Η ταινία μας ξεκινάει με τον Jay (Neil Maskell) έναν Βρετανό στρατιώτη ο οποίος έχει μόλις επιστρέψει από το Κίεβο στο οποίο κάτι συνέβει (ποτέ δεν μαθαίνουμε τι πραγματικά) και τον έχει αλλάξει ολοκληρωτικά. Εάν προσθέσουμε και την θητεία του στον πόλεμο του Ιράκ, τότε γίνεται κατανοητό οτι μιλάμε για έναν άνθρωπο με πολλά ψυχικά τραύματα και ευμετάβλητη προσωπικότητα η οποία μπορεί να γίνει επικίνδυνη, τόσο για τον ίδιο όσο και για την οικογένεια και τους φίλους του. Πράγματι, μετά την επιστροφή του, ο Jay αποδέχεται την πρόταση του φίλου του Gal (Michael Smiley) να γίνουν πληρωμένοι δολοφόνοι, και τότε ο χειρότερος και πιο ψυχοπαθής του εαυτός, θα βγει στην επιφάνεια. Την ίδια στιγμή η 'δουλειά' που έχουν αναλάβει από τον Πελάτη τους, μοιάζει σαν μπλεγμένο κουβάρι, με σαδιστικά αποβράσματα και άπειρα ερωτηματικά. Όταν έρθει η ώρα να βρουν την άκρη του, θα εύχονταν να μη το είχαν κάνει....
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Ben Wheatley, αν και δεν αποτελεί και τόσο πολύ 'παιδί' του κινηματογράφου, μιας που στο ενεργητικό του μετράει αρκετές τηλεοπτικές σειρές, εντούτοις φαίνεται πως με το "Kill List" χτύπησε φλέβα. Και τι φλέβα! Ένα σοκαριστικό horror/splatter, γκανγκστερικό υβρίδιο, με ολίγον από κατεστραμμένη ψυχολογία στρατιώτη και έναν mini φόρο τιμής στον σκηνοθέτη του "The Wicker Man" (1973), Robin Hardy. Ένας mind-blowing κινηματογραφικός αχταρμάς! (αχταρμάς= γίνεται χαμός με την καλή έννοια).
Στα φετινά "The Μoet British Independent Film Awards" το "Kill List" έχει την τιμητική του, μετρώντας ούτε λίγο ούτε πολύ 6 υποψηφιότητες, παρέα με το "We Need to Talk About Kevin", και ακολουθούμενο από το γλυκό "Submarine" με 5, το οποίο έχει ανέβει καιρό τώρα στο blog. Ανάμεσα στις υποψηφιότητες είναι και αυτές 'Καλύτερης Σκηνοθεσίας' και 'Καλύτερου Ηθοποιού' για τον πρωταγωνιστή Neil Maskell, που ίσως και να έπαιρνε το βραβείο εάν δεν περιμέναμε ακόμα (με ομολογούμενη ανυπομονησία) τον Michael Fassbender να δίνει μια ακόμη ερμηνειάρα στο "Shame" του Steve McQueen.
H αλήθεια πάντως είναι πως η σημερινή μας ταινία δεν είναι για όλους. Είναι disturbing και αρκετοί σίγουρα θα την βρουν ακόμα και ανούσια. Οπότε εφιστώ την προσοχή σας και σας συμβουλεύω να μη την προτιμήσετε, εάν δεν σας αρέσουν αυτού του είδους τα ταινιάκια, με μπόλικη βία, άπειρη αθυροστομία και σεναριακά ξαφνιάσματα.
