Albert Nobbs: A wo(man)

NEW ARRIVAL

Καλημέρα σας για ακόμη μια φορά guyz!  Δε πρόλαβα και χθες να ανεβάσω ταινιούλα, γιατί είχα διάφορα τρεχάματα αλλά δε πειράζει, κάτι θα γράψουμε σήμερα!  Λοιπόν ένα μεγάλο welcome και στα καινούρια μας μέλη (hello hello!) και να πω οτι σήμερα θα πούμε δυο πραγματάκια για το "Albert Nobbs" και το δυναμικό comeback της Glenn Close.  Αύριο το menu έχει "Shame".  Έτσι για να ετοιμαζόμαστε λιγάκι από τώρα γι' αυτό.  Δε καθυστερούμε άλλο λοιπόν, ξεκινάμε.

Βρισκόμαστε στο Δουβλίνο του 19ου αιώνα και παρακολουθούμε τη ζωή στο ξενοδοχείο Morrison's, όπως τη ζει το υπηρετικό προσωπικό και οι παντός τύπου ψηλομύτιδες αριστοκράτες που μένουν σε αυτό.  Κάπου ανάμεσα σε υπερήλικες σερβιτόρους και τσουπωτές μαγείρισσες, βρίσκεται και ο Nobbs (Glenn Close), ένας σοβαρός και λιγομίλητος, ηλικιωμένος σερβιτόρος ο οποίος κάνει τη δουλειά του και δε δίνει ποτέ στόχο για συζητήσεις.  Μέχρι που έρχεται η στιγμή και καταφθάνει στο ξενοδοχείο ο Hubert Page (Janet McTeer), ένας ψηλός και πληθωρικός άνδρας που αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας μερικά μερεμετάκια στο χώρο.  Όταν η κ. Baker (Pauline Collins) η στρίγγλα που έχει στην κατοχή της την ξενοδοχειακή επιχείρηση, δώσει εντολή να κοιμηθεί ο Page στο δωμάτιο του Nobbs, αυτό θα αποτελέσει την αφορμή για μια σειρά αποκαλύψεων και αποφάσεων ζωής για τον ταπεινό εργαζόμενο του Morrison's.  Βλέπετε ο Nobbs είναι γυναίκα!  Όταν μάλιστα σε αυτό το ιδιόμορφο παιχνίδι μπει και η Helen (Mia Wasikowska) μια όμορφη, νεαρή σερβιτόρα την οποία ο Nobbs...γλυκοκοιτάζει, τότε τα πράγματα θα γίνουν πραγματικά περίπλοκα.  Ανέφερα μήπως οτι η Helen είναι ερωτευμένη με έναν γοητευτικό, αλλά άξεστο νέο τον Joe (Aaron Johnson) ο οποίος έπιασε δουλειά στο ίδιο ξενοδοχείος μόλις πρόσφατα;  Το αναφέρω και αυτό και οτι είναι να γίνει ας γίνει!

Ο σκηνοθέτης της ταινίας Rodrigo Garcia μετράει στο ενεργητικό του περισσότερες τηλεοπτικές σειρές, παρά ταινίες.  Προτιμά να σκηνοθετεί short films, παρά full length ταινίες και η αλήθεια είναι οτι τα δυο βασικά, σκηνοθετικά του επιτεύγματα μέχρι τώρα κυμαίνονται σε χαλαρές καταστάσεις.  Από το ψυχολογικό θρίλερ "The Passengers" (2008) στο οποίο φαινόταν πως κάτι ήθελε να πει, αλλά δεν ήξερε τον ακριβή τρόπο, μέχρι και το δραματικό "Mother and Child" (2009) σίγουρα δεν έχει μεσολαβήσει και κάνα μεγάλο χρονικό διάστημα.  Παρόλα αυτά στη τελική ο Garcia φαίνεται να μην ενδιαφέρεται γι' αυτό.  Να κάνει δηλαδή μια ταινία, απλά για να κάνει μια ταινία.  Αυτό μάλιστα γίνεται εμφανές με το "Albert Nobbs" στο οποίο αποδεικνύει οτι σκηνοθετώντας, μπορεί και να στείλει τους πρωταγωνιστές του στις υποψηφιότητες των Oscar με περισή ευκολία.  Ας μη ξεχνάμε οτι στην φετινή τελετή η οποία πρόκειται να πραγματοποιηθεί σε μερικές μέρες, η Close είναι υποψήφια στην κατηγορία 'Α Γυναικείου Ρόλου, ενώ η συμπρωταγωνίστριά της Janet McTeer έχει τσιμπήσει το nomination της για τον 'Β Γυναικείο Ρόλο.
Σε αυτή τη ταινία ο Garcia μεταφέρει έξοχα την εποχή και την απαραίτητη ατμόσφαιρα του 19ου αιώνα, ντύνει τους πρωταγωνιστές του με όμορφα κοστούμια και μας δίνει μια γεύση αξιοπρεπέστατων ερμηνειών, που δικαιολογούν και τα βραβεία για τα οποία προορίζονται (ειδικά η Close η οποία έχει να προταθεί για Oscar από το 1988 για την ταινία "Dangerous Liaisons"!).  Παρόλα αυτά θεωρώ οτι η ταινία πάσχει και από ένα βασικό μειονέκτημα: την ανεπαρκή σεναριακή υποστήριξη.

Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο short story του Ιρλανδού συγγραφέα George Moore, και φαίνεται να πραγματεύεται από νωρίς τη θέση που κατείχε (τουλάχιστον τότε) η γυναίκα μέσα στη κοινωνία.  Αν και ο χαρακτήρας που υποδύεται η Close είναι στο σύνολό του συμπαθής, εντούτοις δε γίνεται να μη προσέξει κανείς οτι όλο αυτό το προσωπείο που παρουσιάζει η ηθοποιός, ενισχύεται από μια βαθύτερη ανάγκη για αποδοχή και το σημαντικότερο, για την εύρεση μιας εργασίας.
Αν και η ηρωίδα έχει μάθει να ζει ως άνδρας για πολλά χρόνια, εξαιτίας ενός τραυματικού συμβάντος που έτυχε στη κοριτσίστικη ζωή της, εντούτοις φαίνεται πως η ίδια έχει χάσει ολοκληρωτικά τη γυναικεία της φύση, κάτι που γίνεται αντιληπτό από την ίδια, μόνο όταν είναι πλέον πολύ αργά (και ΑΝ γίνεται κιόλας αντιληπτό).  Αποδεχόμενη την διαφορετικότητά της προκειμένου να επιβιώσει και να βγάλει τα προς το ζην, η Close υποδύεται τελικά ένα άφυλο πλάσμα (με υποψίες transgenderism) που την ίδια στιγμή έχει όμως χαρακτηριστικά και των δυο φύλων (η παρουσία του στήθους εξάλλου, του κατεξοχήν γυναικείου χαρακτηριστικού, μένει εκεί για να μας θυμίζει οτι κάτω από το αυστηρό, μπατλερικό κοστούμι, κρύβεται μια γυναίκα).  Η ίδια είναι πλέον εγκλωβισμένη σε ένα σώμα το οποίο είναι λίγο και από τα δύο, αδυνατώντας στην ουσία να την βοηθήσει να καταλάβει ποια φύση υπερισχύει.  Από τη μια πλευρά η ανάγκη για χρήματα και κατ' επέκταση η συνέχιση του ονείρου της δικής της επιχείρησης, την οδηγεί στο να ωθεί τα όρια λίγο πιο μακριά κάθε φορά, και να χάνεται όλο και περισσότερο στην πλασματική, ανδρική της ταυτότητα.  Από την άλλη πλευρά τα ψήγματα της γυναικείας της φύσης κάπου υπάρχουν και δεν έχουν ολοκληρωτικά χαθεί, καθώς έρχεται η στιγμή που φαίνεται πως βιώνει αυτή της την πλευρά ως απελευθέρωση και σπάσιμο των δεσμών.  Φαίνεται πως το σχήμα είναι αρκετά οξύμωρο.  Για να μπορέσει να αισθανθεί ελεύθερη από τον κοινωνικό περίγυρο, φοράει την ανδρική καλύπτρα και κερδίζει τα χρήματα που θα τη βοηθήσουν να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα.  Η εσωτερική της όμως ελευθερία μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την αποδοχή της πραγματικής της ταυτότητας ως γυναίκα, κάτι που έρχεται κόντρα με την εικόνα του ανδροειδούς που περνάει προς τα έξω.  Οι δυο κόσμοι της συγκρούονται και εκεί επέρχεται η ρήξη.

Αν και ερμηνευτικά η Close είναι top (και ας φοράει αυτό το περίεργο, προσθετικό μακιγιάζ που την κάνει να μοιάζει επικίνδυνα με τον χαμένο δίδυμο αδελφό του Φλωρινιώτη), εντούτοις μια βασική ένσταση νομίζω πως έχει να κάνει με το σενάριο, το οποίο κάπου σκαλώνει και δεν αφήνει την υπόθεση να εξελιχθεί όπως θα έπρεπε.
Ενώ η ταινία ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς, στη πορεία φαίνεται οτι το πράγμα βαλτώνει λίγο, και οι ηθοποιοί αναγκάζονται να πάρουν εξ' ολοκλήρου πάνω τους το βάρος που αφήνει πίσω ένα αιωρούμενο σενάριο.  Η υπόθεση σηκώνει και λίγο δράμα, και λίγο κοινωνικό σχολιασμό και ολίγον από ρομάντζο, αλλά φαίνεται οτι το love story της Wasikowska με τον Johnson επιτελεί απλά προωθητικούς σκοπούς, προκειμένου να ξεδιπλωθούν τα θέλω και οι βλέψεις του Nobbs.  Αυτό δεν ενοχλεί απαραίτητα, αλλά σίγουρα δημιουργεί πρόβλημα ως προς τη γενικότερη κατανόηση του τι θέλει ακριβώς να πει ο σκηνοθέτης και που να επικεντρωθεί.
Χωρίς να έχει ιδιαίτερες εξάρσεις, αλλά ακολουθώντας μάλλον μια στρωτή, αφηγηματική πορεία το "Albert Nobbs" έχει να σου δώσει πράγματα, αν μπορέσεις να κοιτάξεις λίγο πιο μακριά από το τελικά αδύναμο σενάριό του.  Από τη στιγμή βέβαια που ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες των Oscars έγινε κάτι παραπάνω από κατανοητό οτι αυτή η ταινία βγάζει μπροστά τους ηθοποιούς της και αφήνει στο background όλα τα υπόλοιπα.  Μόνο να'δινε λίγη παραπάνω προσοχή και εκεί, και θα μιλούσαμε για μια σαφέστατα καλύτερη ταινία, από κάθε πλευρά.

Στους συμπρωταγωνιστικούς ρόλους τα τρυφερούδια του Hollywood έχουν την τιμητική τους.  H Wasikowska είναι εύθραυστη και ερμηνεύει εξαιρετικά τον ρόλο της νεαρής σερβιτόρας Helen, ο Johnson (τον οποίο σίγουρα θυμάστε από τον ρόλο του ως geeky superhero στο "Kick-Ass") είναι απόλυτα γοητευτικός και δίνει το απαραίτητο βρετανικό του φλέγμα, κάνοντάς με να πιστεύω οτι θα είναι από τα πρόσωπα που θα απασχολήσουν στο μέλλον το κινηματογραφικό γίγνεσθαι.  Και ο Brendan Gleeson στη παρέα, υποδυόμενος τον γιατρό του ξενοδοχείου και γεμίζοντας το cast με τη πληθωρική του παρουσία.  Τέλος και η Janet McTeer (την οποία ομολογώ πως δεν ήξερα μέχρι τώρα) δίνει επίσης μια εντυπωσιακή ερμηνεία και με το ύψος της που φτάνει το 1.85(!) κερδίζει τα βλέμματα.  Φυσικά αδιαφιλονίκητη πρωταγωνίστρια η Close ερμηνεύει υπέροχα και με πραγματική ανθρωπιά τον σιωπηλό Nobbs, κάνοντας ένα από τα πιο δυναμικά comeback των τελευταίων ετών.  Εξαίσια.
Η σκηνοθεσία είναι όμορφη και η ατμόσφαιρα της εποχής έχει αναπαρασταθεί με ιδανικό τρόπο.  Εάν εξαιρέσουμε όπως είπαμε το σενάριο, τότε μπορούμε να πούμε οτι το "Albert Nobbs" είναι μια ταινία αξιώσεων που αξίζει την προσοχή σας, αν οχι για κάτι άλλο, για την υπέροχη Clenn.

Tι έμαθα από τη ταινία: Οτι το στήθος της McTeer είναι τεράστιο!, οτι αυτή τη σκύλα που έχει το ξενοδοχείο, θα μπορούσα να την εκτελέσω με συνοπτικές διαδικασίες και οτι ο Nobbs φιλούσε υπέροχα;





TRIVIA

• Η ταινία σκηνοθετήθηκε σε μόλις 34 μέρες!
• Η Close έπαθε πνευμονία κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.
• Επίσης η πολυτάλαντη Close εκτός από το να πρωταγωνιστήσει, συνυπέγραψε το σενάριο, έγραψε την πρωτότυπη μουσική της ταινίας και αποτέλεσε επίσης μια εκ των παραγωγών.
• H Seyfrid και ο Bloom ήταν υποψήφιο για το νεαρό δίδυμο, αλλά επειδή λόγω προγράμματος δε μπορούσαν, οι ρόλοι δόθηκαν τελικά στους Wasikowska-Johnson.  Ευτυχώς.

(Πηγή IMDB)

Χαιρετώ!