισχύ το ενσωματωμένο σου εγχειρίδιο λειτουργίας ρουκετοβόλου. Αυτά είναι...
No trivia
Τίποτα και στην tvoula. Αύριο να είστε και πάλι εδώ γιατί έχουμε ακόμα ένα new arrival. "We Need to Talk about Kevin". We really need to...
Δεν την έχω δει, οπότε μην περιμένεις από εμένα να σου λύσω την απορία. Πάντως την έχουν θάψει (αν όχι όλοι) οι περισσότεροι κριτικοί και μάλλον δεν θα την δω. Αν και ο Forster είναι ένας σκηνοθέτης που μου αρέσει, όπου όπως είπες κι εσύ “ο Forster έχει δώσει δείγματα καλών ταινιών που κυμαίνονται σε διάφορα κινηματογραφικά είδη”.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο "Law Abiding Citizen" επίσης είχε πάρει κακές κριτικές.
Το "Take Shelter" το περιμένω κι εγώ με μεγάλη ανυπομονησία!
Καλό Σαββατόβραδο!
Πάντα πιστός στα σχολιάκια σου, mille merci! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό Σαββατόβραδο επίσης, και αν δεις καμιά καλή ταινιούλα να μας πεις κι εμάς! ;)
Είδα μια πολύ καλή ταινιούλα χθες το βράδυ που με ενθουσίασε πολύ. Το "Triangle (2009)". Το έχεις δει (αν και δεν πιστεύω να μην την έχεις δει); Αν όχι, στο προτείνω ανεπιφύλακτα καθώς πιστεύω ότι θα σου αρέσει κι εσένα αρκετά. Ένα διαμαντάκι του σύγχρονου σινεμά τρόμου-φανταστικού που ξεκινάει ως μια συνηθισμένη ταινιούλα με θέμα την εκδρομή μιας παρέας νέων που όμως στην πορεία εξελίσσεται σε έναν εφιάλτη, εκμεταλλευόμενη ιδανικά το σεναριακό εύρημά της (το οποίο δεν μπορώ να σου πω αν δεν την έχεις δει). Άσε που είναι από τον σκηνοθέτη του απολαυστικού “Severance”.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι πιστός γιατί, από πλευράς μου τουλάχιστον, μου αρέσει να συζητώ μαζί σου. ;)
Τα συναισθήματα είναι αμοιβαία αγαπητέ ;)Η αλήθεια είναι οτι την συγκερκιμένη ταινιούλα την έχω δει πολλάκις φορές στο ράφι του video club, αλλά λόγω ενός ανεκδιήγητα κακού ελληνικού τίτλου, που παραπέμπει σε ταινίες του σωρού. Μου κίνησες την περιέργεια και θα την δω. Ι'll be back :)...
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι γι' αυτό. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως ο τίτλος μπορεί να φαίνεται τραγικός και να σε παραπέμπει σε ταινίες του σωρού, όμως πιστεύω ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση ο τίτλος ταιριάζει. Όταν θα την δεις να έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα, από την αρχή έως το τέλος της. ;)