Un homme qui crie (a.k.a The Screaming Man): Scream while you can...

Καλησπέρα σας και σήμερα! Λοιπόν σκεφτόμουν και πάλι πολύ σχετικά με το τι θα μπορούσα να ανεβάσω σήμερα στο blog, καθώς και τα Oscars πέρασαν, και όλα τα συμπαρομαρτούντα βραβεία, και τις περισσότερες ταινίες έχουμε βάλει (επιφυλάσσομαι όταν έρθει η στιγμή να βάλω και το "Hugo") οπότε πραγματικά προβληματίστηκα.  Μετά σκέφτηκα το τελευταίο μάθημα των σεμιναρίων μου, στο οποίο κάναμε για το film noir παρακαλώ, και τελικά φέρτο από εδώ, φέρτο από εκεί, κατέληξα να γράφω σήμερα για μια ταινία που βρήκε μικρή διανομή στις δικές μας αίθουσες,και συγκεκριμένα πριν από μερικούς μήνες.  Το "Un homme qui crie" έχει μια έμμεση σχέση με το film noir σε περίπτωση που αναρωτιέστε.  Οπότε ξεκινάμε και σας εξηγώ και παρακάτω.

Βρισκόμαστε στο σημερινό Chad.  Εκεί ο 60χρονος Adam (Youssouf Djaoro) πρώην πρωταθλητής στη κολύμβηση, εργάζεται ως επιστάτης στη πισίνα ενός αξιόλογου για τα δεδομένα της περιοχής, ξενοδοχείου.  Ο Adam αγαπάει πολύ τη δουλειά του, η οποία στην ουσία αποτελεί αφενός όλη του τη ζωή και αφετέρου τη βασική πηγή τροφής για τον ίδιο, την γυναίκα του και τον γιο του Abdel (Dioucounda Koma) ο οποίος κάνει και αυτός τις περατζάδες του από το ξενοδοχείο οπού εργάζεται ο πατέρας του.  Όταν η επιχείρηση περάσει στα χέρια των νέων, Κινέζων ιδιοκτητών, ο Adam θα χάσει το πόστο στο οποίο βρισκόταν τόσο καιρό, και θα τοποθετηθεί σε μια νέα εργασιακή θέση: θα είναι υπεύθυνος να σηκώνει τη μπάρα στη πύλη, προκειμένου να περνούν τα αυτοκίνητα, κάτω από έναν καυτό, αφρικάνικο ήλιο.  Ο Adam θα σοκαριστεί από την τρομερή αυτή αλλαγή, καθώς θα νοιώσει να υποβιβάζεται κοινωνικά, αλλά και ως προσωπικότητα, και θα αναζητήσει έναν τρόπο να λυτρωθεί από αυτό το κενό.  Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο γιος του Abdul είναι αυτός που αναλαμβάνει χρέη επιστάτη στη πισίνα.  Την ίδια στιγμή που η εργασιακή (και οχι μόνο) ζωή του Adam καταρρέει, μια ομάδα επαναστατών επιτίθενται στη κυβέρνηση και επιχειρούν να πάρουν την εξουσία δια της βίας.  Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι αντάρτες να απαιτήσουν την ενίσχυση της προσπάθειάς τους είτε με χρήμα, είτε με έμψυχο υλικό και δη νεαρούς που είναι έτοιμοι να θυσιαστούν για τον σκοπό τους.  Όταν οι δυνάμεις αυτές αρχίσουν να πιέζουν ασφυκτικά τον Adam, τότε θα βρεθεί ανήμπορος να κάνει το οτιδήποτε καθώς δεν έχει λεφτά.  Το μόνο πράγμα που του έχει μείνει είναι ο γιος του.  Μήπως τελικά αυτός είναι αρκετός;  Αρκετός από διάφορες απόψεις, και για διάφορους λόγους;

Η ταινία του σκηνοθέτη Mahamat-Saleh Haroun, είναι μια από αυτές τις ταινίες που ενώ τις έχεις κάπου ξαναδεί, εντούτοις καταφέρνουν ακόμα να διατηρούν στοιχεία που σου προκαλούν το ενδιαφέρον και σε κάνουν να συγκινήσε.  Κακά τα ψέματα το ζητούμενο σχεδόν κάθε ταινίας είναι η δημιουργία ενός δράματος και οχι απαραίτητα με την έννοια τους κλάματος, αλλά κυρίως με την έννοια μια δραματουργικής υπόθεσης.  Το δράμα αποτελεί την κινητήριο δύναμη εξάλλου που ωθεί την πλοκή πιο μακριά, θέτει σε κίνηση τα υποκριτικά γρανάζια των ηθοποιών και κινητοποιεί όλη τη δράση.  Έτσι και εδώ, αν και σίγουρα θα πιάσετε τον εαυτό σας να έχει ξαναδεί παρόμοιες ιστορίες ανθρώπων, παρόμοιες καταστάσεις και στη τελική πολιτισμούς, δρώμενα και προσωπικά δράματα, εντούτοις θα διαπιστώσετε οτι το "Un homme qui crie" αποτελεί μια ταινία που μπορεί να ομοιάζει με εκατοντάδες άλλες, αλλά καταφέρνει παρόλα αυτά να βγει μπροστά χάρη σε ένα ενδιαφέρον background, που αν το εντοπίσει κανείς θα διαπιστώσει οτι είναι πολύ πολύ ιδιαίτερο.

Το 1924 ο Γερμανός εξπρεσιονονιστής J.W. Murnau, ένας από τους σημαντικότερους και πιο ιδιαίτερους σκηνοθέτες που υπήρξαν ποτέ, δημιούργησε ένα από τα αριστουργήματά του και συγκεκριμένα το "The Last Laugh".  Η ιστορία του έχει κάπως έτσι: ένας ηλικιωμένος άνδρας ο οποίος κατέχει τη θέση του θυρωρού σε ένα μεγαλοπρεπές ξενοδοχείο (θέση που του δίνει το απαραίτητο status, κύρος και κοινωνικό ύψος, έναντι των γειτόνων του που αρέσκονται να τον θαυμάζουν φορώντας τη πλουμιστή του στολή) θα χάσει τη γη κάτω από τα πόδια του, όταν σε μια στιγμή αδυναμίας η οποία εκφράζεται σε μια δευτερολεπτική στάση για ένα ποτήρι νερό, τη θέση του θα πάρει ένας νεότερος και πιο...νταβρατισμένος άνδρας ο οποίος φαίνεται να κάνει τη δουλειά με μεγάλη ευκολία και κυρίως χωρίς ίχνος κούρασης.  Ο πρωταγωνιστής λοιπόν θα καταλήξει να εργάζεται στις τουαλέτες του ξενοδοχείου, χωρίς την πρεστιζική του πλέον στολή και αρχίζοντας να χάνει σταδιακά τα λογικά του.  Σε μια προσπάθεια να συνεχίσει να κρατιέται από τη ψευδαίσθηση της παλιάς του εργασίας, θα κλέψει τη στολή που κάποτε αποτελούσε το σήμα της αξίας του, και φορώντας την θα επιστρέφει κάθε βράδυ σπίτι του.  Σαν να μην άλλαξε τίποτα.  Όταν όμως έρθει η στιγμή που οι γείτονες θα καταλάβουν την 'απάτη' του, τότε ο χλευασμός θα είναι πικρός και η κοροϊδία, αβάσταχτη...
Είναι κάτι παραπάνω από εμφανές οτι η ταινία του Haroun αποτελεί στην ουσία ένα remake αυτού του αυθεντικά εξπρεσιονιστικού και πρωταρχικού film noir του Murnau.  Γιατί τα noir δεν ήταν πάντα άμεσα συνυφασμένα με γοητευτικούς ντετέκτιβς, μοιραίες γυναίκες και εγκλήματα πάθους.  Πρωτίστως αυτού του είδους το φιλμ, χρωστάει το όνομά του στη γενικότερη σκοτεινή αισθητική που απορρέει από τη χρωματική παλέτα του εκάστοτε σκηνοθέτη.  Έτσι και εδώ ο Murnau δημιουργεί έντονες φωτοσκιάσεις, παίζει με την αντίθεση λευκού/κιαροσκούρου και δημιουργεί στην ουσία τις απαρχές του film noir, στο πλευρό αρκετών ακόμα Γερμανών εξπρεσιονιστών (κυρίως).

Εάν αφαιρέσουμε από τη ταινία του Chad-ατιανού σκηνοθέτη, πρώτον το χρώμα, δεύτερον το γεγονός οτι ο Adam δε φαίνεται να υπόκειται σε κάποιον κοινωνικό χλευασμό, αλλά κυρίως το πρόβλημα βρίσκεται βαθιά μέσα στον ίδιο, και τρίτον το πολτικοστρατιωτικό κομμάτι το οποίο έχει τον δικό του λόγο ύπαρξης στη ταινία, τότε γίνεται σαφές οτι έστω και σε ένα χαλαρό ποσοστό, η ταινία του Murnau έχει ασκήσει άμεση επίδραση στο "Un homme qui crie".
Η σκηνοθεσία του δεν έχει κάποια ιδιαιτερότητα, αλλά είναι καθόλα ρεαλιστική και επικεντρώνεται φυσικά στο δράμα του πρωταγωνιστή μας.  Όλες οι σκηνές είναι εμποτισμένες με τις χαρακτηριστικές χρυσοκίτρινες αποχρώσεις του ήλιου και του αφρικανικού εδάφους, ενώ η πισίνα του ξενοδοχείου φαντάζει ως η μοναδική όαση (κυριολεκτικά και μεταφορικά).  Και οι ερμηνείες όμως είναι πολύ καλές, από εκείνες που τις αξιολογείς βάση του κατά πόσο επαγγελματίας είναι ο ηθοποιός.  Εδώ ο κεντρικός ήρωας είναι, αλλά σου δίνει την εντύπωση οτι δεν είναι.  Στην ουσία είναι σαν να παρακολουθείς έναν επαγγελματία ηθοποιό, που υποδύεται τον ερασιτέχνη, που υποδύεται τον Adam στη προκειμένη περίπτωση.  Χαθήκατε λίγο;  Δείτε την και θα καταλάβετε.

Το "Un homme qui crie" είναι ένα αρκετά στιβαρό δράμα, το οποίο γίνεται ακόμα στιβαρότερο από την περιοχή στην οποία τοποθετείται.  Φτώχια, κακουχίες και δύσκολη ζωή περιμένουν τη πλειοψηφία των ανθρώπων.  Και αν είναι τυχεροί βασικά τους περιμένει μια κάποια ζωή, μιας που η συνηθέστερη κατάληξη είναι ο θάνατος.  Η ταινία έχει τις ολίγον βαρετές, τις καλές και τις πολύ καλές της στιγμές, με αποκορύφωμα το τέλος της το οποίο χαρακτηρίζεται από μια υπέροχη λυρικότητα που σε μαγεύει και σε τρομάζει παράλληλα.
H ταινία είναι μια ενδιαφέρουσα πρόταση σε όσους αρέσουν τα δράματα και για να δώσω και ένα παραπάνω μπουστ στους βραβειόπληκτους, τσίμπησε και το Grand Jury Prize, στο φεστιβάλ των Καννών το 2010.  Αμεεε.  Check it.

Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι όταν έχεις δει το "My Week with Marilyn" λίγο πριν δε την εκτιμάς όπως πρέπει, οτι ο κινηματογράφος ΑΣΤΥ μου θυμίζει τόσο ωραία πράγματα και οτι η προσπάθεια του Haroun είναι πολύ καλή.  Όπως βλέπετε δηλαδή όλα σχετικά με τη ταινία.



No trivia

The Walking Dead:...are everywhere

Γεια σας και πάλι μετά από κριτική απουσία μιας εβδομάδας και κάτι ημερών.  Τέλειωσαν και τα Blogoscars, τέλειωσαν και τα Oscars με...φοβερές ανατροπές και επιστρέφουμε και πάλι στους φυσιολογικούς ρυθμούς της καθημερινότητάς μας (αν δηλαδή υπάρχει κάτι τέτοιο πια).  Πάντως όσοι από εσάς συμμετείχατε, είμαι σίγουρη πως θα συμφωνήσετε πως τα φετινά Blogoscars ήταν απείρως καλύτερα και φυσικά πιο ενδιαφέροντα από τη τελετή στο Kodak Theatre.  Με πολύ φαντασία, χιούμορ και γενναίες δόσεις χρόνου, οι cine-bloggers δημιούργησαν υπέροχες λίστες για τη κάθε κατηγορία και σχολίασαν με τον δικό τους, καυστικό τρόπο τα αποτελέσματα.  Για περισσότερη δράση θα μαζευτούμε όλοι την Πέμτη στο BIOS για ανακοίνωση του top 20 ταινιών και για να το τσούξουμε και λιγάκι βρε αδερφέ!
Περνώντας στα δικά μας αν και σας είπα οτι σήμερα θα έχουμε ταινία στο blogaki, εντούτοις θα έχουμε σειρά.  Η αλήθεια είναι πως δε βλέπω πολλές, γιατί θέλουν τον χρόνο τους, όταν όμως δω συνήθως πωρώνομαι σε υπερβολικό βαθμό.  Κάπως έτσι έγινε και με το "The Walking Dead".  Το είχα και καθόταν για αρκετό καιρό στον υπολογιστή μου, έχοντας δει μόνο τα δυο πρώτα επεισόδια, όταν αποφάσισα ένα από εκείνα τα βράδια που η βαρεμάρα χτυπάει ταβάνι, να το ξαναπιάσω και να το...επαναπροσδιορίσω.  Και το επαναπροσδιόρισα καλά.

O Rick Grimes (Andrew Lincoln) είναι ένας σερίφης ο οποίος είχε την ατυχία (όπως αποδείχθηκε τελικά) να πυροβοληθεί ενώ βρισκόταν σε υπηρεσία, να πέσει σε κώμα και τελικά να ξυπνήσει μετά από καιρό, μόνο για να έρθει αντιμέτωπος με τη φρικτή πραγματικότητα που όλοι μας περιμένουμε αργά ή γρήγορα: ο κόσμος έχει καταληφθεί από zombies, και προς το παρόν φαίνεται πως ο Rick είναι ο μοναδικός επιζών.  Χωρίς να έχει ιδέα τι έχουν απογίνει η γυναίκα και ο γιος του, ο Rick θα ξεκινήσει ένα επικίνδυνο ταξίδι μέσα στην ερειπωμένη πόλη, προκειμένου να καταφέρει να εντοπίσει τα ίχνη της οικογένειάς του, καθώς πιστεύει ακράδαντα πως βρίσκονται κάπου ασφαλείς.  Όταν καταφέρει τελικά να συναντήσει στον δρόμο τους διάφορους ακόμα ζωντανούς και υγιείς ανθρώπους, θα κάνει team up μαζί τους και θα προσπαθήσουν όλοι μαζί να κρατηθούν ζωντανοί όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται.  Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου εύκολα.  Οι walkers όπως χαρακτηριστικά τους λένε, βρίσκονται παντού και κατασπαράζουν όποιον δε καταφέρει να ξεφύγει από τα αιματηρά τους σαγόνια, σε χρόνο ντε τε.  Και σαν να μην έφταναν αυτά, η ομάδα των επιζώντων καλείται να αντιμετωπίσει και τις μεταξύ τους έριδες που αρχίζουν να ξεσπούν, τις αντιζηλίες και την παράνοια που αρχίζει να ελοχεύει, έτοιμη να τους αρπάξει και να τους οδηγήσει σε ακόμα χειρότερο θάνατο από αυτόν που τους περιμένει μέσα στις πόλεις, τους μπλοκαρισμένους αυτοκινητοδρόμους, τα δάση και εν ολίγοις, παντού.  Για πόσο ακόμα η ομάδα του Rick θα καταφέρνει να προχωράει μπροστά μέσα σε αυτόν τον εφιάλτη;

Η σειρά βασίζεται στην ομώνυμη, επιτυχημένη σειρά graphic novels των Robert Kirkman, Tony Moore και Charlie Aldard και οχι μόνο έχει τη τύχη να είναι...αυτό που είναι, αλλά παράλληλα να σκηνοθετείται από τον μετρ του light horror είδους, Frank Darabont.
O Darabont είναι γνωστός για τη μεταφορά των βιβλίων του Stephen King στη μεγάλη οθόνη, και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία.  Το "The Shawshank Redemption", "The Green Mile" και "The Mist", αποτελούν το βασικό υλικό πάνω στο οποίο έχει δουλέψει ο διάσημος σκηνοθέτης.  Έτσι λοιπόν ήταν μόνο ταιριαστό να τον δούμε να αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας μια τέτοια διόλου εύκολη, αλλά μάλλον μεγαλεπήβολη δουλειά.  Εξάλλου δεν είναι τυχαίο και το γεγονός οτι η σειρά η οποία διανύει αυτή τη περίοδο τη δεύτερη σεζόν της, έχει ήδη πάρει παράταση και για μια τρίτη σεζόν, καθώς αν κρίνουμε από τα ρεκόρ τηλεθέασης τα οποία έσπασε (5,3 εκατομμύρια τηλεθεατές στο pilot επεισόδιο της πρώτης σεζόν, και 7,3 στην έναρξη της δεύτερης) μάλλον φαίνεται πως έχει κερδίσει το κοινό, χάρη στην εις βάθος ανάπτυξη του κάθε χαρακτήρα, του εκπληκτικού μακιγιάζ που έχει γίνει στα zombies, της όλης υπόθεσης η οποία ρέει ιδανικά μέσα από το κάθε επεισόδιο, ωθώντας την ιστορία ακόμα παραπέρα, και τέλος πάντων όλης της ρεαλιστικής τη διάθεσης που σε προϊδεάζει οτι ένα ενδεχόμενο zombies apocalypse, ίσως και να μην είναι τόσο μακριά.  Γι' αυτό πάρτε ιδέες όσο είναι καιρός...

Αν και ο Darabont έκανε τη σειρά αυτό που είναι (τουλάχιστον λίγο πριν από τη δεύτερη σεζόν) εντούτοις κάποιες διαδιακαστικές διαφωνίες τον οδήγησαν εκτός σειράς, αφήνοντας τη θέση του ανοιχτή για τον Glen Mazzara, ο οποίος έχει ασχοληθεί με πολλές σειρές, τις οποίες βέβαια δε τις λες και ακριβώς επιτυχημένες.  Ας ελπίσουμε μόνο οτι δε θα τα θαλασσώσει στην προκειμένη περίπτωση, αν και τα πράγματα μέχρι τώρα δείχνουν πολύ καλά, και αυτό μάλλον βασίζεται στον τρόπο με τον οποίο όλοι φαίνεται να έχουν δουλέψει για να πετύχει αυτή η σειρά.  Και το έχουν κάνει καλά.
Σίγουρα η αρχή της ταινίας θα θυμίζει σε πολλούς την αρχή του "28 Days Later", τότε που και ο Cillian Murphy ξυπνώντας από το κώμα είδε πως ο κόσμος είχε πάει κατά διαόλου, αφήνοντας πίσω του ένα εγκαταλειμμένο Λονδίνο, ορδές από zombies και μερικούς λαλημένους στρατιωτικούς που διψούσαν για γυναικεία κορμιά.  Έτσι και εδώ ο Rick ξυπνάει, μόνο για να ευχηθεί αργότερα να μη το είχε κάνει ποτέ.  Η αλήθεια είναι πως και εγώ ξεκίνησα να βλέπω τη σειρά αρκετά διστακτικά, διερωτώμενη τι το καινούριο θα μπορούσε να μου προσφέρει και κυρίως, με ποιόν τρόπο.  Τελικά τα πάντα σε αυτή τη σειρά είναι καλοδουλεμένα μέχρι αηδίας.
Αρχικά αν και το story δεν είναι κάτι το πρωτότυπο, καταφέρνει πολύ εύκολα να σε κρατήσει κολλημένο στην οθόνη σου, χάρη στη ράθυμη (με τη καλή έννοια) εξέλιξη του πράγματος, αφού τίποτα δε γίνεται βιαστικά και επιπόλαια.  Τα πάντα κοσκινίζονται μέχρι και τη παραμικρή λεπτομέρεια, και η ομάδα των επιζώντων έχει να ζυγίσει πολλά πράγματα πριν από το κάθε της βήμα: από τις προμήθειες και τα όπλα που διαθέτει, μέχρι την επικινδυνότητα του κάθε δρόμου, κάθε μονοπατιού και κάθε προορισμού τον οποίο επιλέγει.  Πολλές φορές αναγκάζεται να βασιστεί στη τύχη ή σε πρωτόγονες πατέντες, προκειμένου να γλυτώσει από ένα και μόνο δάγκωμα το οποίο αποβαίνει αυτομάτως μοιραίο.  Εξίσου εντυπωσιακή είναι και η ισορροπία ανάμεσα στο hardcore/splatter/περιπετειώδες κομμάτι και το δράμα, μιας που η σειρά σου προσφέρει πλούσια και τις δυο πλευρές.  Και το κάνει υπέροχα.  Όταν θέλει να σου πασάρει το συναίσθημα και την έννοια της ομάδας το κάνει ιδανικά, ενώ όταν θέλει να οδηγήσει την αγωνία και τον τρόμο σου στα άκρα το κάνει ακόμα καλύτερα.  Πιστέψτε με ένα από τα πρώτα επεισόδια της δεύτερης σεζόν με κράτησαν σε τέτοια κοκαλωμένη στάση, και με τα μάτια μου γουρλωμένα από την ένταση, που έπιασα τον εαυτό μου να έχει χαθεί ολοκληρωτικά σε αυτόν τον 'κόσμο μετά'.  Οτι καλύτερο, trust me.

Εκτός από τις πολύ καλές ισορροπίες όσον αφορά την υπόθεση, εξίσου καλοστημένη είναι και η σκηνοθεσία της σειράς.  Μέσα σε αχανείς αγροτικές εκτάσεις, μπαζωμένες πόλεις, έρημους αυτοκινητοδρόμους και εγκαταλελειμμένες παράγκες, οι ήρωες αγωνίζονται για την επιβίωσή τους με κάθε πιθανό τρόπο.  Έρχονται διαρκώς αντιμέτωποι με τον κίνδυνο, χάνουν, κερδίζουν, έχουν απώλειες, αλλά πάνω απ' όλα συνεχίζουν.  Η σκηνοθεσία βοηθάει πολύ στην προβολή αυτού του δύσκολου και γεμάτου ανατροπές ταξιδιού της πρωταγωνιστικής ομάδας, γεγονός που δημιουργεί ακόμη καλύτερα αποτελέσματα, επεισόδιο με επεισόδιο.  Όσοι για όλους αυτούς τους αμέτρητους κομπάρσους οι οποίοι υποδύονται τα zombies, είναι απλά τρομακτικοί, σάπιοι και απόλυτα ρεαλιστικοί (ναι, ναι!).  Το μακιγιάζ τους είναι από τα καλύτερα του είδους, και έχει αποφέρει στη σειρά αρκετά βραβεία μέχρι τώρα.  Εντυπωσιακά και πειστικά, είναι σίγουρα από τα καλύτερα zombies που μπορεί να δει κανείς στον κινηματογράφο ή τη τηλεόραση τα τελευταία χρόνια.

Όσον αφορά τους χαρακτήρες και το υποκριτικό ταλέντο των ηθοποιών, μπορώ να πω πως και πάλι εξεπλάγην ευχάριστα καθώς όλοι τους είναι ένας κι ένας.  Έχουμε τον σερίφη-αρχηγό που προσπαθεί να λειτουργεί βάση το κοινό καλό, τον κολλητό του αστυνομικό Shane (Jon Brethal) έναν σκληροπυρηνικό άντρα ο οποίος πατάει επί πτωμάτων (κυριολεκτικά) προκειμένου να φροντίσει για το καλό της ομάδας με τον δικό του τρόπο, τη γυναίκα του σερίφη που τη λες και βασίλισσα του μελισσοχωριού και γενικά μια πληθώρα χαρακτήρων οπού ο καθένας επιτελεί τον δικό του ρόλο, με τον δικό του τρόπο και τα...ανάλογα αποτελέσματα.  Η αλήθεια είναι οτι όλοι είναι καλοί ηθοποιοί στους ρόλους τους και μάλιστα πολλούς από αυτούς σίγουρα θα τους έχετε ξαναδεί σε διάφορες ταινίες, όπως τον Jeffrey DeMunn ο οποίος πρωταγωνιστούσε στο "The Green Mile", "The Shawshank Redemption", καθώς και το "The Mist".  Διόλου τυχαίο το γεγονός οτι ο Darabont ο οποίος σκηνοθέτησε τις παραπάνω ταινίες 'διάλεξε' τον DeMunn, ο οποίος κακά τα ψέματα είναι εξαιρετικός.  Το ίδιο και ο Norman Reedus, γνωστός από τη ταινία "The Boondock Saints" (1999), καθώς και η κακότοιχη αστυνομικός του "Sillent Hill" (2006) Lauren Holden, η οποία είχε επίσης πρωταγωνιστήσει στο "Τhe Mist".
To "The Walking Dead" είναι μια από εκείνες της σειρές, που ειδικά άμα αρέσκεσαι στα zombies σε κρατάει σε ενγρήγορση μέχρι το τέλος του κάθε επεισοδίου.  Γρήγορο, έξυπνο, με πλοκή που δε βαλτώνει αλλά διαρκώς εξελλίσεται, καλοφτιαγμένους χαρακτήρες και εξαιρετική σκηνοθεσία, είναι σίγουρα μια σειρά που πρέπει να δείτε.  Αν μη τι άλλο για να πάρετε ιδέες σχετικά με το ενδεχόμενο zombies apocalypse που βρίσκεται...προ των πυλών μας...

Τι έμαθα από τη σειρά (μέχρι τώρα): Οτι κάθε ομάδα που σέβεται τον εαυτό της έχει σίγουρα έναν ευκίνητο και εύστροφο, νεαρό Ασιάτη, καθώς και έναν τούμπανο έγχρωμο με όνομα που παραπέμπει σε αστέρι της r'n'b.  Στη προκειμένη περίπτωση, T-Dog.  Yeah!  Οτι το shotgun κάνει δουλειά ρε φίλε, και οτι οι γυναίκες είναι για τη μπουγάδα.  Λογικό.  Να έρθει τώρα ο ζόμπιας και εσύ να είσαι με ρούχα από προχθές;  Τρε μπανάλ.





TRIVIA

• Οι ηθοποιοί που έπαιξαν τα zombies, πέρασαν από ειδικό...σχολείο προκειμένου να μάθουν να περπατάνε, να κινούνται και γενικά να αντιδρούν ως zombies!
• Κατά τη διάρκεια των διαλειμάτων οι 'άνθρωποι' έτρωγαν όλοι μαζί ξεχωριστά από τους ηθοποιούς που υποδύονταν τα zombies οι οποίοι έτρωγαν κι εκείνοι μόνοι τους σε ξεχωριστή ομάδα!

(Πηγή IMDB)

Cu tomorrow!

