Βρισκόμαστε στο 1986 σε μια μικρή επαρχία της νότιας Κορέας. Ενώ η ζωή θα έπρεπε να κυλάει ήρεμα και οι κάτοικοι να βιώνουν μια ζηλευτή-στη προκειμένη περίπτωση-επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα, εντούτοις στη Gyunggi κάτι πάει πολύ στραβά.
Πιο συγκεκριμένα η τοπική αστυνομία βρίσκει μια ακόμη κοπέλα βιασμένη και δολοφονημένη, με φριχτό τρόπο. Τα χέρια της είναι δεμένα πίσω της, ενώ το πρόσωπό της καλύπτεται από το εσώρουχό της! Σιγά σιγά κι άλλες νεαρές, όμορφες κοπέλες θα ακολουθήσουν τη μοίρα των πρώτων, και θα καταλήξουν νεκρές από τα χέρια ενός σαδιστή serial killer. Ενώ οι προσπάθειες θα έπρεπε να είναι συντονισμένες για τον εντοπισμό και τη σύλληψη του δράστη, η αστυνομία φαίνεται να αποτελεί μια ηλίθια καρικατούρα. Κατασκευάζει στοιχεία προκειμένου να ενοχοποιήσει άτομα που ουδεμία σχέση δε φαίνεται να έχουν με τα εγκλήματα, πλακώνει στο ξύλο τους υπόπτους, τους ρίχνει εντυπωσιακές, αεροπλανικές κλωτσιές κηρύττοντας οτι η επαρχία τους 'δεν είναι ο παράδεισος του βιαστή!' και γενικώς γελοιοποιείται, αφήνοντας στη τελική τον δράστη να δρα ανενόχλητος.
Όταν τελικά στη περιοχή καταφτάσει ο ντετέκτιβ Seo Tae-Yoon από την πολυκοσμική Seoul, οι τοπικοί-ο Θεός να τους κάνει-ντετέκτιβ Cho Yong-koo και Park Doo-Man θα αντιδράσουν στον 'σπουδασμένο' νεοφερμένο, ο οποίος το μόνο που θέλει είναι να δώσει μια χείρα βοηθείας, προκειμένου να συλληφθεί ο φόβος και ο τρόμος των γυναικών. Οι συγκρούσεις ανάμεσα στους άντρες θα είναι αναπόφευκτες και θα τους δημιουργήσει μπόλικα προβλήματα. Όταν όμως ο δολοφόνος συνεχίσει ακάθεκτος το βρώμικο έργο του, τότε η περίσταση θα απαιτήσει ουσιαστική συνεργασία. Μόνο έτσι οι ντετέκτιβ θα έχουν την ευκαιρία τους να τον 'τσιμπήσουν'...
Νομίζω πως ανέκαθεν έτρεφα μια συμπάθεια απέναντι στον ασιατικό κινηματογράφο. Μια συμπάθεια που με τη πορεία έγινε σεβασμός και θαυμασμός. Καθόλου τυχαίο θαρρώ, μιας που και από τα υπέροχα σεμινάρια που έχω τη τύχη να παρακολουθώ, έχω μάθει πολλά πράγματα για τους λόγους, το κοινωνικοπολιτικό background και την σχολή των μεγάλων Ιαπώνων, Κορεατών και γενικά Ασιατών κινηματογραφιστών/σκηνοθετών. Ξεκινώντας από τους παλιούς, όπως ο Όζου και ο Κουροσάβα και αρχίζοντας να παρακολουθώ τις ταινίες τους (ταινίες που μερικά χρόνια πριν θα τις 'έκλεινα' μέσα στα δέκα πρώτα λεπτά, λόγο της έλλειψης παιδείας πάνω στο κινηματογραφικό γίγνεσθαι που νοιώθω τώρα οτι είχα), ένοιωσα οτι μπήκα σε έναν τελείως διαφορετικό κόσμο. Έναν κόσμο συναισθημάτων και επίπονων νοημάτων, που αντικατόπτριζαν την ανάγκη για ζωή μέσα στα αποκαΐδια του πυρηνικού ολέθρου που είχε ζήσει η Ιαπωνία, και των χιλιάδων θυμάτων της. Η σταδιακή τεχνολογική πρόοδος και η απομάκρυνση από τις παραδοσιακές αξίες, η αυξανόμενη μοναξιά των ατόμων και οι δυσκολίες της τρίτης ηλικίας, αποτελούσαν χαρακτηριστικά μοτίβα των 'μεγάλων παλιών'.
Παρόλα αυτά δε μπορώ παρά να θυμηθώ με μια περίεργη ευχαρίστηση, το σοκ και την συγκλονιστική επίδραση που είχε πάνω μου η ταινία του Κορεάτη Chan-wook Park, "Oldboy". Θαύμασα το κουράγιο και την αντοχή που χρειάζεται για να κάνεις μια τέτοια ταινία, τις ερμηνείες που ήταν σαν μαχαίρι στη καρδιά, την υπέροχη σκηνοθεσία και το μουσικό score που με συγκίνησε. Και κάπως έτσι, μέσα από τον σύγχρονο ασιατικό κινηματογράφο, έμαθα να αγαπώ και τον παλιό. Θα έπρεπε να έχει γίνει ανάποδα το ξέρω, αλλά τι να κάνω; Είμαι και εγώ παιδί της εποχής μου, και το πήγα λίγο αντίθετα το πράγμα. Όσο για τη συνέχεια; Αποδείχθηκε λαμπρή...
Ο σκηνοθέτης της σημερινής μας ταινιούλας είναι ο Joon-ho Bong. Αν και προς το παρόν μετράει στο ενεργητικό του μόλις εννιά ταινίες, εντούτοις οι περισσότερες από αυτές είναι πραγματικά καλές παραγωγές, και μάλιστα αρκετά ετερόκλητες μεταξύ τους.
Το 2000 έκανε το ντεμπούτο του με το "Barking Dogs Never Bite", μια κωμωδία με δόσεις κοινωνικής σάτιρας, που προκάλεσε αίσθηση. Τρία χρόνια μετά σκηνοθέτησε το "Memories of Murder" το οποίο μάλιστα βασίζεται στη πραγματική ιστορία των πρώτων serial killers της χώρας, οι οποίοι έδρασαν από το 1986 μέχρι και το 1991. Το 2006 επέστρεψε με ένα από τα καλύτερα τέρατα που έχω δει ever σε ταινία, στο αηδιαστικά καλό "The Host" (έχει ανέβει και αυτό στο blogaki). Φαίνεται πως το τρία είναι ο αριθμός του, καθώς ακόμα τρία χρόνια μετά και συγκεκριμένα το 2009 δημιούργησε το ιχυρό (οχι σε εμάς εδώ δυστυχώς) "Mother", ένα σκληρό δράμα με πρωταγωνίστρια μια γυναίκα που προσπαθεί να εντοπίσει τους δολοφόνους που παγίδεψαν τον γιο της για τα δικά τους εγκλήματα. Εξίσου ενδιαφέρον είναι και το project που έχει δρομολογήσει (με συμπαραγωγό μάλιστα τον Park) για το 2012-2013. Πρόκειται να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το post apocalyptic γαλλικό comic, "Le Transperceneige" (στα αγγλικά "Snow Piercer"). Η υπόθεσή της εκτυλίσεται σε ένα κόσμο που καλύπτεται από πάγο και χιόνι, και επικεντρώνεται σε ένα τρένο γεμάτο από τους τελευταίους επιζήσαντες αυτού του ερηπωμένου τόπου. Το τρένο έχει άγνωστο προορισμό, και τα άτομα έρχονται σε επαφή με περίεργα φαινόμενα και συγκρούσεις ταξικής φύσεως. Sounds good!
Το "Memories of Murder" είναι ένα σφιχτοδεμένο, αστυνομικό θρίλερ που επικεντρώνεται στο δίδυμο των ντετέκτιβ, τον έναν εκ της μικρής επαρχίας και τον άλλον από την Seoul. Η ταινία αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα ντετεκτιβίστικης ιστορίας, με noir δόσεις που είναι δύσκολο να εντοπίσεις αρχικά λόγω του επαρχιακού τοπίου, αλλά από κάποια στιγμή και μετά γίνονται τόσο χειροπιαστές, που μοιάζουν να κολλάνε στο πετσί σου.
Η σκηνοθεσία του Bong είναι εκπληκτική και θυμίζει σε αρκετές στιγμές την κινηματογράφηση των Coen (το παραπάνω πλάνο μοιάζει καρμποναρισμένο από το "Fargo" τη στιγμή που το δίδυμο των κακοποιών πλησιάζει τη μικρή πόλη, και το σκιάχτρο εδώ παίζει εύκολα το ρόλο του μεγάλου αγάλματος που ξυλοκόπου). Με μουντά χρώματα στραγγισμένα από το παραμικρό φως και μια κακοκαιρία που φεύγει και έρχεται διαρκώς μέχρι το τέλος της ταινίας, ο Bong χτίζει μια αστική ιστορία θανάτου και φόβου και την τοποθετεί σε ένα καθαρά αγροτικό τοπίο, με απλούς ανθρώπους και φυσική ομορφιά. Πολύ έξυπνη η σκέψη του να παρουσιάσει τόσο κοφτά και απόλυτα τον στροφάτο, νεοφερμένο ντετέκτιβ από τη μια, και το απίστευτα ηλίθιο δίδυμο των επαρχιακών ντετέκτιβ από την άλλη, δίνοντάς τους ξεκάθαρες ερμηνευτικές κατευθύνσεις που δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Εξάλλου αυτοί ακριβώς οι πρωταγωνιστές είναι που αποτελούν και τα μέσα για τον κοινωνικό σχολιασμό του Bong, που ξεφεύγει από τα αυστηρά πλαίσια των ταξικών διαφορών και επεκτείνεται μέχρι την κατανόηση της ίδια της ανθρώπινης φύσης. Είναι συγκλονιστικό να βλέπεις πως κάποια στιγμή οι ρόλοι αντιστρέφονται και σε μια κρίσιμη σκηνή της ταινίας (δε θα spoilarw μην ανησυχείτε : P) ο νεοφερμένος αντιδρά σαν τους άμυαλους ντετέκτιβ, ενώ ο επαρχιώτης λειτουργεί με γνώμονα τη λογική, συγκρατώντας τον Yoon.
Στο σύνολό της η ταινία μπορεί και να σας θυμίσει το "Zodiac", αφού πραγματεύονται ίδια θέματα, αλλά με λιγότερο μπλα μπλα από τη ταινία του Fincher και περισσότερη εστίαση στον αντίκτυπο που έχει το κυνήγι του δολοφόνου πάνω στους ήρωες. Η επίδραση όλης της υπόθεσης είναι τελείως διαφορετική στον καθένα, αφού κάποιο παίρνουν το μάθημά τους και κάποιοι άλλοι οχι.
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της ιστορίας είναι πως ο δολοφόνος στοχεύει γυναίκες που φορούν κάτι κόκκινο (το οποίο αποτελεί και το μοναδικό, έντονο χρώμα που κάνει τόσο αισθητή τη παρουσία του). Χρώμα του πάθους, αλλά και του αίματος το κόκκινο συμβολίζει εδώ το στοιχείο που ερεθίζει τον δολοφόνο. Σαν άλλος βρυκόλακας που δεν μπορεί να αντισταθεί στην μυρωδιά και την ζωηρότητα του κόκκινου, ζεστού αίματος, ορμάει στα σκοτεινά για να πνίξει τις τερατώδεις ορέξεις του και να παρατήσει το θύμα του, απομυζημένο από κάθε ίχνος ζωής.
Εκτός από όλα τα υπόλοιπα καλά (και είναι πολλά όπως είδατε), οι ερμηνείες είναι κλασικά καλές (έχω βαρεθεί να το λέω πια). Ο Κορεάτης ηθοποιός Kang-ho Song έχει πρωταγωνιστήσει στις περισσότερες από τις ταινίες των Κορεατών σκηνοθετών, όπως το "Sympathy for Mr. Vebgeance" του Park, καθώς και τα "The Host", "Thirst" και "The Good, the Bad and the Weird" (2008) του Jee-woon Kim. Στον ρόλο του κουτοπόνηρου ντετέκτιβ είναι τέλειος, με χαζό βλέμμα και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Η δική του αλλαγή μέσα στην ταινία είναι η πιο ηχηρή. Στο πλευρό του ο Sang-kyung Kim ως ντετέκτιβ εκ της Seul είναι πιο μετρημένος και ρεαλιστής, αλλά έχει και αυτός τις καλές του στιγμές στη διάρκεια του έργου.
Γενικά εάν αγαπάτε τέτοιου είδους ταινίες, θα πρέπει να δείτε το "Memories of Murder" καθώς απαρτίζεται από πολύ ενδιαφέρονται κομμάτια, σκηνοθετικά, φωτογραφικά, ερμηνευτικά. Ίσως τα 130 της λεπτά να σας αποθαρρύνουν, αλλά απλά μην αποθαρρυνθείτε! Δείτε την. Αξίζει τον κόπο και το χρόνο.
Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι ο άνθρωπος είναι one hell of a twisted creature, οτι το να είσαι νέα και όμορφη δεν σου ανοίγει ακριβώς πόρτες...οχι πάντα τουλάχιστον και οτι εάν ακούσετε ένα τραγούδι με τίτλο "Sad Letter" τότε κάποιος φόνος λαμβάνει χώρα κάπου κοντά σας.
TRIVIA
- O Bong υποστήριξε οτι εμπνεύστηκε το σενάριο για τη ταινία από το comic του Alan Moore, From Hell. Αργότερα είχε δηλώσει πως απογοητεύτηκε λίγο από την μεταφορά του comic στο κινηματογράφο από τους Hughes brothers. Στη ταινία πρωταγωνιστούσε ο Johnny Depp.
- Ο Tarantino τοποθέτησε το "Memories of Murder" στην εικοσάδα με τις αγαπημένες του ταινίες από το 1992!
(Πηγή IMDB)
Μη ξεχάσετε αύριο έχουμε κριτική για "The Girl with the Dragon Tattoo". Ψηφοφορία από το Σάββατο! Cya!
Μα τι ΤΑΙΝΙΑΡΑ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθαρόαιμο αριστούργημα, χωρίς καν μάλιστα να καταφεύγει σε ακραία και υπερβολική βία, όπως κάνουν πλέον οι περισσότερες σημερινές κορεάτικες ταινίες (με πιο πρόσφατο παράδειγμα το “I Saw The Devil" όπου το φινάλε του μου τα χάλασε ενώ μέχρι τότε ήταν αριστουργηματικό). Κι αυτό είναι κάτι που εκτίμησα πάρα πολύ σε αυτήν την ταινία. Πιστεύω ότι το έχουν παρακάνει οι Κορεάτες.
Αριστοτεχνική σκηνοθεσία, εξαιρετικοί αφηγηματικοί ρυθμοί (σαν τους “Zodiac” πάντως όχι), σενάριο για σεμινάριο που αποτελεί υπόδειγμα για τέτοιου είδους ταινίες όπου με τους καλογραμμένους διαλόγους του, την εις βάθος ανάλυση των βασικών πρωταγωνιστών, την λεπτομερή και μεθοδική ανάπτυξη της πλοκής για την εξιχνίαση των φόνων, το κοινωνικό υπόβαθρο (ΜΜΕ, πολιτεία, αστυνομία) κτλ, συνθέτουν μία από τις πιο ολοκληρωμένες και άρτια δομημένες αστυνομικές ταινίες όχι μόνο της προηγούμενης δεκαετίας αλλά και που έγιναν ποτέ. Για μένα είναι το “Seven” (μπορεί το “Zodiac” να μοιάζει πιο πολύ αλλά όμως δυστυχώς δεν έχει την αναγνώριση που θα έπρεπε) της Κορέας. Πραγματικά με καθήλωσε από την αρχή μέχρι και το υπέροχο φινάλε της όπου ήταν και το κερασάκι στην τούρτα. Κάτι τέτοια φινάλε είναι που απογειώνουν μια ταινία. Ένα φινάλε γεμάτο ερωτηματικά που αντανακλώνται ιδανικά μέσα από το αδρανές βλέμμα του πρωταγωνιστή.
Πολύ καλό το κείμενό σου.
5/5: Αριστούργημα
Προσωπικά το "I Saw the Devil" μου άρεσε πάρα πολύ! Βρήκα αυτό το παιχνίδι γάτας-ποντικού με τον δράστη και τον ντετέκτιβ εκπληκτικό! Βίαιο ναι, όπως και η τριλογία του Park, αλλά ίσως έχω αναπτύξει τη δική μου ανεκτικότητα απέναντι στη ασιάτικη βία των ταινιών. Υπάρχουν όμως και στιγμές που έχω πει enough, όπως στο "Cold Fish" που ήταν κάποιες στιγμές αβάσταχτο αυτό που έδειχνε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔιαγραφήΒλέπω πήρες σερί τις ασιατικές ταινίες. Καλά κάνεις. Εδώ κοτζάμ Fincher και κάθεται και κάνει ριμέικ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω σε όσα λέτε για την ταινία. Καταπληκτική! Απ' τις λίγες αστυνομικές. Η σκηνή της τελευταίας φωτογραφίας που ανέβασες είναι τέλεια. Όλη η αγωνία που είχε μαζευτεί κατά τη διάρκεια της ταινίας εκτονώνεται με φοβερό τρόπο. Και το τέλος, όλα τα λεφτά! Ευτυχώς που η ταινία δεν ήταν αμερικάνικη γιατί θα είχε και συνέχεια... Μου άρεσε πολύ κι ο Kang-ho Song, ειδικά στις λίγες στιγμές που είχε κάτι "εκλάμψεις".
Όπως είπα και προηγουμένως το "I Saw The Devil" το βρήκα αριστουργηματικό μέχρι και λίγο πριν από το φινάλε του (για την ακρίβεια τα τελευταία περίπου 15 λεπτά ήταν που με χάλασαν). Κι εγώ αυτό το παιχνίδι που λες μεταξύ γάτας-ποντικού με τον δράστη και τον ντετέκτιβ, το βρήκα εκπληκτικό! Επίσης και η βία της δεν με ενόχλησε καθόλου διότι στηριζόταν πάνω σε ένα στιβαρό story αλλά κυρίως πάνω στην διαολεμένη σκηνοθετική μαεστρία του Jee-woon Kim (ειλικρινά από τις πιο αριστοτεχνικές και δεξιοτεχνικές σκηνοθεσίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια). Ήταν από τις λίγες φορές που απόλαυσα τόσο πολύ σκηνές βίας σε μια ταινία. Αλλά πιστεύω ότι προς το τέλος αρχίζει και πέφτει στις κοινοτοπίες, προς την εύκολη λύση όπου μόλις τελειώνει αυτό το παιχνίδι που λέγαμε πιο πάνω μεταξύ γάτας-ποντικού τον λόγο παίρνει η εκδικητική μανία κι εκεί για μένα χάνεται το “παιχνίδι” και αναπόφευκτα οδηγείτε, κατά εμέ, σε ένα φινάλε υπερβολικό (μάλιστα τα τελευταία πλάνα με τον πρωταγωνιστή να ουρλιάζει με τον ήχο όμως να είναι off το βρήκα ως σεναριακή ευκολία).
ΑπάντησηΔιαγραφήΣεναριακή ευκολία? Εγώ τη τελευταία σκηνή τη βρήκα καταπληκτική. Μία απ' τις λίγες σκηνές (επίτηδες) που σου βγάζουν αρκετό συναίσθημα στην ταινία και με το όλο πλάνο να συνάδει με τη συναισθηματική κατάσταση του πρωταγωνιστή (επίσης απ' τις λίγες στιγμές που κι αυτός εκφράζεται συναισθηματικά).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την στιγμή που είχε αυτό το υπερβολικό φινάλε, ναι το βρήκα ως σεναριακή ευκολία. Πάντως σημαντικό ρόλο παίζει ότι εμένα δεν μου άρεσε το φινάλε ενώ σε σένα άρεσε. Άρα λογικό είναι να καταλήγουμε σε διαφορετικές απόψεις. Αυτή είναι άλλωστε και η μαγεία του κινηματογράφου. ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΙσως η καλυτερη συγχρονη ασιατικη ταινια που ειδα(μετα φυσικα απο το αξεπεραστο Oldboy)
ΑπάντησηΔιαγραφήalex
Ήταν εξαιρετική από κάθε άποψη η αλήθεια είναι :)
ΑπάντησηΔιαγραφή