Blogoscars 2012: 'Α Ανδρικός Ρόλος-Υποψηφιότητες

Έφτασε και η στιγμή για την ανάδειξη των πρώτων των πρώτων, ξεκινώντας από τους αγαπημένους τσέλτεμεν.  So here is my list!

10. Rutger Hauer - "Hobo With a Shotgun"

Δεν υπάρχει τίποτα πιο απολαυστικό από ένα πραγματικά καλό splatter φίλμ, που δε παίρνει τον εαυτό του καθόλου σοβαρά, αλλά αποτίει παράλληλα φόρο τιμής στους πρωτομάστορες του είδους, την εποχή των '50s αλλά και '70s.  Σίγουρα η πιο διασκεδαστική μου υποψηφιότητα είναι αυτή του Hauer (που είχα και καιρό να τον δω να πρωταγωνιστεί κάπου) ο οποίος γίνεται ο τυφλός εκδικητής που σοτγκανιδιάζει τα σκουπίδια της κοινωνίας.  Ανελέητος, αδίστακτος και μοβόρος, είναι η τέλεια προσωποποίηση ηρώων από τις παλιές, καλές εποχές.  Άσε και εσύ τη χλωοκοπτική μηχανή και πιάσε ένα shotgun.  Μπορείς.

9. Antonio Banderas - "The Skin I Live In"

Ποτέ δε φανταζόμουν πως θα ερχόταν η στιγμή που ο Banderas θα κέρδιζε πλέον μια θέση στις λίστες μου (και στη καρδιά μου).  Από εποχής "Interview with a Vapmire" οπού ήταν αναμφίβολα ο πιο γκομενοβρυκόλακας, ο Antonio ωρίμασε και αποφάσισε να συνεργαστεί με τον κολλητό του Almodovar, και να δημιουργήσουν αυτό το κινηματογραφικό ανοσιούργημα.  Κι όμως.  Ο Banderas είναι τόσο ψυχρός και μεθοδικός, όσο ο καλύτερος εκτελεστής.  Άψογο το κοστουμάκι, άψογο και το μαλλάκι, ο Antonio δίνει μια ερμηνεία που του ταιριάζει γάντι και σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό (κλείστο θα μπει καμιά μύγα).  Και μόνο για την επική απάντηση "Σου έκανα μια κολποπλαστική" το αγόρι κερδίζει επάξια μια θεσούλα.  Μπράβο!

8. George Clooney - "The Descendants"

Η ταινία του Payne μπορεί να δίχασε τελικά κοινό και κριτικούς σχετικά με την αξία της, παρόλα αυτά δε νομίζω να υπάρχει κάποιος που να είπε πως ο Clooney είναι κακός.  Κάθε άλλο.  Επειδή προσωπικά δε θυμάμαι να τον έχω ξαναδεί σε παρόμοιο ρόλο κερατωμένου συζύγου, και με τόσο έντονο δράμα στο μάτι του, θεώρησα οτι έδωσε έναν από τους ωραίους ρόλους για φέτος.  Δε συμφωνώ οτι ήταν ένας ρόλος για Oscar, αλλά παρόλα αυτά δε μπορεί κανείς να αμφισβητήσει οτι ο κόντρα ρόλος του παίχτηκε με ειλικρίνεια και μια εμφανή κωμικίζουσα διάθεση από τον ίδιο.  Well done.

7. Jean Dujardin - "The Artist"

Οκ λοιπόν, ως ένα βαθμό καταλαβαίνω όλον αυτόν τον χαμό που έχει προκύψει γύρω από τη βουβή ταινία του Hazanavicious, τις άπειρες βραβεύσεις και κακά τα ψέματα τον γενικότερο ορυμαγδό γύρω από τη συγκεκριμένη ταινία.  Φυσικά την είδα και εγώ, και φυσικά συγκινήθηκα από την εκλεπτυσμένη μαγεία μιας άλλης εποχής που μας χάρισε και τον ευχαριστούμε πολύ.  Αλλά μέχρι εκεί.  Το πράγμα κοντεύει να γίνει λίγο μαϊντανός, και εκτός από το οτι ο μαϊντανός δε μου αρέσει καθόλου, κάπου εκνευρίστηκα.  Γιατί πολύ καλός ο Dujardin, και εκφραστικός και γοητευτικός και πολύ ταλαντούχος, αλλά η ταινία είναι και ένα ρομάντζο.  Οχι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί.  Δε γίνεται να μένουν απόξω ερμηνείες όπως αυτή του Tom Hardy στο "Warrior" ή του Shannon στο "Take Shelter" και να 'oh praise the Lord' για την ερμηνεία του Dujardin.  Σε συμπαθώ, μου άρεσες πολύ, αλλά δε μπορώ να σου δώσω μεγαλύτερη θέση από την έβδομη.  Για εμένα, υπήρχαν και καλύτεροι.

6. Joel Edgerton - "The Warrior"

Η ερμηνεία του πατριώτη μου Joel Edgerton (Αυστραλός είναι το χρυσό μου) αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως έκπληξη για εμένα, καθώς τον συγκεκριμένο δε τον ήξερα καν.  Παρόλα αυτά πολλοί μου έλεγαν για το πόσο καλή ταινία είναι το "Warrior" και είπα οτι πρέπει να τη δω πριν τα Blogoscars.  Ευτυχώς.  Ο ρόλος του ήταν πολύ καλός και στο πλευρό του Tom Hardy έδεσε ιδανικά.  Ο Edgerton ανέλαβε τον ρόλο του πιο συνεργάσιμου, οικογενειάρχη και συζητήσιμου αδελφού, και ομολογώ οτι τα έφερε εις πέρας μια χαρά.  Δυναμισμός και ψυχή ήταν τα χαρακτηριστικά που εντόπισα και σε αυτόν, αλλά και στον Hardy ο οποίος κρατάει μια λίγο υψηλότερη θέση στη λίστα μου.  Good job Joel.

5. Gary Oldman - "Tinker Tailor Soldier Spy"

Επιτέλους ο Oldman επιστρέφει στον παλιό, καλό του εαυτό και δίνει μια super μίνιμαλ ερμηνεία σε αυτό το κατασκοπικό θρίλερ, που νομίζω πως είναι από τις πιο αδικημένες ταινίες της χρονιάς.  Έπειτα από τη συμμετοχή του στο προσβλητικό για την αισθητική μας "Red Riding Hood" ευτυχώς ο Oldman είδε πως είναι καιρός να πάρει πάλι τον εαυτό του στα σοβαρά και να παίξει και σε καμία αξιοπρεπή ταινία.  Στον ρόλο του George Smiley δίνει ρέστα και σηκώνει όλη τη ταινία πάνω του με την λιγομίλητο και ώριμο χαρακτήρα του.  Τον βρήκα αυστηρό και γενικά εξαιρετικό, σε μια ταινία η οποία απαιτούσε από τους ήρωές της να είναι όσο το δυνατόν πιο 'γήινοι'.  Και το πέτυχε τέλεια.  Απλά άψογος.

4. Tom Hardy - "Warrior"

Το είχα καταλάβει οτι ο Hardy είναι ένα από τα ταχύτατα ανερχόμενα κινηματογραφικά αστέρια, αλλά δεν είχα αντιληφθεί τελικά την ταχύτητα με την οποία αυτό συνέβαινε.  Ο Hardy φαίνεται πως έχει γκαζώσει για τα καλά τα τελευταία 2-3 χρόνια και τα πράγματα εξελίσσονται ιδανικά για εκείνον.  Στο "Warrior" ήταν απλά συγκλονιστικός, από τη πρώτη στιγμή της εμφάνισής του.  Η ευκολία με την οποία μπορεί και μεταμορφώνεται (ο όγκος που παίρνει και χάνει για τις ανάγκες μιας ταινίας, είναι το κάτι άλλο) και το πόσο right to the point μπαίνει στο πετσί του ρόλου, τον κάνουν έναν πραγματικό ηθοποιό.  Εδώ υποδύεται μια πραγματικά φονική μηχανή με αισθήματα.  Εγκαταλειμμένος, μοναχικός, εύθραυστος και μακριά από οποιαδήποτε ανθρώπινη επαφή (κυρίως με τον πατέρα και τον αδελφό του), δίνει μια πραγματική ερμηνειάρα που σε κάνει να πλαντάζεις στο κλάμα και σου σπαράζει τη καρδιά.  Τα τελευταία δε 20 λεπτά της ταινίας είναι σκέτο βάσανο.  Αλλά και τόσο υπέροχα.  Well done Tom.

3. Ryan Gosling - "Drive"

Εντάξει τι να πω για τον Ryan στο "Drive"?  Μηχανικό παίξιμο, λοξό χαμόγελο, λίγα λόγια και πολλά έργα, συνθέτουν έναν από τους πιο ιντιγκαδόρικους και τόσο feel good/feel bad ρόλους της χρονιάς και τολμώ να πω και των τελευταίων ετών.  Βρήκα τον Gosling ιδανικό ταίρι για τον συγκεκριμένο ρόλο και από τη πρώτη στιγμή με έπεισε γι' αυτό που είναι, αλλά κυρίως  γι' αυτό που δεν είναι.  Ο κατά πολλούς φλώρος του "The Notebook" γίνεται εδώ μια προβληματική προσωπικότητα με εσωτερικά θέματα και εξωτερικά ξεσπάσματα που έρχονται τη στιγμή που νόμιζες πως βρήκες το καλύτερο παιδί του κόσμου.  Λάθος.  Βρήκες έναν μανιασμένο χαρακτήρα, έναν τύπο που αρέσκεται να λιώνει ανθρώπινα κεφάλια, όπως άλλοι θα έλιωναν μια κατσαρίδα.  Φλώροι.  Τουλάχιστον ο Ryan το κάνει και με απαράμιλλο style.  Το σατέν jacket με τον κεντημένο σκορπιό είναι απλά ένα από τα καλύτερα fashion statements, και ο Gosling ένας από τους καλύτερα και πιο άρτια δομημένους χαρακτήρες που έχω δει εδώ και καιρό.  Δε χρειάζονται λόγια για να πεις αυτά που θες.  Τα λες κι αλλιώς...Υπέροχος.

2. Michael Fassbender - "Shame"

Την περίμενα πως και πως τη συγκεκριμένη ταινία, οχι μόνο για να δω τον μικρό φιλαράκο του Fassbender (ο οποίος τελικά αποδείχθηκε μεγάλος), αλλά για να δω την δεύτερη επί σειρά συνεργασία του Michael με τον Βρετανό Steve McQueen.  Γιατί αν μιλούσαμε για μια συνεργασία δυναμίτη όπως αυτή του "Hunger", ε τότε θα ήταν αριστούργημα.  Και ήταν.  Ο Fassbender υποδυόμενος έναν τύπο εθισμένο στο sex, δίνει ρέστα καθώς καταφέρνει να μην εξευτελίσει ένα έτσι κι αλλιώς δύσκολο θέμα (για πολλούς ακόμα και taboo), αλλά να προσδώσει στον χαρακτήρα του και μια πραγματικά, δραματική υπόσταση.  Η μοναξιά του εντείνεται ακόμη περισσότερο μέσα από τη διαρκή συνεύρεσή του με παντός είδους θηλυκό, οι μύες του σώματός τους τεντώνονται, τα χαρακτηριστικά του προσώπου του αλλοιώνονται και ο ίδιος βρίσκεται παγιδευμένος μέσα στον εθισμό του, μακριά από κάθε ουσιαστική ανθρώπινη επαφή και σχέση.  Τολμηρός, γοητευτικός,ταλαντούχος και γρήγορα ανερχόμενος, ο Fassbender δίνει ίσως και τη καλύτερη μέχρι τώρα ερμηνεία της καριέρας του.

1. Michael Shannon - "Take Shelter"

Η αλήθεια είναι οτι προβληματίστηκα έντονα σχετικά με τον σε ποιον από τους δυο Μιχάλιδες θα έπρεπε να δώσω τη πρώτη θέση στη λίστα μου.  Τελικά οι καταστάσεις ανέδειξαν νικητή τον Michael Shannon, καθώς τη ταινία την είχα πρωτοδεί μόνη μου στη δημοσιογραφική της προβολή, και ακόμα θυμάμαι την ανατριχίλα που είχα υποστεί από όλη τη ταινία στο σύνολό της και από την ερμηνεία μεγατόνων του Shannon.  Τη τρέλα στο μάτι την έχει γενικά, οπότε στη ταινία έπρεπε να πείσει και εμάς τους θεατές οτι μπορεί να τη χρησιμοποιήσει προκειμένου να στήσει το πορτραίτο μιας ψυχαναγκαστικής προσωπικότητας, με σημάδια σχιζοφρένειας.  Και το έκανε τέλεια.  Υποδυόμενος τον τίμιο σύζυγο και τον πατέρα που εργάζεται σκληρά για να προσφέρει στην οικογένειά του, δίνει μια εξαίσια ερμηνεία του πως μπορεί τα φαινόμενα να απατούν και τούμπαλιν.  Με παίξιμο που 'κλωτσάει' στον θεατή, που μοιάζει σαν κάτι να τον συγκρατεί και παράλληλα να τον ωθεί μπροστά, βαθιά φωνή, επικίνδυνο βλέμμα και ένα ρεσιτάλ τρέλας κάπου προς το τέλος, είναι απλά η επιτομή της μεγάλης ερμηνείας για φέτος.  Φοβισμένος και χαμένος στον παραληρηματικό του κόσμο, ο Shannon καταφέρνει να μεταμορφωθεί σε έναν άνθρωπο που θέλει να σώσει και να σωθεί.  Και μαζί του σώζει και εμάς.  Ευχαριστούμε κύριε Shannon.  Η πρώτη θέση σας ανήκει.