Tinker Tailor Soldier Spy: Gary Oldman welcome back

NEW ARRIVAL (από τη Πέμπτη 16/2 στις αίθουσες)

Καλημέρα σε όλους και καλή εβδομάδα;  Δε θα το έλεγα και πολύ.  Μετά από τα χθεσινοβραδινά επεισόδια και τις χθεσινοβραδινές, πολιτικές αποφάσεις (που προκάλεσαν και τεράστια εντύπωση άλλωστε) σήμερα νοιώθω/νοιώθουμε περίεργα.  Όσο η Αθήνα ήταν τυλιγμένη στις φλόγες και το πλιάτσικο είχε χτυπήσει κόκκινο, εγώ ήμουν στα κινηματογραφικά μου σεμινάρια.  Δεν είχαμε και πολύ όρεξη χθες (σουρεαλιστικό το γεγονός οτι κάναμε το μιούζικαλ) και το μάθημα προσπαθούσε να χωρέσει εν μέσω μηνυμάτων από γονείς περί εκτρόπων στο Σύνταγμα, και διαρκή ενημέρωση του κάθε καινούριου κτιρίου που τυλιγόταν στις φλόγες.  Όταν έφτασε η στιγμή που ενημερώθηκα για το ΑΤΤΙΚΟΝ και το ΑΣΤΥ η καρδιά μου σφίχτηκε για τα καλά.  Και μην αρχίσω να ακούω πράγματα του τύπου 'εδώ πάμε για φούντο, εσένα αυτό σε πείραξε' ή 'για τη κατάντια μας δε νοιάζεται, τα ντουβάρια σε συγκίνησαν'.  Ναι ρε.  Με συγκίνησαν ΚΑΙ αυτά.  Γιατί πέρσι το καλοκαίρι μου το πέρασα όλο στην παλιακή αίθουσα του ΑΣΤΥ να βλέπω όμορφες ταινίες, παλιές και νεότερες και να τις απολαμβάνω, ενώ φέτος για πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με τις Μυστικές Πρεμιέρες, και θαύμασα την ομορφιά των αιθουσών του ΑΤΤΙΚΟΝ.  Και όταν είδα τους κινηματογράφους καμένους στη τηλεόραση, σοκαρίστηκα.  Γιατί είχα περάσει όμορφα, είχα ξεχαστεί, είχα ερωτευθεί ταινίες και είχα περάσει μερικές από τις πιο αναζωογονητικές μου βραδιές, μακριά από το άγχος και τη μιζέρια.  Όσοι πραγματικά αγαπούν τον κινηματογράφο σίγουρα δεν είδαν να καίγονται μερικά ντουβάρια, όπως πολύ άκαρδα είπαν χθες μερικοί.  Αλλά οι αναμνήσεις τους και το πνευματικό/ψυχικό τους καταφύγιο.  Έβαλαν φωτιά μέχρι και εκεί λοιπόν...Δε ξέρω σήμερα πόσο εμπεριστατωμένη θα είναι η κριτική μου, πόσο εκτενής ή άξια διαβάσματος.  Όπως μου βγει τέλος πάντων...

Την εποχή του Ψυχρού Πολέμου τότε που η κατασκοπεία βρίσκεται στα φόρτε της, ένας ηλικιωμένος βετεράνος του είδους, ο George Smiley (Gary Oldman) αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας ίσως την πιο δύσκολη μέχρι τότε αποστολή του.  Ο αρχηγός της Βρετανικής Μυστικής Υπηρεσίας (John Hurt) αναθέτει στον λιγομίλητο Smiley να ανακαλύψει τον σοβιετικό σπιούνο που μοιάζει να έχει φωλιάσει στη καρδιά της MI6.  Ο Smiley θα έρθει αντιμέτωπος με μερικές στιβαρές αλήθειες που θα ταρακουνήσουν τα θεμέλια της μυστικής του υπηρεσίας, και θα φέρουν στην επιφάνεια μυστικά που κάποια πάλεψαν πολύ σκληρά προκειμένου να τα κρατήσουν κρυφά.  Έκαναν όμως και μερικά ασυγχώρητα λάθη, τα οποία ο οξυδερκής πράκτορας σύντομα θα ανακαλύψει.  Και τότε ποιον θα πάρει η μπάλα; Και κυριότερο: ποιος είναι το καρφί;
Το "Tinker Tailor Soldier Spy" είναι ένα άρτιο, κατασκοπικό δράμα το οποίο είναι σκηνοθετημένο από τον σκηνοθέτη του εξαιρετικού "Let the Right One In", Tomas Alfredson.
Αν και μέχρι τώρα η καριέρα του Σουηδού Alfredson έχει επικεντρωθεί κυρίως στις τηλεοπτικές δουλειές, καθώς έχει σκηνοθετήσει μπόλικες σειρές, εντούτοις ήδη με το ώριμα βαμπιρίστικο ταινιάκι του 2008, κατάφερε να κεντρίσει το ενδιαφέρον μας.  Αυτή τη φορά σκηνοθετεί μαεστρικά και αρκετά μιουταρισμένα μια ταινία η οποία βασίζεται μάλιστα σε ομώνυμη νουβέλα.

