10. Evan Rachel Wood - "The Conspirator"
Ωραίο το πολιτικό θρίλερ εποχής του Redford, ωραίες και οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών, και δη αυτές της Robin Wright και της ταχύτατα ανερχόμενης Evan Rachel Wood. Αν και η Wood μένει επίτηδες πιο πίσω, προκειμένου να βγει μπροστά η ιστορία της μητέρας της, εντούτοις στέκεται πολύ καλά στο πλευρό της, δίνοντας μια αξιοπρεπή ερμηνεία που ήταν το κατιτίς διαφορετικό στους μέχρι τώρα sexy ρόλους της. Για να έρθει και στα σύγκαλά της βέβαια, αλληλοαποπλανήθηκαν και με τον Ryan Gosling στο "Ides of March" και ισορρόπησε το πράγμα.
9. Amara Miller - "The Descendants"
Πολύ μου αρέσουν τα θρασύτατα πιτσιρίκια που ρωτάνε πάντα τα σωστά πράγματα. Όπως δηλαδή και η μικρούλα Amara Miller η οποία υποδύεται την κόρη του George Clooney, στο κωμικό δράμα του Payne. Έξυπνη, σπιρτόζα και με την ατάκα στο στόμα η Miller σε κερδίζει από τη πρώτη στιγμή και ομολογουμένως η χημεία της με τον Clooney είναι ιδανική. Χλωμό βέβαια το κόβω να μην εξαφανιστεί όπως τόσα και τόσα πιτσιρίκια, αλλά προς το παρόν ας αρκεστούμε στο γεγονός οτι σε αυτή τη ταινία ήταν όλα τα λεφτά.
8. Elle Fanning - "Super 8"
H Fanning είναι μια από τις περιπτώσεις μικρομέγαλων παιδιών σε προεφηβική ηλικία που πραγματικά θαυμάζω. Πέρσι είχε κερδίσει μια ακόμα θέση στη δεκάδα μου, χάρη στο ρόλο της στο "Somewhere" της Coppola το οποίο μάλλον δεν άρεσε σε κανέναν, εκτός από εμένα. Φέτος σε αυτό το feel good ταινιάκι του Abrams, το οποίο αποτίει φόρο τιμής στα sci-fi ταινιάκια των '80s-'90s (άντε και ολίγον από '70s) είναι τόσο γλυκιά και χαρισματική που δε γίνεται να μη σου αρέσει. Ο φακός την αγαπάει πολύ, όπως και η κάμερα και φαίνεται πως έχει τη δυνατότητα να φέρει εις πέρας τους ρόλους που της δίνονται. Σίγουρα θα τη δούμε πολύ και στο μέλλον, και ευτυχώς γιατί τέτοια μουτράκια αξίζει να υπάρχουν στη γύρα. Άσε που στη ταινία πρωταγωνιστεί στο τέλειο consept: παρέα πιτσιρικιών με κάμερα στο χέρι, ιδέα για ζομποταινία και πολύ πολύ όρεξη για αυθεντικά, αθώα δουλειά. Θέλω κι εγώ!!
7. Blanca Suarez - "The Skin I Live In"
Δε φτάνει που η μεταφορά της νουβέλας του Thierry Jonquet, "Tarantula" μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον μαιτρ του δράματος Pedro Almodovar, δε φτάνει που η μεταφορά αυτή ήταν υπέροχα διαστροφική και ένοχα απολαυστική (σταυρώστε με, σταυρώστε με), είχαμε και τη μοιριοχτυπημένη Blanca Suarez να υποδύεται τη δυστυχή και ψυχοφαρματικά συνταγογραφημένη κόρη του Banderas. Ο ρόλος της αν και οχι μεγάλος, ήταν εντούτοις πέρα από τα όρια της τρέλας (μακριάαα μακριάααα) με άναρθρες κραυγούλες, κλάματα και λυσσασμένα δαγκώματα. Σκύλες της λύσσας, ξαμολήστε την και χαρίστε της την έβδομη θέση για τη ψυχωτική της ερμηνεία.
6. Berenice Bejo - "The Artist"
Ο Αρτίστας έχει σαρώσει τα πάντα φέτος στο πέρασμά του. Σίγουρα οχι αδίκως, αλλά κάπου πάει να γίνει μαϊντανός το όλο πράγμα με την υπερβολική, παροξισμική του παρουσία. Παρόλα αυτά το πρωταγωνιστικό δίδυμο και καλό ήταν, και μας θύμισε κάτι από παλιό, καλό Hollywood και εν προκειμένου η Bejo ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόταν η ταινία. Όμορφη, νευρώδης και με τη χαρακτηριστική μαγεία που 'έντυνε' τις γυναίκες μιας παλαιότερης εποχής, έκανε δυναμικά την εμφάνισή της στο Hollywood του τότε, αλλά και του τώρα, κερδίζοντας και την υποψηφιότητα για τα Oscarakia. Πολύ καλή παρουσία, αλλά έχει μέλλον ακόμη. Έκτη θέση σε εσένα αγαπητή.
