Warrior: Is family worth fighting for?

ΨΙΛΟNEW ARRIVAL


Καλημέρα και πάλι σε όλους!  Όπως σας είπα και χθες, σήμερα θα είχαμε καινούρια ταινιακή πρόταση. Τελικά δεν είναι και τόσο καινούρια, μιας που στην Αμερική έχει ήδη παιχτεί από τον Σεπτέμβρη, και στην Ελλάδα δε φαίνεται να έρχεται σύντομα-μάλλον καθόλου.  Μπορείτε όμως να την βρείτε σε πολύ καλή ανάλυση και να την δείτε, γιατί πραγματικά αξίζει.  Εξάλλου αν έλεγα και ξανάλεγα κάτι ήταν πως αυτή τη ταινία ήθελα να τη δω, ιδιαίτερα πριν ξεκινήσουν και τα Blogoscars (τα οποία θυμίζω ξεκινούν αύριο με top 10 'Β Ανδρικών Ρόλων).  Ευτυχώς πρόλαβα, την είδα, συγκινήθηκα και έκλαψα σα χαζή, αλλά την ευχαριστήθηκα.  Μια εξαιρετική ταινία που πρέπει όλοι να δουν καθώς σίγουρα αποτελεί μια από τις καλύτερες της χρονιάς.  Για να δούμε...

O Tommy Conlon (Tom Hardy) επιστρέφει έπειτα από καιρό στο σπίτι του πρώην αλκοολικού, μποξέρ πατέρα του Paddy (Nick Nolte).  Εκεί και μετά από μια ανεπιτυχή προσπάθεια του πατέρα του να αποκτήσει από την αρχή τον γιο, που για δικές του μαλακίες έχασε, θα συμβιβαστεί στον ρόλο του προπονητή του.  Ο λόγος;  Ο Tommy επιθυμεί να συμμετάσχει σε ένα αθλητικό τουρνουά που απαρτίζεται από μια σειρά μικτών, πολεμικών τεχνών, προκειμένου να καταφέρει να κερδίσει το έπαθλο των 5$ εκατομμυρίων, να ορθοποδήσει, αλλά να ξεπληρώσει και μια υπόσχεση ζωής που έχει δώσει σε κάποιον.  Την ίδια στιγμή ο αδελφός του Brendan (Joel Edgarton) ο οποίος αγωνιζόταν και ο ίδιος παλαιότερα ως παλαιστής, σήμερα προσπαθεί να βγάλει τα προς το ζην και να ζήσει την οικογένειά του, διδάσκοντας...Φυσική σε ένα σχολείο.  Όταν όμως η Τράπεζα απειλήσει να τους πάρει το σπίτι εξαιτίας χρεών και υποθηκών, τότε ο Brenadan θα πρέπει να αναζητήσει μια extra πηγή χρημάτων, προκειμένου να προστατέψει την οικογένειά του.  Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να διεκδικήσει και εκείνος μια θέση στο τουρνουά (το οποίο ονομάζεται μάλιστα SPARTA), καθώς και το τεράστιο, χρηματικό έπαθλο.  Τα δυο αποξενωμένα αδέλφια θα έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο σε αυτό το τεράστιο, αθλητικό γεγονός, και τότε οι οικογενειακές πικρίες και τα απωθημένα θα βγουν στην επιφάνεια μια και καλή.  Ποιος θα επικρατήσει τελικά;

Ο σκηνοθέτης Gavin O'Connor επιστρέφει και πάλι στα κινηματογραφικά δρώμενα έπειτα από απουσία τεσσάρων ετών και πιο συγκεκριμένα έπειτα από το 'μια από τα ίδια, αλλά καλό' "Pride and Glory" του 2008 με πρωταγωνιστή τον Edward Norton.  Αυτή τη φορά ο O'Connor επιλέγει ξανά γνώριμα, σεναριακά μονοπάτια μιας που φαίνεται οτι τις ταινίες με αθλητικό/δραματικό περιεχόμενο τις 'έχει' αρκετά καλά, αν κρίνουμε μάλιστα και από το "Miracle" (2004) με τον Kurt Russel.  Η ταινία παρουσίαζε τη πραγματική ιστορία του παίχτη του χόκεϊ Herb Brooks, ο οποίος ακολούθησε αργότερα καριέρα προπονητή, μόνο για να οδηγήσει την ομάδα της Αμερικής στη νίκη, απέναντι στην αήττητη μέχρι τότε ομάδα της Ρωσίας.
Τώρα στο "Warrior" o Ο'Connor επιλέγει να οικογενιοποιήσει πιο πολύ τα πράγματα, και να χτίσει ένα κοινωνικό δράμα το οποίο όμως εξελίσσεται στα πλαίσια ενός διάσημου, αθλητικού τουρνουά.  Οι σχέσεις των τριών ανδρών βρίσκονται σε τεντωμένο σκοινί, και ο καθένας εκτός από τους προσωπικούς του δαίμονες, καλείται να αντιμετωπίσει και τους νταβρατισμένους δαίμονες του ρινγκ (εκτός από τον πατέρα ο οποίος όμως έτσι κι αλλιώς έχει μπόλικα δικά του θέματα να λύσει).
Αν και έχω τη ταπεινή γνώμη οτι η ταινία δε πλασαρίστηκε όπως έπρεπε, εντούτοις με χαρά ανακαλύπτω οτι ολοένα και περισσότεροι την έχουν ήδη μάθει και την έχουν ήδη δει, με αποτέλεσμα να συνεχίζω και εγώ ολοένα και περισσότερο το ψάξιμό μου για αξιόλογες ταινίες, που δεν έχουν δει και πολύ τα φώτα της δημοσιότητας.  Βέβαια κακά τα ψέματα τα φετινά Oscars φαίνεται πως έβαλαν το χεράκι τους για ένα μπουστάρισμα της, μιας που ο Nolte έχει τσιμπήσει την υποψηφιότητά του για 'B Ανδρικό Ρόλο.  Η αλήθεια είναι οτι δύσκολα θα κερδίσει το βραβείο μέσα από τα χέρια του 'πρωτάρη' Christopher Plummer, αλλά όπως έχω ξαναπεί αυτό που έχει σημασία είναι ο ρόλος και οχι η απόκτηση του κυρίου Oscar.  Και εδώ ο ρόλος του Nolte είναι συνταρακτικός, όπως επίσης και των δυο νεαρών πρωταγωνιστών.

Αρχικά βλέποντας τη ταινία δε γίνεται να μη σου έρθει στο μυαλό το περσινό "The Fighter" με τους Christian Bale και Mark Wahlberg.  Οι ομοιότητες είναι αρκετές.  Και στις δυο περιπτώσεις μιλάμε για δυο αδέλφια μποξέρ (αν και ο Bale είχε καταστραφεί από τη διαρκή χρήση ναρκωτικών), για προβληματικούς, οικογενειακούς δεσμούς οι οποίοι με τη σειρά τους δημιουργούν έντονα εσωτερικά και άλυτα θέματα των πρωταγωνιστών, ενώ και η παρουσία των διαφόρων, απαγορευμένων ουσιών είναι εμφανής, στη μια περισσότερο, στην άλλη λιγότερο.  Ακόμα και το μοτίβο του οικογενειάρχη Wahlberg/Edgerton και του έτερου αδελφού που εξαρτάται σε έναν βαθμό από τον γονέα του (ο Bale από τη μητέρα του, ο Hardy από τον πατέρα του) μοιάζουν αρκετά, καθιστώντας τις δυο ταινίες συνώνυμες.  Παρόλα αυτά χαρακτηρίζονται και από μια ουσιαστικότατη διαφορά.  Αν και στο "The Fighter" οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές, με τον Bale και την Leo να κερδίζουν τα Oscars τους, εντούτοις ο χαρακτήρας του Wahlberg μοιάζει κάπως κενός και άνοστος.  Αντιθέτως το "Warrior" έχει να παρουσιάσει τις καλύτερες δυνατές ερμηνείες, από όλο το cast του, είτε πρόκειται για τους πρωταγωνιστικούς, είτε για τους δευτερεύοντες ρόλους.  Επίσης η δραματικότητα του "The Fighter" έχει να κάνει κυρίως με τα προβλήματα της οικογένειας, και δεν εκφράζεται τόσο πολύ κατά τη διάρκεια του αγώνα, ενώ στο "Warrior" συμβαίνει το αντίθετο.  Μπορεί οι διαπροσωπικές σχέσεις των τριών ανδρών να χρίζουν άμεσης εξυγίανσης, όμως όλη αυτή η ένταση και το άχτι, εκφράζονται ιδανικά μέσα στο φωτισμένο ρινγκ.  Έτσι ενώ μιλάμε για δυο ταινίες που ξεκινούν από κοινή αφετηρία, στη πορεία ακολουθούν τελείως διαφορετικούς δρόμους, με τη ταινία του O'Connor να κρατάει τελικά τα ηνία.

Οι προσωπικότητες των πρωταγωνιστών είναι δομημένες μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια και εμείς σαν θεατές γινόμαστε μάρτυρες των διαφορετικών του παρελθόντων μέσα από τις εκάστοτε αποκαλυπτικές στιγμές και τη πρόζα.  Ο καθένας τους έχει μια διαφορετική ιστορία να διηγηθεί, ενώ το αυστηρά οικογενειακό τους story το μαθαίνουμε μόνο μέσα από κουβέντες και συζητήσεις οι οποίες δεν είναι ξεκάθαρες, αλλά παρόλα αυτά μας βοηθούν να αντιληφθούμε μια γενική ιδέα του τι έχει συμβεί και έχει οδηγηθεί στη ρήξη αυτή η φαμίλια.

Νομίζω οτι το "Warrior" συγκεντρώνει μερικές από τις καλύτερες φετινές ερμηνείες, οι οποίες είναι τόσο βαθιά ανθρώπινες, ειλικρινείς και απόλυτα ρεαλιστικές, που δε γίνεται να μη σε συγκινήσουν ακόμα και αν είσαι φτιαγμένος από πέτρα!

Ο Tom Hardy έχει εξελιχθεί ραγδαία, σε έναν από τους πιο πολυτάλαντους, νέους ηθοποιούς ο οποίος έχει μάλιστα και τη δυνατότητα πραγματικά να μεταμορφώνεται στις ταινίες του.  Από τον θηριώδη χαρακτήρα του στο "Bronson" (2008) στο οποίο μοιάζει με φαλακρό, μουστακαλή χασάπη έτοιμο να σε κοπανήσει με τον καλοτροχισμένο του μπαλτά, μέχρι τον κοστουμαρισμένο γόη του "Inception" (2010) και τον α λα 70s φάση χαρακτήρα που υποδύεται στο "Tinker Tailor Soldier Spy" με φαβοριτέ μαλλί, και παντελόνι καμπάνα, ο Hardy ξέρει ακριβώς τι πρέπει να κάνει και κυρίως πως να το κάνει.  Εδώ υποδύεται τον υπερμουσκουλιασμένο Tommy, ο οποίος δε μιλάει πολύ, αλλά ρίχνει κάτι ξεγυρισμένες γροθιές που σε βγάζει νοκ-άουτ από τον πρώτο κιόλας γύρο.  Η χημεία του με τον Nick Nolte οπού και μοιράζονται τις περισσότερες σκηνές, είναι κάτι παραπάνω από απτή, και το συναίσθημα που βγάζουν είναι συγκλονιστικό.  Είναι τόσο απρόσιτος, τρομακτικός και εύθραυστος την ίδια στιγμή, που σίγουρα δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες (αν οχι τη καλύτερη) της μέχρι τώρα καριέρας του.

Πολύ καλός είναι και ο πατριώτης μου Joel Edgerton ο οποίος δίνει μια πειστική ερμηνεία ήπιων τόνων και δραματικών εξάρσεων όταν η υπόθεση το απαιτεί.  Και αυτός καταφέρνει να δέσει πολύ καλά με τους Hardy/Nolte δημιουργώντας μια αυθεντικά ανδρική τριάδα που χαρακτηρίζεται από πυγμή και ηθοποιική δυναμική.  Last but not least, o Νick Nolte ο οποίος είναι συγκινησιακός σίφουνας.

Έχοντας μείνει μακριά από το κακό, αλκοολικό του παρελθόν στη ταινία, φαίνεται πως τα έχει βρει κάπως με τον εαυτό του (με τους γιούς του ούτε λόγος) και κυρίως με τον...Θεό.  Βρήκα εξαιρετική τη σύλληψη των σεναριογράφων οι οποίοι βάζουν τον Nolte να ακούει από τα ακουστικά του τη διήγηση του διασημότατου μυθιστορήματος του Herman Melville, "Moby Dick".

Για πολλούς η περιπέτεια του Ishmael έχει ταυτιστεί με τον καθημερινό γολγοθά του ανθρώπου να υπερπηδάει τις καθημερινές του δυσκολίες, ζητώντας στην ουσία να φτάσει στην ίδια τη θέωση.  Όπως ακριβώς ο Nolte αναζητά την ύπαρξη του ίδιου του Θεού, έτσι ακριβώς και η ιστορία του Moby Dick έχει να κάνει με τον εντοπισμό μιας θεϊκής οντότητας (έτσι κι αλλιώς πολλοί έχουν χαρακτηρίσει την ίδια τη φάλαινα ως το αναζητούμενο, θεϊκό πλάσμα).  Το γεγονός λοιπόν οτι ο Nolte αντλεί στη ταινία τη δύναμή του από το μυθιστόρημα αυτό, προκειμένου να μείνει νηφάλιος και στο πλευρό του Θεού, δεν είναι διόλου τυχαίο.  Αντιθέτως αυτό ακριβώς το σεναριακό εύρημα, εντείνει ακόμα περισσότερο την αίσθηση της τραγικής ειρωνείας, όταν τελικά οι προσπάθειες του Paddy πέσουν στο κενό.  Και μαζί με αυτές και ο ίδιος.

Η ερμηνεία του είναι μοναδική, το βλέμμα του θα μπορούσε να σου μιλάει με τις ώρες (ειδικά στις σκηνές με τον Hardy), ενώ η βραχνιασμένη του φωνή έρχεται και κολλάει στο ρόλο του, θυμίζοντας πως οι κραιπάλες και οι εθισμοί του παρελθόντος, βρίσκουν τελικά τον τρόπο να σε ακολουθούν για πάντα στη ζωή σου.  Υπέροχος σε βαθμό να σφίγγεται η καρδιά σου.

Η σκηνοθεσία είναι εντυπωσιακή, χωρίς φανφάρες.  Η κάμερα περιορίζεται σε έναν ηδονοβλεπτικό παρατηρητή, ο οποίος κρύβεται πίσω από μπουκάλια, σκηνικά και τοίχους, μόνο για να προσδώσει στη ταινία μια χαρακτηριστική, ρέουσα ματιά.  Τα καδραρίσματα κατά τη διάρκεια των επίπονων ξυλοφορτωμάτων, και το ζουμάρισμα πάνω στα ιδρωμένα και τραβηγμένα πρόσωπα των αθλητών, κάνουν ακόμα πιο έντονη της αίσθηση του σωματικού και πνευματικού πόνου τον οποίο βιώνουν κάθε λεπτό.  Μια ταιριαστή σκηνοθεσία, σε μια ταινία που λέει τα πράγματα με το όνομά τους.

Το "Warrior" είναι αναμφίβολα μια από τις καλύτερες φετινές ταινίες.  Σκηνοθεσία, ερμηνείες, υπόθεση είναι όλα στο φουλ και θα είναι πραγματικά κρίμα να μη τη δείτε.  Ακόμα και όσοι δεν αρέσκονται σε αυτό το-ας το πούμε-αθλητικό περιεχόμενο, να είστε σίγουροι οτι αυτό το εργάκι έχει πολλά...πολλά περισσότερα πράγματα για να σας κρατήσει.

Τι έμαθα από τη ταινία:  Οτι το τελευταίο της 20λεπτο είναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ, οτι είναι cool ρε παιδί μου να είσαι το πρωί καθηγητής και το βράδυ να ρίχνεις ξυλίκι, και οτι η κλασική μουσική δημιουργεί τους αυριανούς νικητές.  

TRIVIA

• O Edgerton έσκισε το MCL (medial collateral ligament) στα γυρίσματα, ενώ ο Hardy έσπασε ένα δάχτυλο ποδιού, μερικά πλευρά και ένα δάχτυλο από το χέρι του.
• Ο Hardy αντί να πάει στο ξενοδοχείο του όταν έφυγε από την Αγγλία και έφτασε στην Αμερική για τα γυρίσματα, εμφανίστηκε στο σπίτι του σκηνοθέτη τα μεσάνυχτα.  Τελικά οι δυο τους έμειναν μαζί στο σπίτι του σκηνοθέτη για πέντε μέρες!
• Ο τύπος ο οποίος οργανώνει το αθλητικό τουρνουά στη ταινία, είναι ο σκηνοθέτης Gavin O' Connor.

(Πηγή IMDB)

Παιδάκια αύριο ξεκινάνε τα Blogoscars οπότε σκεφτόμουν πως μέχρι να τελειώσουν, καλύτερα θα ήταν να μην ανεβάσω ταινίες, διότι θα μου πέσουν όλα μαζί στο κεφάλι και δε θα προλαβαίνω τίποτα.  Άρα η ψηφοφορία μας μεταφέρεται για την άλλη εβδομάδα, υπομονούλα μέχρι τότενες! : )