Το 1974 ο διάσημος, Βρετανός συγγραφέας κατασκοπικών μυθιστορημάτων John le Carre έγραψε το Τ.Τ.S.S, ακριβώς δηλαδή τη νουβέλα πάνω στην οποία βασίστηκε η ταινία του Alfredson.
Η αλήθεια είναι οτι στο σύνολό του το φιλμ αυτό θέλει και απαιτεί την αμέριστη προσοχή του θεατή, καθώς τα ονόματα, οι καταστάσεις και οι διαρκείς αποκαλύψεις σχετικά με το "who done it" παίζουν εναλλάξ και μπορεί κάπου να χάσεις τη μπάλα εάν δεν είσαι απόλυτα προσηλωμένος σε αυτό που βλέπεις.  Όσοι φυσικά περιμένουν να δουν κάτι σε στιλ James Bond με κακούς Ρώσους, δίμετρες Ρωσίδες και άπειρο ψευτιλίκι-πιστολίδι, μάλλον θα απογοητευθούν οικτρά καθώς εάν κάτι χαρακτηρίζει αυτή τη ταινία, είναι ο ράθυμος σκηνοθετικός της ρυθμός και μια υποδόρια χαλαρότητα σε όλο αυτό που συμβαίνει, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει οτι πρόκειται για ένα βαρετό έργο.  Κάθε άλλο.
O Alfredson είναι μανούλα στο να στήνει το χώρο του και αν αφήνει τους ηθοποιούς να κάνουν τα δικά τους, κινούμενοι πάντα μέσα σε ένα αυστηρό πλαίσιο, ακριβώς δηλαδή όπως απαιτείται εν προκειμένου από την ιστορική βάση της πλοκής.  Εξάλλου αν μη τι άλλο, η ταινία αξίζει και κερδίζει μάλιστα extra πόντους, χάρη στην επιστροφή του Gary Oldman όπως τον ξέρουμε και τον αγαπάμε, γεγονός στο οποίο φαίνεται να συμφωνεί και η Ακαδημία, εάν κρίνουμε από την υποψηφιότητά του για Oscar Ά Ανδρικού, το οποίο αποτελεί και την πρώτη υποψηφιότητα για το χρυσό αγαλματάκι που είχε ποτέ στην καριέρα του!  Για την ιστορία η ταινία είναι επίσης υποψήφια για Original Score, καθώς και Oscar Προσαρμοσμένου Σεναρίου, από τους σεναριογράφους Bridget O'Connor και Peter Straughan.

Εκτός από ένα καλά πλεγμένο και ιδανικά εκτελεσμένο σενάριο, όλο το cast της ταινίας είναι απλά εξαιρετικό.  Η πλειάδα των ηθοποιών που έχει συγκεντρωθεί για το μοίρασμα των πρωταγωνιστικών, αλλά και των δευτερευόντων ρόλων, έχει καταφέρει να δέσει με έναν υπέροχο τρόπο και με τον καθέναν από αυτούς να κρατάει μια ξεκάθαρη εικόνα και προσωπικότητα.  Ο Colin Firth υποδύεται τον Bill Haydon, τον αλέγκρο και γυναικά τύπο του υψηλά ιστάμενου προσωπικού της Μυστικής Υπηρεσίας, ο ασχημούλης Toby Jones είναι ο Percy Alleline ο οποίος επιδιώκει πάντα να φαίνεται μπροστά, ενίοτε γλείφοντας και παραμονεύοντας για τη στιγμή που η 'θέση' θα αδειάσει, ενώ ο Mark Strong (προσωπική μου συμπάθεια) είναι ο Jim Prideux, ο τύπος του οποίου η αποστολή πάει κατά διαβόλου, με αποτέλεσμα να αποσυρθεί στα μετόπισθεν και να αντιδράσει όταν οι συνθήκες το απαιτήσουν.  Ενδιαφέρον είναι και το πέρασμα του Tom Hardy, ο οποίος φαίνεται ασταμάτητος πλέον, και ο οποίος δίνει μια πολύ καλή ερμηνεία στον ρόλο του Ricky Tarr, ενός πράκτορα που είδε πολλά και που μάλλον ερωτεύθηκε τη λάθος γυναίκα.  Οι ηθοποιοί έχουν μια απίστευτη, ομαδική χημεία και δένουν ιδανικά ο ένας με τον άλλο, αν και στην ουσία ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής είναι ο Gary Oldman.
Μετά από τα κινηματογραφικά του στραβοπατήματα όπως τη συμμετοχή του στο ανεκδιήγητο "Red Riding Hood", ο Oldman δίνει αυτή τη φορά ραντεβού σε μια ταινία υπόγειων συμφωνιών και παραπετασματικών παιχνιδιών, κερδίζοντας τον θεατή από τη πρώτη στιγμή με τη μετρημένη του παρουσία.  O Smiley δεν είναι τελικά και τόσο smiley, καθώς το μοναδικό πράγμα πιο κοντά σε χαμόγελο που έχει, είναι ένα μειδίαμα κατανόησης που και που.  Η παρουσία του είναι πληθωρική, τα λόγια του περιορισμένα και αυστηρά, ενώ ολόκληρος ο χαρακτήρας του είναι πλασμένος με μια αίγλη τελείως άλλης εποχής.  Απόλυτα δικαιολογημένη η φετινή του υποψηφιότητα για Oscar καθώς αν μη τη άλλο, είναι από αυτούς τους ηθοποιικούς χαμαιλέοντες που του αξίζει τουλάχιστον μια τέτοια διάκριση (αν και πλέον αυτά τα βραβεία τείνουν να γίνουν γεγονός για πολλά γέλια).

Από σκηνοθετικής πλευράς η ατμόσφαιρα που έχει δημιουργήσει ο Alfredson είναι ιδανική.  Μουντά χρώματα, σκούρα (αλλά απαράμιλλης γοητείας) κοστούμια, καλογυαλισμένο μαλλί και μηχανικό σχεδόν, σε ορισμένες στιγμές παίξιμο από τους ηθοποιούς, συνθέτουν μια σκηνοθετική άποψη που με κάνει να πιστεύω (αν και δεν έχω διαβάσει το βιβλίο) οτι ο le Carre πολύ θα εκτιμούσε, καθώς φαίνεται να έχει μεταφερθεί αυτή η ζοφερότητα και ο φοβισμός εκείνης της εποχής, με τον πλέον κατάλληλο τρόπο.
Το παιχνίδι γάτας-ποντικιού εκφράζεται τέλεια στις κινήσεις και τις ερμηνείες του πρωταγωνιστικού cast, καθώς όλοι ανεξαιρέτως έχουν μπει στο πετσί του ρόλου και ζουν τους ήρωές τους στο φουλ.  Ίσως το μόνο φάουλ που μπορώ να βρω είναι η κάπως μεγάλη διάρκεια της ταινίας σε σχέση με το περιεχόμενό της, γεγονός που μπορώ να το δικαιολογήσω τελικά εξαιτίας του...περιεχόμενού της!
Γενικά το "Tinker Tailor Soldier Spy" είναι μια ταινία μυαλού και καθαρής λογικής.  Δε τη βλέπεις εάν θες να διασκεδάσεις, εάν βαριέσαι, ή εάν θες να παρακολουθήσεις κάτι στο χαλαρό για να ξεχαστείς και λίγο.  Δώσε της την προσοχή σου και θα σου την δώσει και αυτή.  Προσωπική μου άποψη είναι πως αποτελεί μια από τις καλύτερες, αν και λιγάκι underrated ταινίες της χρονιάς.  Τσεκάρετέ την.

Τι έμαθα από τη ταινία:  Οτι η σκηνή με τον Strong και το Firth είναι όλα τα λεφτά, οτι το στυλ του Oldman είναι αηδιαστικά άψογο, και οτι το OST της ταινίας, άνετα ένα από τα καλύτερα για φέτος.




TRIVIA

• Αποτελεί το πρώτο αγγλόφωνο film του Alfredson.
• Για να υποδυθεί τον ρόλου του ο Oldman είπε οτι έφαγε αρκετές ποσότητες κρέμας και κέικ προκειμένου να δημιουργήσει μια 'καλή'...κοιλιά μέσης ηλικίας, ενώ επισκέφθηκε και το ίδιο τον le Carre ξεπατικώνοντας μερικές από τις κινήσεις του, και υιοθετώντας τες για τον χαρακτήρα του Smiley.
• Η ταινία αφιερώνεται στη σεναριογράφο Bridget O'Connor η οποία πέθανε από καρκίνο έπειτα από την ολοκλήρωση της ταινίας.

(Πηγή  IMDB)

Υ.Γ: Οι αίθουσες των κινηματογράφων κατάφεραν τελικά να σωθούν.  Πάλι καλά