Η σκηνοθεσία θυμίζει πολύ τις ταινίες του Guy Ritchie: αλιτήριοι χαρακτήρες, κλασικό βρετανικό accent στην ομιλία, διαρκή χρήση όπλων και γενικότερη σκοτεινή και γρήγορη κίνηση της κάμερας. Στο "Kill List" η κάμερα παίζει βασικό ρόλο στην δημιουργία του απαραίτητα ανησυχητικού κλίματος, αφού άλλες φορές λειτουργεί ως κάμερα ώμου, και άλλες παραμένει στατική κάνοντάς μας γνώστες της φρενήρους κατάστασης που λαμβάνει χώρα μπροστά μας. Αυτό που λέμε ότι κάποιες φορές είναι σαν να αποτελεί το 'τρίτο μάτι' ή τον 'αθέατο, extra πρωταγωνιστή, επιτυγχάνεται εδώ και ενισχύει την εντύπωση οτι κάτι δεν πάει καθόλου, μα καθόλου καλά στο όλο story. Σίγουρα το γεγονός οτι τα γυρίσματα έγιναν στο μουνταριασμένο και γκρίζο τοπίο του Sheffield στο Ηνωμένο Βασίλειο (όπως ακριβώς δηλαδή είναι τον περισσότερο χρόνο, ολόκληρο το UK), δίνει ακόμα μεγαλύτερη ώθηση στην υπόθεση, αλλά και στην επαρκή σκιαγράφηση των χαρακτήρων, οι οποίοι μοιάζουν εγκλωβισμένοι μέσα στον ίδιο τους τον χώρο, το σπίτι, τον εαυτό.
Στραβές γωνίες λήψεις, freeze frames και εκμετάλλευση των διάφορων props (διάφορα αντικείμενα που είναι απαραίτητα για την ενίσχυση της κάθε σκηνής, όπως η διακόσμηση ενός σαλονιού ή τα φαγητά στην τραπεζαρία) και των σκηνικών για την δημιουργία πολλαπλών νοημάτων (βλ. πιο πάνω την γυναίκα του πρωταγωνιστή πίσω από το τζάμι, το οποίο λειτουργεί σαν 'τείχος' μπροστά της, σαν να κρύβει κάτι), είναι μόνο μερικές από τις σκηνοθετικές τεχνικές που χρησιμοποιεί ο Wheatley για να δημιουργήσει στην τελική ένα καλοδουμένο θρίλερ με μια δραματική κατάληξη, η οποία μπορεί να σε αφήσει με περισσότερα ερωτηματικά, από αυτά που είχαν αρχίσει να εμφανίζονται στο μυαλό σου, όσο παρακολουθούσες την ταινία.
Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές, όπως-χαίρομαι που το λέω-και στις περισσότερες βρετανικές ταινίες, είτε πρόκειται για κωμωδία, δράμα, περιπέτεια ή ακόμα και σπλατεριά (Frost-Pegg for evah!). Κρατώντας ένα καθαρά ρεαλιστικό υπόβαθρο-κυρίως στο πρώτο μισό της-το "Kill List" βασίζεται στην νευρωτική, αλλά ταυτόχρονα δικαιολογημένη συμπεριφορά της γυναίκας του πρωταγωνιστή, Shel (MyAnna Buring), τον buddy buddy χαρακτήρα του Smiley και κυρίως την αγχώδη, μανιακή και οργισμένη ερμηνεία του πολύ καλού Maskell. Χωρίς να είναι πομπώδεις ή μηχανικές (στα αυστηρά πλαίσια μέσα στα οποία τοποθετούνται και λειτουργούν οι χαρακτήρες, βάση σεναρίου, το τονίζω), οι πρωταγωνιστική τριάδα κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον και σου σκαλίζει το μυαλό προσπαθώντας να σου αφήσει κάποια υποθεσιακά ψίχουλα και εσένα-καημένε θεατή!-που και πάλι θα σε δυσκολέψουν να αποφανθείς για το ξεκάθαρο περιεχόμενο αυτής της ταινίας. Στα bonus βάζω και την παρουσία της Emma Fryer ως Fiona, το κορίτσι του Gal, ή αλλιώς μια από τις πιο freaky, γυναικείες παρουσίες που έχω δει τελευταία. Ταιριάζει ιδανικά με την όλη αισθητική του φιλμ και προσωπικά μου θύμισε κακό τραβέλι. Δε ξέρω πως γίνεται αυτό...
