Η Hae-won είναι μια όμορφη, νεαρή γυναίκα η οποία ζει ανεξάρτητη στη πολύβουη Seoul, έχοντας τη δουλειά της και το διαμμερισματάκι της. Όταν μια μέρα γίνει αυτόπτης μάρτυρας της κακομεταχείρισης μιας ανήλικης πιτσιρίκας, θα 'δώσει' τους κακοποιούς στις αρχές, και θα προσπαθήσει να συνεχίζει τη ζωή της. Αυτό όμως δε θα είναι και τόσο εύκολο, μιας που οι δυο τους θα την αναγνωρίσουν επίσης και θα την απειλήσουν, προκειμένου να μην ξανα-ανακατευτεί στις δουλειές τους. Την ίδια στιγμή μια παρεξήγηση στο γραφείο και τα σπασμένα νεύρα της, θα την οδηγήσουν εκτός επιχείρησης, μιας που το αφεντικό τη προτρέπει να πάρει άδεια προκειμένου να ηρεμήσει και αυτή, αλλά και όλο το προσωπικό της εταιρίας. Η Hae-won τότε θα αποφασίσει να επισκεφθεί την παιδική της φίλη Kim Bok-Nam στο νησί Moodo, ένα υπανάπτυκτο κομμάτι γης, στο οποί ζει η φίλη της παρέα με τη κορούλα της και τον άντρα της, ο οποίος να τονίσουμε οτι είναι κάθαρμα από τα λίγα (ή μάλλον από τα πολλά). Εκεί η Hae-won θα έρθει αντιμέτωπη με τη κλειστή, υπερήλικη κοινωνία που φαίνεται να καταπνίγει την καλόκαρδη φίλη της, της ο οποίας η μοναδική χαρούμενη στιγμή είναι όποτε βρίσκεται κοντά στη κόρη της. Η won μοιάζει εντελώς ξένη με το λευκό δέρμα, τα παστέλ ρούχα και το στιλπνό της μαλλί, απέναντι στη μαυρισμένη και ρακένδυτη Kim. Όταν έρθει η στιγμή που η Kim θα χρειαστεί τη βοήθειά της, θα γίνει ξεκάθαρο οτι η μοναδική σχέση των δυο γυναικών, μετράει μόνο κάτι ζεστά καλοκαίρια, τότε που είχε διαφανεί ήδη το πόσο διαφορετικούς δρόμους θα ακολουθούσαν. Μετά από το ξύλο και τους εξευτελισμούς, η Kim θα ζητήσει τη φυγάδευσή της από την πάλαι ποτέ 'φίλη' της. Όταν η βοήθεια δεν έρθει, τότε τα πράγματα θα οδηγηθούν σε τραγικό σημείο και η Kim θα πάρει την εκδίκησή της από όλους όσους την πλήγωσαν και της φέρθηκαν σαν σκουπίδι. Ακόμα και από την ίδια της την φίλη...
Την αλήθεια μου θα τη πω. Τον σκηνοθέτη Chul-soo Jang, ούτε που τον έχω ξανακούσει. Πως θα μπορούσα άλλωστε, μιας που αυτή είναι και η πρώτη του ταινία. Και τι ταινία;
Ο Jang φαίνεται να μένει πιστός στην ασιατική παράδοση των ταινιών εκδίκησης, και βασικά καλά κάνει, γιατί όταν μια συνταγή έχει αποδειχθεί επιτυχημένη, καλό είναι να την ακολουθείς (χωρίς βέβαια να το ξεφτιλίζουμε το θέμα. Ακούς Hollywood?). Έτσι λοιπόν ο Jang αποφάσισε να μας παρουσιάσει μια ακόμη ταινία με κεντρικό γνώμονα την εκδίκηση, και μάλιστα στην πιο πρωτόγονη μορφή της. Θα μου πείτε η εκδίκηση αποτελεί έτσι κι αλλιώς ένα από τα πιο αρχέγονα ένστικτα του ανθρώπου και φυσικά θα έρθω να συμφωνήσω. Μόνο που στη προκειμένη περίπτωση το όλο πράγμα ενισχύεται ακόμα περισσότερο από τον χώρο στον οποίο τοποθετείται η ιστορία της ταινίας.
Το νησί οπού μένει η Kim και όλο το σιχαμερό της σινάφι θα μπορούσε να αποτελεί και έναν μικρό, επίγειο παράδεισο. Η φύση οργιάζει, τα κύματα της θάλασσας σκάνε με ορμή στις γκρεμώδεις πλαγιές του και όλο το σκηνικό χαρακτηρίζεται από μια χωριάτικη, αλλά εν δυνάμει αθώα εικόνα που θα αποτελούσε τον ιδανικό προορισμό χαλάρωσης και ηρεμίας (γι' αυτό τον λόγο εξάλλου δε πήγε εκεί και η won?). Θα μπορούσε λοιπόν να αποτελεί όοοολα αυτά. Δυστυχώς όμως δεν είναι καθόλου έτσι. Αυτο το ειδυλλιακό τοπίο, παίρνει μια εφιαλτική μορφή όταν έρχονται στην επιφάνεια όλες οι μιασματικές πράξεις των κατοίκων του. Βιασμοί, ξενοπηδήματα, ενδοοικογενειακή βία και επιπλέον τα στραβά μάτια των ψυχρών κυράδων που μένουν εκεί, συνθέτουν μια ζοφερή καθημερινότητα την οποία πρέπει να δέχεται στωικά η πρωταγωνίστριά μας.
Η μοναξιά και το όνειρο της φυγής είναι τα βασικά γνωρίσματα της ηρωίδας, η οποία το μόνο που τελικά θέλει είναι ένα καλύτερο μέλλον για την κορούλα της. Την ενθαρρύνει να διαβάζει μόνη της (μιας που σχολείο δε πάει, καθώς η σεβάσμια γιαγιά λέει πως τα κορίτσια δε πρέπει να πηγαίνουν σχολείο, αλλά να βοηθούν στις δουλειές του σπιτιού) και προσπαθεί όσο μπορεί να μη της λείψει τίποτα. Από εκεί και πέρα, το χάος. Ο άντρας της την ξυλοφορτώνει, ο βλαμμένος από το χόρτο κουνιάδος της την πηδάει, και η ίδια αναγκάζεται να υπομένει αυτή τη κατάσταση μέρα με τη μέρα, για χάρη του παιδιού. Έτσι λοιπόν είναι λογικό η άφιξη της πρωτευουσιάνας φίλης της να τη γεμίζει χαρά και ελπίδα, μιας που θεωρεί οτι αποτελεί το εισιτήριο για την ελευθερία της. Αμ δεν είναι έτσι. Η won μοιάζει σαν ξένη, σαν μια άλλη, που με την επίσκεψή της απλά ξύνει το πάνω στρώμα της σαθρής, ανώμαλης κοινωνίας μέσα στη οποία ζει η Kim. Έρχεται αντιμέτωπη με την αλήθεια, τη βλέπει με τα ίδια της τα μάτια και όμως σιωπά. Γιατί συνήθως έτσι γίνεται. Κανείς δε θέλει να μπλέκει στις υποθέσεις των άλλων. Κανείς δε θέλει να βοηθήσει για να κάνει τη διαφορά, παρά μόνο όταν πρόκειται να σώσει το δικό του τομάρι. Έτσι λοιπόν αν και βλέπει οτι τα πράγματα είναι τόσο λάθος όσο δε πάει, αποφασίζει να μείνει αμέτοχη και να μη βοηθήσει. Δυστυχώς για εκείνη και για όλους τους άλλους όμως, η υπομονή και ο ανθρώπινος υποβιβασμός, έχουν και τα όριά τους...
Όταν η κατάσταση φτάνει στο αμήν, η Kim σαλτάρει, τρελαίνεται και 'βγαίνει' πάνω από όλους, κραδαίνοντας ένα δρεπάνι με το οποίο αρχίζει να ξεκληρίζει έναν έναν τους-λιγοστούς έτσι κι αλλιώς- κατοίκους του νησιού.
Η επιλογή του δρεπανιού ως φονικού όπλου, σίγουρα δε μπορεί να είναι τυχαία. Ένα αγροτικό εργαλείο που βοηθάει ώστε να μπορεί να έχει η οικογένεια φαγητό στο τραπέζι και να συντηρεί έτσι γενιές και γενιές, γίνεται στα χέρια ενός ανθρώπου το εργαλείο εκείνο που σε στέλνει μια και καλή στον άλλο κόσμο. Ότι δίνει ζωή, με την ίδια ευκολία, την παίρνει πίσω.
Παρακολουθώντας κανείς το λουτρό αίματος και την φρενήρη, ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Kim, δε μπορεί παρά να αναρωτηθεί εάν στη θέση της θα έκανε το ίδιο. Πιθανότατα ναι, αν και ίσως οχι με το φοβερό μένος με το οποίο έχει καταληφθεί η γυναίκα αυτή. Σίγουρα όμως δεν μπορεί κανείς να απορήσει σχετικά με το κίνητρο, ή μάλλον με τα κίνητρα τα οποία την οδήγησαν στη σφαγή των κατοίκων. Όσο χαμηλά κι αν σε εξαναγκάσουν να πέσεις, έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιείς οτι δεν έχεις πλέον τίποτα άλλο να χάσεις. Και εκεί είναι που οι θύτες και οι δυνάστες 'την πατάνε'. Όταν αποκτήσεις συνείδηση του τι είσαι πλέον ικανός να κάνεις, καλό είναι όλοι οι υπόλοιποι να αναζητήσουν καταφύγιο. Όσο δηλαδή προλαβαίνουν ακόμα...
Σίγουρα δεν είναι μια ταινία που μπορεί να δει κανείς εύκολα, πόσο μάλλον όσοι έτσι κι αλλιώς έχουν θέμα με τις υπερβολικά βίαιες, αν και στιλιζαρισμένες εικόνες αυτού του είδους κινηματογράφου. Παρόλα αυτά νομίζω οτι επειδή ακριβώς το θέμα της εκδίκησης παρουσιάζεται με έναν διαφορετικό τρόπο, λόγω story, αλλά και χωρικού background, είναι αναμφίβολα μια ενδιαφέρουσα ταινία.
Οι ερμηνείες είναι εκπληκτικές, με την πρωταγωνίστρια να είναι την ίδια στιγμή εύθραυστη, αλλά και ο ίδιος ο διάολος μεταμορφωμένος. Δίνει σίγουρα μια εξαιρετική ερμηνεία, ενώ περιβάλλεται και από ένα εξίσου ικανό cast, το οποίο ποτέ δε θα καταλάβω πως καταφέρνει και ερμηνεύει τόσο σάπιους και κόντρα ρόλους. Αυτή είναι όμως όπως έχουμε πει και η μαγεία των Ασιατών στην έβδομη τέχνη.
Η σκηνοθεσία είναι λιτή, με πλάνα και καδραρίσματα που ενισχύουν κάθε φορά το περιεχόμενο της υπόθεσης, ενώ πραγματικά με εντυπωσίασε το τελευταίο πλάνο το οποίο για λόγους spoiler δε θα σας αποκαλύψω, αλλά θα αφήσω να το δείτε μόνοι σας.
Το "Bedevilled" είναι μια ταινία για τα ανθρώπινα όρια, την διεκδίκηση του προσωπικού δικαίου και την ύστατη προσπάθεια να διεκδικεί κανείς αυτό που θα έπρεπε έτσι κι αλλιώς να κατέχει: να είναι άνθρωπος.
Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι η πάστα φασολιών επουλώνει οποιοδήποτε τραύμα, οτι το χόρτο σε εκείνο το νησί κουρκουτιένει το μυαλό επικίνδυνα και οτι αν έχεις στυλ, περπατάς σε χώματα και βράχους με το τακούνι και είσαι και μια θεά.
No trivia
Αύριο έχουμε new arrival!
Την κατεβάζω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πολύ καλά θα κάνεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεριμένω εντυπώσεις...