The Ring: She will be the last thing you'll see...

Καλημέρα καλημέρα παιδιά, και καλή εβδομάδα και πάλι!  Λοιπόν λοιπόν, έντονος ήταν ο ανταγωνισμός και αυτή τη φορά στην ψηφοφορία μας, ιδιαίτερα μάλιστα από τη στιγμή που αφορούσε 'αξιολάτρευτα' evil πιτσιρίκια.  Στη πρώτη θέση βρέθηκε αναμενόμενα η μικρή διάολος από το "The Exorcist" με 11 ψήφους καθώς και η κακιασμένη Samara στο "The Ring", στη δεύτερη έμεινε ο ίδιος ο Σατανάς με το "The Omen" με 10 ψήφους, ενώ τέλος στη τρίτη θέση κόλλησαν το "The Shining", "Orphan", Adam's Family" και "The Orphanage" με 8.  Σήμερα αποφάσισα να γράψω δυο λογάκια για το "The Ring" (το αμερικάνικο διότι καλώς-κακώς το original γιαπωνέζικο δε το έχω δει), μια ταινία που έχει αφήσει έτσι κι αλλιώς το σημάδι της στον σύγχρονο κινηματογράφο του τρόμου.  Για να ξεκινήσουμε...

Την ύπαρξη ενός περίεργου βίντεο που σκοτώνει όποιον το δει σε διάστημα επτά ημερών, καλείται να μελετήσει μια νεαρή δημοσιογράφος, η Rachel (Naomi Watts) όταν η βιντεοκασέτα σκοτώσει μια ακόμη παρέα εφήβων οι οποίοι είχαν την ατυχία να τη δουν.  Όταν μάλιστα το απαγορευμένο υλικό πέσει και στα χέρια (ή μάλλον στα μάτια) του προβληματικού ελαφρώς γιου της Aidan (David Dofrman) τότε η ώρα θα αρχίσει να μετράει αντίστροφα και για τον πιτσιρικά, αναγκάζοντας την Rachel να επισπεύσει την επίλυση του μυστηρίου, πριν να είναι αργά για όλους.  Αυτό που θα ανακαλύψει όμως μοιάζει βγαλμένο από τον χειρότερο εφιάλτη και το χειρότερο;  Ο εφιάλτης αυτός μοιάζει να μην έχει τελειωμό...
Ο μπλοκμπαστερικός σκηνοθέτης, Gore Verbinski (υποψήφιος μάλιστα στα φετινά Oscar στη κατηγορία best animated feature film, για το εξαιρετικό του "Rango") υπογράφει εδώ τη σκηνοθεσία του αμερικάνικου remake, μιας από τις πιο τρομακτικές και στοιχειωτικές γιαπωνέζικες ταινίες της δεκαετίας του '90.

Δεν είναι κρυφό οτι ο αμερικανικός κινηματογράφος παίρνει συχνά πυκνά δάνεια από τον ασιατικό κινηματογράφο, κυρίως όσον αφορά το σενάριο μιας ταινίας, καθώς στον τομέα της σκηνοθεσίας φαίνεται πως οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι ακόμα ψάχνουν να βρουν το μυστικό που κάνει τον ασιατοκινηματογράφο τόσο επιτυχημένο και φοβερά ατμοσφαιρικό.
Αν και ως επί το πλείστον οι ταινίες που επιλέγονται να γίνουν remake είναι θρίλερ, τρόμου και ενίοτε splatter, εντούτοις δε λείπουν και οι καταιγιστικές περιπέτειες, τα κοινωνικά δράματα και τα φιλμ μυστηρίου.  Από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η μεταφορά του Hong Congικού "Internal Affairs" (2002), από τον Martin Scorsese το 2006, το οποίο μάλιστα του έδωσε το Oscar σκηνοθεσίας.  Μιλάμε φυσικά για το "The Departed", μια ταινία η οποία κέρδισε στο σύνολό της 4 Oscars και έβαλε μια και καλή τον Leonardo di Caprio στον δρόμο του καλού ηθοποιού.  Από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα βεβαίως, είναι και η απόφαση για ένα ακόμη remake, αυτή τη φορά του επικού "Oldboy" του Κορεάτη Chan-woo Park, από τον Spike Lee.  Στον ρόλο του πρωταγωνιστή αναμένεται να δούμε τον Josh Brolin (περίεργη επιλογή), ενώ τον 'εχθρό' του φήμες λένε οτι θα υποδυθεί ο Colin Firth.
Γίνεται λοιπόν αντιληπτό οτι ο σύγχρονος, αμερικανικός κινηματογράφος έχει φτάσει σε ένα κάποιο σεναριακό τέλμα, καθώς τώρα τελευταία ολοένα και περισσότερα ξενόγλωσσα φιλμ, παίρνουν το εισιτήριο για το πολυπόθητο re-release υπό την χολιγουντιανή σφραγίδα.  Σουηδία και Νορβηγία είναι από τις χώρες που παίζουν πολύ πλέον στο σινεματικό στερέωμα των Η.Π.Α, και τραβούν τα βλέμματα των παραγωγών, όπως το μέλι την αρκούδα.  Η αλήθεια είναι πως όταν η έμπνευση, το σωστό casting και πάνω απ' όλα το σωστό timing συμπράττουν, τότε το αποτέλεσμα μπορεί να είναι και πραγματικά καλό, όπως για παράδειγμα η πρόσφατη μεταφορά του σουηδικού, "Let the Right One In", αυτή τη φορά ως "Let Me In" η οποία με εξέπληξε ευχάριστα για διάφορους λόγους, και κυρίως για τη συνέπειά της στην απόδοση των χαρακτήρων.
Κάπως έτσι, και αν και δεν έχω δει το original "Ring (a.k.a Ringu"), έχω την εντύπωση οτι η προσπάθεια του Verbinski δεν πήγε καθόλου στράφι.

Ο Ιάπωνας συγγραφέας Koji Suzuki είναι υπεύθυνος για αυτό το spooky story με την μικρή, creepy πρωταγωνίστρια (σε σκηνοθεσία Hideo Nakata) ενώ έχει γράψει και μια άλλη νουβέλα που μεταφέρθηκε και στις αμερικανικές αρχικά αίθουσες, το "Dark Water" με πρωταγωνίστρια την Jennifer Connelly.
Η ατμόσφαιρα είναι σκοτεινή και η αίσθηση που αποπνέει είναι αυτή ενός επικείμενου κινδύνου.  Τα χρώματα μουντά (την περισσότερη ώρα κυμαίνονται στις αποχρώσεις του ψυχρού μπλε, του μαύρου και του λαδί).  Όλο το σκηνικό, από το διαμέρισμα της πρωταγωνίστριας, μέχρι το πραγματικά τρομακτικό περιβάλλον στο οποίο η Samara έχασε τη ζωή της, είναι στημένο με μια αρκετά στιλιζαρισμένη διάθεση, που σου προκαλεί εύκολα την ανησυχία, εντείνοντας παράλληλα την αγωνία και προωθώντας την εξέλιξη της υπόθεσης.
Η Samara σαν άλλο δαιμόνιο, είναι σίγουρα το δυνατότερο κομμάτι της ταινίας, καθώς η εμφάνισή της (κακά τα ψέματα με όλο το μαλλί μες τα μούτρα και το σάπιο δέρμα της είναι το λιγότερο ανατριχιαστική) είναι βγαλμένη κατευθείαν από τη πάστα των καλών ταινιών τρόμου.  Η σπασμωδική της κίνηση (χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων σχεδόν των μοβόρικων ασιατικών φαντασμάτων), το πρόσωπό της που φαίνεται μόνο σε κάποιες στιγμές, καθώς και η απειλητική της έξοδος από HD και γενικά πάσης φύσεως τηλεοράσεις, την έχουν καταστήσει ιέρεια του τρόμου και οχι αδίκως.

Από πλευράς ερμηνειών ο πιτσιρικάς ίσως και να κλέβει τη παράσταση, καθώς είναι τόσο ψυχρός και φοβισμένος, όσο βασικά κάθε πιτσιρίκι που θα έβλεπε μια λιγδωμένη μαυρομαλλούσα να βγαίνει μέσα από τη τηλεόρασή του.  Και η Watts δεν είναι κακή, αλλά τον ρόλο της θα μπορούσαν φαντάζομαι να τον παίξουν αρκετές ακόμα ηθοποιοί.  Γενικά βέβαια δε μπορούμε να μιλάμε και για ερμηνείες που κόβουν την ανάσα, καθώς αυτός είναι και ο λόγος στον οποίο υστερούν ως επί το πλείστον τα αμερικάνικα remakes.
Ενώ οι Ασιάτες τα δίνουν όλα και μπορούμε να μιλάμε για αξιόλογες ερμηνείες, ακόμα και σε ταινίες τρόμου, δε φαίνεται να ισχύει το ίδιο σε αυτή τη περίπτωση, οπού το μεγαλύτερο βάρος δίνεται στην πρόκληση φρίκης και φόβου, παρά στις υποκριτικές δυνατότητες του πρωταγωνιστή.  Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, αλλά τις περισσότερες φορές ξέρουμε από την αρχή τι να περιμένουμε σε ένα αμερικάνικο remake.

Το "The Ring" είναι ένα φιλμ που 'κάθεται' μέσα σου, θες δε θες, και αυτό γιατί φωλιάζει παρέα με τους χειρότερους φόβους σου.  Και το κάνει καλά.  Αν βέβαια θες το κάτι παραπάνω, μάλλον θα πρέπει να προτιμήσεις την αυθεντική του εκδοχή για να καταλάβεις τι πάει να πει πραγματικά original horror movie.  Παρόλα αυτά πες και εσύ την αλήθεια.  Το πρώτο τηλεφώνημα που άκουσες στο σπίτι μετά από την προβολή της, ήταν διαφορετικό, έτσι δεν είναι;  It works every time!

Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι αν δε θες μπελάδες, δες dvd, οτι το αγοράκι είναι ενδεχομένως πιο creepy από τη Samara, και οτι δεν είναι απόλυτο οτι πεθαίνεις μετά από επτά μέρες.  Απλά τη προτελευταία μέρα μπορείς να ξαναδείς τη ταινία, και αν κερδίσεις άλλες επτά μέρες και πάει λέγοντας! (μεταξύ μας πάντα)





TRIVIA

• Οι κύκλοι είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο μέσα στη ταινία.  Από το πουλόβερ του γιατρού, μέχρι την κουρτίνα του μπάνιου της Rachel, καθώς και τον αριθμό του διαμερίσματός της.
• Το είδος του δέντρου με τα ζωηρόχρωμα, κόκκινα φύλα είναι γιαπωνέζικος σφένδαμος.  Τα φρούτα αυτού του δέντρου είναι γνωστά ως 'samara'.
• Ο σχεδιαστής παραγωγής Tom Duffield, εμπνεύστηκε από τους πίνακες του Andrew Wyeth την απεικόνιση της γενικότερης ατμόσφαιρας της ταινίας.
• Στη σκηνή οπού η ηθοποιός που υποδύεται τη Samara (Daveigh Chase) προχωράει προς τη κάμερα, στη πραγματικότητα περπατάει προς τα πίσω.
• Η λέξη "Moesko" στον τίτλο του Moesko Island, είναι στη πραγματικότητα ο τρόπος με τον οποίο προφέρεται η λέξη "Mosko/a", η οποία στα ισπανικά σημαίνει "μύγα/κουνούπι" (γενικά έντομο).  Τη στιγμή που η Rachel βλέπει το video, μια μύγα περνάει από τη σκηνή οπού αργότερα εντοπίζεται το 'κάδρο' του φάρου.   

(Πηγή ΙMDB)