Επειδή δεν θέλω να αποκαλύψω πολλά, διότι θα είναι κρίμα για όσους επιλέξουν να την δουν, θα αρκεστώ μόνο στα περί σκηνοθεσίας και ερμηνειών που ανέφερα παραπάνω και θα σταματήσω κάπου εδώ. Το μόνο που θα πω είναι οτι εάν προσέξει κανείς καλά το poster της ταινίας, θα δει οτι διαθέτει μερικές ομοιότητες με άλλα είδη ταινιών. Παρακάτω θα βάλω και τα posterakia τα οποία μου θύμισε το "Kill List" και θα σας πω απλά, πως εάν αγαπάτε ταινίες που σας φέρνουν εξ'απροόπτου, αλλά και που είναι εμφανώς διαφορετικές από πολλές άλλες εκεί έξω, τότε καλά θα κάνετε να την δείτε. Εάν οχι, δεν σας το συνιστώ. Ακόμα και τώρα και μετά από αρκετό καιρό που την είδα, προσπαθώ να ξεκαθαρίσω στο μυαλό μου τι ήταν όλα αυτά που είδα και σε τι αποσκοπούσε αυτή η σεναριακή στροφή 180 μοιρών που έκανε. Δεν έχω καταλήξει ακόμα σε κάποιο ξεκάθαρο συμπέρασμα, καθώς το τέλος της αφήνει περιθώριο για μια δική σας ερμηνεία. Και αυτό είναι το καλύτερο...ή μπορεί και το χειρότερο. Ποιος ξέρει;...
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι ισχύει αυτό που λένε οτι τα φαινόμενα καμιά φορά απατούν, οτι φέτος έχω δει πολλά ανοίγματα κεφαλιού, με διάφορους τρόπους και οτι αγαπώ τον βρετανικό, ανεξάρτητο κινηματογράφο κάθε φορά και περισσότερο.
No trivia
Τίποτα σήμερα στην tv
Η ταινία μας σήμερα...
Και οι άλλες...
Αχ τι μου κάνεις, τι μου κάνεις! Με σένα που έχω μπλέξει (:p) όλο και μεγαλώνει η λίστα με τις ταινίες που θέλω να δω. Τι διαμαντάκια είναι αυτά για τα οποία κάνεις αναρτήσεις; Τέτοια θέλω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδα και το τρέιλερ κι εκστασιάστηκα. Πολύ μα πολύ ανατριχιαστικό, αλλόκοτο και με φοβερή μουντή ατμόσφαιρα. Διάβασα και τα σχόλιά σου για την σκηνοθεσία της (δεν χρειάζεται νομίζω να ξαναλέω πόσο τρελαίνομαι για ιδιαίτερες σκηνοθεσίες) και ειδικά αυτά τα props (πρώτη φορά ακούω αυτόν τον όρο όπου μου ακούγεται πολύ γαμάτα) κάνουν την ταινία ακόμη πιο ενδιαφέρουσα (εξάλλου είμαι υπέρμαχος τέτοιων τεχνασμάτων). Θα την περιμένω σαν τρελός. Ειλικρινά με σένα νιώθω ότι βρήκα το άλλο μου μισό κινηματογραφικό εγώ. :)
:) Χαίρομαι χαίρομαι χαίρομαι που σου άρεσε η σημερινή ταινιούλα και που απ'οτι φαίνεται κυμαινόμαστε στο ίδιο κινηματογραφικό μήκος. Σ'ευχαριστώ και πάλι για την προτίμηση και ελπίζω να σου αρέσουν κι επόμενες επιλογές μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ: Περιμένω τον αριθμό της λίστας σου ;)
Κι εγώ νομίζω ότι κυμαινόμαστε στο ίδιο κινηματογραφικό μήκος. ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ: Για να σου δώσω να καταλάβεις, θα σου πω μόνο ότι από ταινίες παραγωγής του 2011 έχω δει μόλις 11!. Γενικά αργώ αρκετά να βλέπω καινούργιες ταινίες. Προτιμώ να Βλέπω περισσότερο παλιές. Ωστόσο τώρα έχω ήδη πάρει φόρα και βλέπω καινούργιες ώστε να καλύψω το χαμένο έδαφος μιας και πλησιάζει η προοσκαρική περίοδος. ;)