Oscars 2012 - Οι Νικητές

Μια ακόμη τελετή έφτασε στο τέλος της, στα 84 βραβεία Oscar που πραγματοποιήθηκαν για ακόμη μια φορά στο πασίγνωστο Kodak Theatre.  Χαρακτηριστικό της φετινής χρονιάς ήταν η πλήρης απουσία οποιαδήποτε εκπλήξεως καθώς είχαν φανεί από καιρό τώρα οι νικητές, τα φαβορί και οι αγάπες της Ακαδημίας, που για ακόμη μια φορά φρόντισε να μας χαρίσει μερικά yawn αποτελέσματα.  Θρίαμβος για τον το "The Artist" και το "Hugo", πανωλεθρία για τον Terence Mallick Που το Δέντρο του δε πήρε ούτε ένα Oscaraki έτσι για το ξεκάρφωμα.  Μερικοί τα άξιζαν τα βραβειάκια τους, άλλοι οχι και τόσο πολύ.  Όπως και να' χει η αυλαία έπεσε από χθες, οπότε στρέφουμε ήδη το βλέμμα μας στην απονομή του χρόνου και ευχόμαστε να ζήσουμε μερικές ανατριχίλες, αναταράξεις και οτιδήποτε σε 'ανα-', μακριά από προβλεπόμενα αποτελέσματα όπως τα φετινά (εξαιρούνται τα 'ανάλογα' και 'αναγούλα').  Τσεκάρετε και τα αποτελέσματα παρακάτω, έτσι για το γαμώτο.

Best Picture The Artist 

Best Actress Meryl Streep, The Iron Lady 

Best Actor
Jean Dujardin, The Artist

Best Director Michel Hazanivicius, The Artist

Short Film (Animated) The Fantastic Flying Books of Mr. Morris Lessmore 

Documentary Short Subject
Saving Face 

Short Film (Live Action)
The Shore 

Best Original Screenplay
Woody Allen, Midnight in Paris

Best Adapted Screenplay Alexander Payne, Nat Faxon and Jim Rash, The Descendants 

Music (Original Song)
"Man or Muppet" from The Muppets, Bret McKenzie 

Music (Original Score)
Ludovic Bource, The Artist 

Supporting Actor
Christopher Plummer, Beginners

Visual Effects
Hugo 

Best Animated Feature
Rango

Documentary Feature
Undefeated 

Sound Mixing
Hugo

Sound EditingHugo 

Film Editing
Kirk Baxter and Angus Wall, The Girl With the Dragon Tattoo 

Supporting Actress
Octavia Spencer, The Help 

Best Foreign Feature
A Separation 

Makeup Mark Coulier and J. Roy Helland, The Iron Lady 

Costume Design
The Artist 

Art Direction
Hugo 

Cinematography
Hugo 

Αύριο έχουμε και πάλι ταινιούλα  Stay tuned : )

Blogoscars 2012: Top 20 Καλύτερες Ταινίες - Οι Υποψηφιότητες (Μέρος Β)

And now the final countdown...and the blogoscar goes to...

10.

Γιατί το remake ήταν καλύτερο απ'οτι φανταζόμουν, η σκηνοθεσία υπέροχα φιντσερική και η Rooney Mara εξαιρετική.

9.

Γιατί ήταν μια υπαρξιακά διαστημική αποκάλυψη, γιατί ήταν από τα καλύτερα indie ταινιάκια για φέτος και γιατί περιμένουμε να δούμε κι άλλα τέτοια όμορφα ταινιάκια.

8.

Γιατί ήταν άρρωστο, γιατί ήταν προκλητικό, γιατί ήταν ευφυές.

7.

Γιατί το απόλαυσα περισσότερο από το "Satantango" το οποίο δε ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να το δω.  Και τις 7,5 ώρες του δηλαδή...Α, και γιατί η opening sequence ήταν εκπληκτική.

6.

Γιατί κάθε χρονιά θέλει τη ταινία με το ξυλίκι της.  Και γιατί οι πρωταγωνιστική τριάδα ήταν απλά υπέροχη.

5.

Η καλύτερη ταινία για να την δεις στις 10 το πρωί, ενός Σαββάτου, με καφέ στο χέρι και το αγόρι δίπλα σου.  Όποτε την σκέφτομαι, θυμάμαι μόνο όμορφα πράγματα.  Cute little movie.

4. 

Γιατί η Olsen ήταν αποκάλυψη, όπως ακριβώς και η ταινία.  'Χωριάτικος' δυναμίτης.

3.

Γιατί η σκηνοθεσία του McQueen ήταν άρτια, ο Fassbender γνώριμα καλός και η Mulligan άγνωστα καλή σε έναν τέτοιο αυτοκαταστροφικό ρόλο.  Well played.

2.

Γιατί κι αν είδα κι άλλες ταινίες μετά, αυτή μου έμεινε, γιατί ο Shannon ήταν η επιτομή της ΕΡΜΗΝΕΙΑΡΑΣ και γιατί η Chastain 'κλείδωσε' δίπλα του ιδανικά.

And the Blogoscar goes to....

1.

Γιατί...γιατί έτσι.  Δεν έχει γιατί.  Είναι hands down η καλύτερη ταινία για εμένα φέτος.  Τέλος

Εις το επανιδείν παιδιά, περάσαμε όμορφα και φέτος! Άντε και καλά αποτελέσματα : )

Blogoscars 2012: Top 20 Καλύτερες Ταινίες - Οι Υποψηφιότητες (Μέρος Α)

Φτάνουμε αισίως στο τέλος : ( Μπούχου μπούχου

20.

Γιατί ήταν απρόβλεπτη, σκοτεινή και ιδιαίτερη.

19.

Γιατί ήταν μαγικό, υπαρξιακό και με τη καλύτερη opening sequence της χρονιάς.

18.

Γιατί η Tilda ήταν μοναδική, ο Kevin κωλόπαιδο και το τόξο, τόξο.

17.

Γιατί εκεί στο Ιράν κάνουν καλό κινηματογράφο,γιατί εκεί στο Ιράν κάνουν καλό κινηματογράφο και γιατί εκεί στο Ιράν κάνουν καλό κινηματογράφο.  Δε ξέρω αν το είπα.

16.

Γιατί η Dunst ήταν έκπληξη, γιατί η σκηνοθεσία ήταν εξαιρετική και γιατί ο Trier δεν ήταν και τόσο Trier.

15.

Γιατί είχε γρήγορη σκηνοθεσία, killer soundtrack και ωραίο story.

14.

Γιατί ήταν αθώα και γλυκιά, η μικρή πρωταγωνίστρια τέλεια και η υπόθεση κάτι που είχα πολύ καιρό να δω. (το αγαπώ αυτό το ροζ)

13. 

Γιατί ο Οldman έχει ακόμα τσαγανό, γιατί όλο το cast ήταν εξαιρετικό και γιατί ο Tom Hardy κλαίει.

12. 

Γιατί ήταν από τις ταινίες που αξίζει να αγαπηθούν, γιατί ο Plummer ήταν αληθινός και γιατί παρουσιάζει τη ζωή όπως ακριβώς είναι: γεμάτη με χαρά, αλλά και με λύπες.

