10. William Eubank -"Love"
Πάντα εκτιμούσα και πάντα θα εκτιμώ κάθε αξιοπρεπή προσπάθεια που έχει να κάνει με τη δημιουργία μιας sci-fi ταινίας, και δη ανεξάρτητης παραγωγής. Πόσο μάλλον όταν καταφέρνεις τελικά να κάνεις παπάδες δανειζόμενος την αυλή του πατρικού σου σπιτιού, το 'παράθυρο' ενός πλυντηρίου ρούχων που χρησιμεύει για παράθυρο διαστημοπλοίου και $500 χιλιάδες. Ε τότε απλά υποκλίνομαι. Όπως δηλαδή έκανα με τη συγκεκριμένη ταινία. Όσο δε για την opening scene, απλά ασύλληπτη. Σαν πίνακας εν slow κινήσει. Αστρική σκηνοθεσία.
9. Lars von Trier - "Melancholia"
Έτσι για να μη ξεφύγουμε και πολύ από τις διαπλανητικές επιρροές, ο Trier δημιούργησε φέτος μια κινηματογραφική φαντασμαγορία, που δεν περιορίστηκε μόνο στην εντυπωσιακή παρουσίαση του πλανήτη Melancholia, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο η Dunst αντιμετώπιζε πραγματικότητα και όνειρα, εξαιτίας του μελαγχολικού της νου. Τα slow motion και η συμβολικές αναπαραστάσεις, σίγουρα έδωσαν στη ταινία μια άλλη νότα, διαφορετικά από αυτή που μας έχει συνηθίσει ο Trier. Παραβολική σκηνοθεσία.
8. Richard Ayoade - "Submarine"
Η ολίγον από '70s και ολίγον από '80s αισθητική του Ayoade, δημιούργησε ένα υπέροχα γλυκό ταινιάκι για τις δυσκολίες της εφηβείας, τους πρώτους έρωτες και τη συνειδητοποίηση οτι τελικά δεν είσαι μόνος σου εκεί έξω (hell yeah!!). Αρκεί να βρεις το σωστό κορίτσι με το κόκκινο παλτό και το καρέ μαλλί ή το κατάλληλο αγόρι με τη μαύρη καπαρντίνα και τον σηκωμένο γιακά. Όλη η σκηνοθεσία έχει κάτι από ανάμνηση και περασμένη εποχή, βουτηγμένη σε λαδοκαφέ χρώματα και φωτεινές εξάρσεις και χρωματιστές αμόρσες που σου προκαλούν την-όση πρέπει-έκπληξη στο μάτι, δημιουργώντας ένα εξαίρετο feeling στη καρδιά σου. Coming of age σκηνοθεσία.
7. Mike Mills - "Beginners"
Η ταινία του Mike Mills φαίνεται πως δημιούργησε φέτος ένα από τα πιο απρόσμενα hype. Και καλά έκανε. Από τις εκλεπτυσμένες της ερμηνείες, μέχρι και γλυκόπικρη σκηνοθεσία της, το "Beginners" είναι μια ταινία που αξίζει να δει κανείς. Εύκολα κατακτά μια θέση στη λίστα μου, χάρη στην ιδιαιτερότητα των flashbacks, την κολλαζική του σκηνοθεσία (το γεγονός οτι η αφήγηση του ήρωα πέφτει πίσω από τη στατική και διαδοχική παρουσίαση φωτογραφιών, αντικειμένων κ.λ.π προκειμένου να μας δώσει μια εικόνα της ζωής του, το βρήκα εντυπωσιακό), αλλά και την bold παρουσίαση των χρωμάτων της 'σημαίας' των ομοφυλόφιλων το οποίο ήταν right to the point, για αυτούς τους λόγους και ίσως κάποιους που να μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή, νομίζω οτι το "Beginners" είχε μια από τις καλύτερες σκηνοθεσίας για φέτος. Gay pride σκηνοθεσία.
6. Mike Cahill - "Another Earth"
Είπαμε ανεξάρτητος και ξερό ψωμί. Σύγχρονα ατμοσφαιρική η ατμόσφαιρα του Cahill, σκούρα, παγωμένα χρώματα, μια υπόνοια επικείμενης αναταραχής και μια όλα τα λεφτά φωτογραφία, καθιστούν το "Another Earth" ένα δραματικό, sci-fi-ίζον διαμαντάκι που πολύ χάρηκα που το είδα, αν και η ψυχολογία μου κάπως γκρεμίστηκε, την αλήθεια μου να τη πω. Εντυπωσιάστηκα όμως πραγματικά. Ψυχρογήινη σκηνοθεσία.
5. Michel Xazanavicius - "The Artist"
Κάτι από παλιά αίγλη μας σέρβιρε φέτος ο Γάλλος σκηνοθέτης, προκαλώντας την πασίγνωστη πλέον παραντούρα όπου κι αν έχει προβληθεί η ταινία του. Λογικό αν σκεφτεί κανείς το πόσο έχουμε μπαφιάσει από τα 3D και τις ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστούν κάτι εκρήξεις, κάτι μπαμ μπουμ, κάτι αμέτρητες πλοκο-ψευτουριές και ένα Άγαλμα της Ελευθερίας που έχει γκρεμιστεί περισσότερες φορές και από το γιοφύρι της Άρτας. Μερικές φορές απλά less is more, και αυτό ακριβώς μας θύμισε ο Michel. Ασπρόμαυρος, βουβός κόσμος, όμορφα κοστούμια, παλιακές φιγούρες και ένα ευφυέστατο δοσμένο bad dream του πρωταγωνιστή, συνθέτουν ένα άρτιο σκηνοθετικό αποτέλεσμα. Βωβή σκηνοθεσία.
4. Bela Tarr, Agnes Hranitkzky - "The Turin Horse"
Εντυπωσιακά μινιμαλιστική και απόλυτα βασανιστική η σκηνοθεσία του Tarr σε μια ταινία-σφραγίδα του σκηνοθέτη που κάνει τέχνη για τη τέχνη. Η επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα, το ίδιο και διαρκές μουσικό μοτίβο, η ρέουσα κίνηση της κάμερας, το γκριζάτο χρώμα και το πέρασμα όλων των μηνυμάτων που θέλει να μεταβιβάσει ο Tarr, όλα γίνονται μέσα από την υπέροχη αισθητικά ταινία του. Πρόκληση για τον μέσο θεατή, τόσο μα τόσο καλή όταν πιάσεις το νόημα. Εξαιρετική. Σκηνοθεσία αναπόφευκτης ανθρώπινης μοίρας.
3. Joe Wright - "Hanna"
Ορμητική και δυναμική η σκηνοθεσία του Wright, με φρενήρεις κινήσεις της κάμερας, γρήγορα περάσματα των πλάνων, ταχύτατο μοντάζ και μια κάμερα που βρίσκεται σε έναν διαρκή παροξυσμό. Οι σκηνές της δράσης είναι εντυπωσιακές, το soundtrack δένει ακριβώς με τα πλάνα όποτε χρειάζεται, ενώ η χρωματική παλέτα που κυμαίνεται από τα παγωμένα λευκά και γαλάζια, στα ζεστά χρώματα της ερήμου και έπειτα στα ξερασμένα γκρι της μπετατζίδικης πόλης. Α sweet tour από την αρχή μέχρι το τέλος. Deadly assasin σκηνοθεσία.
2. Steve McQueen - "Shame"
Ψυχρή, νεοϋορκέζικη η σκηνοθεσία του McQueen που με μόλις δυο ταινίες και τον ίδιο πρωταγωνιστή έχει δώσει μέχρι στιγμής τα καλύτερα δείγματα. Η μοναξιά και ο εθισμός του Fassbender εκφράζονται ιδανικά μέσα στη μεγαλούπολη που δε κοιμάται ποτέ, μέσω αυτής της προσεγμένης και τόσο αστικά στιλιζαρισμένης σκηνοθεσίας. Τζάμια, ουρανοξύστες, εργένικα διαμερίσματα και άγνωστος κόσμος, συνθέτουν ένα σύγχρονο τοπίο που εγκλωβίζει, βασανίζει και πολλές φορές σκοτώνει. Άριστη η σκηνοθεσία του MacQuenn, δε μπόρεσα να βρω ψεγάδι. Και να ήθελα δηλαδή. Φλαπ φλαπ φλαπ σκηνοθεσία.
1. Nicolas Winding Refn - "Drive"
Δε ξέρω τι θα έπρεπε να πω για τη σκηνοθεσία του Refn στο Drive. Αισθάνομαι πως οτι και να πω είναι λίγο. Όλα στην υπηρεσία μιας ταινίας. Slow motion, αργή σκηνοθεσία, στατικά πλάνα, εκρήξεις βίας, μηχανικό παίξιμο των χαρακτήρων, υπέροχη, ελαφρώς παλιακή σε στιγμές ατμόσφαιρα και μια χρωματική παλέτα σκούρα και μουντή, συνθέτουν αυτό το αριστούργημα που ακούει στο όνομα "Drive". Ρε Refn αγόρι μου, σου βγάζω το καπέλο ειλικρινά. Έκανες την οδοντογλυφίδα στο στόμα και το σατέν τζάκετ με τον σκορπιό να δείχνουν τόσο uber cool στα όρια της παραφρόνησης. Epic movie is epic. Bad-ass σκηνοθεσία και πρώτη θέση με τα χίλια στο "Drive". Και χωρίς καμιά ενοχή. ΥΕΑΗ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου