Τα 2α Blogoscars είναι και φέτος γεγονός, αυτή τη φορά με full οργάνωση, κανόνες και περισσότερους από 100 cinefil bloggers οι οποίοι δήλωσαν συμμετοχή. Σήμερα ξεκινάμε και επισήμως με τις υποψηφιότητές μας για τους Καλύτερους 'Β Ανδρικούς Ρόλους. Πολλές καλές ταινίες στη γύρα και φέτος, πολλοί οι καλοί ρόλοι, και λίγες οι θέσεις! Με βαριά καρδιά αναγκάστηκα να βγάλω κάποιους, αλλά ομολογώ οτι τη δεκάδα μου την ευχαριστήθηκα για τα καλά. Χωρίς άλλο μπλα μπλα λοιπόν, περνάμε κατευθείαν στο ψητό. And the winners are...
10. Paul Giammati - "Ides of March"
9. Jason Bateman - "Paul"
Ακόμα ένας ηθοποιός που γενικά δε μου γεμίζει το μάτι, εξαιτίας των πολλές φορές χαζών, κινηματογραφικών του επιλογών. Παρόλα αυτά το "Paul" το είδα πρωτίστως για το πρωταγωνιστικό του δίδυμο, και μπορώ να πω οτι ο Bateman με εξέπληξε ευχάριστα. Ήταν πειστικός στο ρόλο του πράκτορα, που τελικά δεν είναι και αυτό που φαίνεται. Μια αληθινά κωμική (οχι ηλίθια) πλευρά του που απόλαυσα. Βασικά ακόμα και για τον όνομά του στη ταινία θα του έδινα τη θέση. Και να φανταστείτε οτι έχω να δω το "Lorenzo's Oil" κάτι χρόνια...
8. Jeremy Renner - "Mission-Impossible-Ghost Protocol"
Αααα ο γλυκός μου ο Renner κέρδισε επάξια τη θεσούλα του εδώ. Η αλήθεια είναι οτι μου είχε λάχει εμένα ο κλήρος να δω το MI4 για χάρη του site (το Reel.gr ντε) στο οποίο γράφω. Ε δε πέταξα και από τη χαρά μου, καθώς όταν έχεις δει πρώτα το "Take Shelter" και μετά πρέπει να δεις τον Tom Cruz να κάνει κασκαντεριλίκια, δεν είναι και οτι καλύτερο. Τελικά τη ταινιούλα την απόλαυσα, γέλασα, πέρασα ένα fun δυωράκι και απόλαυσα και τον Renner σε κάθε πιθανό συνδυασμό: να ίπταται, να πυροβολεί, να τσαντίζεται, να κάνει πλακίτσα και γενικά να δίνει έναν άλλο τόνο σε μια ταινία που χωρίς αυτόν και τον Simon Pegg, δε θα ήταν η ίδια, κακά τα ψέματα. Εύγε!
7. Kenneth Branagh - "My Week With Marylin"
Το είδα το Μεριλινάκι και δεν ενθουσιάστηκα. Βεβαίως η Williams έχει πάρει και εκείνη τη θεσούλα στη λίστα της, αλλά εγώ βλέποντας τη ταινία επικέντρωσα τη προσοχή μου στον εξαιρετικό Kenneth Branagh ο οποίος έπρεπε να φέρει εις πέρας έναν απαιτητικό ρόλο: να υποδυθεί τον τρισμέγιστο sir. Lorence Olivier. Και για εμένα τα κατάφερε πολύ καλά. Στομφώδης, μετρημένος όπου χρειαζόταν και με απαράμιλλο στυλ, ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόταν το φιλμ προκειμένου να καταφέρω να μείνω ξύπνια. Sorry Merilyn.
6. Albert Brooks - "Drive"
Μπορεί η Ακαδημία να τον σνόμπαρε επιδεικτικά στερώντας του μια υποψηφιότητα για Oscar, παρόλα αυτά έχω την αίσθηση οτι ο Brooks θα παίξει δυνατά στα δικά μας Blogoscars. To απόλυτο bad-ass αφεντικό, ο άρχοντας του υποκόσμου και όλα τα συναφή δεν αρκούν για να τονίσουν την uber cool εμφάνισή του στην έτσι κι αλλιώς uber cool ταινία του Refn. Αναμφίβολα από τις πιο underrated ερμηνείες για φέτος. Οι σκηνές με το πιρούνι στο μάτι και το κάθετο κόψιμο των φλεβών, τον έστειλαν μια ανάσα μόνο μακριά από την πεντάδα μου. Άξιος!
5. Ezra Miller - "We Need to Talk About Kevin"
Ο Ezra Miller αποτέλεσε τη νεαρή, φετινή αποκάλυψη. Με τον ρόλο του ως δαιμόνιος Kevin (τόσο δαιμόνιος που θα έκανε ακόμα και τον Damien από το "The Omen" να κρυφτεί κάτω από το κρεβάτι πιπιλώντας το δάχτυλό του) προκάλεσε σοκ και δέος σε μια ταινία η οποία πέρασε αρκετά απαρατήρητη-ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ!!- από τα διάφορα φεστιβάλ και βραβεία, και παρά την εξαίρετη παρουσία και της Tilda Swinton. Ο Miller που μου θυμίζει μια φιλιπινοινδιάνικη version του Michael Jackson (save me now!) σου πάγωνε το αίμα με όσα έλεγε, και κυρίως με όσα έκανε. Καρδιά από πέτρα και ένα βλέμμα πίσω από το οποίο δεν ήξερες τι κρυβόταν. Ή επίσης μπορεί και να ήξερες, αλλά να μην ήθελες πραγματικά να το δεις...
4. Michael Shannon - "Machine Gun Preacher"
Μεγάλη αγάπη ο Shannon για τον οποίο θα μιλήσουμε εκτενέστερα στους 'Α Ανδρικούς Ρόλους. Μπορεί η παρουσία του στη ταινία με τον Butler να μην ήταν μεγάλη-η ταινία εξάλλου πήγε και λίγο κατά διαβόλου-παρόλα αυτά ήταν αισθητή και πειστική μέχρι αηδίας. Το πρεζόνι μάλλον το έχει στο αίμα του (με τη καλή την έννοια), δίνοντας μια μικρή μεν, θαυματουργή δε ερμηνεία. Μπορεί να μην έπεισε και πολύ ως hardcore κακοποιός, αλλά ήταν σίγουρα αυτός που έκανε τη διαφορά στη ταινία του Forster. Το Oscar αποτελεί σιγουράκι στη καριέρα του. Και σύντομα.
3. Viggo Mortensen - "A Dangerous Method"
Σίγουρα οχι ο Cronenberg που θυμόμασταν απ'τα παλιά, so what? Αυτό δε σημαίνει οτι το "A Dangerous Method" δεν ήταν ένα πρώτης τάξεως πλατσούρισμα στα κατά τα άλλα βαθιά νερά της Ψυχανάλυσης. Και φυσικά ποιος άλλος θα μπορούσε να ενσαρκώσει τόσο ιδανικά τον Freud, από τον κολλητό πια του σκηνοθέτη, Viggo Mortensen? Θα σας πω εγώ: κανείς. Ο Viggo έχει εξελιχθεί σε έναν ηθοποιό-χαμαιλέοντα που μπορεί με την ίδια ευκολία να υποδυθεί τον Πατέρα της Ψυχανάλυσης, αλλά και έναν πρικρόμιετ Ρώσο τίγκα στα τατουάζ και με άπταιστη φυσικά προφορά. Εδώ χωρίς να αποχωρίζεται στιγμή το αγαπημένο του πούρο (έχει να κάνει με κάποια φαλική ψύχωση αγαπητέ μου Freud?) μιλάει στεγνά και κοφτά, κάνει επικό manipulating στον καημένο τον Jung, ενώ πλευρίζει και το αντικείμενο του σκοτεινού πόθου του 'αντιπάλου' του, από τη πλευρά του δασκάλου. Μια εξαιρετική ερμηνεία, από έναν εξαιρετικό ηθοποιό. Απλά.
2. Nick Nolte - "Warrior"
Φρέσκο φρέσκο ακόμα το "Warrior" στο μυαλό μου, το οποίο πρόκειται για ταινιάρα με ερμηνειάρες με όλη τη σημασία των λέξεων. Υποψήφιος και για το Oscaraki ο Nolte φέτος, για το ρόλο του μέθυσου πατέρα και τους γιους που δε θέλουν ούτε καν να τον βλέπουν μπροστά τους. Ο Nolte δίνει μια hands down ανθρώπινη και σπαρακτική ερμηνεία που σε συγκινεί βαθιά βαθιά. Το βλέμμα της απόρριψης και του πόνου παίζει διαρκώς στο πρόσωπό του και αποτελεί το δυνατό του χαρτί μαζί με τη βραχνιασμένη του φωνή. Ευπρόσδεκτο το comeback του από όλους νομίζω, καθώς έχει τη τύχη (και την ικανότητα) να πρωταγωνιστεί σε μια άρτια παραγωγή. Κερδίζει εύκολα τη δεύτερη θέση μου και αν μπορούσα θα του έδινα και τη πρώτη. Αν εκεί δε βρισκόταν ο...
1. Christopher Plummer - "Beginners"
Το Oscar το έχει ήδη κερδίσει, απλά περιμένουμε και τη τελετή για τα διαδικαστικά. Ο Plummer με μόλις τη δεύτερη υποψηφιότητα στη μακρόχρονη καριέρα του (και τη πρώτη μόλις το 2009!) σκοράρει κατευθείαν σε καρδιές, μυαλά και ψυχές θεατών. Με τον ρόλο του ως gay καρκινοπαθούς στο πολύ καλό "Beginners" δίνει μια ερμηνεία από καρδιάς, γεμάτη γλυκύτητα και ώριμη αθωότητα. Με το γοητευτικό, καλοστεκούμενο παρουσιαστικό του, το φωτεινό χαμόγελο και τη βαθιά του φωνή, σε κερδίζει από το πρώτο λεπτό της ταινίας, και το μόνο σίγουρο είναι πως μέχρι το τέλος της τον έχεις αγαπήσει ολοκληρωτικά. Δε θα μπορούσα παρά να υποκλιθώ βαθιά στο ταλέντο του και τα κότσια που θέλει κανείς σε αυτή την ηλικία να ερμηνεύσει έναν τόσο ιδιαίτερο ρόλο επί της οθόνης. You have guts sir. Congratulations!
καλά ο Christopher Plummer έχει κερδίσει και με διαφορά!Κρίμα που δεν το έχω δει δηλαδή ε?
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά μη φανταστείς, και εγώ από τελείως σπόντα την είχα δει τη ταινία σε δημοσιογραφική, καθώς έπρεπε να γράψω γι'αυτήν. Ε μετά έφυγα από την αίθουσα με τα μάτια κατακόκκινα από το δάκρυ το κορόμιλο. Είμαι και ευσιγκίνητη! Damnt it! :P
ΑπάντησηΔιαγραφήΑξίζει όμως, ωραία ταινία