Blogoscars 2012: 'Α Γυναικείος Ρόλος - Υποψηφιότητες

Για να δούμε τώρα τι γίνεται και με τους πρώτους γυναικείους ρόλους.  Here we go!

10. Michelle Williams - "My Week with Marilyn"

Για να πω την αλήθεια είχα περισσότερες απαιτήσεις και προσδοκίες από τη Williams, μιας που πέρσι της είχα δώσει και τη πρώτη θέση στη λίστα μου για τις εξαιρετικές της ερμηνείες στο "Shutter Island" και κυρίως το "Blue Valentine".  Φέτος αν και ήταν αρκετά καλή, δε με έπεισε στον ρόλο της Marilyn, καθώς σαν κάτι να έλειπε προκειμένου να ολοκληρωθεί μια κάποια καλή απόδοση της ξανθιάς σεξοβόμβας.  Ο Branagh μου άρεσε περισσότερο.  Γι' αυτό παίρνει τη δέκατη θέση για συμμόρφωση και καλύτερα αποτελέσματα του χρόνου.  Xα.

9. Saoirse Ronan - "Hanna"

Οι bad ass πιτσιρίκες μας αρέσουν πολύ (κυρίως γιατί θα θέλαμε και εμείς τα κοριτσάκια να ήμασταν έτσι).  Πέρσυ είχαμε τη Moretz ως Hit-Girl, και φέτος έχουμε τη Ronan ως Hanna, στην ομώνυμη ασασίνικη ταινία του Wright.  Αιθέρια όμορφη, επικίνδυνη και αδίστακτη, ήταν η προσωποποίηση του θηλυκού που δε θες να τα βάλεις μαζί του, γιατί μάλλον θα καταλήξεις νεκρός πριν καν καταλάβεις τι έγινε.  Αναμφίβολα θα έπαιρνε μια θέση στη δεκάδα μου.  Φαίνεται πως έχει μέλλον η μικρή.  Ας ελπίσουμε μόνο να μη χαθεί μέσα στον χολιγουντιανό χαμό.

8. Rooney Mara - "The Girl With the Dragon Tattoo"

Ομολογώ οτι το remake του Fincher το φοβήθηκα αρκετά πριν βγει, καθώς όταν έχει δει το original σουηδικό και δε σου έχει μείνει καμία αρνητική διάθεση, ε κάπου σκαλώνεις όταν βλέπεις οτι ένα ακόμη αμερικάνικο remake είναι στον δρόμο.  Τελικά ευτυχώς οι αμφιβολίες μου διαψεύστηκαν μιας που και η ταινία ήταν πολύ καλή, αλλά και η νεοανερχόμενη Mara ευχάριστη έκπληξη.  Όπως είχα πει στη κριτική μου η Mara θα μπορούσε να αποτελεί τη μικρή αδελφή της hardcore Rapace, μια αδελφή που προσπαθεί να της μοιάσει με κορακί μοϊκάνες και άπειρα piercing.  Αρκετά εύθραυστη, φοβισμένη, αλλά παράλληλα με γκαζάτη δύναμη, η Mara ξεκινάει την καριέρα της με πολλές αξιώσεις.  Και είναι ήδη υποψήφια για Oscar.  Not bad.

7. Robin Wright - "The Conspirator"

Από τις πολύ καλές ερμηνείες της χρονιάς, ήταν και αυτή της Wright στο πολιτικό δράμα εποχής του Redford.  Αισθητά γερασμένη (δε ξέρω αν έγινε με extra μακιγιάζ ή αν έτσι κι αλλιώς έχει γίνει και εκείνη πια μεγαλοκοπέλα), αναπάντεχα καλή και αρκούντως πειστική στον ρόλο της κατηγορούμενης Mary Surratt, η Wright τα έδωσε όλα σε έναν αρκετά απαιτητικό ρόλο, και κέρδισε τις εντυπώσεις στο πλευρό του McAvoy.  Από τις επίσης underrated ερμηνείες για φέτος νομίζω.

6. Keira Knightley - "A Dangerous Method"

Παράνοϊα, τρέλα, ψύχωση και spanking, και όλα αυτά σε μια ταινία του Cronenberg.  Φυσικά και δε μας ξενίζει στο ελάχιστο.  Παρόλα αυτά το γεγονός οτι η Keira έφαγε κάτι ξεγυρισμένα πωποσκάμπιλα από τον-oh God!-Fassbender/Jung, η τραυλιστική της ομιλία και ο τρομακτικός προγναθισμός της, της δίνουν σίγουρα μια θέση στη λίστα.  Πολλοί την μίσησαν (ούτε εγώ τη συμπαθώ ιδιαίτερα), αλλά οι αλήθειες πρέπει να λέγονται: στη ταινία ήταν η επιτομή της σχιζοφρενούς ανωμαλίας και του φετιχισμού.  Και ήταν πολύ καλή.  Και μεταξύ μας, ποια δε θα ήθελε να είναι στη θέση της ρε κοπελιές;

5. Zoe Heran - "Tomboy"

Η μικρή αποκάλυψη της χρονιάς.  Το "Tomboy" είναι μια γλυκιά ταινία σχετικά με τη μπερδεμένη παιδική ηλικία και με την προσπάθεια να αποδέχεσαι αυτό που τελικά είσαι.  Η ανδρόγυνη ομορφιά της Heran την έκανε ιδανική για τον ρόλο της πιτσιρίκας που συστήνεται ως αγόρι για...τους δικούς της λόγους.  Ευαίσθητη και ταλαντούχα, η μικρούλα κερδίζει από τη πρώτη στιγμή τη συμπάθειά σου και σε βάζει να αναρωτηθείς πως η ηθοποιία πηγάζει τόσο φυσικά από ένα άγνωστο μέχρι τώρα πιτσιρίκι, μιας που αυτή αποτελεί και τη πρώτη της ταινία.  Σίγουρα αξίζει τη προσοχή του καθενός, καθώς αποτελεί πραγματικά μια όμορφη, και δροσερή ερμηνεία.

4. Kirsten Dunst - "Melancholia"

Δε της κακόπεσε το βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού στο φεστιβάλ των Καννών και για να πούμε την αλήθεια μάλλον δε το περίμενε ούτε εκείνη, αλλά ούτε και εμείς.  H Dunst την οποία που την έχανες που την έβρισκες όλο σε κάτι ψιλοαδιάφορα ταινιάκια έπαιζε τα τελευταία χρόνια, φαίνεται πως ωρίμασε ξαφνικά και πήρε τον εαυτό της στα σοβαρά (και εμάς επιτέλους ευτυχώς).  Αν και αποτέλεσε τη δεύτερη επιλογή του Trier (η πρώτη ήταν η...Cruz) μια χαρά ασπροπρόσωπο τον έβγαλε καθώς έπαιξε τον ρόλο της εξαιρετικά.  Αλλοπαρμένη, σε έναν δικό της κόσμο, αποδεχόμενη το επερχόμενο τέλος και συμβιβαζόμενη την εσωτερική της κατάθλιψη, την οποία μιας που τα λέμε εδώ μεταξύ μας παραλλήλισε ιδανικά ο Trier με τον πλανήτη Melancholia.  Κατατονική η ερμηνεία της, όπως ακριβώς πρόσταζε το σενάριο και απ'οτι φάνηκε τα έβγαλε μια χαρά πέρα.

3. Jessica Chastain - "Take Shelter"

Αποκάλυψη από κάθε πλευρά η Chastain η οποία έκανε το μεγάλο μπαμ φέτος και πρωταγωνίστησε σε μερικές αξιόλογες ταινίες.  Μια από αυτές είναι και το "Take Shelter".  Η χημεία της με τον Shannon είναι ιδανική, όσο περίεργο κι αν φαίνεται αυτό, ενώ η ερμηνεία της είναι φυσική και ρέει υπέροχα δίπλα στη τρέλα του πρωταγωνιστή.  Αποτελώντας το οικογενειακό στήριγμα, τη καλή σύζυγο και τη στοργική μητέρα, η Chastain δίνει μια συγκινητική ερμηνεία στο σύνολό της, που απαρτίζεται από πολλές δραματικές στιγμές με τον Shannon οι οποίες σε αφήνουν με ένα σφίξιμο στη καρδιά.  Από όλους τους φετινούς της ρόλους, εγώ ξεχωρίζω αυτόν.  Ήταν απλά υπέροχη.

2. Tilda Swinton - "We Need to Talk about Kevin"

Πόσο πιο αδικημένη φέτος αυτή η έρμη η Swinton η οποία έμεινε επιδεικτικότατα έξω από τις υποψηφιότητες της Ακαδημίας;  Δε πειράζει όμως, είμαστε εμείς εδώ για να διορθώσουμε αυτή την αδικία.  Η Swinton ήταν μια ερμηνευτική μπουλντόζα σε μια ταινία που επίσης σνομπαρίστηκε, αλλά στην οποία έδωσε τα πάντα.  Ψυχή και πνεύμα.  Συγκλονιστική η ερμηνεία της, στην οποία όλα έπαιζαν τον δικό τους ρόλο.  Το βλέμμα, οι εκφράσεις του προσώπου της, η κίνηση του σώματός της, όλα δήλωναν μια γυναίκα που μέρα με τη μέρα υπέμενε τα ψυχολογικά χαστούκια του γιου της, μέχρι που το πράγμα έφτασε στο απροχώρητο.  Εξαιρετική και απόλυτα αδικημένη, η Swinton ήταν για μια ακόμη φορά αξεπέραστη.

1. Elizabeth Olsen - "Martha Marcy May Marlene"

Κια η πρώτη μου θέση πάει χωρίς αμφιβολία στην Elizabeth Olsen για το εκπληκτικό της ντεμπουτάρισμα σε μια από τις καλύτερες, indie ταινίες για φέτος.  Φαίνεται πως η μικρότερη αδελφή των Olsen κληρονόμησε τόσο το υποκριτικό ταλέντο, όσο και την ομορφιά, αποκαλύπτοντας μια απόλυτα ισορροπημένη και ώριμη ηθοποιική προσωπικότητα που σε παρασύρει ευθύς αμέσως.  Η φυσικότητά της αποτελεί από τα μεγαλύτερα ατού της, ενώ ήδη οι προτάσεις που δέχεται για ταινίες πέφτουν βροχή.  Και δικαιολογημένα.  Ο χαρακτήρας της στη ταινία είναι πολύπλευρος και πολυδιάστατος και τον αποδίδει μοναδικά, θυμίζοντας λίγο από τη Lawrence στο "Winter's Bone", αλλά ωθώντας παράλληλα την ερμηνεία της πολλά βήματα παραπέρα.  Μοναδική ερμηνεία και φαίνεται πως ήρθε για να μείνει.  Well well done Elizabeth!