11.

Γιατί ήταν όπως παλιά, γιατί το πρωταγωνιστικό δίδυμο είχε χημεία και γιατί ο χορός στο τέλος ήταν όλα τα λεφτά.

Blogoscars 2012: Σκηνοθεσία - Οι Υποψηφιότητες

Ώρα για μερικές στυλάτες, σκηνοθετικές πινελιές.

10. William Eubank -"Love"

Πάντα εκτιμούσα και πάντα θα εκτιμώ κάθε αξιοπρεπή προσπάθεια που έχει να κάνει με τη δημιουργία μιας sci-fi ταινίας, και δη ανεξάρτητης παραγωγής.  Πόσο μάλλον όταν καταφέρνεις τελικά να κάνεις παπάδες δανειζόμενος την αυλή του πατρικού σου σπιτιού, το 'παράθυρο' ενός πλυντηρίου ρούχων που χρησιμεύει για παράθυρο διαστημοπλοίου και $500 χιλιάδες.  Ε τότε απλά υποκλίνομαι.  Όπως δηλαδή έκανα με τη συγκεκριμένη ταινία.  Όσο δε για την opening scene, απλά ασύλληπτη.  Σαν πίνακας εν slow κινήσει.  Αστρική σκηνοθεσία.

9. Lars von Trier - "Melancholia"

Έτσι για να μη ξεφύγουμε και πολύ από τις διαπλανητικές επιρροές, ο Trier δημιούργησε φέτος μια κινηματογραφική φαντασμαγορία, που δεν περιορίστηκε μόνο στην εντυπωσιακή παρουσίαση του πλανήτη Melancholia, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο η Dunst αντιμετώπιζε πραγματικότητα και όνειρα, εξαιτίας του μελαγχολικού της νου.  Τα slow motion και η συμβολικές αναπαραστάσεις, σίγουρα έδωσαν στη ταινία μια άλλη νότα, διαφορετικά από αυτή που μας έχει συνηθίσει ο Trier.  Παραβολική σκηνοθεσία.

8. Richard Ayoade - "Submarine"

Η ολίγον από '70s και ολίγον από '80s αισθητική του Ayoade, δημιούργησε ένα υπέροχα γλυκό ταινιάκι για τις δυσκολίες της εφηβείας, τους πρώτους έρωτες και τη συνειδητοποίηση οτι τελικά δεν είσαι μόνος σου εκεί έξω (hell yeah!!).  Αρκεί να βρεις το σωστό κορίτσι με το κόκκινο παλτό και το καρέ μαλλί ή το κατάλληλο αγόρι με τη μαύρη καπαρντίνα και τον σηκωμένο γιακά.  Όλη η σκηνοθεσία έχει κάτι από ανάμνηση και περασμένη εποχή, βουτηγμένη σε λαδοκαφέ χρώματα και φωτεινές εξάρσεις και χρωματιστές αμόρσες που σου προκαλούν την-όση πρέπει-έκπληξη στο μάτι, δημιουργώντας ένα εξαίρετο feeling στη καρδιά σου.  Coming of age σκηνοθεσία.

7. Mike Mills - "Beginners"

Η ταινία του Mike Mills φαίνεται πως δημιούργησε φέτος ένα από τα πιο απρόσμενα hype.  Και καλά έκανε.  Από τις εκλεπτυσμένες της ερμηνείες, μέχρι και γλυκόπικρη σκηνοθεσία της, το "Beginners" είναι μια ταινία που αξίζει να δει κανείς.  Εύκολα κατακτά μια θέση στη λίστα μου, χάρη στην ιδιαιτερότητα των flashbacks, την κολλαζική του σκηνοθεσία (το γεγονός οτι η αφήγηση του ήρωα πέφτει πίσω από τη στατική και διαδοχική παρουσίαση φωτογραφιών, αντικειμένων κ.λ.π προκειμένου να μας δώσει μια εικόνα της ζωής του, το βρήκα εντυπωσιακό), αλλά και την bold παρουσίαση των χρωμάτων της 'σημαίας' των ομοφυλόφιλων το οποίο ήταν right to the point, για αυτούς τους λόγους και ίσως κάποιους που να μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή, νομίζω οτι το "Beginners" είχε μια από τις καλύτερες σκηνοθεσίας για φέτος.  Gay pride σκηνοθεσία.

6. Mike Cahill - "Another Earth"

Είπαμε ανεξάρτητος και ξερό ψωμί.  Σύγχρονα ατμοσφαιρική η ατμόσφαιρα του Cahill, σκούρα, παγωμένα χρώματα, μια υπόνοια επικείμενης αναταραχής και μια όλα τα λεφτά φωτογραφία, καθιστούν το "Another Earth" ένα δραματικό, sci-fi-ίζον διαμαντάκι που πολύ χάρηκα που το είδα, αν και η ψυχολογία μου κάπως γκρεμίστηκε, την αλήθεια μου να τη πω.  Εντυπωσιάστηκα όμως πραγματικά.  Ψυχρογήινη σκηνοθεσία.

5. Michel Xazanavicius - "The Artist"

Κάτι από παλιά αίγλη μας σέρβιρε φέτος ο Γάλλος σκηνοθέτης, προκαλώντας την πασίγνωστη πλέον παραντούρα όπου κι αν έχει προβληθεί η ταινία του.  Λογικό αν σκεφτεί κανείς το πόσο έχουμε μπαφιάσει από τα 3D και τις ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστούν κάτι εκρήξεις, κάτι μπαμ μπουμ, κάτι αμέτρητες πλοκο-ψευτουριές και ένα Άγαλμα της Ελευθερίας που έχει γκρεμιστεί περισσότερες φορές και από το γιοφύρι της Άρτας.  Μερικές φορές απλά less is more, και αυτό ακριβώς μας θύμισε ο Michel.  Ασπρόμαυρος, βουβός κόσμος, όμορφα κοστούμια, παλιακές φιγούρες και ένα ευφυέστατο δοσμένο bad dream του πρωταγωνιστή, συνθέτουν ένα άρτιο σκηνοθετικό αποτέλεσμα.  Βωβή σκηνοθεσία.

4. Bela Tarr, Agnes Hranitkzky - "The Turin Horse"

Εντυπωσιακά μινιμαλιστική και απόλυτα βασανιστική η σκηνοθεσία του Tarr σε μια ταινία-σφραγίδα του σκηνοθέτη που κάνει τέχνη για τη τέχνη.  Η επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα, το ίδιο και διαρκές μουσικό μοτίβο, η ρέουσα κίνηση της κάμερας, το γκριζάτο χρώμα και το πέρασμα όλων των μηνυμάτων που θέλει να μεταβιβάσει ο Tarr, όλα γίνονται μέσα από την υπέροχη αισθητικά ταινία του.  Πρόκληση για τον μέσο θεατή, τόσο μα τόσο καλή όταν πιάσεις το νόημα.  Εξαιρετική.  Σκηνοθεσία αναπόφευκτης ανθρώπινης μοίρας.

3. Joe Wright - "Hanna"

Ορμητική και δυναμική η σκηνοθεσία του Wright, με φρενήρεις κινήσεις της κάμερας, γρήγορα περάσματα των πλάνων, ταχύτατο μοντάζ και μια κάμερα που βρίσκεται σε έναν διαρκή παροξυσμό.  Οι σκηνές της δράσης είναι εντυπωσιακές, το soundtrack δένει ακριβώς με τα πλάνα όποτε χρειάζεται, ενώ η χρωματική παλέτα που κυμαίνεται από τα παγωμένα λευκά και γαλάζια, στα ζεστά χρώματα της ερήμου και έπειτα στα ξερασμένα γκρι της μπετατζίδικης πόλης.  Α sweet tour από την αρχή μέχρι το τέλος.  Deadly assasin σκηνοθεσία.

2. Steve McQueen - "Shame"

Ψυχρή, νεοϋορκέζικη η σκηνοθεσία του McQueen που με μόλις δυο ταινίες και τον ίδιο πρωταγωνιστή έχει δώσει μέχρι στιγμής τα καλύτερα δείγματα.  Η μοναξιά και ο εθισμός του Fassbender εκφράζονται ιδανικά μέσα στη μεγαλούπολη που δε κοιμάται ποτέ, μέσω αυτής της προσεγμένης και τόσο αστικά στιλιζαρισμένης σκηνοθεσίας.  Τζάμια, ουρανοξύστες, εργένικα διαμερίσματα και άγνωστος κόσμος, συνθέτουν ένα σύγχρονο τοπίο που εγκλωβίζει, βασανίζει και πολλές φορές σκοτώνει.  Άριστη η σκηνοθεσία του MacQuenn, δε μπόρεσα να βρω ψεγάδι.  Και να ήθελα δηλαδή.  Φλαπ φλαπ φλαπ σκηνοθεσία.

1. Nicolas Winding Refn - "Drive"

Δε ξέρω τι θα έπρεπε να πω για τη σκηνοθεσία του Refn στο Drive.  Αισθάνομαι πως οτι και να πω είναι λίγο.  Όλα στην υπηρεσία μιας ταινίας.  Slow motion, αργή σκηνοθεσία, στατικά πλάνα, εκρήξεις βίας, μηχανικό παίξιμο των χαρακτήρων, υπέροχη, ελαφρώς παλιακή σε στιγμές ατμόσφαιρα και μια χρωματική παλέτα σκούρα και μουντή, συνθέτουν αυτό το αριστούργημα που ακούει στο όνομα "Drive".  Ρε Refn αγόρι μου, σου βγάζω το καπέλο ειλικρινά.  Έκανες την οδοντογλυφίδα στο στόμα και το σατέν τζάκετ με τον σκορπιό να δείχνουν τόσο uber cool στα όρια της παραφρόνησης.  Epic movie is epic.  Bad-ass σκηνοθεσία και πρώτη θέση με τα χίλια στο "Drive".  Και χωρίς καμιά ενοχή.  ΥΕΑΗ!

Blogoscars 2012: 'Α Γυναικείος Ρόλος - Υποψηφιότητες

Για να δούμε τώρα τι γίνεται και με τους πρώτους γυναικείους ρόλους.  Here we go!

10. Michelle Williams - "My Week with Marilyn"

Για να πω την αλήθεια είχα περισσότερες απαιτήσεις και προσδοκίες από τη Williams, μιας που πέρσι της είχα δώσει και τη πρώτη θέση στη λίστα μου για τις εξαιρετικές της ερμηνείες στο "Shutter Island" και κυρίως το "Blue Valentine".  Φέτος αν και ήταν αρκετά καλή, δε με έπεισε στον ρόλο της Marilyn, καθώς σαν κάτι να έλειπε προκειμένου να ολοκληρωθεί μια κάποια καλή απόδοση της ξανθιάς σεξοβόμβας.  Ο Branagh μου άρεσε περισσότερο.  Γι' αυτό παίρνει τη δέκατη θέση για συμμόρφωση και καλύτερα αποτελέσματα του χρόνου.  Xα.

9. Saoirse Ronan - "Hanna"

Οι bad ass πιτσιρίκες μας αρέσουν πολύ (κυρίως γιατί θα θέλαμε και εμείς τα κοριτσάκια να ήμασταν έτσι).  Πέρσυ είχαμε τη Moretz ως Hit-Girl, και φέτος έχουμε τη Ronan ως Hanna, στην ομώνυμη ασασίνικη ταινία του Wright.  Αιθέρια όμορφη, επικίνδυνη και αδίστακτη, ήταν η προσωποποίηση του θηλυκού που δε θες να τα βάλεις μαζί του, γιατί μάλλον θα καταλήξεις νεκρός πριν καν καταλάβεις τι έγινε.  Αναμφίβολα θα έπαιρνε μια θέση στη δεκάδα μου.  Φαίνεται πως έχει μέλλον η μικρή.  Ας ελπίσουμε μόνο να μη χαθεί μέσα στον χολιγουντιανό χαμό.

8. Rooney Mara - "The Girl With the Dragon Tattoo"

Ομολογώ οτι το remake του Fincher το φοβήθηκα αρκετά πριν βγει, καθώς όταν έχει δει το original σουηδικό και δε σου έχει μείνει καμία αρνητική διάθεση, ε κάπου σκαλώνεις όταν βλέπεις οτι ένα ακόμη αμερικάνικο remake είναι στον δρόμο.  Τελικά ευτυχώς οι αμφιβολίες μου διαψεύστηκαν μιας που και η ταινία ήταν πολύ καλή, αλλά και η νεοανερχόμενη Mara ευχάριστη έκπληξη.  Όπως είχα πει στη κριτική μου η Mara θα μπορούσε να αποτελεί τη μικρή αδελφή της hardcore Rapace, μια αδελφή που προσπαθεί να της μοιάσει με κορακί μοϊκάνες και άπειρα piercing.  Αρκετά εύθραυστη, φοβισμένη, αλλά παράλληλα με γκαζάτη δύναμη, η Mara ξεκινάει την καριέρα της με πολλές αξιώσεις.  Και είναι ήδη υποψήφια για Oscar.  Not bad.

7. Robin Wright - "The Conspirator"

Από τις πολύ καλές ερμηνείες της χρονιάς, ήταν και αυτή της Wright στο πολιτικό δράμα εποχής του Redford.  Αισθητά γερασμένη (δε ξέρω αν έγινε με extra μακιγιάζ ή αν έτσι κι αλλιώς έχει γίνει και εκείνη πια μεγαλοκοπέλα), αναπάντεχα καλή και αρκούντως πειστική στον ρόλο της κατηγορούμενης Mary Surratt, η Wright τα έδωσε όλα σε έναν αρκετά απαιτητικό ρόλο, και κέρδισε τις εντυπώσεις στο πλευρό του McAvoy.  Από τις επίσης underrated ερμηνείες για φέτος νομίζω.

6. Keira Knightley - "A Dangerous Method"

Παράνοϊα, τρέλα, ψύχωση και spanking, και όλα αυτά σε μια ταινία του Cronenberg.  Φυσικά και δε μας ξενίζει στο ελάχιστο.  Παρόλα αυτά το γεγονός οτι η Keira έφαγε κάτι ξεγυρισμένα πωποσκάμπιλα από τον-oh God!-Fassbender/Jung, η τραυλιστική της ομιλία και ο τρομακτικός προγναθισμός της, της δίνουν σίγουρα μια θέση στη λίστα.  Πολλοί την μίσησαν (ούτε εγώ τη συμπαθώ ιδιαίτερα), αλλά οι αλήθειες πρέπει να λέγονται: στη ταινία ήταν η επιτομή της σχιζοφρενούς ανωμαλίας και του φετιχισμού.  Και ήταν πολύ καλή.  Και μεταξύ μας, ποια δε θα ήθελε να είναι στη θέση της ρε κοπελιές;

5. Zoe Heran - "Tomboy"

Η μικρή αποκάλυψη της χρονιάς.  Το "Tomboy" είναι μια γλυκιά ταινία σχετικά με τη μπερδεμένη παιδική ηλικία και με την προσπάθεια να αποδέχεσαι αυτό που τελικά είσαι.  Η ανδρόγυνη ομορφιά της Heran την έκανε ιδανική για τον ρόλο της πιτσιρίκας που συστήνεται ως αγόρι για...τους δικούς της λόγους.  Ευαίσθητη και ταλαντούχα, η μικρούλα κερδίζει από τη πρώτη στιγμή τη συμπάθειά σου και σε βάζει να αναρωτηθείς πως η ηθοποιία πηγάζει τόσο φυσικά από ένα άγνωστο μέχρι τώρα πιτσιρίκι, μιας που αυτή αποτελεί και τη πρώτη της ταινία.  Σίγουρα αξίζει τη προσοχή του καθενός, καθώς αποτελεί πραγματικά μια όμορφη, και δροσερή ερμηνεία.

4. Kirsten Dunst - "Melancholia"

Δε της κακόπεσε το βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού στο φεστιβάλ των Καννών και για να πούμε την αλήθεια μάλλον δε το περίμενε ούτε εκείνη, αλλά ούτε και εμείς.  H Dunst την οποία που την έχανες που την έβρισκες όλο σε κάτι ψιλοαδιάφορα ταινιάκια έπαιζε τα τελευταία χρόνια, φαίνεται πως ωρίμασε ξαφνικά και πήρε τον εαυτό της στα σοβαρά (και εμάς επιτέλους ευτυχώς).  Αν και αποτέλεσε τη δεύτερη επιλογή του Trier (η πρώτη ήταν η...Cruz) μια χαρά ασπροπρόσωπο τον έβγαλε καθώς έπαιξε τον ρόλο της εξαιρετικά.  Αλλοπαρμένη, σε έναν δικό της κόσμο, αποδεχόμενη το επερχόμενο τέλος και συμβιβαζόμενη την εσωτερική της κατάθλιψη, την οποία μιας που τα λέμε εδώ μεταξύ μας παραλλήλισε ιδανικά ο Trier με τον πλανήτη Melancholia.  Κατατονική η ερμηνεία της, όπως ακριβώς πρόσταζε το σενάριο και απ'οτι φάνηκε τα έβγαλε μια χαρά πέρα.

3. Jessica Chastain - "Take Shelter"

Αποκάλυψη από κάθε πλευρά η Chastain η οποία έκανε το μεγάλο μπαμ φέτος και πρωταγωνίστησε σε μερικές αξιόλογες ταινίες.  Μια από αυτές είναι και το "Take Shelter".  Η χημεία της με τον Shannon είναι ιδανική, όσο περίεργο κι αν φαίνεται αυτό, ενώ η ερμηνεία της είναι φυσική και ρέει υπέροχα δίπλα στη τρέλα του πρωταγωνιστή.  Αποτελώντας το οικογενειακό στήριγμα, τη καλή σύζυγο και τη στοργική μητέρα, η Chastain δίνει μια συγκινητική ερμηνεία στο σύνολό της, που απαρτίζεται από πολλές δραματικές στιγμές με τον Shannon οι οποίες σε αφήνουν με ένα σφίξιμο στη καρδιά.  Από όλους τους φετινούς της ρόλους, εγώ ξεχωρίζω αυτόν.  Ήταν απλά υπέροχη.

2. Tilda Swinton - "We Need to Talk about Kevin"

Πόσο πιο αδικημένη φέτος αυτή η έρμη η Swinton η οποία έμεινε επιδεικτικότατα έξω από τις υποψηφιότητες της Ακαδημίας;  Δε πειράζει όμως, είμαστε εμείς εδώ για να διορθώσουμε αυτή την αδικία.  Η Swinton ήταν μια ερμηνευτική μπουλντόζα σε μια ταινία που επίσης σνομπαρίστηκε, αλλά στην οποία έδωσε τα πάντα.  Ψυχή και πνεύμα.  Συγκλονιστική η ερμηνεία της, στην οποία όλα έπαιζαν τον δικό τους ρόλο.  Το βλέμμα, οι εκφράσεις του προσώπου της, η κίνηση του σώματός της, όλα δήλωναν μια γυναίκα που μέρα με τη μέρα υπέμενε τα ψυχολογικά χαστούκια του γιου της, μέχρι που το πράγμα έφτασε στο απροχώρητο.  Εξαιρετική και απόλυτα αδικημένη, η Swinton ήταν για μια ακόμη φορά αξεπέραστη.

1. Elizabeth Olsen - "Martha Marcy May Marlene"

Κια η πρώτη μου θέση πάει χωρίς αμφιβολία στην Elizabeth Olsen για το εκπληκτικό της ντεμπουτάρισμα σε μια από τις καλύτερες, indie ταινίες για φέτος.  Φαίνεται πως η μικρότερη αδελφή των Olsen κληρονόμησε τόσο το υποκριτικό ταλέντο, όσο και την ομορφιά, αποκαλύπτοντας μια απόλυτα ισορροπημένη και ώριμη ηθοποιική προσωπικότητα που σε παρασύρει ευθύς αμέσως.  Η φυσικότητά της αποτελεί από τα μεγαλύτερα ατού της, ενώ ήδη οι προτάσεις που δέχεται για ταινίες πέφτουν βροχή.  Και δικαιολογημένα.  Ο χαρακτήρας της στη ταινία είναι πολύπλευρος και πολυδιάστατος και τον αποδίδει μοναδικά, θυμίζοντας λίγο από τη Lawrence στο "Winter's Bone", αλλά ωθώντας παράλληλα την ερμηνεία της πολλά βήματα παραπέρα.  Μοναδική ερμηνεία και φαίνεται πως ήρθε για να μείνει.  Well well done Elizabeth!