5. Carey Mulligan - "Drive"
Σε πολλούς δεν άρεσε. Εγώ τη λάτρεψα. Και τη ταινία, και τις μουγκές σχεδόν ερμηνείες, όλα. Και οποία έκπληξης, αγάπησα και τη Mulligan. Κακά τα ψέματα οι κινηματογραφικές της επιλογές μέχρι τώρα, μόνο αξιόλογες μπορούν να χαρακτηριστούν. Στο "Drive" συνδύασε την έτσι κι αλλιώς κοριτσίστικη φάτσα της (ήταν πολύ δύσκολο να τη δεις σαν γυναίκα με παιδί) με τα λίγα λόγια, τα πολλά βλέμματα και τις ακόμα περισσότερες εκφράσεις προσώπου που υποδήλωναν πολλά, χωρίς όμως να αποκαλύπτουν και τα πάντα. Ωραία, μηχανική ερμηνεία, εξαιρετική χημεία με το Gosling και ένα σενάριο που έτσι κι αλλιώς πατούσε πάνω στο κουβάλημά του από τους ηθοποιούς του. Όμορφη, εύθραυστη ερμηνεία.
4. Sarina Farhadi - "A Separation"
Ο ιρανικός κινηματογράφος δε θέλει και πολλά πολλά. Έχει καταφέρει να δημιουργήσει τη δική του σχολή, το δικό του ρεύμα και έχει δώσει μέχρι και σήμερα τα καλύτερα δυνατά δείγματα. Εξίσου αποτελεσματικοί είναι και οι Ιρανοί ηθοποιοί, μεγάλοι και μικροί. Έτσι κι αλλιώς η Εθνική Σχολή Κινηματογράφου, είθισται να βγάζει μπόλικα διαμαντάκια. Ένα από αυτά φάνηκες φέτος πως είναι και η κόρη του σκηνοθέτη της ταινίας Asghar Farhadi. Περιορισμένη από τις επιταγές τις χώρας της, η Sarina αποτελεί τη φωνή της λογικής σε ένα σπίτι που βρίσκεται στα όρια του γκρεμίσματος. Αποτελεί το ενωτικό υλικό της μαμάς και του μπαμπά, φροντίζει τον παππού, κάνει τα μαθήματά της και είναι καλό κορίτσι. Η ερμηνεία της είναι απόλυτα πειστική, ενώ το βλέμμα της είναι διαπεραστικό και τρυπάει κατευθείαν τη καρδιά σου. Μεστή και ώριμη ερμηνεία για την ηλικία της. Από τις καλύτερες της χρονιάς.
3. Cate Blanchett - "Hanna"
Τον συγκεκριμένο ρόλο της ψυχρής εκτελέστριας, δε θα μπορούσα να φανταστώ κάποια άλλη που θα τον ερμήνευε καλύτερα και πιο αποτελεσματικά. Το κόκκινο μαλλί της πάει πολύ, η παγωμένη προσωπικότητα ακόμα περισσότερο, ενώ η λογική της 'πέτρινης' επαγγελματίας, είναι το αποκορύφωμα. Η ερμηνεία ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της, και την απόλαυσα πραγματικά σε αυτόν τον evil looking ρόλο που της πήγαινε γάντι. Το βλέμμα 'τώρα την έβαψες φίλε' δε φεύγει στιγμή από το πρόσωπό της και κανένας δεν είναι ικανός να της πάει κόντρα. Εκτός ίσως από τη bad ass Hanna. Super η Cate.
2. Shailene Woodley - "The Descendants"
Και έβλεπα το καλοκαίρι να διαφημίζεται αυτό το χαζοσίριαλ στον ANT1 το "The Secret Life of The American Teenager" και έλεγα πωπω τι μαλακία είναι τώρα αυτή; Ε δεν άργησε ο καιρός και είδα οτι η πρωταγωνίστριά του θα έπαιζε στη νέα ταινία του Payne, με πρωταγωνιστή μάλιστα τον Clooney. Όταν λοιπόν την είδα στις Μυστικές Πρεμιέρες, έπαθα ένα σοκ το ομολογώ. Δε φανταζόμουν οτι θα ήταν τόσο καλή. Δραματικότατη η ερμηνεία της, χιουμοριστική σε σημεία και γενικά μια εικόνα γλυκόπικρης αντίδρασης, σε ένα καθαρά κωμικοτραγικό, οικογενειακό δράμα. Η ηθοποιία της έβγαινε τόσο φυσικά, που την θαύμασα γι' αυτό, μιας που αποτελεί το μεγάλο της έτσι κι αλλιώς breakthrough. Θα έπρεπε να τσιμπήσει μια υποψηφιότητα φέτος, αλλά έτσι κι αλλιώς αν συνεχίσει σε αυτό το μοτίβο, προβλέπεται λαμπρότατο το μέλλον της. Εξαιρετική.
1. Carey Mulligan - "Shame"
Η πρώτη μου θέση παει ασυζητητί στη Mulligan για τον ρόλο της στο "Shame". Στον ρόλο της Sissy είναι υπέροχη. Ένα αυτοκαταστροφικό πλάσμα, που αποζητά την ανθρώπινη επαφή με κάθε τρόπο. Από τον αδελφό της, από τα night one stands και από οτιδήποτε μπορεί να την κάνει να νοιώσει αληθινή. Η ερμηνεία της στο New York, New York ήταν μαγική, ενώ για πρώτη φορά την είδα σε μια πιο άγρια και γυναικεία της έκδοση. Δε δίστασε μάλιστα να τα πετάξει όλα, και να προκαλέσει με κάθε σπιθαμή του σώματός της. Υπέροχα αισθαντική, θλιμμένη και γοητευτική, η Mulligan είναι το it girl του Hollywood και το ξέρει. Όπως και εμείς. Good job Carey.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου