10. Bean Wheatley, Amy Jump - "Kill List"
Σκοτεινό, κουβαρώδες και αναπάντεχο το σενάριο του "Kill List", με προκάλεσε από τις πρώτες στιγμές της ταινίας, καθώς τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Αλλιώς ξεκινάει, αλλού καταλήγει και εσένα σε αφήνει με την απορία του τι στο διάολο παρακολούθησες μόλις τώρα (με τη καλή την έννοια). Μόνο με μια ακόμη ταινία το έχω πάθει αυτό, το "Donnie Darko". Και το΄χω για καλό. Μου άρεσε και μου άρεσε ακόμα περισσότερο που έπεισα εγώ το boyfriend να πάμε να τη δούμε. Χα!
9. Richard Ayoade, Joe Dunthorne (novel) - "Submarine"
Εντάξει αυτή με έπεισε το boyfriend να τη δούμε και πολύ καλά έκανε. Το "Submarine" είναι σίγουρα το καλύτερο coming of age ταινιάκι, με αρετές σε κάθε κομμάτι της παραγωγής του. Από σκηνοθεσία και μουσική, μέχρι ερμηνείες και ατμόσφαιρα. Από πλευράς σεναρίου σίγουρα δεν ήταν κάτι το πρωτότυπο, ο τρόπος όμως με τον οποίο δομήθηκε το όλο story θυμίζει τη γλυκύτητα και την cool-οσύνη μιας άλλης εποχής. Οι extra σουρεάλ πινελιές σίγουρα βοήθησαν. "My mam gave a handjobe to a mystic". Yeah i know what you mean.
8. Joe Cornish - "Attack the Block"
Εκτός από το όλο theme με τα πιτσιρίκια που πρέπει να υπερασπιστούν τη γειτονιά τους απέναντι στα κακά εξωγήινα πλάσματα και το οποίο πάντα ήθελα να ζήσω και εγώ, δίνω την όγδοη θέση μου σε αυτό το fun ταινιάκι, γιατί επιτέλους οι εξωγήινοι επιτέθηκαν και κάπου αλλού εκτός Αμερικής. Και για εμένα αυτό είναι από μόνο του ένα μικρό θαύμα.
7. Seth Lochead, David Farr - "Hanna"
Ευχάριστη έκπληξη το "Hanna" αφού κατάφερε να με πείσει οτι δε πρόκειται για μια ακόμη ταινία με ψευτοδολοφόνους οι οποίοι κάνουν παπάδες και ελίσσονται σα τα χέλια. Ποιόν κοροϊδεύεις ρε καημένε; Σφιχτοδεμένο, χωρίς τρύπες, αλλά με μπόλικο σασπένς και αποκαλύψεις just at the perfect time, το σενάριο του "Hanna" είναι η τέλεια βάση, για μια εξαιρετική σκηνοθεσία και ένα ακόμα καλύτερο soundtrack. Thumbs up.
6. Celine Sciamma - "Tomboy"
Ένα κοριτσάκι που δεν αισθάνεται και τόσο κοριτσάκι, υποδύεται το αγοράκι. Λιτό, απέριττο και όμως τόσο μα τόσο αληθινό, το σενάριο του "Tomboy" με κέρδισε κιόλας από τη περίληψη της ταινίας. Γεμάτο από παιδική περιέργεια, αθωότητα και γλυκύτητα, αυτή η ταινία ξεχώρισε στα μάτια μου για φέτος, ανάμεσα σε πολλές άλλες. Εξαιρετική.
5. Hossein Amini, James Sallis (book) - "Drive"
Σίγουρα το σενάριο το έχουμε ξαναδεί. Και τη ληστεία, και το αυτοκίνητο, και τον υπόκοσμο και τις σπλατέρικες σκηνές που μπορεί να κάνουν μια ταινία έργο τέχνης ή να τη ρίξουν στα τάρταρα. Ε το "Drive" τα έχει όλα αυτά, αλλά τα έχει περάσει σε ένα νέο επίπεδο. Level up για σκηνοθέτη και σεναριογράφο (αλλά και για το προϋπάρχον, βιβλιακό προϊόν του Sallis) που κατορθώνουν να δώσουν πνοή σε μια πολυφορεμένη, αλλά πάντα ενδιαφέρουσα σεναριακή υπόθεση. Kudos to all.
4. Brit Marling, Mike Cahill - "Another Earth"
Πάντα με ιντρίγκαραν οι ταινίες τύπου 'we are not alone', οπότε από τη στιγμή που διάβασα περί τίνος πρόκειται στη συγκεκριμένη περίπτωση, δε μπόρεσα να αντισταθώ, αλλά έπρεπε να τη δω. Τελικά εκτός από τη παρουσία της δεύτερης Γης, το πράγμα επικεντρώθηκε αρκετά στο δραματικό του στοιχείο, αλλά καθόλου δε με χάλασε. Μου θύμισε περισσότερο παραβολή το όλο θέμα, παρά ταινία και νομίζω οτι λειτούργησε περισσότερο ως ηθικό δίδαγμα παρά ως οτιδήποτε άλλο. Και έτσι όμως το "Another Earth" με συνάρπασε χάρη στο σενάριο, τη σκηνοθεσία, αλλά και ο φριχτά μικρό budget που όμως έδωσε ένα αποτέλεσμα ΝΑ με το συμπάθιο.
3. Jeff Nichols - "Take Shelter"
Από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς ασυζητητί. Το μπλέξιμο ενός κατακλυσμιαίου τέλους, μιας αποκαλυπτικής πραγματικότητας που πλησιάζει και της εν δυνάμει προβληματικής, ψυχικής κατάστασης του Shannon ο οποίος αγγίζει τα όρια της φρενίτιδας, είναι από τους πιο πετυχημένους σεναριακούς συνδυασμούς για φέτος. Ακόμα και το τέλος που άρεσε και το πως παραλληλίσθηκε το όλο θέμα ενός επικείμενου κακού, με το επικείμενο 'εσωτερικό' κακό του πρωταγωνιστή. Εξαιρετικό το σενάριο.
2. Lars von Trier - "Melancholia"
Μια ακόμη ταινία που κινήθηκε στα ίδια μοτίβα ήταν και το "Melancholia" του Trier. Την έβαλα για όλους τους παραπάνω λόγους τους οποίους ανέφερα και στο "Take Shelter". Ο λόγος για τον οποίο πήρε τη δεύτερη θέση (έστω και στο θέμα του σεναρίου) είναι οτι για τον Shannon γνώριζα οτι είναι καλός έτσι κι αλλιώς, ενώ η Dunst με εξέπληξε ευχάριστα. Good job.
1. Pedro Almodovar, Agustin Almodovar, Thierry Jonquet (novel) - "La piel que habito"
Τώρα τι να πω ακριβώς γι'αυτό το σενάριο; Νομίζω δε μπορώ να πω και πολλά. Σοκ και δέος από τη πρώτη στιγμή. Αν δεν ήταν και εκείνο το ρημαδοspoiler που είχα διαβάσει στη κριτική ενός περιοδικού (έλεος!) σχετικά με το τη ακριβώς γίνεται, νομίζω πως ακόμα θα έψαχνα να βρω το σαγόνι μου μέσα στην αίθουσα. Διστροφή, μπόλικες δόσεις ανωμαλίας, πρόκληση στο φουλ. Ακριβώς όπως μου αρέσει δηλαδή : D Ευφυέστατο σενάριο, και ιδανικό casting. Jonquet συγχαρητήρια για τη σάπια φαντασία σου. Αlmodovar συγχαρητήρια για τη σαπιλικότητά του γενικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου